xoves, 30 de xuño de 2011

INDIGNADOS? SI. E ENCABUXADOS

Cotidianamente temos que enfrontarnos con administracións empresas de servizos, nunha loita xorda e cara. 
Póñolles un par de exemplos: queres facer unha xestión cos señores que che serven ¡e cobran! o gas, a electricidade,  tes de tempo ata a hora do vermouth. Se che quedas ás escuras ou che sae o gas pola ducha noutro horario... chama aos bombeiros ou ao Exército de Salvación. Ah, por certo, no tempo que os teus servidores (xornada ata as dezaseis trinta) che "serven" tes que expor ao empregado o teu problema de pé (el está sentado) ou agachado se o encargado de coidar o teu gas, a electricidade, están nunha mesa que chega polos xeonllos.
Se o teu problema é a auga -alta, baixa, etc.- debes acampar na casa dos teus servidores (¡que cobran!), pola mañá, entre oito e media e unha e media.
Se necesitas algunha xestión e usas o teléfono (aquí entre os nosos habituais "servidores" inclúa aos do teléfono, a tele ou similares), tes que chamar a un 902 para logo de escoitar "Os 40 principais" e facer distintos exercicios de forza co dedo (pulse o un se é rubio; "delle" ao dous se quere algo e espere sentado se non sabe o que quere...).Sumen os bancos, as caixas, o Concello e a Xunta. Centos de cidadáns facendo cola para o rexistro, para renovar o padrón, para cobrar un cheque ou, pagar unha factura. Unha xestión no que antes chamabamos "ventanilla", dura tanto como un partido Nadal-Federer. Suxírenche que uses o caixeiro automático, internet, o teléfono sen darse conta (os currantes, que os empleadores sábeno) que cando cambien a todos os empregados por "aparellos", estes engordarán a cola dos parados que fan xa moitos para cobrar no banco a pensión ou o subsidio, piden unha subvención ao Concello ou rexistran as súas queixas ante a Xunta.Primeiro, recorden, retiraron os cobradores do bus, o banco, a luz, a auga etc. Máis tarde taquilleros (un para todos os cines) e acomodadores. As caixas pechan oficinas e as administracións recortan gastos mentres aumentan as colas dos que -pagando o sistema- pedimos solucións. O patrón gaña máis e o cidadán menos soldo e peores servizos.Indignados? Encabuxados, puteados.

mércores, 29 de xuño de 2011

INDIGNADOS

Dixéronlles de todo usando un desproporcionado, polo inxusto, afán xeneralizador que rexeitan para si mesmos.
¿Non reclaman os políticos, cando se di que todos meten a man, que non xeneralicemos? ¿Non se desmarcan os xornalistas dos comportamentos pouco éticos de moitos tertulianos, "opinadores" e algúns chamados politólogos, que viven do insulto, a manipulación, a tergiversación? ¿Non se irritan os médicos, avogados, funcionarios e tantos e tantos colectivos, para que non se xulgue con prexuízos a todo o grupo do que forman parte?
Resulta que os incidentes de Cataluña -por certo menores que as noites de vitoria do Barça- e a bronca de Valencia serviron para demonizar ao colectivo de indignados mentres un grupo de indignos (aos que se lles investiga -imputa- por roubar, mentir, enganar ¡fose xa pseudónimos!), cruz en man, prometen ou xuran repetir as súas fechorías.
¿Non é máis indignante que dentro do hemiciclo acampen só a metade dos que cobran por estar alí, mentres se enchen as acampadas dos que non cobran por falta de curro?
E logo veñen os tópicos: ensucian as rúas, dificultan a circulación etc. 
E ¿que pasa coa festa do Rocío, as procesións, os rallys, as paradas militares ou as aglomeracións dun Madrid-Barça?
Aí tamén se interrompe o tráfico, córtase a rúa, se coarta a liberdade persoal de cruzar ou cambiar de beirarrúa.
¿Non lle indigna a vostede que a primeira gran medida dun alcalde popular  (é a súa primeira medida pois nunca chegou a ese posto en trinta anos de democracia) sexa privatizar algúns servizos sociais? e que dona Xunta, coa colaboración do Igape paga (á patronal galega) 18 millóns de euros para privatizar as súas oficinas no estranxeiro?
¿Parécelle indignante o soldo dos nosos representantes? ¿A súa produtividade? ¿As súas vantaxes -aforamento- ante a Lei?
Somos moitos os indignados e non todos durmimos nas prazas senón en vela ás veces e soñando que o movemento do 15-M convértese nunha plataforma política -sumándose a todas as forzas progresistas- que faga espertar do seu cómodo letargo aos políticos, que son o que se aproveitan a pé, en coche ou a remo, da democracia.
E moitos deles falan da democracia coma se coñecésena de algo, que pouca vergoña teñen, ou ningunha.

martes, 28 de xuño de 2011

O EMPREGO COMO OBXETIVO

Hai neste intre en Galiza uns 240.000 desempregados, rente dun 20% da poboación activa, dos que un 40% non teñen ningunha prestación económica pública. Unha cifra preocupante, que empurra a milleiros de mozos e mozas á emigración, e a moitos máis á dependencia familiar ou á marxinalidade. Asemade, a rebaixa dos servizos e prestacións sociais públicos e o retallo dos salarios reduce o consumo e, polo tanto, o emprego, unha tendencia que o aumento das exportacións non ten capacidade para mudar. 
Neste intre semella que o máis importante para o Goberno, porén tamén para os partidos da dereita, é pagar as débedas exteriores públicas e privadas, mantendo e ampliando os lucros empresariais. A única saída progresista para equilibrar as contas públicas é recuperar o imposto ao patrimonio, aumentar a presión fiscal ás SICAV e aos gaños empresariais, dar pulo á progresividade no IRPF, e perseguir o fraude fiscal. Os altos salarios e grandes fortunas teñen que pagar máis impostos. 
Non pode ser que, mentres as clases populares pasan momentos tan difíciles, os máis ricos aumenten seus ingresos desmesuradamente. Estamos diante dunha verdadeira loita de clases. As marchas de desempregados en Galicia a partir do 29 de xuño están organizadas pola CIG e poñen o acento nestes temas. Estas últimas están nas mans do Goberno central e tamén da Xunta. Ollando para a reforma da negociación colectiva, todo amosa que farán falla (como mínimo) estas e outras mobilizacións. Son necesarias.

luns, 27 de xuño de 2011

FALSOS CULPABLES

Neste país aflixido as noticias son tantas e sucédense con tanta velocidade que probablemente poucos acórdense de que a semana pasada a Asociación Española de Banca e o Banco de España volvían arremeter contra os salarios dos traballadores aos que culpan de que a economía non dea o salto para saír da crise. 
O presidente da patronal bancaria sostén que a única vía para a recuperación económica pasa por unha "depreciación interna" dos salarios e o Banco de España vai máis aló e sentenza que "o repunte dos salarios é preocupante e pon en risco a recuperación económica". 
Non alcanzo a saber se os salarios "culpables" son os dos banqueiros e altos directivos de empresa ou son os dos millóns de traballadores que cobran o salario mínimo ou andan bordeando os mil euros. 
A casualidade informativa quixo que o mesmo día que o presidente da AEB e o banco emisor facían este diagnóstico, o "Financial Times" publicaba que o soldo dos banqueiros subiu un 36 por cento no ano 2010 e situaba na elite dos mellor pagados a varios españois. Tamén está publicada a relación dos nove executivos patrios mellor retribuidos, cuns soldos que oscilan entre os 3,86 e os 10 millóns os euros, bonus aparte. E se falamos dos conselleiros executivos e principais directivos das firmas cotizadas en Bolsa, o seu soldo medio superou o millón de euros no ano 2010.
Tamén foi casualidade que o mesmo día o ministro de Traballo anunciase para o ano próximo unha subida discreta -entre o 1,5 e o 2,5 por cento- do Salario Mínimo Interprofesional, que ascende á astronómica cantidade de 641 euros ao mes. Nesa banda salarial e no "selecto clube" dos mileuristas están a inmensa maioría dos traballadores españois cuxos soldos son "culpables" do paro e do estancamento da economía española, segundo estes gurús das finanzas. Deberían apuntar noutra dirección. 
"Sóbrame mes ao final do soldo", dicía ironicamente unha pancarta dunha manifestación do pasado sábado 19 de xuño. Os cidadáns, afirma o profesor Antón Costas, "teñen razón para estar indignados por ter que cargar sobre as súas costas as alegrías dos banqueiros" que agora eluden as súas responsabilidades e demonizan aos salarios precarios e escasos dos traballadores que, a este paso, acabarán tendo que pagar por traballar. Ao tempo.

domingo, 26 de xuño de 2011

O LADRILLO DEVOROU CADA HORA 6.500 M2. DE BOSQUE

A burbulla inmobiliaria diezmó as áreas forestais españolas
O culpable da extinción a cámara rápida de plantas e animais en España non sae das chemineas de EEUU e China. "A maior ameaza para a biodiversidade en España" son o asfalto e o ladrillo, segundo denunciou  o director do Observatorio da Sustentabilidade en España, Luís Jiménez. Nin o arrequecemento global, nin a invasión de animais e plantas estranxeiros, nin os incendios forestais de cada verán, tamén culpables da destrución do medio ambiente en menor medida.
Entre 2000 e 2006, un dos peores períodos da burbulla inmobiliaria, cunha xestión compartida por PP e PSOE, urbanizacións, industrias, aeroportos, vertedoiros e autoestradas multiplicáronse. As zonas artificiais creceron 3,37 hectáreas cada hora, segundo os datos do último informe do Observatorio, presentado onte no Ministerio de Medio Ambiente. Entre 1987 e 2000, a taxa reducíase a 1,8 hectáreas por hora.
Unha alfombra de cemento
Os seus datos son escandalosos. Nestes anos, case o 20% da alfombra de cemento que sepultou España caeu sobre zonas boscosas ou pastizais naturais. A construción devorou uns 6.500 metros cadrados de bosque e matorral cada hora, algo así como tallar para construír encima unha superficie similar á da Porta do Sol de Madrid cada 90 minutos durante sete anos. Entre 1987 e 2006, as zonas artificiais aumentaron un 52%, ata un millón de hectáreas.
O informe do Observatorio, dedicado á biodiversidade en España, é independente. No entanto, o director xeral de Medio Natural do Ministerio, José Jiménez, apadriñouno e cualificouno de "rigoroso, extenso e detallado", a pesar de que inclúe críticas á súa propia xestión. O documento pon sobre a mesa a necesidade de crear polo menos 23 áreas protexidas máis para vertebrados terrestres e plantas e unhas 70 reservas para invertebrados ameazados.
Para estudar a ocupación do territorio, o informe utiliza imaxes tomadas por satélites da Axencia Europea de Medio Ambiente. Os últimos datos dispoñibles son de 2006. A crise da construción estalou en 2008. A final de ano, o Observatorio creado en 2005 polo Ministerio, a Fundación Biodiversidade e a Universidade de Alcalá presentará un novo informe enfocado exclusivamente á sustentabilidade do territorio.
"España non conseguiu deter a perda de biodiversidade en 2010, como se comprometeu en 2002 co resto de países europeos", criticou o director do Observatorio. A nova meta da UE, frear as extincións en 2020, tamén se complica. Un 13% da superficie que habita actualmente un centenar de animais vertebrados ameazados, como o lince ibérico ou o aguia imperial, está perdendo as súas condicións climáticas favorables para estas especies. Probablemente, haberá extincións locais no Sistema Central, Sierra Morena e Picos de Europa. Tamén en zonas entre o País Vasco e Navarra, no norte de Zamora e nas serranías de Cádiz.

O medio ambiente e os seus predadores...

sábado, 25 de xuño de 2011

RECUPERAR AS CARBALLEIRAS

En Galicia apenas quedan redutos do que un día foron grandes extensións de bosques autóctonos. En concreto, as carballeiras galegas atópanse moi preto de desaparecer, xa que só queda entre o 5 e o 15% da súa superficie. Por iso, é urxente impulsar unha estratexia de restauración que contribúa a ampliar estes ecosistemas.
A escala nacional, tal e como recolle WWF no seu informe "Os Bosques que nos quedan",bosques españois representan na actualidade o 29 por cento do territorio que potencialmente poderían ocupar. A organización sostén que, para reverter a situación e que todas as unidades ambientais conserven polo menos un 30% de bosque, habería que restaurar para 2030 unhas 2.6 millóns de hectáreas, plantando 2.000 millóns de árbores e arbustos. 
Ante esta problemática, WWF e Correos, en colaboración coa Mancomunidade de Montes de Val Miñor e a Deputación de Lugo, están desenvolvendo desde xullo de 2010 un proxecto para recuperar bosques galegos. Ata a data, restauráronse 12 hectáreas en Pontevedra, nos municipios de Santa Cristina de Ramallosa (Baiona), Borreiros (Gondomar) e Chandebrito (Nigrán), e 4 na provincia de Lugo.
Tras a presentación do proxecto, realizouse cos medios de comunicación un percorrido pola zona restaurada en Pontevedra, xunto a técnicos de WWF e da Mancomunidade de Montes de Val Miñor. En concreto, visitáronse as actuacións levadas a cabo nos montes de Santa Cristina de Ramallosa (Baiona) e Chandebrito (Nigrán). 
Lourdes Hernández, Responsable do Proxecto de Restauración de WWF España, manifestou: "Con motivo do Día Internacional contra a Desertificación e ás portas da temida época de incendios, WWF quere subliñar que a restauración forestal é unha fantástica ferramenta para promover unha xestión forestal responsable e loitar así contra a desertificación, os incendios e o arrequecemento global".
Pola súa banda, o presidente de Correos, Alberto Lafuente, recordou que "este bosque, o sétimo plantado con financiamento de Correos en toda España, é a mellor proba de que o noso compromiso co medioambiente non obedece a unha moda pasaxeira, senón á convicción de que a sustentabilidade é un dos nosos valores corporativos e, como tal, debe impregnar toda a nosa actividade. Por iso, fai xa máis de 10 anos que comercializamos a "Liña Verde" de embalaxes ecolóxicas que brinda aos nosos clientes a oportunidade de colaborar, con pequenos xestos, á conservación do medio natural, xa que nós encargámonos de dedicar parte dos fondos obtidos coa súa venda a realizar accións de reforestación. Por iso, para Correos, días como hoxe e bosques como este representan a mellor "colleita" do labor de concienciación que fomos sementando ao longo da última década." 
No marco do proxecto, tamén se celebrou un taller sobre xestión forestal sostible para o que se contou coa organización FSC (Consello de Administración Forestal, polas súas siglas en inglés). O seu obxectivo principal foi promover boas prácticas de xestión forestal en Galicia para lograr que o aproveitamento do monte non comprometa a conservación dos bosques autóctonos. E é que esta Comunidade Autónoma sofre máis da metade dos incendios forestais que se producen ao ano en toda España e é a rexión onde máis do 98% do monte é privado, sendo o 80% das parcelas menores de 0,5 hectáreas.
WWF conclúe recordando a importancia que teñen as empresas na conservación da natureza a través das súas políticas de Responsabilidade Social Corporativa (RSC) e anima a outras entidades a emprender actividades como a de Correos. 

venres, 24 de xuño de 2011

A TERCEIRA TRANSICIÓN

O futuro da actual España o prediseñó (sen permiso) algún político (agora chamado sabio) no Tratado da Unión de Maastricht, que consagraba a cohesión económico-social dos diversos países e rexións comunitarios. Entón debatíase sobre os Fondos de Cohesión e a Europa das dúas velocidades. Aquel político designou que España ía ser un país de servizos na vertebración europea. Consecuentemente, non apostou pola innovación e a investigación ou a produtividade.
O ladrillo foi  a única vocación real á que se nos condenou no noso país, que deu pé á gran especulación  de pelotazos e diñeiro fácil, é dicir, nada que supoña esforzo creativo nin músculo intelectual.
Sentímonos estafados por todos os políticos que representan esa segunda transición e por iso hoxe, novos e non tan novos, tomamos e reclamamos nas rúas a terceira transición xa. Esta casta política actual debe saber que os case cinco millóns de parados e o empobrecemento dos máis preparados, sobre todo no sector público, como mestres, cirurxiáns, avogados, catedráticos ou investigadores, son a expresión lamentable dunha pésima e abusiva xestión. Pero isto ímolo a cambiar.

xoves, 23 de xuño de 2011

A INDECENCIA DUNHA PARTE DA CLASE POLÍTICA

 O último barómetro do CIS deu a razón aos "indignados" da Porta do Sol e cen prazas españolas máis. A opinión pública considera á clase política como o terceiro entre os dez grandes problemas que atosigan aos españois. O Goberno, para maior inri, tamén ocupa lugar preferente: o oitavo posto entre as grandes preocupacións dos cidadáns.
A clase política e o Goberno deberían ser as solucións para os problemas de España. En lugar dunha solución convertéronse en dúas dos máis graves problemas da nación, cedendo só ao paro e á crise económica e por encima da inmigración, o terrorismo, a inseguridade cidadá, a educación, a corrupción e a sanidade.
Aos dirixentes dos partidos non se lles cae a cara de vergoña. Esconden a cabeza como o avestruz e seguen malgastando o diñeiro dos contribuíntes, abusando co maior cinismo do seu poder político.
É verdade que o partido comunista manipulou aos "indignados", amparounos e conseguiu que en todas as manifestacións esíxase a reforma da lei electoral. Tamén é verdade que o 70% do M-15, polo menos, foi espontáneo, aínda que se viu protexido por Rubalcaba, ao que varios sectores do PP acúsanlle ademais de organizar a gran movida.
O que queda claro, en todo caso, é que o cidadán medio non é un pardillo e deuse conta de que unha parte da clase política, ademais de mediocre e sen capacidade, dedicouse a facer negocios persoais e ao malgaste dos recursos públicos.

mércores, 22 de xuño de 2011

A LENTA AGONÍA DO BNG

A organización política máis relevante do nacionalismo galego leva unha década de descensos electorais continuos. Houbo tempo dabondo para que ao saltaren tantas alarmas o BNG, por mor da súa supervivencia, tomase medidas drásticas, e non cosméticas, que corrixisen o preocupante devalo. Non querer ver a realidade e aprazar as medidas só contribúe a que a lenta agonía non se deteña.
A que era antes do 2001 unha organización nacionalista de esquerda e implicada cos colectivos sociais, deixou pouco a pouco de selo, ao enxergar o seu potencial de poder nas institucións. Por iso, centrou o seu traballo político no ámbito electoral e institucional, descoidando o contacto coas bases e cos cidadáns. Este proceso xenerou a entrada de personaxes oportunistas e de ideoloxías contraditorias entre si, que viñan a facer carreira política a costa do que fose, aínda que se prexudicase á propia frente. As demenciais ambicións persoas dalgúns e as loitas internas permanentes estaban servidas. Foron anos yuppies, nos que era moi habitual, como unha maneira de triunfar na vida e de ascender na escola social, incorporarse á acomodada e daquela aínda non tan desprestixiada clase política.
O BNG dispuxo dun importante poder intitucional nos concellos urbanos, e durante catro anos, na Xunta, en alianza cun pouco leal PSOE. Porén, non lle preocupaba nin ser subalterno nin ser engulido. Inxenuamente o adversario era só o PP. O curtopracismo polos postos descartaba a utopía de ser algún día na Galiza a forza hexemónica. Mais tamén contou con dúas alcaldías urbanas, desaproveitando a oportunidade de facer por primeira vez unha política ambiciosa e transformadora. A cidade de Pontevedra constituiu sempre unha honrosa excepción.
Reducirse ao intitucional, abandonado o contacto coa cidadanía e cos mesmos afiliados, aínda que se realice unha boa xestión do existente, e cando a priori se vai ter en contra ao decisivo poder mediático, non garante hoxe en día éxitos electorais. E aínda por riba, algunhas desas personaxes, facendo uso de maneira irresponsábel dos medios para dar a coñecer desavinzas e apoiar as súas loitas polo control interno e a propia colocación, proxectando unha pésima imaxe pública.
Sería moi funcional a existencia dun partido nacionalista fóra do BNG no que estivesen os sectores centristas que aínda fican dentro, xunto con outros externos. E que o BNG recuperase o seu carácter nacionalista de esquerda, confluíndo nel persoas e organizacións galegas non sistémicas de esquerda, soberanistas e ecoloxistas, nun proceso cordial de acordo e de suma, baixo un programa transformador común. Niso tería que consistir a expresión de “abrirse á sociedade”. E visións políticas actualizadas, soberanistas, antisistémicas, asemblearias, autoxestionarias, marxistas e decrecentistas, moi diferentes ás do fracasado e autoritario modelo burocrático soviético ou ás dunha esquerda litúrxica e oportunista. Tamén se necesitaría un novo tipo de cargo institucional, máis activista, implicado coa cidadanía e proclive á súa participación, cunha duración limitada de mandatos.
Se vivimos no século XXI, o nacionalismo galego de esquerda non pode ser do XIX nin do XX, senón do vixente

martes, 21 de xuño de 2011

QUE CORTE, MARIANO

Rajoy dixo que "tamén os africanos queren uns grandes servizos pero non poden telos...?. Xa coñecemos, en poucas palabras, os plans de Mariano: cambiarnos de cor.
Aquí, nas Galias, téñennos negros e en carne viva. E é que antes -¿recordan?- iamos coa hucha na súa axuda e agora Rajoy persegue aos negros cunhas tesoiras. Dio claro: en Valencia, Murcia e Galicia non se pode aguantar a débeda sanitaria e, xa que logo, para nós, no canto de tesoira, usa o bisturí para facer recorte e deixarnos algunha cicatriz que, mire vostede señor "doente", cúrase con xenéricos...
Aínda que sabemos que a vida é unha longa enfermidade que non ten cura -acabamos todos mortos- temos o vicio de querer pasala o mellor posible e para iso pagamos durante a vida útil ao señor administrador o recibo para o médico, a enfermeira, ¡ata o deputado, o xerente do hospital e o conselleiro da cousa... Agora fálannos ¡outra maldita vez !do copago? pero ¿ata agora era gratis, tíos...?
Afánense en tomar medidas "para sanear a sanidade sen recorrer á privatización" (fago miñas as palabras de Feijoo), pois o sistema público está en risco de colapso. E aí, don Mariano, señor Feijóo, pérdone.
Se isto de pór inxeccións, curar unha gripe, coser unha perna etc., é un negocio ruinoso por que tantos finos empresarios-como pasa en Valencia, Galicia e Murcia, por citar os seus propios exemplo- pon un hospital, unha clínica, un chiringuito sanitario? 
Non contan a verdade, eh. Non din, por exemplo, que as autonomías do PP tiran do gasto e han cuadruplicado "os pufos" que teñen o resto. A min, seguramente, poden enganarme vostedes con iso do "axuste", pero lles viu a "patita" o señor Stiglitz, premio Nobel niso de números e economía, anunciando que os rescates (ou sexa pillar o noso diñeiro para darllo a outros) só salva aos bancos e produce un duro estancamento na economía real.
E é que me contan que rebaixarme a pensión a min; o soldo ao meu cuñado, as bolsas ao meu neto e os medicamentos a todos, serve para que os nosos bancos teñan o diñeiro necesario para pagar os seus pufos aos bancos alemáns.
Que corte Herr Mariano, Deus nos colla confesados.

luns, 20 de xuño de 2011

NON FALTAN MOTIVOS

É imprescindible condenar os actos violentos pero é tamén necesario recordar os motivos da indignación cidadá que seguen vixentes. ¿Ou non?
Todos vimos as imaxes do helicóptero coas súas señorías, os gardas coas súas porras e moitos indignados con golpes encima. Claro que se pasaron varios pobos...igual que os polis, en ocasións e os políticos moitas veces. Condenemos os actos antidemocráticos, naturalmente, pero non esquezamos que no Parlament, entre CIU e PP aprobouse un brutal recorte económico que, reduce o número de bolsas e os investimentos en sanidade.
Hai motivos para indignarse. ¿Asina vostede por recupérena os impostos ao patrimonio e o de sucesións? Aproba vostede que os salarios superiores de 200.000 euros mensuais grávense co corenta e cinco por cento e que os bonos ou gratificaciones dos grandes executivos tributen como parte do salario...? 
¿Apoia que se aumente a fiscalidade á banca, as grandes corporacións e controlar a enxeñería financeira...?¿Parécelle ben que se dote de máis medios á loita contra a fraude fiscal, o emprego mergullado...?.
Sigamos: ¿asinaría a favor de que a Igrexa, unha institución de carácter privado, deba ser sostida por quen o desexen e nunca dos Orzamentos do Estado? ¿E que as contas da Casa Real sexan transparentes e a súa partida aumente ou diminúa do mesmo xeito que as restantes do Estado?
Que se cambie a lei electoral; que sexa máis fácil a posibilidade da iniciativa popular; que a lei de transparencia cúmprase nos parlamentos. Que as súas señorías deixen de ter tantos privilexios (á hora da xubilación, de subirse ao avión, o seu aforamiento, etc.) e castíguese o seu absentismo laboral. Que os delitos de corrupción non teñan prescrición e fotos, gravacións, etc., que poidan ser valiosas nos procesos non se invaliden...
Isto é o que piden os cidadáns indignados: os da rúa e os que estamos en casa. Non me digan que isto se arranxa cos votos cando observamos que o PSOE abandona o seu programa progresista; que Esquerda Unida vota co PP, cando a dereita déixase fagocitar polo máis ultra e postúlase como futuro!
Condenada a violencia e expostas as razóns para indignarse, recorde: cando a vostede lle bloquean o paso ao seu garaxe non chame á poli... chame ao do helicóptero.

domingo, 19 de xuño de 2011

O FALLO DA ESQUERDA

Estudian os políticos de esquerda a derrota electoral. Polo que vexo esquecen algún punto de vista nas súas analises. O primeiro é que estes políticos son vistos como xente instalada en postos moi ben pagados e desapegadas das dificultades da vida común. Desde esas alturas é imposible identificarse con quen sofre un nivel de vida moito máis cativo. Non valen de nada as declaracións retóricas de “representación das clases populares” Non poden representar aqueles que viven no luxo e nas comodidades. De políticos de dereitas xa se espera a tendencia á riqueza individual. Pero non dun político de esquerdas que se precie de tal. 
Unha reforma realista do sistema parlamentario comezaría por unha lei electoral máis representativa, por unha marcaxe do tempo nun cargo (oito anos máximo) por uns soldos razoables (¿o soldo dun mestre parécelles pouco?) e pola eliminación automática de canta empresa ou chiringuito se ten inventado para colocar aos clientes. 
Manter os soldos e dietas e outras vantaxes privilexiadas de parlamentarios, deputados e concelleiros (ademais dos centos de concellos pequenos  inviables) non é de recibo. Predicar co exemplo non é un tópico. A xente de esquerdas é sensible aos exemplos e á exemplaridade. ¿Quen pode reformar o sistema? Quen é capaz de comezar por reformarse a si mesmo. Hoxe non se ve aos políticos da esquerda como alguén  “distinto” que trae un proxecto distinto e crible.

sábado, 18 de xuño de 2011

O CUSTO DA SANIDADE

Cando oio ou leo a determinados personaxes públicos opinar sobre as contas do sistema sanitario preocúpome, parece que estean falando dunha empresa: "É deficitaria, hai que conseguir a súa viabilidade, sen reformas a este paso levámola á ruína", etcétera.
E preocúpome porque cando nos embarcamos nesta bela historia democrática e construímonos o Estado de benestar, fixémolo conscientes de onde nos metiamos, ¿ou non?
Un sistema sanitario público e universal é, por definición deficitario; se a sociedade adóptao é por solidariedade, acéptase o pago duns impostos para que todos, teñan posibles ou non, gocen dunha atención sanitaria adecuada.
E, aínda que custe moito diñeiro, sexa deficitaria e teña bastantes carencias, hai que mantela.
Para falar de rendibilidade habería que mirar á sanidade privada e alí, que eu saiba, non van os que non teñen recursos económicos e estes teñen dereito á saúde.
Tamén é moi deficitario o sistema político que temos, con demasiadas persoas traballando na cousa pública, cargos duplicados e postos innecesarios e, con todo, aos dirixentes non se lles ve moi polo labor de afrontar o problema e facer reformas.
¿Será porque lles afecta ao seu peto? ¡Canto cinismo!. 
Miguel Romano.

venres, 17 de xuño de 2011

POR QUE OS ELECTORES EUROPEOS ESTÁN DESALOXANDO DO PODER AOS SOCIALISTAS?

O desastre electoral dos partidos socialdemócratas no goberno susténtase sobre o fracaso das súas políticas, que han claudicado fronte aos intereses empresariais. O plan de axuste 2010-2013 de Zapatero coa conxelación das pensións, o recorte dos salarios dos funcionarios..., así como a reforma laboral e a reforma das pensións son boa proba diso. Fronte á crise económica, os partidos socialdemócratas non demostraron ter unha saída alternativa diferenciada da dereita. Fai xa anos que se converteron ao social-liberalismo. Isto xerou unha perda de credibilidade moi grande entre o seu electorado, a súa propia base social e entre amplas capas sociais. A alternativa pasa por expor outras políticas que teñan no seu núcleo duro a satisfacción das necesidades básicas das persoas e o respecto ao ecosistema. A crise expón máis que nunca a necesidade de romper co actual modelo económico e social e reconstruír unha esquerda que teña como obxectivo "cambiar o mundo de base".

xoves, 16 de xuño de 2011

¡O QUE NOS VÉN ENCIMA!

Resulta que nosos "salvadores", unha vez postos ao tajo xa ensinaron parte do programa oculto. Recortar, privatizar, apertarse o cinto... o de sempre.
Non se enfaden. Dixérono eles e vén "nos papeis". E hai onde escoller. Anoten: CIU e o Partido Popular, se alían en Cataluña para beneficiar ás grandes fortunas. E, non se apuren, que hoxe se viaxa en alta velocidade. Pronto chegará ao resto do Estado.
Esperanza Aguirre xa tomou outra decisión "neoliberal": suprime as bolsas para comedor e libros de texto na etapa infantil.
E é que logo os nenos crecen cheos de privilexios e acaban encabuxados, na Porta do Sol, se lles recortas algo. Mellor, polo tanto, que aprendan xa desde o berce.
A uns metros do mausoleo-cidade da Cultura, que custou máis que todos os hospitais de Galicia xuntos e custará -unicamente o seu mantemento- como todas as escolas da provincia da Coruña, o Partido Popular do señor Conde Roa díxo moi claro: Privatizaremos algúns servizos sociais. Xa saben que é polo ben da industria, o progreso, a libre empresa e o persoal da (súa) confianza.
E. ¡por fin!, falou don Mariano, o prudente: teremos o estado de benestar que poidamos... e ponnos un exemplo: eles reducen o número de coches por "persoeiro" (sempre queda o recurso de pedir un taxi a conta do contribuínte) e a nós redúcennos os servizos en educación, sanidade...
Voulles a contar un "sucedido" que pasou aquí, nas Galias. O Goberno reinante anunciounos que rebaixaba de doce a dez "xefes" na Consellería de Sanidade. Logo non nos dixo que a suma dos soldos deses dez era superior á cantidade que cobraban os outros doce...

mércores, 15 de xuño de 2011

E AGORA, O DESPEDIMENTO, MÁIS FÁCIL

Levamos décadas coa mesma cantilena de flexibilización do mercado laboral. Creáronse novos tipos de contrato, máis baratos, con menos dereitos, peores en xeral. Iso non fixo senón redundar nunha maior perda de emprego ao chegar a máis mínima dificultade para a empresa. Facilitar o despedimento produce como efecto principal... facilitar o despedimento. Con isto provócase que ao máis mínimo indicio de dificultade (só prevista, non real) as empresas despidan aos seus traballadores. Á fin e ao cabo non custa nada. Co efecto multiplicador, estes parados (despedidos a miúdo debido a unha percepción de dificultade, non a un dificultade real ou actual) producen un empeoramento da economía, que realimenta a creación de paro.
Nos países da nosa contorna (eses con os que lles gusta compararnos aos políticos), aqueles que teñen un despedimento máis complicado (non máis caro, que é irrelevante, senón máis difícil) son os que máis emprego mantiveron. Aqueles países, especialmente o noso, de despedimento barato e fácil (gratis e sen esforzo: ao ser boa parte dos traballadores temporais, só hai que esperar tres meses para que o traballador desapareza sen ter sequera que falar con el) sufriron máis duramente.
Só hai que ver a Telefónica. "Necesitaba" despedir a 8.500 traballadores. Un día despois, ao ver que ten que pagar os despedimentos xa só é "necesario" despedir da empresa con beneficios a 6.500.
Olvidémonos desas mentiras repetidas ata a saciedade. Facilitar o despedimento non crea emprego, destrúeo. J.G.

martes, 14 de xuño de 2011

DÚAS PROMOTORAS ESIXEN A SADA 3,5 MILLÓNS POR LICENZAS ILEGAIS

Dúas promotoras que viron como os tribunais declararon ilegais as licenzas municipais que lle outorgou fai varios anos o Goberno municipal de Sada, presidido polo exalcalde Ramón Rodríguez Ares, reclaman agora 3,52 millóns de euros de indemnización ao Concello. Ambos os permisos declarados nulos foron concedidos para a construción de urbanizacións de vivendas en núcleos rurais desta localidade coruñesa.
Tanto o exalcalde como o entón concelleiro de Urbanismo, Emilio Gómez, que asinaron ambas as licenzas ilegais, son agora edís electos pola candidatura do Partido Demócrata Sada Popular, que o 22-M foi a segunda forza máis votada. Empatou en número de concelleiros (cinco) co BNG, que goberna este concello desde 2007. Os nacionalistas esperan alcanzar un acordo para seguir, a partir do próximo sábado, á fronte da Corporación. O PP, con catro edís, asegurou que non posibilitará cos seus votos que Rodríguez Ares volva á alcaldía, onde estivo durante case 30 anos.
A Sociedade Xeral de Terreos e Edificios, que obtivo en 2001 unha licenza anulada en sentenza firme, presentou ante o Concello de Sada unha reclamación de responsabilidade patrimonial de 1,36 millóns de euros, máis os intereses correspondentes. Residencial Portosada tamén reclama 2,16 millóns por non poder construír as 77 vivendas que lle autorizou o Concello en 2005 cunha licenza tamén declarada nula.

luns, 13 de xuño de 2011

AFERRADOS Á SÚA CADEIRA DE BRAZOS

Os sindicatos e os empresarios non quixeron chegar a un acordo. Acordo fundamental tendo en conta a crise e a fráxil situación de España ante os mercadores do diñeiro que controlan o noso destino. Paréceme unha actitude moi covarde e inxusta deixarlle todo o traballo sucio ao presidente Zapatero. Non quixeron asumir o custo político do acordo e cárganllo á pesada mochila que xa leva o presidente ao seu destino final, que será inevitablemente dun altísimo custo para el. Pero con el vaise tamén a única alternativa progresista de esquerda que neste momento temos. Hoxe a alternativa que vén fálanos de recortes case cosméticos e case demagóxicos. Quitar coches oficiais a uns concelleiros é sinxelo de vender.
O que non nos din é que detrás deses recortes vén o recorte estrutural, que ese si fará moito dano e non se verá de inmediato.
Por iso paréceme moi irresponsable e covarde a actitude tanto de sindicatos como de empresarios. Que Zapatero faga o traballo sucio e eles aferrados á súa cadeira de brazos.

domingo, 12 de xuño de 2011

O IDEARIO ECONÓMICO DE RAJOY

Entre a batería de propostas para facer fronte á crise que nos últimos días presentou o presidente do Partido Popular (PP), Mariano Rajoy, ocupa un lugar destacado a aposta por un maior control do gasto público. Un aspecto fundamental de face ás esixencias de redución do déficit público que Bruxelas e os mercados financeiros exercen sobre España, pero que cobra especial relevancia ante a persistente exhibición de indisciplina fiscal que levan a cabo varias das comunidades autónomas, posta unha vez máis en evidencia nas contas deste primeiro trimestre do ano. Consciente de que o gasto rexional converteuse no gran cabalo de batalla na loita contra o déficit público, Rajoy deseñou un programa de medidas no que o concepto de austeridade ocupa un lugar destacado e, sen dúbida, necesario.
Non todas as vertentes dese plan teñen, con todo, o mesmo calado. Como principal proposta, o programa popular inclúe o establecemento dun teito de gasto nas comunidades autónomas, unha medida non só acertada, senón indispensable para poder asegurar o cumprimento das esixencias comunitarias e para avanzar na recuperación da fráxil confianza dos mercados. Rajoy volvía defender o venres desde Sitges a idea, ao propor a aprobación dunha nova lei de estabilidade orzamentaria que fixe os limiares máximos de gasto e endebedamento rexional e ao suxerir que esta teña carácter constitucional. Tamén resultan oportunas iniciativas como o adelgazamento da custosa e ineficiente estrutura do sector público autonómico e municipal, simplificándoo e reducindo o seu tamaño. Nesa liña foron propostas como a de limitar a 10 o número das consellerías, reducir as delegacións autonómicas en cada provincia, impulsar unha central de compras ou moderar os gastos de representación. Todo iso coexiste con outras solucións de corte máis populista e de menor transcendencia en termos de aforro, como é o caso da racionalización do uso do teléfono móbil ou a de instaurar o uso compartido do parque móbil.
Tras o revés electoral do PSOE nas pasadas eleccións autonómicas, os populares están chamados a administrar boa parte do gasto público no novo mapa político español. Mariano Rajoy xa advertiu que o seu partido levará a cabo un exercicio de actualización e control das contas públicas e verificará a situación das tesourerías e as entrañas dos orzamentos autonómicos no momento en que se efectúen os cambios de Goberno. Trátase dunha actitude razoable para facer fronte ás sospeitas que apuntan a que algunhas comunidades autónomas poden ocultar bolsas de déficit non declarado, como ocorreu no caso de Cataluña. Con iso, o líder popular pretende fomentar a transparencia e a austeridade na execución das contas públicas, unha intención que resultará tanto máis convincente se os populares levan a cabo ese mesmo exercicio tamén nos territorios nos que xa gobernan. Un desafío que o propio José Luís Rodríguez Zapatero lanzaba publicamente fai uns días a Mariano Rajoy e ao que este faría ben en responder cos feitos.
Máis aló do saneamento das contas públicas, alí onde sexa necesario e sen caer na tentación política de magnificar o problema, xa hai expertos que reclaman ao presidente do PP a inclusión doutras medidas no seu discurso económico. Entre elas figura a reforma dos axentes reguladores de sectores crave da economía -ferrocarril, aviación ou enerxía-, unha redución do parque das empresas públicas españolas, que entre as tres Administracións suman 4.400 compañías, e un replanteamiento do modelo das televisións autonómicas, cuxos orzamentos resultan inasumibles nunha situación de crise. Tamén hai voces que se mostran partidarias de endurecer o control orzamentario, co establecemento de teitos de gasto e déficit e a fixación de sancións e redución de transferencias ás rexións díscolas nesta materia, así como dunha redución de tipos impositivos que revitalice a actividade empresarial e reactive o emprego. Unha esixente lista de reivindicacións que ao presidente popular toca agora analizar.

sábado, 11 de xuño de 2011

PODERÁN COMPETIR AS EMPRESAS HONRADAS?

Se continúa a tendencia actual, as empresas honradas, aquelas que cumpren cos seus deberes fiscais, sociais e ambientais, desaparecerán, non poderán competir coas grandes empresas cuxa lei é a elusión e a evasión fiscal.
Sabiamos que os ricos non pagaban case impostos. Agora sabemos que as grandes empresas tampouco. Segundo un recente informe do Parlamento Europeo, as multinacionais e as empresas grandes non pagan os impostos que marcan as leis. Este informe do Parlamento Europeo di textualmente: "Aproximadamente un terzo das 700 maiores empresas de Reino Unido non pagaron imposto algún en 2005 e 2006; o 25% das compañías estadounidenses con activos superiores a 250 millóns de dólares ou ingresos superiores a 50 millóns de dólares ao ano, tampouco pagaron imposto algún entre 1998 e 2005; e as maiores empresas francesas están pagando un 8% sobre os beneficios medios reais, mentres que o índice impositivo oficial en Francia é do 33%" (Informe sobre o fomento da boa gobernanza no ámbito fiscal, 2009/2174, INI).
Os Gobernos están ben informados, pero parecen impotentes ante este estado de cousas. E son incapaces de garantir os dereitos constitucionais aos cidadáns. As grandes fortunas, a nivel planetario, dedícanse a especular, evitando calquera relación co mundo produtivo real, e fan tambalearse aos Gobernos ao seu antollo. Esta especulación está levando á ruína o modelo de Estado social.
As grandes empresas, os ricos, os bancos, romperon todas as regras do xogo, e converteron a economía mundial nun inmenso casino, nunha desapiadada ruleta rusa. Os Gobernos, incapaces de frearlles, entréganlles os nosos impostos. E encomendan o control da fraude a minúsculos grupiños de funcionarios sen medios suficientes para facer o seu traballo.

venres, 10 de xuño de 2011

OS ERE QUE VEÑEN

Non resulta paradoxal que en época de crise os sectores financeiros busquen novas áreas de negocio, pero si que nos últimos anos salienten a súa necesidade de rescate dos servizos públicos. No artigo As Administracións públicas que veñen, de recente publicación, os autores defenden, sen achegar ningún dato a favor, a tan manida rendibilidade das "externalizaciones de servizos" do sector público. Certamente para os accionistas do sector privado nada pode resultar máis rendible que a cesión das infraestruturas creadas co esforzo e a solidariedade de toda a sociedade para despois reclamar o incremento de custo de servizos ou a necesidade da redución do emprego como mecanismo de mellora.
Non é necesario ter demasiada memoria para coñecer como o privado só mellora o público para os accionistas e prexudica tanto aos traballadores como aos usuarios do servizo, baste para iso a lectura no mesmo diario da situación dos actuais traballadores de Telefónica e a comparación do servizo e o custo do mesmo -á cabeza de prezos e cola de velocidade de Europa en acceso a Internet- cos beneficios que anualmente se incrementan e recollen os seus accionistas.
O certo é que case toda externalización finaliza con redución de emprego e salario dos traballadores e aumento do custo de servizo á conta dun empeoramento do mesmo; a diferenza entre ambos será reembolsada na conta de beneficios da adxudicataria dun, en ocasións, dubidoso proceso de selección, decidido e definido en gran parte polos asesores dos nosos políticos. JUAN NETO - Ourense

xoves, 9 de xuño de 2011

MÁIS DA METADE DAS CAPITAIS REDUCEN A DÉBEDA

As Deputacións deben un 9% máis e os municipios mantéñense estables.

A onda de austeridade á que se tivo que apuntar o Goberno central cala aos poucos nas Administracións locais. Os datos publicados onte polo Ministerio de Economía desvelan que a maioría de grandes Concellos logrou reducir a súa débeda o ano pasado. Os números vermellos das entidades locais alcanzaron a finais de 2010 os 35.443 millóns de euros, un 2,4% máis que o ano anterior.
Máis da metade das provincias españolas, 32, lograron reducir o seu endebedamento. Pero entre os Concellos houbo un gran incumplidor: o de Barcelona, cuxos números vermellos disparáronse ata superar os 1.200 millóns. Un incremento do 60% en tan só un ano. A capital catalá escala así ata o segundo posto en débeda absoluta, que un ano antes ocupaba Valencia. "Explícase polo elevado investimento programado polo Concello e por un efecto chamada relacionado co peche da billa ao endebedamento local, que se fixo efectivo desde xaneiro de 2011", asegura o catedrático da Pompeu Fabra Guillem López-Casanovas. En municipios como Las Rozas ou Marbella a subida supera o 100%.
A pesar deste brutal incremento, Madrid continúa sendo a campiona absoluta da débeda -6.453 millóns, case un cuarto do buraco dos Concellos de España-. É certo que o municipio que dirixe Alberto Ruiz-Gallardón diminuíu o seu endebedamento nun 5%, pero tamén que medido por habitante, 1.972 euros, é o máis alto das cidades importantes; e queda aínda a unha distancia sideral dos 742 euros de Barcelona.
No extremo oposto destacan como os máis austeros os municipios galegos e vascos. É o caso de Bilbao, cun endebedamento de tan só nove euros por habitante (pouco máis de tres millóns en cifras absolutas).
Dos máis de 35.000 millóns que deben as Administracións locais, a parte do león corresponde aos Concellos (28.852 millóns, practicamente a mesma cifra do ano anterior). O resto procede de Deputacións, consellos e Cabildos insulares (6.359 millóns) e de entidades menores, como mancomunidades (233 millóns). As Deputacións evitaron a austeridade: os seus números vermellos subiron un 9%.

mércores, 8 de xuño de 2011

UN TOQUE DE ATENCIÓN

Hai un tema que o actual sistema democrático non resolveu: Como manifesto nas urnas que non estou de acordo co programa de ningún partido político? Evidentemente, non vou votar a ningún partido concreto porque ningún convénceme. Voto en branco? O tratamento que se lles dá aos votos en branco, significa que me dá igual quen gañe as eleccións, e non é iso o que quero expresar. Abstéñome? Ademais do descontento hai outros motivos polos que unha persoa abstense, polo que tampouco considero que esta opción reflicta a miña opinión.
Propoño un cambio do sistema electoral de maneira que os votos en branco considérense como votos de escano baleiro. Que quere dicir iso? Pois simplemente que todos os votos en branco conten coma se fose un máis dos partidos políticos que se presentan e se, por exemplo, suman o 10% do total de votos emitidos, que o 10% dos escanos queden baleiros.
Con isto conseguiriamos unha democracia máis real, ao dar opción nas urnas de expresar o descontento con todos os partidos; un aforro para as arcas do Estado, xa que non teriamos que pagar os soldos dos escanos baleiros; e un voto de castigo para os partidos políticos (eles reciben diñeiro tanto polo número de votos conseguidos como polos escanos logrados).
É un toque de atención para o partido no Goberno, xa que se o número de escanos baleiros chegase a ser importante, iso dificultaría poder conseguir a maioría absoluta (os escanos baleiros non votan, e ninguén os pode usar para conseguir a maioría absoluta).

martes, 7 de xuño de 2011

A ECONOMÍA MERGULLADA REPRESENTA O 23,7% DO PIB

Segundo un estudo de catro profesores da Universidade Rei Juan Carlos para a Fundación das Caixas de Aforros (Funcas), a actividade económica oculta aos controis do Estado pasou de representar en torno ao 12,5% do PIB entre os anos 1980-1985 a niveis de entre o 20 e o 23,7% entre 2005 e 2008, segundo utilícense estimacións baseadas en termos monetarios, consumo de enerxía ou un mestura de diversos indicadores. Os profesores Arrazola, Hevía, Mauleón e Sánchez conclúen sinalando que entre 1980 e 2008, os últimos trinta anos, a economía oficial hase máis que duplicado, a economía oculta multiplicouse por catro.
Presión fiscal
¿A que obedece este incremento? Sen ningún xénero de dúbidas a motivos fiscais. A elevación da presión fiscal incentivou as actividades á marxe dos controis oficiais. Así, a comezos dos oitenta, os ingresos en concepto de impostos supuñan o 24,59% do Produto Interior Bruto. No seguinte lustro e coincidindo coa entrada de España no entón Mercado Común Europeo, a presión fiscal superou a barreira do 30%. Entre 2005 e 2008, último período estudado por Funcas, o nivel situouse no 35,66%. A pregunta é inmediata: e se non existise ao economía mergullada? A presión fiscal baixaría, Máis de catro puntos porcentuais (ata o 27,03%, segundo os autores do informe.
A última conclusión do estudo refírese ao emprego que está traballando lonxe do control do Estado. Supondo que a produtividade aparente da economía oficial e da mergullada sexa a mesma, Funcas estima para o período 1980-2008 un número de empregos medios de 2,5 millóns de persoas. O máis importante, con todo é a súa evolución. Entre 1980-1984 a economía informal ocupaba segundo as estimacións dos autores a 1,4 millóns de traballadores; entre 2006 e 2008 emprega a máis de 4 millóns.

luns, 6 de xuño de 2011

CONCIENCIA E ÉTICA

Creo que o sistema democrático é o mellor que conseguimos os cidadáns españois despois da mordaza. Tamén creo que unha democracia real non se concreta cada catro anos. Creo que hai datas na historia que serán referencia, aínda que hoxe non se perciban como un fito. Creo que os partidos democráticos son os únicos lexítimos para representarnos, aínda que esa representación estea viciada por inxusta nas proporcións e custen máis uns votos que outros. Creo ademais que os que hoxe falan por nós no Parlamento están miopes se non ven que o futuro estaba escrito xa en maio do 68, cando a imaxinación reivindicou o poder, ou en xaneiro do 77 en Atocha, ou en febreiro do 81 en todas as cidades españolas, ou cando o non á guerra (por poñer algunhas referencias máis próximas e todas espontáneas). E que están miopes se non ven que os movementos cidadáns son mareas que se lexitiman aínda que non os contemplen as súas axendas ou non o previsen os mercados.
Os indignados, creo, somos a voz dunha conciencia ética, e estes días quizais esteamos a escribir liñas da historia.

domingo, 5 de xuño de 2011

O TIJERETAZO DE RAJOY?

Na reunión de Rajoy cos futuros presidentes rexionais e autonómicos dixo que van tomar medidas de aforro tal e como estaba o programa electoral. Pero a única medida concreta que dixo é compartir os coches oficiais sen definir como nin cantos, e posteriormente que cada autonomía ou Concello aplique as medidas que vexa necesarias. Como sempre nada concreto, nada de nada. Todo publicidade.
Esquécense de que levan gobernando fai anos en moitas autonomías e Concellos, e a crise empezou fai dous anos sen que ningún deles fixese o menor simulacro de reducir gastos, a non ser os de axudas sociais que eternizan os papelorios para desesperación de moita xente que non pode vivir, como coa Lei de Dependencia en Madrid e Valencia. Non reduciron ningún deses miles de cargos de confianza dos que polo menos a metade sobran, nin os ágapes con que se entreteñen, os cartóns de crédito, os teléfonos... etcétera.
Camps é o que de verdade vai reducir gastos -se seguen aprazando o caso Gürtel-, pois non creo que ningún banco déalle un crédito coa cantidade que nos fixo deber a todos os valencianos. E o colofón é dicir iso mentres Fabra retírase a presidir Aerocas -sociedade pública- con 90.000 euros de soldo, coche oficial e gardacostas. Que criterios usamos para votar?.

sábado, 4 de xuño de 2011

AS CAUSAS DUNHA DERROTA

Sorpréndeme que desde moitos medios afíns ao PSOE, ata desde dentro do propio partido, alúdese á crise económica como a causa principal da clara derrota electoral sufrida o pasado domingo. Craso erro. Xustificar tal mancar amparándose nunha situación conxuntural, doutra banda inevitable, non fai máis que aprazar a solución ao problema que este país ten actualmente coa clase política e a súa relación coa sociedade.
Deberían ser analizadas as causas da derrota partindo de que quizais non sexa a crise por si mesma a que deu lugar ao desalentador resultado, senón máis ben a xestión de tal crise. Penso que esta xestión provocou unha indignación manifesta que se percibe con só saír á rúa. O que haxa gañadores grazas a este descontento popular non lles fai dignos de tal vitoria, senón que pode dar lugar a unha falsa impresión de traballo ben feito. Nada máis lonxe. Expóñanse xa que logo como volver conectar co pobo, antes de que sexa demasiado tarde, pois hoxe os perdedores foron uns, pero, como a situación non cambie, os perdedores serán sempre os mesmos, os indignados.

venres, 3 de xuño de 2011

A VOLTAS COA CORRUPCIÓN

Foucauld no seu libro Vixiar e Castigar describe as execucións públicas espectáculo, que co paso do tempo terminarían nos patios carcelarios. En ocasións o reo se congraciaba co público espertando a súa simpatía e o pobo se arremolinaba ata conseguir o indulto forzado para evitar males maiores. Pero a pena de morte non cambiou o escenario polo cambio da sensibilidade moral, por progreso moral, senón por salvagardar a seguridade e a orde.
Aquí o "reo" é o político, presuntamente corrupto, especialista en mil dilacións xudiciais e en seducir ao pobo como un encantador de serpes. Esta estirpe de políticos renunciou á ética porque non cotiza electoralmente. Cando unha persoa fai un acto con consecuencias morais está invitando aos outros, non con palabras senón con feitos, a que fagan o mesmo, e cando un político comete actos corruptos está invitando á corrupción xeneralizada, por máis que se intente maquillar e desfigurar os feitos falan por si sos.
O efecto multiplicador da corrupción do político que propón a corrupción como un feito social fai que o grao de perversión moral sexa maior, están subordinando a ética á política e sitúanse no punto exacto de Maquiavelo.
Os últimos anos leváronnos a un grao crecente de envilecimento moral quizais imparable. Buscamos desesperadamente políticos honrados que ademais de parecelo o sexan de feito; os partidos deberían arbitrar mecanismos eficaces e expeditivos para excluír das súas filas aos chourizos e lerchos de groso calibre, e se algún se coa, que o manden a casa, que non teñamos que esperar os mil e un xuízos.

xoves, 2 de xuño de 2011

A DEREITA DA ESQUERDA

¿Que ocorreu para que os españois retiren a súa confianza a un partido socialdemócrata que debería ser o principal soporte de garantía dos dereitos sociais e dos avances democráticos dos españois? ¿Que resortes movéronse no ideario dunha importante masa cidadá para que retire o seu apoio á esquerda política?, e ¿que levou a esa suposta esquerda a seguir tan de cerca as coordenadas marcadas polo poder dos mercados e de consígnas neoliberais europeas?

Fai meses lía un titular na prensa francesa que afirmaba literalmente que en España existe un bipartidismo político conformado pola extrema dereita (PP) e pola dereita (PSOE). Sen caer nesas consideracións tan contundentes, si creo que a xestión política do actual goberno foi facendo un viraxe evidente desde as posicións iniciais de política social cara a un derechismo solapado que parece, nalgúns aspectos, ser réplica exacta das ideas neoliberais.
O ter en España un goberno de ideoloxía socialdemócrata non impediu que se estean levando a cabo esas políticas de recortes sociais que nada teñen que ver coa socialdemocracia, senón, repito, cos idearios máis neocon da dereita. Durante a segunda lexislatura do goberno Zapatero os españois progresistas fomos xustificando, de mala gana, ese viraxe dereitista pola suposta gravidade da crise, pola suposta obrigación do goberno a seguir as pautas dos organismos europeos e por aquilo de "máis vale o malo que o peor".
Con todo, a miopía non é cegueira, e o que non se pode xustificar é que se impoñan recortes ás clases menos favorecidas, increméntese en dous anos a idade de xubilación, redúzanse os servizos públicos, conxélense as pensións e redúzanse os soldos dos funcionarios, mentres se promove unha política fiscal que favorece ás rendas máis altas, finánciase con diñeiro público á banca, permítese unha política inhumana de desafiuzamentos e protéxese ao capital financeiro.
Non cabe dúbida de que dentro do PSOE existe un lobby ideolóxico conservador que afasta ao partido dos seus referentes ideolóxicos orixinais (a todos chégannos á mente as súas cabezas máis visibles). E non cabe dúbida (as urnas deixárono claro) de que un amplo sector social deixou de confiar nas políticas derechizadas dun goberno que non soubo ou non quixo deter a voracidade privatizadora, nin transmitir confianza á cidadanía, nin atallar con prestancia e rotundidade as continuas arremetidas dunha dereita radicalizada ideolóxicamente, todo o cal era e é a súa obrigación.
Sexa como foxe, o centro-esquerda deste país vai ter que facer unha profunda e sincera autocrítica, e, a pesar desa dereita da esquerda, vai ter que remodelarse e resituarse con firmeza e seriedade nas coordenadas ideolóxicas democráticas que supostamente lle definen e que defenden os seus votantes. C.B.

mércores, 1 de xuño de 2011

O LADRILLO PESA NOS BALANCES DA BANCA

Logo de tres anos de crises, a radiografía do crédito destinado ao ladrillo en España mantense en similares termos que cando se desataron as primeiras turbulencias financeiras internacionais. Os últimos datos respecto diso, facilitados polo Banco de España e correspondentes a decembro de 2010, revelan que o sector financeiro acumulaba a final de ano nos seus balances unha débeda de 430.000 millóns de euros -practicamente a mesma cifra que en xuño do ano 2007- con promotoras e construtoras.
A pesar da dura contracción experimentada polo sector -as principais inmobiliarias españolas afirman que a venda de vivendas caerá máis do 8% este ano-, o peso desa débeda nos balances practicamente non diminuíu nestes tres últimos anos. Bancos e caixas tiveron unha capacidade de reacción desigual respecto do financiamento do sector. Mentres os primeiros alcanzaron o seu tope na concesión destes créditos un ano despois do inicio da crise, as segundas continuaron outro ano máis aumentando a súa carteira. Con todo, o axuste tivo un ritmo extremadamente lento en ambos os grupos de entidades financeiras.
A explicación a ese aparente paradoxo -manter vivo o saldo do crédito destinado a un sector que continúa en retroceso- está nos refinanciamentos de débeda. Nun intento por evitar que os préstamos entren en moura, as entidades financeiras optaron nestes últimos anos por alargar os prazos de pago ao sector, á espera dunha recuperación económica que impulsase de novo a compra de vivendas. Unha estratexia cuxa aplicación non deu o resultado desexado na práctica, posto que a esperada recuperación non chegou, e á vista das perspectivas que manteñen as empresas do sector, non ten visos de facelo a curto prazo.
Co sistema financeiro inmerso nun imprescindible proceso de reforma e saneamento, que resulta vital para a recuperación da confianza dos mercados, o peso do crédito do ladrillo nos balances bancarios supón un lastre moi difícil de arrastrar. Na conxuntura que atravesa nestes momentos a economía española, refinanciar os créditos ao sector inmobiliario non deixa de ser máis que unha forma de atrasar un problema e, a medida que pasa o tempo sen que o mercado recupérese, tamén de agravalo de xeito farto perigosa. Non en balde, mentres o sector financeiro español non culmine o seu actual proceso de saneamento, a billa do crédito continuará pechado a familias e a empresas e a economía española seguirá sumida no estancamento, posto que sen financiamento non pode haber o menor indicio de crecemento. Un círculo vicioso que resulta urxente romper canto antes.