domingo, 17 de novembro de 2013

A CORRUPCIÓN EN ESPAÑA

O 80% dos españois cre que a corrupción está estendida no Goberno

España era en 2012 un dos 34 países membros da Organización para a Cooperación e o Desenvolvemento Económicos (OCDE) onde hai máis cidadáns, case o 80 por cento, que pensan que "a corrupción está estendida no Goberno", superado só por República Checa, Grecia, Portugal, Italia, Corea do Sur e Hungría.

O informe Panorama das administracións públicas 2013 , publicado este xoves pola OCDE, tamén indica que a confianza dos españois no Goberno e no sistema xudicial era entón moi inferior á media dos países da OCDE, despois de reducirse no primeiro caso dun 48 por cento en 2007 a un 34 por cento o ano pasado.
A confianza no Executivo central nos Estados membros diminuíu, de media, dun 45 por cento en 2007 a un 40 por cento en 2012, de acordo con datos da enquisadora Gallup.
O documento inclúe tamén datos dun Eurobarómetro de 2013 segundo o cal España é o país da UE onde é máis baixa a "tendencia a confiar" no Goberno e un dos países con menor confianza nos partidos políticos, en ambos os dous casos por debaixo do 10 por cento.
Ademais, só un 29 por cento dos españois din estar satisfeitos e confiar no sistema xudicial, fronte a unha media do 51 por cento naOCDE. Son moitos máis os que expresan a súa confianza na Policía (75 por cento, tres puntos por enriba da OCDE), na sanidade pública (74 por cento, tres puntos máis) e a educación pública (63 por cento, tres puntos menos).
Outro dato que se inclúe no estudo é o que cuantifica o nivel de publicidade dos intereses privados das persoas que ocupan cargos públicos e a dispoñibilidade de información para os cidadáns, que naOCDE se sitúa nun 51 por cento e en España é un 42. Respecto aos cidadáns que utilizan Internet para interactuar coas administracións públicas, no caso de España son un 45 por cento e na OCDE son un 50.

sábado, 16 de novembro de 2013

BARRA LIBRE PARA OS PIRATAS DO MAR

Non é doado determinar que é o que causa máis sorpresa, se o feito de que provocar a maior catástrofe ambiental da historia de España sáldese sen ningunha pena e, ademais, gratis ou que aínda houbese alguén que esperase unha sentenza exemplar no caso do "Prestige". Agardar once anos para semellante decisión xudicial é, cando menos, frustrante e éo máis se se ten en conta que, para as súas señorías, o único certo é que o barco se partiu e o seu contido se esparexeu por toda a costa norte española e parte da francesa sen que se poida achacar esa situación a nada nin ninguén en concreto.
É dicir, necesitáronse máis de catro mil días e uns cantos millóns de folios para que o noso país se convertese nun paraíso para os transportes pirata, que, de agora en diante, poderán usar as nosas costas para o que consideren mester, xa que sempre caberá botar a culpa dos seus desmandos á casualidade, o tempo, o esgotamento dos materiais ou unha superonda malvada e traizoeira.Hai quen pode mostrar certo hálito de esperanza baseándose en que a sentenza é recorrible ante o Supremo, pero un superficial repaso pola xurisprudencia é suficiente como para que se esvaezan todas as ilusións. A teor do fallo, custa comprender como é posible que o fiscal reclamase á aseguradora do buque máis de catro mil millóns de euros polos danos causados pola vertedura. É incrible que un letrado vise esa cantidade como razoable e outro, na sentenza, limite a responsabilidade aos vinte e dous millóns que xa foran depositados no xulgado como fianza.
Ao final, o único que queda claro é que o rumbo errante do buque, as miles de toneladas de fuel vertidas, o custo da súa limpeza ou o dano ambiental e económico provocado a Galicia, segundo as súas señorías, non é achacable a ninguén.
Nin ao responsable do barco, nin ao seu dono, nin á aseguradora, nin aos responsables da decisión de afastalo da costa e, por suposto, faltaría máis, a ningún dos políticos que, mentres a costa se tinguía de loito, participaban nunha cazaría nun couto privado e selecto.
Hoxe resulta máis difícil que nunca pedilo a un galego ou a calquera cidadán ben pensante que siga crendo que a Xustiza é xusta e que quen comete un atropelo remata por pagala. Lonxe diso, a decisión xudicial estableceu unha especie de barra libre para eses piratas do mar aos que, dende onte, lles queda polo menos un lugar no que seguir facendo o que lles dea a gana con total impunidade e amparou a lei.
Talvez, algún deses políticos sinalados por todos, aínda que sexa só por vergoña toureira, comezase a barruntar a posibilidade de cambiar unha lexislación que, polo visto, é totalmente inútil.

venres, 15 de novembro de 2013

O PSOE VOLVERÁ

O socialismo español hoxe debátese entre Schopenhauer e Ortega. A conferencia política pechou co slogan de Rubalcaba de que o PSOEvolvera. Non obstante, ninguén tivo claro cal foi o PSOE que se foi, se se foi, e cal o que volveu, se volveu.

O aparato do partido meténdose nas meninxes de Schopenhauer -as cousas sempre son as mesmas pero doutro xeito- comete o erro que anunciaba Ortega -achar continuidade no diferente é ignorar o vigor desas diferenzas-. É a fatalidade que nos pode provocar concibir a política en imaxes, que non deixa de ser sempre unha sobreactuación no aire. Todo iso recorda ao novo realismo que era o concepto neo-dadaísta de Yves Klein, un artista que facía cadros sen pintura, libros sen palabras ou cancións sen música. A súa obra máis coñecida é unha fotografía titulada "Salto ao baleiro."

A exultante afirmación de que volveu o PSOE é, no fondo, unha apelación e un desexo de volver á normalidade dun escenario que se esvaneceu. Recuperar o privilexio da alternancia mediante o recurso voluntarista de crer que todo se reduce a un cambio de imaxe e a elaboración dun atrapallado programa electoral, supón un reducionismo que non comprende a crise política e institucional que padece o país. Quizais porque os congresos e as conferencias do partido socialista se parecen cada vez máis a unha asemblea de accionistas, os cales sempre saen satisfeitos se as súas expectativas na tecnoestructura non son defraudadas.

Ignorar a crise orgánica do sistema capitalista español e da armazón política da Transición, a quebra territorial cuxa verdadeira etioloxía radica na carencia dun proxecto nacional coherente e integrador e que transcende á retórica contra os nacionalismos periféricos, os déficit democráticos que propician a inmutabilidade dun réxime de poder que lle concede unha influencia privilexiada ás elites económicas, financeiras e sociais e cuxo poder económico devén en poder político alleo ao escrutinio cidadán, representa obviar as ideas e conviccións que deben constituír a un partido cuxo compromiso ideolóxico non pode ser senón a transformación dun réxime político e un modelo social que resulta tan inxusto.

Trataríase de alentar un proxecto construído dende abaixo sobre o naufraxio do espolio das elites. Non é ocioso, polo tanto, poñer atención á advertencia de Gianni Vattimo cando afirmaba: a esquerda contentouse con pequenas reformas. Eu propoño unha oposición forte que limite a forza da dereita. Os partidos socialistas acostumáronse a ser forzas de goberno e iso mátaos. Perden o seu electorado ao comprometerse cos poderosos. "

xoves, 14 de novembro de 2013

O CHAPAPOTE

prestige

Os responsables políticos da xestión do 'Prestige' once anos máis tarde.

Novembro de 2002. As costas galegas tinguíronse de negro pola catástrofe ecolóxica provocada polo afundimento do petroleiro 'Prestige'. Once anos máis tarde a xustiza ditou sentenza e non se culpabilizou a ningún responsable político. Este triste episodio fixo chorar moitos españois e irritou ao mesmo nivel a xestión do Goberno.
Eran os últimos anos do Executivo de José María Aznar, que gañara dous anos antes as eleccións por maioría absoluta. O 'Prestige' supuxo o inicio do declive da Administración conservadora. A oposición cargou con toda crueza contra os que ocupaban os ministerios implicados e moitos pensaron que sería o final da súa vida política. Pero, non, cousas da vida. Hoxe moitos dos rostros do poder relacionados co escándalo son as persoas máis poderosas do país, empezando por Mariano Rajoy.