sábado, 11 de outubro de 2014

IMPUTADO O DIRIXENTE COMUNEIRO QUE DEFENDE O CENTRO COMERCIAL DE VIGO

A xuíz ve indicios de apropiación indebida nunha operación urbanística

A permuta baixo sospeita foi clave para o rexeitamento da gran superficie
 
A revelación dunha insólita permuta de terreos que, segundo todos os indicios, fixo perder unha elevada cantidade de diñeiro á Comunidade de Montes de Cabral, quebrou a confianza dos comuneiros no seu presidente, Luis Rodríguez, e acabou sendo clave en que estes dixesen non ao gran centro comercial que a compañía Eurofund Investments pretendía instalar na zona. Pero os feitos non remataron aí. A oposición a Fernández trasladou o caso á fiscalía, o que derivou na imputación xudicial do presidente por un presunto delito de apropiación indebida.

O titular do xulgado de instrución número 8 de Vigo emitiu un auto no que estima a existencia naquela operación de indicios de aprobación indebida, polo que cita a declarar a Luis Fernández en calidade de imputado o próximo 30 de outubro. Entre outras dilixencias, a xuíz tamén cita como testemuña a Jesús de la Fuente Villar, xefe do Servizo de Montes e Servizos Forestais da Xunta en 2006, cando Villar iniciou os trámites da actuación presuntamente delituosa.
 
A fiscal xefe da área de Vigo, Susana García-Baquero, avanzou na súa investigación previa a existencia de indicios de actos de disposición e adquisición "que prexudican os intereses" da comunidade de montes, ademais de "vulnerar a normativa reguladora" destas entidades. No auto da fiscalía establecíase que os feitos "constitúen un delito de apropiación indebida na súa modalidade de xestión desleal", penado con seis meses a catro anos de prisión.

A operación que agora investigará o xuíz iniciouse en 2006, en plena burbulla urbanística, e culminou a principios de 2012, aínda que se coñeceu en setembro do pasado ano, só dous meses antes da asemblea que decidiu negar a cesión dos terreos para o proxecto de Portocabral. Basicamente, os feitos consisten nunha permuta negociada por Fernández co titular dunha sociedade inmobiliaria denominada Grucave SL, na que a comunidade de montes achegou 3.140 metros cadrados de terreo industrial na zona de Puxeiros a cambio de 4.300 de terreo rústico clasificado como comunal.
 
A Comunidade de Montes xa desembolsara previamente 240.000 euros, para comprarlle ao Concello de Vigo unha parcela de 740 metros cadrados que interesaba a Grucave. Durante seis anos, Luis Fernández porfiou nunha negociación coas autoridades municipais ata que finalmente logrou adquirir o terreo, a un prezo de 335 euros o metro cadrados. O intercambio realizouse a pesar de contar cun informe en contra da Xunta, que alertou de que a entidade achegaba terreos non comunais a cambio doutros que si o eran, e que polo tanto poderían ser asumidos sen custo ningún.

De aplicarse a toda a parcela o prezo que pagou a comunidade de montes polos 714 metros cadrados que lle adquiriu ao Concello, os terreos que remataron en mans da promotora Grucave, e nos que se construíu unha gran nave industrial, terían superado o millón de euros. Segundo cálculos da oposición a Fernández, os que achegou a comunidade poderíanse ter reunido por uns 100.000 euros. Tras pechar a operación, Grucave vendeu a parcela ás empresas dos fillos do seu titular, Antonio Caride. Posteriormente, un deles revendeu a súa parte ao seu irmán por 562.000 euros.

Ademais das declaracións de Luis Fernández e do entón responsable do Servizo de Montes da Xunta, a xuíz do número 8 de Instrución de Vigo requiriu a Grucave para que que achegue a escritura pública de permuta e a proba documental da adquisición de dúas parcelas, así como a proba documental da recepción do prezo. Tamén insta á notaría na que se pechou a operación a que remita o expediente completo de escritura de ambos os dous terreos polos que a inmobiliaria as agrupou en febreiro de 2006. Ordena así mesmo á Policía Nacional a que cumpra todas dilixénciaas pendentes.
 
Portocabral insiste

Malia que o rexeitamento dos comuneiros, por unha estreita marxe de votos, frustrou a execución a curto prazo do proxecto Portocabral, Eurofund Investments non desiste. O grupo investidor ten outra vía, máis lenta, consistente en esperar a que o Concello de Vigo execute o desenvolvemento urbanístico da zona afectada, que o actual Plan Xeral clasificou para un gran complexo de uso principalmente comercial. E xa anunciou que a súa intención é poñer en marcha un proxecto no que asegura que investirá 500 millóns de euros.

O alcalde, o socialista Abel Caballero, mostrouse sempre favorable á creación do centro comercial, e asegurou que o desenvolvemento da zona é unha obriga considerada no plan. Os opositores ao proxecto e á directiva do imputado Luis Fernández mantéñense alerta, conscientes de que a asemblea que decidiu non ceder os terreos a Eurofund non supoñía a renuncia definitiva do grupo ao proxecto.

O plan de Eurofund dividiu a parroquia de Cabral e provocou enfrontamentos entre partidarios, liderados pola directiva dos comuneros, e detractores. Unha asemblea o pasado ano rematou con sete feridos e tres detidos
. EL PAIS

O presidente dos montes de Cabral, citado a declarar por presunta apropiación indebida

venres, 10 de outubro de 2014

A GRANDE ESTAFA DO PRESUPOSTO DE DEFENSA 2015

Dende a chegada da crise en 2008 os presupostos do Estado demostran como se abandona á súa sorte ás capas máis desfavorecidas da sociedade española. Pois os axustes aplicados foron en contra do interese xeral da poboación, pois se recorta naqueles ámbitos que deberían ser os de maior preocupación: o fomento do emprego, o investimento público para incentivar a economía e o emprego, e o mantemento dos servizos sociais básicos.

Na proposta de presuposto para o ano próximo, obsérvase como o Ministerio de Fomento descende nun 14,2%; o de Emprego e Seguridade Social un 15,5%. En cambio, o Ministerio de Defensa aumenta un aparente 1,1%. E digo aparente, porque só co que se esconde aumenta un 30%. E é que o ministro Montoro coa complicidade do titular de Defensa, Pedro Morenés, fai trampas nas contas, porque a sabendas de que o gasto final nalgunhas partidas será enormemente superior, ocultan as súas intencións ao subvalorizar dúas partidas, a destinada a cubrir a factura dos Programas Especiais de Armamento (PEAS) e os gastos das misións militares no exterior.

Respecto á primeira, o Goberno, como vén facendo en anos anteriores, volveu presupostar a cifra de 6,84 millóns para o pagamento de PEAS, cando nos últimos tres anos foi aprobado un crédito extraordinario que supuxo aumentos nesta partida de ata un 250%. De feito, en 2012 o gasto real foi de 1.782,77 millóns, en 2013 de 879,48, e en 2014 de 883,65 millóns. Para o próximo ano 2015, e de acordo coa programación de pagamento dos PEAS do propio Ministerio teranse que aboar 1.000 millóns. Entón, ¿por que se presupostan tan só 6,8 millóns? Sen dúbida trátase dunha fraude.
 
 No referente á partida sobre as operacións militares máis alá das fronteiras españolas, acontece algo similar, consígnanse 14,36 millóns, cando ano tras ano se produce un gasto de entre 700 e 800 millóns, que son achegados dende un caixón desastre do presuposto denominado Fondo de Continxencias. Outro xeito de camuflar o gasto real en Defensa.

Pero aínda hai un terceiro engano e sen dúbida o máis alarmante. É o referente á Investigación e Desenvolvemento de novas armas. A I+D militar crece nun 43,5%, respecto a 2014, e pasa de 506,8 a 727 millóns; dos cales 563,9 serán créditos ás empresas de armamento a cero interese e ligados a PEAS  e concedidos dende o Ministerio de Industria e polo tanto tampouco suman como gasto no presuposto de Defensa. Unha I+D militar que mantivera unha tendencia á baixa dende o ano 2009 e que agora se volve incrementar. O aumento da I+D militar contrasta co escaso aumento da I+D civil que só se incrementa nun 4,8%. Outro agravio para o desenvolvemento da produtividade e a mellora social.

Estes créditos en I+D militar véñense denunciando como axudas encubertas ás empresas militares, ou peor, en lugar de I+D trátase de pagamentos a conta das armas. Uns créditos que dende o seu inicio en 1997 ascenden á astronómica cifra de 16.120 millóns e que non foron devoltos. Pois obedecen a unha enxeñaría contable: xorden dende o Ministerio de Industria e o Ministerio de Defensa comprométese a retornalos cando pague as armas ás empresas militares. Crearon unha trampa contable que acumula unha débeda impagable e que a Facenda Pública non sabe como resolver, pois se os condona sumarán como déficit público.

En definitiva, trampas contables para amañar o presuposto de defensa e impedir que a opinión pública coñeza o gasto militar real do Estado español e poder xustificar os axustes que debilitan o escaso estado social español.

mércores, 8 de outubro de 2014

A MANCHA ESTÉNDESE EN SANSENXO

A causa por corrupción urbanística suma xa 19 imputados. Os denunciantes non exercen a acusación particular e un deles recibe agora unha polémica licenza.
 
Dende que o 1 de marzo de 2011 o Xulgado de Instrución número 2 de Cambados incoase dilixencias polas denuncias de tres veciños de Sanxenxo aos que o Concello lles denegara licenza de construción, o proceso deu un xiro ao aumentar a lista de imputados e dividirse en cinco procedementos. Á espera do que decida o ministerio fiscal -se redacta o seu escrito de acusación ou solicita máis medios de proba- o balance xa é de 19 persoas implicadas, entre políticos, técnicos e construtores.

O que en principio parecía unha simple denuncia administrativa entre os centos de expedientes urbanísticos para edificar que se tramitaron en Sanxenxo na pasada década, o caso puxo en evidencia os excesos dun urbanismo incontrolado no epicentro turístico das Rías Baixas. Non obstante, o PP local, que se encontra na diana de todos os dardos, cre que detrás das denuncias están antigos membros e desertores do partido contrarios á candidatura da alcaldesa popular, Catalina González, unha das imputadas neste proceso, e aínda que acabou repetindo mandato tras os anteriores xa anunciou que non se presentará á terceira reelección en 2015.

Cos responsables do urbanismo local dende 2006 tocados por presuntos delitos de tráfico de influencias, suborno, prevaricación e contra a ordenación do territorio e da administración pública, o caso pasou o ecuador dunhas complexas dilixencias que se foron ampliando de forma exponencial ao numeroso elenco de imputados. Agora, a causa podería iniciar a súa recta final cando a Audiencia Provincial de Pontevedra resolva os recursos presentados pola parte demandada contra o auto do xuíz polo que acordou instruír por separado as cinco licenzas investigadas que poñen en dúbida a actuación da cúpula da Xerencia de Urbanismo, xa desaparecida en maio pasado despois de 11 anos xestionando a oferta e a demanda dunha descomunal burbulla inmobiliaria.
 
Algúns imputados aparecen implicados en varias causas. É o caso de Encarnación Rivas, actual secretaria xeral de Urbanismo da Xunta, que dirixiu esta área en Sanxenxo durante os últimos anos do goberno do anterior rexedor, Telmo Martín, tamén do PP, o creador da Xerencia de Urbanismo. Un dos dous asuntos que afectan a Rivas refírese á licenza de dous polémicos bloques de vivendas construídos na rúa Progreso pola construtora Balboa e Chan, con nove imputados. Este é un dos casos máis paradigmáticos porque, mentres se instruían as dilixencias contra practicamente todos os responsables da antiga Xerencia de Urbanismo, se decretou o derrubamento do inmoble que agora acaba de aprazar o tribunal contencioso administrativo de Pontevedra ata que non se resolva o incidente de paralización promovido polo Concello. A demolición xa foi adxudicada por 150.000 euros aínda que os construtores, tamén imputados, e varios propietarios reclamaron a devolución do seu patrimonio ao Concello. O outro asunto que salpica a actual responsable de Urbanismo da Xunta é a peza separada número cinco, aberta por presuntas irregularidades na legalización dun chalé na praia de Montalvo e pola que está igualmente imputada María Soledad Leiro, exconcelleiro de Urbanismo.

Leiro aparece ademais noutras dúas causas. Tamén estám dobremente imputados a alcaldesa; que fose xerente de Urbanismo e actual arquitecto municipal, Rafael Vázquez Abal; a asesora de urbanismo, Ana Belén Louro; e o arquitecto técnico municipal Pablo Guío del Amo. Guío, que se apartou unha longa tempada do Concello por estrés aínda que xa se reincorporou, está imputado en tres causas, unha delas xunto á súa muller, ao ser a promotora das obras ilegais que fixo no seu chalé de Sanxenxo.
 
Malia a inesperada repercusión política que lastrou o caso, os tres denunciantes que deron orixe a estas investigacións (os irmáns Valentina e Manuel Afonso Martínez e Francisco Otero Vázquez) non teñen avogado, polo que non exerceron por agora a acusación particular nin parece que vaian facelo, segundo as fontes consultadas, polo que o futuro procesual dos imputados só depende do criterio do xuíz e o fiscal coas probas que se solicitaron.

O representante do PSdeG na comisión de urbanismo -o órgano que herdou as competencias da extinta xerencia e na que teñen voz os tres partidos da oposición- denunciou a licenza "baixo sospeita" que concedeu este ano o Concello e que solicitou o marido unha das denunciantes, Valentina Afonso, despois de negarlla sistematicamente, unha medida que acabou sendo un dos detonantes do proceso xudicial.

Onde se denegara a construción dunha vivenda, no lugar da Barrosa, o Concello concedeu licenza para almacén de apeiros de labranza. A oposición cre que é unha solución "solapada" porque infrinxe as ordenanzas debido ás características do proxecto. O PSOE esixiu explicacións á alcaldesa para que aclare o expediente e que se faga un seguimento exhaustivo das obras. Quere saber por que un proxecto que antes era ilegalizable agora non o é.

martes, 7 de outubro de 2014

AS CLOACAS DAS CAIXAS

As entidades financeiras chamadas Caixas de Aforro só serviron para dar acubillo a amiguetes, enchufados, paniaguados das cúpulas de partidos e organizacións sociais. Os seus directivos, sabéndose protexidos polo poder, converteron unhas institucións que tiñan como obxectivo a obra social en goridas de ladróns, onde o menos importante era xestionar ben o diñeiro público.

O severo diagnóstico axústase á multitude de procesos abertos pola Xustiza á inmensa maioría destes supostos directivos que foron colocados á fronte das entidades sen ter nin idea do que é un balance. E á ruína á que levaron gran parte delas, obrigadas a fusións tardías para salvar os mobles. O Banco de España e os seus sucesivos gobernadores, colocados polo Goberno correspondente, tamén teñen unha grave responsabilidade no acontecido.

Este desnai ten costado aos españois un rescate europeo que teremos que pagar como débeda durante decenas de anos. O peor, o máis sinistro, é que agora sabemos que, ademais, tiñan unhas tarxetas en negro coas que pagaban os gastos correntes. A desagregación minuciosa de cada un destes gastos debe ter coa alma en vino a máis dun ex conselleiro de Caixa Madrid/Bankia porque pode poñer en evidencia os seus vergüenzas. Mesmo nos poderiamos encontrar con algunha factura dun prostíbulo.
 
O concepto que estes "enchufados" tiñan dos gastos de representación é tan amplo que malversaron máis de quince millóns de euros en vivir ao grande. Hai que recoñecer que uns máis que outros e que, para salvagardar a fe na honradez do ser humano, houbo tres que non se levaron nin un duro. Pero hai dous casos especialmente vergonzosos. O primeiro é o ex presidente da entidade Miguel Blesa que, non contento co desmesurado salario que cobraba, se axenciaba un sobresoldo opaco ao fisco para pagar a súa ansia de ostentación. O outro é o militante de esquerda Unida, Moral Santín quen, esquecendo aos "arriba parias da terra" ou precisamente por iso, sempre estivo disposto a amparar as felonías da dirección da Caixa a cambio de levarse un diñeiro a mancheas.

Algúns, espantados pola alarma social e asustados de ver o seu nome e a súa foto nos xornais, apresuráronse a devolver parte do diñeiro. Pero non é suficiente. Hai que devolver ata o último céntimo, antes de que o fisco e a Xustiza lles indiquen o destino que debería reservarse aos que malversan os diñeiros públicos.

Pero os cidadáns indignados e enfastiados deben prepararse porque isto non fixo máis que empezar. Guindos xa anunciou onte que se detectaron vinte irregularidades nas entidades rescatadas. Outra das Caixas quebradas, que acabou sendo comparada por un euro polo Banco de Sabadell, a Caixa do Mediterráneo, ten a todo o seu consello de administración baixo a lupa do xuíz Gómez Bermúdez por permitir ao seu presidente, o ilicitano Modesto Crespo, atribuírse unhas dieta de 300.000 euros.

É a gota que enche o vaso da irritación social contra unha clase política, sindical e empresarial na que se taparon os uns aos outros para desvalixar as arcas públicas.

luns, 6 de outubro de 2014

INDIGNANTE

Das decenas de miles de corrupcións habidas en España durante os últimos anos, probablemente esta dos conselleiros e directivos de Caixa Madrid e Bankia é a que máis irritación e frustración provoca. E mira que os houbo gordos e soados! Pero este é especialmente ofensivo por producirse ao tempo que os obrigados ou enganados clientes eran desafiuzados das súas vivendas ou desposuídos dos seus aforros con participacións que chamaban preferentes.
A cúpula de Caixa Madrid e de Bankia gozaron de tarxetas de crédito "fantasmas" e opacas coas que cargaron sobre a entidade 15,5 millóns de euros falsamente contabilizados para pagarse viaxes, restaurantes e outros bens e servizos dignos do seu encumbrada posición. Tamén extraeron diñeiro en efectivo de caixeiros automáticos, polo menos de 2,1 millóns de euros. Estas tarxetas foron outorgadas á marxe dos gastos de representación que tiñan os directivos que á parte cobraban como soldo unha media de máis de 2,5 millóns de euros anuais. Entre os directivos, ademais de Blesa e Rato, figuran os conselleiros nomeados por PP, PSOE, IU e CCOO, 22 dos cales seguiron usando as tarxetas, meses despois de cesar nos seus cargos. A caixa foi rescatada en 2011 con 4.465 millóns de fondos públicos, capital e intereses que estamos a pagar todos, cos nosos impostos e a través dos salvaxes recortes sociais que sufrimos ¿Que pena merecen estes verdugos, ladróns, vividores, antipatriotas, excelentes excrementos, fillos distinguidos da máis abxecta besta? "A forca", respóndelle o comentarista Arlekín.
 Por suposto que non merecen a forca nin os 20 anos de traballos forzados a pico e pa, de sol a sol e a pan e auga e cobrando o salario mínimo que suxire o comentarista CapitanRed. Pero si que merecen a forca social e a implacabilidade da xustiza por apropiación indebida, delito societario e cantos se deriven, en peza separada do asunto principal se preciso é e en prol de que non se dilúa no tempo e as argucias. Estes señores instauraron a corrupción 'legal', coma se o diñeiro e a empresa fosen súas e cun concepto patrimonialista dos bens públicos. Non abondaría con que devolvesen o diñeiro, como xa fixo o famoso Rodrigo Rato ao ser requirido para xustificación dos seus gastos opacos, senón que é necesario o reproche penal, e por suposto a prisión se procede. O descrédito de política e finanzas foi dificilmente reversible. A presunción de inocencia para outras entidades queda destruída. E por suposto haberá de render contas o responsable do Banco de España pola súa clamorosa falta de controis. Hai que auditar España e as súas trampas e corrupcións ao completo e non só a súa débeda. E haberá que preguntarse para que servía e facía a Asemblea de 300 membros de Caixa Madrid, á que pertenceu o agora Secretario Xeral do PSOE. Non pola contía, pero si polo seu significado social, esta ben pode cualificarse de paradigma da indecencia política e profesional. Tanta, que os cidadáns, fatigados, temerán que, como sempre, non pase nada.

sábado, 4 de outubro de 2014

Aparece no sótano o retrato de Miguel Blesa polo que Caixa Madrid pagou 159.000 euros

xoves, 2 de outubro de 2014

CURSO DE DEMOCRACIA

Apunteime nun Curso de Democracia que dan nunha academia do meu barrio. Estou a desexar que empecen as clases porque así me decatarei de quen ten razón no de Catalunya, se os dirixentes cataláns aos que non lles cae da boca a palabra democracia ou os dirixentes nacionais que din que o democrático é que decidan todos os españois. Estou feito unha lea. Porque se só son demócratas os cataláns que defenden o seu dereito a decidir ¿quere dicir que os españois que defenden o contrario non o son? É moi raro que a democracia consista en facer o que diga eu, e o que non o acepte non é demócrata. Paréceme que isto non ten arranxo, uns queren a independencia e outros non están dispostos a concedela de ningún xeito. E non caben posicións intermedias. Aínda que lles concedesen máis soporte económico ou mesmo aínda que se aprobase o federalismo - que non sei ben en que consiste nin en que se diferencia do amplísimo autonomismo - daría igual porque só se pospoñería o problema e a desafección continuaría. Non sei, debo de ser un reaccionario antidemócrata. A ver se na academia o aclaran.
O mesmo que o de que o Tribunal Constitucional é un tribunal político elixido politicamente. Non sei que outra forma habería de elixilo. Ademais creo que é máis ou menos así en todas as democracias do mundo, porque ¿como o van elixir directamente os cidadáns se non saben quen é nin que méritos teñen os candidatos? Os cidadáns elixirían os que creran que eran os mellores ou sexa os que sintonizaran mellor coas súas ideoloxías e sería o mesmo que co sistema actual.
Outra cousa que espero que aclaren no curso é se o PSOE é de esquerda. Os que o dirixen din que si, as bases din que regular, e a oposición de esquerda-esquerda di que non e que non lles serven. Sería importante sabelo, e sobre todo saber se é demócrata, porque, sen ir máis lonxe, no de Catalunya din que non se pode votar se non se reforma a Constitución, sabendo que non se poderá reformar porque non se poñerán de acordo nas reformas.
Creo que van conxelar os salarios por quinto anos consecutivo. ¿É isto democrático? Mentres uns se forran, a pobreza aumenta e en Caritas teñen que atender a 2,5 millóns de españois, un 37% máis que o ano anterior. E a luz subiu un 11% no último trimestre. ¿É isto democrático? Non entendo por que houbo e hai tantas manifestacións para tantas cousas, batas brancas, mestres..., e para o da luz ningunha. ¿Ou a enerxía non é un ben esencial? Ou será que nos queren condenar a que vivamos ás escuras, cando as pensións só subirán un 0,25% o próximo ano?
E o gordo gordo é o da vivenda. Pero que escarnio é este! Fai falta ser viláns para deixar as familias sen as súas casas! Que democracia máis sospeitosa!
E o do artigo 135. O pagamento polos intereses da débeda supera o presuposto de todos os ministerios!
E o de...
E o de...
E o de...
Será un curso apaixoante. E creo que ao final che dan un diploma. Co que xa podes opinar sobre o que é a democracia. Menos mal, porque a matrícula custa un pico.

mércores, 1 de outubro de 2014

A REXENERACIÓN

As maiorías sociais en España non saben como deixar atrás a dramática definición que facía Sartre do individuo cando afirmaba que unha persoa é o que fai co que fixeron dela. O que fixeron, ou quixeron facer, coas clases populares é sometelas ao cinismo das aparencias. España é unha caixa de sombras chinesas e a política, ou a súa suplantación, un repertorio de consignas que intentan sobrevivir á auténtica realidade.

Unha sociedade onde as vítimas non existen porque os culpables sempre negan o crime. ¿Como sobreviven os desempregados maiores de 55 anos sen subsidio, os anciáns con pensións de fame, os mozos sen futuro, os traballadores con soldos míseros, os enfermos sen asistencia? Eles non son parte desa realidade onde a corrupción é o motor dos negocios e a economía a arte de que a estafa adquira un nome decente. Por iso, cando o poder nos di que as cousas van ben non se refire ás vítimas que como escribía Ana Ajmátova "ata para morrer deben facelo en silencio. " Esa poboación subxacente, segundo a ácida terminoloxía de Thorstein Veblen, é aniquilada cada día polo mesianismo demoníaco dunha verdade que impón a cobiza e a censura do diñeiro.
Cando o ocaso dun réxime non se desencadea por vicios ocasionais, senón por aqueles que o constitúen, é case imposible calquera tipo de rexeneración sen que implique a quebra definitiva do sistema político. Pódense redefinir os contornos pero non a esencia. Abolida a cidadanía como portadora de dereitos a favor, volvendo á xerga de Veblen, do interese das persoas substanciais -elites- o déficit democrático é uns dos trazos, como nos indica Chomsky, que nos diagnostica a presenza dun Estado falido. Pero de toda esta crise poliédrica e metastatizada, a ambigüidade da esquerda é un dos elementos máis paradoxais. Desterrada a ideoloxía do seu rego sanguíneo pola adaptación a un sistema que nega o modelo de sociedade que debería propugnar, é incapaz de redefinir un pensamento crítico que interpretando unha realidade que resulta tan inxusta, a transforme.
Non obstante, para sobresandar a indiferenciación política da esquerda maioritaria coas forzas conservadoras percibida pola cidadanía, que non se identifica co pragmatismo administrativo dun socialismo que pasou de ser un partido ideolóxico a un ente de xestión, sería necesario un partido socialista capaz de vertebrar o seu dinamismo mediante o debate interno, o respecto á discrepancia, a consolidación dunha auténtica democracia e liberdade de pensamento. En xeral, tal transformación ten que promover un criterio diferente para a selección dos seus responsables, onde a intelixencia, o sentido crítico, a independencia non sexan defectos para a promoción política e, en cambio, enténdanse como virtudes o seguidismo, a falta de criterio e a tendencia a obedecer.
É un momento histórico, político e social en cuxo contexto o atrezzo é incapaz de esconder por máis tempo a dor humana e onde a esquerda non pode ser unha simple corrección ao radicalismo conservador. A cidadanía presente que se quedou sen voz, sen instrumentos políticos de autodefensa ante un sistema cada vez máis impermeable ás demandas e necesidades das maiorías sociais e onde o socialismo corre o risco de converterse nunha esquerda falida nun Estado falido no seu afán de ser unha alternancia en lugar dunha alternativa a un réxime de poder en decadencia.
J.A.M.