venres, 31 de xullo de 2009

POLÍTICOS CORRUPTOS

Nos tempos que corren, coas familias asfixiadas, os políticos corruptos, os sindicatos adormecidos, os xuíces cazando, os cineastas subvencionados, as promotoras afundidas, as fábricas de coches con ERE´s, os alcaldes e concelleiros de urbanismo en liberdade, as eléctricas cobrando á seu antollo, os altos executivos mamando cartóns sen límite, mentres que os bancos séguennos cobrando por respirar, por vivir, un día tras outro, hoxe máis que nunca, non só xustifico a Bertold Brecht, senón que reivindico o saír á rúa armados, sobre todo, con vergoña e dignidade para que o pobo, principio e fin desta sociedade, atalle dunha vez este despelote colectivo.
Non, non son dun signo nin doutro, non son de dereitas nin de esquerdas, son tan só serpes egoístas, malversadores egocéntricos, cascudas que nacen na ciénaga e ruben polos alicerces de formigón ata empolicarse ao tellado das súas edificacións, construcións levantadas entre lodo e barro a golpe de billetero coa conivencia e colaboración necesaria dos amos e señores das maiores e máis grises empresas: as construtoras enriquecidas grazas á manipulación e o engano, á extorsión, á chantaxe...
A corrupción política é un cogomelo que nace e multiplícase coa escuridade, e coa existencia dunha débil moral que permite que prevaleza a oportunidade política sobre outros valores como o da honestidade e a honradez. Aparece e propágase coa falta de concreción das leis, ou o excesivo poder discrecional que provoca certa debilidade no Estado de Dereito. A corrupción política xorde e reprodúcese coa lentitude, nos procesos administrativos, que manifestan ineficacia e pouca axilidade que se suple, en demasiados casos, co suborno, o pago de comisións, o tráfico de influencias, etcétera. A corrupción política esténdese como unha praga cando se exerce unha Gobernanza incipiente, onde non se combinan a responsabilidade, a transparencia e a participación en todo o relacionado co público.

xoves, 30 de xullo de 2009

A CONTAMINACIÓN QUE NON CESA

Á marxe do evidente impacto paisaxístico, os recheos da ría de Vigo teñen un efecto ambiental adverso. Juan José González, que lidera o programa de investigación de contaminación mariña do Centro Oceanográfico de Vigo, advirte, nunha publicación editada polo Instituto de Estudos Vigueses, das graves consecuencias que o afán de gañarlle espazo ao mar ten para a flora e a fauna mariñas.
Aos altos niveis de mortaldade nas zonas próximas a este tipo de obras, sobre todo naquelas especies con mobilidade reducida, hai que engadir os efectos da turbidez que ocasionan na auga. Os sólidos en suspensión procedentes das obras reducen o paso da luz e con iso a fotosíntesis das algas microscópicas, o que incide directamente na riqueza dos bancos marisqueiros.
Mención aparte requiren os portos deportivos. Só na ría de Vigo, as instalacións de recreo proxectadas en Cangas, fronte á antiga conserveira Massó, afectarán irreversiblemente a unha das zonas da ría con maior biodiversidade, na que faenan ao redor de 500 persoas. A forte oposición que suscitou o proxecto retardou uns traballos que comezaron en 2005. O Foro Social de Cangas reúne aos veciños opostos a esta obra, que se autorizou a pesar do evidente impacto na contorna e que aínda está pendente dunha resolución do Tribunal Supremo.
Outro proxecto de mariña ameaza á parroquia viguesa de Teis, en risco de quedar definitivamente sen praias. Os terreos elixidos, da antiga Escola de Transmisións e Electrónica da Armada (ETEA), pertencen a dominio público, como se denuncia insistentemente.

mércores, 29 de xullo de 2009

QUERELA CONTRA IBERDROLA POR SECAR O SIL

Un colectivo ecoloxista se querela contra Iberdrola por secar o Sil

A asociación española Ríos con Vida presentou denuncia penal contra Iberdrola polo baleirado do Sil ao seu paso pola Ribeira Sacra. Sostén que a eléctrica ha conculcado o principio de "non deterioración" que figura na Directiva Marco da auga e outra normativa tipificada no Código Penal. A actuación da empresa, que mantivo seco o Sil durante unha semana para avanzar na construción dunha nova central en Santo Estevo, en pleno Canón do Sil, é para a asociación ecoloxista constitutiva de "varios delitos contra os recursos naturais e a ordenación do territorio".
O portavoz de Ríos con Vida Pedro Brufao destaca que o baleirado do Sil por Iberdrola é "moi similar" ao que realizou Ferroatlántica na presa da Fervenza en 2007 polo que a Fiscalía pide para os directivos da empresa dous anos e oito meses de cárcere.
A organización ecoloxista, que pediu tamén unha reunión coa Fiscalía, alude ao artigo 319 do Código Penal no que consta a imposición de pena de prisión de entre seis meses e tres anos aos promotores que realicen unha construción "non autorizada" en chans destinados a zonas verdes, dominio público ou lugares de valor paisaxístico, ecolóxico, histórico ou cultural ou que sexan considerados espazos de especial protección. O Canón do Sil está catalogado como Lugar de Interese Comunitario (LIC) por Bruxelas aínda que a Xunta non aprobe aínda esta normativa.
A demanda alude ademais ao artigo 325 que contempla pena de cárcere de entre seis meses e catro anos para quen "provoque ou realice" extraccións ou escavacións, aterramientos, ruídos, vibracións, inxeccións ou depósitos" na atmosfera, subsolo ou augas. A asociación sinala que a declaración de impacto ambiental non permitía "en absoluto" secar o río e prevía o traslado dos cascallos a catro quilómetros aínda que "se vertieron no mesmo canle do Sil".

martes, 28 de xullo de 2009

OS PELOTAZOS DE GONDOMAR

A promotora do 'pelotazo' anulado en Gondomar oferta compensacións

O Concello intentará recuperar os 700.000 euros que perdeu na permuta

O Concello de Gondomar intentará pechar un acordo con Promocións Colmeiro e Martínez, SL para recuperar os 700.000 euros que perdeu na permuta impulsada polo ex alcalde Carlos Silva (PP) no anterior mandato e que o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG) anulou en sentenza firme. A promotora xa presentou unha oferta que o Goberno local non quixo concretar por estar aínda sometida a negociación e, sobre todo, por precisar a aceptación do BNG para que calquera acordo prospere.
Para executar a permuta, en 2004, o goberno de Silva e a promotora falsearon os prezos das parcelas cun quebranto para o Concello cifrado en 700.000 euros, segundo o peritaje xudicial, nunha operación que o BNG sinala como "un referente máis da corrupción urbanística" que atravesa o mandato como rexedor de Carlos Silva, responsable de Economía e Facenda no actual goberno de tránsfugas.
O Concello, unha vez realizada a permuta, outorgou as licenzas para a construción de 42 vivendas na parcela municipal, o que fai inviable a súa recuperación nos termos anteriores á obra, xa que o Concello tería que afrontar unha indemnización a Promocións Colmeiro fose do seu alcance. O tribunal que iniciou o proceso acepta unha solución negociada, pero condicionada ao acordo de "todas" as partes implicadas no litixio. Esta esixencia devolve ao BNG, logo de ser botado do goberno coa moción de censura, un protagonismo determinante: o actual goberno terá que pactar a solución cos nacionalistas, como parte demandante que foi.
"En só 48 horas démoslle un lavado de cara a Gondomar que non o coñece ninguén", se ufanó o 10 de xullo, tres días despois da moción de censura, Afonso de Lis, ex portavoz do grupo socialista e actual responsable de Urbanismo no goberno de tránsfugas. Ese lavado de cara, con todo, non acaba de chegar ao área da súa competencia. Non pola nave industrial da súa empresa en Oia, con orde xudicial de demolición, senón polas turbias evidencias que vai acumulando o anterior mandato de Carlos Silva. "Están recollendo agora os froitos que sementaron entón", afirma o alcalde deposto, Antón Araúxo.
Manuel Núñez Sestelo, portavoz do goberno, asegura que o BNG xa foi convocado a unha reunión para tratar o asunto da permuta anulada sen obter resposta. Araúxo desmente tajantemente esa convocatoria. Pero terán que chegar todos necesariamente a un acordo.
"Faremos unha negociación absolutamente transparente", afirma Núñez Sestelo, quen se acudiu na demanda contra a permuta antes de escindirse do grupo socialista e crear grupo propio, Move Gondomar. É o caso tamén do tránsfuga socialista José Carlos Cabaleiro, denunciante entón e compañeiro de goberno de Silva agora. Núñez Sestelo non quixo concretar a oferta da promotora "porque hai que analizala e aprobala por unanimidade", aínda que asegurou que a inmobiliaria "cubrirá a plena reposición do dano causado" con diñeiro ou obras de infraestruturas.
En axencias inmobiliarias da comarca xa se informaba fai un par de anos que a venda de pisos de Promocións Colmeiro no polígono de Gondomar fora completada. En maio pasado -coincidindo co coñecemento polas partes, antes da súa publicación, da sentenza do TSXG-, volveu porse á venda, con todo, un pequeno lote de vivendas, "unhas seis, que estaban reservadas", segundo as fontes consultadas. Este xornal tratou de confirmar onte este extremo con Fernando García Colmeiro, administrador único da promotora citada e doutras tres con igual domicilio en Baiona, pero o promotor desatendeu recados e chamadas.
EL PAIS

luns, 27 de xullo de 2009

OS ALCALDES ALERTAN QUE A CRISE ABÓCALLES A "ERE" E PREXUBILACIÓNS

Finiquitadas as negociacións para o financiamento autonómico, chega a quenda da municipal. O Goberno central aprazou a súa reforma pendente a 2011, pero en Galicia o modelo caduca a final de ano, polo que Xunta e concellos constituirán en setembro a comisión que negociará o novo modelo de financiamento das facendas locais. O momento non pode ser de maior angustia. "Os próximos meses van ser caóticos para moitos concellos galegos", alerta o presidente da Federación Galega de Municipios e Provincias (Fegamp), Carlos Fernández.
As consecuencias da crise económica son alarmantes, en particular pola drástica redución de ingresos nos concellos onde se produciu unha explosión inmobiliaria, é dicir, os costeiros e os de maior tamaño. "Nalgúns casos periga o pago das nóminas, e hai alcaldes que se expón presentar un ERE e pactar prexubilacións", anuncia o máximo responsable da Fegamp e alcalde socialista de Ares. Por iso, os concellos demandarán á Xunta que lles faga partícipes do incremento no financiamento recentemente negociado co Ministerio de Economía, e que se concretará nunha comisión bilateral Goberno-Xunta.
O risco para os concellos máis sensibles á crise do sector inmobiliario, uns 50 do total de 315 que hai en Galicia, é que a esa situación engádase unha perda das cantidades que reciben da Xunta, como consecuencia da redución dos ingresos da comunidade autónoma. Todo iso, mentres o vicepresidente de Política Territorial, Manuel Chaves, comunica aos alcaldes de toda España que deberán esperar un ano máis para abordar o novo modelo de financiamento local.
Ademais dos ingresos por taxas e impostos propios e por subvencións, os concellos contan cunha dobre vía de financiamento. Dun lado, a Participación dos Ingresos do Estado (PÉ), cuxa revisión queda aprazada. Como intentou a Xunta co financiamento autonómico, os concellos galegos tamén reivindicaron ao Goberno que o envellecemento e a dispersión da poboación pondérense na repartición, aínda que con escaso éxito.
A outra vía é a Participación dos Ingresos da Comunidade Autónoma (PICA), a través do Fondo de Cooperación Local, negociado fai catro anos para o período 2006-2009. O Pacto Local, asinado coa Xunta en 2005, permite incrementar as achegas do Fondo de Cooperación Local con cantidades adicionais procedentes da comunidade autónoma, que en 2009 ascenderon a 10 millóns de euros, tras o millón confirmado polo presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, a semana pasada nunha reunión coa executiva da Fegamp.
Na mesma entrevista, a federación municipalista e o conselleiro de Presidencia, Afonso Rueda, acordaron convocar para setembro a primeira reunión que servirá para renovar o Fondo de Cooperación Local dos próximos anos. Á comisión sumarase posteriormente a Consellería de Facenda. As negociacións ábrense nun clima de entendemento entre a Xunta e a Fegamp, que interpretou como un xesto amigable a reforma da Lei do Sólo promovida polo Goberno galego, baseada nunha proposta formulada polos alcaldes.
A táctica dos concellos é a de saír a buscar o empate no financiamento. "O que nos preocupa é a perda de ingresos, derivada da menor recadación da comunidade autónoma. Por iso, o obxectivo é, polo menos, manter os niveis actuais", recoñece Fernández. Todo iso, para facer fronte a unha situación "sumamente delicada", que ameaza a posibilidade de abonar os gastos fixos en moitos municipios. Entre eses gastos están os de persoal, de modo que na Fegamp estúdanse con atención os casos de Xerez ou San Roque, onde os gobernos locais están expondo aos traballadores un plan de prexubilacións e un Expediente de Regulación de Emprego (ERE), respectivamente.

domingo, 26 de xullo de 2009

OS TELEXORNAIS, SEN NOTICIAS AMBIENTAIS

Só o 3,4% da información emitida en televisión trata sobre medio ambiente, centrada en desgrazas e traxedias

"A ínfima presenza das alternativas é preocupante tendo en conta que España é líder en enerxía eólica"

Os informativos nacionais só dedican o 3,4% das noticias a información ambiental. Un estudo realizado polo xornalista e profesor da Universidade Rei Juan Carlos de Madrid, Pablo Francescutti, revela ademais que a temática céntrase en catástrofes e ameazas.
O informe mostra que a información ambiental emitida polas cadeas nacionais de televisión é escasa e dramática. Os incendios, seguidos das verteduras e a alteración de hábitos e hábitats de animais son os temas preferidos nos informativos. Segundo Francescutti, a noticias "salientan en catástrofes e ameazas", ademais de mostrar "fascinación polos animais".
As principais temáticas ofertadas polas cadeas foron a deterioración ambiental, cunha presenza do 39,2%, seguido da biodiversidade, cun 26,5%. O cambio climático queda nun 13,7%. Pola súa banda, as prácticas ecolóxicas ocuparon o 10,8% da información e as protestas ecoloxistas un 6,5%. En última posición sitúanse as noticias sobre as renovables, presentes só no 3,3% das noticias. "A ínfima presenza das enerxías alternativas é preocupante tendo en conta que España é líder en enerxía eólica" afirma Francescutti.
O autor considera que a relevancia do cambio climático débese á concienciación que espertou Ao Gore tras gañar os premios Nobel e Príncipe de Asturias. Así mesmo, achaca a presenza de noticias sobre verteduras á sensibilización da sociedade e os medios tras o desastre do Prestige. En canto aos animais, considera que teñen moita "telegenia".
O estudo consistiu nunha análise do contido dos principais informativos de ámbito nacional. Os datos non mostraron diferenzas significativas entre as cadeas.
A investigación, que comezou o 1 de abril de 2007 e prolongouse durante un ano, realizouse nun período sen grandes acontecementos ambientais, o que, segundo Francestcutti, fai que os resultados reflictan con moita fiabilidade a realidade.
O 64.6% das noticias foi de orixe española. Para o autor isto mostra o interese da sociedade e a "madurez no campo ambiental".

sábado, 25 de xullo de 2009

PROTEXER A CONTORNA

As obras nos canóns do río Sil para ampliar a cen-tral hidroeléctrica de Santo Estevo I e comunicala coa de Santo Estevo II, que implicaron o secado dun tramo da canle, terminaron. Pero este río ten outras posibles ameazas futuras sobre a súa conca e a súa contorna paisaxística, sobre todo na zona da Ribeira Sacra.
Tranquilidade, paisaxe e natureza son tres dos valores que definen á Ribeira Sacra, un espazo protexido pola Rede Natura, aínda que baixo a presión das minicentrais sobre o territorio. De feito existen ata 13 proxectos de novos aproveitamentos hidroeléctricos, que se estenden por tres provincias galegas e atópanse actualmente en distintos estados de tramitación por parte do Goberno central, o responsable nesta conca.
As actuacións da empresa vasca Iberdrola en Santo Estevo, en pleno corazón da Ribeira Sacra, espertaron estes días as protestas da asociación ecoloxista Adega e tamén do ex conselleiro de Medio Ambiente, Pachi Vázquez, que asegurou que todas as "alarmas ambientais teñen que estar encendidas". De feito, un técnico da Unesco alertaba, en declaracións, que calquera actuación nun espazo protexido é prexudicial para conseguir a categoría de Patrimonio da Humanidade, distinción que intentará conseguir a Consellería de Cultura. Allea ao posible impacto das obras na zona, a Consellería confirmou, fai uns días, que traballará o tempo que sexa necesario para conseguir que a Ribeira Sacra obteña o recoñecemento da Unesco. Entre os traballos a desenvolver neste sentido débese ter en conta a supervisión das obras que se están executando na zona. Tanto a Administración galega como a estatal deben estar alerta ante as actuacións que se proxecten neste espazo natural, estudando as consecuencias que poidan ter para a contorna natural e mantendo un equilibrio entre a posta en valor do patrimonio paisaxístico e o desenvolvemento da economía dos concellos da zona.
O problema engadido é que ten moi mala solución por non dicir que é irrecuperable. O río está desgraciado: en primeiro lugar por Iberdrola e os seus encoros. En segundo lugar por algúns regachos como o río de Casaio, o Quiroga que veñen completamente grises de lavar as lousas. E para rematar : o Barco , A Rúa , non depuran, todo vai ao río. É unha pocilga con bo aspecto exterior.
O RÍO SIL NON SE MERECE ESTE TRATO. É UN DOS RÍOS GALEGOS MAIS IMPORTANTES.
Finalmente, para porlle a puntilla, en varios dos seus afluentes pola Rúa e o Barco están previstas varias minicentrais; a última anunciada en xaneiro de 1999 no río Leira. Ademais Iberdrola anuncia (31-05-98) dous novos encoros na zona do Barco. A puntilla final. É un río morto para a pesca.
En resumo é o exemplo dunha conca dun río que demostra como se pode desgraciar polo chamado desenvolvemento sostible, tan de moda. Increible. Iberdrola deixou a este río medio morto. Todo son encoros.
A pesar do anterior a zona do Barco de Valdeorras é extraordinaria, cun potencial turístico fóra de toda dúbida e que no futuro dará moito, moitísimo que falar. Por pór uns exemplos : casas rurais sensacionais como o Pazo do Castro e lugares de ilusión como as Medulas ou o Teixadal combinadas, poden dar á zona unha riqueza ata agora descoñecida.

venres, 24 de xullo de 2009

TODO POLA PATRIA

A exhibición das forzas armadas na Ría de Vigo por aire, por mar e por terra, bate o número de espectadores.

Bastou aceptar a estética de Hollywood e traelas a Galicia para que non só se manteña senón que se eleve a concorrencia e a admiración cidadá. Unha celebración na que nada se celebra. Un espectáculo que xunto ás festas gastronómicas completa o menú de pan e circo para ter satisfeito e distraído ao pobo. Para iso hai diñeiro: o noso diñeiro.

Pero ese non é o maior prezo de pago: Mentres os avións contaminan a ría, malgastan combustible e fan alarde de mecánica e pericia, un motorista morre. Un fallo técnico do helicóptero que puido salvarlle a vida, impediu un rápido traslado. Para iso non hai diñeiro.

O despregamento de forzas na Ría de Vigo concluíu en Cangas de Morrazo. Alí as forzas antidisturbios crearon disturbios entre a poboación. Toda unha exhibición.

En España aos heroes que defenden a súa patria, dáselles escolta, recoñécenselles publicamente os seus altos méritos e prémiaselles con esposas.
.

AS CONSECUENCIAS...

Os alcaldes alertan de que a crise abócalles a ERE e prexubilacións

As consecuencias da crise económica son alarmantes, en particular pola drástica redución de ingresos nos concellos onde se produciu unha explosión inmobiliaria, é dicir, os costeiros e os de maior tamaño. "Nalgúns casos periga o pago das nóminas, e hai alcaldes que se expón presentar un ERE e pactar prexubilacións", anuncia o máximo responsable da Fegamp e alcalde socialista de Ares. Por iso, os concellos demandarán á Xunta que lles faga partícipes do incremento no financiamento recentemente negociado co Ministerio de Economía, e que se concretará nunha comisión bilateral Goberno-Xunta. Mentres, outros Concellos dedicanse ao despilfarro como é o caso do Concello de Vigo.

xoves, 23 de xullo de 2009

O ÁRTICO ADELGAZA MEDIO METRO

Un estudo di que en catro anos perdeuse unha masa de xeo como Alaska e que a capa é cada vez máis fina

O Ártico dá síntomas de debilidade. Os científicos que observan constantemente a evolución do casquete polar só extraen consecuencias negativas ao analizar o comportamento dos últimos anos. Un informe elaborado pola NASA e a Universidade de Seattle (EEUU), publicado na revista Journal of Geographical Research Oceans, afirma que o xeo do Océano Glacial Ártico é cada vez máis escaso. A superficie que ocupa a masa xeada reduciuse, desde 2004 ata 2008, nun tamaño similar ao de Alaska, reduciu o seu espesor en máis de medio metro e, aínda por riba, o xeo que sobrevive ao verán é cada vez menor.
É a primeira vez que se realizan estimacións deste tipo, grazas aos resultados que proporcionou o ICESat , o satélite da NASA encargado de observar as nubes, o xeo e a superficie da Terra. No caso particular do Ártico, existe unha característica fundamental á hora de afrontar o estudo: o volume de xeo non é constante durante todo o ano. No inverno, a ausencia de luz solar facilita un incremento substancial da capa de xeo, pero no verán, a chegada do sol, do vento e das correntes oceánicas provoca unha perda por desxeo de gran importancia. Dentro deste proceso de contracción, observouse que as ganancias de xeo no inverno non están compensando as perdas no verán. Desta forma, o volume total de xeo reduciuse durante os últimos 4 anos en 1,54 millóns de quilómetros cadrados (km2).

Menos xeo vello

A perda de xeo non só se observa no volume total, senón tamén no espesor da capa xeada. As medicións do ICESat estiman que, desde 2004 ata 2008, o Ártico adelgazou 68 centímetros, a un ritmo de 17 centímetros ao ano. Neste período, é a primeira vez que o xeo novo é máis abundante que o xeo antigo. O xeo que conseguiu sobrevivir ao último verán é só o 32% do total, mentres o 68% formouse no último inverno.
Os últimos informes do Centro Nacional de Datos de Neve e Xeo de EEUU (NSIDC), publicados o 6 de xullo, confirman esta tendencia. En xuño, o Ártico perdeu 2,05 millóns de km2, a un ritmo de 68.300 km2 por día.
Desta forma, cando aínda queda por diante a metade da tempada de desxeo, que finaliza en setembro, o xeo que queda no Ártico está por baixo da media do período 1979-2000 e está só 337.000 km2 por encima dos datos de xuño de 2007, o ano no que se bateu o record de mínima superficie de xeo. O 16 de setembro dese ano, o volume reduciuse ata os 4,13 millóns de km2.
En xuño de 2009, as temperaturas máis elevadas rexistráronse no mar de Laptev e no de Beaufort, ao norte de Rusia e Norteamérica, respectivamente. En cambio, as zonas atlánticas marcaron temperaturas algo máis baixas do normal.

mércores, 22 de xullo de 2009

A POBREZA E AS POLVOREIRAS SOCIAIS

Non só Papell senón outros moitos cidadáns coinciden en afirmar que "non pode haber tantos pobres", porque se os houbese as nosas sociedades serían presas de motins e revolucións.

Esquécese que, efectivamente, hai mecanismos de asistencia e protección social, de axuda intrafamiliar e outros procedementos que poden paliar os efectos máis inmediatos da pobreza. E,
igualmente, que non todos os gobernos adoptan a mesma posición fronte a estes problemas. Así, por exemplo, os gobernos sucesivos de Margaret Thatcher foron claramente remisos a incorporar fórmulas de protección e prevención das bolsas de pobreza. O goberno español e case todas as nosas comunidades autónomas, con todo, "elaboraron algúns programas" fronte á pobreza que permitiron "reducir" o seu impacto, ben que non na medida en que todos desexásemos.
Ademais, debe terse en conta que o que se chamou "os novos pobres" adoitan ser cidadáns marxinados, persoas que quedaron fóra dos propios mecanismos de integración social. Se se me permite a expresión, xentes que non contan nin para expresar a súa rebeldía. Xentes aos que se lles desposuíu ata da coraxe.
Na nosa sociedade perfeccionáronse ata tal extremo os mecanismos de explotación e subyugación que ata as súas consecuencias máis dramáticas lexitímanse. Creáronnos unha sociedade onde os individuos atópanse ensimesmados, alleos ao seu mundo circundante ata o punto de que quen padece a pobreza e a marxinación sófrea como quen é vítima, tan só, dunha situación individual desgraciada. Salvando as distancias, estas persoas, para a súa desgraza e para a nosa vergoña, actúan coa mesma falta de impulso colectivo que move ao cidadán acomodado que non ten máis ao redor que a pantalla de televisión, nin máis norte que a súa razón egoísta.
Da fichaxe dun futbolista estranxeiro pódese facer un fenómeno de masas. A marxinación e a pobreza só merecen uns poucos segundos, moi de cando en vez, no noso mundo de percepcións. Só algún momento do telexornal, só algunha fugaz imaxe suficientemente veloz como para que a brutalidade da inxustiza non chegue a soliviantar a nosa inercia interior tal e como foi programada.
¿Seguirían sendo as nosas sociedades tan estabilizadas e tranquilas se nas horas de maior audiencia a televisión trasladásenos, coa mesma reiteración que o fai cos seus habituais soños fatuos, o sufrimento dos demais e as demandas insatisfeitas de xustiza e solidariedade?.
A demagoxia, esa gran escusa
En opinión de Papell "en calquera sociedade e en calquera tempo haberá sempre pobres". A este ipo de xuízos adóitaselle chamar a hora realismo.
Afirmar que sempre haberá inxustiza, é contrastar a realidade das cousas. Admitir que a humanidade soportará sempre a inmoralidad de miles de millóns de pobres, é obxectividade. Aceptar que debemos facernos a idea de que a insolidaridad e o malestar non van erradicarse, é bo criterio.
Pola contra, denunciar rigorosamente que hai pobres, que hai cidadáns que teñen necesidade, facer público onde están e como se atopan, iso é demagoxia.
Sorprende que quen está convencido de que sempre haberá pobres moléstese cando lle recordan a súa existencia. E é que se nos quere convencer de que vivimos un mundo feliz, onde non é necesaria a nosa reflexión e onde non fai falta manter esperta a conciencia. Por iso moléstalles que alguén poida descubrir o veo que usan para tapar as súas vergoñas: está sucio de malestar e de inxustiza repugnante.

martes, 21 de xullo de 2009

OS POBRES EN ESPAÑA XA SUMAN NOVE MILLÓNS

O Barómetro Social sinala que o número de persoas que viven na penuria pasou de 7,6 millóns en 1994 a 8,9 en 2006. Uns 5,5 millóns subsisten tan só cunha media de 270 euros ao mes.

A crise estase cebando coas persoas que menos teñen e que cada vez son máis. Os españois en situación ou risco de pobreza pasaron de 7,6 millóns en 1994 a 8,9 millóns en 2006 (o 20% da poboación), segundo despréndese do Barómetro Social de España. Neses 12 anos, a taxa de pobreza severa mantívose constante (o 8 % da poboación), pero subiu nun punto o risco de pobreza (do 11 ata o 12 %). Na UE estas proporcións situábanse en 2004 (con 15 países) entre o 5 e o 12 %, respectivamente.
Unha sociedade inxusta e segmentada
Desde o punto de vista social, un dos efectos máis graves da desigual distribución da renda foi a ampliación da pobreza en España. O índice de pobreza baséase en cinco indicadores: a pobreza severa e o risco de pobreza (segundo Eurostat, inclúen a quen perciben ingresos por baixo do 40 % da media, no primeiro caso, e entre o 40 e 60 %, no segundo), o salario indirecto ou gasto público en políticas sociais; a proporción de fogares que non poden aforrar e a daqueles que chegan con dificultade a fin de mes.
O salario medio diminuíu un 2,4% entre 1994 e 2006, cunhas diferenzas entre perceptores de salarios que se mantiveron moi elevadas. O salario indirecto, principal garante duns servizos básicos de calidade para a poboación con menos recursos, experimentou un gran crecemento entre 1975 e 1993 ( 12,4 puntos do PIB), pero retrocedeu 3,5 puntos entre 1994 e 2005, afastándose da media europea, mentres creceu a privatización da sanidade, a educación, a vivenda e as pensións.
O noso índice de pobreza presenta unha evolución negativa entre 1994 e 2006, debuxando unha sociedade fracturada en tres bloques. Algo máis dun terzo da poboación (17 millóns de persoas) vive con desafogo. Outros 15 millóns organízanse sen apenas capacidade de aforro pero sen sentirse angustiados os fins de mes. E 12 millóns (27 % da poboación) chegan con dificultades a fin de mes e non poden aforrar. Este sector coincide coa cuarta parte de fogares máis pobres, cuxo patrimonio en 2005, segundo a enquisa do Banco de España, era 41 veces inferior ao da cuarta parte de fogares máis ricos. Dito doutro xeito, a cuarta parte de fogares másricos concentraba, segundo a mesma fonte, dobre patrimonio (2,8 billóns de euros) que as tres cuartas partes de fogares menos ricos (1,4 billóns).
Estas situacións presentan diferenzas por Comunidades Autónomas, non sempre coincidentes co seu nivel de renda. Onde se vive con máis angustio os fins de mes é en Canarias e Baleares, aínda que esta última comunidade sitúese en quinto lugar no ranking de renda por persoa. No polo oposto, onde máis persoas din vivir desahogadamente é no País Vasco, Ceuta, Melilla e Castela e León. O caso de Madrid merece mención aparte: é a comunidade con máis renda por persoa pero onde os prezos da vivenda son máis caros e os salarios repártense con maior desigualdade, o que pode explicar que sexa, logo de Canarias, a Comunidade onde menos xente vive desahogadamente.
Segundo o Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS) o 80 % da poboación opina que España "é unha sociedade inxusta" debido ás desigualdades. Máis do 70 % cre que "o Estado ten a responsabilidade de reducir as diferenzas entre os que teñen altos ingresos e os que teñen baixos ingresos". É unha cuestión básica, que afecta aos cimentos da convivencia, pero que non figurou na axenda de prioridades dos gobernos de España -nin tampouco da oposición- entre 1994 e 2006.

luns, 20 de xullo de 2009

BALEIRAR UNHA CANLE FAI DESAPARECER O ECOSISTEMA

O Ministerio de Medio Ambiente e Medio Rural e Mariño avala o baleirado dun tramo dun quilómetro do río Sil por Iberdrola. A compañía eléctrica secou durante varios días o río para realizar traballos de sedimentación necesarios para construír unha nova central, ampliación subterránea da de Santo Estevo I, coa que obter maior produción enerxética. Lonxe de temer polo impacto ecolóxico, a Confederación Hidrográfica do Miño-Sil sostén que Iberdrola secou o río por "seguridade ambiental".
O baleirado dun tramo dun río, por pequeno que sexa, supón "un impacto ambiental absoluto" que fai "desaparecer o ecosistema", segundo Fernando Cobo, doutor en Bioloxía, profesor da Universidade de Santiago e director da estación de hidrobiología Encoro do Con de Pontevedra. "É un curtocircuíto do río en toda regra, onde todo ser vivo perde continuidade, aínda que intentarán recuperalo despois", engade mostrando a súa sorpresa pola xustificación que dan as administracións ao secado do Sil.
Cobo explica que "o río, ao fluír, arrastra non só peixes, senón cantidade doutras materias" que Iberdrola non recolleu como fixo cos peixes para verter de novo á canle. "O dano xa está feito", sostén, sen atreverse a valoralo, xa que o río tardará en recuperarse en función de diversos factores. "Posiblemente" a empresa non poida executar a obra doutra forma, afirma, "aínda que nese caso quizá o mellor sería non facela".
Non ten sentido, segundo el, preservar os peixes para reincorporalos despois. "Pero que comen os peixes?", inquire. "Non son nin o 1% da cadea trófica dun río; hai polo menos 400 especies de invertebrados ou insectos que poden estar nese tramo" e que son os que sosteñen á poboación de peixes.
Respecto da posible afección da flora, advirte que os encoros carecen dela porque a destrúen: "A luz non chega ao fondo". En todo caso, baleirar un río, explica, "é coma se por unha infección nunha uña amputamos os dedos co pretexto de que despois os reimplantaremos: un absurdo". Pola súa banda, Iberdrola sostén, contra as evidencias, que non se secou nada". "Baixouse o nivel do río ao 30% e xa está todo solucionado" sen danos na flora e fauna. Unha empresa externa ocupouse dos peixes e "seguiron a canle do río algúns, e os que non, foron trasladados de novo".
O BNG espera ao luns para reclamar a actuación da Fiscalía e as agrupacións ecoloxistas protestan pola interpretación "torticera" do Ministerio respecto da ausencia de alegacións. Tanto Adega como Ríos con Vida sosteñen que as houbo e reproban o apoio das institucións a unha empresa que comezou as obras "clandestinamente", sen licenza municipal. "Volveremos pagar multa de Europa por isto: un subsidio encuberto a Iberdrola de todos os españois", sinala o portavoz de Ríos con Vida, Pedro Brufao.
Trinta mil metros cúbicos de formigón
A construción da segunda central na presa de San Estevo obriga a remover 219.951 metros cúbicos de terra, segundo recolle a declaración de impacto ambiental do Ministerio de Medio Ambiente.
Os cascallos serán retirados para unha antiga canteira de pedra, que ten capacidade para almacenar 242.000 metros cúbicos. A explotación de granito, que está pechada na actualidade, está situada a escasos catro quilómetros do encoro de San Estevo.
O proxecto consta de toma de auga, galería de presión, cámara de comportas, condución forzada, central, caverna de trasformador, galería de cables, desaugadoiro e accesos. Toda a obra require 29.572 metros cúbicos de formigón.
A maior parte dos traballos afectan, segundo a declaración de impacto ambiental, a un robledal que "non presenta ningún hábitat de interese comunitario".
Entre a fauna que habita no lugar predominan as aguias reais e murciélagos. En canto á fauna piscícola, as especies máis numerosas son as bogas, troitas, espiñentos e bordos.
O proxecto require realizar voaduras, dúas ao día, pero a empresa asegura que tomou todas as medidas ao estar as comportas da presa cerca.

domingo, 19 de xullo de 2009

CRECEMENTO URBANÍSTICO

A presión urbanística obriga a ampliar a subministración de auga en Pontevedra. Sete macrodepósitos e estacións de bombeo paliarán o déficit de abastecemento en oito concellos costeiros

O crecemento urbanístico que experimentou a ría de Pontevedra obrigou a crear un plan específico de abastecemento para todos os municipios da comarca. Pór fin aos déficits da traída no rural de Pontevedra, nos parques industriais e dar servizo a aquelas zonas que carezan de subministración de auga ou cuxo abastecemento é deficiente como consecuencia da superpoblación estival son os principais obxectivos que se atopan detrás do proxecto de mellora da rede de abastecemento dos concellos da ría de Pontevedra.
Así mesmo, tal e como matizou onte Jorge Manríquez, presidente de AcuaNorte, un dos principais problemas que presentan as actuais conducións é a cantidade de auga que se perde, unha cuestión que se paliará en canto comece a funcionar a alternativa presentada onte.
A falta de coñecer as propostas que poidan realizarse desde Pontevedra, Sanxenxo, Poio, Bueu, Marín, Ponte Caldelas e Vilaboa, AcuaNorte contempla unha ampliación da capacidade de abastecemento da actual estación de tratamento de auga potable de Lérez. Isto levará un incremento dos 600 litros por segundo actuais ata os 1.300.
Está previsto que, nesta primeira fase, leve a cabo a execución de varias conducións, así como a construción de sete novos macrodepósitos de almacenamento e de oito estacións de bombeo. En calquera caso, Jorge Marquínez deixou claro que o río Lérez, de onde se captará a auga, non se verá afectado por esta iniciativa, aínda que recordou que «as demandas da ría están recaendo sobre o río e sería conveniente expor algunha alternativa complementaria que permitise que o Lérez, ademais do abastecemento, puidese dispor de seguridade nos seus caudais ambientais».
Para que esta alternativa sexa unha realidade é necesaria un investimento inicial de 37,5 millóns de euros, dos cales a metade son a fondo perdido utilizando fondos europeos, o 25% porao AcuaNorte e recuperarase a 45 anos sen intereses, e a porcentaxe restante sairá dos concellos proporcionalmente á súa implicación na obra.
En total, o custo desta infraestrutura ascenderá a sesenta millóns de euros, aínda que aínda non se dispón dun achegue económico previsto para facer fronte aos 22,5 millóns correspondentes á segunda fase. Manríquez defendeu que o prioritario, nestes momentos, é conseguir que as obras comecen tras os últimos catro anos, consumidos en reunións e negociacións.
Folla de ruta
AcuaNorte e o Ministerio de Medio Ambiente xa planificaron toda unha folla de ruta. Así, espérase que, ao longo do presente mes, os concellos afectados presenten as súas propostas, que serán estudadas polos técnicos para, acto seguido, poder empezar a elaborar a redacción do proxecto construtivo e acurtar os prazos ao máximo: «Estamos no momento de pechar a alternativa que máis nos convén e empezar as obras canto antes».
Os traballos construtivos agárdanse que comecen a principios do próximo ano, mentres que o prazo de execución destes estenderase ao longo dos vinte e catro meses posteriores. Namentres, a poboación costeira segue crecendo.
LA VOZ

sábado, 18 de xullo de 2009

O 84% DOS ESPAÑOIS RESPIRA AIRE CONTAMINADO

Un informe revela que a calidade do aire está por baixo do mínimo legal

Todas as comunidades autónomas presentan niveis de contaminación atmosférica superiores aos permitidos pola directiva comunitaria, segundo o informe anual sobre a calidade do aire que elabora Ecoloxistas en Acción. Segundo o documento, 38 millóns de persoas, o equivalente ao 84% da poboación, respiran aire contaminado con niveis que superan os recomendados pola Organización Mundial da Saúde (OMS). Os establecidos pola directiva europea, con todo, son menos restritivos, polo que, oficialmente, a cifra redúcese a 16 millóns de persoas (o 35%).
"As directivas europeas cada vez afástanse máis das recomendacións da OMS", declara Francisco Segura, portavoz da organización, que engade que a contaminación atmosférica "provoca 16.000 mortes prematuras ao ano en España".
As comunidades autónomas con maiores niveis de contaminación son as que soportan maior tráfico ou posúen grandes industrias, explica o texto dos ecoloxistas, aínda que non ofrece datos concretos. A Comunidade de Madrid, Catalunya, a Rexión de Murcia e Estremadura están á cabeza. A competencia na medición das emisións pertence ás comunidades, polo que equiparar unhas e outras resulta "moi complicado", engade o portavoz, para quen as comunidades "cada vez utilizan máis mañas para minimizar os datos".
O informe si aprecia unha lixeira baixada das taxas de emisión respecto ao ano anterior. Ecoloxistas en Acción achaca esta redución á crise económica, que freou o consumo enerxético, diminuíndo así as emisións. Do mesmo xeito, o ano pasado caracterizouse por ter "unha meteorología máis inestable", explica o estudo, que puido favorecer a dispersión dos contaminantes.
Ecoloxistas en Acción considera "fundamental" que se tomen medidas ante esta situación. "Os programas actuais son irrelevantes e descoñecidos". Pero pon como exemplo a seguir o plan que levou a cabo en Catalunya, o cal reduciu a contaminación producida polo tráfico nun 11%. A medida, consistente en reducir a velocidade a 80 km/h nas vías de acceso a Barcelona, conseguiu ademais unha redución do ruído do 40%, así como un descenso da conxestión do tráfico e dos accidentes.
Así mesmo, a ONG critica a actuación da Concellaría de Medio Ambiente de Madrid, "que está máis preocupada polos grafiti que pola contaminación".

venres, 17 de xullo de 2009

GALICIA É TERRITORIO SEN LEI

Iberdrola seca un tramo do río Sil para ampliar unha central hidráulica. O atraso da Xunta en regular a Rede Natura permite executar as obras.

Galicia é territorio sen lei para o uso dos Lugares de Interese Comunitario (LIC). A Rede Natura 2000, o circuíto ecolóxico europeo das áreas naturais que deben protexerse do impacto adverso que causan as actividades humanas, non é máis que teoría nesta comunidade. A Xunta aínda non aprobou, a pesar de que ten de prazo ata fin de ano, a Lei de Uso dos LIC á que está obrigada pola Unión Europea desde 2004. A ausencia de lexislación supón deixar as mans libres ao impacto que provocan as empresas que operan en espazos teoricamente protexidos.
O Canón do Sil é un LIC incluído na listaxe que España enviou a Bruxelas dos seus lugares protexidos de Rede Natura. Pero a empresa Iberdrola que constrúe a nova central de Santo Estevo II (unha ampliación en caverna a de Santo Estevo I, augas do Sil abaixo) secou o río ao longo dun quilómetro para poder construír sen o estorbo da corrente, colocou encima os camións e envorcou na contorna os cascallos mediante un incesante e ruidoso trajín de camións. Todo iso sen incumprir lei algunha, segundo o ministerio.
Sinxelamente, en Galicia non se aprobou o plan de conservación de uso dos lugares protexidos e o Ministerio de Medio Ambiente autorizou, xa que non constaba prohibición nin reparo da Xunta, a construción da nova central hidroeléctrica. No BOE do 8 de xullo de 2008 consta o permiso do ministerio á vista de que non haberá apenas afección. "Non se prevén riscos para a ictiofauna no desaugadoiro xa que este exponse completamente mergullado, permanentemente alagado e comunicado co encoro de San Pedro", sinala respecto dos impactos na fauna acuícola. Sobre a terrestre, prestarase "especial atención" aos quirópteros (murciélagos).
A orde comunitaria que esixe a regulación do uso dos lugares protexidos é de 2004. Pero nin o Goberno de Fraga fixo nada, nin o bipartito, que a redactou, conseguiu aprobala. "Non deu tempo; declaramos as zonas de especial conservación, preto de 60, e intentamos redactar un plan director que as englobase para non ir unha por unha, pero non deu tempo a aprobalo", recoñecen técnicos da Consellería de Medio Ambiente que presidía o socialista Manuel Vázquez. O departamento que preside agora o popular Agustín Hernández tampouco se interesou por aprobalo a pesar de que se esgota o prazo.
"Somos únicos no incumprimento das normas que nos protexen", sinala o senador nacionalista Xosé Manuel Pérez Bouza, que onte rexistrou un escrito na Confederación Hidrográfica do Miño-Sil denunciando "atentado ambiental" por parte de Iberdrola no Canón do Sil e "tolerancia" das administracións". Bouza alude ao agravante de que a contorna está protexido baixo catalogación de LIC, aínda que non haxa lei que o ampare. "Pero polo menos que vixíen, porque con esas obras estanse cargando o hábitat; non hai que ser técnico, basta con velo para advertir que o esnaquizaron", protesta o senador.
O Ministerio de Medio Ambiente non detecta delito ambiental, pero Bouza rexeita as explicacións. "Como non van morrer os peixes se secaron un tramo do río?", argumenta, e advirte que acudirá á Fiscalía se o luns a Confederación Hidrográfica e a Xunta non pon fin "a este escándalo e falta de responsabilidade". Bouza rexistrou unha pregunta no Senado reclamando a paralización cautelar do proxecto. O senador faise eco de declaracións de ecoloxistas, veciños e concellos segundo as cales non someter a información pública" e a empresa "empezou as obras antes de ter autorización".

xoves, 16 de xullo de 2009

A "YENKA" URBANÍSTICA

Parece que agora, tratada a lingua e a cultura, tócalle ao Goberno galego “ocuparse” do territorio. Xa tardaba.

É ben coñecido que tan só unha ínfima parte de Galicia está cuberta polo planeamento urbanístico. Este é un feito que permanece teimudo, sen que até agora descortinemos con valentía o que agocha no fondo, as súas causas e consecuencias.
É famoso o paradigmático dito de moitos dos nosos alcaldes “ti vai facendo, que logo xa veremos”. Como é obvio, se non hai plan urbanístico ningún ou simplemente rexen unhas moi xenéricas “normas subsidiarias”, a licencia, o máis típico dos actos administrativos regrados, de mero axuste automático á lexislación e o planeamento convértese en acto de outorgamento discrecional en mans dos alcaldes. O seu poder trócase así en poder libérrimo, que se personaliza e opera como factor de inseguridade xurídica e, o que é peor, de potencial arbitrariedade, clientelismo e corrupción.
Isto explica que aínda esteamos a voltas coa validez das atípicas “licencias verbais”. Explica a tradicional renuencia municipal á aprobación de Planos Xerais de Ordenación Municipal e o desinterese dos concellos en se dotar de arquitectos e aparelladores, que introducirían racionalidade nas súas propostas e decisións. Explica as dificultades para crear espazos administrativos amplos onde sexa posíbel un urbanismo homoxéneo e coherente de ámbito supramunicipal e tamén que os concellos se resistan a exercer unha rigorosa disciplina urbanística. Explica os bandazos de acrecentar ou diminuír, segundo a cor política da Xunta, as competencias municipais en materia de urbanismo. E lamentabelmente da tamén razón de que se semente o país de desvergoñadas mocións de censura que, apoiadas por tránsfugas con condenas que lles obrigan á demolición de construcións ilegais, contribúen á penosa identificación social urbanismo-especulación-corrupción.
É unha “cultura” urbanística noxenta, que non revela saúde democrática en moitos dos nosos concellos medianos e pequenos, onde edificar, mesmo sexa de forma ilegal é, barbaramente, sinónimo de progreso e eficaz panca electoral.
O caso de Gondomar, que estes días preocupa, é moi grave, porque ten tras de si túrbida historia de ameazas, asaltos, queima de vehículos de concelleiros e repetidas accións xudiciais. Pero Gondomar é reedición de casos anteriores e, polo que se ve, e por desgraza, anuncio de episodios semellantes: Gondomar non é máis que o iceberg desprendido agora dunha antártida de apetencias urbanísticas desmesuradas e irrespectuosas co territorio, que a Xunta de Núñez Feijóo ven de requentar coa anunciada modificación da Lei do Solo.
Nestas condicións, darlles máis competencias urbanísticas aos concellos constitue unha enorme irresponsabilidade, que haberá que demandar de quen abre de novo tan demoledora caixa de Pandora.
Pablo G. Mariñas

mércores, 15 de xullo de 2009

A XUNTA APROBA AS MODIFICACIÓNS DO PXOM DE VIGO

Medio Ambiente outorga o visto bo aos ámbitos en suspenso do PXOM de Vigo, logo das modificacións efectuadas polo Concello

Os cambios introducidos teñen como obxectivo solventar as deficiencias detectadas pola anterior Xunta na aprobación definitiva do Plan Xeral

Vigo, 13 de xullo de 2009.- O conselleiro de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas, Agustín Hernández, asinou a orde pola que outorga o visto bo aos ámbitos en suspenso do plan xeral de ordenación municipal (PXOM) de Vigo, logo das modificacións introducidas para solucionar as deficiencias detectadas pola anterior Xunta na aprobación definitiva do Plan. O documento foi remitido ao concello esta mesma mañá.
A anterior Consellería de Política Territorial, Obras Públicas e Transportes outorgou o 16 de maio de 2008 a aprobación definitiva do PXOM con carácter parcial, co obxectivo de que o Concello de Vigo corrixira unha serie de deficiencias atopadas no documento de planeamento presentado na Xunta. Neste senso, a orde ditada hoxe refírese exclusivamente ao documento reformado para cumprir o ditamen emitido pola anterior Xunta de Galicia.
En concreto, as áreas que quedaron en suspenso referíanse aos seguintes puntos:

1. Cualificación de terreos destinados a Sistemas Xerais.
2. Clasificación do Solo de Núcleo Rural, no relativo á acreditación do carácter tradicional das vivendas. Ademais, as áreas de expansión que afectaban a terreos que debían ser clasificados como solo rústico de especial protección, superaban a distancia máxima esixida na Lei de Ordenación Urbanística de Galicia, ou ben non se xustificaba a súa necesidade.
3. Ámbitos de Solo Urbano Consolidado que non tiñan acreditada a concorrencia das circunstancias legalmente esixidas para esa categorización.
4. Normas que contraviñan prescricións da lexislación urbanística estatal ou autonómica.
5. Determinacións do informe da Dirección Xeral de Urbanismo en materia de costas, relativas á integración de terreos no Dominio Público Marítimo – Terrestre e á súa clasificación como Solo Rústico de Protección de Costas.
6. Erros materiais en Fichas de ámbitos de xestión, con referencia a Convenios non incorporados ao PXOM.
7. Falla da “Variante de trazado. Tramo Porriño-Vigo”, cuxo estudo informativo e incidencia supramunicipal foi aprobado definitivamente por Resolución do Secretario de Estado de Infraestruturas do Ministerio de Fomento o 20/10/2007 (BOE do 25/10/2007).

O Concello de Vigo realizou as modificacións pertinentes para salvar as deficiencias sinaladas pola anterior Xunta. Posteriormente, o expediente municipal foi remitido á Consellería de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas (CMATI), con rexistro de entrada o 14 de abril de 2009.
Unha vez analizado dito expediente, e comprobado que coas modificacións introducidas eméndanse os erros observados, a Consellería remitiu hoxe ao concello a orde pola que se aproban os ámbitos en suspenso.

martes, 14 de xullo de 2009

O PAI DO CAMBIO CLIMÁTICO DÚBIDA DAS RENOVABLES

O pai da teoría do cambio climático, Wallace S. Broecker, pasou por Madrid para recibir o Premio Fundación BBVA Fronteiras do Coñecemento , do que foi gañador na categoría de Cambio Climático. Precisamente un 15 de xuño, pero de 1952, este activista confeso comezaba a traballar no Observatorio Terrestre da Universidade de Columbia (EEUU), onde hoxe é catedrático. Perfecto coñecedor da evolución do clima e a química dos océanos, Broecker foi o primeiro científico que, en 1975, definiu o cambio climático nun artigo da revista Science.
O científico estadounidense está convencido de que as enerxías renovables non van conseguir producir a enerxía suficiente para poder substituír aos combustibles fósiles, polo menos nos próximos 50 anos. Durante ese tempo, as necesidades de enerxía vanse a ir incrementando exponencialmente, multiplicadas polo desenvolvemento de economías emerxentes. E, con elas, crecerán as emisións de dióxido de carbono.
Broecker sinala: "Os grandes cambios climáticos negociáronse dalgún modo nos océanos, na cantidade de CO2 que estes absorben da atmosfera. Pero os océanos unicamente son capaces de captar o 35% do CO2, polo que, a ese ritmo, ata o ano 2075 no mellor dos casos, non serían capaces de arrefriar o planeta". Neste contexto, o experto ve como única alternativa un sistema híbrido, no que, por unha banda, sígase impulsando o desenvolvemento das enerxías alternativas e, ao mesmo tempo, captúrese CO2 da atmosfera. Máis aínda tendo en conta que, na súa opinión, "é necesario reducir as emisións de CO2 nun 90%".
Para defender esta teoría, Broecker apóiase nas investigacións do seu colega da Universidade de Columbia Klaus Lackner, que desenvolveu un sistema mediante o cal é posible capturar o dióxido de carbono.
Destino, os acuíferos
O almacenamento podería realizarse nos acuíferos de auga doce, no fondo mariño, inxectándoo nas rocas basálticas ou nas rexións polares, pero esta é a opción máis remota. "A vantaxe dos acuíferos", sinala o experto, "é que todos os países posúen algúns e non serían necesarios tratados internacionais". Precisamente Noruega, segundo indica Broecker, "leva preto de sete anos almacenando CO2 nun acuífero arenoso debaixo do mar do Norte, con resultados bastante satisfactorios".
Broecker explica que os países industrializados emitiron xa moito CO2, especialmente EEUU, e hai que facerse "responsable diso. É necesaria a creación dunha axencia internacional que se poña xa ao choio", engade.
O científico precisa que a Unión Europea xa mantivo importantes reunións para desbloquear orzamentos destinados a este propósito. No entanto, asegura: "O asesor científico do presidente Obama díxome en persoa que se prevé a posta en marcha de 50 proxectos pilotos para capturar CO". De feito, o propio Broecker participa nun destes programas en Islandia.
O próximo mes de decembro celébrase o Cume de Copenhague, na que se deberían definir os límites de emisión de CO2 de cada país para substituír o Protocolo de Kioto. O experto cre que, a diferenza do que pasou noutros cumes, "esta vez a achega de EEUU será positiva". Subliña, en todo caso, que é necesaria a concienciación de países como China, ademais de superar barreiras políticas de outrora, "como as do bufón que tiñamos de presidente e que se encomendaba unicamente ao que lle ditaba o seu señor", ironiza, en referencia ao ex presidente de EEUU, George W. Bush.
O hemisferio norte quentarase máis que o sur
Na actualidade, os últimos estudos paleoclimáticos que dirixe Broecker desde fai un ano e medio encamíñanse a demostrar que o clima pode sufrir bruscos cambios en períodos, ata inferiores a 20 anos. Baseándose en datos de lagos pechados e das estalagmitas en covas, o científico desenvolve patróns de precipitacións, "que se van reducindo; a diferenza do que sucedeu na época glacial, o ecuador térmico moverase cara ao hemisferio norte, que se quentará máis, movendo consigo as precipitacións".

luns, 13 de xullo de 2009

A XUNTA CAMBIA A LEI DO SOLO PARA "DESBLOQUEAR" O URBANISMO RURAL

Os concellos poderán autorizar obras sen a aprobación da consellería

Tras catro anos de resistencia do bipartito á presión dos alcaldes das zonas rurais, o novo Goberno non esperou a cumprir 100 días para modificar a lexislación urbanística. O Consello da Xunta impulsou o anteproxecto de reforma da Lei do SOLO, que prevé modificacións en 40 das súas 237 artigos. Os cambios van todos na mesma dirección: incrementar a autonomía urbanística local e "desbloquear" a construción no rural, en palabras do presidente, Alberto Núñez Feijóo. A reforma, asegurou, permitirá frear a "dispersión", aínda que evitar a proliferación de vivendas diseminadas foi precisamente o motivo do rexeitamento do anterior Goberno a esta medida.
A reforma satisfai as demandas reiteradas pola Federación Galega de Municipios e Provincias (Fegamp), xa que toma como base un documento presentado na pasada lexislatura pola organización municipalista á Consellería de Política Territorial. Entre as súas novidades destaca a "ampliación" da competencia municipal para outorgar licenzas en solo rústico, co obxectivo de "axilizar" trámites. Os concellos tamén poderán dar luz verde ás ampliacións de naves e cortellos.
A lei substitúe o criterio de distancia polo de densidade. Ata agora, os concellos podían promover plans urbanísticos delimitados por unha distancia de 50 metros desde a última vivenda e nun área de expansión de 200 metros cadrados. Coa reforma, ademais do núcleo rural histórico tradicional, créanse outros tres: consolidado, non consolidado e complexo, no que concorren características dos anteriores. En todos eles será posible construír, sempre que a densidade supere o 33% do solo.
"Trátase de eliminar a rixidez que predomina no rural. A realidade é terca e, dos 10.000 núcleos que existen en Galicia, poucos axústanse ao modelo histórico tradicional", argumenta a secretaria xeral de Ordenación do Territorio e Urbanismo, Encarna Ríos. "Temos o obxectivo de flexibilizar o urbanismo no rural, mantendo o xerme do núcleo".
O documento, que a Xunta quere levar ao Parlamento no outono, recupera a figura do Plan Especial de Ordenación de Núcleo Rural, que formulará e aprobará a Administración local, e terá funcións de apoio ao desenvolvemento do plan xeral análogas aos de reforma interior (PERI) no solo urbano consolidado. A súa tramitación tamén se simplifica, xa que se xestionarán como os estudos de detalle.
A modificación suporá unha maior axilidade na concesión de licenzas en solo rústico para obras maiores, é dicir, as que requiren dun proxecto técnico completo, que xa non necesitarán autorización autonómica. Tamén desaparece esta autorización nas obras menores, de escasa entidade construtiva e económica, que os concellos deberán resolver no prazo dun mes.
A Xunta reducirá de tres a dous meses os prazos de todos os seus informes urbanísticos preceptivos, coa excepción da aprobación definitiva dos plans xerais. A avaliación ambiental, mentres, pasará a constituír parte do propio contido dos instrumentos de ordenación urbanística, tramitándose de forma unitaria.
A que agora promove a Xunta é a segunda reforma da Lei do Solo de 2002, despois de que o bipartito de Emilio Pérez Touriño aprobase en maio de 2007 a lei de medidas urxentes de protección do litoral. Feijóo asegurou que, cos cambios propostos, pásase "de posturas paternalistas á colaboración leal cos municipios". A nova norma, engadiu, "romperá" con formulaciones anteriores que facían "inviables" os plans xerais "da maior parte dos municipios" de Galicia, nos que o asentamento fundamental é o rural. A pretensión da Xunta é trasladar o luns o borrador á Fegamp e aprobar o anteproxecto en setembro, para que poida entrar no Parlamento entre outubro e novembro deste ano.

domingo, 12 de xullo de 2009

DESTRUCIÓN A TODA COSTA, GALICIA

SOLUCIÓN: ONDE ESTÁ O PLAN DE ORDENACIÓN DO LITORAL?

Nos 86 municipios da costa galega construíronse, en toda a historia, 816.000 vivendas. Os concellos están agora recalificando para poder edificar 680.000 máis en só 13 anos. Isto supón, por exemplo, máis que as previstas, na Costa do Sol. Para pór orde, no ano 2007 a Xunta publicou o denominado Decreto de Medidas Urxentes dos 500 metros, que suspendía temporalmente as edificacións previstas a menos de 500 metros da ribeira do mar ata que os municipios adaptasen o seu plan urbanístico á Lei do solo. A medida cautelar afecta a unha franxa de 60.000 hectáreas, que representa o 13% do solo dos municipios costeiros, a banda máis desexada polas construtoras...
Os impactos sobre os espazos protexidos galegos non só se deben a verteduras urbanas. Tamén as verteduras industriais favorecen a destrución da súa costa. Algunhas destas evacuacións realízanse sen licenza, como no río Lagares. Outros teñen licenza pero resultan tan agresivos para o medio ambiente e os ecosistemas como os de Elnosa e ENCE en Lourizán (Pontevedra) ou Ferroatlántica en Cee...

Informe: destrución a toda costa, en Galicia 2009, picar aquí ...

sábado, 11 de xullo de 2009

DESTRUCIÓN A TODA COSTA

Greenpeace denuncia que máis da metade dos espazos naturais protexidos da costa están ameazados

Por primeira vez en España analizáronse 233 espazos litorais protexidos. Deles, 120 están acosados polo urbanismo, as infraestruturas ou a contaminación.

Greenpeace presentou este martes a novena edición do informe Destrución custe o que custe. Por primeira vez en España, analizouse o estado de 233 espazos litorais protexidos, repartidos nos máis de 8.000 quilómetros de litoral. O informe pon de manifesto que nin sequera os Espazos Naturais Protexidos (ENP) da costa, supostamente amparados pola lexislación, están a salvo da destrución do litoral que imperou os últimos anos. Máis da metade, 120, sofren algún tipo de ameaza por urbanismo, infraestruturas ou contaminación.
As cifras do informe constatan como o desenvolvemento inmobiliario consumiu inxentes cantidades de recursos naturais insubstituíbles, acosando ao pouco territorio virxe que queda no litoral. Estado e comunidades autónomas son responsables dun desenvolvemento urbanístico depredador, cualificado polo Banco de España como "economía suicida". Os casos de corrupción urbanística seguen sendo unha constante na práctica totalidade das comunidades autónomas costeiras. O informe tamén realiza un detallado estudo dos graves problemas de contaminación presentes no litoral.
"Poida que a declaración dun espazo protexido sírvalles aos políticos para porse medallas sobre a súa aposta por salvar a costa. Pero cando, anos despois, descobren que esa protección é incompatible con algún proxecto urbanístico, intentan saltarse a norma que eles mesmos elaboraron, convertendo a estes espazos en 'parques de papel', en papel mollado", declarou Alicerce Marcos, responsable da campaña de Costas de Greenpeace.
Andalucía ten 18 ENP ameazados e o peor exemplo de destrución dun das poucas paraxes virxes que quedan no Mediterráneo, o Parque Natural de Cabo de Gata-Níjar e onde se construíu o hotel ilegal do Algarrobico.
Asturias é, logo de Euskadi, a comunidade autónoma con menos espazos protexidos na costa. Ademais, está prevista a creación de ata 2.500 amarres no seu litoral ou a construción dun campo de golf en Gozón, en plena Rede Natura 2000.
Cantabria, con catro ENP moi ameazados, ocupa o segundo lugar logo da Comunidade Valenciana na porcentaxe de ocupación artificial nos primeiros 100 metros costeiros. É paradigmático que siga operativo un campo de golf no Parque Natural das Dunas de Oyambre.
Cataluña, con oito ENP ameazados, ten no Delta do Ebro o máis claro exemplo de acoso urbanístico e de infraestruturas a un espazo supostamente protexido, onde a Axencia Europea de Medio Ambiente considerou ao Delta como un "punto de alarma" pola contaminación das súas augas debido a actividades industriais.
A Comunidade Valenciana ten 21 ENP ameazados por diversos proxectos, como o acoso urbanístico ao Parque Natural da Albufera onde municipios como O Saler, O Palmar ou Sueca seguen asfixiando a este humidal.
Euskadi, con oito ENP ameazados, ten a porcentaxe máis baixa de costa protexida de todo o Estado. E exemplos como o proxecto de construción dun porto exterior de Pasaia en Jaizkibel, que forma parte da Rede Natura 2000, non avalan os argumentos de desenvolvemento sostible que esgrime a Deputación de Guipúzcoa.
Galicia, con 17 ENP ameazados aínda que, na teoría, a Xunta recoñece que ten máis da metade da súa costa protexida. Pero de nada serve protexer baixo un marco legal se, como no caso do ENP da Costa da Morte, preténdese construír unha piscifactoría de 300.000 metros cadrados, en pleno espazo protexido que forma parte da Rede Natura 2000 europea.
Nas Illas Baleares hai 14 ENP ameazados. Uns espazos protexidos que sofren unha diminución diaria nos seus valores naturais. Un dos maiores puntos negros da historia de Baleares é o proxecto de ampliación do porto de Eivissa, que representa unha gran ameaza ao Parque Natural das Salinas de Eivissa e Formentera.
Nas Illas Canarias 14 ENP están ameazados. Nesta comunidade autónoma o proxecto de porto industrial de Granadilla é un dos máis graves exemplos do atropelo a un espazo natural.
A Rexión de Murcia, con sete ENP ameazados en tan só 300 quilómetros de litoral. A Rexión ostenta un dos peores exemplos do acoso á costa virxe, cunha reforma na Lei do solo para desproteger o 64% do Parque Natural Cabo Cope-Calnegre (15.000 hectáreas) para a construción dun complexo turístico.
No informe tamén se analizaron as agresións costeiras aos ENP de Ceuta e Melilla. Na Cidade Autónoma de Ceuta, aos poucos vaise urbanizando o ENP de Monte Hacho, e en Melilla, os focos de contaminación e a ampliación do porto ameazan o ENP dos Cantiis de Aguadú.
A paralización de moitos avances en materia de xestión costeira, como o arquivo e o esquecemento por parte do Ministerio de Medio Ambiente da Estratexia de Sustentabilidade da Costa ou o abandono de procesos de expropiación de edificacións ilegais, como o hotel do Algarrobico (Almería), demostran a nula política de xestión ante a crise. Unha actitude que intenta obviar a normativa ambiental e relegar o medio ambiente a unha segunda división dos problemas estatais.
Greenpeace considera que a política ambiental debe ser prioritaria. Por iso, reclama a posta en marcha das seguintes medidas:
O reforzo da Lei de Costas ante a crise económica. Tanto a Administración central como as autonómicas deben garantir o cumprimento desta lexislación como aposta dun futuro sostible para o litoral.
Un liderado claro do Ministerio de Medio Ambiente e Medio Rural e Mariño na protección da costa. O primeiro paso debe ser retomar a Estratexia de Sustentabilidade da Costa, presentada fai máis dun ano, na que o Ministerio non traballou.
A compra de terreos e a demolición de edificacións ilegais debe continuar para garantir a integridade da costa.
Unha actuación contundente, sen arbitrariedades, contra as grandes ilegalidades acometidas na costa, eliminando as construcións ilegais, e pondo freo á altísima corrupción urbanística.
A elaboración de plans de xestión efectivos que freen o acoso aos ENP da costa.
O fin das verteduras industriais e urbanos que están danando a calidade das augas.
A creación de plans para loitar contra a contaminación por verteduras e accidentes marítimos.
"Greenpeace considera que a defensa da costa ten que ser incondicional por parte das administracións implicadas, sen rebaixas nin escusas. Non ten ningún sentido derrubar chiringuitos ilegais en praias urbanas se se segue mantendo un hotel ilegal de 21 plantas na praia protexida do Algarrobico. E como O Algarrobico hai moitos outros exemplos".

venres, 10 de xullo de 2009

COSTAS DEIXA MIL CHALÉS FORA DE ORDENACIÓN EN XÁBIA

Revolución nos cantiis de Xàbia. O Ministerio de Medio Ambiente anunciou a través da súa área de Costas un deslinde de dominio público marítimo-terrestre que afecta a 15 quilómetros do litoral sur da poboación para ordenar o caos urbanístico provocado por miles de vivendas e urbanizacións de luxo colgadas dos riscos do litoral e impedir máis edificacións en primeira liña. O deslinde deixa fóra de ordenación un milleiro de chalés entre a Cala Branca e A Granadella, no límite entre Xàbia e Benitatxell, e prevé o derrube de parte dun centenar de propiedades, polo que piscinas, xardíns, terrazas, valados e parte dalgunhas vivendas acabarán convertidas en cascallos.
Decenas de veciños afectados protestaron onte no Concello por esta decisión e preparan alegacións. Recibiron o apoio do alcalde, o nacionalista Eduardo Monfort, quen xa emitiu un recurso contra o deslinde porque "supón un atentado contra o dereito constitucional á propiedade privada" e afecta a construcións autorizadas polo Plan Xeral de 1990, informado favorablemente por Costas.
Este último organismo esgrime en cambio a necesidade de preservar unha paraxe de gran valor ecolóxico moi castigado pola presión urbanística, ata o punto de que se produciron xa varios desprendementos de rocas. O deslinde diferenciará tres zonas: na máis próxima ao mar, a de dominio público, efectuaranse as demolicións, excepto naqueles inmobles previos a 1988, que se respectarán pero cuxos donos perderán a condición de propietarios e só gozarán das súas casas en réxime de concesión de 30 anos.
A partir da liña de dominio público habilitaranse seis metros de servidume de tránsito onde tampouco poderá haber edificacións, aínda que por agora Costas non prevé alí usar a picaraña. E unha terceira liña de 20 metros de servidume de protección onde se poderán manter vivendas, pero non ser ampliadas, e calquera reforma precisará permiso de Costas.
Os construtores de Xàbia cren que o deslinde será a puntilla para un sector en plena crise. "A única demanda que nos quedaba era a de estranxeiros que pedían chalés en primeira liña e agora imos perder tamén ese mercado" sinalou o empresario Rafael Matí.

xoves, 9 de xullo de 2009

SEN EXPOSICIÓN PÚBLICA

O PXOM de Lugo permite a recualificación de 500 mil metros cadrados na zona do campo de golf.
Esquerda Unida presenta un escrito dirixido á Xunta para que impida a modificación de última hora, que aprobaron PP e PSOE.

O grupo municipal de Esquerda Unida en Lugo rexistrou esta semana un escrito dirixido á Consellaría de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas, onde solicitan que sexa corrixida no Plan Xeral municipal (PXOM) a recualificación de 500 mil metros cadrados, a maior parte poboados por carballeiras, nas inmediacións do campo de golf.
O PXOM lucense foi aprobado en pleno polo Concello de Lugo o pasado 23 de xaneiro, cos votos a favor de PSOE e de PP e a oposición do BNG. Os nacionalistas defendían que se abrise un segundo prazo de alegacións logo de que o primeiro proxecto enviado á Xunta fose mandado corrixir.
Foi durante este período de corrección que se introduciu a mudanza na categoría destes terreos, na parroquia de Fixós, que pasaron de ser solo rústico a solo urbanizábel, tal e como descubriu e agora denuncia Esquerda Unida. Sosteñen, ademais, que este troco xustifica unha nova exposición ao público coa nova categoría antes de ser aprobada polo Concello, primeiro, e pola Xunta, despois.
Beneficiarios
Se Medio Ambiente acepta pasar o PXOM tal e como foi aprobado por socialistas e populares, dous grupos sairían fondamente beneficiados: por unha banda, os propietarios das fincas, que aumentarían de xeito exponencial o valor das súas propiedades -dende EU apúntase que xa está proxectada unha urbanización de chalés e un hotel de luxo; e polo outro, os membros do Club de Golf con participación económica, que verían incrementar o valor venal do seu capital na sociedade.

mércores, 8 de xullo de 2009

A EUROCÁMARA PIDE QUE SE INVESTIGUEN AS OBRAS NUNHA PARAXE PROTEXIDA DE VIGO

O Porto hormigona 50.000 metros no litoral da ensenada de San Simón

A Comisión de Peticións do Parlamento Europeo admitiu a trámite a denuncia interposta pola Plataforma de Defensa da Ensenada de San Simón contra a talla e hormigonado de 50.000 metros cadrados promovida pola Autoridade Portuaria de Vigo no litoral da citada ensenada (peirao de Duchess), que é zona afectada pola Rede Natura. A actuación, segundo os denunciantes, devasta un dos lugares máis emblemáticos da ría viguesa, punto de referencia da histórica batalla de Rande e xacemento arqueolóxico da flota afundida entón.
A plataforma denunciante tamén sinala o lugar, nas inmediacións da ponte de Rande, como o sitio literario que universalizó Xullo Verne despois de que o fixesen os trobadores que cantaron ao mar de Vigo, como Martín Codax. Tamén é patrimonio histórico industrial da ría pola vella estrutura dun cargadero de mineral e da coñecida popularmente como fábrica do alemán, no propio estreito de Rande.
Unha vella estrutura metálica recorda o uso que se lle deu ao embarcadoiro de Duchess durante a Segunda Guerra Mundial. Desde esa zona de Rande embarcaban os cargueiros o wolframio galego destinado á industria militar da Alemaña nazi. Despois reconverteuse en embarcadoiro de minerais e a intensa oposición veciñal evitou que prosperase o proxecto de instalar no mesmo lugar unha planta de cemento. A Autoridade Portuaria rescatou a concesión a cambio de tres millóns de euros.
A ensenada de San Simón, segundo indica a plataforma invocando a Constitución, representa como espazo protexido un fito de progreso social e unha das expresións máis contundentes do interese xeral que se integra no dereito fundamental e prevalente dos cidadáns a un medioambiente san. Ademais, engade, o enclave é fundamental como niño biolóxico para o desenvolvemento da riqueza pesqueira e marisqueira da ría, declarado pola Xunta como zona de protección en 2002.
Por todos eses motivos, conclúe a plataforma de San Simón, os únicos aproveitamentos económicos que deben permitirse son os tradicionais da pesca, marisqueo, cultivos pesqueiros e do mexillón, segundo despréndese da directiva europea de Hábitat.
A obra, cuxa denuncia admitiu a trámite o Parlamento Europeo "debido a que as cuestións que se expón nela inciden no ámbito de actividades da Unión Europea", foi promovida polo anterior presidente da Autoridade Portuaria de Vigo, Jesús Paz, sen sometela a información pública nin a declaración de impacto ambiental por considerar innecesario ese procedemento. A zona hormigonada está destinada a almacenar colectores para, co beneplácito dos usuarios do porto de Vigo, aliviar a situación da terminal de Guixar, dentro dunha política xeral que continúa a actual presidenta da Autoridade Portuaria, Corina Porro, para gañar espazos para usos portuarios. As obras no peirao de Duchess comezaron en setembro pasado e realizáronse sen permiso do Concello de Redondela, ao que correspondería outorgalo, segundo a plataforma de San Simón, por pertencer ao seu termo a metade do chan hormigonado.
A Comisión de Peticións do Parlamento Europeo, segundo a resposta que dá á denuncia, "iniciou o exame da súa petición e decidiu para ese efecto solicitar á Comisión Europea que inicie unha investigación preliminar sobre os diferentes aspectos do problema". A plataforma espera desde fai un mes a que Corina Porro lles conceda audiencia para falar deste e outros problemas análogos. "De momento só recibiu aos interesados en máis recheos e ampliacións", quéixase Antonio Lores, o seu portavoz.

martes, 7 de xullo de 2009

O G8 SUSPENDE EN CAMBIO CLIMÁTICO

Os países do G8 suspenden nas súas políticas para loitar contra o cambio climático. O último informe "Scorecards do Clima do G8" (puntuacións climáticas para o G8) sinala que Alemaña, seguido de Reino Unido e de Francia, estase comportando mellor en comparación co resto das nacións ricas. Italia e Xapón atópanse entre o grupo de países cunha puntuación intermedia, mentres que Canadá, Estados Unidos e Rusia sitúanse por detrás, a pesar de que EEUU escalou unha posición. Segundo WWF, se España incluísese na comparativa dos países do G8, ocuparía o sexto lugar por detrás de Xapón.
O informe presentado por WWF e Allianz SE, elaborado por Ecofys, puntúa segundo as súas políticas de cambio climático aos principais oito países industrializados e aos cinco máis importantes en desenvolvemento. O ranking dos estados con mellores políticas sobre clima lidérao Alemaña, mentres que Canadá atópase en última posición. No medio están Reino Unido, Francia, Italia, Xapón, Rusia e EEUU. Analizando a España cos mesmos criterios, obtense unha puntuación que sitúa ao noso país por detrás de Xapón e por diante de Rusia, EEUU e Canadá.
A só cinco meses das cruciais negociacións en Copenhague (Dinamarca), a edición 2009 do informe anual de WWF e Allianz "Scorecards do Clima do G8", mostra que, aínda que se realizaron algúns esforzos, as medidas adoptadas seguen sendo insuficientes para encamiñar ao mundo cara a unha economía baixa en carbono.
O informe tamén sinala a falta dun claro líder entre as nacións analizadas e, a pesar de que Alemaña mellorou lixeiramente a súa cualificación, países como Canadá e Rusia suspenderon a proba.
WWF

luns, 6 de xullo de 2009

PADECEMOS UN URBANISMO FEO, CUSTOSO E ARBORICIDA

Entrevista: Carlos Hernández Pezzi, Presidente do Consello Superior de Arquitectos de España

Leva nove anos á fronte dos arquitectos españois e preside o crucial congreso que a profesión abrirá mañá en Valencia. Carlos Hernández Pezzi (Madrid, 1949) celebra que a arquitectura española atravesa un momento doce.

-O urbanismo é aínda a irmá pobre da profesión?
-Si. Temos un altísimo nivel arquitectónico e un urbanismo pobre, con abusos na costa e en grandes cidades, e casos patológicos, desastrosos, como Seseña ou o Algarrobico. Con excepcións exemplares en cidades medias como Vitoria, Pamplona, San Sebastián, Córdoba ou Santiago, padecemos un urbanismo feo, custoso, arboricida e moi pouco explicado. A economía especulativa alimentou un modelo aberrante onde manda o coche, que impón a pradería de céspede sen árbores que descontaminen e os solos impermeables de formigón ou laxas. Carísimo, ademais, desde o punto de vista enerxético.
-cambiaron o chip ante o cambio climático e a contención enerxética?
-asumimos o cambio, pero lexislativamente actuouse moi tarde e de golpe. Se se fisera con máis tranquilidade, o medio millón de vivendas construídas cada ano desde o 2000 serían máis eficientes e menos contaminantes.
-En que medida son os arquitectos responsables da burbulla inmobiliaria e a crise do ladrillo?
-Un profesional non se pode negar a desenvolver un proxecto, véndase ou non. A nosa función é executar os encargos, pero habemos de facer autocrítica. A profesión ten en conxunto unha boa base de compromiso social, pero non puxemos excesiva énfase en denunciar un crecemento insostible.

domingo, 5 de xullo de 2009

ESPAÑA É UN DOS PEORES PAÍSES RICOS EN LOITAR CONTRA A CORRUPCIÓN

España é un dos peores países industrializados da Organización para a Cooperación e o Desenvolvemento Económico (OCDE) nas categorías de bo goberno e loita contra a corrupción, segundo un informe do Banco Mundial sobre máis de 200 países.
A loita contra a corrupción, na que España non fai progresos desde 2003, sitúa ao país no posto 36. En efectividade gobernamental, que determina o nivel de burocracia das nacións, España aparece no posto 41. En ambos os casos, nos últimos lugares da Unión Europea (27 membros) e da Organización para a Cooperación e o Desenvolvemento Económico (OCDE, 30 membros). Só Italia, Grecia ou Chipre aparecen aínda máis abaixo que España na táboa.
Os autores do informe definen gobernabilidade como as tradicións e institucións mediante as cales exércese a autoridade nun país, o que inclúe a forma na que se seleccionan, controlan e substitúen os gobernos, así como a capacidade destes para formular e implementar políticas sólidas.
No entanto, a todo iso súmase o respecto dos cidadáns e o estado polas institucións que gobernan as interaccións económicas sociais e económicas entre eles.
A oitava edición de 'Os Indicadores Mundiais de Bo Goberno' mostra que España está por baixo da media da OCDE en todas as dimensións de gobernabilidade, aínda que figura por encima de países como Italia, Grecia e Chipre.
Un dos capítulos onde España obtén unha baixa puntuación no estudo é o da "Estabilidade política e ausencia de violencia-terrorismo", debido á violencia de ETA.
Un dos puntos máis preocupantes para España é o da "Efectividade gobernamental", no que houbo unha deterioración significativa desde 1998, cando o país estaba entre os 20 mellores do mundo e en liña coa media da OCDE.
O Control da corrupción, determina ata que punto o poder público actúa en beneficio do conxunto da cidadanía, ao loitar contra a corrupción a pequena e gran escala e contra a "captura" do estado polas elites económicas e os grupos de interese. España mellorou gradualmente entre 1996 e o 2003, desde un rango percentil de 84 en 1996 a 90,3 no 2003.
Chile á alza, Venezuela á baixa
Así mesmo, o documento sitúa a Chile como un dos países do mundo máis efectivos no control da corrupción e o líder de América Latina e destaca tamén as eficaces políticas contra a corrupción de Uruguai que está, do mesmo xeito que Chile, por diante doutras grandes economías da rexión como México, Brasil ou Arxentina.
No lado oposto atópase Venezuela, onde a situación sufriu unha "forte deterioración" na última década.

sábado, 4 de xullo de 2009

OS CONTRATOS A FIRMAS AFINS AO BNG ROZAN OS DOUS MILLÓNS

Os nacionalistas favoreceron a tres empresas desde a Xunta. As compañías beneficiadas comparten sede e cargos directivos

Carrumeiro Media SL, a empresa fundada por dirixentes do Bloque Nacionalista Galego (BNG) que recibiu 78 contratos por máis de 1,1 millóns de euros de consellerías nacionalistas da Xunta durante o Goberno bipartito, ten unha irmá xemelga. Trátase de Laborgal SL, creada en xaneiro de 2007, coa que comparte sede en Ames, preto de Santiago, e cargos directivos. Do mesmo xeito que Carrumeiro, Laborgal obtivo cuantiosas adxudicacións dos departamentos de Vicepresidencia e Medio Rural, ambos en mans do BNG, que lle fixeron encargos directos por valor de 334.485 euros.
Os pedidos dos departamentos do Bloque e os seus organismos públicos a empresas afíns elévanse a case dous millóns se se suman os dunha terceira relacionada, a UTE Benito España Vilacoba Vieito, coa que tecen un armazón empresarial. As adxudicacións a Laborgal e Benito España Vilacoba Vieito ascenderon a 659.428 euros, segundo documentos oficiais aos que tivo acceso este xornal.
O nexo de unión entre todas as sociedades é Artur Manuel Benito España, conselleiro delegado de Carrumeiro Media, unha vez que os cargos do BNG, entre eles o seu ex secretario de Organización Alberto Ansede, desapareceron do organigrama da firma que fundaran anos atrás. Benito España, militante do BNG en Rianxo, é ademais o administrador único de Subministros Profesionais Laborgal SL, que cohabita na mesma oficina de Carrumeiro e que, como esta, recibiu entre 2007 e 2008 encargos do Consorcio Galego de Servizos de Igualdade e Benestar por un importe de 246.204,21 euros.
Ademais de tratar co Consorcio, Laborgal tamén entrou con bo pé na Consellería de Medio Rural, durante a época en que figuraba como secretario xeral deste departamento da Xunta Alberte Soto, socio orixinario de Carrumeiro.
No seu primeiro exercicio, Seaga, a sociedade pública deste departamento, encomendou á empresa Laborgal a subministración de 1.500 pares de guantes para a campaña antiincendios a cambio de 32.775 euros. Ao ano seguinte, a sociedade renovou o contrato por 55.506 euros, tamén a través dun procedemento negociado.
O material para o resto de cuadrillas contra o lume que contratou directamente Medio Rural foi vendido por outra sociedade de Artur Manuel Benito España, a UTE Benito España-Vilacoba Vieito. Tamén foi elixida por Vicepresidencia para equipar a voluntarios de vixilancia e prevención (76.384 euros). En 2006, outra firma de Benito España, Laborgal SC, dedicada ao "comercio de roupa de traballo e equipos de protección individual", fora beneficiada polos mesmos departamentos autonómicos.
EL PAIS

venres, 3 de xullo de 2009

A NOVA VIDA DOS REIS DO LADRILLO

Tras malgastar 19.000 millóns en investimentos buscan novos negocios dentro e fóra de España. Fixeron perder aos accionistas das promotoras 23.643 millóns. Os activos das súas empresas valen agora un 25% menos.

Onde se esconden os antaños reis do ladrillo tras máis de ano e medio de crise no mercado inmobiliario? Os entón enxalzados como audaces xestores das grandes promotoras empobreceron ás compañías tras dilapidar máis de 19.000 millóns en grandes compras e operacións empresariais (o equivalente ao orzamento anual do Ministerio de Fomento) que, tras picar a burbulla inmobiliaria, perderon todo o lustre.
Antigos primeiros espadas como Luís Portillo ou Enrique Bañuelos, que tiveron que deixar, respectivamente, a presidencia de Colonial e de Astroc (hoxe Afirma), volven crear empresas para tentar outra vez a sorte nos negocios. Fai menos de tres anos, Portillo era acusado de Rei Midas: pagou á Caixa 3.700 millóns pola súa inmobiliaria Colonial para fusionala con Inmocaral; logo gastouse 2.000 millóns na promotora de centros comerciais Riofisa, "cinco veces máis do que valían os seus activos", apuntan directivos que coñecen ben esa empresa. Para rematar, quixo saltar á clase empresarial de glamour e comprou o 15% de FCC, controlada por Esther Koplowitz, por 1.500 millóns.
En total, Portillo investiu 7.200 millóns que non converteu en ouro, senón todo o contrario. Agora, o empresario refuxiouse no seu natal Dos Hermanas (Sevilla) e rastrexa novos investimentos, sobre todo, financeiras. En xaneiro, creou Lasaga Investimentos, que dedica á adquisición, goce e alleamento de valores mobiliarios de todo tipo. Aínda que, non descarta o investimento inmobiliario, como consta no obxecto social da sociedade.
Bañuelos sae, de momento, como cabalo gañador. Algo que non se pode dicir de Fernando Martín, que tras comprar a inmobiliaria Fadesa por 4.000 millóns a Manuel Jove en setembro de 2006, levouna á maior suspensión de pagos española en xullo pasado. O presidente de Martinsa Fadesa e ex presidente do Real Madrid busca agora unha volta ao pasado: dá por feito que supera o concurso de acredores, que lle servirá para quedar co mellor de Fadesa, e quere dedicarse só á venda de solo, como facía coa súa empresa trampolín, Martinsa.
Con moita menos tranquilidade afrontan o mal momento os Sanahuja, que se fixeron co poder en Metrovacesa a finais de 2007 tras a guerra de poder co ex presidente, Joaquín Rivero. A débeda que contraeron, de máis de 4.000 millóns, para facerse coa primeira inmobiliaria do país custoulles ter que cederlla en decembro pasado á banca. Desde principios deste ano, foron fusionando 14 das súas empresas coa promotora Sacresa, o xerme da súa fortuna perdida, co fin de reflotala.
Outro promotor veterano, Rafael Santamaría, pagou 3.300 millóns por Urbis a Banesto para fusionala coa súa empresa Reyal e agora loita por evitar a suspensión de pagos.
Traballadores e accionistas
Os traballadores das empresas están pagando os erros de xestión, vítimas de grandes recortes de persoal. Pero tamén saen prexudicados os pequenos accionistas de Colonial, Metrovacesa, Martinsa, Reyal e Afirma, que perderon gran parte dos seus aforros desde a picada, en abril de 2007. As compañías deixaron polo camiño 23.643 millóns desde entón. Afirma caeu xa un 99%, Colonial, un 97% e Martinsa, suspendida en bolsa desde o concurso de acredores, un 61%. As cinco compañías citadas viron como se depreciaban os seus activos en 12.207 millóns só o ano pasado (un 25%). O motivo: as sociedades de tasación tiveron que axustar prezos inchados durante o boom.
A xuízo dos expertos, a pesar da estrepitosa caída inmobiliaria, os excesos repetiranse tras a crise. Segundo Mikel Echavarren, conselleiro delegado de Irea, consultora especializada en operacións financeiras de inmobiliarias, "se ninguén pon remedio volverán cometerse irregularidades, salvo se cámbiase a lei para que unha empresa non poida comprar outra usando os activos da adquirida e pondo os topes que non houbo no financiamento do solo".