sábado, 30 de xuño de 2012

PAGO, COPAGO, E REPAGO

As medidas de aforro en medicamentos non deben penalizar aos enfermos.

Un día antes de entrar en vigor o copago dos medicamentos, que obrigará aos enfermos, incluídos os pensionistas, a pagar unha porcentaxe do prezo dos medicamentos en función da renda, a ministra Ana Mato anunciou unha nova medida de aforro: retirar o financiamento público a máis de 400 fármacos de uso frecuente e indicados para patoloxías que a ministra cualificou de leves, pero que non sempre o son. Entre os medicamentos excluídos figuran algúns dos antiinflamatorios máis utilizados en procesos traumáticos e reumáticos, vasodilatadores, antiácidos, laxantes e antivirais, ademais de anticatarrales e mucolíticos que, aínda que non curan as doenzas, alivian síntomas nas persoas que teñen afeccións respiratorias.
O catálogo de fármacos debería revisarse periodicamente para retirar os que quedan obsoletos e dispón dunha alternativa mellor. Algúns dos excluídos agora pertencen a esta categoría, pero outros non. En todo caso, o recorte non se fixo por un criterio de racionalidade na prescrición, senón para lograr un aforro de 440 millóns, asegura Sanidade.
O copago, que entra en vigor o domingo con problemas organizativos e a rebelión dalgunhas autonomías, é unha fórmula para conter gastos que se usa en varios países de Europa para salvagardar os sistemas de saúde ameazados pola crise. Do que se trata é de vixiar e evitar que a combinación do copago e a exclusión de medicamentos recaia nos máis vulnerables e teña efectos disuasorios inxustos, se quen abusan e poden pagar sigan consumindo e moitos de quen os necesitan deixen de tomalos por non poder sufragalos.
O Goberno presentou unha medida de aforro sen achegar un informe de impacto económico, sen avaliar os efectos sociais e sen consultar cos médicos; farase, dixo o Goberno, proximamente. Algúns expertos advertiron de que, como ocorreu en anteriores medicamentazos, o aforro previsto non se alcance. É posible que ante a persistencia dos síntomas, os médicos acaben recetando fármacos máis potentes con financiamento público e máis caros.
Nos últimos anos, a industria farmacéutica substituíu medicamentos que perderan a patente, e xa que logo xa non resultaban tan rendibles, por outros co mesmo principio activo pero algunha variación na composición ou na forma de administración, o que lles permite comercializalos como un produto novo a un prezo superior. A partir de agora, os medicamentos excluídos seguirán nas farmacias e quen os necesiten terán que pagalos. Os que queden baixo financiamento público estarán sometidos ao copago, o que xa non exclúe aos pensionistas, que agora os obteñen gratis. Ambas as medidas suporían un repago se, en lugar de repartir as cargas a través do sistema impositivo para garantir o futuro do sistema de saúde, penalizasen aos que están en situación máis vulnerable.

venres, 29 de xuño de 2012

BUENAS NOTICIAS?

Son moitas as dúbidas que nos xorden achega do rescate á banca española e sobre a tímida aposta polo crecemento expresada na reunión que mantiveron en Roma a semana pasada os líderes Merkel, Hollande, Monti e Rajoy. En canto a esta última noticia, haberá que saudala por canto supón de cambio -incipiente- de estratexia dos países máis importantes da UE para encarar a crise. De momento, é só pouco máis que un xesto, pero constitúe un importante logro obrigar a Alemaña a modificar a súa política, aceptando introducir outro tipo de medidas de estímulo ao investimento.
Polo que se refire á situación da banca española, témome que as auditorías efectuadas ata agora foron demasiado rápidas e precipitadas. Non se saben as necesidades reais de recapitalización a nivel de cada entidade, e parece que haberá que esperar aínda varios meses para coñecelas. E mentres tanto, ¿que ocorre co crédito? Por outra banda, non quixera que se arrefriase de ningún xeito a demanda social que esixe saber o que ocorreu en Bankia; é moi importante seguir esixindo responsabilidades e que salgan á luz todas as actuacións irregulares dos xestores anteriores, así como das comunidades autónomas implicadas, é dicir, Madrid, Valencia...
Para terminar, Eurovegas. Non o quero preto da miña cidade nin na miña comunidade autónoma, pero tampouco creo que nos resulte especialmente beneficioso en ningún lugar de España. Paréceme que este proxecto ten moito máis de espellismo que de algo realmente valioso para a nosa economía. Os beneficios, se os houbera, serán para a corporación do señor Adelson. Aquí, poremos os terreos gratis, as cuantiosas exencións fiscais e de seguridade social, e finalmente a man de obra barata, en calquera caso moitísimo menor en número que o que se prometía nun principio. Non é este un proxecto que mereza o noso entusiasmo, nin moito menos.

xoves, 28 de xuño de 2012

DA 'CHAMPIONS LEAGUE' Á SEGUNDA DIVISIÓN

Ao comezo da crise, o entón presidente, Rodríguez Zapatero, alardeaba de que España xogaba na champions league da economía mundial tras superar a Italia en renda per cápita e se jactaba de que pronto desbancariamos tamén a Francia.
Cinco anos despois, a realidade non pode ser máis oposta: a economía mergúllase na pobreza e a virulenta desconfianza dos mercados ameaza con provocar o noso estrangulamento financeiro. Os datos publicados por Eurostat son esclarecedores: mentres que a renda per cápita de Italia mantense lixeiramente por encima da media europea e a de Alemaña pasou ata os niveis previos á crise, España caeu por baixo da media comunitaria, retornando aos niveis de fai unha década.
É evidente que con 5,5 millóns de parados, un déficit público desbocado e unhas perspectivas macro que presaxian que o ano que vén seguiremos en recesión, España non xoga xa en primeira división. Gran parte dos males que hoxe padecemos son froito da desenfocada política económica de Zapatero, que intentou combater a crise a golpe de talonario público e de estériles plans de estímulo, conseguindo a cambio que o Estado pasase en apenas un ano (de 2007 a 2008) do superávit ao déficit, e dando o pistoletazo de saída á espiral de gasto, endebedamento e desconfianza que nos situou ao bordo do precipicio. Por desgraza, de nada serve lamentarse nin buscar culpables.
O urxente é continuar coa axenda reformista emprendida e puír unha estratexia de xestión da crise que non foi atinada. Iso si, hai que pedirlle ao líder da oposición, Rubalcaba, maiores doses de responsabilidade e lealdade políticas e que antes de cargar as tintas sobre a Administración de Rajoy, alimentando así a desconfianza cara a España, faga exame de conciencia e recorde que foi un Goberno do que el formou parte o que coa súa insensata xestión do gasto público empuxounos cara á sima e dilapidou case toda a nosa credibilidade como país.

mércores, 27 de xuño de 2012

O ESCÁNDALO DE BANKIA

Entende o novo presidente de Bankia, José Ignacio Goirigolzarri, que non hai que pedir responsabilidades polo buraco de 23.000 millóns de euros que nos deixaron os seus anteriores dirixentes: 4.465 millóns cubertos cun préstamo o verán pasado e 19.000 millóns dos que nada sabiamos, cando saltou o escándalo, afundíronse as accións da entidade e o Estado tivo que intervir para evitar a ruína de centenares de miles de aforradores. Non hai dúbida de que nos enganaron -non aos mercados internacionais pero se aos pardillos de aquí dentro- con aquilo de que o noso sistema financeiro era o mellor do mundo mundial.
Tras o ocorrido con Bankia -2.979 millóns de perdas en 2011, e non uns supostos beneficios de 300 millóns-, é lóxico que os investidores e as axencias de "rating" desconfíen da situación real do resto dos nosos bancos e caixas de aforros. Non hai razón algunha para pensar que a Cámara Nacional do Mercado de Valores e o gobernador do Banco de España só fagan a vista gorda coa emblemática Caixa Madrid.
Quizá o novo presidente de Bankia queira dicir que o pasado interesa menos que o futuro, pero o borrón e conta nova na xestión non exclúe as responsabilidades persoais e aquí hainas políticas e ata pode habelas delituosas. O ocorrido é tan grave para o patrimonio de quen confiaron na entidade e para o crédito do noso sistema financeiro que resulta absolutamente necesario examinar os feitos á luz do Código Penal. En caso de non constituír delito, haberá que lamentalo e tipificar pronto esas condutas bastante máis reprobables que a práctica do "top manta", por exemplo.
O artigo 290 do Código Penal castiga como autor dun delito societario a "os administradores, de feito ou de dereito, dunha sociedade constituída ou en formación, que falsearen as contas anuais ou outros documentos que deban reflectir a situación xurídica ou económica da entidade, de forma idónea para causar un prexuízo económico á mesma, a algún dos seus socios, ou a un terceiro". Pois ben, neste caso reflectiuse documentalmente unha situación económica falsa en prexuízo de terceiras persoas. A posterior intervención do Estado como salvador "deus ex machina" non afectaría á comisión dun delito xa consumado. As infraccións criminais teñen autores, pero poden tamén cooperadores necesarios e cómplices. E hoxe, segundo o artigo 31 bis do Código Penal, as propias "persoas xurídicas serán penalmente responsables dos delitos cometidos en nome ou por conta das mesmas, e no seu proveito, polos seus representantes legais e administradores de feito ou de dereito".
A alarma social está máis que xustificada. Non cabe pasar páxina mentres haxa o máis mínimo vestixio ou indicio de que alguén é persoalmente responsable deste escándalo con enormes repercusións a nivel internacional e no peor momento imaxinable. Cando a nosa curmá de risco dispárase e cando nos aproximamos perigosamente ao rescate e á intervención desde Bruxelas.

martes, 26 de xuño de 2012

OS XUÍCES

A verdade xudicial non coincide necesariamente coa verdade, é certo que a ideoloxía e politización de membros da carreira xudicial suponlles un plus á hora de ser propostos para certos cargos ó tribunais, e non se pode dicir que o TC estea máis politizado que o TS, hai sentenzas e instrucións que claman ao ceo pero o que si se pode dicir, porque é evidente, é que a dereita non se pode queixar do "arbitro", a inmensa maioría da xudicatura é de tendencia conservadora, as razóns son obvias: para acceder a esa carreira na ditadura requiríase adhesións inquebrantables ao réxime, e esa carreira é a máis endogámica que existe, máis aínda que a de dentista e só igualada pola monarquía.
De todos os xeitos é mellor unha xustiza imperfecta que a ausencia de xuíces e é evidente ante a reacción a certas sentenzas que a esquerda ten maiores tragaderas que a dereita. Nos casos de financiamento ilegal de partidos vemos que a esquerda foi condenada polo caso Filesa mentres que a dereita saíu de rositas (a pesar da evidencia para quen lese a transcrición das gravacións) polo caso Naseiro e está en vías de ser exculpada no caso Gürtel, de momento quitáronse ao xuíz incómodo e non manexable que o instruía. Será porque a dereita considera que a "xustiza" é súa.
Será por iso que quere perpetuar a hexemonía dos xuíces conservadores furtando ao parlamento a elección do CGPJ, que é quen nomea aos membros do TS. Se hoxe, a diferenza do 36, podemos dicir que o exército é de todos, a xustiza aínda non. En casos que non teñan que ver coa política, a inmensa maioría dos casos, os xuíces tenden a ser xustos, independentemente da súa ideoloxía, tan só nos casos que afectan á política e/ó aos políticos pode haber certa perversión, presións ó pago de favores.
Pero eu, como ZP, son un optimísta patolóxico e creo que calquera tempo pasado foi peor. Bo, refírome á xustiza, no que concierne ao estado de benestar, empezo a ter as miñas dúbidas.

luns, 25 de xuño de 2012

A MEDIOCRIDADE DE MARIANO RAJOY

A mediocridade técnica e intelectual de Mariano Rajoy faise máis patente se cabe na escena internacional, fronte ás súas outros colegas da Unión Europea, e non digamos se se lle compara con líderes mundiais como Obama. Vímoslle moi perdido e carente de ideas propias.
Agora debe caer na conta de que o seu "proverbial" sentido común, o seu xeito mozo e miope de facer as cousas "como Deus manda", as súas receitas para andar por casa, quedan moi curtas cando se discute sobre macroeconomía no gran escenario da política mundial.
De todos os xeitos, quixese destacar que a mediocridade do noso presidente inscríbese, por desgraza, na confusión, disparidade de criterios e ausencia de solucións que se observa na Unión Europea, máis desunida agora que nunca. É evidente que o liderado da Alemaña da señora Merkel está fortemente custionado nestes momentos, pero Europa é incapaz por agora de fixar unha estratexia clara para superar, todos xuntos, a crise financeira e económica actual. En Europa hai demasiadas voces, demasiados líderes, unha gran profusión de institucións e altos organismos: a Comisión, o Consello Europeo, o Eurogrupo, o BCE, os primeiros ministros ou xefes de Estado dos países membros, o Europarlamento, etc. Pero hai unha falta clamorosa de unidade de criterio e rapidez na toma de decisións. E isto é un pesadísimo lastre para superar unha situación crítica e difícil como a actual. Poderiámonos ata permitir o luxo de ter un goberno de mala calidade en España, se polo menos en Europa funcionásese coa necesaria eficacia e rapidez, pero a cruel realidade é que a confusión e o desgoberno atópanse a todos os niveis (polo menos para os españois).
Queda a esperanza de que no próximo cume europeo as cousas clarifíquense e establézanse dunha vez as bases para unha superación colectiva da crise, pero é lóxico que sexamos escépticos ante tal eventualidade.

domingo, 24 de xuño de 2012

A ESTAFA INMOBILIARIA

O único obxectivo de Aznar foi a execución da estafa inmobiliaria. Por iso comprometeuse a estar 8 anos no cargo. Era o que necesitaba para perpetrala para despois deixar a caida da pirámide a outro. A alguén que non se decatase da que se lle aveciñaba: Rajoy. Rato, moito máis listo e o arquitecto das medidas de creación da estafa, foise ao FMI a favorecela e deixou o cargo cando a explosión aveciñábase.
A Lei do solo foi a medida máis visible pero todo fomentábase nos intereses baixos que a entrada no Euro farían posibles. Por iso a entrada no Euro foi prioritaria e fixéronse os necesarios artificios contables para conseguila nun momento en que Alemaña estaba interesada política e economicamente na adhesión do máximo número de países da UE.
O goberno de Aznar favoreceu a creación da burbulla con medidas como permitir unha inmigración masiva para, por unha banda traballar na  construción e por outra quedar coas vivendas antigas de peor calidade cuxos propietarios pasarían a comprar unhas mellores. O mesmo goberno aboliu o servizo militar en contra da opinión dos propios militares. Unha medida moi popular debido ao sacrificio persoal e familiar (e á percepción da pouca utilidade) que representaba. Con todo, iso liberou a máis de 100.000 mozos que pasarían a engrosar as filas dos traballadores da construción e, de paso, favoreceu o aumento do fracaso escolar xa que os malos estudantes abandonaban a ESO e tamén se incorporaban á construción con soldos superiores aos licenciados universitarios.
Todas as medidas do goberno Aznar pódense entender se llas relaciona coa utilidade para a estafa. A intervención en Iraq tamén.
A chanceler Merkel, nun discurso de fai uns días, dixo ben claramente que os problemas específicos de España proveñen basicamente da burbulla inmobiliaria,recoñecer todo iso sería o suicio político de Rajoy e do PP e por iso estase facendo unha labor de contención e de maquillaxe.

sábado, 23 de xuño de 2012

DÚAS BURBULLAS, O EURO E O LADRILLO, E UN DESTINO

Veño de participar nunha interesante discusión organizada polo Aspen Institute España que preside Javier Solana e dirixe José M. de Areilza. A discusión tivo como escusa a presentación do libro de Andrés Ortega e Angel Pascual-Ramsey "Que nos pasou: o fallo dun país", un interesante libro escrito por dous "fontaneiros" (como se chama no argot aos que traballan nas oficinas do Presidente do Goberno). Xa apuntei o libro nunha entrada anterior así que non volverei sobre o argumento substancial do libro que é a análise de como se desencadeou e á vez encadeou a crise na que vivimos inmersos.
Quédome, como punto de arranque para esta entrada, cunha reflexión dos autores cando expuñan que a crise actual non é unha tormenta, nin sequera un tsunami, senón algo máis parecido ao cambio climático, é dicir, un fenómeno que cambia todos os parámetros da nosa convivencia, todas as estruturas de oportunidades e incentivos, todos os cálculos de custos e beneficios, todos os nosos horizonte temporais e existenciais.
Iso é válido respecto de España, que se terá que reinventar case por completo desde o punto de vista económico para superar o shock derivado do estalido da burbulla inmobiliaria e do esgotamento dun modelo produtivo baseado na construción, baixas cualificaciones e escasa capacidade de innovación. Como demostrou a reunión organizada por Aspen, en España fai falta un debate de fondo sobre o modelo produtivo, tamén sobre o modelo político, sobre os problemas que temos para xerar innovación e coñecemento, sobre os desincentivos que pesan sobre os emprendendores, os educadores os produtores de coñecemento etc. Sen ese debate sobre o que hai logo da burbulla inmobiliaria, os gobernos, leste ou outros, darán bandazos sen moito sentido quedando á expectativa e, xa que logo, a mercé do que outros deciden por ela.
Ao tempo, esta necesidade de reinvención é tamén válida no que concierne a Europa, que terá que refacerse de arriba abaixo, pois esta crise expuxo todas as inconsistencias dun deseño incompleto, no mellor dos casos, ou defectuoso e, tamén, errado, no peor deles. Como sinalou recentemente George Soros, a construción europea tamén pode verse como unha burbulla: só unha expectativas crecentes e, en parte, erróneas, poden explicar que os mercados crésense que a unión monetaria era realmente unha unión monetaria. Como sinala o diplomático español Enrique Mora, xefe da unidade de análise e prospectiva do MAEC, na súa resposta a Soros, publicada en Opendemocracy, que os mercados asignasen unha curmá de risco idéntica, igual a cero, á débeda grega e á débeda alemá non deixa de validad esta idea do efecto burbulla creado polo euro. Europa construíuse paso a paso, pero xa non hai moito incrementalismo dispoñible para facer pequenos pasos: a unión bancaria e a unión fiscal significan a mutualización das débedas privadas e públicas, respectivamente, o que significa, inevitablemente, a unión política.
Dúas burbullas, o euro e o ladrillo, que se retroalimentaron mutuamente, estalaron. O silencio posterior é revelador: quizá imos á glaciación máis que ao arrequecemento.  José Ignacio Torreblanca

venres, 22 de xuño de 2012

AS IDEOLOXÍAS EN EUROPA

En contra do que moitos opinan, que as ideas e as ideoloxías morreron ou están a piques de fenecer, certamente seguen moi activas e esa vitalidade reflíctese na loita e nun papel protagónico no actual debate en Europa. Esa pendencia, en moitas ocasións moi pouco saudable, maniféstase, igualmente, na raíz dos conflitos, na discusión parlamentaria e nos enfrontamentos económicos, sociais, laborais, culturais e, por suposto, no terreo político, na estancia dos grupos do poder e en todos os ámbitos e actividades nos que se move ou interactúa o cidadán.
Salta á vista que moitas desas ideoloxías continúan parapetadas nos seus programas para gobernar o mundo, que adoecen de deficiencias graves e preocupantes nos terreos do diálogo e nos consensos democráticos, posto que permanecen cinguidas nos seus propios obxectivos, inmunes nos seus bastións ortodoxos.
Basta con ver o mesmo río revolto de sempre ou a cerrazón e a inoperancia da propia UE, dunha Europa que, incapaz de traspasar as barreiras dos seus intereses nacionais, non acha o camiño dunha estabilidade máis firme nin aspira, seriamente, a unha efectiva unión continental.
Os roles e obxectivos das ideoloxías permanecen vivos e coleando, non hai máis que oír os debates, con observar a actual involución xeral, con advertir o papel dalgunhas correntes de pensamento e como inflúen nos contextos culturais, con percibir a influencia violenta do neoliberalismo, as tendencias ultraconservadoras, férreas e intocables nos seus redutos de dominación, e os estilos fundamentalistas vixentes, con contemplar o predominio do capitalismo antropófago, ata nas sociedades avanzadas desde o punto de vista dos dereitos laborais e as conquistas sindicais. Basta con ver a voracidade dos especuladores e da propia banca, con ver as raíces e os móbiles da presente corrupción, con ver o fame que arrasa de novo na mesma xeografía da miseria, con ver as inxustizas sociais na nosa propia casa. Basta con ver a eterna repartición do mundo entre os poderosos e a liquidación progresiva do Estado de Dereito, en pos dun mercado infestado de opacidades, ameazas e fisionomías ocultas.

xoves, 21 de xuño de 2012

ESPACIO VITAL

A orquestra segue tocando, o capitán sorrindo, o seu primeiro oficial enviando mensaxes de tranquilidade e os pasaxeiros celebrando os goles do seu equipo mentres as sentinas do barco énchense de auga. ¿Parece unha escena antiga? O é. Mentres aquí e alí, políticos plastificados estenden o índice das ameazas para advertir que a solución é Europa, Europa volveu a ser o Lebensraum alemán, aquel imprescindible "espazo vital" ao que Hitler recorreu, fai 70 anos, como fonte de lexitimidade para invadir o continente. Agora non é a guerra, e con todo é a guerra. Alemaña non invoca o aumento da súa poboación, senón a necesidade de protexer os investimentos dos seus bancos, pero o resultado é o mesmo. E as similitudes non terminan aquí.
O máis fácil é botarlle a culpa a Alemaña. Mentres crece o paro, mentres se evaden capitais, mentres a deterioración da calidade de vida dos cidadáns agudiza o desmoronamiento das institucións, nada tan consolador, tan reconfortante como dicir que Merkel é a culpable de todo. Iso tamén é antigo, pero non tanto como a aterrorizada parálise que os seus socios véndennos a diario como equilibradas mostras de serenidade.
Xa sei que moita xente pensa que a Historia é un pasatempo ocioso, pero o caso é que, fai 70 anos, as democracias europeas gañáronse a guerra a pulso, porque en lugar de combater, optaron por tranquilizar a Alemaña. Primeiro entregaron España, despois Checoslovaquia, máis tarde Polonia. Mentres non cheguen ata aquí, pensaban, nalgunha fronteira terá que pararse isto... Pero a natureza da ambición é a insaciabilidad, e Hitler non se parou. Ningún agasallo foi suficiente para deixalo contento, e por iso, quen llos ofreceron resultaron tanto ou máis responsables que el do que ocorreu despois. ¿Sóalles de algo?

mércores, 20 de xuño de 2012

AS DUAS EUROPAS

Os Estados Unidos de Europa é proxecto que está proxectado en falso. Como o teñen concibido agora os políticos non pode frutificar. Os Estados Unidos de América tardaron moito tempo en fortalecerse, en unirse- tiveron unha Guerra de Secesión-. Compraron territorios con diñeiro para ensanchar o que era a propiedade do estado. Tardaron en conseguilo máis de cen anos. Pero eran outros tempos. Os tempos que transcorren agora, son poderosos, hai diñeiro suficiente para conseguir a Unión, pero non se quere facer; e ésto canto antes saibámolo será mellor para todos.
Se os países do Norte non queren unirse cos do sur porque somos menos austeros e máis derrochones, que o digan, para que poidan facer o seu propio club. Os demais, se podemos faremos outro club, máis pequeno, menos poderoso, pero ao fin libres.
Alemaña está dominando a situación por que nesta guerra mundial non hai canóns, non hai invasión física, pero si que a hai en canto á perda de soberanía que quere Alemaña prodúzase, para esa soberanía desprendida dos outros países caia sobre ela e póidaa manexar ao seu antollo. É aquí onde entra outra vez o lebensraum ou espazo vital que sempre necesitou Alemaña para expandir os seus territorios e aos seus habitantes. Da forma en que imos e coas perdas de tempo infrutuosas, a solución europea vese máis que imposible.
Parecía mentira que tivésemos que esperar a Grecia para que as cousas cambiasen e fosen a mellor. Ben, demostrouse a todos os politicastros de quenda que Grecia non significa nada, nos mercados, e polo tanto todo segue igual. É máis, canto máis cousas ocorren que pensemos que van cambiar as cousas a mellor, os mercados toman a decisión contraria e penalízano, como foi o rescate, que foi castigado e agora as eleccións gregas que foron ignoradas, coma se non pasase nada.
Coa curmá de risco española a 573 e cos intereses da débeda ao 7,5%, quédanos un prazo de seis meses, como moito para o seguinte rescate nacional, neste caso. Por iso está Merkel forzando os tempos, para vaian caendo os máis débiles. Non parece que Italia teña que pedir un rescate, porque ten unha riqueza produtiva maior que España, ademais non está inmersa na burbulla inmobiliaria, pero Italia non pode seguir tampouco coa curmá de risco en 465 puntos básicos, porque é a ruína a futuro e dentro de catro anos cando cheguen os vencimentos e non poderá acudir aos pagos, como lle pasará a España, pero nun curto prazo.
Imos por mal camiño.

martes, 19 de xuño de 2012

ESCUÁLIDA CIENCIA

O recorte do número de investigadores deixará a España en peores condicións de competir

Primeiro foron recortes do orzamento destinado a investigación e agora vén o recorte dos efectivos. Nun artigo publicado na revista Nature, a secretaria de Estado de Investigación, Carmen Vela, defendeu a necesidade de reducir o número de investigadores alegando que nas actuais circunstancias de crise económica hase de primar a calidade por encima da cantidade. Para iso propón reducir o número de contratos de programas de excelencia científica como o Ramón e Cajal, diminuír o número de prazas de investigación posdoctoral e recortar os servizos técnicos de apoio. E todo iso co obxectivo, segundo Vela, de "fortalecer o noso sistema de investigación".
Moitas veces recorreu xa o Goberno á falacia de presentar un recorte ou un retroceso como unha mellora ou un avance, pero neste caso a formulación da secretaria de Estado de adelgazar a ciencia para poder ser máis competitivos resulta especialmente irritante e non resiste o escrutinio do rigor científico. Por suposto que se ha de primar a excelencia. Por suposto que se priorizaron os programas máis competitivos. Iso ha de facerse en calquera caso, con crise ou sen ela. Pero o discurso da eficiencia non pode ser a coartada para xustificar unha diminución dos recursos humanos destinados á investigación e menos para presentala como unha mellora. Nada indica que con menos recursos humanos e técnicos váiase a poder facer mellor ciencia. Máis ben o contrario.
Reducir a cantidade supón, no noso caso, reducir a masa crítica necesaria para ter algunha oportunidade de competir. O recorte do 25% no orzamento de 2012 sitúanos nos niveis investidores de 2005. Se ademais consúmase unha redución dos contratos e as prazas de investigación, o retroceso botará pola borda o esforzo feito nos anos anteriores á crise e deixará sen expectativas a toda unha xeración de científicos ben preparados, que non terán un lugar no que exercer.
Cando levan tres anos de recortes orzamentarios e a precariedade segue sendo endémica, apelar ao voluntarismo como fai Vela, parafraseando a Einstein, parece un sarcasmo. Moitos equipos deixarán de ser competitivos e verán esfumarse o esforzo feito, posto que os trens perdidos non volverán pasar e cada vez custará máis alcanzar a velocidade á que corren os que van por diante.

luns, 18 de xuño de 2012

A FATIGA EUROPEA

Recórtanse as pensións públicas mentres os sistemas privados de xubilación perden rendibilidade.

Un dos problemas de fondo que percuten na Europa actual é que o cidadán non visualiza o proxecto de futuro. O que se fai é, no mellor dos casos, intentar conservar o obtido. A UE desenvolveuse durante máis de medio século con tres narrativas complementarias. A inicial, a da reconciliación: evitar que o territorio do vello continente fose testemuña, unha vez máis, das conflagraciones mundiais. A segunda, a das liberdades: Europa sería democrática e non sería. A terceira é a do modelo social e o Estado de benestar.
Afortunadamente, os dous primeiros relatos quedáronse vellos pola marcha da historia e apenas din algo ás xeracións máis novas (que deberían coñecer os custos desta utopía factible). É a defensa do welfare a que convoca á xente de modo masivo. Calquera Eurobarómetro dos últimos anos móstrao e mide como os europeos prefiren ata sacrificar un pouco de crecemento á defensa do seu modelo social.
A cuestión é que a actual crise económica está pondo en cuestión tal modelo de protección. Os recortes e a austeridade sen concesións golpean de modo recorrente este relato. Ademais, como as dificultades esténdense xa durante case un lustro e non ven perspectivas dun cambio de conxuntura, asir a unha fatiga cidadá, á defensiva, que se traslada, en última instancia, á propia idea de Europa. Cada vez aparecen menos europeístas de forma voluntaria.
Se ás dificultades da conxuntura engádense os cambios estruturais, como a modificación demográfica (dunha sociedade nova na posguerra mundial á sociedade envellecida de hoxe) e poboacional (millóns de inmigrantes achegando recursos e, ao tempo, competindo polo welfare), obtense unha mellor explicación do malestar europeo.
Cando xa fai unhas décadas empezáronse a detectar as debilidades obxectivas do modelo, as institucións da zona e as organizacións multilaterais (sobre todo a OCDE) recomendaron aos cidadáns que gañasen seguridade contratando complementos privados ao Estado de benestar en materia de pensións, saúde, educación... Así naceu unha nova industria, moitas veces vinculada ao sistema financeiro.
Pero a Gran Recesión tamén pon en risco as prestacións complementarias e a súa rendibilidade. Nun recente estudo, a OCDE sentenza: "Os traballadores de hoxe e do futuro terán que traballar máis antes da xubilación e terán pensións públicas máis pequenas". Así, as distintas reformas dos últimos anos, motivadas pola pirámide demográfica e a esperanza de vida dos europeos, recortaron os fondos públicos de pensións entre un 25% e un 30%, e os privados deixaron de ser rendibles: entre 2007 e 2011, os aforros dos españois en plans de pensións privados reducíronse un 4%. J.E.

domingo, 17 de xuño de 2012

sábado, 16 de xuño de 2012

TRALARÁ

Agora que imos amodo, tralará, les unha novela picaresca española, e parece que estás lendo a biografía do intachable Dívar.

O rescate non é un rescate, tralará, ao modo en que o copago non é copago, tralará, nin o aumento da presión fiscal unha putada, tralará. Polo mar ía a lebre, tralará, polo monte a sardiña, tralará, o que demostra que nin a amnistía fiscal é unha amnistía fiscal nin o martes, martes nin o domingo, domingo, tralará. De feito, o non-rescate este evoca eses mediodías resplandecientes como boca de lobo, aínda que tamén nos trae á memoria aqueles invernos crus da infancia nos que o frío obrigábanos durmir espidos e coa fiestra aberta, tralará.
Hai momentos da vida que remiten, pola súa curiosa semellanza, a outros. Sacas, por exemplo, do cesto da historia os telexornais de Urdaci, a punto, supomos, de volver á televisión pública, e detrás deles aparece o NON-DO, como dous pares de cereixas enganchados, tralará.
Agora que imos amodo, tralará, les unha novela picaresca española, e parece que estás lendo a biografía do intachable Dívar. O rescate non é un rescate, entre outras cousas, porque xa catro días antes do mesmo, e en sede parlamentaria, Rajoy proclamou publicamente, sen ambaxes, que atopara un ciruelo cargadito de mazás, tralará.
As cousas deixaron de ser o que son ata o extremo de que, lonxe de recibir España osíxeno de Europa, signifique o que signifique Europa, foi España, signifique o que signifique España, a que lle administrou os primeiros auxilios a eses mortos de fame, que aínda non nos deron as grazas, tralará.
De modo que se vostede temía que ese diñeiro, en lugar de devolvelo quen o reciben, que son os mesmos que o roubaron, iamos devolvelo vostede e eu, quitar tamén da cabeza, tralará.
Polo mar ía a lebre, polo monte a sardiña, polo monte a sardiña, tralará, polo monte a sardiña...  J.J.M.

venres, 15 de xuño de 2012

DE MALOS E BOS

Claro que esta non é a Europa que nos gusta, que queremos. Pero é a única que hai e por iso temos que mellorala, non volver a longo prazo noite de pedra...
Nun memorable artigo, tres dos nosos intelectuais máis preclaros advirten do perigo que suporía unha España fora do euro, afastada de Europa. Resúmeno cunha frase que é como unha sentenza: volver á España dos cincuenta.
Claro que esta non é a Europa que queremos, pero é a que temos e polo que tanto loitamos, pois era a lombeirada democrática a un país que, enrocado na súa democracia orgánica, envolvía as súas carencias baixo o slogan de "España é diferente" (Spain is different) repetía aquilo de "que inventen eles" mentres cen familias (hai un libro que as sinala con nomes e apelidos) campaban no que entendían que era a súa leira particular e o botín dos que gañaran unha guerra incivil que nace ¿haberá que repetilo outra vez? dun golpe de estado.
Hai que abandonar o populismo e deixar de acusar a Bruxelas de todos os males, minimizando todo o que supuxo, para ben, a entrada no selecto club.
As receitas para un novo impulso rexenerador pasa, en opinión dos tres catedráticos que asinan o artigo ao que me refiro e do que é debedor este comentario, por "un novo Goberno, con apoio de todos os partidos, composto por políticos e técnicos competentes e intachables que reconstrúan a confianza de investidores estranxeiros, contribuíntes españois e socios europeos".
"Gañada esa confianza hai que expor aos socios europeos a necesidade dunha axuda ao sistema financeiro, lastrado pola burbulla inmobiliaria a cambio dun control dos bancos rescatados e dun sistema regulador común", continúa.
É certo que España necesita a Europa e que a comunidade europea non pode prescindir de España, pero non fagamos trampas no solitario pois, ademais de dar a nota, rebaixamos non só o noso crédito senón que perdemos (aí están as críticas do Banco Central ou de Bruxelas) a confianza que merecemos como país.
Non queremos, non podemos, volver á España dos cincuenta: a dos caciques que, naqueles anos grises como o chumbo, mantiñan unha economía pechada onde imperaba o estraperlo, mandaba a incuria e a intelixencia espantábase a golpes de hisopo. J.M.V.

xoves, 14 de xuño de 2012

O DESGOBERNO DE PINOCHO RAJOY

O venres día 8, a axencia Reuters soltou a bomba de que España ía pedir o rescate durante o fin de semana. Faltoulle tempo á secretaria de Estado de Orzamentos da Moncloa, Marta Fernández Currás, para rectificar e negar calquera noticia relacionada co rescate. Pois ben, Martínez Pujalte recoñeceu, que estiveron toda a semana pasada traballando con Moncloa para pedir o rescate e negociar sobre as condicións.
Esta é outra mentira máis. Pinocho Rajoy quérenos manter na máis absoluta ignorancia, aos contribuíntes, e contaranos o que queira e cando queira. Non llo debemos permitir, e aí a forza xornalística dos máis renombrados,  para insistir diariamente e forzar a máquina para que Pinocho Rajoy non poida desprezar aos españois, tratándonos de ignorantes.
Estou de acordo con Paul Krugman cando di ¿para cando o rescate dos parados?. ¿É que só existe o rescate financeiro? Dáse por feito que un país non pode vivir cun sistema financeiro arruinado, por iso o rescate. Pero tamén se dá por feito que un país si pode vivir cun paro do 26% como o de España, e iso que espere.
Pasan os meses e o Goberno de Pinocho Rajoy non fixo o mínimo esforzo para que se cre emprego. Este rescate non o vai a reducir nin en 6 puntos.
Doutra banda, Christine Lagard ten razón cando di de encerrar nun claustro a todos os políticos europeos e non deixalos saír ata que arranxen Europa. O tempo corre e xa se dixo que non pode pasar de tres meses, que son moitos. É moi urxente a toma de decisións, xa.
Os investidores xa están desconfiando de España que poida devolver en prazo, o principal e os intereses, xa que a recesión de España é de cabalo e non ten futuro próximo a reindustrialización e xa que logo a posible reactivación económica.
Tanto é así que os seguros estanse disparando ante a dificultade de que España poida devolver o rescate. Así pois, os mercados cren que existirá un segundo rescate, xa neste caso directamente a España, como Estado. Entón todos estes que cren que non virán os homes de negro vanse a cadrar ante eles e vanlles a dicir si señor, a todo o que lles pidan e esixan.

mércores, 13 de xuño de 2012

PIM, PAM, PUM

Agora resulta que non é só Bankia. Agora, fan falta 9.000 millóns máis para dúas caixas que xa están nacionalizadas. E que son 9.000 millóns? Pois nada, unha menudencia... Por se faltaba algo, un presidente do goberno que concedeu unha soa entrevista en sete meses, adopta a mueca imperturbable que ensaiou ante o espello para saír sorrindo nas fotos, e cun aire de suficiencia verdadeiramente incomprensible, recomenda aos medios que se queren saber cifras, pregúntenlle a el.
Fai moitos anos, nunha festa do Partido Comunista Italiano, vin uns postos nos que se animaba aos asistentes a derrubar, a pelotazo limpo, a uns bonecos identificados coas máis riseiras fotografías dos líderes da Democracia Cristiá. Fai moitos anos esquecín aquela escena, e con todo, o sorriso de Rajoy devólvema a diario desde fai algún tempo. E non porque teña gañas de darlle un pelotazo, non é iso, prométoo, senón porque o devir do actual goberno cada día resulta máis irreal, os seus membros máis fráxiles, as súas expresións de confianza máis ficticias, ata o punto de que os seus sorrisos parecen flotar no aire como entes autónomos, desprendidos dos seus rostros, duns corpos que nin sequera parecen talles, senón siluetas de cartón cunha foto pegada encima. Como os bonecos no pim, pam, pum, dicía unha vella canción.
E con todo, non é divertido. O baile de cifras no que nos tocou vivir, onte 23.000 millóns, hoxe 9.000, mañá quen sabe, proxecta a sombra dunha pobreza fulminante, desproporcionada, inxusta e tan tridimensional como a realidade, sobre o futuro do noso país. Unha situación demasiado grave para que a resolvan os sorrisos planos dun goberno que, ata o momento, non demostrou ter máis dimensións que os bonecos dun teatrillo de marionetas. A.G. 

martes, 12 de xuño de 2012

COMBATER A FRAUDE FISCAL

A fraude fiscal en España triplica o gasto público, o subsidio por desemprego e é máis de 10 veces o orzamento en I+D+i civil. A fraude fiscal en España é comparable en orde de magnitude ás provisións que necesita a banca (que non coñecemos exactamente). Non comparemos coa educación, a protección ao medio ambiente ou a axuda ao desenvolvemento.
Namentres os nosos gobernantes xustifican que "sobran investigadores", afirman que teremos o Estado de benestar "que nos podamos pagar", pon trabas á inspección fiscal e afirman que "pódese facer máis con menos".
Amnistían aos que defraudan, aos que constrúen ilegalmente e destrúen o litoral e a montaña, e por omisión axudan ao corrupto, ao que contamina, ao malversador, ao que se enriquece ilicitamente. Castigan por inacción aos honrados, aos que traballan, aos que dan a cara, aos que respectan as normas. E de cortina de fume, autoestima por vía de retransmisión deportiva, veña pan e circo futbolístico ou olímpico.
Os nosos gobernantes non queren que se saiba nada porque daría mala imaxe, claro. Propoño que pechen os xornais para que non nos decatemos, e as escolas e os institutos de investigación para que non pensemos, así teremos finalmente un país "a medida".
É que nos volvemos todos tolos? Ou cómplices? É que ninguén vai facer nada? E.R.I.

luns, 11 de xuño de 2012

SOBRAN OS MOTIVOS

Amnistía fiscal para os defraudadores; urbanística para os ilegais; recortes de dereitos aos cidadáns e barra libre para gozar de semanas caribeñas...
Deixáballes aquí, fai case un mes, unha peza titulada "Sobran os motivos" onde xustificaba, e modestamente creo que demostraba, que sobraban os motivos para a indignación da cidadanía.
Entón a "curmá" estaba ao redor dos catrocentos puntos e -¡a nai que os pariu!- non saltara polo aire o asunto de Aliba-bankia nin a amnistía fiscal nin a que bendicía os estragos urbanísticos. Nin sequera sabiamos que o señor Feijóo deixaba podrecer nun caixón as facturas do último trimestre para sacar peito cos seus números ante a dereita mediática de Madrid que tanto lle quere e lle animan.
Por aquel entón, ata era Baltar pai o que merecía as críticas e chirigotas polos seus tres portos e catrocentos porteiros cando, agora, de golpe (¡os catrocentos goles! ¿sóalles?) é Baltar junior o que aparece nos xornais xunto ao seu cuñado por un quítame (que digo quítame ¡póñame!) acá unhas obras.
Obras son amores e a familia o primeiro, que dicía o outro (o do Opus, o Corleone e outros que poden consultar lendo o BOE ) e por iso as obras pías -piadosas- non son cousas de Rouco, que só achega a Caritas (díxoo alguén tan pouco dubidoso como o máximo responsable da organización) menos do dous por cento do que gasta atendendo aos máis necesitados.
E aí teñen vostedes, se aínda non están indignados, aos xefes da Europa rica sacándolle as cores ao recruta Mariano polo mal que leva o papel de recadeiro... aínda que corre que llas pelas facendo o paso de ganso (¿ou era de oca?) ao redor da "seño" Merkel.
E aí están os patriotas de hoxalata trasladando os seus euros a Francia, Suíza e Alemaña.
Alí mandamos, primeiro, á División Azul para loitar contra o maligno; máis tarde aos nosos paisanos, emigrantes que facían o traballo sucio que lles levantou o país, e agora os euros isto está tocado, afundido.
E aí teñen ao xuíz da "semana caribeña" tirando o diñeiro público en "modestos" hoteis de catro estrelas. ¿Con quen? A revista satírica Mongolia, sábeo. Busque en Internet.

É para indignarse. Sobran os motivos

domingo, 10 de xuño de 2012

sábado, 9 de xuño de 2012

A SAÚDE COMO NEGOCIO

Veño de ler o excelente estudo “A saúde como negocio”, coordinado polo doutor Pablo Vaamonde, que foi vicepresidente do Colexio Médico coruñés e Director Xeral de Asistencia Sanitaria no pasado goberno galego de coalición. O traballo estuda o discurso dominante da dereita a prol dunha suposta e inexistente ineficiencia da sanidade pública, cando no Estado español “a porcentaxe do PIB destinada á saúde é das máis baixas da contorna e a pesar diso os indicadores sanitarios son dos mellores do mundo”, amáis de xerar moito emprego e tecnoloxía inducidos.
Mesmo especula coa posibilidade de que o Partido Popular aposte por intensificar a política privatizadora, ao estilo da desenvolvida pola Margaret Thatcher nos anos 80 do século pasado (que case desfai a sanidade pública británica, aguniante até o forte pulo renovador de Tony Blair) ou pola líderesa extremista Esperanza Aguirre en Madrid, onde constrúen todos os novos hospitais a medio do financiamento privado.
O equipo de expertos médicos galegos coordinada polo doutor Vaamonde analiza tamén os graves inconvenientes do sistema de financiamento privado para o sector público, pois que as infraestruturas adoitan resultar con este sistema o triplo de caras en último de contas, ademais de sacrificar o interese público dos investimentos aos intereses privados. Tamén advirte da necesidade dunha xestión máis eficiente dos recursos, sinalando como frontes de redución racional sen deterioración do servizo o gasto farmacéutico, a potenciación da asistencia primaria e mais a racionalización da prescrición de probas diagnósticas.
Os expertos advirten de que o copagamento de determinados servizos é absolutamente inxusto por supór un imposto sobre a doenza. A sanidade ha ser financiada con impostos e á sanidade privada cumpriralle un importante papel, malia que complementario ou subsidiario da sanidade pública. Porque sen sanidade universal de calidade non haberá xustiza, cohesión nin inclusión social.

venres, 8 de xuño de 2012

A SAIDA DA CRISE ESTÁ BLOQUEADA POLA FALTA DE LUCIDEZ E DE VONTADE POLÍTICA

O Nobel Krugman publica ¡Acabade xa con esta crise!, un ensaio que bota por terra os dogmas neoliberais e propugna as teses keynesianas para saír do estancamento económico.

O azoute dos neoliberais volveu, se é que algunha vez foise. ¡Acabade con esta crise!, unha alegación en defensa das teses económicas de Keynes e un lategazo a políticos e economistas neoliberais a quen culpa da recesión e o estancamento económico. "A crise que estamos atravesando é fundamentalmente gratuíta: non fai falta que suframos tanto nin destruír a vida de tanta xente"
Para o economista máis famoso do mundo a recuperación económica pasa por, principalmente, tres accións. "A forma máis directa é que o goberno gaste onde o sector privado non o fai", afirma. O Nobel sinala que está "máis que demostrado" que os cambios no gasto gobernamental moven a produción e o emprego na mesma dirección. "se se gasta máis, crecerán tanto o PIB real como o emprego, se se gasta menos, o PIB real e o emprego minguarán", engade.
As grandes mentiras do neoliberalismo:
Pero o economista non só constrúe alternativas, tamén desmonta falacias, mitos e dogmas neoliberais. Por exemplo: vivimos por encima das nosas posibilidades. A culpa desta crise financeira global é dos gobernos por empuxar ás entidades financeiras a dar crédito ás familias. Durante os trinta anos de políticas neoliberais, Occidente creceu como nunca antes na súa historia. A solución a esta crise pasa pola austeridade.
Para Krugman toda esta retahíla de frases que tanto oíron os cidadáns nos últimos anos non son máis que un puñado de falsidades pronunciadas por políticos e economistas a propósito de que están mentindo en moitos casos. Menten, porque, admitir que hai outras alternativas que as súas á saída da crise sería admitir que o seu movemento político e económico (o neoliberal) está equivocado. Porque o problema non empezou no 2008, senón nos 80 coas políticas que iniciaron Ronald Reagan en Estados Unidos e Margaret Thatcher no Reino Unido, que posteriormente se trasladaron a Europa.
"Para meternos nesta depresión fixeron falta décadas de malas directrices políticas e malas ideas (...) porque durante moito tempo estiveron funcionando moi ben para un puñado de xente rica e con moitísima influencia", escribe. Entre esas políticas está permitir que se fusionen a banca tradicional e a banca de investimento, a eliminación de límites ás taxas de interese, permitir a liberalización total dos produtos financeiros e así un longo etcétera de medidas tomadas entre os anos 80 e a actual que han desembocada en crear unha serie de grupos de presión como os bancos que non poden caer.

xoves, 7 de xuño de 2012

mércores, 6 de xuño de 2012

OS EUROPEOS CÚLPANSE MUTUAMENTE

Para evitar o caos os líderes europeos teñen que ser sinceiros sobre a complicidade dos seus propios países na crise.
As noticias económicas que chegan de Europa son cada vez peores. É posible que o Goberno de España, cuns bancos que se van a pique, pronto teña que ser rescatado. O custo dese salvamento podería ser excesivo para o novo fondo europeo de rescate e minguaría as poucas reservas se os investidores volven a mirada sobre Italia a continuación. (...)
O problema non é unha falta de ideas sobre como sacar a Europa d0 lio actual.
(...). O que si falta son políticos co valor necesario para dicir aos seus votantes a crúa verdade sobre como se produciu esta crise e que vai haber que facer para saír dela.
En Grecia presentan os próximos comicios como unha elección entre aceptar as medidas de austeridade impostas desde fóra ou abandonar o euro. (...). Se Grecia volve ao dracma, o sufrimento sería moito peor, intensificaríase a recesión e aumentaría o desemprego. (...)
O reto para os dirixentes gregos -e todos os europeos- é atopar unha forma de estimular as reformas e xestionar a austeridade sen que se produza unha implosión económica e social.
Os préstamos sen fin dos bancos europeos, incluídos os alemáns, axudaron a incrementar as débedas de Grecia e outras economías. E os rescates non son un favor que se fai a eses países. Son, en parte, unha forma de salvar aos propios bancos alemáns. (...).
Para lograr que a eurozona non se descompoña e evitar un caos aínda maior serán necesarios sacrificios de todas as partes. Os líderes europeos só poderán conseguilo se son sinceiros sobre a complicidade dos seus propios países na crise. EL PAIS

martes, 5 de xuño de 2012

A BANDA

Asnos ávidos de diñeiro e de brillo social, convertidos en executivos, pisotean os nosos restos.

Se isto é un naufraxio, hainos que flotan sobre nós en iate ou jet privado. Estásenos informando minuto a minuto acerca da espectacularidade da caída e da profundidade á que chegaremos, pero carecemos de datos sobre quen a propiciaron no seu proveito. Se isto é un naufraxio, non debemos esquecer -nin perdoar- que quen agora nos afogamos facémolo para asegurar o benestar desa pequena porcentaxe de traficantes que se están apoderando da maior parte da riqueza do mundo. A cambio de afundirnos, a Banda Internacional dos Executantes fíxose cos sueldazos, as indemnizacións, os bonos, os intereses, o capital e os calzóns. Os Gobernos socialdemócratas empezaron a preparar o terreo, con esa pusilanimidade que lles caracteriza. As dereitas fano mellor: resueltamente. Entre tanto, véndennos a película de que fomos nós quen esnaquizamos o barco.
Todo este catacrac forma parte dun plan deliberado para converter aos europeos -empezando polo Sur: pero espera, Alemaña- en chineses dos de antes, de cuxos beneficios, un traballo de merda pésimamente pagado ata a morte, serán eliminados quen non se conformen con comer só o arroz necesario para poder seguir currando, os demasiado vellos, os que non estean sans, os que non traballen demasiado rápido. E por que non tamén as mulleres, que poden quedar embarazadas, e os homosexuais, que perden tanto tempo acicalándose. Calquera barbaridade é posible para estes novos hunos que asolan Europa. Asnos ávidos de diñeiro e de brillo social, convertidos en executivos, pisotean os nosos restos. Cargarse a nosa capacidade de consumo xa non lles preocupa. Só impórtalles a súa. Iates, jets, leiras, festas, parvadas de marca coas que sobrevoan placenteramente o naufraxio. É a nova Peste, e a vacina, chamada Transparencia, tamén foi roubada.

luns, 4 de xuño de 2012

A VERDADE

Cando un partido político quere chegar a gobernar todo o país, non se prepara a cegas senón que coñece moi ben o que está pasando e as posibilidades que ten de actuar. O PP tivo toda a información financeira desde moito antes de chegar a gobernar, e sabía que o seu obxectivo era recortar diñeiro de onde fose para sanear ás caixas, fundamentalmente a Bankia.
Seica imos ser tan inxenuos de pensar que non coñecían a realidade das caixas gobernadas por eles e fusionadas despois en Banquia. Botar a culpa aos socialistas é o máis fácil, o problema é que non a teñen só eles. Eludir responsabilidades de Bankia, o non dar explicacións do que pasou, non me sorprende.
Ninguén que estea moi implicado nun delito quere que se descubra a verdade.
O que non me gusta é que Rubalcaba apoie esta medida e ocórrenlleme dous motivos para iso:
1. Que tamén teñen moito que aflorar noutras caixas
2. Que O PSOE non está en condicións de afrontar unhas eleccións anticipadas.
Que a ZP lle veu grande a situación de gobernar a partir do 2008, todos sabémolo pero o de Rajoy só uns cantos podían pensalo. Polo que chegados a este punto hai que tomar o touro polos cornos dunha vez:
1. Que nos rescaten a nivel financeiro e non confundamos a nivel Estado.
2. Que o PP, teña a decencia de explicar a verdade do que está pasando, caia quen caia.
3. Que unha grupo de técnicos ben formados e sobre todo demócratas, gobérnennos á espera de que poidamos ter políticos novos, sans e libres de yugos económicos e con débedas pendentes.
A historia pon, sempre, a cada un no seu lugar, só hai que esperar.

domingo, 3 de xuño de 2012

SEN SAÍDA

Na historia da humanidade houbo moitas crises económicas. Delas saíuse. A España de Felipe II estaba na quebra, non técnica, senón total. ¿Que se fixo? Expoliar a prata dos países conquistados. Estabamos en guerra cos ingleses e necesitábase diñeiro xa, para investir en máis guerra.
A Segunda Guerra Mundial viño ao xeito para saír da crise económica que tiña EEUU, logo da Gran Depresión. Destruír todo para volvelo a reconstruír. É unha ironía pero Hitler salvou a economía de USA. Logo veu o Plan Marshall de axuda a Europa, excepto España, que non houbo axuda senón exclusión, e chegou o milagre alemán cos dólares. España foi saíndo da crise, da guerra civil, a base de alpargatas, salarios miserables, onde as multinacionais viron un choio para investir e gañar diñeiro a montóns.
Convertémonos no 5º ó 6º fabricante mundial de automóbiles. A banca empezou a gañar moito diñeiro e viñeron as fusións: Bilbao-Biscaia, logo con Arxentaria. Á vez Banco Central-Santander-Banesto, etc. As Caixas ao seu aire.
No ano 1985 dixo Solchaga que investir en España e facerse rico en pouco tempo eran a mesma cousa. Logo viñeron outras crises económicas e non se fixo nada por cambiar as reformas fiscais, reformas bancarias, reformas laborais, etc.
Chegou Aznar e como chegou ao déficit cero, pois para que facer nada se "España vai ben". Mentres tanto gobernos de esquerdas e de dereitas na Europa nórdica, facían reformas a troche e moche. En Suecia con goberno de esquerdas e en Dinamarca con goberno de dereitas. Pero o fixeron cando as cousas ían ben, que é cando hai que facer as reformas e custan menos.
Alemaña, coa reunificación tivo que gastarse unha chea de diñeiro, porque Alemaña do Leste estaba como un solar, cun paro do 40%. En 2004 fixeron as reformas que agora xa non teñen que facer, porque xa están en funcionamento.
Agora en España e demais países periféricos, como nos chaman, xa é tarde; non hai goberno de esquerdas ou de dereitas que saque a España desta crise tal brutal e tan deixada en mans do capitalismo salvaxe, porque non hai ideas claras. Ocorrencias eran as de Zapatero e ocorrencias son as de Rajoy.
Pero non nos equivoquemos, España é así. Temos que esperar a ver que fan outros países, que tiren do carro e nós mal que ben subirnos a el.

sábado, 2 de xuño de 2012

DE EXCUSAS E COARTADAS

Os cidadáns xa descubriron que o Goberno de Rajoy aproveita a crise para facer da súa capa un saio e a custe cero. Permítanme que me explique. A situación de dificultade que atravesamos é a coartada perfecta para levar ao extremo os seus postulados neoliberais, e ao mesmo tempo baixo a excusa de que nada funciona, meterlle ao estado do benestar, ao de todos, uns machetazos que están grabando na cidadanía a mensaxe de sálvese quen poida, ou como din no Salnés que cada un se safe.
Xa coñecemos o guión: o público non é sostible, o privado é máis eficaz e non hai nada millor que a xestión privada do público ( enténdase imos repartir a tarta cos nosos que sempre as frangullas serán nosas). Rajoy e Feijoo ( tal para cual maraghota e media) xa o din a cotío. Feijoo xa o anunciou para a sanidade.
Xa circula por radio macuto o que pagaremos por estar enfermos, por darlle de comer no hospital, acompañar a un familiar… E todo o que fan pretenden que lle salga a custe cero. Aplican a mesma mensaxe de sempre: a culpa é de Zapatero, e eles que prometeron o ouro e máilo mouro, son inocentes de facer todo o contrario do que prometeron. Fan un engano masivo, pero pretenden que se lle poña no debe dos que tamen tiveron que sortear a crise, pero nunca tocaron os pilares básicos do de todos. Anuncian catástrofes cada venres. ¿Por transparencia? Mentira, é para ter a excusa e a coartada para seguir sustituindo o de todos polo deles. Domingo Tabuyo

venres, 1 de xuño de 2012

NENOS POBRES

Hai nenos pobres en España. Moitos. Os que nos conmovemos con estas cifras debemos facer algo.
Tres de cada 10 nenos españois son pobres. Ser pobre en España, explicou a directora executiva de Unicef, Paloma Escudero, non significa non comer pero si non comer adecuadamente; ser pobre en España non significa non ter asistencia médica, pero si carecer de tratamentos que non cobre o medicamento público; ser pobre en España non quere dicir non ter un teito pero si non ter acceso a unha vivenda digna; ser neno pobre en España non significa non poder xogar pero si ser privado das actividades que completan unha educación. Hai xa máis nenos pobres que vellos pobres: 2.200.000. Son as cifras máis demoledoras que nos arroxou a crise. Escudero contouno coa claridade e intelixencia que a caracterizan e ata os medios que fan malabarismos para xustificar os recortes tiveron que deixar espazo para imprimir un titular que fai uns anos considerásemos impensable: "Hoxe en España a pobreza ten cara de neno". Escudero, que ante as miserias do mundo opta pola actitude de arremangarse e traballar, deixando para outros a lamentación pasiva, e estou convencida de que o que espera dos que temos unha tribuna é que repitamos uns datos que han de espertar conciencias. Hai nenos pobres en España. Moitos. Os que nos conmovemos con estas cifras debemos facer algo. En canto a aqueles aos que enseguida desgusta o ton sensiblero que se adopta para falar da infancia poden pensar en termos obxectivos: estase condenando á exclusión social a unha porcentaxe moi elevada de españois. É unha falta de investimento no futuro que pode ancorarnos por moitos anos no pasado no que viviron os nosos pais cando eran nenos. Pero, por que non dicilo, a simple idea de que un neno no noso país sexa pobre é insoportable.