SPAIN IS DIFFERENT

En España, parte dos que se dedican á política entenden que iso é unha oportunidade para gozar ou aproveitarse para facer negocio cos diñeiros públicos, e probablemente noutros países é igual, pero a diferenza é que en Alemaña, por exemplo, salta á luz pública que o ministro de Defensa ha plagiado a súa tese doutoral -e isto non ten nada que ver coa súa actividade política- e a súa brillante traxectoria no seu partido salta feita cachizas e dimite como ministro.
En España todos sabemos que iso de dimitir (salvo honrosas excepcións) non está na nosa cultura, e sabemos que ocorre con señores que se jactan de colocar na Administración pública por centos de persoas, ou que obteñen pingües beneficios durante o seu paso pola política.
Tamén somos o país que premia a banqueiros (non somos os únicos) que puxeron ao país na corda frouxa.
Para finalizar, somos o país que quere acabar (o brazo executor son uns cantos xuíces) coa carreira do maxistrado máis recoñecido no mundo, e que marcou o rumbo a seguir contra os ditadores que hoxe senten menos seguros de quedar impunes; en fin ¡o mundo ao revés!... España é diferente.

OS ANOS MARABILLOSOS DO LADRILLO

A alta demanda de vivendas durante os anos do boom inmobiliario converteu a construción nun traballo, un negocio e un modelo de crecemento económico para todo un país. Posuír unha vivenda significaba un investimento seguro, rendible e con futuro. Pero mellor aínda era aproveitar os aforros comprando cantas máis mellor para despois vender alugar ou vender por un prezo máis alto. Todo o relacionado co ladrillo era unha fonte inesgotable de diñeiro.
A voráxine construtora -chegáronse a edificar ata 800.000 vivendas por ano- respondía a unha necesidade de compra que parecía non ter fin. Pero estalou a crise e esborrallouse o que resultou ser un castelo de naipes. A actividade construtora paralizouse ante a brusca caída da demanda e moitas empresas tiveron que botar o peche coa consecuente perda de postos de traballo. As vivendas construídas apenas superan agora as 200.000.
Prezos
O crédito fácil, a recualificación de chans, os incentivos fiscais e a inmigración alimentaron unha especulación inmobiliaria que disparou os prezos. As casas revalorizáronse a velocidade de vertixe.
O estalido da burbulla fixo patente a sobrevaloración da vivenda en España, de máis dun 40% segundo o semanario británico 'The Economist'. Desde o inicio da crise as casas abaratáronse un 19% e os expertos esperan que aínda o fagan outro 15%. No primeiro trimestre deste ano, os prezos demostraron que aínda non tocaran fondo e baixaron un 4,7%.
Da vivenda sobre prazo ao stock
Moitas casas vendíanse sobre plano. Non había necesidade de velas; eran un Tesouro aínda que non estivesen construídas. Agora o mercado é incapaz de asumir a oferta e existe un stock de ao redor dun millón de vivendas sen vender.
Negocio hipotecario
Os bancos sumáronse ao suculento negocio do ladrillo e daban hipotecas sen apenas reparar nos riscos financeiros. Púxose de moda o crédito fácil e acceder a un préstamo hipotecario non tiña máis dificultade que achegar o DNI.
Pero a crise financeira e económica pechou a billa do crédito e endureceu o acceso ás vivendas. Só os clientes máis solventes e con aforros pasaban o exame da banca. Doutra banda, as subidas do euribor e o elevado paro dispararon os problemas para facer fronte ás cotas da hipoteca. En 2010 a banca executou o embargou 93.622 vivendas, unha cifra marca moi similar á do ano 2009.
Agora as entidades financeiras cargan con activos inmobiliarios procedentes de embargos aos que deben dar saída para sanear os seus balances. Convertéronse involuntariamente en inmobiliarias que aplican descontos nos seus pisos e ofrecen condicións vantaxosas de financiamento para poder vender.

INSULTO Á INTELIXENCIA

Hai uns días apareceu un titular nos xornais: “Telefónica prepara 6.500 traballadores ao paro e 450 millóns de euros a repartir entre os seus directivos”. Telefónica era unha empresa estatal rendible que foi no seu inicio privatizada por Felipe González e posteriormente como consecuencia da “pinza” PP e PSOE o Goberno de Aznar remataría a faena cun “pelotazo” aos seus compañeiros de pupitre, en especial ao seu amigo Villalonga. Este fuxiu da empresa con 2.000 millóns de pesetas despedindo a unha morea de traballadores.
A xustificación desa privatización por parte dos dous mandatarios era que a xestión privada garantira a calidade do servizo e a modernización da mesma. Pois asemella que si. Asemella que si e ademais pola “jeta”, daquela coido que íamos cara a liberalización nacional: vía embuste, vía mentiras e vía trincar chupando da canoa. Levan anos dando á “barrila” con que o público é o malo e gasta moito, con que hai que privatizar todos os servizos públicos e todo o mercado laboral agás os postos de dirección.
Afórrense os xuristas o matizar, este tipo de novas son as que deberían crear alarma social en un “Estado de dereito”, onde moi poucas persoas enriquécense ao besta dunha maneira privilexiada, mentres outras son marxinadas. Temos que falar claro dunha vez por todas: isto é terrorismo económico. Telefónica ten que volver a mans do Estado, que cos 10.167 millóns que gañou en 2010 o Estado tería un diñeiro para arranxar moitos proxectos sociais. Son insaciables..

EXCURSIÓN POLO LADO ESCURO DO URBANISMO DE VIGO E A CORUÑA

Enfrontados a sentenzas que ilegalizan edificios ou plans urbanísticos, os concellos tentan adiar a súa execución para non asumir indemnizacións millonarias. Sucesivos gobernos pásanse a pelota mentres os edificios seguen en pé e nos soares medran as silveiras
Licenzas concedidas para construcións en condicións contrarias á lei, expropiacións para fins que logo se cambian por outros multiplicando o valor do terreo ou actuacións paralizadas pola batalla entre administracións e os grupos políticos municipais. Así se escribe a historia negra do urbanismo coruñés e vigués, mentres os concellos manteñen a compostura cun ton de “aquí non pasou nada”, confiados en darlle volta a sentenzas que xa son firmes ou en apañar unha solución que non supoña unha sangría para as arcas municipais.
“Detrás do urbanismo hay cartos e onde hai cartos e decisións políticas hai posibilidade de corrupción”. Así o entende Valentín Souto, profesor da Escola de Arquitectura da Universidade da Coruña. El foi quen denunciou nesta cidade, hai xa case 15 anos, a ilegalidade do edificio Conde de Fenosa, o único sobre o que pesa unha orde de derruba actualmente no municipio coruñés, unha envexa para a moito máis prolífica historia das sentenzas urbanísticas viguesas. Malia a que a sentenza sobre o Conde de Fenosa é firme, o Concello segue tratando de legalizar a construción ou, polo menos, gañar tempo cun recurso de súplica para a súa inexecución. E así pasa o tempo coa sensación –ou realidade– de que nada se tira.
O caso de Valentín Souto exemplifica unha situación cada vez máis frecuente en Galicia: a de cidadáns que acoden á xustiza para enfrontarse á actuación irregular da Administración no campo do urbanismo e se demoran nun longo nobelo de trámites. “Miña muller e mais eu levamos xa unha cuarta parte da nosa vida con este asunto. Como a Xustiza funciona lamentablemente, as administracións ampáranse nesa ineficacia para prolongar os recursos no tempo coa idea de que xa arreará o que veña detrás”. Así, o arquitecto apunta directamente á lentitude xudicial como desencadeante dunha actitude na que os poderes políticos se senten donos dunha “patente de corso para facer o que lles veña en gana”. “Isto é unha especie de labirinto de Creta”, láiase o denunciante dun edificio feito cunha licenza que contravén a edificabilidade máxima permitida.
A postura do Concello de que non se tirará o inmoble e... máis...

OCCIDENTE É AZNAR

Custa atopar en Europa algún líder político que non apareza riseiro nesa obra mestra universal da hipocrisía: o álbum de fotos do coronel Gadafi. É máis difícil achar un político europeo que aínda hoxe, cando o tirano masacra ao seu propio pobo con bombas de racimo, cualifique a Gadafi como "amigo de Occidente". Hai que vir ata España para descubrir tal extravagancia porque alá onde nin sequera se atreve a chegar Berlusconi aparece Aznar, o estadista, para eloxiar ao sátrapa asasino.

É tamén difícil de atopar un ex presidente ao que a súa saída do poder sentoulle peor. Só así, nese rancor que non se esconde en montañas ou desertos afastados, explícase o seu afán por afundir a credibilidade da nosa débeda pública e remar pola quebra dos seus propios cidadáns.

Pero os piropos a Gadafi non só se entenden polo seu resentimento contra esa ampla maioría dos españois que nos opuxemos á súa Guerra de Iraq e a súa foto das Azores. A amizade de Aznar soa a sinceira. Gadafi foi e parece que segue sendo o seu extravagante amigo, e non só polas obrigacións diplomáticas ás que obriga o cargo de presidente.

É algo persoal, aínda que tamén son xa persoais os seus negocios (ou os do seu xenro, Alejandro Agag). Tres anos logo de deixar A Moncloa, en decembro de 2007, Aznar ceou con Gadafi nun caro hotel de Sevilla. Uns meses despois, en 2008, Aznar visitou Libia, onde Gadafi o agasallou cun banquete na súa honra. Así que cando cualifica ao tirano como "amigo de Occidente" só comete un erro: confundir os seus sentimentos cos de todo o planeta. "Occidente son eu", parece dicir Aznar, estrañando cando falaba no nome do Estado.

AS MENTIRAS DE NUÑEZ FEIJÓO

Corría o inicio do curso político de 2009 e aqueles días en que o candidato Feijóo pedía perdón en nome da política e prometía rexeneración democrática na súa xira por Galicia, camiño da presidencia da Xunta. O 14 de xaneiro daquel ano electoral, coa residencia de Monte Pío ao fondo e desde a Praza do Obradoiro, o líder do PP asinou ante cámaras e micrófonos o "manifesto pola prosperidade e benestar dunha Galicia unida e aberta".

O "contrato integral" que rubricou co pobo galego establecía "un compromiso moral e persoal" do candidato Feijóo coa rexeneración democrática. Xa no programa electoral, o Partido Popular detallaba a letra pequena deses magnos compromisos que os populares contrastaban co comportamento do bipartito.

No que incumbe aos medios de comunicación, Feijóo denunciaba que socialistas e nacionalistas "converteron as políticas de comunicación e imaxe institucional en políticas de publicidade e propaganda exercitada sen ningún tipo de control". O bipartito, lamentaba entón o PP e o seu presidente, "prometeu ao principio da lexislatura a Lei de Publicidade Institucional e, porque non se puxeron de acordo, nin sequera chegou a ser discutida no Parlamento".

Sen rastro da lei: Como alternativa, os populares propuñan na súa biblia de campaña "unha política de comunicación institucional e non partidista". Para logralo, comprometíanse a lexislar cun obxectivo claro: "A política de axudas aos medios de comunicación debe ter un soporte legal, como sucede na maioría dos países europeos". O Partido Popular galego vaticinaba que, ao chegar ao poder, "as convocatorias de axudas dirixidas aos medios de comunicación" faríanse "de acordo coa Lei de Publicidade e Comunicación Social dá Xunta, e sempre con transparencia".

Dous anos despois de que Feijóo regresase pola porta grande ao Goberno galego, non quedan sequera os ecos daquela proclamas. Tampouco hai rastro daquela ansiada lei que equipararía a Galicia coas democracias europeas avanzadas. E mentres, a Xunta de Alberto Núñez Feijóo segue pagando aos medios de comunicación a cambio de que publiquen noticias favorables, como fixeron todos os Gobernos galegos -tamén o bipartito- desde que Manuel Fraga patentase a fórmula.

Sería unha inxustiza que aos imputados impedíseselles ir nas llistas...

QUEBRA MORAL DA ECONÓMIA DE MERCADO

Se a política non recobra a súa autonomía fronte aos mercados financeiros e a sociedade non é capaz de manifestar a súa indignación, non haberá límites á especulación, a volatilidade financeira e a desigualdade.

Un. Os argumentos económicos son insuficientes para comprender as causas profundas do desastre que estamos vivindo. Non só houbo "fallos" da regulación financeira e "erros" de política, como din os economistas. Hai algo máis intrigante: unha quebra moral do novo capitalismo que emerxeu nos anos oitenta do século pasado.

Se non se toma en consideración esa quebra moral é imposible comprender a crise financeira de 2008. E, o que é máis importante, tampouco ven algúns das desfeitas que deixa: a deslegitimación social da economía de mercado; unha deslegitimación que abarca ás políticas que están facendo os Gobernos.

É descorazonador ver como se utiliza o argumento do too big to fail [demasiado grande para caer] co fin de xustificar o rescate público dos bancos e o mantemento do emprego e soldo aos banqueiros, facendo pagar ao resto a factura cos seus impostos e recortes de gastos sociais. Ese "medicamento", ademais de culpabilizar ás vítimas, aumentará a desigualdade.

O risco é, entón, o desprestixio da política democrática e a aparición de problemas serios de gobernabilidade das nosas sociedades.

Dous. Para comprender as raíces desa quebra moral, é necesario cruzar as fronteiras da análise económica e penetrarse noutras disciplinas que captan mellor os fundamentos éticos da economía, baseados en valores como a confianza, a equidad, a xustiza ou a boa fe nas relacións económicas; e as consecuencias negativas da desigualdade, a fraude, o espolio ou a corrupción.

Esa convicción levoume a coordinar un ensaio colectivo que no seu propio título expresa esa necesidade: A crise de 2008. Da economía á política e máis aló, editado na colección Mediterráneo Económico de Fundación Cajamar. Xunto á opinión de economistas, inclúe a de filósofos, sociólogos, historiadores, xornalistas, ensaístas e novelistas. Aínda que as súas miradas son diferentes, a polifonía de voces non desentona. Ao contrario, ofrece unha visión máis comprensiva, na que as voces dos economistas ven complementadas pola doutros pensadores e científicos sociais.

Tres. Os economistas ofrecen catro tipos de explicacións... máis...

Pero se a política non recobra a súa autonomía fronte aos mercados financeiros, e a sociedade non é capaz de manifestar a súa indignación ante estas condutas, non haberá límites eficaces á economía especulativa, á volatilidade financeira e á desigualdade.

De ser así, o maior risco da próxima década será a crecente ingobernabilidade das nosas sociedades democráticas. Algúns sinais apuntan xa nesa dirección.

ESTADO DO BENESTAR

Cada vez hai máis persoas que sofren limitacións orzamentarias, nos seus fogares, que lles dificultan a supervivencia cun mínimo de dignidade. Moitas non teñen outra opción que acudir a entidades benéficas para tomar un prato de comida quente, poder vestirse ou abonar parte da súa hipoteca ou o arrendamento da vivenda, ante a inoperancia dos políticos.

Case uns cinco millóns de parados e unha crise económica que non dá sinais de estabilizarse auguran un futuro pouco esperanzador para as miles de familias que non chegan a fin de mes, ante o abandono das diferentes administracións públicas que se limitan a ofrecerlles unha esmola de 420 euros mensuais. Mentres tanto os representantes do pobo manteñen as súas suculentas nóminas e privilexios coma se fosen xa uns dereitos adquiridos, sen importarlles que a maioría da poboación teña esa mísera existencia.

¿Onde está o tan cacareado Estado do Benestar, así como as garantías sociais mínimas que permitan, a calquera cidadán, gozar dos dereitos e deberes fundamentais que garante a Constitución? Ademais "os poderes públicos promoverán as condicións favorables para o progreso social e económico e para unha distribución da renda rexional e persoal máis equitativa no marco dunha política de estabilidade económica. De xeito especial realizarán unha política orientada ao pleno emprego". Desgraciadamente a realidade social actual é moi diferente ao plasmado e referendado na nosa Carga Magna..

INDIGNACIÓN

Reflexionar sobre a situación política do país lévanos ao estado de ánimo que o título do librito de Hessel, Indignádevos, estimula.

Atopámonos, por unha banda, cun Goberno que no seu momento puido coller o touro económico polos cornos e non só non o fixo, senón que agora asaetea con medidas ultraliberais empobrecedoras dunha cidadanía xa esnaquizada polo paro.

E, polo outro, co inminente ascenso ao Goberno do partido do aínda recente "España vai ben", a base de construír cada palmo de terra que se descubrise sen cemento e baixo a batuta dunha especulación desmadrada da que todos pretendían sacar tallada. Cando descubro na prensa ou no televisor ao líder deste partido, incapaz doutro discurso que unha retahíla de lugares comúns, ou vexo como se reproduce esta imaxe nos dirixentes do seu partido, que fan declaracións por todas as partes e que como máximo só saben engadir unhas pingas de cinismo a unhas palabras que non achegan ningunha claridade para o inmediato futuro, pregúntome: ata cando saberemos aguantar en casa sen saír a dicir non?.

El Pais

NON SON POLÍTICOS, SON CARADURAS

Non. Non son políticos, son caraduras. Non son cidadáns cuxa acción sexa exemplar nin ejemplarizante para os seus compatriotas, son chupópteros que viven como reis á nosa costa. No único que todos ponse e acordo é en como vivir ben e facer o imposible por manter os seus privilexios. Que practicamente todos os eurodiputados votasen a unha, como Fuenteovejuna, en contra de conxelarse o soldo e viaxar en primeira clase provocou unha indignación popular moi entendible. Só hai que darse un paseo por Internet e as redes sociais para ver que a brecha que se abriu entre os políticos e os cidadáns do montón é cada día maior, na medida que os primeiros compórtanse como unha casta que coida o seu chiringuito sen importarlles o que pasa de portas afóra.

Ser eurodiputado é un "chollete", aínda que politicamente para quen teñen pretensións sexa un desterro que ao principio levan mal. Coñezo a moitos e podería citar nomes e apelidos, que cando os seus partidos políticos situáronlles nas listas ao Parlamento Europeo levaron un desgusto monumental, pero o desagrado se difuminó rapidamente ao comprobar as vantaxes da boa vida. Traballan tres días á semana, catro se a cousa complícase, senten impunes xa que é raro que as súas actuacións transcendan á opinión publica. Teñen un bo soldo -6.200 euros brutos ao mes- viaxan gratis, contratan asistentes, cobran dietas por case todo o que non se cinga estritamente ao traballo de rutina -coas que poden dobrar a súa retribución- e teñen moito máis tempo para estar coa súa familia nos seus longos fins de semana de tres días. É verdade que non teñen a proxección do político nacional pero, pelillos á mar, comparada coa boa vida.

Ninguén sabe a que se dedica un eurodiputado, pero pouco importa. Só empeza a importar cando todos estamos coa auga ao pescozo e facendo auténticos malabarismos para chegar a fin de mes e eles néganse en rotundo a apertarse o cinto. Crense superiores porque teñen concepto de casta e niso non hai ideoloxías que vallan. Todos crense caciques, donos do casarío e non queren mesturarse coa plebe, non vaia ser que se lles achegue, ata lles saúde e... por iso non queren ir en turista. O de viaxar en Business dálles prestancia e caché. Esa cortinilla que separa os primeiros asentos do avión co resto é unha especie de muro de contención, o valo que separa aos poderosos deses aos que eles consideran súbditos.

O verdadeiro problema máis aló deste asunto puntual, é o divorcio que existe entre a clase política e os cidadáns, que reflicten perfectamente todas as enquisas. Non é baladí que os políticos convertéronse nun problema no canto dunha solución, nin tampouco que o que antes era un mérito: dedicarse á cousa publica converteuse agora nun demérito e algo a desprezar.

Os abusos, a corrupción, a miseria partidista, os enfrontamentos gratuítos e a falta de grandeza democrática fan que o ambiente sexa espeso, cada vez máis irrespirable, debilita a democracia e é o caldo de cultivo ideal para que aparezan iluminados de todo tipo e condición. Pero eles, as súas señorías... ao seu.

O Parlamento Europeo é un cemiterio de Elefantes e as prebendas tamén son elefantiásicas e aí é onde está o problema. ¡Que ninguén quere perder o chupichollo!

IRRESPONSABLES DA CRISE

Ninguén, no fondo, móstrase culpable da crise económica actual. Nin sequera o presidente de Lehman Brothers, Richard Fuld, quen o ano da quebra orixe de todo o lio gañou 45 millóns de dólares. Tampouco Bernard Madoff, cuxa avaricia delituosa arruinou a miles de cidadáns.

E é que ninguén se sente responsable do seu comportamento durante este período, como lles ocorre os directivos das nosas caixas de aforro quen, mentres deixaban na rúa sen pestañear a miles de empregados, só se preocupaban de manter os seus ben remunerados postos e ata de incrementar os seus soldos.

De momento, presidentes de caixas erradas, como Hernández Moltó, Julio Fermoso ou Modesto Crespo, entre outros, saíronse de rositas, con cuantiosos préstamos pola cara e co ril forrado.

Os maiores pagáns da crise ata agora foron os millóns de cidadáns obrigados ao paro e os pequenos emprendedores abocados a pechar as súas empresas por falta de crédito. Con todo, directivos de grandes firmas en bancarrota, desde Wall Street ata Singapur e desde Kuala Lumpur ata Madrid, viron aumentar as súas bonus e prebendas sufragadas por outros coa súa perda do posto de traballo.

Aínda así non nos escandalizamos. Fálase dunha nova gobernanza económica e de regras de xogo máis estritas, pero o certo é que miles de directivos de empresas españolas continúan pagándose a si mesmos varios millóns de euros ao ano coma se tal cousa.

Ningún deles é responsable directo da crise, por suposto. Pero o que tamén é certo é que todos eles son uns irresponsables de tomo e lomo.

OS FALCÓNS DO DÉFICIT

Aqueles aos que o nobel de economía Paul Krugman chama falcóns do déficit non perdoan. Sacralízano ata o infinito, poñendo a países, sociedades e gobernos baixo a bota do crédito bancario. Co incondicional apoio de Jean-Claude Trichet, o presidente do BCE, en quen a señora Merkel ten tódalas compracencias, como vén de demostrar unha vez máis encarecendo o prezo do diñeiro. Nada importa que coa medida algúns dos estados membros da UE vexan aínda máis negra a súa saída do túnel, no que os seus cidadáns permanecen inxustamente bloqueados. Cos seus gobernos e cos seus gobernantes baixo sospeita, vítimas primeiro e á fin cómplices obrigados, sometidos como se viron ao si ou si das insaciables esixencias deses mesmos bicharracos. Por caso, o de Zapatero: malia estar pagando moi cara a confianza que parece ter conseguido coxunturalmente nos mercados, recibe dos seus colegas máis rabiosamente neoliberais esta nova afrenta. Fará máis difícil o presaxiado remonte.

Despois de Irlanda e Grecia, Portugal. Unha acción concertada, que tivo nos banqueiros lusos a man que se encargou de apretar o nó da soga que desde hai meses rodeaba o pescozo de Sócrates, xa desahuciado, polo que acabou recramando o osíxeno en forma de rescate. É un dicir. Todo o que comportou para os casos grego e irlandés, e todo o que imos sabendo en relación co caso portugués, o que se entende por rescate non é precisamente unha maneira de compartir solidariamente a cobertura das urxencias máis extremas, senón a máis decidida evidencia dunha intervención en toda regla. O Fondo de garantías europeo reembolsará altos dividendos despois de cobrar a prezo de ouro os intereses do préstamo. Todo un negocio a conta das penurias que padezan os cidadáns por mor dun esixido plan de austeridade que rebasa amplamente o que, por ser rexeitado no Parlamento, forzou a caída do goberno e a intervención da UE.

Todo polo déficit, nada polo emprego. Contra o que recomendan algúns dos máis reputados expertos económicos, o citado Krugman entre eles, os falcóns non fan outra cousa que impoñer a austeridade que nunca se esixiron a si mesmos, nin tampouco a bancos e banqueiros polos que tan ben atendidos sempre se sentiron. Pero todo está resultando fallido. O sucedido en Irlanda pode confirmalo. Cantos afirmaban que a austeridade de cabalo que se lle impuxo, cos conseguintes recortes de gasto, eliminarían os temores sobre a súa solvencia, predecindo unha rápida recuperación económica, quedaron desmentidos: o tipo de interese da débeda irlandesa acabou dupricada, disparándose a taxa de paro ata o 13,5%. Portugal pasará polo mesmo trauma.

Do que se deduce que, por máis que entre nos códigos xenéticos do capitalismo rampante, nas neuralxias da parella Merkel/Sarkozy e nas perversas fidelidades do superbanqueiro Trichet, sacralizar o déficit e sacrificar o gasto só beneficia en tempos de crise aos que máis teñen. Como tamén se deduce que, xustificando no seu nome a batería de medidas que baleiran de contido a capacidade dos Estados máis febles, dos seus gobernos e das súas institucións políticas á hora de decidir alternativas non lesivas para os dereitos básicos das súas cidadanías, é a trampa do século. A que, polo demais, reafirma a Europa de dúas velocidades. Ou sexa, a morte do proxecto europeo.

L.A.P

(NOVACAIXAGALICIA) PARECE QUE TODO ENCAIXA

O que se sabemos é que a manga ancha levou a estas entidades ao bordo do precipicio e tamén o que custou a uns e o que gañaron outros: os vinte e dous conselleiros da recentemente nacida NOVACAIXAGALICIA cobraron 8,6 millóns de euros, en retribucións durante o pasado ano. Ademais, algúns recibiron préstamos persoais ou para as súas empresas. Hai un, que puntería, que recibiu ata 16 créditos e avais por máis de 50 millóns. Sumar a esa bagatela 2,77 millóns por obrigacións, por pensións ou pago de seguros de vida. Xa postos engadan medio millón en dietas por asistencia ás reunións. Xa postos, súmenlle millón e medio por representar á caixa en distintas sociedades ou entidades nas que a entidade tiña presenza significativa. Vale? ¡Xa está ben!, non?.

Non. Outras retribucións cobradas polos directivos (por exemplo, por asistir a reunións da obra social, levaron en cru outro medio millón de euritos... aos que teñen que unir a asistencia ás reunións consecuencia da fusión, que, ¿ou vostede que pensaba,? cada unha levaba dieta incluída.

Parece que todo encaixa, non?

E é sabido onde está parte do diñeiro, tamén coñecemos que hai tres concellos coruñeses que deben 150 millóns e que a caixa galega prestou 75 millóns a outras cidades situadas tras o "pano de grelos". Tamén están, entre os debedores os partidos políticos galegos, tamén a nosa Deputación Provincial de A Coruña, cuxo presidente é á vez (como outros moitos políticos) conselleiro da entidade -cobrando, claro, nun e outro sitio- e, xa para pechar o círculo, decatámonos que hai 29 destes egrexios conselleiros que pasan da idade regulamentaria como o presidente e varios vicepresidentes.

¡Eses octoxenarios si que son mozos de ouro!

Sabemos quen gañou, quen debe, quen segue engordando a súa nómina.

Quen perdeu?

Nós, os cidadáns. Impositores, clientes ou non, das caixas que van pechar o círculo: menos oficinas, despedimentos, contención dos créditos e creación de "bancos malos". E se sae mal aí está Mafo que ten a chave de... o noso diñeiro..

¡¡A isto chamase, corrupción!!

SALARIOS DOS DIRECTIVOS DO SANTANDER

Sáenz gañou 9,2 millóns en 2010 e Botín recibiu unha retribución de 3,86 millóns

O conselleiro delegado de Santander, Alfredo Sáenz, gañou o ano pasado 9,18 millóns de euros en retribución fixa e variable, un 10,3% menos que en 2009. O conxunto dos conselleiros do banco gañou 34,42 millóns, un 4,5% menos.

O presidente do Santander, Emilio Botín, reduciu os seus ingresos en concepto de salario un 3,2%, ata 3,86 millóns de euros, fronte aos 3,99 millóns de 2009. A caída respecto dos 5,42 millóns de 2008 sitúase no 28,7%. É o segundo ano consecutivo en que os conselleiros do primeiro banco español báixanse o soldo. En 2008, a remuneración total da cúpula do banco alcanzou os 39,89 millóns de euros.

Alfredo Sáenz, un ano máis, foi o executivo mellor pagado da banca española, con preto de 9,2 millóns de euros, a pesar de que o seu salario caeu un 10,3% fronte ao de 2009 (10,24 millóns de euros).

Francisco González, presidente de BBVA, cobrou 5,316 millóns de euros en 2010 -fronte aos 5,343 millóns de 2009-, mentres que o conselleiro delegado da entidade, Anxo Cano, embolsouse 2,731 millóns.

Tras o conselleiro delegado de Santander, os que máis gañaron foron Francisco Luzón, con 5,67 millóns e un 2,4% de rebaixa, e o vicepresidente Matías Rodríguez Inciarte, que recibiu unha remuneración de 5,062 millóns, un 5,2% menos.

O salario da presidenta de Santander UK, Ana Patricia Botín, ascendeu a 3,481 millóns de euros, o que implica unha rebaixa do 4,7%.

Fixo e variable: retribución fixa dos 20 conselleiros de Santander subiu un leve 2% en 2010, ata os 10,75 millóns de euros, mentres que a variable descendeu un 21,8%, ata os 11,917 millóns. Os conselleiros executaron opcións sobre accións de Santander por 3,757 millóns de euros con motivo do plan de retribución por obxectivos que aprobaron en 2008. En 2009, executaron opcións por 2,403 millóns e en 2008, por outros 6,612 millóns

PRIMEIRA CLASE

Hai noticias que saen á luz como bombas de reloxería. Os eurodiputados néganse a voar en turista e a conxelar os seus soldos e dietas. Tic tac. Tic tac. A explosión nas redes sociais, rechamante e contundente, deixa claro que pasou o tempo de calar e resignarse ante a absoluta falta de vergoña da clase política. Ata os partidos, quizá nun arrebato de lucidez estimulado pola precampaña, entenderon que o mínimo é unha explicación. E o ideal unha rectificación.

Pero os tigres nunca cambian as súas raias. Nas escusas sobra palabrería e falta humildade.

Desde o Goberno, algúns restan importancia á polémica. Non hai tanta diferenza entre voar en turista e en primeira, argumentan. Son os mesmos que animan ao uso do transporte público e ditan por lei como debemos aforrar combustible. Os que chaman á austeridade en todos os seus discursos e apelan á solidariedade para saír da crise interminable. Outros, por cordura ou por astucia, apresúranse a alzar a voz para proclamar que a dirección do PSOE non comparte a decisión dos seus no Parlamento Europeo. Será que falta comunicación con Estrasburgo. Finalmente, máis por presión social que por reflexión, intúese, os socialistas anuncian que pretenden cambiar o sentido do seu voto negativo pola abstención. Un xesto estéril por insuficiente, que só invita a pensar que pretenden acougar os ánimos. Sen intención algunha de renunciar aos seus privilexios. Sentirán quizá que a participación na recuperación económica do país acaba pasados os Pireneos.

Os populares, pola súa banda, lonxe de desculparse, insisten en que a votación só responde a un informe orientativo. Sen valor vinculante, repiten. Coma se o simulacro non servise para dar idea das súas intencións. Curiosos salvadores do país aqueles que predican contención e practican malgaste.

Mentres, o ministro de Traballo prognostica varios lustros de moderación e sensatez salarial. Seguiremos aspirando a manter o soldo en lugar de melloralo. Esqueceremos as nosas ideas insensatas de abandonar o mileurismo, de superar os contratos lixo, de chegar a fin de mes sen números vermellos. Practicaremos o malabarismo co debe e o haber mentres os prezos non deixan de subir. E seguiremos acendéndonos de rabia con políticos que levan a desvergoña a un nivel superior.

Que os eurodiputados sigan voando en business. Parece ser o único no que son de primeira clase..

HAI MÁIS FUKUSHIMAS

Quen pon en perigo á nación son os propios garantes do dereito, da orde, da racionalidade, da democracia.

Por sociedade do risco mundial entendemos unha época na que os aspectos sombríos do progreso determinan cada vez máis as confrontacións sociais. Convértese en motor da política aquilo que ao principio non era evidente para ninguén e negábase: que nos estabamos pondo en perigo a nós mesmos. Os perigos nucleares, o cambio climático, a crise financeira, os ataques do 11 de setembro, etcétera, seguen en boa medida o guión da "sociedade do risco". A diferenza de anteriores riscos industriais, este tipo de riscos (1) non está delimitado local, temporal, nin socialmente; (2) non é imputable conforme ás actuais normas de causalidad, culpa e responsabilidade; e (3) non é compensable nin asegurable. Cando as compañías de seguros negan a súa cobertura -como ocorre coa enerxía nuclear e os novos desenvolvementos da enxeñería xenética- traspásase a fronteira entre os riscos calculables e os perigos incalculables. Estes potenciais de perigo son xerados industrialmente, externalizados economicamente, xuridicamente individualizados, tecnicamente lexitimados e politicamente minimizados. Dito doutro xeito: entre o sistema normativo de control "racional" e os potenciais de autodestrución desencadeados existe a mesma relación que entre os freos dunha bicicleta e un avión intercontinental...

Toda a información, aquí...

COPAGO INXUSTO

Parece máis que evidente que nos tempos que corren resulta imposible financiar e manter coa debida calidade servizos sociais básicos como a sanidade, a educación e -nada digamos- a dependencia. Son tempos, como se sabe, en que pola precariedade de ingresos derivada da crise as Administracións públicas dificilmente poden librarse dos números vermellos nas súas contas. E tempos en que hai que alcanzar "si ou si" os obxectivos de limitación do gasto e do déficit impostos desde Bruxelas e asumidos polo noso país. Parece, pois, tamén máis que evidente que resulta ineludible buscar unha alternativa ao financiamento do que se chamou Estado do benestar, ben incrementando os ingresos a el destinados, ben reducindo a calidade dos servizos e, consiguientemente, o seu custo.

Dentro da primeira posibilidade non son poucas as voces -non só dentro do Partido Popular e por boca do presidente murciano- que dun tempo para acó veñen avogando polo copago de tales servizos; isto é, pola participación dos contribuíntes no financiamento dos mesmos máis aló do que xa achegan a través dos seus propios impostos. Fálase moi en concreto da sanidade, un servizo que acumula unha débeda próxima aos 15.000 millóns de euros (2,5 billóns das antigas pesetas). Pero hai -en Cataluña e non precisamente dentro do PP- quen estende a conveniencia do copago tamén á educación.

Non hai outra vía para incrementar o fluxo de fondos ao sistema? Evidentemente, si. E a máis clara, equitativa e a man de todas elas é a de continuar co proceso de adelgazamento das Administracións públicas -onde falta aínda tanto por facer- e da propia estrutura do Estado.

Mentres sigan existindo institucións manifestamente prescindibles como o Senado ou as Deputacións provinciais; mentres o sistema autonómico, aparte de antifuncional, siga sendo tan custoso e imposible de manter; mentres a Administración central siga concedendo cada ano máis de 11.600 millóns de euros en subvencións da máis diversa condición (algo máis do 1,1 por cento do PIB); mentres sigan existindo unhas 2.200 empresas públicas, das cales o 88,6 por cento dependen de comunidades autónomas e Concellos; mentres todas esas e outras moitas cousas sigan así, non parece de recibo que ao cidadán pídaselle un euro máis para sufragar servizos públicos esenciais.

Só despois de que as Administracións e servidores públicos dean exemplo de racionalidade e austeridade, unhas e outros estarán lexitimados para pedir ao contribuínte esforzos engadidos. E é que a repartición de cargas só é exixible cando se comparten e predícase co exemplo.

T.F.

A SAÍDA DA CRISE

Podemos durmir tranquilos. O Goberno e a elite empresarial están unidos, arrimando o ombreiro, para saír da crise. Non lles vai a tremer o pulso en tomar as medidas necesarias. Parece ser que, logo da reforma laboral e das pensións e o recorte do gasto público, hai que profundar en "axustar" da negociación colectiva e na austeridade do salario dos traballadores.

Estou convencido de que terán en conta que en España o salario medio é a metade que en Alemaña, Holanda ou Reino Unido. Que o paro e os contratos temporais dobran a media europea. Que somos os reis da economía mergullada, o país con máis billetes de 500 euros. Que autónomos e empresarios declaran menos ingresos que traballadores e pensionistas. Que case 17 millóns de asalariados son mileuristas (estas persoas, segundo o Instituto Nacional de Estatística, deberían dedicar 323 euros á vivenda). Que o Goberno estableceu o salario mínimo en 641,40 euros. Que os altos cargos das empresas do Ibex gañan máis dun millón de euros.

Tamén se terán que preguntar como é posible que nos anos de bonanza económica, 1995-2005, o salario dos españois perdese un 4% de poder adquisitivo mentres os beneficios empresariais creceron un 73%. E como é posible que empresas con beneficios desproporcionados sigan despedindo traballadores.

Seguro que todas estas pequeñeces téñense en conta á hora de abordar novas reformas. E se non é así tampouco nos temos que preocupar. Sempre nos quedará París ou o PP, cuxos campechanos e camaleónicos líderes ondean con denuedo o estandarte do mundo obreiro. Sigamos durmindo.

J.A.N.

AS NOSAS CAIXAS

Durante moitos anos houbo unha irresponsabilidade manifesta, mais silenciada a nivel mediático, dos máis altos xestores de Caixa Galicia e Caixa Nova. Estes señores manexaron ao seu antollo os aforros de miles de galegos, como se fosen da súa propiedade, para investilos fóra da Galicia en negocios ruinosos. Asignáronse a si mesmos soldos esaxerados, como se fosen grandes banqueiros de entidades cotizantes en Wall Street. Crearon centros culturais e fixeron obras sociais, si, mais tamén contribuíron a desenvolver negocios especultivos e pouco respectosos co medio ambiente, máis propios da banca máis avarenta, mantendo e apoiando celulosa e planta de gas perto de cidades e canteiras de lousa no Courel.

Alguén lles pasará conta da súa nefasta xestión económica cando a autodenominada Novacaixagalicia deixe de ser caixa e galega e os aforros depositados por miles de galegos pasen a ser gobernados desde unha sede foránea. Na lonxana Islandia andan cos banqueiros e altos executivos responsábeis da súa desfeita financeira nos tribunais, e o parlamento promulgou unha lei de control para que no futuro non volva ocorrer o mesmo.

Unha vez máis, por mor das actuacións suicidas da nosa burguesía, que semella que non lle doe o país e o benestar dos seus habitantes, contribúese ao noso histórico expolio. O pouco que tíñamos acaba sempre noutras mans, Pasou con Fenosa, La Toja, R... Galicia segue en proceso de quedar reducida a unha mínima expresión económica e a un futuro poboacional incerto, abocada a unha continua e cada vez máis acelerada hemorraxia migratoria. E as nosas maiores riquezas en mans foráneas beneficiando só ao gran capital madrileño e internacional.

Da mesma maneira que Libia conta co ouro negro do seu petróleo, nós temos outro ouro na electricidade das nosas numerosas centrais hidroeléctricas e eólicas, enclavadas nos nosos ríos e montes, propiedade do pobo galego e non das empresas eléctricas alleas que os explotan, que xa recuperaron o coste das instalacións Se a isto lle sumamos a nosa principal autoestrada, tamén xa amortizada e producindo lucrativos beneficios, agora en mans dun fondo de investimento norteamericano, xunto coa maioría do noso aforro, emigrando no pasado e agora controlado por institucións alleas, debúxase un panorama colonial e desolador.

Compriría que todos os galegos e galegas fosen conscientes de que esta situación nos prexudica e de que se a nosa electricidade, a autoestrada e o noso aforro fosen públicos e autonómicos, se fosen nacionalizados, viviríamos mellor, porque os elevadísimos beneficios que orixinan poderían ser empregados no desenvolvemento e en mellorar o noso deficiente Estado de benestar.

Non se ve nin racionalidade nin credibilidade no feito de que os mesmos xestores que levaron a esta situación ás caixas temen por ficar nos postos e outros por non se xubilarse. Non se merecen apoio político nin cidadán. Calquera islandés quedaría abraiado perante este escenario. Menos mal que parece que aínda queda para os nosos aforros a cooperativa de crédito ben xestionada e en crecemento que é Caixa Rural Galega. Para volvermos comezar a soñar de novo. Ata cando?.

ANTE AS URNAS

Entre a pobreza e a esclerose debátense os cidadáns ante a próxima cita electoral. Xamais na nosa recente democracia alcanzaramos niveis tan baixos, consecuencia da nosa picaresca perversa, dos lazarillos partitocráticos, de tartufos desvergonzados. Temos serias dúbidas en alcanzar esa catarse rexeneradora.

Recuperando benestar e prosperidade con rataplán socialdemócrata ou redobre de escarvadentes liberal e burgués. Aí están as funcións do estado e as súas cojeras estruendosas: leis impopulares e amorales, porque predomina a conveniencia do partido; os encargados de impartir xustiza ditando resolucións, autos e sentenzas irracionais, que non llas salta un toureiro; o goberno mentíndose a si mesmo mentres o horizonte afúndese en cinco millóns de parados.

Vivimos un problema psicolóxico e moral relativo aos representantes legais que, agora, prometen romper as cadeas onde antes nos ataron. Como os "pícaros" conservan a súa dualidade ética: entrega total, sacrificio, populismo; despois, conforme depositemos os votos na urna, variará a súa conciencia e conduta exemplares substituídas pola hipocrisía e falsidade ao menosprezar aos antagónicos co seu desengano sobrevindo... Tal razón o eu na parrilla de saída. ¿Onde deixar a Aristóteles, Epicuro e Montaigne? A honradez non é todo, pero se o político non a exerce nada nos queda. Ortega e Gasset recorda, ademais, a conveniencia de utilizar o sentido común. Como epítome subliño o comentario do filósofo francés Comte-Spomville: "Se todo vale o mesmo nada vale". ¡Desconfiemos do politicamente correcto, do consenso brando, da tiranía dos bos sentimentos!

A ENERXÍA EÓLICA FOI A PRIMEIRA FONTE ELÉCTRICA EN MARZO

Segundo datos de Rede Eléctrica de España, os parques eólicos marcaron este mes unha marca mensual, supondo o 21% da demanda eléctrica.

A enerxía eólica cubriu en marzo o 21% da demanda eléctrica en España e foi, por primeira vez, a principal fonte de electricidade por diante da nuclear, que abasteceu o 19% do consumo eléctrico, a hidráulica e os ciclos combinados. Segundo os datos de Rede Eléctrica de España, os parques eólicos marcaron este mes unha marca mensual, cunha xeración de 4.738 GWh e superaron á hidráulica, consolidándose como a primeira fonte renovable. En España hai 20.676 MW eólicos instalados.

Desde a Asociación Empresarial Eólica (AEE) sinalaron ademais que, grazas á eólica, este mes se han evitados pagos no estranxeiro por uns 250 millóns de euros, como consecuencia das menores importacións de combustibles fósiles e da redución de emisións de CO2. En total, a eólica evitou a emisión de 1,7 millóns de toneladas de CO2 en marzo, o equivalente a plantar 850.000 árbores.

Para o presidente da AAE, José Donoso, o dato de marzo demostra que a eólica "é unha realidade capaz de abastecer xa a trece millóns de fogares españois". En total, as enerxías renovables cubriron o 42,2% da demanda de electricidade en marzo, por baixo do 48,5% de 2010, debido a que a produción hidráulica do ano pasado foi moito máis elevada. Con este peso das renovables, o 57,9% da electricidade que se xerou foi con tecnoloxías que non emiten CO2.

Os parques eólicos foron a primeira fonte nun mes que se pechou cun incremento da demanda eléctrica do 0,1%, ata situarse en 22.799 GWh. A demanda bruta -que non ten en conta os efectos derivados dos días laborais e a temperatura- aumentou un 0,2%. Nos tres primeiros meses do ano a demanda acumulou un incremento do 1,1%, ata os 67.774 GWh, mentres que o consumo eléctrico bruto diminuíu un 0,5%. E, neste primeiro trimestre, as enerxías renovables cubriron un 40,5% da demanda.

O Ministerio de Industria detallou esta semana que en 2010 as enerxías "limpas" foron a principal fonte de xeración eléctrica en España e que achegaron o 13,2% da enerxía final, case un punto por encima do 12,3% de 2009.

COHERENCIA POLÍTICA

Os bandazos políticos non son bos conselleiros e provocan resultados electorais moi negativos. Nos últimos tempos impúxose entre os dirixentes políticos a figura do asesor de imaxe e de experto en mercadotecnia electoral que condiciona decisións políticas segundo a tendencia das enquisas e das presións dos medios de comunicación. Sen dúbida, estes aspectos teñen a súa influencia e importancia, inmersos na sociedade da información, pero os cidadáns valoran moito máis a coherencia política e a solidez dun dirixente político cos seus principios e valores. Tamén é certo que os votos oscilan sempre polo interese particular de cada un e que ten que ver coa boa saúde da súa economía doméstica, pero, ao final, o que prevalece é a opción que poida crear maior confianza e credibilidade para a solución dos problemas xerais.

Gobernar ofrecendo aos cidadáns o que desexan conseguir facilmente, a golpe de subvención aínda que vaia en contra das posibilidades e dos intereses do país, é pan para hoxe, votos e autocompracencia, pero crise para mañá, desemprego, sufrimento e descrédito. O mundo é moi imperfecto e a influencia do consumismo e a superficialidad está á orde do día pero a crúa realidade é inexorable cando hai que render contas e os recursos son limitados. Gobernar é saber administrar adecuadamente o que hai e procurar os investimentos necesarios para progresar co esforzo e o traballo de todos.

A especulación e o pelotazo adoitan terminar no abismo ou nos xulgados. Poida que vostede, pense que todo o lido é unha obviedad nun mundo inxusto e competitivo onde deberían imperar outros principios e valores. Ten razón, pero algúns o esquecen con facilidade e caen na tentación do populismo de última hora creando moita desconfianza entre os seus cidadáns. Temos exemplos claros: Angela Merkel en Alemaña e os seus vaivéns nucleares e na OTAN con fracaso electoral rexional; Nicolas Sarkozy en Francia e o seu protagonismo excesivo pagado nos comicios locais con notable subida da extrema dereita. En España, temos duros deberes pendentes.

INAUGURACIÓNS PREELECTORAIS

Como todas as primaveiras cada catro anos xa temos encima, para a nosa desgraza, a campaña preelectoral das eleccións locais e autonómicas. Como sempre, pero cada vez un pouco peor. O nivel de ridículo, insensatez e malgasto que se alcanza na toleada campaña de "inaugura que algo queda" parece non ter límite.

Hospitais sen acabar, xardíns sen arboledo, escolas sen dotación, piscinas municipais sen auga, aeroportos sen avións e ¡ata maquetas! A reacción a bote pronto é un sorriso cando non unha aberta gargallada, pero no fondo queda un regusto amargo ante o evidente menosprezo intelectual da maioría de políticos cara aos cidadáns. Tómannos literalmente por estúpidos. Queren captar o noso voto a cambio de catro abalorios.

Pero o peor de todo é que logo son votados, elixidos e ata aclamados. E encima somos os cidadáns os que pagamos a festa. É urxente que nolo fagamos mirar, como se di coloquialmente

A TRAMPA DO COPAGO

Di o presidente de Murcia, Ramón Luís Valcárcel, que "é necesario expor que os cidadáns teñan que asumir parte dos custos" da Sanidade e a Educación porque o gasto "é insostible". O seu enfoque ten unha trampa evidente: o cento por cento dos custos destes servizos -o total, non "parte"- xa o pagamos os cidadáns cos impostos; non sae do peto de Valcárcel. Do que realmente falan quen expón o copago para estes servizos públicos é de como se reparte a factura entre os cidadáns, non de quen a paga. No modelo actual, hoxe asediado, o Estado garante os dereitos constitucionais á Educación e a Sanidade e financia o seu custo co diñeiro de todos. A cada cal segundo a súa necesidade, de cada cal segundo a súa capacidade: non paga máis quen máis enferma senón quen máis diñeiro gaña porque así se garante que todos poidan gozar destes dereitos, sen importar a súa renda. Os defensores do copago argumentan que, cobrando unha cantidade simbólica por estes servizos, reduciríase a súa demanda porque a xente non abusaría deles. Talvez sexa así na Sanidade, aínda que non creo que compense: poucos van ao médico por gusto, ese pago simbólico -por pequeno que sexa- non suporá o mesmo para todos e arriscámonos a que algúns enfermos morran por aforrar tres pesetas. Con todo, ¿quen "abusa" da Educación? ¿Que clase de copago reduciría a demanda nos colexios sen provocar graves problemas de exclusión social? Se o gasto en Sanidade e Educación é verdadeiramente "insostible", conviría mellorar a súa xestión e talvez reformularse os ingresos: os impostos. Pero a solución non debe pasar por cargar máis a factura aos que menos teñen.

O CANDIDATO ACTUAL

O momento no é bo, porque a política adoita escribirse con minúsculas e na percepción da xente aparece moi degradada, considerándose aos políticos non como solución dos problemas colectivos, senón como parte importante dos mesmos. Pero a política e os políticos son imprescindibles nun sistema democráticos. Cómo sería o meu debuxo do candidato idóneo ás eleccións nun concello?

O candidato ha ser valente e xeneroso e ter moita sensibilidade e convicción de que na situación actual requiren dunha atención primordial ás necesidades que representan os servizos sociais, traballo, educación, sanidade..., tendo en ocasions que petar noutras portas administrativas e mobilizar vontades, axudas, convenios e consorcios. Nada disto é posible sen un equipo forte de politicos e técnicos competentes, cos que teña reunións frecuentes en todas as parroquias e lugares do concello, escoitando demandas veciñais e deixando claro o seu programa e as suas conviccións ético-políticas. Fronte a corrupción xeralizada que nos abafa, eu apostaría por un candidato que afirma o seguinte: “Poderei cometer erros se chego a ocupar o posto, mais nunca me poderedes acusar de utilizar métodos pouco éticos para manterme no cargo, nin de cometer subornos, tráfico de influencias, nepotismo ou malversación de fondos”. Nesto sei que concordan os seus colaboradores que, coñecedores da súa honradez e responsabilidade, forman piña con él para instaurar un goberno transparente, participativo e legalmente irreprochable, convencidos de que non se esquecerán das promesas logo de asentarse na poltrona.

HAI OUTRAS SAÍDAS Á CRISE

¿Non hai máis nada que facer para aplacar aos voitres de mercados de capital que hoxe ameazan as nosas moribundas economías que aplicar recortes sociais? ¿Esta é a única vía para axustar o déficit? Hai outras portas de saída. ¿Cales? Aumentar os impostos sobre as rendas e os patrimonios ás clases máis podentes. Por exemplo, no caso español, antes de aprobar máis recortes sociais deberíase restablecer o imposto sobre o patrimonio, recuperar o de sucesións e doazóns ou gravar de verdade os beneficios da banca e das grandes empresas españolas... ¿Saben cal foi o beneficio das empresas que forman o principal indicador da bolsa, o Ibex 35, o ano 2010? A cifra récord de 51.637 millóns de euros, a pesar de ser un ano en que a economía decreceu. ¿Como pode ser que en plena crise económica estas empresas teñan unha marca de beneficios tan escandalosos? Esta cifra supón máis de tres veces o importe polo cal xustifícanse os recortes sociais do 2010. Agora que o Parlamento luso foi valente e dixo que así non, sería necesario que nos quedase claro que hai outras saídas posibles á actual crise, pero que estas pasan, necesariamente, por grandes mobilizacións sociais

OBRAS FARAÓNICAS

Se se promovera unha sondaxe para saber cales infraestruturas públicas merecerían estar na listaxe de sospeitosas, por faraónicas, non ou dubiden: a opinión maioritaria optaría porque encabezase o ranking a Cidade da Cultura. Pero nunca lle poñería ese sambenito a outras que, como o Porto Exterior coruñés ou o mesmo trazado do AVE, requiren asimesmo de inversións faraónicas para levalas a cabo. Non será tanto porque as maiorías sociais xa despexaran as dúbidas que a respecto destas dúas últimas iniciativas seguen albergando reputados expertos, como por estaren pouco afeitas a equiparar cultura e economía. Non seu descargo habería que analizar tamén a carga de populismo coa que determinados poderes fácticos conseguiron que tódalas bontades do faraonismo focalizasen sobre o Gaiás e non sobre Punta Langosteira, ou sobre a maqueta ministerial dunha España sometida, sempre con Madrid de ida e volta, aos delirios dá alta velocidade. Fago esta consideración comparativa movido polo brote de soberanismo en que deron as declaracións de dous políticos cataláns, poñendo en dúbida a rendabilidade do AVE a Galicia. Convertido desde as primeiras escaramuzas políticas nun casus belli, alimentado por todo tipo de actores, a causa dá alta velocidade acadou en poucos anos a simboloxía identitaria que os seus máis radicalizados reivindicadores tanto din detestar para outros supostos. Por caso, a dereita política que comanda Núñez Feijóo, e a dereita sociolóxica que se move entre a patronal de Fontenla e ou Clube Financeiro de Vigo. Non é que nos sorprendan polo reivindicado, pois que van ser na práctica os exclusivos beneficiarios desa ultracostosa infraestrutura de transporte, se pola retórica empregada. Por máis que nolo vendan en clave comunitaria, e democratizadora, será ultraminoritario o número de viaxeiros potenciais que non identifíquense co mundo dos negocios a pequena e mediana escala. Abonda con realizar unha proxeción a partir dá liña do AVE con maior tráfico, Madrid-Barcelona, que apenas supera metade do número de pasaxeiros que segundo a Comisión Europea a farían rendible algún día. Xa que logo, non é de estrañar que os expertos, facendo abstración dá verdadeira motivación político/administrativa que está detrás en España desta faraónica infraestrutura radial, a definan como unha aberración económica. Poñendo en solfa a quen, como o ministro Blanco, se gabou de sermos ou país dá UE que maior número de capitais de provincia ten unidas á capital de España por unha liña de alta velocidade. Non serei eu quen, coa obra a medio facer, acepte a paralización que implicitamente recramaron os cataláns. Como tampouco o acepto para as infraestruturas do Gaiás e Punta Langosteira, a vixiar sen embargo para que se transformen en estratéxicas para o país. Pero tampouco quero deixar de reiterar que son, canda o AVE, as mostras que mellor traducen as políticas faraónicas do tempo dás vacas gordas. Por iso, no canto de aceptar o espectáculo circense non que se empeñan os políticos que aínda seguen atados ao chapapote electoral, a cidadanía debera haberse situado no seu día a prol non do AVE, senón dunha moderna rede ferroviaria interior. Democratizaría o acceso a un servizo público de necesidade, e sería social e economicamente rendible. As cousas, no seu sitio.

A SÚA CONDICIÓN DE GALEGO

E volve o home. Pasou de rifarnos a ladrar o noso rancor con motivo do Prestige a pornos no tránsito de subir a mesma escaleira que Rajoy... Non me sinto aludido nos seus rechiflas ao seu golfiño, Mariano Rajoy, pero me parece demasiado que insulte -por persoas interpostas- a Baltar, Núñez Feijóo e compañía. Xa se que o noso querido 009 restou importancia ás patochadas de Aznar, o hombrecillo insufrible en acertada definición xornalista galega, pois don Alberto ten como destino Madrid e o seu pobo de Ourense quédalle pequeno pero me gustaría que defendese a "a súa xente" -militantes, simpatizantes, votantes- que lle levantaron para presidir un goberno que representa a millóns de cidadáns que teñen bandeira, himno, parlamento, ata policía e idioma propio... Estou disposto a entender que a José María Aznar parézalle máis acertada a política que lle jalean desde a ultradereita mediática da capital, que esa errática carreira que Mariano cobre a saltos entre o copago hoxe, o gratis total mañá; os emprendedores un día e os pequenos empresarios ao seguinte. E é que, naturalmente, parece difícil entender esas mensaxes cando, por exemplo, diche o Instituto Nacional de Estatística que "a un de xaneiro de 2010 o cincuenta e tres por cento desas empresas -empresas mergulladas, que non afogadas- non empregaba a ningún traballador.... Bo caladoiro, señor Rajoy, para buscar "empleadores" que leven ao país ata ser o asombro de Europa. Tampouco me queda claro onde busca don Mariano aos empresarios nos barcos de pesca do Grove ou nas listas que enchen as páxinas do sumario do caso Gürtel...? E aínda que me resulta aburrido repetilo, sobre o tan traído e levado copago, vou insistir no mesmo: logo de tantos anos pagando impostos -antes 28 de cada 100 pesetas de soldada- estou disposto a pagar parte dos medicamentos cando eles paguen o metro, avión e autobús; asistan ao traballo cada xornada -ou lles desconten o seu coñecido absentismo laboral- e o seu salario e vantaxes fiscais sexan como as do resto dos seus concidadáns. E non lles digo nada do hombrecillo insufrible, un insultador profesional que avergoña aos seus compatriotas

RESPLANDECE A VERDADE

Ves que cobra de novo actualidade. Naturalmente que o vello dito non ten nada que ver coa coñecida noticia de que "a conselleira de Sanidade gastou 850.000 euros en anuncios, durante o que vai de ano, para concienciar á sociedade de que hai que facer un uso responsable da sanidade".
Oitocentos cincuenta mil euros dan, segundo o meu médico favorito e primo de Rajoy, para mais dun millón de "pílulas" co que, se cadra, podíase aforrar esa lista da compra "retirada" polo Constitucional.
Por certo: a cifra non é a consecuencia dunha mentira repetida polos "malos" ou un intento desesperado dos de sempre por ocultar a realidade, senón a resposta por escrito do director xeral de Relacións Institucionais, a unha pregunta feita por escrito no Parlamento.
E é que a publicidade non é unha "verdade revelada" senón unha información con botafumeiro incluído nun mundo onde xa ninguén se chupa o dedo.
Como dona Pilar Farjas, que se pasa a xornada entre recortes nos centros hospitalarios e ao "autobombo" (que, ollo, non é tocar o bombo nun coche senón tocarnos a puñeta ao persoal co noso diñeiro e de aí vén o de "podido" e mallado) cre noutra verdade absoluta que vén de arriba (¡máis arriba que Alberto Núñez Feijóo!) e entende ese gasto publicitario como os diezmos e primicias de cota.
E iso non é nada -bo, case nada, aínda que se bastante chungo- aí teñen toda a enerxía empregada polo expresidente do Goberno José María Aznar, hoxe alto empregado de Endesa, usando como tarima publicitaria a fundación conservadora FAES para falar ben de quen lle paga e vender a súa mercancía.
E todo isto sen porse coloreado.
E xa postos a falar de cores ¿Que me contan das bolsas de plástico con billetes de cincocentos euros que se gardaban nun convento de monxas de clausura de Zaragoza?
¿Recórdalles -polo envoltorio e o contido- outros casos que nos puxeron coloreados? Aquí, tranquilos, é o produto da arte, o duro esforzo da monjita pintora que ¡ai! non se fía da banca.

RECICLAR MEDICAMENTOS

Cada vez máis, os cidadáns concienciámonos da importancia de reciclaxe de todas as materias, pero en especial dos medicamentos caducados. A reciclaxe dos mesmos é un labor na que debemos de tomar parte todos, xa que iso proporciónanos máis calidade de vida, é saudable para nós, para o planeta e para as seguintes xeracións. Para estas tarefas existen nas farmacias uns recipientes da firma Sigre, nos que depositar os medicamentos caducados. Sigre Medicamento e Medio Ambiente, é unha entidade sen ánimo de lucro, creada para garantir a correcta xestión ambiental dos envases e restos de medicamentos de orixe doméstica. A súa posta en marcha promovérona os laboratorios de farmacia en 2001.

Revisando botiquines iníciase xa a concienciación: Moitas veces a cidadanía, en revisión rutineira dos botiquins caseiros, atopa medicamentos caducados, que tiran ao lixo. É aí onde se inicia a concienciación, xa que para iso están eses puntos Sigre nas farmacias, onde depositalos. Logo a firma trátaos, cumprindo, entre outros, uns claros obxectivos, por unha banda a redución dos prexuízos ambientais, que os envases e restos de medicamentos poden ocasionar, e polo outro, favorecendo a non acumulación de medicamentos nos fogares, e sensibilizando ao cidadán sobre os riscos sanitarios do uso inadecuado deles.