venres, 31 de agosto de 2012

ADIANTO EN GALICIA

Rajoy quere evitar que as eleccións galegas se vexan contaminadas por un posible rescate.
O adianto das eleccións galegas para que o 21 de outubro coincidan coas vascas responde á necesidade do presidente Mariano Rajoy de resolver canto antes unha contenda electoral que, de alongarse ata o próximo ano, podería verse contaminada polas posibles medidas de axuste que esixiría, de producirse, un rescate da economía española. Dende este punto de vista, é unha decisión lexítima. Se os augurios dun outono quente, no político e no económico, se confirman, ningún partido no poder faría algo distinto. Supón, iso si, un contratempo para determinados plans do presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, entre eles a polémica reforma electoral coa que pretendía garantir a súa reelección. O obxectivo de Feijóo era reducir o número de escanos no Parlamento galego pola vía de minguar a representación das zonas urbanas, alí onde o PP sofre un servero retroceso en todas as sondaxes. Agora, sen prazo para iso, deberá empregarse a fondo para seguir no poder.
As eleccións galegas teñen sempre unha indiscutible lectura nacional. As de catro anos atrás, gañadas polo PP, salvaron a Rajoy dos que dende o seu propio partido dubidaban de que fose o candidato idóneo para as xerais de 2011. Os comicios do 21-0 serán a segunda cita coas urnas do PP dende a vitoria de líder popular. A primeira, en Andalucía, resultou un fracaso. Naquela ocasión, o Goberno atrasou os Presupostos para evitar desgastar o seu candidato, Javier Arenas. Non serviu de nada. Esta vez non caben xogos dese tipo. Os tempos, ademais, dependen tamén de Bruxelas e de Berlín. De aí a présa de Rajoy. Un exemplo: calquera rebaixa nas pensións por esixencia da Unión Europea podería ter un efecto desvastador entre o electorado de Galicia, unha comunidade cunha poboación máis envellecida que a media española.
O presidente da Xunta elixiu o momento menos malo para os seus intereses. Aínda que algunhas enquisas o poñen ao fío de perder a maioría absoluta, con este adianto electoral sorprende a oposición co paso cambiado. Os socialistas galegos, en clara crise de liderado, pensaban dispoñer do tempo suficiente para elixir o seu candidato nunhas primarias. Agora será o comité nacional do PSdG quen designará a Pachi Vázquez o sábado próximo. O Bloque, pola súa banda, sufriu dúas escisións. Mentres, Esquerda Unida crece e UPyD non consegue afianzarse en Galicia. En todo caso, como no conxunto de España, é previsible unha maior fragmentación do voto, o que dificultará a formación dun goberno se Feijóo perde a maioría absoluta. Fronte ao PP hai unha esquerda atomizada. E esta é a mellor baza para Feijóo. Gañe quén gañe, terá que xestionar axustes duros, especialmente en materias como Sanidade e Educación. Unha tarefa que requirirá políticos capaces. As urnas terán a palabra.

xoves, 30 de agosto de 2012

O CHIVATO

En pouco tempo, algo máis de medio ano, este país se está a parecer cada vez máis á lúgubre e miserable España de postguerra. E non só pola desapiadada crise económica, senón pola funesta paisaxe ideolóxica e moral que estes señores que nos gobernan están a reinstaurar. Os remedios á crise revelaron xa a súa perversidade ideolóxica ao cebarse descaradamente nos sectores máis desfavorecidos e débiles do país (anciáns, enfermos crónicos, ensino, sanidade, cultura, subsidios de desemprego...) sen despeitear os tupésd de clases máis adiñeiradas nin tocar as SICAVS. Pero, á marxe de tales impías medidas, as reformas morais que algunhas administracións institucionais están a impulsar son dignas dos tempos franquistas deixándose levar por un afán implacable para inducir a poboación á práctica dun vicio moral realmente vergonzoso: a denuncia.
Os nosos políticos deberían recordar a cantidade de fusilamentos e de encarceramentos que ocasionaron as denuncias particulares non só durante a guerra civil senón tamén durante a longa posguerra española. Quizais guiados por tan macabros recordos, os nosos maiores ensináronnos aos que fomos nenos nos anos cincuenta e sesenta o feo que era acusar o compañeiro de pupitre. Na nosa infancia, o sambenito de "acusica" ou de "acusón" pesaba como unha tara no ánimo infantil. E os mestres de entón, que ademais de ensinar matemáticas e outras materias ensinaban a comportarse decentemente, afeaban duramente o acusón. Tamén nos ensinaban a ler bos libros e afeccionarse ao bo cine, porque a cultura era considerada un ben enriquecedor. E de aí que quen aínda lean e vaian ver bo cine, e lesen a Milan Kundura ou visen films realizados por directores do leste europeo, como por exemplo 'La vida dos outros', saben que asasinas poden chegar a ser as denuncias anónimas, cantas mortes, encarceramentos e ostracismos poden chegar a provocar.
Evidentemente, e polo momento, as denuncias a que as nosas autoridades nos alentan non ocasionan aínda tanta desdicha. Denunciar a quen fume en lugares onde está prohibido; denunciar -mediante simple chamada por móbil- a quen nos pareza que non garda as debidas formas viaxando nos Ferrocarrís da Generalitat de Cataluña (fumar, viaxar sen tícket, ou quen sabe que xestos susceptibles de suscitar sospeitas); denunciar a mulleres que se gañan a vida a cambio de servizos sexuais na vías públicas de Barcelona, Madrid, Valladolid e outras cidades españolas como Coslada ou Alcalá de Henares ou polas estradas xerundenses; denunciar a mendigos que piden esmola nalgúns lugares da Península, non levará a ninguén ao cárcere... Ben, suponse, porque cabe preguntarse como se paga a multa de 750 euros estipulada para os mendigos de Valladolid ou que acontece cunha prostituta multada con entre 750 e 3.000 euros durante as súas funcións.
Sería un bonito traballo de historia. E unha alegación contra o perigo de converter o cidadán en denunciante anónimo, en policía sen soldo

mércores, 29 de agosto de 2012

CIDADÁNS TIRADOS

Un estado decente non deixa na rúa a familias sen recursos para sobrevivir, é indigno. Os escasos servizos sociais que había en España estanse a desmontar a pasos axigantados, coa escusa da crise da que se están a aproveitar os ideólogos da avaricia que cada vez queren gañar máis, arruinando os máis débiles coa equiexcencia dos gobernos que eles promoveron coméndolle o coco os electores para gañar as eleccións con mentiras. Debera ser delito contra o Estado tanta manipulación a sabendas.
Non é serio, así ímonos ao conflito social polas malas prácticas dos irresponsables do noso país. As crises sempre existiron pero non atacan aos corpos con defensas. Aos nosos gobernantes esqueceuse a realidade que sempre está latente. Velaí a valía dun bo político para dirixir un Estado. A Revolución Francesa desatouse porque había unha nobreza que estaba sempre de festa e o resto da poboación morréndose de fame polas rúas. Nos nosos tempos estamos a galopar cara a unha sociedade similar cada vez máis desigual. Quítaselle a miseria de 400 euros a unha familia e pola contra sácase unha Lei para limitar os soldos de altos cargos a 300.000 euros ao ano (que vergoña), despois de saquear as administracións, caixas e bancos, que temos que rescatar á forza, cos nosos impostos, as clases medias e baixas. Non se entende que un presidente do goberno de España cobre 78.000 euros ao ano e outros ministros e cargos inferiores cobren, en moitos casos o dobre, o que demostra as disfuncións do noso país con excesiva incoherencia histórica por culpa da falta de sensibilidade dos seus gobernantes cara á totalidade da cidadanía á que se deben. Falta honestidade e coraxe dos nosos líderes políticos que tocaron poder e teñen a sorte de poñer os seus propios soldos. Outro anacronismo máis. Agora tómana cos funcionarios de oposición, cando encheron as administracións con afíns, colocados irregularmente producindo gastos insoportables. Os políticos son responsables do bo funcionamento do Estado e este é de todos os españois sen excepción. O funcionario está sometido ás normas e os políticos, de facelas cumprir e dando exemplo.

martes, 28 de agosto de 2012

MAMÁ, QUERO SER ASESOR

Luis del Val
O asesor nace ou faise? ¿Hai unha clara vocación dende a máis tenra pubescencia, unha especie de pálpito que vén xa da infancia, ou, pola contra, un pode chegar a ser un asesor de proveito sen posuír dotes naturais? Pode parecer unha cuestión irrelevante, pero tendo en conta que imos camiño dos 20.000 asesores, convén ter un coñecemento máis profundo deste selecto grupo de persoas que inflúen, polo menos en teoría, sobre as decisións que toman presidentes autonómicos, ministros, alcaldes e demais xerarcas da Administración.
Non hai en España nin unha soa Facultade de Ciencias da Asesoría, nin unha Escola Oficial de Asesores, nin sequera un Instituto de Altos de Estudos da Asesoría. Con esta falta de infraestrutura pedagóxica pode ser terrible o desacougo dunha nai cando o seu fillo, un día calquera, o solte: "Mamá, quero ser asesor". Que facer? Podería darse a feliz circunstancia de que a nai teña un amigo ministro, pero a tenra criatura pode ter nove ou trece anos, e xa sabemos o pouco que dura o ministerio na casa dos ricos, é dicir, que cando o asesor/a vocacional estea en idade de merecer, de merecer unha asesoría, o ministro será xa un exministro con moita experiencia.
Se, pola contra, non son precisos dotes naturais para asesorar, poñamos por caso, ao presidente da Deputación Provincial de Huelva ¿que pode facer unha nai, se a nai vive en Lugo? ¿Debaterse entre a dúbida de enviar ao fillo/á Huelva ou soportar a angustia non sexa que, de súpeto, o futuro asesor/a se sinta capacitado para asesorar o ministro de Industria?
Estamos a falar dun problema que pode afectar a corenta mil nais e pais, desorientados ante esta cuestión insoluble. Porque, ademais, se os asesores son uns plastas asesorando por falta de preparación ou por falta de adestramento, seremos millóns de españois os que sufriremos as consecuencias.
Os mal pensados cren que non ten importancia, porque os asesores non fan nada pola mañá e o pasan a limpo pola tarde. Pero se iso fose así, serían miles os asesores que, a estas horas, e nestas datas, dada a situación do país, xa terían presentado a dimisión. Dimitiu algún asesor? Non. Entón, queridas nais, temos un problema.

luns, 27 de agosto de 2012

A CLASE TRABALLADORA

Nas últimas eleccións, cando o PSOE habia sinalado claramente os pasos que ía continuar facendo o PP, os traballadores españois votaron en masa a ambos os dous partidos, os que representan os recortes, os axustes, as axudas aos bancos, os desafiuzamentos e o despedimento libre.
Os traballadores españois seguian no curral dos grandes rabaños do réxime, CCOO e UGT, deixando, como en todo, a responsabilidade da organizacion e a loita en funcionarios asalariados do sistema, saíndo á rúa só cando o pastor decia, e iso a pesar de que hai tempo que estaba claro que a súa función era que o rabaño fose submiso.
Agora, o Partido Popular,   sen disimulo ningún, mete a tesoira contra todo o que se menea, contra funcionarios, incluíndo policias e militares, subindo impostos, regalando diñeiro público aos bancos, e recortando aínda mais o paraiso do benestar que xamais existíu (salvo nun futuro prometido polo final dos créditos bancarios), moitos saen á rúa, protestando polo que, en realidade, é en gran parte a súa propia responsabilidade.
E é que cando un esquece que os intereses do resto dos traballadores son os nosos, independentemente de cal sexa a súa nacionalidade e o pais onde vivan, que a agresion a un obreiro é o anticipo dunha posible agresión a outros, mesmo a un mesmo, sucede o que estamos a sufrir hoxe os traballadores de todo o mundo: que os que non perderon nunca o seu sentido de clase, a clase capitalista, que aproveitou estes anos para ir afondando a disgregacion, desorganizacion, e desideologizacion da clase obreira, segue defendendo os seus intereses e aumentando, a custa dos ata fai pouco crédulos aspirantes a clase media, os seus privilexios... Afortunadamente, existen traballadores no mundo que demostraron que loitando se pode construír unha democracia participativa e eliminar ou, polo menos, acantoar, aos mafiosos, estafadores, e criminais da grande empresa e as multinacionais, e eles, aínda que non saian moito polas televisións e nos periodicos ou, en todo caso, para evitar que o sexan, denígraselles, criminalizar ou manipula, deben ser o noso espello.
E é que se a "clase obreira" actual é hoxe ruín é porque perdeu o seu sentido de clase. A clase traballadora unida, e por esta razón perséguese, criminaliza, denigra tanto a posibilidade de que isto volva a a ser así, é a peor noticia posible para os criminais capitalistas, porque só pode ser digna, poderosa e, polo tanto, a que decida o seu propio futuro e como contruir o seu propio benestar.

domingo, 26 de agosto de 2012

DEFENDER A IGUALDADE DE TODOS ANTE A LEI

Na Idade Media, a relixión estaba no centro do poder, como exemplifican esas enormes e, dende outro punto de vista, admirables catedrais románicas e góticas. O Renacemento parecía ternos ensinado que é o Home, e non Deus, quen ocupa o centro.

O PP volve á Idade Media, esquecendo que a relixión debe ser un asunto privado, polo que os símbolos públicos non deben ser xa partidistas, nin impoñer visións particulares a todos os cidadáns. A laicidade do Estado, e a verdadeira separación a todos os niveis, empezando xa pola retirada de todo tipo de subvencións á igrexa católica, é unha obriga e un deber do goberno, porque é o primeiro que debe defender a igualdade de todos ante a lei.

Como está moi lonxe de ser así, xa sabemos que haberá que esixilo e premer, como noutras cuestións, ata facelo realidade, Hay xa unha especie de "programa electoral" compartido por moitos cidadáns, ao que lle fai falta unha organización electoral de novo cuño que o represente, fortemente baseado na democracia interna no seu funcionamento, e integrador das siglas actuais nun amplo marco establecido polo conxunto desas cousas compartidas, como un novo modelo fiscal fortemente progresivo, a defensa e reforzo do Estado do benestar, o afondamento da participación democrática (referenda para todo o importante), a substitución da lei electoral actual por outra que sexa xusta,... e a laicidade do Estado para todos os efectos.

sábado, 25 de agosto de 2012

RETÓRICA

É o que pasa coa nosa linguaxe tan rica: retórica é a arte do ben dicir e ademais, en sentido despectivo é "artificio, rebuscamento...". Esto vén a conto pois os nosos políticos, e por extensión os seus bufóns de cota, usan da retórica para falarnos do risco da prima, dos abusos cometidos coa coartada das "preferentes" ou o esaxerado uso, impúdico diriamos, dos recortes que deixan á cidadanía máis débil...
Así á explicación cada día máis forzada de "a herdanza recibida", outros colocan ao seu antollo o calendario para falarnos dos antecedentes que, por desgracia, nos levaron onde estamos: ao bordo do abismo...
Así para un fino articulista que xa tivo un sitio na esquerda e agora viste a camisola do PP isto que nos pasa vén "dos que viviron unha nova idade de ouro, polo que dispararon o emprego e o gasto público, deixando correr o ladrillo.... "
Moi bo o seu, don pero ¿Quen decretou que todo o monte -e o campo, e a praia, alí onde houbese un oco - era apto para o ladrillo...?
Xactamente, que diría Forges: o señor Aznar apostando, como xa fixese o innombrable, polo sol que atraía os turistas, logo "viu" Sofico que nos deixou estafadores, traficantes, corruptos...
Con Aznar, e como cómplice necesario Álvarez Cascos, numerosos alcaldes e espelidos construtores.
Así estamos, retóricas á parte...
Non lle pode estrañar a ninguén, pois, a xente cabreada, decepcionada e empobrecida, saia á rúa a protestar e algunha que outra reprimenda se monte, como non...
E se queren quilo e medio máis de memoria histórica, mediten sobre o escrito por Suso del Toro que engade outro dato irrefutable para entender o que está a pasar: chégase do franquismo á transición que supuxo "aceptar as condicións e límites impostos pola dereita e que agora, co poder -dende o Parlamento ata o Consello Xeral de Contas, pasando por RTVE- volveron saltar todos os diques e de aí o regreso ao século pasado na Lei de Interrupción do Embarazo; a amnistía aos mais ricos, o cambio na educación, ademais de empobrecela e o corte de mangas á Lei da Memoria Histórica, que os tiña histéricos...
Isto é o que está a pasar, retóricas á parte.
Está a pasar o goberno de Rajoy...

venres, 24 de agosto de 2012

SEGUNDA TRANSICIÓN

Sempre serei partidario de dicir que os grandes cambios e evolucións sociais non dependen só da clase política que nos represente, senón que xorden e dependen tamén da necesidade dunha nova transición democrática que permita de forma recíproca, transparente e íntegra, que o conxunto da sociedade do noso país participe coordinada e activamente nas institucións.
Fai xa trinta e tres anos que coa Primeira Transición rexurdiu da propia sociedade española a necesidade de crear as bases máis sólidas do noso vixente Estado de Dereito para poder pasar dun réxime autoritario a unha democracia representativa coa aprobación do Proxecto de Reforma de Lei Política que permitiu a elaboración da Constitución do 78 e consensuar unha Amnistía Nacional que á súa vez, abriu o camiño cara a unha pluralidade política e social coa legalización dos partidos políticos e co sufraxio universal que permitiu e permite a participación cidadá nunhas eleccións democráticas e libres.
Hoxe por hoxe, máis que progresar dos grandes cambios e avances producidos polo primeiro Goberno da Transición, foise retrocedendo en valores e dereitos que como a Constitución do 78, quedou en papel mollado. De tal maneira que ata o Estado das Autonomías xa non é un sistema efectivo e eficiente que poida descentralizar o poder central do Estado cara a políticas e xestións que teñan a capacidade de poder chegar equitativa e coordinadamente a todos e cada un dos cidadáns do noso país. Porque en si, o que se necesita é un novo modelo de Estado que das autonomías delegue cara aos municipios con presupostos, competencias e recursos directamente transferidos ata ás máis pequenas poboacións censadas dos concellos para que a calidade dos servizos públicos poidan prestarse máis en igualdade de dereitos, condicións e oportunidades para cada cidadán que determinada pola desproporción territorial e do censo dos pequenos ou grandes municipios, producíndose así unha desigualdade na percepción dos presupostos, competencias e recursos entre uns e outros cidadáns.
Hoxe chegou o día no que a sociedade española está a manifestar a necesidade de poder levar a cabo unha segunda transición que vaia dunha democracia representativa a unha democracia participativa; e para facelo primeiro sería esencial recapitular a Constitución do 78 para poder consensuar unha Nova Constitución que vaia acorde aos novos tempos do século XXI. As novas xeracións necesitan un cambio no sistema constitucional democrático que identifique e dea maior protagonismo participativo nas políticas e xestións dos intereses comúns dos cidadáns nos diferentes sectores institucionais.
Os cidadáns non só deberan de ter o dereito de poder elixir o futuro do noso país cada catro anos, senón tamén a potestade de poder aprobar ou derrogar leis do Parlamento en asembleas populares que nos puidese permitir mediante web ou redes sociais, ratificar consensuadamente os proxectos e propostas que determinarán sobre os nosos propios destinos.

xoves, 23 de agosto de 2012

QUEN ROUBA?

"Na Administración encóntrase o maior número de bandidos"
Trátase, certamente, dunha pregunta ociosa: todo o mundo sabe quen rouba. E nese catálogo de rufiáns e amigos do alleo non se encontra precisamente Sánchez Gordillo nin ningún dos que con el sacaron sen pagar dun supermercado algúns produtos de primeira necesidade para repartir entre familias en apuros.
Por non sinalar, que está moi feo, cabería dicir que na Administración, nas súas inmediacións, nas súas covas, nas súas anfractuosidades, se encontra o número maior de bandidos, e dende logo os que trabuco en riste, isto é, auxiliados por todo o aparato represivo e coercitivo do Estado, asolaron as serras do país coa súa inepcia, coa súa cleptomanía ou a súa cobiza, ora arrebatando o traballo e o pan ás persoas honradas, ora despoxándoas dos servizos públicos esenciais que edificaron e mantiñan cos seus impostos, ora espoliando os seus recursos, ora rebentando os ferrollos das caixas comunais, ora entregando as súas vidas aos prestamistas internacionais, ora, en fin, atracando bancos, esas Caixas de Aforro onde a xente metía o seu dinerillo sen imaxinar que estaban rexidas por desvergonzados e por hampones de guante branco.
Pero non só sería doado achar na Administración e os seus arredores aos que rouban, senón que o propio Estado se converteu na mesma cova de Alí Babá, a gruta na que se amontoa o mangado á xente a punta de retaco. Aí está Bankia, que se apoderou do diñeiro de noventa mil clientes mediante a estafa piramidal das Preferentes, e que agora pertence ao Estado, ou ao Goberno, que tanto dá.
Nesa cova amoréase ese botín, e o dos aforradores que, inducidos a engano con contas falseadas, se converteron en "bankeros", é dicir, en accionistas dun espantallo, dun momio, e tan disposto parece o Estado a non soltar a presa, que se apresurou a cortar de raíz a pequena alegría que lles dera ultimamente a Bolsa, cotizando os seus cromos repetidos a menos da metade do que pagaran por eles!
Quen rouba? E que policía, ou que xuíz, podería detelos?

mércores, 22 de agosto de 2012

OS POLÍTICOS COMO ALIMAÑAS...

"Moitos políticos perderon non xa a decencia senón o dereito a chamarse persoas"
Roberto Centeno
A casta política parasitaria que está a esquilmar España como unha praga bíblica, carece de límites e de sentimentos. Dentro do conxunto cada día mais amplo de expolios, corrupción e dilapidación, dende as decenas de miles de millóns destinados a salvar caixas e bancos que deberon ser pechados ou Comunidades Autónomas que deberon ser intervidas, aos maiores impostos sobre a renda, o consumo e o aforro de toda a nosa Historia, hai un que xea o sangue: os nenos mais pobres entre os pobres, cuxos pais non poden pagar os escasos euros que representa a comida do colexio e que, en consecuencia, a deben levar de casa, deberán pagar 3 euros (500 pesetas), o equivalente a unha hamburguesa con patacas fritas e unha coca cola nun Mc Donald's, polo simple a dereito a comer a súa comida dentro do colexio. É dicir, 60 euros ao mes mes ou 10.000 pesetas, unha cantidade inasumible para moitas familias. É tal a infamia e a miseria moral, que a xente debería increpar os responsables se se os encontra.
Moitos políticos convertéronse en auténticas alimañas, sempre contra os máis débiles, contra os indefensos, mentres manteñen intactas as súas infinitas prebendas e lexións de parentes e amigos con soldos medios un 30% superiores ao 81% dos asalariados non públicos. Perderon non xa a decencia senón o dereito a chamarse persoas. O tema non ten pase, nin explicación, nin xustificación posible. E ao lado desta ignominia, a dilapidación da Generalitat de Cataluña, que é quen iniciou esta escalada de infamia, supera os 20.000 millóns de euros anuais, entendendo por tal o diñeiro que se gasta en manter unha xigantesca estrutura político-clientelar absolutamente inútil para os cataláns e para Cataluña. Igual que Valencia, que debería ter sido intervida e os políticos locais destituídos, pero que tamén vai roubar aos nenos pobres... toda a información, aquí

martes, 21 de agosto de 2012

UN GOBERNO INEFICAZ

Mario Monti é o primeiro ministro de Italia e ademais responsable da carteira de economía. Aínda que é un repugnante ex Goldman Sachs, fai un traballo competente xa que coñece moi ben os mecanismos internos da UE e se comunica ben cos diferentes "paus" que hai tocar falándoos no seu propio idioma (exprésase en Inglés e Francés correctamente) e o que máis importante ten perfil idóneo para acometer o traballo que lle encomendaron.
Mariano Rajoy non ten nin idea de economía, se caga nas reunións internacionais dando unha impresión patética e lamentable, ten o don da inoportunidade escondéndose no seu burato nos momentos duros. É un político de segunda que nunca debía de ter pasado de ser ministro correspondente do ministerio dispoñible en cada momento. A súa querida vicepresidenta non lle vai á zaga así como o resto da tropa: Non se decatan, non se comunican entre eles. O único que saben facer, e mal, é tomar as tesoiras e recortar por todas partes facendo sanguentos trasquilones, pero iso si, dar cana co do aborto, os touros, a igrexa, o matrimonio gay, os colexios de curas.., dende o minuto 0. Fixeron a enésima purga en RTVE da forma máis caciquil e cafre posible. Non nos enganemos, temos unha dereita antiga e beata, profundamente ineficaz e decimonónica, con tinguiduras fascistas e franquistas, encistada como un cancro nas institucións do Estado e nas empresas públicas, e como non, nas antigas caixas de aforro.
Se nos coló un goberno acarunchado, co fracaso gravado na fronte, cuxos membros non reflicten en absoluto nin a forma nin o sentir da sociedade actual (o 100% incluídos os altos cargos xuraron sobre a biblia, cunha maioría apisoante masculina e cuns esquemas tan antigos como avergonzantes), é coma se tivesen conciencia de que están acabados e esta é a súa última oportunidade para poñer "as cousas no seu sitio" e "como Deus manda.
 

luns, 20 de agosto de 2012

ESPAÑA QUÉIMASE

As políticas forestais non tiveron en conta o lume. E cando non se prevén, detéctase tarde (hai centos de torres vixía baleiras) só queda a extinción, que é a catástrofe actual.
As dantescas escenas que estamos a vivir -persoas lanzándose por precipicios en chamas, miles de habitantes desprazados, lumes incontrolados de quilómetros, espazos naturais e nacionais queimados- obrigan a pensar de onde vimos e cara a onde imos respecto ao lume e a xestión dos ecosistemas forestais.
Os ecosistemas forestais estiveron adaptados a unha xestión tradicional e unha forte presenza de herbívoros durante centos de anos. En tan só tres xeracións este equilibrio rompeu: desmanteláronse os pobos, deixouse de recoller a leña, de resinar, de cultivar zonas agrícolas dentro de forestais, abandonouse a gandaría extensiva, que controlaba matogueira e pastos e, por iso, se acumulou unha gran cantidade de biomasa e necromasa inestable. As políticas de desenvolvemento rural miraron cara a outro lado. Durante a ditadura e os primeiros anos da democracia implementouse unha política forestal errónea baseada en repoboacións masivos de piñeiros e eucaliptos, que presentan gran risco de arder e que creou baleiros poboacionais. Ultimamente permitíronse vivendas e urbanizacións nos bosques. Finalmente, declaráronse ducias de espazos protexidos, nos que mesmo se prohibiu a xestión tradicional (que os fixera protexibles!).
Con esta cacharela de san Xuan preparada, o inicio, dá un pouco igual. Pode ser un coche, un raio ou un excursionista cretino. Cos cambios no Código Penal, os beneficiarios pola recualificación de terreos ou polos prezos da madeira desapareceron.
As políticas forestais non tiveron en conta o lume. E cando non se prevén, detéctase tarde (hai centos de torres vixía baleiras) só queda a extinción, que é a catástrofe actual. A solución para o futuro pasa pola planificación, serra a serra e val a val, considerando a gran diversidade de situacións, introducindo razas autóctonas, creando mosaicos, devesas, potenciando carballos e especies máis resistentes en piñeirais, aumentado bosques maduros... Isto, ademais, creará emprego estable nun sector estratéxico.
 O cambio climático determinará máis secas e aumentará a probabilidade de incendios. Solucións simplistas ou benintencionadas, como o aproveitamento masivo da biomasa ou a limpeza dos montes ter en conta a biodiversidade, non teñen sentido. Dende 1961 ata 2012 foron percorridas polo lume 7,5 millóns de hectáreas (dun total de 25 millóns). En 1978, 1985, 1989, 1994, 2000, 2005, e agora 2012 houbo importantes superficies queimadas, e sempre, parece algo impredicible.
Aquí, como co cambio climático, é moito maior o custo de non actuar que o de actuar dun xeito intelixente.  Fernando Prieto, ecólogo.

domingo, 19 de agosto de 2012

É O QUE MERECEMOS?

Se merecemos isto, está en acerto Antonio Elorza cando afirma que "terá razón a deputada Fabra co seu insulto se, fodidos como estamos, non esiximos responsabilidades..." Merecemos esta panda que mentres nos arruínan, engordan as súas contas correntes...?
Aí varios exemplos que divulgan miles de indignados a través de Internet, e que retratan a paisaxe deste país. O Concello de Madrid (PP) aluga un edificio, destinado ao pagamento de multas, por tres millóns de euros mentres mantén dous pisos baleiros... O edificio é propiedade do marido de Esperanza Aguirre quen, por certo, conseguiu "choio" para a súa irmá como conselleira de prensa no distrito de Hortaleza cun xeneroso soldo de 46.625 euros... En Madrid, o concello que preside Ana Botella, ten tres pisos baleiros...
Merecemos que a deputada Elvira Rodríguez, exministra con Aznar, propietaria de cinco pisos en Madrid, onde reside, cobre 1.800 euros por "desplazamentos"…
É o mesmo caso da ministra Fátima Bañez, que ten seis pisos na capital e tamén cobra a "prima" de desprazamento. O mesmo fai a superfamosa rubia do "que se fodan", afincada en Madrid co seu marido, que ademais do xeneroso soldo de parlamentaria figura na súa nómina a nada desprezable cantidade de 1.800 euros por "desprazamentos" pois di vivir en Valencia. Merecemos isto...?
Aviados estamos se o aguantamos e non esiximos responsabilidades. E aquí, a seiscentos quilómetros, a ministra zamorano-pontevedresa vai eliminar mais da metade da rede ferroviaria de media distancia deixando sen servizo unha boa parte da poboación entre Ferrol e Ribadeo...
Razóns...? Baixa a afluencia de pasaxeiros. Seguindo ese razoamento, pronto oiremos que, ao confirmar as enquisas que cada vez é menor o número de practicantes, rebaixan a subvención á igrexa e que, ao baixar o número de traballadores, recortan a axuda aos empresarios...
Merecemos que todo o mundo meta a man na caixa do pan mentres a nós nos dan de "yoyas"? E remato cun chiste de Forges: Non hai unha proba olímpica de corruptos?, pregunta ela fronte ao televisor. Non, respóndelle o seu compañeiro atento á retransmisión televisiva...
Pena de tres medallas seguras, afirma ela. Que tropa...
Pois loitamos ou auga... e allo.

sábado, 18 de agosto de 2012

A DESTRUCIÓN DE GALICIA

De súpeto, a xente descubriu que todo un exército de asesores auxiliaba aos nosos políticos, un exército ben pagado, un exército do que nin se procuraba falar, como se se quixese mantelo agachado. Descubriuse o que xa se sospeitaba, pero certo que non en toda a súa entidade.
A primeira pregunta que a un se lle ocorre, sen chegar a ser moi mal intencionado, é que pasa para que os nosos políticos teñan necesidade dese verdadeiro exército de mercenarios. ¿Tantas son as súas carencias, as súas incapacidades, a súa inexperiencia? Pois se así é, un ten que preguntarse tamén se elixiu tan mal para que tan caro nos saia.
A xente pregúntase, non sen abraio, qué coherencia política e práctica pode haber entre manter eses dispendios tan esaxerados, como o dos asesores, e rabenar gastos esenciais para hoxe e para o futuro, como sanidade ou educación, entre outros, ou aínda, sen xustificación coñecida ou explicada, o número de deputados no Parlamento.
Sumado a unha Lei de Costas que acabará co noso litoral, como se non estivese xa ben destruído, á paranoia -herdada pero mantida- do Gaiás, á vergoñenta política lingüística, á ausencia dunha medida -unha sequera- que tenda á transformación posible do noso medio rural, lévanos a pensar se a destrución do país é a verdadeira, e única, política do actual Goberno galego.
Porque un non pode senón preguntarse se esta política de destrución masiva do país non se está facendo adrede, o que podería explicar a contratación de tanto asesor, pois, para gobernar o país, e facelo ben, só cómpre un pouco de sentido común, un ben escaso, maiormente entre políticos. ¿Coñece alguén outra maneira máis eficaz de rebaixar a nosa autonomía e de destruír o país? Todo un éxito do nosos gobernantes.

venres, 17 de agosto de 2012

PP-PSOE: O MESMO PROBLEMA

O fracaso do actual modelo institucional español é o fracaso da súa colonización pola burocracia bipartidista PP-PSOE. Un modelo que xurdiu con forza das eleccións de 1982, aproveitando o afundimento da UCD e do PCE e abeirándose nun inxusto sistema D´Hondt que beneficia aos gañadores relativos e, en máis reducida medida, ás segundas forzas. Mais este plus de representatividade institucional converteuse en quasemonopolio institucional a partires da xeralización do “café para todos” autonómico, do mantemento das Deputacións como contrapeso aos novos poderes territoriais e da vergoñenta colonización, mesmo parasitaria, de institucións que haberían ser independentes: Tribunal Constitucional, Consello do Poder Xudicial, Tribunal de Contas…
O asalto ás institucions da burocracia dos dous grandes partidos desenvolveuse a carón dunha estricta xerarquia partitocratica. Dende primeiros dos 80, PP e PSOE priorizan a obediencia ao xefe sobre calquera cualidade profesional, academica ou política dos seus militantes. Velai o resultado: persoas sen perfil nin curricula social ou profesional parasitan nas estruturas institucionais sen que nunca estean dispostos a se retirar á sua carreira ou posto civil, pois que moitos deles non o teñen. Esta casta de persoas fará o preciso para continuar na sua carreira de políticos profesionais co PP e co PSOE, que lles garanten unha continuidade e ulterior xubilacións cómodas, sempre que amosen non pensar por si propios, como si fixeron persoas como o ex ministro Pimentel.
E velai o resultado: listas pechadas, sistema D-Hondt, limites cuantitativos do 5% que xeran resultados moi pouco proporcionais, candidatos que non se escollen en primarias ou éstas desenvólvense excluíndo á cidadanía.
A gravísima recesión actual manifestou, tamén, o esgotamento do modelo institucional español da transición: o emperador vai espido. X.A.P.L.

xoves, 16 de agosto de 2012

ZAPATERO ENGAÑOUNOS

Segundo recoñeceu o Valedor do pobo Europeo, Nikiforos Diamandouros, o Banco Central Europeo (BCE) non pediu por escrito a Rodríguez Zapatero que modificase a Constitución para limitar a débeda do Estado.
Tras a queixa dun avogado español ante a negativa do BCE a revelar o contido da carta que enviou ao anterior Presidente do Goberno Rodríguez Zapatero hai un ano, o Valedor do pobo Europeo presentou a Decisión que revela un dos segredos mellor gardados da crise da zona euro.
Segundo a investigación do Defensor, Fráncfort recoñeceu a existencia daquela comunicación "estritamente confidencial do presidente do BCE ao Primeiro Ministro español" e admite que nela se expresou "a preocupación do BCE pola situación extremadamente grave e difícil (nese momento) da economía española". E que invitou o Presidente do Goberno a "aumentar o potencial de crecemento [da economía española] e garantir o saneamento das finanzas públicas".
Non obstante, esa carta "non" pedía ao Goberno español que modificara a Constitución para introducir un límite máximo da débeda pública, segundo a Decisión de Diamandouros, quen asegura ter tido acceso ao documento que provocou un pacto entre o Goberno de Zapatero e a oposición do Partido Popular para a reforma da Constitución no artigo 135", que prohibiu a todas as administracións públicas incorrer nun déficit público estrutural superior ao establecido pola Unión Europea.
O Valedor do pobo Europeo pechou o caso e concluído que divulgar a carta "podería poñer en risco os intereses en xogo", porque contiña información "moi sensible" sobre "diversas debilidades graves da economía española". Se ben recibiu o consentimento do actual presidente do BCE, Mario Draghi, para revelar ao reclamante que "a carta non suxería cambios na Constitución Española".

mércores, 15 de agosto de 2012

FRAUDE ELECTORAL

Nunha democracia falseada, os cidadáns son relevantes exclusivamente mentres son depositarios do seu capital electoral, pero cando a través das urnas exercen o dereito de sufraxio adxudicando o seu voto, nese momento, perden toda calidade desa escala de excelencia, para transformarse nuns insignificantes proscritos, nos membros dun corpo do censo obrigados a pregarse ao mandato dos que revestiron de poder, aínda cando, devir político difira no substancial dos contraídos electorais que orientasen a súa toma de decisión.
Esta descapitalización de valores democráticos, ese empeño pola suxestión, é tendencia asidua entre quen torpemente non chegan asumir que a verdade non é maleable. Con esa predisposición polo cerimonial da confusión, non se logra mais obxectivo que suprimir toda autenticidade á función política, prodigando que se dispare a desconfianza cara a un sector, xa de por se, altamente cuestionado.
Se os cidadáns, teñen cualificación recoñecida para elixir os seus representantes, é obvio, que tal condición lles confire capacidade sobrada para decidir vía referendo, sobre aqueles temas que por razóns conxunturais houbese que determinar como parte allea ao suxeito programático da oferta electoral.
Un político de casta, con arraigamento e hábitos democráticos, non tería a tentación de impoñer a súa decisión unilateral sobre materias que por lexítima lle corresponde decidir ao pleno da sociedade, pois un estado de dereito, sobra dicir, que non é o foro apropiado para satisfacer as aspiracións dos que teñen vocación de iluminados, e cando esta pretensión prospera, o modelo político de dereitos e liberdades terá iniciado a súa descomposición.
Trasladada esta reflexión á nosa actualidade concreta, os feitos poñen de manifesto que o país entrou nunha espiral de deterioración democrática sen precedentes. O detonante foi sen dúbida a reforma constitucional express que conxuntamente o PSOE e o PP referendaron, ao só obxecto de institucionalizar o afianzamento presupostario e outorgar con iso un rol preferente á confianza dos mercados.
 Con aquela desafortunada decisión, non só decapitouse a soberanía popular, senón que se consumou a entrega do poder de goberno á troika, conformada por (Banco Central Europeo, Comisión Europea e Fondo Monetario Internacional), ou o que é o mesmo, estendeuse un cheque en branco avalando as reformas estruturais como única doutrina de reactivación económica.
Aquel paso en falso, resultou mesmo inesperado para os propios mercados financeiros, os que sorprendidos, descubriron que a través da renuncia á dignidade política e coa utilización indebida do potencial electoral, de modo indirecto, serían as urnas, quen sen necesidade de maior presión, referendarían as súas insaciables aspiracións como acredores da débeda, cuxo propósito non é outro que garantir o seu cobramento preferente cunha rendibilidade desmesurada.
Iniciado o procedemento, faltaba consolidar a manobra, e foi o PP, quen por vantaxe electoral concorre aos comicios cun programa para non cumprir, coa agravante de ocultar aos electores as súas verdadeiras decisións políticas. Por iso, aínda a risco de levantar estridencia, é expresivamente correcto afirmar que o presidente Rajoy, nunha xogada indecente, burlou os seus compromisos electorais servindo en bandexa á troika o máis exquisito bocado da súa apetencia. Todo un golpe baixo á democracia, coa finalidade de desmantelar a sociedade do benestar como moeda de cambio para afrontar a factura inducida pola crise do capital.
A situación traspasou todos os límites tolerables. Neste país a democracia está a ser vítima dun ataque de exterminio por parte dunha alianza de intereses, unha coalición política- financeira, decidida a aplicar a táctica de terra queimada para manter a continuidade dos seus privilexios baseados nun enriquecemento desmedido e ilícito.
Despois de trinta e cinco anos de vixencia, os actuais membros do goberno, deberan saber que a democracia é ante todo un exercicio de honestidade, a asunción disciplinaria da vontade popular, cuxa alteración de mandato non se resolve na rúa Xénova senón nas urnas. E mentres estas non falen, a lexitimidade do Executivo é nula no concernente a toda acción ou actuación que difira dos contraídos electorais que facilitaron o seu acceso ao poder.
En democracia non vale o "non hai mais remedio", e moito menos, como tapadeira de privilexios de podentes aliados a custa de recortar o peto e a dignidade da maioría social.
O que está a acontecer neste país, en boa praxe defínese, como fraude electoral.

martes, 14 de agosto de 2012

EMPREGO GASTA 3.700 EUROS AO MES EN COMIDAS

O ministerio afirma que a maior parte desa contía se corresponde ao "apoio na confección de menús" de todo o departamento, de luns a xoves. A empresa de cátering confirma que a factura, emitida a finais de xuño, é real e correspóndese co concepto polo que foi redactada.

Factura emitida por Central de Cátering Servicátering S.L. al Ministerio de Empleo.

luns, 13 de agosto de 2012

ONDE ESTÁ CAÑETE



El ministro Arias Cañete, en los toros con el rey el pasado sábado. Casa Real
Arias Cañete nos touros co Rei 
 Miguel Arias Cañete xustificou a súa presenza nunha corrida de touros xunto ao rei o sábado pasado en Cádiz mentres se queimaban tres Parques Nacionais (Doñana, Garajonay e Cabañeros) argumentando que seguía ordes da Presidencia do Goberno...
Case seis millóns de parados, pero no verán máis seco dos últimos anos a estes espécimes só ocórreselles contribuír a máis paro, reducindo así as brigadas forestais deixándoas sen medios humanos e materiais abondo para: primeiro previr e segundo combater os lumes. Se morren persoas, afúndense medios de vida para moita xente, perden as súas casas, etc., iso non importa.
O único importante neste país con descerebrados ao mando, é a redución do déficit, recortar presupostos que son vitais para o desenvolvemento, despedir molestos traballadores públicos, pagar unha débeda privada orixinada por saqueadores que de súpeto pasa a ser pública (pola graza de PP), e arrasar definitivamente con todo o seu paso.
Mentres, eles "divertíndose, coa morte e asañamento de animais, que é das poucas cousas que non ten problemas de presuposto,".
E Mariano Rajoy e compañia comendo polbo, este é o goberno da nación que pide sacrificio, e mentres, parques naturais ardendo, xente morrendo... e vanse de vacacións...