TRANSPARENCIA DOS CARGOS PÚBLICOS

Despois de deixar pasar uns días para dixerir a información patrimonial recentemente publicada dos nosos deputados e senadores, pareceume unha nova tomadura de pelo do zapaterismo gobernante.
Defendeuse a medida en base a unha pretendida transparencia dos cargos públicos. Sinceramente non creo que a corrupción política combátase en base a esta medida. E si con outras.
En primeiro lugar porque os deputados non teñen competencia executiva sobre os diñeiros públicos. Son apenas uns postos de representación, sen capacidade por si mesmos, para adxudicar contratos públicos, que é onde nace un bo suborno.
Creo que se vulnerou o dereito á intimidade destas persoas e das súas familias. Estimo ademais que é unha norma de dubidosa constitucionalidade. A murmuración nacional colapsou a páxina web do Parlamento e sacou o peor da sociedade: a envexa.
Mellor nos iría a todos se nos preocupásemos máis de coidar os nosos propios xardíns no canto de fixarnos nos dos demais. Mentres se estivo falando de patrimonios alleos, deixáronse de lado os verdadeiros problemas da nación.
Unha vez máis, os socialistas conseguiron desviar a atención do principal para centralo no secundario. Son uns mestres.

Se de verdade quérese combater a corrupción, as investigacións débense centrar nos alcaldes e concelleiros de Urbanismo, nos presidentes, ministros e conselleiros autonómicos. Nos seus directores xerais.
E, por suposto, nos altos funcionarios adscritos aos correspondentes negociados. Sería máis efectivo potenciar os medios humanos e económicos de xulgados especializados.
Pero non, optouse por darlle protagonismo ao Coto Matamoros que todos levamos dentro. Por certo, permítanme unha maldade ¿A canto ascenderá o patrimonio de Karmele Marchante?..

FUNCIONARIOS

España, a pesar do que nos poida parecer, non é, un dos países con máis funcionarios de Europa. Máis ben atopámonos nunha posición intermedia. O 21% do total dos empregados no noso país traballan no sector público. O problema está na produtividade, na avaliación do desempeño, no traballo por obxectivos. O réxime estatutario dos funcionarios, salvo que camiñe por carreiros de avaliación obxectiva de resultados, perderá o seu carácter vitalicio.
O problema reside en que ata agora o camiño da avaliación fundada en indicadores obxectivos deixa moito que desexar. A reforma administrativa no que se refire ao persoal ao servizo das Administracións públicas foise dilatando no tempo. Faltou vontade política porque se pensaba que o tema non ten repercusión electoral e podería supor "pisar moitos callos" e, por iso, dar lugar a problemas de entendemento con colectivos numerosos de votantes.
Un sistema razoable e obxectivo de avaliación do desempeño non pode ser imposto por decreto. Debe ser o resultado dun proceso de negociación. Neste como noutros temas é posible chegar a acordos cos interlocutores sociais e coa oposición. Para iso é mester convocalos e escoitar os seus puntos de vista. Precisamos reformas no réxime da función pública que van desde mellorar os sistemas de ingreso, afianzar a promoción no mérito e a capacidade e instaurar unha cultura da avaliación que implique un hábito máis do funcionamento do persoal ao servizo da Administración pública...

ADEUS AS CAIXAS DE AFORRO

Oín contar a un paisano que había na súa aldea un terrateniente adiñeirado que na posguerra prestaba diñeiro a cambio dunhas fianzas e intereses insoportables que as xentes necesitadas tiñan que aceptar para dar para de comer aos seus fillos.
O rico do pobo tiña a exclusiva do negocio de prestamista naquel concello rural da Galicia da subsistencia e do racionamento e exerceu o seu oficio ata que se instalou na capital municipal a primeira sucursal da Caixa de Aforros.
A caixa de aforros popularizou na localidade un modo de facer banca coa sinxela fórmula de fomentar e recoller o aforro da xente que anotaba nos populares cadernos -desde entón cada neno nace co seu caderno da caixa- e devolvíallo en pequenos reintegros e préstamos para comprar unha vaca, realizar pequenos investimentos ou cubrir necesidades vitais.
Ademais, a caixa de aforros impulsaba actividades culturais e recreativas e varios rapaces do pobo puideron ir á universidade grazas ás súas bolsas e co crédito-estudo.
Aquela pequena oficina acabou coa usura do terrateniente e salvou da exclusión financeira aos labradores, aos comerciantes e profesionais do concello que entón nin se atrevían a visitar as oficinas dos bancos instalados na cidade cuxos xestores, ocupados noutras operacións, non tiñan tempo para "perder" con xentes do rural que reportaban escasa rendibilidade.
Agora, os aldeáns ven como as caixas -a súa caixa- desaparecen e transfórmanse en bancos. É verdade que nos últimos tempos elas mesmas xogaron a ser bancos, pero non entenden que un goberno socialdemócrata, tan neglixente na supervisión, acabe con estas institucións de aforro popular que estaban tan arraigadas no territorio e desenvolvían unha inmensa labor sociocultural.
Había outras fórmulas para reformalas e pensan que a historia será severa con todos os culpables da perda da súa caixa, que foron moitos
Pero consumados os feitos, naquel concello esperan que o novo banco conserve o espírito de proximidade e servizo que tiña a caixa de aforros que tanto contribuíu ao seu desenvolvemento para que o cambio de nome e de filosofía non signifique a reaparición do terrateniente prestamista disfrazado de marca bancaria.
Por iso deséxanlle sorte e longa vida, que dinamice a economía e xere beneficios para que o que queda da caixa de aforros poida manter algo da obra sociocultural.

A TRABALLAR COMO CHINESES

A economía mundial atravesa un dos momentos máis delicados da súa historia. Das decisións que se adopten agora dependerá o futuro de moitas nacións, ata agora puxantes e con certo peso como España e Italia. De Grecia, e ata de Portugal, é mellor non dicir nada tal e como están as cousas. A curmá de risco, da que non sabiamos nada fai uns meses, baixa e sobe ao ritmo dos luns, martes, mércores, xoves e venres negros das bolsas.

Ante esta situación, Italia recorreu a China. Berlusconi pediulle ao xigante asiático que lle compre parte da súa débeda para acougar os mercados e recobrar o alento. O que non se sabe é o interese que terá que pagar aos chineses. Cando comecen a esixir o pago do que Occidente lles debe, entón si que haberá que botarse a tremer. Media Sudamérica, ata Norteamérica, a Europa mediterránea e a que non o é teñen contas pendentes con China, ese país que non se caracteriza pola democracia, a liberdade e o respecto polos dereitos humanos.

Con todo, a súa forte economía e o seu incesante crecemento propiciaron que os líderes do vello continente, tamén do novo mundo, poñan a man para recibir o que piden e miren cara a outro lado. No momento que haxa que saldar contas virá o problema. Co estado de benestar en crise, os países terán que apertarse o cinto, recortar servizos sociais, incrementar os horarios laborais e case esquecerse da xubilación para cumprir coas obrigacións. En definitiva, haberá que traballar como chineses...

EMPREGO

En eleccións anteriores, a estas alturas da precampaña partidos e candidatos xa tiñan feitas unas cantas promesas para captar o voto do electorado, pero nesta ocasión a magnitude da crise failles ser máis comedidos e prudentes. Aínda que non sempre.
A principios de xullo o candidato socialista nun encontro con militantes do seu partido en Santiago afirmou con rotundidade: "Sei o que temos que facer para crear emprego" e agora fala de "keynesianismo laboral", de crear emprego achegando créditos públicos ás Pemes, cando as contas públicas están escuálidas e comprometido o equilibrio orzamentario.
Na beirarrúa de en fronte, o secretario de comunicación do partido popular, anunciou alegremente que aspiran a crear 3,5 millóns de novos empregos. No Foro Nacional do Emprego que celebrou o partido en Canarias, o seu xefe dixo que o plan de emprego do PP pasa por un contrato único e a negociación salarial en cada empresa, ademais de "falar coa banca para ver en que poden axudar" que máis que axudar a crear emprego pediralle axuda para solucionar os seus propios problemas.
É natural que os dous candidatos falen do paro en campaña porque é a primeira preocupación dos españois. Pero a Rubalcaba e a Rajoy -e aos seus equipos- hai que pedirlles máis rigor e seriedade no tratamento do problema máis complexo que ten o país. Tan complexo e difícil que nos últimos anos dedicáronse a políticas activa de emprego miles de millóns, o Goberno fixo reformas, realizou numerosos axustes e, con todo, non deixou de crecer. Tampouco a oposición debe ter as ideas claras porque ao longo da lexislatura non presentou propostas para facerlle fronte.
Que non se enganen nin frivolicen, o emprego non o vai a recuperar un goberno só, por encantamento, porque require de amplas colaboracións. Por iso, cada un dos dous candidatos debería comprometerse, se recibe o mandato de gobernar, a convocar ás forzas políticas, económicas e sociais -a todas- para coñecer as súas ideas e achegas e buscar xuntos solucións a este problema que é unha urxencia nacional. Non só polo drama que supón para os parados e as súas familias, senón polo que implica de parálises da economía cuxa reactivación e crecemento é unha premisa necesaria para manter o que queda do estado de Benestar. E para a supervivencia do país...

NECIOS A PORRILLO

Proliferan os majaderos. A necedad aséntase coma se fósemos servidores seus. Non basta ser vanidoso tipo Ronaldo -gran futbolista e egocéntrico de beleza e pasta gansa-, senón que ata nos acusa de envexosos aos demais mortais. Con todo, cara ao 20 N, convén non deixarse seducir por tantos necios que tratarán de inocularnos os seus virus contaxiosos.
Nesa alegría, entre outros moitos exemplos relevantes, aparece o "candidato" faisán do "Franco, si; Rusia, non" prometéndonos solucionar agora o que non foi capaz de facer durante décadas de exercicio de poder ata o cataclismo onde estamos sumidos.
Tamén o ponderado independente de CIU Artur Mas, perdendo os papeis e desgañitándose ao pedir á oprobiosa España axuda para a nación catalá.
Seica citar ao comunista Gaspar Llamazares, reclamando un lugar ao sol capitalista. Quizais o PNV implorando que Bildu (léase ETA) mova as árbores para recoller as noces dos votos.
Ou, posiblemente, a parsimonia de Rajoy que, con todas as previsións favorables de maioría absoluta, non está nin tampouco se lle espera.
Un catálogo de necedades e tópicos ofrecidos aos electores, créndonos bobos e desmemoriados, pois sospeitan que dicir correctamente bobadas é froito sazonado..., cando iso configura o erro dos listillos que dubidan do sentido común popular.
Esa beirarrúa de en fronte, buscada polo baturrillo do conto, que regresaba da outra, para atopala na nosa próxima consulta electoral e que terá moito que ver co anuncio breve que me atrevo a inserir: "Os votantes que cambiaron a súa nación por un concepto discutido e discutible, a pasada lexislatura, rogan a devolución de España".

CORTES, RECORTES E AFEITADOS

Postos a suprimir trastes inútiles, empecemos polo Senado, cámara tan onerosa e inane como as deputacións.

España é o único país europeo con catro niveis administrativos: municipal, provincial, autonómico e estatal. A utilidade das deputacións é asunto cuestionable desde os tempos de Javier de Burgos. Ultimamente parece imporse, con aceptación case unánime, a opinión de que hai que suprimilas, tendo en conta do elevado custo que representa o mantemento dun órgano desprovisto de competencias. Estamos de acordo, aínda que non deixa de ser curioso o detalle que a fruición antidiputacionista do PSOE maniféstese precisamente agora, cando os resultados das eleccións do 22 de maio desaloxaron aos socialistas desas institucións, as cales chegaron a dominar con superioridade arrogante e manexaron con idénticos propósitos e procedementos que os seus adversarios, é dicir, como ferramentas para o clientelismo, o pago de favores e o beneficio nepotista.
Os tempos que corren son dramáticos. Os que se aveciñan poden ser aínda peores. As finanzas locais e as provinciais están a par das autonómicas e as estatais: cun pasivo que fai do pago de salarios aos funcionarios un milagre que se repite todos os meses. Aos provedores de bens e servizos abónanselles as facturas (se é que se lles abonan) con anos de atraso. Só as cantidades correspondentes a soldos, dietas e indemnizacións dos políticos parecen estar a salvo do crack. En tales circunstancias, ¿quen se pode opor a que desaparezan unhas andrómenas innecesarias por inútiles e endebedados en máis de 6.200 millóns de euros?
De modo que si, carguémonos as deputacións, con ou sen modificación dos artigos 137 e 141 da Constitución. Pero se de verdade estamos polo labor de reflotar un país afundido na miseria absoluta («España está ao bordo do precipicio», acaba de dicir Nouriel Roubini, o gurú economista que predixo a Gran Recesión), fagamos as cousas en serio. Non caiamos no erro de confundir un machada cun cortauñas.
Postos a suprimir trastes inútiles, empecemos polo Senado, cámara tan onerosa e inane como as deputacións; sigamos coas televisións autonómicas, entidades dedicadas en exclusiva a labores de propaganda do partido no poder e cuxa débeda global ascende aos 1.500 millóns de euros; liquidemos despois as catro mil empresas públicas, opacas ata para o Tribunal de Contas; rebaixemos á cuarta parte os actuais 35.000 coches que suma o parque automobilístico das administracións do Estado e fagamos outro tanto cos 340.000 teléfonos móbiles. Unha vez dados todos eses pasos, sería chegado o momento de entrar en cuestións de máis calado. Nese transo, a agrupación de concellos e o modelo territorial do Estado poderían constituír dous bos temas para abrir boca. ¿Hai quen se atreva? Rubalcaba, non. E Rajoy, tampouco. JUAN SOTO

O 28% DOS INGRESOS POR IRPF PROCEDE DO TRABALLO

A maior parte dos ingresos que declaran as rendas altas no IRPF procede do aforro e só o 28% do traballo. Iso beneficia a estes contribuíntes xa que os ingresos derivados do aforro tributan ao 19% ou o 21%, mentres que os asalariados poden chegar a pagar ata un 45%. De feito, os contribuíntes que declaran máis de 600.000 euros tributan a un tipo efectivo menor que, por exemplo, aqueles que gañan 78.000 euros.

O IRPF é un imposto progresivo, é dicir, quen gañan máis tributan a un tipo maior. Esta regra cúmprese ata certo punto. A última estatística publicada pola Axencia Tributaria mostra que a medida que se incrementa a base impoñible no IRPF tamén aumenta o tipo efectivo. Con todo, esta tendencia invístese para as rendas altas.
Os contribuíntes que en 2008 -cando o tipo das rendas do capital era do 18%- declararon máis de 600.000 euros tributaron a un tipo efectivo do 27,4%, mentres que aqueles que presentaron unha base impoñible de 120.000 aplicaron un gravame do 30,2%. Iso é así porque as rendas do aforro, que tributan a un tipo menor que os ingresos derivados do traballo, conforman a maior parte da base impoñible das rendas máis elevadas. Actualmente, os beneficios derivados do capital tributan a un tipo de entre o 19% e o 21%. De media, o 60% das bases impoñibles superiores a 600.000 euros procede de ganancias patrimoniais e do capital mobiliario. E só o 28% deriva de rendas do traballo, cuxo gravame máximo é do 45% na maioría de comunidades.
Neste contexto, sorprendeu que o presidente de CEOE, Juan Rosell, avogase por elevar o IRPF como alternativa a recuperar o imposto sobre o patrimonio. Fontes do Ministerio de Facenda apuntan que non hai marxe para aumentar a fiscalidade sobre a renda do traballo, xa que o Goberno xa incrementou do 43% ao 45% o gravame máximo no tramo estatal. E algunhas comunidades fixeron o propio no tramo autonómico. Por exemplo, as rendas superiores a 175.000 euros xa aplican un tipo marxinal máximo do 49% en Cataluña. Desde o Ministerio de Facenda consideran que superar este limiar resultaría excesivo e os expertos opinan que un gravame que alcance o 50% resulta confiscatorio.
Con todo, si existe marxe para elevar os tipos que se aplican sobre o aforro e plusvalías. Actualmente, os primeiros 6.000 euros de beneficio tributan ao 19% e a partir dese nivel aplícase un gravame do 21%. No caso de que o Goberno decidísese por elevar o IRPF, todo apunta a que se incrementarían os tipos que se aplican ao aforro fronte ao traballo.

AS COMUNIDADES AUTÓNOMAS DESANGRAN A ECONÓMIA

3.066 millóns de euros. Nin máis nin menos. Pero esa é a cifra do déficit das Comunidades Autónomas no primeiro semestre do ano. O dato é alarmante posto que supón un 1,2 por cento do PIB, cando o comprometido para todo este 2011 era un tope do 1,3 %. E para o Goberno non pasa nada. A vicepresidenta primeira do Goberno, Elena Salgado, está convencida de que a final de ano as Autonomías cumprirán o pactado.

Castela-A Mancha encabeza o ranking negativo de todas as Comunidades, cun déficit do 4,116 por cento, seguida por outro dos feudos do PSOE desde hai anos e até as eleccións do 22-M, Estremadura, que alcanzou o 2,59 por cento. Estes datos, "por moitas protestas do PSOE levase a cabo nos últimos días, demostran que as reformas anunciadas por María Dolores de Cospedal en Castela-A Mancha eran absolutamente imprescindibles ante unha situación que chegou a ser insustentable". "Ao final, a realidade e a verdade imponse e reducir o gasto público en comunidades gobernadas polo PSOE desde hai décadas era un exercicio inevitable para combater a crise económica e xerar emprego".

A Comunidade de Madrid, co 0,70 por cento; A Rioxa, co 0,64 e Aragón co 0,63 son as rexións que menos déficit presentan, coa excepción do País Vasco, a única autonomía que presenta superávit. Elena Salgado, sorprendentemente, puxo de exemplo as medidas tomadas por Esperanza Aguirre, que fixeron que en Madrid só aumentase o déficit unha décima no segundo trimestre. A vicepresidenta tamén anunciou que convocará a todas as Comunidades que superaron o 0,75 por cento para avaliar como está cada unha e estudar se é necesario implementar novas medidas. No entanto, Salgado dixo que a situación non é preocupante e que os datos non son malos.

"Precisamente -segundo as fontes consultadas- nun momento no que as Cortes deron a súa visto e prace á reforma da Constitución para establecer un límite ao déficit público que afectará a toda as Administracións públicas, desde o Goberno central ás Autonomías, pasando polo Concello ou Deputacións. Cualificar de bo dato estar a unha décima de exceder o teito de gasto autonómico a metade de ano é volver tentar ocultar a realidade. Sobre todo, do ocorrido en Comunidades como Castela-A Mancha ou Estremadura".

DEPUTADOS E SENADORES

O rasgado de vestiduras que algúns comentaristas han instrumentado ante a declaración de ingresos e bens de deputados e senadores é unha farsa. Obxectivamente, e en liñas xerais, os ingresos dos políticos españois son discretos e os seus patrimonios austeros. Esa é a pura verdade e a crítica á clase política non pode perder a obxectividade.
O problema dos nosos políticos non é o que teñen ou o que gañan. O problema é como malgastan o diñeiro dos impostos con que sangran aos contribuíntes. Raro é o día en que non se publica unha mostra adicional do malgaste público. Abruma o desmedido número de automóbiles oficiais cos seus choferes, gastos de mantemento e reparacións. Asombra o uso de teléfonos móbiles; como pagan os cidadáns, os políticos dan solta á súa verborrea acumulando facturas astronómicas. Sorprenden as incesantes viaxes gratis total, case todos eles innecesarios. Crecen como a espuma as empresas públicas; a maior parte son a modo de axencias de colocación para enchufar nelas aos parentes, amiguetes e paniaguados dos políticos. Aflixe, en fin, a suntuosidad de palacios e edificios públicos, o número de asistentes, secretarias, escoltas, gabinetes, gastos de representación, relacións públicas, patrocinios, subvencións e as infinitas camelancias nas que se produce o malgaste do diñeiro de todos.
O problema non é o que gañan ou o que posúen os nosos políticos. O problema é o que gastan. Carecen de tino e medida ao administrar o diñeiro público. Por iso teñen á opinión cidadá en contra. L.M.A.

OS SOBRESUELDOS DO PP

Coñecen vostedes algunha empresa ou institución onde o presidente cobre menos que o seu segundo? Eu só unha: o Partido Popular. Mariano Rajoy di gañar 98.225 euros ao ano como presidente do PP, un soldo que se suma ao de deputado (o total é de 173.265 euros ao ano entre os dous salarios, segundo a declaración que coñecemos). É un bo tanto, pero queda en nada comparado co que gaña María Dolores de Cospedal directamente do PP, á marxe do seu outro soldo como presidenta de Castela-A Mancha. Segundo a declaración que presentou o ano pasado no Parlamento de Castela-A Mancha, De Cospedal cobrou de Xénova, como secretaria xeral, 167.865 euros anuais: case un 70% máis que o que declara ingresar do partido o seu xefe, Rajoy.
Aínda que o máis preocupante non é este estraño detalle, senón os sobresueldos en si. Os de Xénova non son os únicos que, no canto de cocer, enriquecen o salario dos seus líderes. Tamén o fan outros, como CIU; Durán i Lleida, por exemplo, declarou 28.848 euros en "dietas" . Pero o PP si é, de longo, o máis xeneroso de todos os partidos. Segundo as declaracións das súas señorías, o PP pagou 54.534 euros extras ao ano a Javier Arenas, 51.440 euros a Soraya Sáenz de Santamaría, 75.791 euros a Esteban González Pons e 42.742 euros a Cristobal Montoro, entre outros.
Estes complementos, que literalmente serven para duplicar o que cobran algúns parlamentarios, saen da tesourería do PP. Xénova reparte estes aguinaldos arbitrariamente e, ata agora, de forma opaca. Con todo, trátase indirectamente de diñeiro público porque a maior parte dos fondos do PP saen dos prespuestos do Estado. É outro exemplo de austeridade.

MENTIRAS INTERESADAS

A "desmesurada" e "inquietante" débeda pública española é bastante inferior á alemana, á francesa, á italiana, en fin, á media da débeda europea. Actualmente é do 63% con respecto ao PIB, tanto con Gobernos de Aznar como de González houbo momentos con máis débeda, é dicir, non se trata dunha situación excepcional.
Pero se nos di que a débeda pública española é brutal, e utilízanse argumentos como que cada español debe tantos miles de euros polo que debe o Estado, cando o verdadeiramente brutal é a débeda privada española, o que debemos cada un, individualmente (incluídas as empresas) ás diversas entidades financeiras, máis de tres veces máis que a pública. Pero o que hai que reducir é a pública e para iso hai que gastar menos, cando o Estado español, segundo datos da UE, é o país da Europa dos Quince cun gasto público social por habitante máis baixo.
A outra solución para reducir a débeda e tamén o déficit é subir os impostos, pero claro, dinnos que en España estamos xa fritidos de pagar impostos, que temos unha carga fiscal que nos afoga. Pois a carga fiscal española é tamén a máis baixa da UE-15 cun 36% do PIB (a media da UE-15 é o 46%), pero é que, ademais, en España o 20% da poboación con máis rendas contribúe ao fisco moito menos que o mesmo sector da poboación na UE-15), mentres que o que paga en impostos un obreiro en España porcentualmente é case o mesmo que o que paga un obreiro de media na UE-15. Tamén é importante recordar que a gran empresa paga moito menos, proporcionalmente, que a mediana e a pequena empresa.
Isto é o que hai, polo menos que non nos conten historias os do pacto-pinza-tenaza ou como se queira chamar do PP-PSOE.

NUDISMO ECONÓMICO

Equivócanse de punta a cabo quen aseguran que a sociedade está cansada da política e os seus protagonistas. Non é certo que os cidadáns dean as costas ao sistema. Lonxe diso, abonda con que o Senado e o Congreso póñanse de acordo para facer públicas as declaracións de bens das súas señorías e, de súpeto, as web colápsanse ante os millóns de españolitos que intentan saber se o senador da súa circunscrición está entre os adiñeirados ou se, pola contra, figura como pagador de hipoteca e propietario, a medias coa súa muller, dunha praza de garaxe.
E o problema é que neste país, ata agora, era un tabú falar dos bens das súas señorías. De feito, os parlamentarios afanábanse en ocultar as súas posesións, aínda que accedesen a elas pola "desgraza" de herdar dun pai rico. Desde logo, estamos moi lonxe de Estados Unidos, onde vales segundo o que tes e onde un político con fortuna é o exemplo a seguir, posto que se é capaz de administrar ben o seu, tamén debe ser capaz de facelo co dos demais.
Aquí, un político rico é un presunto chourizo ao que a fiscalía xa terá picado o teléfono, amigo de construtores corruptos (os construtores sempre o son, polo menos no imaxinario popular), e con escuras conexións co narcotráfico (por suposto, só chégase a millonario se se ten relación con algún cartel colombiano).
Por non poder, nin tan sequera o xefe dos sindicalistas pode irse de vacacións a un cruceiro de luxo que, por suposto, pagou do seu peto co diñeiro que obtén, en parte, grazas ás cotas dos afiliados e, da outra, ás millonarias subvencións coas que o Goberno segue retribuyendo o labor de sindicalistas que, un bo día, son capaces de sacrificar a súa carreira profesional polo ben xeral e convértense nesa estraña figura que é o liberado.
O problema é que, a recado, ese militante no partido progre ou ese representante dos traballadores disfrázanse de proletarios sen selo, porque polos seus cargos, por suposto, non o son. Gañan só en dietas dez veces o salario mínimo interprofesional que se negan a incrementar e dálles vergoña que se saiba que as súas contas bancarias convértenos en clientes vip da entidade, candidatos a posuír unha Sicav desas polas que se cotiza pouquiño, capaces de tutear ao mismísimo Amancio Ortega cando Forbes saca a súa lista.
Por iso, é positivo que os políticos se desnuden, polo menos financieramente. Así se pode intuír o que dará de si a súa xestión e, por suposto, cando teña que facer pública a seguinte declaración saberase se o seu enriquecemento seguiu unha senda demasiado rápida...

RECORTES NO ENSINO

Inténtase desviar a atención da cidadanía sobre os recortes xeneralizados que sofre o ensino público e os prexuízos causados, non só ao profesorado, senón de xeito principal aos alunos, familias e, como investimento social básico, á sociedade no seu conxunto. Desde o goberno galego estase dando unha imaxe deturpada das protestas dos docentes, que semella que son uns preguiceiros porque non queren traballar máis horas. Aseguran que aumentando o seu horario mellorará a cualidade, cando é todo o contrario, pois deixarán de cumprir parte das súas funcións  anteriores nas bibliotecas e nas TIC, para poderen vixiar os nenos ao baixaren ou subiren aos autobuses, labor que poderían realizar outras persoas. Tamén algúns articulistas proclives ás autoridades procuran incitar sentimentos de envexa e de antipatía entre a poboación contra os docentes, comparando as súas condicións laborais e salariais coas da grande maioría dos precarizados traballadores da empresa privada, pretendendo unha irracional igualación, mais a pior, indo cara ás deplorábeis condicións destes últimos. Cando o que tería que acontecer sería que se cuestionasen e revisasen as circunstancias de explotación de muitos empregados do sector privado.
En realidade, co aumento do horario dos mestres quérense reducir gastos, sacando do cadro de persoal uns mil efectivos. Suponse que os traballadores do ensino terán que protestar contra este ERE oculto que os vai danar gravemente, prexudicando á vez a toda a sociedade. E os recortes no ensino público non só fican niso, senón que afectan aos máis variados ámbitos escolares: masificación das aulas, supresión da gratuidade dos libros de texto, redución do gasto corrente de colexios e institutos, do gasto de construción e mellora dos centros e do de comedores escolares, obriga de impartir materías afíns sen a debida preparación e experiencia, etc. Mentres, o investimento no ensino concertado-relixioso e a política de privatizacións continúan con insolente irresponsabilidade. Parecen esquecer que o mellor sistema educativo do mundo, o de Finlandia, é de ensino público no seu 95%,
Outra das máis coñecidas falacias é a de que no Estado español sobran funcionarios. A porcentaxe de poboación que traballa nos servizos públicos como educación, sanidade, xardíns de infancia, servizos de atención a dependentes, etc, é de só o 9,5%. A media dos quince países máis desenvolvidos da UE está nun 15%. A nosa comunidade autónoma, non chega nin á media estatal, pois é dun 5,5%. E aínda por riba, para a volumosa bolsa de mestres e licenciados no desemprego, a expectativa de encontraren traballo será máis remota, pois só se van cobrir nas oposicións de docentes o 23% das vacantes que por xubilación.
Débese saber que hai diñeiro suficiente para manter e mellorar o noso Estado de benestar. Para iso hai que perseguir a fraude fiscal e incrementar os impostos das grandes empresas e rendas altas até os niveis normais en Europa. Se nesta fase de recortes a sociedade enteira, non só o profesorado, non se implica, dada a insensibilidade manifesta dos políticos neoliberais que os aplican, irán en progresión, e o deterioro da escola pública será definitivo.

APRENDER A DESTRUÍR

Agora que comeza o curso escolar e os profesores terán que estar máis tempo no colexio sen saber que facer nin que ensinar, debería incluírse como optativa unha hora dunha materia que ben se podería chamar Renegación de Galicia I, co subtítulo de Aprendizaxe para destruír o territorio galego e a súa riqueza de modo sinxelo. Os rapaces cando deixan a ESO saen con certas ideas de desprezo ao país que conviña acelerar, ampliar e mellorar, porque os actuais, os seres galaicos maiores, esnaquizan estas terras pero con pouco xeito, sen elegancia. Así que a unha de facelo, polo menos que sexa por titulados.
Pensemos nas rías galegas e na súa utilidade. Todas están contaminadas de xeito parcial ou total e non só é debido á acción natural do mar e ao espazo intermareal, senón que centos de sumidoiros verten toneladas de residuos nelas aínda nestes tempos porque os concellos ribeiregos prefiren un aeroporto, un parque industrial ou unha universidade antes que evitar a contaminación da ría próxima. Tal vez sexa ese o problema, que a ría non baña un só municipio senón que molla a varios, de tal xeitos que un ten depuradora e o do lado verte toxinas a quilos e sen control ningún. Terá que chegar o día en que se lle explique aos seres galaicos cal foi o destino dos millóns de euros dos fondos europeos que se malgastaron en disparates e non en crear verdadeira riqueza.
Se ao problema da falta de saneamento das rías se lle engade que un delincuente calquera é quen de abrir a billa dun camión cisterna cargado de queroseno, gasóleo ou viñalar, a única solución para manter as rías produtivas e construír centrais hidroeléctricas ou cubrilas de entullo e pedras para edificar unhas urbanizacións con campo de golf e piscina e un hotel. Os únicos que se ían resentir serían os madrileños que non poderían comprar ameixas, berberechos ou minchas galaicas nos mercados da capital do Reino, pero encherían a nosa costa nos meses de xullo e agosto.
As nosas rías sofren desastres con certa frecuencia e ninguén se preocupa por evitalos. Non só uns gamberros baleiran unha cisterna, senón que até as empresas instaladas nas proximidades tampouco extreman as precaucións e á mínima provocan un vertido e moitos deles pasan inadvertidos e son cualificados como de insignificantes. O concepto de cantidade é algo que nos galaicos é relativo e vai desde un quilo até toneladas de litros.
O que antes se chamaba autoodio dos galegos agora xa é autodestrución. Hai anos se aprendía a renegar do propio cando se ía ao servizo militar ou de emigrante polo Reino, agora xa se aprende in situ. Se Castela é un deserto, pois a plantarlle lume aos montes galaicos e así até desecar as rías para que estes pagos se parezan a Azuqueca de Henares. Cada vez aprendemos máis rápido, pero peor.

EUROPA

Non é posible unha Unión Europea construída desde nacionalismos interiores con déficit de solidariedade. Se tiña e aínda ten sentido unha Europa Unida é mediante a conxunción de dous mecanismos: cesión de soberanía para organizar e harmonizar un goberno europeo e solidariedade entre os grandes e os pequenos como membros dunha familia. Armonización económica e fiscal, responsabilidade colectiva e protección conxunta contra os especuladores. Se isto crébase por medos electorais da señora Merkel, esa Europa que nos ofrecen Francia e Alemaña non ten moito sentido. E corremos todos o risco de que se xere unha corrente antieuropea porque a oferta neoliberal faga imposible unha Europa da solidariedade.
A imaxe que se está estendendo pode provocar receos dificilmente reversibles. Se os alemáns recibiron inmensas axudas, no que se coñeceu como o Plan Marshall, para reconstruír a Alemaña que destruíran os alemáns que apoiaron a Adolf Hitler -que eran case todos- non parece lóxico que a próspera Alemaña do século XXI queira retroceder a situacións de nacionalismo interno por non compartir a sorte do Euro e o desenvolvemento dos países máis atrasados.
Existen algúns tópicos que se fan insoportables. O primeiro é a afirmación de que "Alemaña fixo os seus deberes". Fai poucos anos non cumpriron as condicións de déficit e ninguén lles puxo contra a parede.
A segunda é a de que "vivimos por encima das nosas posibilidades". Nós non tiñamos problemas para pagar as nosas débedas ata que a crise financeira conduciu ao contrasenso de que quen a provocaron están sacando tallada da especulación. Os salarios en España non teñen que ver cos dos traballadores alemáns, salvo no nivel das clases executivas que se saen da táboa por arriba.
Se Alemaña e Francia quérense desentender de Europa corren o risco de que unha gran parte de Europa quéirase desentender deles. Todos sairiamos perdendo dunha volta ao estado anterior do tratado de Maastricht, pero nada é irreversible excepto a morte.

NON HAI ARGUMENTOS

Canto máis a intentan xustificar, menos se entende a reforma constitucional que alumaron PSOE e PP para que, a partir de 2020, é dicir, dentro de oito anos longos, as Administracións públicas haxan de observar un teito de gasto e, xa que logo, un control do déficit.
Din que así se acougará aos mercados, aínda que haberá que velo, porque, de momento, a soada curmá de risco segue roldando os 300 puntos, algo que ata fai ben pouco significaba asomarse ao abismo da intervención, pero ao que nos estamos afacendo sen maiores sobresaltos. Din tamén que foi unha esixencia do eixo franco-alemán. Pode ser. Pero sorprende que así llo demandaron a un presidente e a un Goberno practicamente en funcións, cunhas eleccións a tres meses vista chamadas a resituar no poder a un partido que desde os tempos de José María Aznar vén predicando precisamente iso: a estabilidade orzamentaria.
Sexa como fose, o certo é que os actuais -e sen falar da exculpación de Bárcenas- están sendo malos días para o Partido Socialista. De entrada, coa aceptación dunha reiterada proposta do Partido Popular cal é levar á Constitución o teito de gasto, o PSOE e as súas tribunas mediáticas quedáronse sen un dobre argumento ou tópico: que o PP non tiña programa nin ofertas que presentar e que non arrimaba o ombreiro.
Por outra banda, da man da señora Cospedal déuselles en Castela-A Máncha unha proba bastante fiable de como é posible reducir gasto ordinario e equilibrar as contas públicas sen tocar as políticas sociais, algo que o socialismo gobernante e opinante viña presentado como a cuadratura do círculo.
Resulta así patético ver estes días ao candidato Rubalcaba querendo asomar a cabeza no páramo que lle rodea. Por unha banda, pondo de relevo a perversidad do déficit, cando el foi ata fai ben pouco membro destacado dun Goberno cuxa Facenda pública pasou de rexistrar un superávit do 1,9 por cento en 2007 a un déficit do 11,1 só dous anos despois. Por outra, intentado primeiro aparecer como o inspirador dunha certa flexibilidade no contido da reforma, aínda que nela non tivo nin arte nin parte, e despois, presentándose como muñidor da obediencia dentro do partido. Claro, que non menos patética resultou a figura do ínclito señor Duran, que habendo sido nesta lexislatura o principal valedor do presidente Zapatero, non cesa de cargar contra el e de alarmar cun eventual "choque de trens" entre Cataluña e España. ¡Coma se Cataluña tivese maquinista propio e específico e non fose unha máis das dezasete comunidades autónomas!..

REFORMA NEOLIBERAL

O que parecía imposíble cando do que se trataba era de adaptar a Constitución á reforma dos estatutos catalán e vasco, que tiñan o apoio dunha maioría nos seus países, agora, vaise facer como quen toma un café expreso, segundo Salgado porque o piden os “mercados”, ou porque o esixe Merkel. É grave porque aínda que o final fixa porcentaxes de déficit, son para aplicar a partir de 2020, polo que resulta difícil crer que isto vaia a calmar os mercados.
Semella lóxico que se realice un referendo e que se debata con tempo e coñecendo todas as posturas. Porén ademais é importante que se trate o dereito de autodeterminación, ou sexa, que as nacións que integran o Estado, aquelas que como Galicia están abranguidas polo concepto de nacionalidades históricas, podan decidir o seu destino.
Se as modificacións constitucionais son sempre transcendentais, deben selo tamén agora cando o  Goberno quere dar un tinte neoliberal ao texto. Alén do que diga a Constitución, o déficit público vaise utilizar cando o que estea en perigo sexan os negocios das clases dominantes, do que se trata agora é de empregar o texto da reforma como unha panca máis para xustificar os recortes nas prestacións e servizos públicos. Por iso os mercados premen a prol da reforma. O bloque neoliberal reflíctese claramente, PSOE e PP van da man sen contradicións; xa que coinciden no estratéxico, para alén do debate das formas e das tácticas, diferencias que nalgúns temas teñen importancia

ESPECULACIÓN CORRUPCION

Os acontecementos sucédense a unha velocidade vertixinosa e na maioría dos países capitalistas os seus responsables políticos e económicos apresúranse a reinventar novas medidas para amortecer as consecuencias da actual crise económica.
Sen dúbida estamos vivindo unha época de cambios importantes e transcendentais e dependerá do acerto dos mesmos para conseguir que o Estado de Benestar poida seguir sendo unha realidade para as futuras xeracións.
Atrás quedan décadas de continuo crecemento económico, onde o liberalismo, a iniciativa privada, a especulación, a corrupción, o enriquecemento rápido e inxusto foron situacións correntes que leva agora, a moitos países, a recortar as prestacións sociais, reducir órganos administrativos e entes públicos das diferentes administracións públicas e incrementar as taxas e impostos.
Mentres tanto seguen crecendo as enormes bolsas de pobreza e marxinación social, que nos fai pensar que a crise afecta aos de sempre e beneficia aos especuladores e aos enxeñeiros financeiros.
Cada vez somos máis os que cremos que outra sociedade é posible, pero para iso é necesario a participación activa dos cidadáns, non deixando o seu destino só en mans do poder político e económico. A responsabilidade desta situación de crise é solidaria: todos, por acción ou omisión, consentimos durante demasiado tempo situacións inxustas e insolidarias. EL IDEAL GALLEGO.

GOLPE DE ESTADO

A intención de Zapatero de incluír a lei de teito de gasto público na Constitución, non deixa de ser un golpe constitucional moi sutil por parte das “tenaces-pinzas” do PSOE e PP. Ningunha reforma da Carta Magna debería facerse sen un referendo vinculante. Cousa que se quere facer ás agochadas. Xa está ben de tanto neoliberalismo e de tanto machucar aos cidadáns xustificando que os “mercados” así o deciden.

Cando se chega a o estremo de “chulearnos”, non deixo de indignarme con estes caralláns de “mercados” que están por riba das leis e agora pretendan regular e reformar a nosa Constitución. Manda carallo na Habana con estes capitalistas salvaxes, sendo esta a definición máis correcta que iso de “mercados”; os únicos mercados que coñezo son os dos martes no meu pobo e os dos domingos en Padrón, entre outros.

Temos que darnos conta que esta medida é unha perda de soberanía. Xa está ben de tomarnos o pelo, non somos mercancía nas mans de políticos e banqueiros, estas medidas son antidemocráticas e as ten que decidir o pobo consultándoo, que é o que ostenta a soberanía. Lendo a biografía de Thomas Jefferson, terceiro presidente de EEUU, sorprendeume unha frase que dixo hai mais de 200 anos: “Creo que las instituciones bancarias son mucho más peligrosas para la libertad que los ejércitos. Han creado una aristocracia adinerada que se ha enfrentado al Gobierno. El poder de los bancos debería ser restaurado a la gente a la que pertenece el dinero que aquellos poseen”. Hoxe, Jefferson estaría preso en Guantánamo.

ZAPATERO XENIO E FIGURA

Sendo como é o Goberno da nación a quen por mandato constitucional (ARTIGO 149 O ESTADO TEN COMPETENCIA EXCLUSIVA SOBRE AS SEGUINTES: Punto 1-13ª BASES E COORDINACIÓN DA PLANIFICACIÓN XERAL DA ACTIVIDADE ECONÓMICA) ) corresponde adoptar as decisións esenciais en materia de política económica, non se entende moito por que o presidente Rodríguez Zapatero estivo tanto tempo mareando a perdiz pretendendo endosar ás comunidades autónomas a responsabilidade de establecer os respectivos teitos de gasto.
De feito, tanto a lei 18/2001, de Estabilidade orzamentaria (goberno de José María Aznar), como a súa reforma de maio de 2006 (goberno do propio Rodríguez Zapatero) foron acompañadas dunha lei orgánica complementaria para así mellor asegurar o respecto das normas de estabilidade á autonomía financeira que, sen prexuízo da suprema competencia estatal, tiñan e teñen as Administracións autonómicas.
Ao final e nunha viraxe máis dos que definiron o seu último mandato, terminouno por facelo el. Pero non recorrendo ao procedemento lexislativo normal, senón expondo nin máis nin menos que unha reforma constitucional, innecesaria como tal e excesiva de xeito evidente.
Ben é certo que o compromiso coa estabilidade orzamentaria foi asumido como obxectivo irrenunciable por todos os xefes de Estado e de Goberno da zona euro no Consello do pasado 11 de marzo. Ben é certo tamén que estes se comprometeron a incorporar na lexislación nacional as normas orzamentarias previstas no Pacto de estabilidade e crecemento da UE.
E ben é certo así mesmo que o vehículo xurídico escollido para iso habería de ter carácter o suficientemente sólido como para asegurar a disciplina fiscal a todos os niveis administrativos. Pero de aí a expor a fume de carozo, sen debate previo nin posterior algún e nas boqueadas finais da lexislatura nin máis nin menos que unha reforma da Constitución que aquí tantas veces negouse para temas de non menor calado, media un abismo.
Agora están algúns tan contentos porque, finalmente, non será levada ao novo texto constitucional a cifra concreta do teito de déficit. De haberse producido doutro xeito, o despropósito fose maiúsculo, porque de face a un futuro e a un eventual cambio de ciclo económico a reconsideración do déficit topouse coa rixidez que a propia Constitución establece para as súas reformas.
Pero así é este Rodríguez Zapatero. Xenio e figura ata o final dos seus días políticos. O malo é que, por unhas ou outras circunstancias, sempre atopa socios que salven as súas improvisacións ou as ordes que chegan desde o exterior...

ADEUS ZAPATERO

O presidente do Goberno do Estado asina a súa retirada propondo co PP, a reforma constitucional  de limitación do déficit público que lle ditaron Merkel e Sarkozy, ao tempo que emendaba de totalidade a súa reforma laboral de hai un ano ao favorecer a contratación  temporal.
ZP foi un bó líder da oposición. Acadou a vitoria electoral na súa primeira oportunidade, axudado sen dúbida pola onda antiPP creada polas mentiras de Aznar, Acebes e Zaplana despois dos atentados do 11-M-2004. Mais a véspera do atentado xa empataba nas enquisas electorais con Mariano Rajoy.
"ZP tivo sensibilidade para introducir determinadas reformas que beneficiaron ás minorías". Tamén foi sensíbel ás políticas de xénero e introduciu unha cativa protección social aos emprendedores e traballadores autónomos, até entón inexistente. Mais debullou unha política de protección á dependencia sen recursos estatais, cargándoa ás custas das sobrecargadas Facendas autonómicas. Como exemplo deste despropósito, o Goberno de coalición BNG-PSOE tivo que acadar o financiamento destas políticas a medio dunha dura e continua negociación, coa arma do voto dos  deputados do BNG na conxuntura de falla de maioría absoluta socialista.
ZP dixo crer na España plural e prometeu apoio a calquera demanda de ampliación estatutaria se se facía dende a legalidade. Mais cando lle chegou o día rexeitou as propostas de reforma estatutaria dos vascos, enganou a Artur Más  para neutralizar o novo Estatut  e tentou adiar sine die todas as demandas galegas de traspasos competenciais ¡xa previstos no Estatuto do 1981!, malia que algunhas resultasen exitosas por mor  do intelixente uso por parte de Anxo Quintana dos votos da minoría nacionalista no Congreso.  En último de contas, ZP optou por asumir as teses recentralizadoras do PP  e por nos bombardear día si e día tamén coa ladaíña do “Goberno de España”.
ZP negou a crise e queimou 8.000 millóns nun Plan E nunca negociado cos Gobernos autonómico e orientado a obras de pouca achega tecnolóxica e pouco retorno social e económico. Despois, en maio do 2010 e diante da crise dos mercados, mudou de vez a súa liña política para lle entregar  á chanceleira Angela Merkel a responsabilidade sobre as súas decisións económicas. Velaí a reforma laboral e as políticas restritivas dos investimentos e servizos públicos. Da gravidade da situación na que ZP deixa ao seu partido dan fe as opinións de moitos persoeiros socialistas a respecto da súa proposta de reforma constitucional. Agás acontecementos extraordinarios no entanto, o 20-N o PSOE acadará o seu peor resultado dende as eleccións do 1979

ZP de esquerdista a dereitista, case nada.

GRAVAR AOS RICOS TEN SENTIDO

Multimillonarios pedindo que se lles grave máis soa como pavos presentándose voluntarios para cumprir co seu deber o día de Nadal. Pero iso é o que uns poucos ricos e famosos capitalistas franceses e executivos fixeron esta semana. Ao parecer, emulando a Warren Buffett, dixeron estar dispostos a pagar un imposto "excepcional" para axudar a Francia a saír dos seus problemas orzamentarios. Poida que tivesen algunha idea do que se aveciñaba: dous días despois, o Goberno francés impuxo unha recarga do 3% para os maiores ingresos. Pero quizá Francia non sexa o único. A maior parte dos Goberno occidentais recoñece agora que gravar aos ricos é un tema que volveu á axenda, logo de tres décadas reverenciando a teoría do chorreo que establece que reducir impostos ás rendas máis altas beneficia a toda a economía.
É certo que as chamadas a gravar aos ricos supón un terreo fértil para o populismo en calquera parte, e segue sendo o lema para algúns políticos de esquerda que buscan un fácil rédito electoral. Ademais, a maior parte dos Gobernos descubriron que gravar aos ricos non conta cando se trata de cuestións orzamentarias. O seu número reducido non leva a cubrir os buracos fiscais. E depende de como se defina a un rico: canto maior sexa o limiar, menor é o ingreso.
O Goberno francés situou o límite en 500.000 euros ao ano. O imposto extra francés contribuirá con menos dun 2% da rolda de axuste fiscal desta semana.
Pero esa non é a cuestión. No mundo real, o crecemento na década antes da crise financeira foi sobre todo desigual en occidente. Incrementar esas desigualdades en época de prosperidade talvez pase máis desapercibido, pero é inaceptable en tempos de recesión.
Os Gobernos só poden aprobar orzamentos austeros, se convencen de que a dor será compartido por todos. Nese sentido, gravar aos ricos é un exercicio económico san e unha boa políticica. Pierre Briançon.

A REFORMA DO ESTADO

Nos tempos que corren, de crises, os comentarios sobre a evolución do Estado, sobre todo tendo en conta dos camiños que está tomando o modelo autonómico, reclaman algunha reflexión que permita, polo menos, situar o debate nuns parámetros razoables. Desde 1978 pasaron moitas cousas. Unha delas, polo que se refire ao modelo territorial, é a consolidación das entón emerxentes comunidades autónomas. Outra, o paulatino e sistemático esquecemento en que quedaron os entes locais, que foron os grandes sacrificados no movemento descentralizador.
Con todo, o que hoxe observamos é un progresivo desapoderamento de moitos destes labores por que se optou pola disolución en lugar de por a construción de políticas públicas que un goberno que traballe sobre a Constitución podería acometer. O Estado é o garante de que a diversidade e a igualdade sexan compatibles. Porque como dicía Ortega en relación coa cuestión rexional: subliñar a condición estatal é subliñar cada unha das súas partes integrantes, e subliñar cada unha das súas partes integrantes equivale a subliñar a condición do Estado.
Hoxe, tras o mancar do Goberno, é chegado o momento de proceder a un gran pacto de Estado no que con rigor, xenerosidade e racionalidade, sen esquecer que o modelo autonómico só ten sentido en función da mellora das condicións de vida da xente, procédase á gran reforma administrativa pendente. Oxalá que a partir do 20-N sexa posible. Xogámonos moito...

CAMBIOS NA CONSTITUCIÓN

¿Por que se deron tanta présa o Goberno e o Partido Popular en realizar un cambio na Constitución? O Parlamento practicamente está disolto, xa que se convocaron eleccións para dentro de tres meses. Que raro que PP e PSOE, que case nunca se pon de acordo en nada, teñan tanta présa.
¿Por que se escandalizan tanto cando na Constitución española o artigo 92 di textualmente: "As decisións políticas de especial transcendencia poderán ser sometidas a referendo consultivo de todos os cidadáns"? ¿A que vén ese medo aos cidadáns, se só reclamamos que se cumpra a Constitución, aínda que tamén estamos afeitos a que non se cumpran o artigo 35, o deber e o dereito a un traballo, ou o artigo 47, sobre o dereito a unha vivenda? Se cren que é tan boa idea queremos un referendo, pero tamén queremos que neste póidase opinar sobre monarquía ou república, a desaparición das deputacións ou o copago sanitario, o senado, sobre as autonomías, cambio no sistema electoral...
Temos dereito, aínda que os dous partidos maioritarios escandalícense diso. Cando un Goberno ten medo ao que o pobo, con todo o seu dereito, poida opinar, é que hai gato encerrado.

UNHA GRANDE ESTAFA

Rubalcaba ten os días contados co respaldo que o candidato socialista lle vén de dar ao pacto para constitucionalizar o límite do déficit. De agora en diante, pouco crédito poderán ter as propostas coas que tenta distanciarse dos efectos en que deu a caída do cabalo sufrida naquel fatídico 10 de maio por Zapatero. De aprobar o Congreso esa nova imposición dos mercados, do BCE e do tandem Merkel/Sarkozy, pouco ou nada o acabará diferenciado de Rajoy, o principal beneficiario dese acto de sumisión política e de estafa á cidadanía. Non doutra maneira se pode calificar que a primeira reforma de peso na Constitución se leve a cabo con nocturnidade e alevosía, sustraéndolle ao pobo soberán a capacidade para decidilo en referendo.
A necesidade dun maior control sobre as contas públicas, e sobre os níveis do déficit nas diferentes administracións do Estado, non debera equivaler nunca a prohibilo constitucionalmente. Porque esa operación, que é o froito dun pacto ideado en Berlín e subscrito pasivamente en Madrid, compromete a seguridade de xeracións enteiras ás que, aínda que só fose porque nunca tiveron a oportunidade de pronunciarse sobre a Carta Magna que non votaron, se lles debera recoñecer o dereito de participaren directamente nunha decisión que condiciona, con crise ou sen ela, o seu futuro. E tamén o de cantos, pese ás reticencias que provocaba por ser produto dunha transición inmodélica, a votamos en 1978.
En maneira algunha se pode pensar que o déficit ou no seu caso o superávit nos orzamentos vai depender en exclusiva da vontade ou dos desexos gobernamentais de quenda. Utilizar e administrar os níveis de déficit por parte dos correspondentes gobernos dependerá moi especialmente das circunstancias externas ás que un país se teña que enfrontar en cada momento. Nas circunstancias actuais, pechar abruptamente esa posibilidade, sen por outra parte modificar a política que aposta por diminuir o déficit pola vía de reducir o gasto e non pola de aumentar impostos aos máis ricos, o que xa está sendo un monumental fracaso pode acabar convertíndose no que algúns denominan un crime económico. Neste senso, constitucionalizar a obriga do déficit cero equivale a institucionalizar os recortes sociais, e a progresiva e imparable destrución do estado de benestar.
Dicir, como vén de facer a ministra Salgado, que xa non queda tempo para subirlles os impostos aos que máis teñen, sen que se prive de defender ao mesmo tempo a reforma da Constitución en apenas 30 días, é politica e democraticamente indecente. A Constitución ten moitas vías de auga, e precisa dunha ampla reforma, cousa que negaron até agora os gobernos do PSOE e do PP, os seus máis obsesivos gardas. Abrir o chamado “melón constitucional” era para eles sumamente perigoso. Ata o mesmo día en que a señora Merkel e o BCE ordenaron abrilo non por onde fai auga precisamente –modelo de Estado, xefatura do Estado, democracia participativa, estrutura administrativa e papel/composición do Senado, etc.– senón por onde máis facilmente pode ser instrumentalizado pola ideoloxía neoliberal. Ese día, Zapatero e Rajoy non tiveron medo a perder a virxinidade constitucional. Deberían penar a súa culpa nun referendo. Depende de se 35 deputados ou 26 senadores o demandan. ¿Quedan tantos valentes entre tanta cobardía política? Velaí a cuestión.