sábado, 31 de xullo de 2010

CITROËN NON USARÁ O APARCADOIRO EN SILOS QUE O PORTO LEVANTA EN BOUZAS

A multinacional asegura que nunca solicitou a infraestrutura, aínda que valora a súa utilidade para os importadores

Mentres o porto de Vigo acelera as obras para inaugurar ao final do verán o aparcadoiro en alturas para a loxística do tráfico de coches da terminal, PSA Peugeot Citroën, o principal usuario da superficie destinada a vehículos para embarque confirmou que non ten previsto utilizar a infraestrutura.
A multinacional explica que que o uso deste aparcadoiro en alturas nunca estivo nos seus plans. «Nós movemos os vehículos no día e necesitamos que estean en superficie», afirma a empresa.
¿Para quen está entón pensada esta instalación? Fontes do sector aclaran que este tipo de infraestruturas están pensadas para o almacenamento de vehículos que van ter unha permanencia prolongada no recinto portuario, por exemplo os coches de importación. «Desta forma Citroën tamén se ve beneficiada porque se libera superficie que agora utilizan os importadores, para que poida ser utilizada por PSA nun futuro», explican as mesmas fontes.
A Autoridade Portuaria aclarou, pola súa banda, que a estrutura de silos será de uso libre, é dicir, non será explotada en concesión con ningún operador, e non suporá un custo a maiores da tarifa actual que abonan as compañías por utilizar as terminais de estacionamento de Bouzas.
O 90% dos vehículos que se moven a través da terminal son os fabricados por PSA Peugeot-Citroën, mentres outro 10% repartiuse entre as marcas BMW, Ford, Toyota (a produción da planta africana de Durban con destino a Europa), Opel, General Motors. A empresa española Going Green, dedicada á venda de vehículos eléctricos e distribuidor das motos Vectrix, tamén elixiu o porto de Vigo para introducir o modelo Think City no mercado español. A liña de transporte entre o porto de Hanko, en Finlandia, (país no que se produce o Think City) a Vigo foi adxudicado a Gefco, a operadora loxística filial de PSA, que paralelamente explota o mesmo servizo entre Hanko e Zeebrugge (Bélxica), o segundo país de entrada en Europa do vehículo.
Máis de 22 millóns de investimento para 4.000 prazas...
LA VOZ

venres, 30 de xullo de 2010

INFORME DE FUNCAS

Da burbulla ao incendio financeiro
Un estudo de Funcas describe como a especulación e o crédito fácil inflaron o mercado da vivenda ata o 2007 e provocaron un endebedamento sen precedentes

O axuste chega polo lado da oferta, non dos prezos
Ou estudo compara ou último ciclo expansivo do mercado inmobiliario co anterior, a finais dous anos oitenta, e subliña como a diferenza de entón, non período 1995-2007

«A actuación da banca non exime aos demais, a quen acendeu o lume ou non puxo os medios para apagalo»
Belén Gill é a directora do estudo e a responsable dos capítulos dedicados á evolución financeira das empresas inmobiliarias e da construción durante a burbulla.

xoves, 29 de xullo de 2010

TRANSPARENCIA DOS CONCELLOS

O día 20 de Xullo tivo lugar a presentación pública dos resultados do Índice de Transparencia dos Concellos (ITA) 2010, elaborado por Transparencia Internacional España. Neste Acto de presentación interviñeron: D. Jesús Lizcano, Presidente de Transparencia Internacional España; D. Antonio Garrigues Walker, Patrón vitalicio da Fundación Ortega-Marañón e D. Jesús Sánchez-Lambás, Director Xeral da Fundación Ortega-Marañón, todos eles membros do Consello de Dirección de Transparencia Internacional España.

O ITA constitúe unha ferramenta para medir o nivel de transparencia ante os cidadáns e a sociedade dos Concellos españois. Neste terceiro ano de aplicación do ITA (2010), avalíase a transparencia dos 110 maiores Concellos de España, e iso a través dun conxunto integrado de 80 indicadores.

ÍNDICE DE TRANSPARENCIA DOS CONCELLOS 2010...

VALORACIÓN PARCIAL ÁREA DE TRANSPARENCIA...

VIGO PUNTUACIÓNS OBTIDAS NO ITA 2010...

mércores, 28 de xullo de 2010

A CONSTITUCIONALIDADE DA OFRENDA

O Rei Juan Carlos pediu ante o Apóstolo Santiago que se fomente todo o que une e fai máis fortes aos españois, todo o que asegura a solidariedade entre as autonomías e que fai de España a "gran familia unida, á vez que diversa e plural, da que nos sentimos orgullosos". Ata solicitou axuda para erradicar "o despropósito da barbarie terrorista" e para resolver canto antes a crise económica e as súas duras consecuencias para millóns de persoas e de familias, en particular para os mozos. Tanto á entrada como á saída dos Reyes houbo berros de "¡Viva España! ¡Viva O Rei! ¡Viva A Raíña!" ou "¡Sofía, guapa!".
Pode estarse ou non de acordo con todas esas peticións e/ou as formas utilizadas, pero a esencia deste tipo de ofrendas é doutra natureza, xa que non por estar de acordo co seu contido é obrigado estalo coa súa mera celebración. Este tipo de eventos, amplamente respectados, se en algo resultan contraditorios é coa Constitución, xa que o Estado español é aconfesional, o que debe implicar un principio de neutralidade dos poderes públicos en materia relixiosa. Así consta na Carta Magna e así o declarou nalgún momento o Tribunal Constitucional, como garante dos dereitos e liberdades públicas, é dicir, da liberdade relixiosa e da aconfesionalidad do Estado.
¿Que sentido ten, por outra banda, que o xefe do Estado faga peticións ao Apóstolo ou que un alcalde se arrodille ante a Virxe en nome dos seus cidadáns? Pode argumentarse que son tradicións, que iso tampouco fai dano a ninguén, que ata dá satisfacción aos cidadáns católicos e que estes son moi numerosos en España, pero nada diso elude a constatación inicial, que lonxe de ser unha opinión máis ou menos controvertida, aínda politicamente incorrecta en Galicia, debería ser un principio de obrigado cumprimento para todas as autoridades do Estado. Entre outras razóns, porque os principios constitucionais delimitan calquera tipo de confusión entre as funcións relixiosas e as estatais, de modo que as autoridades están obrigadas a cumprir as normas que nos son comúns a todos, relixiosos e laicos.
Noutros países de cultura democrática arraigada, como a veciña Francia, xa non se dan estes debates e menos aínda este tipo de ofrendas, e na España do futuro probablemente tampouco se darán, pero de momento aquí seguimos mantendo unha serie de ritos de dubidosa constitucionalidade. A quen ás veces se lles enche a boca falando da Constitución pouco menos que como arma arreboladiza, esquéceselles en cambio que esa mesma norma non ampara cerimonias como a ofrenda ao Apóstolo Santiago.
A Casa Real xustifícase co argumento de que a chamada Ofrenda Nacional ao Apóstolo é un costume que, segundo recordou o propio monarca, mantén a Coroa desde 1643 e que o Rei reedita en nome do país cada Ano Xubilar. Todo iso pode ser moi tradicional e pode resultar moi interesante, ata vistoso, pero a clave está en se é ou non constitucional que se faga.
José Luis Gómez

martes, 27 de xullo de 2010

ONDE ESTÁ O TEU IRMÁN?

REPÚBLICA INDEPENDENTE
ARTIGO 1º
Calquera persoa ou organización que habendo accedido a calquera instancia do poder, vállase das prerrogativas inherentes a devandito cargo, e actúe en contra da natureza das cousas, perderá automaticamente a confianza do pobo, os seus actos serán cualificados como traizón e deberá repor ou restituír o dano causado e os prexuízos ocasionados á comunidade que o elixiu.

PAÍS BANANERO

ARTIGO 1º
Os gobernantes prevalecen sobre os gobernados. Xa que logo os gobernos son irresponsables; o cinismo é unha valor superior á coherencia, e a palabra non ten valor. A orde descansa na obediencia do pobo. A honra non se perde por traizoar ao pobo, posto que quen obedece non pode ser traizoado.

O histórico castelo de San Sebastián
No proxecto de Moneo deberíase contemplar a súa restauración

O arquitecto Jaime Garrido alerta de que baixo a fortaleza "hai minas abovedadas de gran valor"
"Calquera arquitecto que proxecte unha actuación nun recinto histórico debe ter un coñecemento perfecto sobre o mesmo".

luns, 26 de xullo de 2010

DOUTOR: QUE FACEMOS COS BANCOS, ¡TEÑEN ESTRÉS!

...As probas de tensións ás que se someteron as 91 principais entidades financeiras de Europa xeraron certo acougo. A Banca March, o Santander e BBVA figuran como as entidades máis solventes de España.
Dos sete suspensos cinco son caixas españolas. Os outros dous son o banco alemán Hypo Real State e o banco grego ATEbank, que se atopa baixo control estatal.
"Os resultados dos test confirman a resistencia global do sistema bancario da UE a impactos macroeconómicos e financeiros negativos, e son un importante paso adiante para restaurar a confianza nos mercados", sinalaron nun comunicado conxunto a Comisión Europea, o Banco Central Europeo e o Comité Europeo de Supervisores Bancarios.
En calquera caso os resultados supón un éxito total da banca española: todas aprobaron ao superar o cociente de solvencia do 6%..."
Ata aquí os datos facilitados polos distintos medios, tanto estatais como informativos.
Agora, pensemos como cidadáns do montón: ¿Estrés os bancos?. Non podo máis que botarme a rir a mandíbula batiente pois me parece unha TOMADURA DE PELO, ¿desde cando unha entidade xurídica ten estrés?
Non, si os psiquiatras e psicólogos faranse de ouro, xa teñen traballo acumulado cos pobres traballadores que están en paro. Agora terán que facer horas extras para atender as "CRISE DE ANSIEDADE" dos bancos.
¿Quen ou quen son os "especialistas que diagnostican aos "pobres" bancos?. ¿Seica son os mesmos que nos levaron á ruína financeira? ¿Que receita prescribirán para acabar coa situación anímica dos bancos e caixas?
¿Valium, Prozac?,....pois nada, a facer ricos (máis aínda) aos laboratorios que fabrican os antidepresivos.

domingo, 25 de xullo de 2010

OS SINDICATOS ESPAÑOIS

Os sindicatos españois forman parte da rede de intereses que o sistema de clientlismo politico acolleu no seu seo e que polo tanto é outra das institucións que se pegaron como unha lapa aos orzamentos que todos os españois estamos obrigados a contribuír co noso diñeiro, en lugar de facer un cáculo real do que representan e en base a eses resultados saber cal é realmente a súa representación na sociedade, ao goberno bastoulle saber que son os mais representativos en base a unha minima participación dos traballadores nas eleccións sindicais, eleccións que pola súa pouco valor democratico carecen de credibilidade e xa que logo a súa manipulación e consecuente financiamento é outra das verguenzas con que temos que cargar os cidadáns.
A cambio os favores reciprocos do "eu subvenciónoche e ti non me fas folgas" estan á orde do dia, convertéronse en meros transmisores dos intereses do goberno de turno, dependendo dos seus ingresos via subvencións, desta forma podemos calcular unha nova masa de vividores chamados liberados con cargo aos orzamentos, outra mais que sae dos nosos petos e que contribúen sen dúbida ao saqueo que experimentan as arcas do Estado por todo tipo de representacións virtuais que esta democracia non se atreve a terminar dunha vex por todas e que son un obstaculo para a saída da crise.
Ver a un sindicalista recien saído da cadea de montaxe ou da obra do ladrillo dando leccións de macroeconomia prodúceme ruborizo, señores que apenas coñecen a realidade intentando cun curso de dúas semanas aconsellar ao goberno de como se debe dirixir a economia é canto menos insultante para calquera intelecto humano, pero é o que temos e asi vainos.
Todo o que se salga deste pagar para recibir, conduce á manipulación interesada. Ou os sindicatos son rendibles porque os seus asociados mantéñenos ou, como calquera outra empresa teñen que desaparecer. Se son asalaridos do Goberno non son sindicalista. Son FUNCIONARIOS.
Espero que o pragmatismo faga pronto o seu acto de presenza nas próximas eleccións e que acabe dunha vez por todas con tanto analfabeto consentido.
DOREMA

sábado, 24 de xullo de 2010

CARLOS FABRA

A investigación da Fiscalía Anticorrupción demostrou que Carlos Fabra ten 94 contas correntes. O presidente da Deputación de Castellón podería argumentar que lle gustan as vaixelas de cociña, os xogos de toallas e as cafeteras que regalan os bancos con cada caderno novo. Pero o seu avogado, ese bendito, aconselloulle que siga outra estratexia de defensa.
A Fiscalía Anticorrupción tamén atopou nas súas contas e nas da súa muller 3,7 millóns de euros de procedencia descoñecida. Gran parte deste diñeiro chegaba ata o banco en fajos de billetes, en cheques ao portador. O de Castellón e a súa señora non declararon estes ingresos ante Facenda. Talvez Fabra podería explicar que o esquecemento foi culpa dun virus informático, ou dese famoso can que come os deberes. ¡Quen non se lia ca calderilla! Pero o seu avogado, o pobrecito, aconselloulle outra estratexia de defensa.
Anticorrupción pide para Carlos Fabra 15 anos de cárcere. Acusa ao "cidadán exemplar", segundo Rajoy, de cobrar comisións a cambio de favores políticos. O PP confía na súa honestidade e culpa á "partidista" Fiscalía Anticorrupción, que dirixe o mesmo fiscal xefe que nomeou José María Aznar, o mesmo home que dirixiu a acusación contra o PSOE no caso Filesa. No canto de culpar ao empedrado, Carlos Fabra podería intentar explicar a orixe do seu millonario patrimonio e pelexar pola súa inocencia. Pero o seu avogado, que é realista, aconselloulle outra vía de defensa. O seu letrado argumenta que os delitos están prescritos, que xa caducou o prazo e que santa Rita, Rita. Poida que esta estratexia sálvelle do cárcere, pero ¿que foi da responsabilidade política? Na Comunidade Valenciana está desaparecida, como o código ético contra a corrupción que promulgou Mariano Rajoy.

venres, 23 de xullo de 2010

XESTIÓN SOSTIBLE DE RECURSOS

Os sectores enerxético e agrícola precisan reformas drásticas para que o noso planeta chegue a ser verdadeiramente sostible, advirte o Pnuma (Programa das Nacións Unidas para o Medio Ambiente) nun informe sobre un estudo elaborado recentemente polo Panel Internacional para a Xestión Sostible dos Recursos. O informe conclúe que actualmente hai dous sectores que teñen un impacto desproporcionadamente elevado na poboación e nos sistemas nos que se sustenta a vida no noso planeta. Trátase da enerxía en forma de combustibles fósiles e a agricultura e, en particular, a gandería con fins de explotación cárnica e leiteira
O exemplo da auga é evidente, o 70% da auga no mundo utilízase na agricultura, onde constitúe un elemento básico para a produción de alimentos. Cando tomamos unha cunca de café estamos bebendo 140 litros de auga. Aínda que non todas as formas de producir, transformar, envasar e comercializar alimentos teñen o mesmo efecto sobre a auga. Un dos sectores que máis a contamina é, precisamente, a alimentación industrial: os praguicidas e fertilizante sintéticos fíltranse ás masas acuáticas e provocan eutrofización, salinización e contaminación; ou as deyecciones dunha gandería intensiva sobredimensionada, que flúen e contaminan tamén grandes cantidades de auga. En termos de sustentabilidade e consumo de auga xa sabemos que o actual sistema de produción e distribución é inviable.
Fronte a este modelo estase desenvolvendo unha alternativa baseada na evidencia de que ao longo do tempo as agriculturas campesiñas de pequena escala xestionaron a auga integrándoa no seu modo de produción, na súa cultura, con adecuación de cultivos respecto das posibilidades hídricas dos territorios, con prácticas agrarias que respectaban a súa salubridade e uso, producindo alimentos e conservando o prezado recurso acorde ao seu ciclo intrínseco de renovación para as xeracións futuras.
O noso país, pola súa escaseza de auga, é un dos principais candidatos a afrontar este cambio. Estará na axenda do Goberno?

xoves, 22 de xullo de 2010

O LITORAL GALEGO É UNHA 'DESFEITA'

Suponse que Galicia debería ir cara a un novo modelo de crecemento no que as novas tecnoloxías, a educación, o medio ambiente e a paisaxe, as enerxías renovables e o cambio demográfico pasarían a converterse nas prioridades, sustitutivas dunha estratexia de aumento do PIB sustentada no ladrillo e no cemento, e impulsada por un sistema financeiro altamente desregulado, que proporcionaba liquidez abundante e barata.
Entre finais de 2005 e principios de 2009, déronse algúns signos alentadores por parte da Xunta, con interesantes enfoques alternativos á economía desarrollista, que ben poderían encadrarse dentro da lóxica da economía institucional. Por exemplo, a prohibición cautelar de construír nos primeiros 500 metros da liña de costa.
Con todo, a oposición política evitou sempre entrar no fondo do debate; é dicir, no metabolismo do modelo xerador de tales engendros e dunha crise económica, acompañada dunha gran depresión, similar á de 1929 e anos posteriores.
Aínda que, paradoxalmente, a prohibición dos 500 metros evitou que moitas empresas e particulares se arruinasen, a oposición aproveitou a situación para transmitir a idea de que dita medida non facía máis que agravar os efectos da crise en termos de investimento e desemprego. Cando, en realidade, a caída da demanda de vivenda e segunda residencia, co consecuente aumento dos stocks dunha e outra, fora provocada polo estalido da burbulla inmobiliaria.
Que quen desde a oposición desvirtuaron as causas do problema, sexan agora os que gobernan e teñen maioría parlamentaria suficiente para sacar adiante un paquete de leis sobre o territorio, o urbanismo, a habitabilidade, o medio ambiente e a paisaxe, nas que se garanten a si mesmos o dereito a que a normas poidan ser inaplicadas mediante o ardid da excepcionalidade discrecional, resulta inequivocamente preocupante á vez que desalentador.
Tanto máis, canto que desde a propia Fegamp, cuxa dirección ostenta un alcalde socialista, asúmense con alegría reverencial as pautas de xestión e uso do territorio que marca o Goberno Feijóo. Obviamente, as claves desa complicidade non hai que buscalas na política, senón nos intereses económicos que subxacen nelas.
A última entrega de Greenpeace sobre o seu coñecido informe Destrución custe o que custe, insiste no que xa sabemos todos: o litoral galego é unha desfeita. E o peor de todo non é xa o irrecuperable, o peor de todo é que a lóxica política, económica e social (electoral) que causou tantos estropicios é a mesma que se dispón agora a ocultar os problemas e maquillalos ata onde lle sexa rendible.
Para iso contan cun instrumento, a análise monetaria do problema ambiental. Ou como diría José Manuel Naredo, a redución á linguaxe unidimensional dos valores monetarios do que debería ser unha reflexión económica sobre os aspectos físicos, territoriais e sociais.

mércores, 21 de xullo de 2010

EN GALICIA FALTOU SENSIBILIDADE URBANÍSTICA

«En Galicia faltou sensibilidade, e na Xunta, plans urbanísticos», reprocha Enrique Sánchez-Goyanes, avogado especialista nesta materia. «Non se investiu nas ordenanzas estéticas, ás veces -prosegue- por pobres enfrontamentos partidistas. Houbo pasividade. Fallou o proceso en todos os niveis. A execución corresponde aos concellos, pero na fase de aprobación a Xunta ten un papel decisivo. Mal pode esixir nada despois no estético», subliña.
A falta dunha planificación seria en Galicia desembocou «nun modelo moi diseminado sen respecto á arquitectura tradicional, sen harmonía coa contorna. A paisaxe galega, tan valioso, sen protección». ¿Por que en Asturias, tan cerca, é distinto? «En Galicia non houbo responsables políticos coa visión doutros sitios». Xa desde a preautonomía, Asturias tivo moita preocupación por organizar o territorio. E pon un exemplo: «Unha iniciativa significativa foi a institución do premio anual ao pobo máis pintoresco, algo inocuo pero que non deixa de ser un poderoso incentivo. É unha cuestión de conciencia colectiva».
«Afán especulativo»
Véxase o contraste con territorios coidados como Cantabria ou Cornualles, condado inglés «de gran parentesco non só no celta senón no morfológico con Fisterra». En Galicia proliferaron, «procesos de desenvolvemento urbanístico sen planificar, artificiais, impulsados por afán meramente especulativo. É máis -deplora-, a lei de medidas urxentes segue permitindo crear solos urbanizables por motivos meramente especulativos».
A lei marco estatal vinda das directrices da UE establece que só demandas previamente acreditadas serven para crear solo urbanizable, «e é que o solo é un recurso natural en si mesmo». Só demandas obxectivas: poboación, universidade, industria... «Galicia, por contra, segue obviar este pilar do desenvolvemento sostible. A iso súmanse concellos tecnicamente ao bordo da suspensión de pagos, ¿quen pagará o custo de levar servizos públicos e mantelos nestes solos urbanizables creados sen xustificación real?»
La Voz

martes, 20 de xullo de 2010

CORRUPCIÓN DO URBANISMO

A corrupción urbanística non acabará mentres a práctica do Urbanismo non recupere o que foron os seus obxectivos fundacionais, hoxe abandoados. Os plans deixaron de preocuparse pola mellora das condicións de vida dos cidadáns (¿quen se atreve a expor hoxe un intervención para facer a cidade máis amable, máis acolledora, máis vivible, máis verde?), e substituíron estes obxectivos que foron os que deron sentido e vida ao Urbanismo por outros: pola competitividade, a captación de investimentos, a mercadotecnia urbana,... A análise do que os anglos chaman key words (palabras craves) nos plans e intervencións urbanísticas contemporáneos confírmano plenamente.
Xúntense as dúas razóns expostas, un Urbanismo que abandonou os seus obxectivos, a súa razón de ser, para porse ao servizo do sector inmobiliario , e a ausencia de mecanismos que permitan que as plusvalías xeradas polas decisións urbanísticas queden en mans de quen as toma, e a corrupción está servida. Pero non se fale de corrupción urbanística, nin se presente como un problema que deba ser combatido exclusivamente por vía da represión penal. Estamos ante un proceso de perversión do Urbanismo, unha evolución que inevitablemente nos aboca á corrupción inmobiliaria. A corrupción urbanística non é máis que a consecuencia da corrupción do Urbanismo
Se non entendemos este cambio estaremos condenados a pensar que a corrupción urbanística, como patoloxía social, é resoluble exclusivamente en termos de represión penal. Mentres o Urbanismo sexa conceptuado e xestionado como unha máquina de enriquecemento, de fomento económico, existirá a corrupción urbanística, porque ese negocio inmobiliario, a diferenza doutros, require a intervención dos poderes públicos, ou os solares seguirían sendo campos ou montes.

luns, 19 de xullo de 2010

GREENPEACE DENUNCIA A DESTRUCIÓN DO LITORAL

Cada día, destrúense 7,7 hectáreas, equivalentes a oito campos de fútbol

Cada día destrúense en España 7,7 hectáreas de litoral. En 20 anos, desde 1987 a 2005, arruinouse o equivalente a oito campos de fútbol diarios de costa, segundo unha denuncia de Greenpeace, que sinala a Valencia, Asturias e Cantabria á cabeza das autonomías onde máis aumentou a construción de vivendas, comercios e industria en zonas de mar.
"Hai solo recalificado e comprometido para construír cerca 20 millóns de vivendas. Non parece que esteamos aprendendo ningunha lección", afirmou a delegada de Greenpeace en Cataluña, Ana Rosa Martínez, durante a presentación do informe da organización ecoloxista que pide que se respecten as zonas protexidas, aplíquese a Lei de Costas e que se fortalezan os plans para loitar contra a contaminación.
Un 7% de costa en España
O 44% da poboación española vive na costa, que apenas representa o 7% do territorio nacional. O fenómeno "imparable" da destrución do litoral na última década estendeuse aos últimos recunchos ben conservados: a Rexión de Murcia, Almería, Huelva, Rías Baixas, Cantabria e Asturias. Por comunidades, Cataluña é a que máis litoral esnaquizou (39,6%). Séguenlle a Comunidade Valenciana (38,05%), Andalucía (25,89%), Cantabria (23,53%) e Murcia (22,08), segundo o informe de Greenpeace, baseado en datos de 2005 do Observatorio da Sustentabilidade do solo de España
Medio millón de vivendas sen vender
Segundo Greenpeace, entre 1990 e 2000 a urbanización en España aumentou un 25,4%; en 2006 planificouse a construción de 1,5 millóns de vivendas na costa; ao ano seguinte os Concellos propuxeron a construción de tres millóns de vivendas, pero en 2008, a venda de pisos na costa descendeu un 30%, segundo a organización. O ano pasado había un millón de vivendas sen vender, case a metade na costa mediterránea.

domingo, 18 de xullo de 2010

FRAUDE FISCAL

Traballadores e pensionistas declaran 7.200 euros máis de media que os pequenos empresarios

O último Informe da Loita Contra a Fraude Fiscal na Axencia Tributaria, elaborado por Técnicos do Ministerio de Facenda, enuncia que traballadores e pensionistas declaran anualmente á Facenda Pública unha media de 7.200 euros máis que os profesionais e os pequenos e medianos empresarios.
Así, asalariados e pensionistas declararon o pasado ano unha media de 19.288 euros, un 59,5% máis que os profesionais e pequenos e medianos empresarios, que declararon uns rendementos medios de 12.089 euros. O diferencial entre ambos os colectivos multiplicouse por cinco nos últimos quince anos.
Doutra banda, se a cifra de traballadores e pensionistas compárase cos ingresos dos microempresarios -albaneis, fontaneiros e outros gremios- a contía diferencial ascende a 7.600 euros. Os ingresos declarados polos microempresarios tamén se moveron no limiar do "mileurismo", situándose nunha media de 11.567 euros ao ano.
Partindo destes datos, traballadores e xubilados parecen obter máis rendemento da súa actividade laboral que os propios empresarios. Con todo, os Técnicos do Ministerio de Facenda apuntan que o sentido común "fai saltar as alarmas" xa que, realizando unha comparativa, resultaría a primeira vista "máis rendible" ser traballador ou pensionista antes que empresario.
A explicación a este comportamento tan dispar entre os ingresos declarados por traballadores e empresarios reside nos altos niveis de fraude fiscal que vén arrastrando España durante os últimos anos, segundo expresan as mesmas fontes. No país, a bolsa de diñeiro negro crece ininterrompidamente.
O informe sinala que a economía mergullada aumentou en España en 25.000 millóns entre 2000 e 2009, alcanzando actualmente os 245.000 millóns. Esta cifra representa o 23,3% do PIB, dez puntos por encima da media dos países da nosa contorna, onde o índice de evasión rolda o 13%

sábado, 17 de xullo de 2010

O TRIBUNAL CONSTITUCIONAL ESPAÑOL DECLAROU INCONSTITUCIONAL A ESPAÑA

O goberno español actual e o anterior serán chamados a declarar. Non se descartan detencións.

Todos os españois teñen dereito a gozar dunha vivenda digna e adecuada. Os poderes públicos promoverán as condicións necesarias e establecerán as normas pertinentes para facer efectivo este dereito, regulando a utilización do chan de acordo co interese xeral para impedir a especulación.

España é o terceiro país en canto ao sobreprezo das casas pese ao axuste dos últimos dous anos

'The Economist' afirma que a vivenda segue sobrevalorada nun 50%...

venres, 16 de xullo de 2010

A RUÍNA MUNICIPAL

"Gastouse moito máis do razoable, e hai pobos en que hai máis asesores do alcalde que policias municipais"

A débeda dos concellos españois era un feito coñecido de todos, pero nunca se chegou aos límites actuais. A crise económica e a caída dos ingresos procedentes das licenzas para o sector inmobiliario fixeron saltar polo aire a caixa das finanzas municipais, e agora dá a impresión de que moitas cidades e pobos de España pasaron de comportarse como multimillonarios a ingresar na confraría dos esmoleiros; do Primeiro Mundo ao Terceiro Mundo, nun golpe de infortunio, e de innegable e xeneralizada imprudencia política.
Nin é esta a hora nin é este o lugar dos sermóns, pero está claro que en numerosos municipios españois nin sequera facíanse as contas da vella ou as contas da ama de casa, esas que nos din que hai que gastar menos do que se ingresa. Por outra banda, nos momentos de optimismo tampouco se soubo aforrar e gardar para os "tempos do cólera", que sempre chegan, senón que se tirou a casa pola fiestra en festexos innecesarios, en protocolos, en malgastos perfectamente prescindibles.
Sempre se dixo que cando, tras unhas eleccións democráticas, tomaba posesión das súas funcións un novo goberno municipal, e distribuíanse as responsabilidades entre os seus membros os máis poderosos (ou os máis ambiciosos, ou os máis influentes, ou os máis listos) querían as atribucións do urbanismo e da economía, que eran as máis atractivas. As parcelas de cultura, educación ou benestar social eran as menos desexadas, unha especie de "materias-maría" no territorio municipal.
Pero hoxe, como dicimos, os concellos españois atravesan gravísimas dificultades económicas, que equivalerían a unha "suspensión de pagos" ou a unha "quebra" ou a un "expediente de extinción" no caso de que se tratase de empresas privadas.
Gastouse moito máis do que era razoable, e hai pobos ou concellos en que hai máis asesores do alcalde que policías municipais. ¿E quen paga todo isto? En primeiro lugar, os cidadáns, que son os verdadeiros empresarios dos municipios democráticos. En segundo lugar, os funcionarios, a quen lles rebaixan uns salarios que, salvo excepcións, xa eran demasiado baixos. E tamén o pagan moitos alcaldes e moitos concelleiros honestos, sacrificados, dedicados en corpo e alma a loitar polo seu territorio e polas súas xentes, pero que agora han visto que a burbulla rompeuse, que o globo picou, e que toda cirurxía é traumática. Porque ¿quen non quere un cadro do Museo do Prado para a igrexa do seu pobo, ou un lago con golfiños para o parque municipal, ou unha industria que cre postos de traballo para o seu concello?
Viviamos, en fin, nunha nube, nunha especie de limbo da política máis próxima, que é a municipal, e o que procede é pór as contas ao día, ser austeros e aterrar na dura realidade. Porque hai persoas que o están pasando moi mal en cidades e pobos en que outros...estano pasando moi ben. E de aí o necesario, e seica imposible deber de equilibrio dos concellos.

xoves, 15 de xullo de 2010

ONDE ESTÁ O PARTIDO SOCIALISTA GALEGO?

É unha pregunta que empeza a resoar con insistencia. Non fan oposición, ou non saben, ou non queren facela, Fan e buscan a confrontación, e os argumentos salpican a todos, empezando por eles mesmos. Falta liderado, ilusión, empuxe, programa e identidade. E Madrid, o Goberno central, nin os tivo en conta no bipartito, nin agora considéraos. Non manda o seu secretario, senón que obedece ao aínda todopoderoso Blanco. É a realidade. Incómoda, pero certa. Eólicas, carbón, investimentos e infraestruturas. Sempre apegados e aferrados a perder todos os trens. Quédalles moita travesía do deserto e moito revulsivo nas bases e entre as bases. Sería un erro recrearse en falsos espellismos e perder a realidade e o pulso da sociedade galega.
Non se pode calar, non se pode mirar cara a outro lado cando os intereses de Galicia son minguados sen explicacións, sen xustificación e sen necesidade. A incoherencia do presidente do Goberno e os seus inconsecuentes decisións poden pasar unha incómoda e tráxica factura a dúas centrais térmicas galegas. Pero os socialistas galegos calarán. Como o veñen facendo desde tempo atrás. A perda de obxectividade, de realismo e transparencia, ademais dunha inexistente autocrítica, só crea desafección e desilusión. Unhas bases descontentas só xeran desmovilización, abstención. Non queren velo. Estase entrando nunha espiral de descualificacións que o único que fai é emponzoñar o debate. Así non se constrúe un país. ¿Onde están os socialistas galegos? Probablemente nas antípodas de onde estaban fai uns anos, non moitos. Ver para crer.

mércores, 14 de xullo de 2010

ASÍ SE SOLUCIONA A POLITICA

Os políticos corruptos non son cogomelos que xorden da nada tras un verán chuvioso. Se están aí en actitude sobrecogedora, distraendo o diñeiro público cara aos seus petos ou cobrando a porcentaxe da ponte que prometeron onde nunca houbo un río, é porque alguén promocionou a súa carreira e deulles a combinación da caixa forte, antes de mirar para outro lado cando o valor dos seus escobillas do váter excederon o politicamente correcto. Os corruptos non veñen sos. Alguén lles nomea, dálles cobertura e favorece a súa impunidade ata negar a evidencia. Non son produtos do azar senón da lóxica.
Pillados en renuncio, o habitual é que os seus mentores queden moi consternados, porque quen o ía a dicir co bos mozos que parecían, e aludan a que en todos partes cocen fabas, coma se tivésemos que aceptar unha sorte de estatística, segundo a cal un número indeterminado de concelleiros, alcaldes, directores xerais, ministros ou presidentes autonómicos resultan manilargos, e contra iso non se pode loitar porque está na súa natureza. Ao PP, por exemplo, moitos dos seus dirixentes en Valencia e Baleares estanlles saíndo ra, pero en porcentaxe tan elevada que isto empeza a asemellarse a unha das sete pragas de Exipto. ¿Que se fai con estas ras? Pedir que se respecte a súa presunción de inocencia e que non se lles saque no telexornal porque os batracios tamén teñen dereito a manter limpa a súa imaxe.
Ao contrario do que parece, asegúrallenos que estamos ante casos illados e que a maioría dos políticos son honrados. Tamén deben de ser moi distraídos, porque xa é casualidade que entre tanta xente decente, íntegra e intachable non haxa ninguén que se decate dos prodixiosos saltos da ra que teñen ao seu lado.
Quizais chegue o momento de que os partidos sexan considerados responsables civís subsidiarios dos latrocinios dos seus dirixentes. Se quen lles puxeron á fronte de ministerios, deputacións ou comunidades tivesen que retratarse ante a factura destes pillaxes, a selección de persoal melloraría unha barbaridade ou, na súa falta, roubaríase bastante menos. Ata que isto non ocorra seguiremos pagando a escote os rólex e o Vega Sicilia; e é que corruptos serán, pero teñen un gusto refinadísimo os condenados.

martes, 13 de xullo de 2010

A BANCA PRESTOU O "COMBUSTIBLE" DO 'BOOM' INMOBILIARIO

Funcas destaca que o crédito a inmobiliarias multiplicouse por 25 e a vivenda só por nove

Bancos e caixas proporcionaron "o combustible que a burbulla inmobiliaria necesitaba para continuar o proceso de crecemento dos prezos" durante a expansión do sector. Desta forma resume un informe da Fundación das Caixas de Aforros (Funcas) o papel das entidades financeiras durante o boom.
Os datos nos que se basea para cargar de responsabilidade á banca son que os créditos ás inmobiliarias multiplicáronse por 25 no período entre 1995 e 2007, no que está comprendido o boom, e por 6,7 o destinado ás construtoras. Con todo, os préstamos aos compradores de vivenda, que eran os que podían adquirir a oferta que ían pondo no mercado as inmobiliarias, multiplicouse só por nove.
Ademais do crédito fácil, tamén contribuíron á burbulla o forte crecemento da demanda de vivendas (polo menor paro e os préstamos baratos, entre outros factores) e o "cambio nas expectativas de revalorización futura da vivenda", sinala o informe, realizado polo investigador Juan Fernández de Guevara, da Universidade de Valencia. Dito doutro xeito, unha das características principais da burbulla é "o carácter especulativo" do prezo, xa que todos esperaban sempre unha subida aínda maior.
Unha diferenza fundamental do último ciclo de bonanza inmobiliaria fronte ao de mediados dos oitenta é que no recente boom, o prezo creceu durante dez anos seguidos, o dobre que no anterior. Tamén se destaca a desmesurada sobreoferta de pisos.

luns, 12 de xullo de 2010

FEIJÓO ENSINA AS SÚAS COSTURAS

O líder popular presume de austeridade, pero esqueceu as súas promesas de man dura contra os escándalos no seu partido

Empequeñeceu as siglas do PP no atrezo de campaña cando aumentaba o máis duro da trama Gürtel, rompeu coa súa imaxe de vicepresidente de Fraga chegando a admitir en público algúns erros do antigo réxime, pero sobre todo prometeu rexenerar a vida pública tras o bipartito que gobernou Galicia entre 2005 e 2009. Ese era o candidato Alberto Núñez Feijóo, que se propuña regresar á Xunta pedindo perdón, mitin a mitin, "en nome da política", para conxurar os pecados de PSOE e BNG. Proba da súa convicción, cesou de forma fulminante ao cabeza de cartel en Ourense, Luís Carreira Pásaro, chamado a converterse en gurú económico do futuro goberno, cando soubo que se ía a revelar que cobrara comisións non declaradas en paraísos fiscais.
O episodio sucedeu a semana e media das autonómicas de 2009 e Feijóo buscou o espello de Obama, que por aqueles días tamén relevara a quen ía ser a súa xefa de control orzamentario, Nancy Killefer, por non declarar o soldo da súa empregada do fogar. "O presidente dos Estados Unidos fixo o que tiña que facer e eu fixen o que tiña que facer", sentenciou entón Feijóo.
Desa cita fai ano e medio. Ademais de recuperar o poder en Galicia -ou sobre todo por iso- o presidente da Xunta converteuse en líder emerxente do PP nacional e unha das voces que máis inflúe en Mariano Rajoy. Tal e como prometera, a nova cara amable da dereita rebaixou antes que ningún outro presidente rexional os gastos da súa Administración, suprimido catro de 12 consellerías e 47 altos cargos cos seus correspondentes choferes e coches oficiais. Non hai rolda de prensa do Goberno galego en que "a austeridade de Feijóo" non salga a relucir, mentres a oposición aproveita para denunciar recortes sociais como o fin da gratuidade universal dos libros de texto.
Daquel discurso da rexeneración democrática que prometía cortar de raíz calquera sombra de dúbida, antes ata de que intervenieran os xulgados, non hai noticias. A pesar de que durante estes 18 meses sucedéronse as imputacións xudiciais de altos cargos do Goberno, o presidente evita botar man xa da doutrina Obama. E iso que no seu primeiro ano de lexislatura, Feijóo tivo oportunidade de toparse co seu propio caso Killefer. Ana María Díaz López, directora xeral de Formación e colocación na consellería de Traballo, foi condenada en sentenza firme por despedimento improcedente (dunha empregada sen contrato e sen seguro nun domicilio e un restaurante familiar).

domingo, 11 de xullo de 2010

O PODER XUDICIAL GÁSTASE 64.236 EUROS EN UN ACTO

37 personalidades foron invitadas, con dietas, á entrega de despachos á 60ª promoción de xuíces

O Consello Xeral do Poder Xudicial gastouse o pasado 1 de xuño 64.236,31 euros no acto de entrega de despachos da 60ª promoción de xuíces, que tiña prevista unha duración dunha hora (dúas e media se se inclúe o aperitivo posterior).
O luxoso orzamento foi aprobado polo pleno do Consello a proposta do vicepresidente Fernando de Rosa. A partida incluía a invitación a 37 personalidades (12 membros da Sala de Goberno do Supremo, 16 presidentes dos tribunais superiores de xustiza das comunidades autónomas, o da Audiencia Nacional, dúas ex directores da Escola Xudicial, o director do centro de documentación xudicial (Cendoj), o director do servizo de formación continua da Escola, o xefe de sección de selección e os representantes dos maxistrados no Consello Reitor) aos que sufragaron os gastos de viaxe a Barcelona, aloxamento en hotel de superluxo e ata as dietas, ademais de haberlles concedido as correspondentes comisións de servizos. Todo iso, sen contar os gastos de aloxamento do presidente e os vogais do Consello que se pagaron e contabilizaron contra os seus propios gastos de representación e desprazamento, á marxe deste orzamento.
O desglose das partidas aprobadas polo citado organismo é o seguinte: aluguer do Auditori de Barcelona (Sala Sinfónica e Sala Foyer): 11.000 euros, aos que hai que engadir outros 9.100 para a montaxe da mesa presidencial, megafonía e iluminación, servizo de limpeza, acomodación, transporte e seguro.
As viaxes dos invitados ascenderon, a razón de 400 euros, a un total de 14.800 e o aloxamento, a 2.900 euros. As dietas dos invitados sumaron 1.736,31 euros e outros gastos, como invitacións, o xantar do equipo de traballo, ornato e o aparcadoiro do persoal organizador do acto, orzáronse noutros 6.000.
Ademais, a Comisión Permanente do Consello, en funcións de pleno, aprobou unha partida adicional de 1.200 euros para unha denominada "cea de traballo" a noite anterior ao acto.
Os gastos excesivos do Poder Xudicial non son novos. Fai menos dun ano, 16 dos 21 integrantes do Consello -que gañan 6.300 euros netos ao mes máis gastos de desprazamento e de representación- intentaron que se subise o soldo entre 600 e 1.000 euros máis ao mes aos 14 vogais que viven fóra de Madrid. Argumentaban que a vida está moi cara na capital. Con todo, o cargo, que é un dos máis cotizados da Administración, é voluntario e a sede do organismo está en Madrid, polo que en principio, igual que ocorre co Tribunal Supremo, a residencia dos seus membros debe fixarse na capital de España.
O proxecto do complemento salarial por razón de vivir fóra de Madrid para os 14 membros do Consello nos que concorre esta circunstancia foi descartado tras a súa publicación na prensa.
En decembro de 2009, o pleno do Consello aprobou a realización dunha campaña publicitaria por importe de 300.000 euros para os xuíces ante a cidadanía.
Fai dous meses, o Consello tivo que rectificar de novo, cando se soubo que a delegación que ía desprazarse a Montevideo para asistir á XV Cume Xudicial Iberoamericana estaba integrada por 14 persoas e que custaba 80.000 euros. A publicación destes datos obrigou ao Consello a reconsiderar o número de representantes do organismo que acudiría a Uruguai. Finalmente, a delegación quedou reducida a cinco persoas.
Algúns membros do Consello do Poder Xudicial chegaron a recoñecer a semana pasada que os gastos estaban disparados e que o acto poderíase facer na sede do propio organismo ou ata no Tribunal Supremo.

sábado, 10 de xullo de 2010

OS LADRÓNS TEÑEN UNHA SEGUNDA OPORTUNIDADE

Houbo unha vez un país, chamado España, onde as declaracións da Renda de todos os cidadáns foron públicas. Era unha democracia nova, e talvez máis inxenua. Era 1978 e ese ano, para variar, calquera puido coñecer ao detalle canto pagaba cada veciño ao fisco, canto declaraba, canto dicía ter. Foi un escándalo tras outro, foi divertido mentres durou. A prensa difundiu listas cos contribuíntes máis notables onde non era raro descubrir por que os ricos eran tan ricos: porque a Renda sempre lles saía a devolver.
En Noruega, e nalgún outro país civilizado, aínda manteñen esta exemplar honestidade fiscal. En España a transparencia durou pouco: só foi un ano e non máis. Aquela medida aprobada polo Goberno para "potenciar un clima de sinceridade fiscal" foi derrogada coa escusa do terrorismo, co argumento de que facilitaba o cobro do imposto revolucionario. Cabe preguntarse que pasará cando ETA deixe de matar, aínda que a resposta é obvia: dubido que a transparencia fiscal volva xamais.
Estes días, sigo con atención a noticia deses centos de insignes contribuíntes aos que pillaron co diñeiro negro escondido en Suíza. Segundo algunhas filtracións, na lista aparecen algúns importantes empresarios e ata políticos; obviamente, xente de diñeiro e de poder. Algún inxenuo podería pensar que a lista de ladróns chegou a mans das autoridades porque o G-20, fai un ano, acabou cos paraísos fiscais. Pois se equivoca: foi un empregado dun banco suízo quen roubou esa lista de contas e despois traspasouna. Non é sequera unha investigación española a que destapou esta masiva fraude, o chivatazo chega de Francia. ¿Irse inmediatamente ao xulgado?¿E que fixo Facenda? Pois non. mandou unha carta aos ladróns para que "regularicen a súa situación". Para algúns delincuentes, sempre hai unha segunda oportunidade.

venres, 9 de xullo de 2010

O XEFE TERRITORIAL DA XUNTA LEVANTOU UN CHALÉ EN CALDAS DE REIS CON LICENZA DE GALPÓN

Evaristo Juncal, que é dirixente do PP, leva 24 anos sen pagar o IBI pola súa casa

O delegado en Pontevedra do conselleiro de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas, Agustín Hernández, que ten entre as súas competencias a xestión do urbanismo na provincia, leva 24 anos sen pagar o Imposto de Bens Inmobles (IBI) polo chalé que posúe no municipio pontevedrés de Caldas de Reis. Evaristo Juncal Carreira, que é ademais presidente do PP nesta localidade, esquiva o abono do tributo desde 1986 porque construíu a súa vivenda cunha licenza para adega, garaxe e almacén de apeiros de labranza. O galpón do dirixente popular é en realidade, segundo recriminoulle xa na década dos oitenta o ex aparellador do Concello, unha vivenda de dúas plantas, que hoxe en día está rodeada dun amplo xardín e unha piscina.
Segundo relatan fontes próximas entón á tramitación, Evaristo Juncal solicitou en 1984 un permiso ao Concello para construír un almacén nunha parcela da parroquia de Pazo, á entrada de Caldas pola estrada de Pontevedra. Este enxeñeiro de obras públicas xa era naquel momento funcionario da Xunta, adscrito ao departamento pontevedrés de Estradas, aínda que non emprendera aínda esa axitada actividade empresarial que lle levou a posuír polo menos unha decena de sociedades, a maioría beneficiarias de concesións públicas, que en varios casos acabaron en mans de narcos ou de condenados por comerciar con bens obtidos co botín do tráfico de drogas.
Dous anos despois, en 1986, o ex aparellador municipal mostrou nun informe a súa sorpresa polas características do galpón onde Evaristo Juncal dicía que ía amontoar os seus aparellos agrícolas. O técnico concluíu que aquela edificación non se trataba en ningún caso dun almacén, senón dunha vivenda.
O agora xefe territorial da Xunta e presidente local do PP non dubidou en responder ao informe municipal cun escrito no que recriminaba ao aparellador que denunciase as súas irregularidades urbanísticas e non as doutros veciños que cometen infraccións non legalizables. Tras esta protesta, o dirixente do PP presentou efectivamente un proxecto de legalización: o galpón pasou a ser tamén oficialmente un garaxe e unha adega.
Aquela mínima modificación urbanística, que foi aceptada, foi a última que sufriu a edificación. En 2000 o Goberno central, entón en mans do PP, realizou unha revisión catastral en Caldas que, con todo, non destapou as irregularidades da vivenda de Evaristo Juncal. Segundo o rexistro da Deputación de Pontevedra, ninguén abona no Concello o Imposto de Bens Inmobles por este chalé. O alcalde de Caldas, o socialista Juan Manuel Rei, con todo, eludiu achegar datos sobre a situación urbanística da vivenda do xefe territorial da Xunta.
O galpón do Evaristo Juncal levántase nunha leira rodeada de viñedos á entrada de Caldas de Reis. O chalé non é só unha casa de recreo para o presidente local do PP de Caldas senón tamén a sede social da súa promotora inmobiliaria, Juncal-Froján, SL e da súa sociedade vitivinícola, Lagar dá Condesa, SL. E foi tamén o domicilio doutras dúas empresas que o dirixente popular liquidou tras ser nomeado xefe territorial da Xunta en 2009: Vila Amalia, SL, dedicada á promoción inmobiliaria, e Golfeiras de Barbafeita, SL, creada para explotar piscifactorías.
As plantacións de uvas de albariño da adega Lagar dá Condesa están moi preto do chalé de Pazo e teñen algo máis en común con el. Segundo consta no rexistro da Deputación de Pontevedra, Evaristo Juncal tampouco paga o Imposto de Bens Inmobles polo edificio almenado que se erixe entre os viñedos. Os datos da Deputación de Pontevedra revelan que a empresa Lagar dá Condesa, fundada por Evaristo Juncal en 2003, tributa pola súa actividade e por dous vehículos pero non por "unidades urbanas", é dicir, por bens inmobles.

xoves, 8 de xullo de 2010

SOBRAN FUNCIONARIOS?

Dentro do imaxinario colectivo dos españois é lugar común soster que o número de empregados públicos é abusivo. De feito, se se fai unha enquisa entre a cidadanía a inmensa maioría dos contribuíntes responderá que un dos camiños máis rectos cara á recuperación pasa por cortar cabezas (polo menos en sentido figurado) e despedir a miles de funcionarios.
O mosqueo -por dicilo dun xeito suave- é razoable se se ten en conta que desde o inicio da recesión este país destruíu máis de 1,8 millóns de postos de traballo no sector privado, mentres que no sector público o nivel de ocupación creceu en pleno desastre económico. Aínda que nos dous últimos trimestres produciuse unha lixeira redución no número de funcionarios, o certo é que máis de tres millóns de traballadores están hoxe ao servizo das administracións públicas. En concreto 3.065.700, o que significa que un de cada seis ocupados traballa para o Estado no sentido amplo do termo.
Á luz do ficheiro oficial que recolle o número de empregados públicos, o resultado é algo menor, pero igualmente ilustrativo. A 31 de de xullo do ano pasado había en España 2.659.010 funcionarios nos seus distintos formatos, dos cales o 50,6% traballa nas comunidades autónomas e só o 21,9% na Administración central. O resto corresponde ás entidades locais e as universidades
A realidade é que non sobran funcionarios en España. Economistas expertos destacan que o noso país ten poucos empregos no Sector Público e Servizos de Educación e Sanidade, por cada mil habitantes, en comparación con Alemania, Estados Unidos e outros países.

mércores, 7 de xullo de 2010

martes, 6 de xullo de 2010

EMPECEMOS POR NACIONALIZAR AS CAIXAS DE AFORRO

O novo movemento internacional Attac (Asociación pola Tasación das Transaccións e pola Axuda aos Cidadáns), no que teño postas moitas esperanzas, acaba de solicitar a nacionalización das Caixas de Aforro para convertelas nunha poderosa banca pública, unha "banca ética", controlada polo Estado, que leve a cabo o labor abandonado polas entidades financeiras privadas en tempos de crises: o financiamento dos sectores máis débiles da sociedade.
Unha banca ética que reparta os beneficios, non entre os accionistas, senón entre "os sectores sociais con maiores dificultades para acceder ao financiamento bancario: medianas e pequenas empresas, microempresas, familias de baixa renda, mozos emprendedores e mulleres".
As caixas de aforro, nacidas para converter en obra social os beneficios do aforro das familias, chegaron a ser o escenario das máis descaradas batallas políticas, cun transfondo ridículo de patriotismo casposo e localista, que enmascara a cota de poder dos partidos políticos e sindicatos, ademais dun opaco instrumento de financiamento dos proxectos partidistas de cada un dos presidentes das comunidades autónomas.
Tan ridículo que, nas negociacións para a fusión entre Caixa Madrid e a valenciana Bancaja, a repartición dos centros xeográficos de poder consumiu horas e horas de negociacións. Ao final, Madrid será a sede operativa e Valencia a social, algo que trae ao fresco aos clientes pero que parece de vida ou morte para o prestixio de cada caudillo autonómico implicado.
¡Ao Attac!, pois. Comecemos nacionalizando as caixas de aforro, que xa falaremos máis tarde de nacionalizar o resto.

luns, 5 de xullo de 2010

SPAIN IS DIFFERENT

A degradación política e moral á que están chegando gobernos como o de Generalitat de Valencia ou a Comunidade de Madrid contamina a esencia da democracia e á cidadanía. O voto da dereita, ao ser fiel e inamovible, dota aos seus representantes dunha impunidade absoluta á hora de exercer as súas funcións, sen que a calidade ou a legalidade da súa xestión inflúan na súa continuidade no cargo. Os capítulos de corrupción, malgaste, opacidade, nepotismo, que teñen sempre como colofón o asalto aos orzamentos para derivar o diñeiro público a petos afíns, deberían ter consecuencias nos resultados electorais pero, por desgraza, non é así. Isto provoca que no seo dun partido político póidase crear unha complexa organización para delinquir sen que os seus máximos responsables tomen medidas contra os presuntos delincuentes e en cambio si acosen e persigan xudicialmente a compañeiros, funcionarios ou cidadáns que declaran o que saben a requirimento dos xuíces.
O último caso vímolo na Comunidade de Madrid, onde unha persoa da máxima confianza da presidenta, tras declarar que coñecía os consabidos casos de espionaxe porque era o seu marido o que os levaba a cabo a instancias da autoridade competente, foi despedida do seu traballo, á vez que degradada pola propia Esperanza Aguirre da galaxia política á lameira da prensa rosa ao atribuír as súas declaracións a un divorcio complicado. Esquece dona Esperanza que non hai contradición entre muller despechada e verdade. A vinganza non implica mentira, ás veces tradúcese en ruptura do pacto de silencio, pacto ao que se atopan sometidos moitos funcionarios que serían arroxados aos leóns se ousasen abrir a boca nesta democracia tan española. Por que?
El Gran Wyoming

domingo, 4 de xullo de 2010

REALISMO

Dicir que o descrédito xeneralizado da política en España é culpa dos políticos pode parecer unha simpleza, unha verdade de Perogrullo. Pero convén facer algunha matización. Non basta con afirmar que uns políticos sectarios, burócratas da demagoxia e a mentira, dan mala imaxe. Hai algo máis grave: a farsa diaria parece interesada en ocultar outra realidade política que tamén existe en España. "Moitos políticos son un exemplo de entrega, sinceridade e pulso ético". Descoñecer o seu traballo e a súa realidade cotiá favorece aos que pretenden negar que resulta posible unha dignificación da política.
É lóxico que os cidadáns estean desorientados. Ao fío dos recortes no investimento público e da reforma laboral, asistiron a unha representación de teatro vangardista, unha desas meditaciones sobre a identidade onde os homes saen do biombo vestidos de muller e a lúa convértese nun peixe voador. Unha voz socialdemócrata declara que non aproba determinadas medidas por convicción ideolóxica, senón por responsabilidade. A oposición conservadora, para non ser menos, critica con dureza e logo vota cunha abstención hipócrita que só serve para asegurar o consenso en favor duns ventos que se integran á perfección no seu programa. Os actores obteñen unha vantaxe conxuntural na farsa política: como estratexia electoralista, ocultan o pacto real asinado entre os grupos para facilitar un xiro neoliberal en España. Trátase de enmascarar un incómodo pacto de Estado. Pero a mensaxe que se envía aos cidadáns é desolador. As conviccións e a responsabilidade, as crenzas e os feitos están obrigados a vivir en habitacións separadas. Algo así como unha ética da farsa.
E aclaremos tamén que non é estraño porque o poder sexa teatral, xa que durante moito tempo rexémonos por unha concepción descendente do poder que converteu a vida nun soño. Un deus invisible fixo do mundo un gran teatro. Nada tiña consistencia máis aló da súa vontade na definición sacralizada da historia. As sociedades modernas necesitaron unha concepción ascendente da vida, desde o pobo á política. E así se xustificou o realismo como ética baseada na observación e a experiencia. O estraño é que a responsabilidade actual dos gobernantes baséase nun realismo sen feitos, que ten moi pouco que ver coas nosas observacións e as nosas experiencias. Tamén é estraño que se admita unha nova concepción descendente do poder. No canto de representar a vontade dos cidadáns, as autoridades teñen por misión anunciar ao pobo a clase de sacrificios que esperan os de arriba. O que antes era unha práctica sigilosa, agora acéptase como orgullo teórico. É bo político quen sabe obedecer aos novos deuses, facendo aquilo que non quere.
Son feitos, simples feitos, que nos esixen unha nova forma de realismo. Un realismo con feitos.

sábado, 3 de xullo de 2010

A CORRUPCIÓN PROVOCA UN DESCENSO DE CALIDADE DA DEMOCRACIA EN ESPAÑA

O informe da Fundación Alternativas baixa a nota do país de 6,2 a 5,8

A calidade da democracia española descendeu case medio punto en dous anos, segundo o informe anual que realiza a Fundación Alternativas, coordinado por Joaquín Estefanía, Nicolás Sartorius e Juan Manuel Eguiagaray e inspirado no modelo das auditorías democráticas da Universidade de Essex. A caída de 6,2 a 5,8 puntos ten como causa principal os escándalos de corrupción, e sitúa a esta, por vez primeira na historia da democracia, como un dos tres principais problemas dos españois.
A pesar da crise económica, son os comportamentos políticos e non os resultados económicos os causantes da caída da valoración. O informe resalta "moi negativamente" a capacidade do sistema democrático para solucionar a crise. "Deteriorouse de forma acusada a confianza na acción de goberno para resolver os principais problemas cidadáns".
O informe sinala tamén como a crise económica afectou á calidade dos medios de comunicación, na súa independencia e profesionalidade: "Os intereses empresariais dos medios de comunicación, acuciados pola crise, foron máis explícitos que nunca nas súas relacións cos actores políticos".
Pero a corrupción é "o principal problema e a principal insuficiencia da democracia española". O informe destaca que "niso xogou un papel principal o caso Gürtel, que só afectou ao PP. A caída do indicador da confianza na oposición para controlar ao Goberno pode estar relacionada con iso".
Na análise sobre a corrupción en España, sinala que está moi vinculada ao urbanismo e á contratación pública, que é sobre todo política e non funcionarial e expandiuse nos gobernos locais e nalgúns autonómicos. Cita a "ecuación da corrupción de Robert Klitgaard" para explicar a corrupción. Esa ecuación di que "a corrupción equivale a monopolio da decisión máis discrecionalidad menos rendición de contas". "Os resultados son un Estado que paga demasiado polas súas adquisicións e recibe demasiado pouco polas privatizacións e a adxudicación de concesións e permisos".
O informe precisa que no caso Gürtel danse outros elementos causales, como a necesidade de financiamento dos partidos. Esta, á súa vez, explícaa polo "proceso de mediatización e publicidade da política, que xera unhas demandas de gastos de sostemento dos partidos cada vez maior".
Resalta como "a política urbanística en España foi un exemplo ata fai moi pouco de política capturada polos propietarios do chan". Suxire que un "adecuado redeseño institucional poderá axudar a afrontar estes problemas". E propón maiores límites aos gastos electorais, maior democracia interna nos partidos, maior independencia política do órgano encargado de controlar os conflitos de interese e incompatibilidades dos políticos, e unha dirección pública profesional e mellor capacidade regulatoria do Estado.
A fiscalía quere xulgar a Fabra por fraude, suborno...

venres, 2 de xullo de 2010

CRTVG PAGOU PRIMAS DE ATA 6.000 € AOS SEUS DIRECTIVOS

Os directivos da Compañía de Radio Televisión de Galicia (CRTVG) teñen estipuladas unhas pagas extraordinarias en función do cumprimento de obxectivos que van dende 2.500 a 6.000 euros. O Comité Interempresas denunciou onte que este ano volveron cobralos a pesar dos recortes salariais que afectan ao resto do equipo e "de que a audiencia e o servizo público non parecen obxectivos cumpridos".
Un voceiro de CRTVG explicou a este xornal que a paga, "que forma parte da estrutura salarial de sempre", se deu en marzo, cando aínda non se estableceran as rebaixas salariais, impostas dende fóra da empresa. "A dirección vén dunha redución 52 a 38 directivos, baixou os soldos un 3% en xaneiro e agora entre 7% e 15% coa aplicación do Real Decreto. Parece que o comité quere cargar nos directivos unha redución salarial que vén dende fóra. Aquí fixéronse os deberes e dun xeito forte", defendeu o voceiro.

xoves, 1 de xullo de 2010

CONSTRUCUATRO COBRABA EN BOLSAS DE PLÁSTICO OS SOBREPREZOS DAS VIVENDAS DE VIGO

A Xunta considera insuficientes 22 testemuñas contra Construcuatro

"Tivemos que facer a entrega nunha cafetería do diñeiro negro nunha bolsa de plástico". A frase forma parte dun dos 22 testemuños dos afectados polos sobreprezos pagados a Construcuatro, a empresa do presidente local do PP de Pontevedra, Telmo Martín, para conseguir vivendas de protección autonómica en Vigo. Un tras outro, os propietarios relatan como adquiriron a vivenda e como, no último momento, intermediarios da promotora esixiron cantidades adicionais a cambio de melloras que nunca foron executadas.
As declaracións foron realizadas entre o 24 e o 27 de setembro de 2007 na delegación da Xunta en Vigo, nas dilixencias previas abertas de oficio ao ter coñecemento da denuncia xudicial presentada por un grupo de propietarios. Os testemuños son concluíntes. Todos os citados, compradores de vivendas protexidas no número 25 da rúa Teixugueiras, no polígono de San Paio de Navia, tiveron que pagar sobreprezos en diñeiro negro para non quedar sen os seus pisos.
O expediente que abriu a antiga Consellería de Vivenda reactivouse despois do auto de arquivo da causa que ditou a Audiencia Provincial de Pontevedra, que recoñece o cobro de sobreprezos pero non ve condutas delituosas, por considerar que non mediou violencia, ameaza ou engano. A pesar da contundencia das declaracións e o avanzado do expediente, que contemplaba unha inhabilitación para construír vivenda de protección, unha multa dun millón de euros e a devolución dos sobreprezos, a Xunta decidiu solicitar novas probas. A responsabilidade de aplicar as sancións depende agora da Consellería de Medio Ambiente, que dirixe de Agustín Hernández, amigo persoal de Telmo Martín. A oposición acúsalle de aprazar o expediente ata logo das municipais, nas que Martín aspira á alcaldía de Pontevedra.