martes, 31 de maio de 2011

IGAPE

A presunción de inocencia hase entender en defensa da honorabilidade de persoas contra as que pesan serios indicios de teren cometido algún delito. Teñan ou non os interesados relevancia pública. Instrumentalizar ese dereito individual para branquear zonas de sombra na administración, ou para blindar responsabilidades políticas nun Goberno, non deixa de ser en cambio un procedemento que pervirte esa norma garantista. Vén de suceder, unha vez máis, tras a detención dos dous máximos dirixentes do Igape por un presunto delito de fraude na concesión de axudas públicas. Neste caso, facéndose valedora dos detidos a Xunta, desde a que o conselleiro Alfonso Rueda volveu levantar onte un artificioso muro de silenzo a prol dos alcaldes conservadores da Costa da Morte que protagonizan o sumario da operación Orquesta.
A noticia da detención correu como a pólvora. Non é para menos. Aparte de ter unha significación política, por se tratar dun cargo de alta dirección dependente directamente da consellaría de Industria, enlista ao Igape entre as institucións marcadas pola sombra do fraude e da corrupción. Aínda máis. Provoca que lles deamos audiencia a cantos viñan sospeitando do que se podería esconder na operación de redireccionar os xa de por si escasos recursos para I+D+i cara as arcas desa institución. Das verdadeiras razóns que motivaron a supresión de iniciativas do bipartito como a do plan Incite, deseñado para apoiar a investigación das universidades, o fomento da creación e potenciación dos centros tecnolóxicos, as axudas sectoriais e as axudas á innovación empresarial. O esperanzador proxecto dunha Axencia Galega de Innovación, que se tería que deseñar a partir dunha nova definición e reorganización do Igape, pasou a mellor vida.
Falaban os populares dos chiringuitos do bipartito. Pero no paquete nunca se atreveran a ubicar a institución que, segundo o que se vai sabendo, repartía os diñeiros públicos digamos que de forma non precisamente santa. Vamos, que non todo o que lle viñeron transferindo os orzamentos de Galicia nos dous últimos anos tiña como principal obxetivo a tan necesaria rexeneración do tecido industrial galego. Nin moito menos na creación efectiva dunha rede de “business angels” galega. As urxencias tiñan nome a apelidos de empresarios amigos. Algúns deles, ao parecer, aficionados a especular e presuntamente a branquear negocios oscuros a costa das numerosas subvencións públicas que tan facilmente recibiron.
Temos dereito a saber. E en función diso, a esixir responsabilidades. Posto que está todo en proceso, é preciso que se lles garanta aos detidos a presunción de inocencia. Porén, a institución do Igape non pode quedar a expensas do que penalmente dea de sí. O conselleiro Guerra, talvez o máis incompetente de cantos integran o goberno de Feijóo –o fiasco das eólicas fará historia–, ten a obriga de asumir politicamente o que a operación Campeón acabe probando. Se as conclusións confirmaran o que a día de hoxe son indicios que presupoñen a comisión dun delito, a súa responsabilidade tería que saldarse co cese ou coa dimisión. Mentres, ten tamén a obriga de abrir unha investigación interna e imparcial. Contando coa complicidade institucional dunha nova dirección. Meterse no burladeiro da presunción de inocencia –un dereito individual e non político que só lles corresponde aos detidos- sería puro escapismo
.

luns, 30 de maio de 2011

LOGO DAS ELECIÓNS, RECORTE DO GASTO

Xa tivemos eleccións municipais en toda España e autonómicas en boa parte dela. Agora vén a tarefa dura.

Témome que esa tarefa dura vai ser acometer un plan drástico de recorte de gastos. Este recorte é urxente, e non porque nolo esixa a Unión Europea, que si o fai, senón porque... ¡Non hai diñeiro para pagar! E tampouco o podo pedir prestado, como facía ata agora. E tampouco o podo pedir a Madrid, como tamén facía ata agora, pois en Madrid xa non teñen diñeiro.
A evidencia puntual deste problema é ampla: concellos e comunidades autónomas que teñen dificultades para pagar a nómina do mes; por non falar do atraso en pagos a provedores.
A realidade é que en todos estes anos de crises, de 2008 a 2010, a Administración Pública en España non reduciu o seu gasto nin nun euro.
De feito, aumentouno, e moito, desde os 413 millardos (miles de millóns) de 2007 a 490 millardos en 2010. Non coñezo unha familia nin empresa que neste tempo aumente tantos os seus gastos. Máis ben, todos apertámonos o cinto, e moito. Non foi así na Administración Pública.
Algunhas comunidades autónomas e concellos xa empezaron a recortar, pero teño a impresión de que non han "entrado a saco", quizá porque a ninguén lle gusta dar malas noticias (ou moi malas) antes das eleccións. Por iso, creo que é agora cando vai empezar o recorte en serio.
O recorte tocaralle en primeiro lugar ás comunidades autónomas. O seu gasto ascende a uns 183 millardos (datos Eurostat de 2009... ¡Non están dispoñibles aínda os de 2010!). Representa case un 40% do gasto total da Administración Pública.
En só dous anos (2008 e 2009), os gastos das CCAA creceron un 16%, desde 157 a 182 millardos, é dicir 25 millardos de máis. O gasto en funcionarios creceu un 17% (só en dous anos), desde 65 a 76 millardos. Quizá está xustificado, pero se fai difícil crer que necesites 11 millardos máis en só dous anos para dar máis ou menos os mesmos servizos. O gasto noutros (típica caixa escura) creceu un 35%, 3 millardos de máis.
Estes recortes deprimirán a economía. Pero non hai máis remedio. O gasto desmesurado (e máis se é ineficiente) é unha gangrena. E cando hai gangrena hai que amputar, aínda que a amputación sexa dolorosa e requira período de convalecencia. Para iso, fai falta un goberno responsable que saiba que nos xogamos moito niso.

domingo, 29 de maio de 2011

ANTE A VIOLENCIA CRECE A INDIGNACIÓN

A través da televisión vin a saña con que uns gardas urbanos ben tapados e ao parecer coas súas placas de identificación ocultas aplicáronse en golpear aos mozos e non tan novos indignados reunidos na praza de Cataluña. Violencia gratuíta, con casos de manifesta brutalidade. Violencia gratuíta e provocadora de posibles respostas violentas que permiten maquillar e "xustificar" o uso da violencia.
Non é de estrañar despois da mensaxe que o futuro alcalde Trías enviou ao alcalde en funcións, Hereu, alentándolle para que lle deixe "limpa" -pero non de sucidade, senón de manifestantes- a praza. Esa mesma praza na que esa mesma garda urbana permite pasivamente que ouriñen turistas bébedos, que actúen impunemente os trileiros e carteiristas e que os violentos antisistema -nada que ver cos pacíficos indignados- esnaquicen escaparates e saqueen tendas.
Hereu, Trías, Puig, xefe dos Mossos e xefe da Garda Urbana deberían dimitir por eses comportamentos case anónimos por inidentificables de violencia e saña policial contra resistentes pacíficos, uns comportamentos impropios dunha democracia real, aínda que non desta irreal. Contra a saña policial e a desvergoña política, como dixo o poeta noutros tempos, "quédanos a palabra"... e crece a indignación.- Pau Morata. Barcelona.

sábado, 28 de maio de 2011

VOTO EN BRANCO

Ao día seguinte do peche das urnas, o que se oe son as aclamacións dos gañadores e o queixume dos perdedores. O día anterior a pé de urna os líderes dos dous grandes partidos animaban a todos os cidadáns a unirse á gran festa da democracia exercendo o seu dereito a voto e ata non importaba se o voto era en branco ou nulo; o importante era votar.
Hoxe a cuarta forza das municipais en número de votos, 584.012 en branco e 389.506 nulos, é ignorada totalmente por todos aqueles que o día anterior lles jalearon e tamén polos medios de comunicación. Os cidadáns que non se viron representados á hora de votar nas distintas papeletas, pero que exerceron o seu dereito ao voto, pasaron a engrosar simplemente as estatísticas. Fai algúns días había unha gran preocupación, lexítima e democrática, porque se non se podía presentar ás eleccións de Euskadi a coalición Bildu, habería uns 200.000 electores que non se verían representados. Hoxe dáse o paradoxo de que case un millón de cidadáns quedáronse sen representación e aquí non pasou nada. ¡¡Cousas da democracia!!

venres, 27 de maio de 2011

OS BENEFICIOS DA CRISE

Trátase a crise enfocándoa sempre con tinguiduras catastrofistas para buscar réditos electorais ou monetarios. Porque prestar diñeiro aos propios Estados a uns intereses do 10% ou máis, é usura aínda que lle chamen axuda, pero a realidade que esta crise non é maior que outras que non levantaron tanto rebumbio.

Convén recordar que en España, en crises anteriores alcanzouse unha taxa de paro do 24,9%, superior á actual, que a nosa débeda non só é moito máis baixa que nesa crise, senón que é baixa respecto da maioría dos países -Italia ou Estados Unidos multiplícana-, que a Seguridade Social tivo déficit onde agora ten superávit, a morosidade na banca segue sendo menor que a alcanzada en 1995; é dicir, sen ter peores números que outras veces, pasamos a ser dependentes e obedientes sen capacidade de tomar as nosas propias medidas.

Nesta situación non debe de estrañar que alguén, seguindo o exemplo de Islandia, diga basta, que non queremos pagar sempre os mesmos con argumentos que veñen dos culpables.

A xente ten Internet e úsao, por iso sabemos que os causantes da crise están batendo marcas de beneficios.

xoves, 26 de maio de 2011

O NEGOCIO ELECTORAL

Vicente Sanz, o ex presidente do PP valenciano, recoñecía que "estaba en política para forrarse", segundo a conversación telefónica que lle pillaron na investigación do caso Naseiro; frase que logo foi atribuída a Eduardo Zaplana, quen, por certo, daba moito mellor o tipo de político chuleta e sen escrúpulos. O que uns líderes apenas recoñecen por teléfono en conversacións privadas, outros, como Berlusconi, se jactan de gobernar os seus países coma se fosen empresas, como negocios particulares que deben dar saborosos dividendos.
Ben o saben en Galicia onde as campañas electorais foron sempre unha modalidade de investimento moi produtivo. O PP, coa súa rede caciquil á napolitana, é un experto en mobilizar aos electores, non cun programa senón con autocares postos ao servizo dos votantes.
No meu pobo, cun censo de preto de 2.800 electores, e unha abstención histórica de case o 40%, mentres os políticos afían a mensaxe electoral, centrados en min e na miña conta bancaria, o economista do partido só necesita botar unhas contas: custa fabricar un alcalde menos de 80.000 euros, o soldo dun ano de toda a corporación municipal; que, co que se aforran en cartelería e anuncios, o comido polo servido. Só hai que conseguir montar en autobuses a 750 electores (anciáns das residencias, monxas de clausura, parados...) coa promesa dun billete de 100 euros a cada un se introducen sóbrelos pechados que entrega o partido.
Todos os anos multiplícanse as denuncias por prácticas parecidas. Pero non lles importa, porque teñen moi presente que a política é un negocio que non se pode deixar en mans dos políticos.

mércores, 25 de maio de 2011

DO LADRILLO Á LONA

O tráxico terremoto en superficie de Lorca deixou ao espido unha profunda falla social. Hemos visto que os inmigrantes son os grandes damnificados da crise tamén no que fai á vivenda. É sabido que a taxa de desemprego dos traballadores foráneos duplica á dos nativos e que a crise do ladrillo foi un factor capital nesa desgraza. Pero agora comprobamos como outra crise, a sísmica, empuxounos do ladrillo á lona.
As estatísticas din que o 20% dos habitantes eran inmigrantes, pero as imaxes mostran que o 80% dos que dormen no campamento non son lorquinos de nacemento. De modo que a catástrofe investiu as proporcións entre os empadroados. Déronse dúas explicacións razoables. Unha é que teñen menos rede familiar á que acudir e a outra que carecen dunha segunda residencia na que recalar. Pero máis aló de Lorca, as imaxes fálannos achega do impacto da crise na vivenda dos vulnerables. A Fundación Foessa acaba de publicar "O primeiro impacto da crise na cohesión social en España", e de aí saen os seguintes datos sobre inmigración e vivenda.
Un 20% ten dificultades para pagar a auga, a luz e os alugueres e, como consecuencia, o 10% áchase ameazado de expulsión. O estudo mostra que ao cabo de dous anos de crises duplicáronse as dificultades dos estranxeiros para manter as vivendas. Tamén cuantifica as estratexias que están empregando os inmigrantes para aguantar a sacudida: o 9% comparte o piso con persoas sen parentesco e o 7% aluga algunha habitación. Por agora non aumenta o hacinamento, pero si que empeoraron as condicións da vivenda e achicouse o espazo dispoñible.
En números redondos, hai dous millóns e medio de fogares estranxeiros en España e, aínda que esta acumulación produciuse en pouco tempo, o certo é que non creceu o chabolismo como cando, fai 50 anos, os españois foron os que emigraron ás cidades. Con todo, a recesión empuxou á exclusión a dous millóns de fogares, principalmente aos encabezados por mozos, por mulleres e por inmigrantes.

martes, 24 de maio de 2011

O VALOR DO 15 M

"A falta de profundidade nas súas ideas pode ser discutible, pero tampouco sería moi distinta da que afecta aos grandes partidos"

Os movementos sociais, como o do 15-M, son correntes ao redor de valores compartidos, actúan na esfera da sociedade civil reivindicando ou rexeitando decisións políticas e, xa que logo, tampouco hai que esixirlles máis. Nada que ver, xa que logo, cos partidos políticos, pilares básicos da democracia, que tamén xorden da sociedade civil pero que actúan na esfera política e teñen o poder como obxectivo. Son os que nos gobernan.
No caso do movemento 15-M, teña ou non teña moito percorrido a súa rebelión pacífica, xa ninguén poderá ignorar o malestar profundo que pon de manifesto ante os ollos de todo o mundo. Cando menos, é un toque de atención á clase política, que debería saldarse con feitos e non só con boas palabras. Claro que como apunta Lluís Bassets, non hai nada máis inquietante para os estados maiores dos partidos políticos que un fenómeno fóra de control.
Os detractores do 15-M ou ben descualifican este movemento polo seu inconsistencia intelectual ou ben polas súas ideas-forza, que en xeral non parecen precisamente de dereitas. A falta de profundidade nas súas ideas pode ser discutible, como todo, pero tampouco sería moi distinta da que afecta aos grandes partidos, a pesar de que estes dispón de medios intelectuais e económicos para 'fabricalas'. Máis claro parece estar que as ideas dos concentrados en diversas cidades son máis ben de esquerdas. Exemplos non faltan: recuperación das empresas públicas privatizadas, nacionalización da banca rescatada, fiscalidade progresiva, condena do franquismo, recuperación da memoria histórica, etcétera. Outras cousas que apuntan son, ou deberían selo, de mero sentido común: listas electorais limpas e libres de imputados por corrupción política, máis transporte público, división de poderes, ecoloxía e medio ambiente... Pase o que pase, hai algo que todos podemos compartir: nunca houbo tanta reflexión como na xornada de reflexión deste sábado en España. E iso tamén ten o seu valor. José Luis Gómez

luns, 23 de maio de 2011

CATRO PROPOSTAS PARA UNHA DEMOCRACIA MELLOR

Na Porta do Sol estase debatendo todo, absolutamente todo. Os madrileños que alí están son realistas, por iso piden o imposible, e nas asembleas discútese sobre como renunciar á enerxía nuclear, sobre abolir a tauromaquia ou sobre o Estado laico. Creo que é bo. De feito, creo que é algo que xamais esqueceremos. Calquera que pase un intre polas asembleas nas que, megáfono en man, xente moi diferente expón as súas ideas sobre como mellorar o mundo deuse conta de que algo excepcional está pasando en Madrid.
Con todo, unha cousa é a Porta do Sol e outra moi distinta o resto da sociedade. E se queremos que o enorme apoio que xerou a spanishrevolution sobreviva e consiga resultados, é necesario distinguir entre o curto prazo e o longo prazo, entre as propostas xerais e as esixencias concretas. Por iso creo que hai que fixar algunhas reivindicacións básicas nas que todos, ou case todos, esteamos de acordo: crear o marco para que a democracia mellore e non o programa electoral que máis nos gustaría. Esta é a miña achega de mínimos para este debate aberto.

1. Reforma da lei electoral. Que cada voto de cada cidadán conte igual, sen importar onde viva e a quen vote. Sistema de listas abertas para o Congreso dos Deputados. Que o Parlamento reflicta a realidade dos resultados electorais, segundo eses "criterios de representación proporcional" que pide a Constitución Española no seu artigo 68.
2. Lei de Transparencia e Acceso á Información Pública. Non é tampouco ningunha utopía: España é un dos cinco países da UE que aínda non garante este dereito, fundamental en calquera democracia avanzada. Consiste nunha lei que obrigue á administración a facer públicos todos os seus documentos, que permita a calquera cidadán acceder aos contratos, as adxudicacións, os datos e as contas de calquera institución pública. Non é para esculcar: é unha ferramenta legal para que a sociedade poida controlar como se xestiona o diñeiro dos seus impostos e así evitar abusos. O PSOE levaba esta lei no seu programa electoral de 2004 e 2008 e, como tantas outras promesas, tamén se aparcou.
3. Referendo sobre o rescate á banca. Que os cidadáns poidan votar se queren ou non queren que o diñeiro dos seus impostos destínese a rescatar ás entidades financeiras insolventes. Falamos dun gasto en España "polo momento" de cerca do dous por cento de todo o produto interior bruto anual. Hai argumentos poderosísimos para defender tanto o si como o non nun referendo deste tipo, pero un gasto tan extraordinario non se pode decidir ás costas da sociedade. Ademais, a simple existencia dun debate así sería o mellor xeito para promover, de forma efectiva, novas medidas de control da banca.
4. Reforma da lei de financiamento de partidos e da lei da función pública. Cambiar os sistemas de control destas organizacións facendo completamente transparentes os ingresos e os gastos dos partidos e permitindo a súa fiscalización a través de organismos completamente independentes da súa estrutura. Que os políticos que accedan á función pública presenten anualmente unha declaración de ingresos e patrimonio. Que sexa incompatible cobrar varios soldos públicos, incluíndose nesta definición de soldo público os soldos que pagan os propios partidos aos seus dirixentes.

domingo, 22 de maio de 2011

CONTRA O LIBERALISMO SALVAXE

O liberalismo económico triunfante vive da especulación financeira. A pesar da recente crise, nada fundamental vai cambiar no seu modus operandi. Os bancos e outros grandes investidores seguirán gañando diñeiro a espuertas ou pedindo ao Estado que lles salve en canto haxa outra crise. O de privatizar as ganancias e socializar as perdas refírese a isto.
O liberalismo económico é, de facto, o goberno mundial. Os poderes políticos tradicionais, xa feridos pola multipo-larización e pola globalización, están en boa medida a mercé do poder financeiro.
Que se pode facer e quen o pode facer para cambiar esta vergoñosa dinámica? Non confiemos en deuses nin esperemos milagres, non desesperemos, non botemos a culpa a outros, non nos inhibamos: nós somos a arma máis poderosa.
Propoño a creación dunha axencia cidadá de rating financeiro e empresarial: aquelas entidades e empresas que máis acheguen á sociedade (postos de traballo, beneficios sociais, impostos, impacto ecolóxico...) recibirán a máxima cualificación e, xa que logo, gozarán do apoio de consumidores, investidores e cidadáns en xeral.
Pola contra, as outras recibirán o seu rexeitamento. Nin un litro de combustible nesa rede, nin unha botella de auga nesa cadea de alimentación, nin unha visita fugaz a ese país gobernado por sátrapas, nin un euro nunha conta dese banco, ningún investimento a través desa axencia, nin un minuto nesa canle de televisión, nin un contrato telefónico nesa compañía que en plena festa de ganancias vai despedir ao 20% do persoal en España.
O mundo cambiou e os poderes e mecanismos tradicionais quedaron obsoletos. Pensemos e actuemos globalmente e asumámoslo: ou facemos algo ou estaremos cada vez peor. Javier López Ariza

sábado, 21 de maio de 2011

URBANISMO NUNICIPAL

A vida política padece dunha apatía impropia da época na que a batalla electoral xa tiña que facer correr fervenzas de tinta, pero non, iso de prohibir inauguracións e primeiras pedras pillou aos que se din representantes do pobo fóra de lugar.
Algúns pode ser que até se lancen ás peregrinacións, ben sexa como cofrades ou penitentes xudiciais, que lles vai mellor e dá máis fama saír dun xulgado que entrar en vez de tanta presentación e foto de familia, como se de unha primeira comuñón se tratase.
Boto en falta iso de cortar fitas de obras ou de maquetas, que isto si que ten o seu aquel, aínda que os políticos máis modernos presiden xa cerimonias de futuros edificios en pantalla xigante. Moito chiste para venderse, aínda que o común do votante, de ese que sae da casa coa papeleta nun peto, xa está de volta de calquera argucia.
Se hai alcaldes perennes e atemporais, é porque hai oposición caduca. Hai un concello deses que teñen mar ao lado que anda revolto polo plano do litoral e o de urbanismo. Os concelleiros que non son do goberno déronse conta agora da problemática que supón para o desenvolvemento económico a aplicación de tanta normativa regulatoria.
Pediron axuda á Fegamp, pero resulta que nese invento hai un fallo de organización debido a que non todos os concellos teñen costa e para un alcalde da montaña iso do mar non lle soa moito. Así as cousas, estes edís preocupados polos seus votantes intentaron mobilizar aos que din afectados pola lei, pero nada, so unha ducia acudiu ás asembleas informativas.
Calquera sabe que a política municipal é dun mundo aparte. Moitos concellos litorais quixeron converterse en marbellas e sanxenxos e non puideron por falta de tempo, a crise estalou antes, pero algúns están a poñer as bases para que nas próximas vacas gordas non perdan a oportunidade. A maioría dos veciños sabe que os planos de urbanismo son garabatos nun papel. Miles de liñas que non se sabe moi ben por qué fan a un millonario e ao do lado, pobre, pero que indo á xunta o alcalde xa se soluciona a afectación e esa leira pasa de rústica a edificable no próximo pleno.
Este tipo de política é o que orixina que haxa centos de candidaturas independentes por estes pagos galaicos, curiosamente a maioría están na costa e todas teñen a súa orixe nunha escisión por motivos urbanísticos, non por reclamar un centro de saúde ou unha estrada ou un aeroporto, senón pola afectación desta ou aquela parcela.
Venme á cabeza o caso dun individuo que montou un partido independente porque enfronte da súa casa deron licenza para construír un edificio que lle tapaba a vista panorámica desde a súa casa. Fixo campaña sobre o urbanismo e repañou varios centos de votos, o resto do concello e os seus problemas nin aparecían no programa electoral.

venres, 20 de maio de 2011

XUÍCES PARA A DEMOCRACIA REXEITA A ILEGALIZACIÓN DAS PROTESTAS

Ante a decisión da Xunta Electoral Central queremos manifestar, desde o máximo respecto a dita Xunta, a nosa discrepancia co seu acordo xa que cremos que vén crear un problema novo desde unha interpretación restritiva dun dereito fundamental como o de reunión tan profundamente vinculado a unha sociedade democrática.
As concentracións que se producen en diversas prazas públicas son a manifestación dun descontento xeneralizado. Ese descontento ten a súa orixe nunhas políticas neo liberais que deixan a demasiada xente na estacada nunha sociedade en que os Mercados ha suplantado demasiados espazos. Reclámase nesas prazas recuperar o seu dereito a participar, reflexionar e decidir. Non podemos admitir como razoable que se restrinxa esa vontade esencialmente democrática.
É cuestionable a propia competencia da Xunta Electoral Central. A competencia desta Xunta só se refire ás actividades desenvolvidas polos suxeitos e co obxectivo que establece o art. 50.4 LOREG: é dicir, polos candidatos e partidos políticos e precisamente para a captación de voto, salvo restringidamente para persoas xurídicas en determinados actos. O resto de cidadáns sostén o seu dereito a protagonizar esa xornada. A cidadanía non ve restrinxidos os seus dereitos e as persoas deben gozar dos seus dereitos de participación. A iso engádese que a razón de ser das normas deben determinar a súa interpretación. Neste momento histórico a propia restrición da publicidade electoral na xornada preelectoral é cuestionable cando se sostén a comunicación permanente na rede. Con maior razón cando a intención das persoas concentradas non se pode identificar directamente coa petición de voto a unha opción concreta.
Varias sentenzas do Tribunal Constitucional advertiron (como último exemplo a STC 15.11.2010) que a mera posibilidade de que unha reivindicación poida incidir dunha ou outra forma no electorado móstrase como hipótese insuficiente para limitar o dereito de reunión en período electoral. Tamén dixo o Tribunal Constitucional que o feito de que non se poida difundir propaganda electoral nin realizar acto algún de campaña na xornada de reflexión, non significa que durante devandita xornada non poida celebrarse ningunha manifestación cuxo obxecto teña algo que ver co debate político e, xa que logo, poida influír indirectamente nas decisións dos electores. Advirte que só cando se acheguen razóns fundadas do carácter electoral da manifestación, é dicir cando a súa finalidade sexa a captación de sufraxios, poderá desautorizarse a mesma con base en devandito motivo.
Nesta situación, JpD cre que se debería apostar de forma clara e contundente por permitir a continuidade dun movemento plural e participativo como o desenvolvido de forma pacífica polas persoas que se atopan nas diversas prazas das nosas cidades.
Para rematar, esperamos que sexa a prudencia e o sentido común o que determine a forma de resolver a actual situación, rexeitando de forma contundente calquera posibilidade de acudir a vías represivas para impor a decisión adoptada.

O Secretariado,

Madrid, 20 de maio de 2011

UN LADRILLO NA CARTEIRA

Non é unha boa idea que o ministro de Fomento español, José Blanco, se presente ante os investidores internacionais coma se fose un profesional de elite dunha API (axencia da propiedade inmobiliaria).

Sei que o ministro faio coa mellor vontade porque demostrou sobradamente que é dos que non dubidan en porse o mono se fai falta. O problema é que cando un mozo sobradamente preparado de J.P. Morgan, de Goldman Sachs ou de Cerberus ve a un ministro de España falando sobre o nivel dos alicatados e cunha memoria de calidades debaixo do brazo abórdanlle todas as dúbidas do mundo, porque lle recorda a unha república caribeña.
O propio lema da presentación, "Mira. Pensa. Inviste. O mercado inmobiliario español nas túas mans", ten o estilo que Le Iacoccade marcou fai tres décadas, e que agora soa rancio, para salvar Chrysler. Se miras e pensas dá medo investir en algo cando un representante do goberno dun país serio, que ten que presentar unha visión global e elevada, preséntase ante o persoal coma se fose un quincalleiro. Blanco, entre outras cousas, non ten as respostas para as cuestións que preocupan a calquera investidor. Se eu fose un británico e estivese pensando comprar unha vivenda vacacional en España non me preocuparía tanto se o desconto é dun 20% ou un 30%.
O que me preocuparía é se o inmoble está situado nun deses concellos crebados do litoral, no que un alcalde, recentemente baixado de Sierra Morena, e cun trabuco en man, espera que chegue o primeiro guiri para asaltarlle. Preocuparíame que o paro en España alcance cifras estratosféricas tanto en número de desempregados como en custo para as arcas públicas. Preocuparíame que a apatía que transmite a economía española fágase crónica. E preocuparíame que o sector financeiro dese país viva nun estado permanente de ansiedade polo pequeñíto que se quedou o mercado.
Se ninguén me pode despexar estas dúbidas, ¿como é posible que o ministro póida asegurar que o mercado inmobiliario español tocou fondo e que é o momento de investir? ¿Como me pode asegurar o ministro que o meu investimento non será ruinosa?
O problema do ministro é que aínda non é consciente de que non é o primeiro membro deste Goberno que vai vender ao exterior o mercado inmobiliario español. Non fai moito que estivo facendo isto mesmo o secretario de Estado de Economía, José Manuel Campa. Claro que a el non se lle ocorreu levar un ladrillo na carteira, para non quedar en evidencia.

xoves, 19 de maio de 2011

RESPONSABILIDADE DOS POLÍTICOS ANTE A CRISE

As eleccións autonómicas e municipais que se celebrarán o próximo 22 de maio non servirán para esquecer a difícil situación que atravesan as contas públicas das rexións e os concellos.

A crise ha obrigados aos responsables políticos a incrementar os impostos e as taxas para paliar na medida do posible os déficit existentes. Os datos son abafadores.
Só en 2011 creáronse seis novas figuras impositivas e revisáronse outras 19. Entre as comunidades autónomas, só Madrid cumpre o obxectivo de estabilidade orzamentaria e nove rexións excederon o teito de déficit fixado.
En total, as autonomías acumulan unha débeda de 115.000 millóns de euros, aos que habería que sumar outros 17.000 millóns acumulados en empresas públicas de titulariadad rexional. As comunidades autónoma teñen para este ano unhas necesidades de financiamento externo de 30.000 millóns, a pesar dos recortes que efectuaron tanto en gastos correntes como en investimento.
O problema é aínda maior polas dificultades que atravesan os mercados e que dificultan o financiamento. A situación dos concellos non é menos grave. Os municipios acumulan unha débeda de 35.000 millóns e os seus ingresos víronse moi minguados pola crise da vivenda.
Nesta conxuntura, é agora máis necesario que nunca que os políticos fagan un exercicio de responsabilidade e non se deixen levar pola euforia que supón unha campaña electoral á hora de realizar novas promesan que supoñan un gasto engadido para os cidadáns. A crise esíxenos ser máis responsables.

mércores, 18 de maio de 2011

GAÑAN OS RICOS

Ultimamente, lendo o xornal pónselle a unha mal corpo. Ábroo ao azar e vexo: "Os conselleiros da Caixa (Novacaixagalicia) repartíronse un millón de euros no ano da fusión"; cambio a vista e na mesma páxina leo: "A OIT achaca ao IPC e non aos soldos a menor competitividade, contradicindo ao Banco de España e á CEOE, que piden moderación salarial"; dou un respingo, cambio de páxina e tópome con: "O Santander premiará cun máximo de 330 millóns a 250 directivos". Volvo cambiar a vista e máis do mesmo: "Endesa gañou ata marzo 669 millóns". Son todos estes, os dos beneficios, os que nos falan de duras medidas, axustes, etcétera, e pídennos arrimar o ombreiro, pero realmente doume conta de que ao que aspiran é a que fagamos de felpudo. Será por iso que Warren Buffett, o millonario americano, di: "Hai loita de clases, pero é a miña clase, a dos ricos, a que dirixe a loita, e nós gañamos". E sabe do que fala. A.G.P.

martes, 17 de maio de 2011

CONCELLEIROS SIN SOLDO

Ante unha economía convulsa os partidos políticos deberían formular propostas sinceiras, imaxinativas e comprometidas co fin público ao que os candidatos din servir. Por que non conxelar a súa retribución económica e a dos seus grupos municipais mentres a crise prolóngase?
A medida a implementar xeraría a tan ansiada credibilidade e xenerosidade que a nosa sociedade reclámalles e tamén contribuiría a desterrar da función pública a todos aqueles que realmente se achegan a ela para vivir como políticos profesionais. De paso, contribuiría a sanear as maltreitas arcas municipais.
Sucede que moitos cargos públicos simultanean a súa actividade con outras de natureza privada legalmente compatible, por iso é polo que poderían sobrevivir apertándose o cinto renunciando aos seus emolumentos públicos. Desde logo, ao político que vive só da política xa lle coñecemos, serve aos seus persoais intereses e aos daquel que lle nomeou a dedo.
Polo menos, mentres a democracia interna non chegue aos partidos a solución que propoño desvelaría quen son políticos de vocación e quen o son por puro interese persoal. Adiviño que a miña proposta non será abanderada por ningunha formación das que concorren ás próximas eleccións municipais. Por que será?

luns, 16 de maio de 2011

MEDITANDO SOBRE A CRISE

É indubidable que o noso país é dos máis castigados por esta crise económica mundial, e iso é tan certo como inexacto é achacar a culpa da nosa situación ao noso Goberno actual. Foi o Goberno de Aznar o que apostou polo ladrillo como motor e sostén de toda a nosa economía, declarando como terreo susceptible á construción ata a planta dos pés dos cidadáns. Repetía unha e outra vez que España ía ben, sobre todo para os especuladores que pegaban os clásicos pelotazos á conta de entramparnos a todos adquirindo vivendas a prezos moi por encima do seu valor real e facilitando o acceso a préstamos hipotecarios con nulas garantías de cobro. As consecuencias coñecémolas todos, ao chegar a crise o sector da construción ao paro, o sistema financeiro tremendo e o país ao bordo da quebra. Agora, eses finos estrategos financeiros preséntanllenos como os novos salvadores da patria e prométennos relanzar a nosa economía como fixeron antaño. A verdade que é para porse a tremer; non se vostedes, pero eu destes artistas non me fío un pelo. E.G.U.

domingo, 15 de maio de 2011

CAMPAÑA ELECTORAL

Todo é política. É imposible manterse á marxe dunha campaña que oficialmente leva en marcha apenas unhas horas pero que, en realidade, fai meses que alaga cada recuncho deste país.
Os ideólogos aínda non se deron conta de que aquilo de que unha mentira repetida unha e outra vez acaba por converterse en verdade é unha estupidez superada fai décadas e que cada vez son máis os cidadáns que consideran que unha mensaxe, reiterado ata a saciedade, é un coñazo.
Só así se pode comprender o desprezo á intelixencia do oínte que se produce en cada anuncio, que logo se repite nos carteis e que alcanza o seu culmen nos mitins. Unha sarta de obviedades cando non de mentiras. A "idea forza" do día deseñada nalgún despacho situado a vinte pisos da rúa (é dicir, da realidade) e esperar a que os borregos (é dicir, vostede e eu) comprémoslles a prezo de saldo a súa oferta para mandarnos durante outros catro anos.
É certo que non todos os políticos son iguais. É verdade que existen honrosas excepcións. Pero o problema é que son iso: excepcións. En lugar de pedir o voto cada catro anos, os partidos e os seus integrantes terían que preguntarse por que cada día están peor considerados polos cidadáns, os motivos polos cales cada vez acoden menos persoas a votar, por que xa non participan masas nos mitins, por que xa non hai afiliados dispostos a partirse as costas pegando carteis.
Talvez, se atopasen as razóns de cambio de actitude ante uns comicios, serían capaces de mellorar a percepción que deles se ten...

sábado, 14 de maio de 2011

DESILUSIÓN ANTE AS URNAS

Cos meus 18 anos recentemente cumpridos expóñome a que partido votar nas próximas eleccións. Na miña procura particular atópome con listas pechadas impostas polos partidos políticos nas que non podo elixir ao candidato que desexo votar. Enfróntome a unha situación na que me vexo forzado a votar a unha persoa polo simple feito de pertencer a un partido co que teño máis afinidade. Chegado este punto asáltanme dúbidas ao ver que moitos dos candidatos a cargos políticos son presuntos corruptos ou teñen causas pendentes coa xustiza.

¿É que neste país non se poden atopar partidos dos que se poida dicir que todos os seus cargos políticos son de confianza? ¿Estas son as persoas que logo van ditar as nosas leis? ¿Son o exemplo a seguir? ¿Desta forma pretenden os políticos que os mozos e futuros votantes teñamos interese pola política?... C.V.I.

venres, 13 de maio de 2011

LISTAS ELECTORAIS CON IMPUTADOS

Imaxinemos que un cidadán vai solicitar unha praza de traballo nunha empresa privada. Se no seu currículo figura que dito cidadán está imputado nun procedemento xudicial por un delito cometido durante a súa actividade profesional anterior, parece razoable que o aspirante ao posto quede automaticamente eliminado.
Como pode entenderse entón, que unha persoa que estea imputada teña acceso ao privilexio de ser elixida para un cargo público? A máxima de que unha persoa é inocente ata que non se demostre o contrario é intocable para o común dos cidadáns, pero quizais non tanto para os candidatos a cargos públicos, onde calquera sospeita razoable de participación nun delito, na medida que sexa, debería ser suficiente para a súa invalidación como candidato. Pode ser que un imputado sexa finalmente absolto do delito en que se lle implica, pero un cargo público non só debe ser honrado, senón parecelo. Non hai que esquecer que a imputación nun procedemento xudicial dítaa un xuíz que conta cos argumentos ou sospeitas suficientes para facelo.
E, ademais, na maioría dos sumarios a imputación dos candidatos españois está relacionada con sospeitas de enriquecemento indebido durante o exercicio do seu mandato. É de tolos. Se a Lei Electoral permite esta barbaridade, e se os propios partidos políticos non o prohiben dentro das súas normas internas, só queda que os cidadáns teñamos sentido común. Pero me temo que vai ser que non. P.D.

xoves, 12 de maio de 2011

CORINA PORRO DEIXA EN SUSPENSO A CONCESIÓN DE MASSÓ

O acordo adoptouse no penúltimo consello de administración do Porto e supón que o tempo non corre, polo que non hai que solicitar outra prórroga

O consello de administración da Autoridade Portuaria de Vigo decidiu deixar en suspensión a concesión administrativa da empresa Residencial Mariña Atlántica para a construción dun porto deportivo na zona de Salgueirón, en Massó.
O acordo foi adoptado no penúltimo consello de administración celebrado o pasado mes de abril, aínda que non se soubo ata onte, e realizouse por mor dunha solicitude presentada pola empresa e tras estudar os informes técnicos previos e preceptivos que aconsellaban esa medida.
O argumento que máis axudou ao consello de administración da Autoridade Portuaria de Vigo a adoptar esta decisión foi o esgrimido pola concesionaria de que as obras non puideran iniciarse ante as protestas veciñais. Que a concesión estea en suspensión significa que non corre o prazo de prórroga concedido pola Autoridade Portuaria de Vigo por 16 meses na reunión do consello do día 22 de decembro de 2009. A concesión finalizaba no mes de abril, pero desde a Autoridade Portuaria sempre se dixo que sería en maio cando se adoptaría un acordo sobre unha posible prórroga. Así que nesta situación de suspensión o tempo non corre.
Cabe destacar que o acordo do consello de administración produciuse aínda baixo a presidencia de Corina Porro, antes de que o día 6 abandone o seu cargo para exercer de candidata á alcaldía de Vigo polo Partido Popular, algo que onte mesmo se encargaba de reprochar a propia alcaldesa de Cangas, Clara Millán. Non hai que esquecer que a rexedora, a través dun acordo plenario, pedira á Autoridade Portuaria de Vigo que rescatase a concesión de Mariña Atlántica. Non entende como se adopta un acordo desta clase e, con todo, non se responde a esa petición, realizada fai xusto un ano. Tampouco foi comunicado ao Concello de Cangas o acordo adoptado polo penúltimo consello de administración da Autoridade Portuaria de Vigo. Á alcaldesa sorprendeulle excesivamente o acordo e como se produce. Unha vez máis, o conflito Massó forma parte do escenario político dunhas eleccións. Se xa había certo receo porque as declaracións dos imputados pola paralización das obras ían copar a primeira semana da campaña electoral, agora aínda máis. Son moitos os que non queren este asunto monopolice a campaña electoral.

mércores, 11 de maio de 2011

AS ENERXÍAS RENOVABLES EO AFORRO

A enerxía renovable foi o 64% da produción eléctrica de Galicia o último ano. É unha boa noticia, tendo en consideración o perigo que significan as centrais atómicas e os custes ambientais que trae aparellada a utilización do carbón. É unha magoa que a Xunta botase abaixo o concurso eólico do anterior goberno bipartito, o que semella por razón de compromisos contraidos con grupos foráneos, xa que a legalidade da adxudicación demostrouse polos tribunais.
É certo que as enerxías producidas polo vento, auga ou sol dependen destes elementos, polo que non son constantes, obrigando a dispor tamén de fontes non renovables, un argumento que aproveitan os defensores da nuclear. Agora ben, coa produción actual o noso país exporta un 30%, e vento, auga e sol son fontes que non teñen que coincidir a un tempo nos picos mínimos de produción. Sei que isto non resolve o outro atranco que representa o consumo de carburantes para o transporte de mercadoría por estrada.
Neste caso o coche familiar non soluciona a eiva causada polo esgotamento do petróleo, alén dos problemas ecolóxicos que causa. Compre unha maior utilización do tren e unha relación entre o lugar de produción e consumo máis racional, que evite os grandes desprazamentos baseados hoxe en razóns de lucro e poder. É importante o aforro enerxético, mediante unha xestión máis eficaz e un menor consumismo, máxime cando en poucas décadas o mundo terá unha poboación de varios miles de millóns de persoas máis.

martes, 10 de maio de 2011

"NEOMENTIRA"

Mas e Rajoy teñen razón: vou buscar unha boa mutua privada. Quero unha mutua que seleccione os mellores profesionais do medicamento. É máis: quero que os forme. Que organice un bo sistema educativo para esa formación. Quero tamén que me cobre as cotas en función dos meus ingresos e a miña particular situación socioeconómica.
É máis: quero que me axude a atopar traballo (iso inclúe unha boa formación profesional para min)... e ata que me ofreza traballo para poderlle pagar as cotas. Así que debe investir en I+D. E non quero que só se dedique á curación, senón tamén á prevención. Para iso, que teña organizado para os meus fillos e o resto da sociedade (porque a saúde é un asunto social, colectivo) un bo sistema de educación básica, na que se inclúa a educación para a saúde. E que faga campañas contra o tabaquismo. E contra os malos tratos domésticos. E contra os accidentes de tráfico.
E como quero un ambiente san, quero que sexa capaz de formular leis de protección do medio ambiente. E ademais quero que non exclúa a ninguén, quero vivir nunha contorna social san. E... bo, un soño sería ter poder democrático sobre as decisións desa mutua privada que quero.
A mutua que eu quero chámase Estado. O liberalismo é mentira. E o neoliberalismo, neomentira.- Germán Llerena do Castelo.

luns, 9 de maio de 2011

TI TAMÉN, ALEMANIA

EE UU demanda a Deutsche Bank por fraude con hipotécalas lixo---Wáshington acúsalle de minimizar o risco para lograr garantías públicas.

Estados Unidos empeza a esixir responsabilidades aos grandes bancos polos abusos que se cometeron no mercado hipotecario durante o boom. O primeiro no punto de mira é o grupo alemán Deustche Bank e a súa filial MortgageIT, á que acusa de fraude por enganar de xeito sistemático ao determinar os préstamos que ían ser cubertos polas garantías públicas. A contía da indemnización reclamada pode superar os 1.000 millóns de dólares (uns 675 millóns de euros), o triplo dos 386 millóns de dólares en que se cifran os pagos realizados pola Administración en virtude da suposta fraude.
A acción legal, cursada pola vía civil polo fiscal Preet Bharara, lánzase cando están a piques de cumprirse catro anos do estalido da burbulla hipotecaria en EE UU, epicentro da maior crise financeira desde a Gran Depresión. O representante do Departamento de Xustiza sinala que a entidade "desprezou de xeito flagrante" se os hipotecados poderían pagar os préstamos.
De acordo coa demanda, a filial da alemá violou durante unha década as regras do programa da Axencia da Vivenda, que permite asegurar as hipotecas con fondos públicos. E fala de que se apoiaron ilegalmente préstamos por un valor total de 5.000 millóns de dólares entre 1999 e 2009, correspondentes ao principal de 39.000 hipotecas. Para lograr as garantías públicas, o Deutsche Bank e a súa filial MortgageIT certificaron falsamente que os prestatarios non tiñan risco de falta de pagamento, segundo a demanda.
É dicir, a entidade enganou literalmente aos reguladores sobre a calidade das hipotecas. Pero, ademais, a demanda pon en evidencia que Deutsche Bank sacou proveito despois coa reventa destes activos hipotecarios lixo, ata cando moitos dos propietarios eran morosos ou estaban a piques de perder os seus fogares pola falta de pagamento dos créditos que recibiron...máis información...

domingo, 8 de maio de 2011

CORRUPCIÓN NA LOITA CONTRA O CAMBIO CLIMÁTICO

Transparencia Internacional denuncia a falta de control e a corrupción na loita contra o cambio climático

"Os incentivos financeiros para os recursos renovables xeraron incentivos de fraude ante a ausencia de mecanismos de vixilancia", asegura sobre España
Pór freo ao cambio climático require de responsabilidade política e empresarial. E de moito diñeiro. Ata 100.000 millóns de dólares anuais en 2012 a nivel mundial, e 700.000 millóns en 2020, segundo Transparencia Internacional. "Tal cantidade de diñeiro investido obriga a previr e corrixir a posible corrupción" que puidese xurdir á hora de administralo, tanto máis cando os principais focos de acción están situados en países pouco transparentes, segundo explicou en Madrid o presidente do organismo e catedrático universitario Jesús Lizcano.
Transparencia Internacional elaborou (e presentado) sobre este asunto un informe de máis de 400 páxinas a partir das conclusións de medio centenar de expertos de 20 países sobre "os riscos de corrupción relacionados con cuestións climáticas".
Segundo despréndese deste traballo, a "gobernabilidade climática" (a forma de abordar as causas e efectos deste problema ambiental a nivel internacional, estatal e empresarial) é "diversa e fragmentada, e non existe conexión -e xa que logo, rendición de contas- ante os sectores máis afectados".
O informe analiza e propón medidas en varias áreas: explotación forestal, enerxías alternativas, emisións contaminantes, infraestruturas contra os desastres climáticos, explotación de recursos naturais, etc.
En opinión de Antonio Garrigues Walker, patrón da Fundación Ortega e Gasset-Marañón, "a corrupción estase xeneralizando en todos os sectores da vida". "Quen teña a sensación de que a situación está mellorando, equivócase: está aumentando. España está perdendo esta batalla".
"A sociedade civil debe empezar a reaccionar dun xeito decisivo. Non se debe aceptar a corrupción con resignación e tolerancia, porque, como sucede cos casos a nivel municipal, é atacable. Aínda que non se poida erradicar completamente porque forma parte da natureza humana, débese combater. E a transparencia é clave: os cidadáns teñen dereito a saber en todos os terreos e todas as formas", concluía Garrigues Walker durante a presentación do informe... máis información...

sábado, 7 de maio de 2011

ANTES E LOGO DE FUKUSHIMA

Se o terrible terremoto de mediados do mes de marzo pasado, o posterior sunami e, como consecuencia de ambos, o desastre nuclear de Fukushima non sucedesen en Xapón, este mes de abril, como tantos outros meses de primavera xaponesa, propiciaría que calles e prazas de pobos e cidades enchéronse de xentes dispostas a celebrar o "Hanami" ou florecimento das cerdeiras. Os miles de mortos (preto de 15000) e desaparecidos (outros tantos) sumiron, con todo, a Xapón nunha silenciosa dor e duelo que non deixan nin un pequen0 risquicio para a festa da chegada da primaveira.
2011 será recordado no archipíelago xaponés como un dos anos máis negros da historia nipoa e, -quen sabe- seica signifique tamén un antes e un logo da utilización da enerxía nuclear no mundo. Ben está que o todo poderoso home moderno , viuse relegado ao seu auténtico lugar fronte á natureza. Nada que obxectar, máis aló das naturais lamentacións polas miles de persoas muertas e desaparecidas. Pero a terceira consecuencia, que catro dos seis reactores da central nuclear de Fukushima queden en tan mal estado que, un mes despois Xapón non logra controlalos nin pode concretar cando poderá levalos a unha parada fría, vai ter inevitables consecuencias sobre este tipo de enerxía.
Preguntas
Cantas centrais nucleares , non só en Xapón, senón no mundo enteiro están situadas nas proximidades das costas? Pode calquera outro terremoto desta magnitude ocorrido nun país non tan ben preparado para facer fronte a un sismo, como é o caso de Xapón, provocar unha catástrofe de semellantes ou maiores dimensións? Quizais este sexa o momento adecuado para que a comunidade científica internacional párese a reflexionar sobre o particular. E, por favor, que os políticos e o capital queden só en espectadores privilexiados, de primeira fila, ata, pero non para mediatizar , inducir e tergiversar as respostas ás preguntas formuladas que, polo ben de toda a humanidade, deben contestarse sen ningún tipo de tapuzos.
E, se como consecuencia das respostas que esperamos, temos que cambiar o noso modo de vida , baseado hoxe no consumo enerxético imparable e desmedido, haberá que facelo. A todos nós, aos nosos fillos e netos, vainos moito niso. J.M.V.

venres, 6 de maio de 2011

SUBVENCIÓNS

A clase política en xeral ten moi mala prensa entre a cidadanía; é un dos principais problemas que ten o noso país, segundo as sondaxes.
Os Concellos coa xestión das súas subvencións fan moi pouco para que esa impresión mellore nos municipios, polo que non para de aumentar a percepción de que se lle dá diñeiro a calquera, de calquera xeito.
A oposición de cando en cando ten acceso á información sobre a xestión que os alcaldes fan respecto diso.
Non só hai que facer as cousas ben, senón que hai que transmitilo de igual xeito, porque a consecuencia inmediata é a perda de confianza na clase política. Ese desapego págano inxustamente Goberno e oposición, concelleiros corruptos e políticos honestos.
Hai que darlle a volta á política de subvencións. En moitos Concellos levan máis de 30 anos dando e quitando segundo interesa en cada momento; é demasiado tempo como para pensar que vai pasar algo relevante o próximo 22 de maio.
A subvención pública é un instrumento importante en boas mans, pero nauseabundo cando só premia aos que pensan igual ou se utiliza de xeito coactiva.

xoves, 5 de maio de 2011

PRIMEIRO DE MAIO

Os líderes de UXT, Cándido Méndez, e de CC OO, Ignacio Fernández Toxo, destacaron este Primeiro de Maio en Valencia que hai 4.910.200 razóns máis para saír á rúa e mostrar que é posible outra forma de organizar a sociedade, a economía e os dereitos asociados ao traballo. É unha declaración baseada no número de desempregados que aflora a EPA e tinguida de boas intencións, pero non está tan claro que sirva para captar a atención da xente. Sendo innegable a importancia das mobilizacións e, por suposto, o papel democrático dos sindicatos, nótase que falta algo que contribúa realmente a mobilizar e, de paso, a mellorar a valoración que teñen os cidadáns das grandes centrais.
Fai un ano e tamén fai dous, os sindicatos xa se confesaban conscientes de que debían facer algo contra o paro desbocado e a falta de expectativas --daquela falábase da folga xeral-- pero a cousa non foi moi alá. O discurso sindical saíu derrotado coa reforma laboral e a dereita económica e política impuxo os seus criterios ao Goberno socialista. Peor aínda, unha vez alcanzados parte dos seus obxectivos, segue co látigo na man esixindo máis recortes sociais e económicos, mentres a esquerda política e sindical non parece capaz de aplicar unha estratexia económica de fondo, máis aló de tirar do gasto público, que é unha opción agora prohibida pola Unión Europea.
A incapacidade de España para reorientar a súa política, vítima do endebedamento xeral -non só público-, é o que explica o muro contra o que chocan os sindicatos, os mesmos que noutros momentos arrincaron reformas convocando folgas. A primeira gran folga xeral foi a do 88 contra a política liberal do Goberno de González, saldada con resultados. Tamén foron parcialmente exitosos os paros do 92, contra o real decreto sobre fomento de emprego e protección por desemprego, e do 94, debido á reforma laboral do Goberno. A outra gran folga foi a de 2002, xa con Aznar, contra o real decreto sobre a protección ao desemprego e as medidas de fomento do emprego, o chamado decretazo, que foi retirado. Agora hai mobilizacións como esta de o Primeiro de Maio e ata houbo unha folga xeral contra Zapatero, pero parece que o problema de España non é só Zapatero.

mércores, 4 de maio de 2011

NACE UN NOVO CHIRINGUITO (ÁREA METROPOLITANA DE VIGO)

A primeira área metropolitana de Galicia nace tras 12 anos de trámites---14 municipios da comarca de Vigo aforrarán un 20% ao mancomunar servizos---A lei prohibirá aos alcaldes orzar diñeiro para servizos transferidos

Doce anos logo de formularse a proposta no castelo de Soutomaior e seis desde que o anterior Goberno de Fraga deixase listo o seu proxecto de área metropolitana, outro Executivo do PP aprobou onte no Consello da Xunta o anteproxecto de lei que a regula. O texto será trámitado no Parlamento para que a integración de 14 concellos da contorna de Vigo empece a ser efectiva en 2012. A Consellería de Presidencia sentou as bases para que os 14 alcaldes da comarca máis poboada de Galicia agrupen servizos que xestionará a entidade supramunicipal.
A área metropolitana xestionará as políticas de promoción económica e emprego, servizos sociais, turismo e promoción cultural, urbanismo, transporte por terra e mar, medio ambiente, augas, xestión de residuos, ordenación do territorio e coordinación en tecnoloxías de información e comunicación. Xunto á maior cidade de Galicia, os concellos de Baiona, Cangas, Fornelos de Montes, Gondomar, Moaña, Mos, Nigrán, Pazos de Borbén, O Porriño, Redondela, Salceda de Caselas, Salvaterra do Miño e Soutomaior cederán esas competencias ao área metropolitana co obxectivo de aforrar custos. Polo menos ese é o obxectivo do Goberno galego posto que calquera cesión deberá ser ratificada polo pleno de cada Concello. A intención da Xunta é prohibir por lei que os alcaldes, e tamén a Deputación, que cedan as súas competencias non poidan orzar gastos neses capítulos e que transfiran devanditos fondos ao área metropolitana, co obxectivo de "evitar duplicidades" en distintas Administracións.
O titular de Presidencia, Afonso Roda, asegurou onte que o seu obxectivo é lograr un aforro de "ata o 20%" nos gastos dos servizos municipais. Anticipou que os Gobernos locais e a propia Deputación cederán persoal ao área supramunicipal, que calquera contratación no novo ente ha de ser excepcional e froito do acordo do Goberno da institución, onde estarán representados todos os alcaldes, e que as economías de escala de reunir todos eses servizos permitirán que a área metropolitana non xere un gasto adicional...máis...

martes, 3 de maio de 2011

FEIJÓO XUSTIFICA QUE A XUNTA NON DERRUBE PISOS ILEGAIS DE PROMOTORAS VINCULADAS AO PP

O presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, asegurou que a Xunta respecta e dará cumprimento ás sentenzas firmes do Tribunal Superior de Xustiza que ilegalizaron 168 vivendas construídas xunto ao mar en Fisterra por promotoras vinculadas a cargos do PP. E a continuación, afirmou que o seu Goberno non ten previsto pedir a execución dos fallos nun litixio iniciado polo bipartito e que levarían a demolición dos edificios ilegais. Feijóo abraza así a interpretación da Consellería de Medio Ambiente, segundo a cal sería suficiente con dotar de servizos ás urbanizacións para legalizalas.
Os seis fallos do Tribunal Superior de Xustiza declararon ilegais os seis edificios porque no momento de recibir a licenza non contaban con infraestruturas básicas como o saneamento. Subliña nas súas diferentes sentenzas que as leiras sobre as que edificaron as promotoras deberon haberse cualificado como solo rústico non consolidado e xa que logo estar vedadas aos guindastres das construtoras. Os fallos din algo máis: subliñan que a dotación de servizos a posteriori "é irrelevante a efectos de axuizar a conformidade a dereito da licenza litixiosa".
Por iso é polo que a licenza seguirá sendo ilegal por máis que o Concello dote agora á zona de infraestruturas básicas. Entre outras cousas, porque as promotoras ademais de non financiar servizos como o saneamento no seu momento tamén se aforraron as cesións de solo para espazos públicos ao Concello equivalentes ao 10% da edificabilidade. Por máis que o presidente repetiu que o seu Goberno respectará a decisión dos tribunais, nin el nin o titular de Medio Ambiente, Agustín Hernández, anunciaron a súa intención de pedir a execución da sentenza e a consecuente derriba das construcións.
De facelo, a Xunta metería nun grave problema ao alcalde popular de Fisterra, José Manuel Traba, responsable de conceder os permisos que servirián ás promotoras para esixir indemnizacións millonarias ao Concello. El PAIS

luns, 2 de maio de 2011

UNHA CRISE NECESARIA

Hai unha crise que preocupa e afecta a moitos millóns de persoas. Unha grave crise, coñecida por todos e todas, como é a económica, que repercute de maneira negativa nuns estados máis que noutros. Orixinouse por mor das actuacións do capitalismo neoliberal, e está a levar á desaparición do Estado do benestar, á precarización das condicións laborais e de vida, ao incremento das diferenzas de renda entre as clases sociais e ao enriquecemento salvaxe duns poucos, que contan ao seu favor con todos os resortes políticos e mediáticos.
Mais existe outra crise que a primeira fai evidente, como é a crise política. O actual sistema político da Europa occidental e, de xeito especial, o sistema vixente no Estado español xa non son capaces de dar respostas eficaces aos desafíos económicos, democráticos e medioambientais das sociedades do século XXI. Instalouse un bipartidismo esterilizante e esmagador, formado coas dúas caras do mesmiño capitalismo neoliberal e globalizador.
Por unha banda, a dereita conservadora dos denominados partidos populares, e pola outra, a falsa socialdemocracia dos partidos da Internacional Socialista, que renunciaron a unha política redistributiva e se converteron en simples empresas lucrativas de intermediación política. Uns e outros dedícanse acotío só a loitas mediáticas aburridas entre as súas cúpulas para acceder ao poder, esquecéndose de transformar a realidade e de elevar as cotas da democracia, da participación e do benestar social.
Para manter este sistema estábel é fundamental que haxa sindicatos controlados e partidos que consigan moitos votos da esquerda, para logo no goberno actuaren como a dereita neoliberal. Pasou con Felipe González e pasa agora con Zapatero, que malia que saiu presidente prometendo conservar o Estado de benestar e os servizos públicos, levou despois unha xestión contraria aos intereses do seu electorado, sen se cuestionar que sería moito máis digno e ético demitir antes que traizoalo.
Un enorme traballo político non asumido espera, para devolver a ilusión á sociedade coa saída da precariedade e a mellora do benestar da maioría dos cidadáns, e non só cunha recuperación económica que faga, como adoita suceder, aínda máis ricos aos que xa o son. Cómpre repolitizar ás organizacións políticas, para que fagan política con maiúsculas, para que non abandonen á sociedade nas poutas dos mercados, para que se ocupen non só de pelexar coas outras cúpulas polo pastel do poder e despois reduciren o seu labor a unha simple xestión do existente
O sistema político tamén está en crise, e sería moi necesario que esta se agravase. Xa non é posíbel avanzarmos con esta falsa esquerda oficial, chea de demagoxia e oportunismo, que actúa como tapón, impedindo o medre das iniciativas de esquerda auténtica que poidese haber. O seu fracaso electoral e redución son imprescindíbeis para que xurda unha nova esquerda democrática, ética e transformadora, que traballe ao servizo das clases desfavorecidas. Millóns de mozos, xubilados, asalariados ou funcionarios esperan que das cinsas deste europeísmo neoliberal, do bipartidismo e da falsa socialdemocracia apareza unha nova esquerda política e sindical que loite de maneira radical por sacalos do desencanto, da abstención e do estado de malestar. M.M.D.

domingo, 1 de maio de 2011

DEMOGRAFÍA, UN DEBATE VICIADO

Debater sobre o problema demográfico non noso país resulta esperpéntico, cando ao mesmo tempo tómanse medidas para poñer trabas á natalidade. Quen vai ter fillos con estas taxas de desemprego, os baixos salarios, a alta temporalidade, as xornadas longuísimas e os altos ritmos de traballo? Por iso, o xeito de proceder dalgúns partidos e dá Xunta non ten senso, a menos que tanta comisión e discurso non sexa máis que pura demagoxia e cinismo para enganar aos incautos, amosando unha preocupación e sensibilidade que nos feitos non existe.
Mesmo hai quen, non colmo dá alienación, chega a dicir que falta man de obra e que fai falla máis inmigración, ou que o reclamo dá Merkel pedindo persoal especializado é positivo. Aclarémonos: Como pretendemos aumentar a natalidade poñendo trabas e empurrando á mocidade para que marche? Así nos vai. Querer equilibrio demográfico, e non destruír Galicia, que é ante todo a súa xente e unha cultura e lingua, como primeiro paso, debemos garantir que as persoas teñan condicións de vida dignas (salarios, xornada, prestacións básicas...), evitar a emigración dá mocidade e recuperar os que se marcharon.
Nisto ten moito que dicir a patronal, unha lexislación laboral xusta, e unha inspección dilixente. Porén tamén uns bos servizos públicos, garderías infantís, e achegas que axuden ás familias que decidan ter fillos. Ter descendencia é unha decisión persoal, porén os seus efectos son beneficiosos para ou conxunto dá sociedade, polo que hai que asumir colectivamente este custe.