martes, 31 de xaneiro de 2012

SEÑOR, QUE BOCHORNO

É un pobo con mar. O acusado quería un ovo ao tío que lle fixo agasallos. Este "pasouse" varios pobos cos agasallos para a muller e a filla.
A muller pagara os traxes do seu amante marido... e tamén os pagou o chofer... e máis tarde, o acusado confesou que non pagara nada e, despois, dixo nones confiando o seu futuro ao grupo dos seus "amiguitos da alma" e deixando en pelotas (con perdón polo eufemismo, pois traxes, pantalóns, chaquetas e zapatos se os houbo) a outros compañeiros de pena.
As cintas escoitadas na sala porían coloreado á  Capone e, finalmente a decisión popular -como fixera nas urnas- votou polo acusado. Non culpable, que non inocente, sentenciou.
¡Vós si que sodes inocentes! E é que o "curita" mentiu (pois nin pagou os traxes a súa muller, nin o chofer, nin el) e diga o que diga a señora da venda nos ollos e cen veciños postos en fila, ese señor é un bochorno para a cidadanía, en xeral, e para as boas xentes que habitan o reino das flores e o amor.
Algo cheira mal, moi mal, entre os naranxos en flor. E sabémolo todos menos os que dixeron o contrario... e xa sabemos, unha vez máis, como funciona aquí a xustiza e, segundo os plans do novo ministro como vai funcionar no futuro.
E se lle dan un pouco de tempo volveremos á época idílica de Xaime Maior Oreja.
Por se isto fose pouco, e que, demos, ninguén pode crerse o texto da sentenza que pon branco sobre negro o que todo o mundo ve por terra (desde as carreiras de coches ata os bolsos de Vouitton), por mar (os excesos que arruinaron ao país das flores), ou polo aire como ese aeroporto para pasear, co seu "hacedor" ante os tribunais (¡socorro!).
Cambiamos de lugar, pero seguimos entre "puñetas": por vez primeira na historia xulgan a un maxistrado que levantou o caso de maior corrupción padecida en España e que, tras encausar a Pinochet, loitar contra o terrorismo e a corrupción, atreveuse cos crimes do franquismo... O que, en palabras de Manuel Rivas, demostra "un estado de penumbra legal e moral onde o xulgado é o xusto, o capitán que nunca abandonou o barco".
Resistiremos?  José M.Villot

luns, 30 de xaneiro de 2012

DE AVES E OUTROS PAXAROS

Mentres a ministra Ana Pastor, con casa e parte da súa historia feita en Galicia, tomouse o seu tempo para darnos data para a aterraxe do AVE en terras galegas, ese tren circulará por Arabia Saudita grazas ás xestións do anterior Goberno e o pulso de moitas empresas, entre elas, unha galega.
Nesa reunión a ministra zamorana-pontevedresa non se referiu "ao equipo anterior" que o fixo posible, pero cando falan de "o noso AVE" os da gaivota recórdannos ao "Goberno anterior" e a herdanza que teñen que pagar.
Ollo: eles, os da gaivota, os que mandan, non pagan nada senón vostede, a súa tía, o seu cuñado e eu, a través de impostos e taxas que nos soben cada pouco.
Pois ben: durante o mandato do anterior Goberno investíronse para que o AVE pouse en Galicia máis de tres mil seiscentos millóns, mentres o Goberno "amigo" de Aznar, con Feijóo e Fraga batendo palmas, gastouse pouco máis de cincocentos millóns... O demais son tiros ao aire, contos en lugar de contas.
Feijoo9, a esada flamígera de Blanco, queixábase da previsión do Goberno anterior: outono de 2015 e agora confórmase, dixo, con que chegue o día dos inocentes de 2018.
Estamos fartos de contos e queremos que nos fagan as contas claras. Ademais, para a volta da esquina, algunhas voces din que subirá o IVE e seguirán os recortes en sanidade, educación e obras públicas. Portugal, ¡tan lonxe e tan cerca!, é o modelo.
E a nova tempada pode traer a venda de Paradores (outra das xoias da coroa) e novas medidas que nos leven directamente ao abismo e que, segundo Mariano, son inevitables pois "eles (o duo alemán-francés) mandan", como ben recordou o ministro señor Guindos, posto ás ordes de Europa.
Uns cantos paxaros de conta mandados a distancia polo que chaman os mercados. Miúdos paxaros están feitos. J.M.V.

domingo, 29 de xaneiro de 2012

A AUSTERIDADE

Dun tempo para acó non se fala doutra cousa. A austeridade está en boca de ricos e do poder; deses que viviron entre os deleites e os vicios, a podremia e o malgasto. Claro, dun xeito diferente a como a sofren os excluídos dun sistema de vida deshumanizador. O escándalo da pobreza e o desemprego en España alcanza cotas insostibles. Os desempregados, máis aló dos números e estatísticas, son persoas ás que se lles impediu vivir con dignidade. Tamén a Asemblea Xeral da ONU fala de diminucións.
Pódese facer máis con menos? Decididamente si. Fan falta bos administradores capaces de aproveitar ao máximo os recursos que se teñan. Non podemos confundir a austeridade, cos meros recortes sociais, e máis nas sociedades cada días máis desiguais. ¿Como lle podemos pedir austeridade persoal a quen non ten traballo ou non recibe un salario digno? ¿Como lle podemos pedir sacrificios aos pobres, se a nosa caridade co próximo é nula?; o respecto á transparencia e á palabra dada, para que en verdade sexamos persoas humanas nas que se poida confiar.
Neste momento requírense certamente oportunas medidas políticas que levanten a economía, sen obviar que en cada país ten as súas particularidades a crise, pero aínda moito máis que sexamos capaces de pensar naqueles aos que lles falta os bens necesarios para desenvolverse como persoa e como cidadán do mundo. Esperan a man tendida. Non nos serve, neste caso, a man que recorta.

sábado, 28 de xaneiro de 2012

REFORMA DO SENADO

 "Manter unha administración tan hipertrofiada como a que temos é un malgasto de recursos de todos que leva ao país á quebra e irrita aos cidadáns"
Alguén se acorda das eleccións de novembro? Van alá máis de dous meses, pasaron as festas de Nadal, constituíronse as Cortes, o novo Goberno tomou posesión e as primeiras medidas, Galicia perdeu a dous grandes personaxes, Díaz Pardo e Fraga, estamos a piques de culminar a costa de xaneiro e xa se divisa no horizonte o entroido...
Ao día seguinte e ata hoxe todos os cidadáns volvemos facer vida normal, metidos de cheo na actividade que a cada un depara a realidade prosaica. Todos, menos os senadores que, 64 días despois, celebraron o primeiro pleno cunha orde do día cuxo punto máis importante era a reforma do Regulamento para aprobar a constitución de 22 comisións.
As súas señorías tomáronllo con calma -¡así de dura é a vida do político!- aínda que, en honra á verdade, tamén hai que dicir que ninguén se queixou da inactividade do Senado ou de que os senadores non se reunisen nun pleno. Por iso é pertinente preguntar ¿para que serve o Senado?
Circulan pola rede documentos nada compracentes con esta cámara de representación territorial á que cualifican de moi custosa, perfectamente prescindible e ata inútil. Dicíao fai uns meses o entón senador do BNG, José Manuel Pérez Bouza: "Tal como está concibido, o Senado non serve para nada". Nun arrebato de sinceridade engadía: "Eu quero rendibilizar o meu soldo (ao redor de 5.000 euros mes), o que pasa é que a institución, tal como está configurada, non mo permite". Nesta liña manifestouse tamén un exsenador do PNV: "Se os cidadáns soubesen como se sestea e pérdese o tempo nesa institución, montarían en cólera".
Hai moita indignación na rúa e nas redes sociais, porque os cidadáns perciben que mentres a eles pídenlles sacrificios -subida de impostos, rebaixa de salarios, redución dos servizos básicos- mantéñense o Senado e centos de estruturas administrativas que só serven para que os partidos coloquen a políticos "amortizados", en moitos casos outorgándolles esas prebenda como premio á súa nefasta xestión.
Manter institucións inútiles é outra forma de malgasto de recursos do que son responsables quen non teñen vontade política de eliminalas. A ver se se decatan que unha administración tan hipertrofiada como a que temos é inviable, leva ao país á quebra e indigna aos cidadáns. Con toda a razón.  J.C.L.

venres, 27 de xaneiro de 2012

A GRAMÁTICA DA POLÍTICA

Oín moitas veces dicir que o Goberno do PSOE deixou unha mala herdanza ao Goberno do Partido Popular. Así mesmo, que o PSOE de Castela-A Mancha deixou unha mala herdanza a Dolores de Cospedal e, tamén, que o tripartito catalán deixou unha mala herdanza a CIU. Parece ser que Rajoy, Cospedal e Mas non sabían nada.
Por iso admiro a Javier Arenas, que, habéndonos advertido xa de que vai recibir unha mala herdanza, está disposto a aceptala. Por sentimentos patrióticos por Andalucía, non por ambición persoal.
Con todo, resúltame enigmático que nunca se fale de malas herdanzas na Comunidade Valenciana, a de maior déficit de España, a de maior malgasto en fastos e eventos durante anos. Pedinlle ao sabio Kalikatres unha explicación a ese enigma e respondeume isto: "Sería un sinsentido gramatical dicir que o PP deixou as arcas baleiras ao PP".
Así pois, cando toda España sexa de dereitas, as arcas sempre estarán cheas como a valenciana; por corrección gramatical. A crise terminaría. Non é certo que todos os políticos sexan iguais: algúns saben gramática. I.R.

xoves, 26 de xaneiro de 2012

ÁS VOLTAS CO SANTO LADRILLO

Unha crise terrible despois, sen indicio de saída, e aínda seguimos confiando a nosa recuperación económica á construción, ao ladrillo. Aínda que no medio deste vórtice reformista non paran de saír a colación termos tan venerados e ambiguos como "competitividade", "produtividade", "flexibilidade", "innovación"... o único que de verdade quedou claro na primeira batería de propostas do Goberno de Mariano Rajoy é que este manterá a dedución pola compra de vivenda habitual e o IVE reducido do 4% para todas as vivendas. É dicir, volvemos encomendarnos ao "santo ladrillo".
Só uns pequenos detalles máis: con cinco millóns de parados, co crédito pechado baixo sete chaves, coa promoción de vivenda protexida paralizada como medida de aforro institucional e coas imaxes de desafiuzamentos diariamente nos nosos televisores... ¿quen vai comprar estas vivendas? Efectivamente, os de sempre.

mércores, 25 de xaneiro de 2012

MALGASTO?

Logo de ler as declaracións do ministro Montoro, nas que quere actuar penalmente contra aqueles políticos que malgasten, cabe preguntarse que é para Montoro e o PP malgasto, e se a maioría dos españois estamos de acordo co seu concepto de malgastar. O dicionario da RAE define malgasto como "gasto excesivo e superfluo".
Os investimentos en educación, saúde, I+D+i, servizos sociais, dependencia, axudas aos máis desfavorecidos, etcétera, non son malgaste, aínda que para iso unha Administración téñase que endebedar. É un diñeiro investido en beneficio da sociedade, que é o que debe ser a política, pensar primeiro e sobre todo no interese e benestar dos cidadáns.
Despilfarros son os aeroportos deficitarios, as liñas AVE sen pasaxeiros, as autoestradas baleiras, as megaobras para maior gloria do político de quenda, inservibles ou infrautilizadas, moitos dos gastos militares, o acordo coa Igrexa católica, a construción dun cemiterio nuclear, os soldos de moitos políticos, os soldos estratosféricos de certos banqueiros, logo de recibir axudas estatais... e moitas cousas máis.
Agora fai falta que Montoro nos aclare cal é o seu concepto de malgasto e entón poderemos os cidadáns dicir se estamos de acordo ou non.

martes, 24 de xaneiro de 2012

CRISE, PICARESCA, ESPECULACIÓN...

Mentres os diferentes responsables políticos, sindicais, empresariais e financeiros discuten por impor as súas teorías para atopar unha saída ao longo túnel da crise, son miles as familias humildes que malviven na economía mergullada e coas escasas axudas públicas. Algunhas empresas permítense a licenza de pór encima da mesa de negociación a posibilidade da redución salarial e a rebaixa de categorías profesionais así como a supresión de quendas de traballo baixo ameaza de presentar expedientes de regulación de emprego.
Algúns traballadores apenas teñen tempo a dixerir a perda de emprego para engrosar as listas do paro e engancharse á economía mergullada para poder facer fronte á hipoteca, ao colexio dos fillos e o tomarse un café cos amigos de cando en vez. A emigración volve ser unha válvula de escape para moitos cidadáns, pero ao mesmo tempo un castigo para un país que deixa escapar a millóns de mozos profesionalmente cualificados.
En España a picaresca e a especulación son armas moi utilizadas por algúns personaxes sen escrúpulos máis preocupados do seu patrimonio persoal que do benestar xeral. Así o estado de benestar tocaralle esperar novos tempos xa que os próximos anos, tanto España como o resto de Europa, formasen parte dun gran laboratorio de probas para os tecnócratas, políticos e financeiros que xogasen a experimentar e pór en práctica novas teorías económicas, sen importarlles demasiado as consecuencias.

luns, 23 de xaneiro de 2012

O ´MEA CULPA´ DOS ARQUITECTOS

Profesionais novos recoñecen a súa responsabilidade no espallamento das desfeitas e reivindican unha maior presenza no deseño territorial e paisaxístico.
Unha das consecuencias positivas da crise económica en que nos atopamos debería ser a de botar unha ollada ao pasado para analizar e corrixir os erros que se cometeron en todo o que se refire ao coidado e estruturación do territorio. A paisaxe segue a ser un dos tesouros cos que e conta o país malia as moitas desfeitas amoreadas. Os arquitectos son un dos colectivos que deben formar parte desta reflexión, aínda que non os únicos. Nas últimas décadas o seu coñecemento quedou sepultado baixo os intereses políticos e económicos que levaron ao crecemento desmesurado do ladrillo.
Moitos destes profesionais fan autocrítica e recoñecen que tiveron parte de culpa no acontecido por se botar á beira e deixar en mans de políticos, construtores e promotores a ordenación dun territorio que sofre as consecuencias desas actitudes. Algúns dos membros da nova xeración de arquitectos que xa viu recoñecida a calidade do seu traballo dentro e fóra de Galicia apuntan a que o parón inmobiliario representa unha boa oportunidade para deseñar un país máis ordenado e sostible no terreo urbanístico.
Na súa opinión, o urbanismo desenvolvido nas últimas décadas estivo en mans de políticos, construtores e técnicos "moitas veces desaprensivos". Ao seu xuízo, os plans urbanísticos de moitas cidades pequenas e vilas "quedaron abandonados nas mans da parte máis mediocre da profesión". No que se refire ás posibles solucións, que o máis urxente é definir "que territorio queremos e como o queremos facer". "Temos modelos en países centroeuropeos coma Bélxica, Suíza e Holanda que poden servir como guía para facer as cousas mellor. Creo que habería que simplificar as normas, facelas máis sínxelas, o cal non quere dicir que faciliten realizar determinadas cousas".
Os arquitectos, especialmente os máis novos, son conscientes de que foron parte dos diversos problemas que afectan ao territorio e tamén deben formar parte da solución. Hai poucos días abriu en Santiago unha mostra deseñada por tres arquitectas novas e na que se lanza unha ollada irónica sobre o que aconteceu nos últimos anos cos efectos do pelotazo urbanístico. Spanish Dream recolle o que puido ser e non foi neses centos de vivendas que quedaron inacabadas e agora se converteron en testemuños silentes do que se fixo mal por parte de moitos actores (tamén os arquitectos) nestes anos de febre construtora.
As impulsoras deste proxecto, coñecidas polo alcume de Cadelasverdes, recoñecen que o remuíño de cartos e cemento vivido levou por diante as boas intencións de moitos profesionais do sector. O parón inmobiliario que vivimos actualmente semella un bo momento para que os profesionais da arquitectura volvan a ocupar o lugar que nunca deberían ter abandonado e achegar os seus coñecementos para facer unha planificación axeitada do territorio e mellorar o aspecto xeral da nosa paisaxe

domingo, 22 de xaneiro de 2012

LEI DE TRANSPARENCIA

O ministro de Facenda, Cristóbal Montoro, anunciou que a Lei de Transparencia incorporará, entre outras novidades, o feito de que "un xestor político non poida gastar máis aló do límite do seu orzamento porque falsea a contabilidade pública" e, en consecuencia, esixiránselle responsabilidades penais.
O anuncio caeu como unha bomba de acio na España enfangada por xestores corruptos, que son unha "minoría", pero que son os máis visibles e os máis escandalosos. E ata tal punto caeu como unha bomba que, desde o PSOE, desde Esquerda Unida, desde Converxencia i Uniu e desde o PNV apresuráronse a rasgarse as vestiduras co argumento de que unha cousa son as responsabilidades políticas e outra, moi distinta, as penais. "Se este criterio aplicásese aos bancos, aos cidadáns e ás administracións, estariamos ante a tolemia ou ante a película "Todos ao cárcere", de Luís García Berlanga", afirma o deputado Gaspar Llamazares.
Pois miren vostedes: un non sabe se hai que distinguir entre responsabilidade política e a penal, ou se corremos o perigo de que unha corda de presos vaia desde os despachos ás celas, pero o certo é que algo hai que facer, polo ben de todos, con man dura e con "tolerancia cero" para acabar con esa peor España, que en plena crise e aínda na pobreza, arránxallas para gastar diñeiro dos parados andaluces en cocaína ou para multiplicar por dez o prezo da escavación dunha gabia, habendo realizado a operación unha soa vez. Algo hai que facer, amigos, para que España, ademais de ser tristemente o país con máis alto índice de paro de Europa, sexa tamén o paraíso dos comisionistas ilegais, dos ladróns de pescozo branco e de quen se achegan ao poder non para servir aos españois senón para, servíndose deles, amasando grandes fortunas indecentes. E se eses tipejos, que pululan na dereita, na esquerda, no centro, nos nacionalismos, etcétera, teñen que ir ao cárcere, tras ser xulgados con todas as garantías dun Estado de Dereito, pois que se vaian ao cárcere e, antes, que devolvan o diñeiro que obtiveron ilegalmente.
Chama a atención que, cando se trata de subirse o soldo ou de acceder á xubilación máxima habendo cotizado o mínimo, todos os políticos póñanse de acordo, e nin sequera necesiten un debate para enmascarar os seus privilexios. Pero cando alguén se sae do guión (e o que fixo Montoro é saírse do guión dos malos costumes) xorden os choros, as lamentacións, as discusións bizantinas entre o político e o penal. O pobo chairo, que asiste perplexo ao escándalo da corrupción, enténdeo mellor e sentenza, con palabras moi concisas, que quen a faga débea pagar, e de que o abuso debe ser castigado con todo rigor. Debería entrar en vigor canto antes esta Lei de Transparencia, e con carácter retroactivo, e que ninguén crea que é unha "caza de bruxas" indiscriminada. Só tremerán os que teñen que algo que ocultar, e iso é moi saudable para todos.

sábado, 21 de xaneiro de 2012

O VICIO

Polo moito que se practica, roubar debe de ser unha actividade intimamente ligada á natureza humana. Polo moito que se incorre niso de facer propio o alleo este popular vicio aparece no ranking dos mandamentos de todas as igrexas. Por ser unha tendencia poderosa no ser humano sempre hai un momento na educación dunha criatura na que os pais deben ensinar ao fillo a devolver o subtraído e pedir perdón. Pero hai pais, nais ou adultos con idade de selo que, polo visto, non aprenderon a lección. En realidade, róubase moito máis do que se admite. Hai xente que razoa con moito salero que ata hai obxectos que están postos aí, como pedíndoche que os metas no bolso, e que o hotel, o restaurante ou o centro de traballo xa contan con iso, é máis, que teñen unha partida destinada ao que os usuarios afanan. Hai honrados españois que esquilmaron as escavacións arqueolóxicas do seu pobo. E que. Hai moito patriota que defrauda a Facenda. E, por suposto, houbo nestes anos moitos que malgastaron o diñeiro público e metéronse unha porcentaxe no peto. Por unha simple razón, porque era fácil e facíao todo o mundo, como din que dixo o soado duque no seu descargo.
Hai momentos históricos que animan esa cobiza. En canto ao que foi a cultura reinante, a do pelotazo intoxicou todas as artes humanas. Pero algún ensino poderase extraer de todo isto. Négome a que o desastre sexa estéril. Sabemos xa, por exemplo, que os políticos non poden actuar sen un severo control dos técnicos da Administración. Convencéronnos de que o democrático era que a clase política exercese todo o poder económico, sen impertinentes funcionarios metendo os narices nas súas contas. Pero o autocontrol non funcionou. E está claro que non se lles pode deixar sos. Elvira Lindo

venres, 20 de xaneiro de 2012

A POR O LADRILLO

Fai tempo que o viamos vir: a crise, magnífica escusa para uns cantos desmáns políticos, afectaría tamén ao medio ambiente, relegándoo aínda máis aló na lista de prioridades. Ou, aínda peor, xustificando calquera tropelía en nome do desenvolvemento económico, co pretexto de que é máis importante crear riqueza para o tempo inmediato que protexer a nosa contorna pensando no futuro. Xa os últimos gobernos do PSOE camiñaban por esa senda. E este primeiro do PP estao deixando ben claro desde o principio: o respecto á ecoloxía parécelle un freo ao progreso, e non está disposto a tragar con esas bobadas.
O ministro do ramo, Arias Cañete, afirmou apenas nomeado que non sabía nada do asunto. A esa declaración pouco prometedora seguiulle o anuncio a semana pasada dunha "reforma moi profunda" da Lei de Costas, que permitirá asignar novos usos ao litoral, e do próximo desenvolvemento do turismo -aínda máis- nos parques nacionais. Resumindo: nada se interporá para que un novo ataque do ladrillo e a masificación siga destruíndo as nosas paisaxes e todos os seus tesouros ecolóxicos.
Pero as malas noticias non terminaron aí: dous días despois, sóubose que o noso país renunciaba a seguir ocupando a presidencia do Programa de Medio Ambiente da ONU, cargo que nos correspondía exercer durante un ano máis, xustamente o ano en que se celebrará o Cume da Terra en Río de Janeiro. Está claro que no de proclamar a súa ignorancia, o ministro foi sinceiro. Aínda que, polo que imos vendo, podía mencionar tamén o seu total desinterese.

xoves, 19 de xaneiro de 2012

PRESUNTOS CULPABLES

A nosa Constitución establece no artigo 24 a presunción de inocencia para todos os cidadáns sobre os que recae algunha acusación, os cales han de ser xulgados coas garantías debidas. Con todo, hai outro tipo de xuízos paralelos, celebrados en foros alleos aos tribunais onde non só este principio non rexe, senón que se parte do suposto contrario. Algo que lamentablemente empeza a ser costume en España. Fíltranse sumarios, presuponse culpabilidades e dítanse linchamentos mediáticos. Este adoita ser o esquema.
Detrás destas actuacións, non prima a vontade de aclarar os feitos ou de facer xustiza. En moitas ocasións, abundan intereses bastardos en grao máis variopinto. Desde a necesaria carnaza para o marujeo nacional cos seus "sálvames" e demais "tomates", ata o puro interese partidista na loita por alcanzar o poder político.
É neste último caso, onde ademais de grave, o asunto alcanza niveis de hipocrisía alarmantes, que só conducen ao descrédito e desafección do cidadán cara á clase política. E é que hai unha tendencia á manipulación e a só querer ver a palla no ollo alleo.
Mellor para todos sería que os políticos deixasen aos xuíces traballar, respectasen a presunción de inocencia e esperasen á sentenza xudicial correspondente. Como tamén, que chegado o momento de esixir responsabilidades, utilizasen sempre a mesma vara de medir. Afecte ao seu partido ou ao rival. Trátese o caso de traxes, de gasolineiras ou de calquera outra cousa.

mércores, 18 de xaneiro de 2012

PARADOXOS

Sen dubidalo vivimos co paradoxo ao lombo. Sobre os nosos ombreiros o seu peso contraditorio, o razoable sometido ao absurdo ou certa incompatibilidade aparente que esconde un pensamento máis profundo. Remítome aos feitos irrebatibles. Por exemplo, un home tan cauto como Rajoy prometendo durante a última campaña electoral non alterar a base impositiva e aos cinco minutos de ocupar a cadeira de brazos de mandamás sobe o IRPF e o IBI. Escravitude de palabras, que ben puidese haberse aforrado -pois ninguén lle obrigaba-, a cambio de silencios que contradin o seu bo cartel de candidato agudo... Sen esquecer, doutra banda, que, aínda que non concluíron os seus cen días de confianza, semella craso erro e metedura de pata non "adiviñar" ou "comprobar" o socavón deixado polos seus antecesores e premialos -para maior inri da súa nefasta xestión- con condecoracións e longos colares.
Rodar inconsciente do mundo que fai corredores aos coxos. Así a prometida "temporalidade" nas puyas á clase media, asegurándolle alegría solidaria, polo ínclito ministro de Economía; tomándonos por imbéciles integrais, sexamos "membros" ou "miembras". E o summum capcioso, designando colaborador do gabinete unha "soga" repleta de antecedentes ideolóxicos en casa do aforcado.
Mundo traidor onde nada é verdade nin mentira, senón da cor do cristal con que se mira... Así declararse liberal -filosofía política dos votantes, que queiran gardar os diñeiros gañados nos seus petos- e actuar como social demócrata administrando esas economías domésticas baixo a protección do Tesouro Público. ¿Recordan? Non canóns en vez de manteiga, senón a manteiga baixo a protección dos canóns...

martes, 17 de xaneiro de 2012

MARIANO ¡ESTÁS RODEADO!

E é que, como dicía o clásico, un é dono dos seus silencios, pero culpable dos seus excesos verbais. O que aquí o pobo chama "ou falar non ten cancelas".
E é que ¿quen non recorda as grandes frases que foron lapidando a lista dos seus favoritos? Estes días, nos que se xulgan a dous expresidentes de comunidade -Valencia e Baleares- con carné e amplo percorrido no PP, fanse máis rechamantes aquelas frases do hoxe presidente de Goberno. ¿Recordan? A Camps díxolle, coa televisión por testemuña, que sempre estaría ao seu lado: diante, atrás, onde fose, o que parece unha frase de película cando o amigo do protagonista xura que lle levará tabaco e consolo ao trullo que este non é o caso.
A Matas, ¿recordan?, prometeulle se chegaba a Moncloa, levar ata alí, para repartir por toda España, imaxino, a súa política
A Fabra chamoulle "político modélico" e á actual ministra de Sanidade a apoio, aínda que a mala memoria non lle permita recordar cantos coches había no garaxe familia regalo da "Gürtel".
Un colega dedicado a rebuscar entre o lixo informativo, José María Esquerdo, autor dun libro que recolle os máis de mil insultos da caverna mediática, fixo tamén as súas contas para dar unha cifra dos representantes do PP que, como presuntos ou como implicados, teñen que presentarse ante os tribunais: pasan do medio cento.
Tamén hai quen ten sumados os disparates (aeroportos, autoestradas, AVE, mausoleos etc.) repartidos por todo o país e perpetrados, maiormente, desde as autonomías... cunha gran vantaxe ás que teñen á gaivota por animal de compañía. Sen ir máis lonxe contamos con 48 aeroportos -o dobre que Alemaña- dos que só unha ducia sobreviven sen axuda do Estado.
Non se trata, que tamén, claro, do seu custo, senón do seu mantemento que está baleirando a caixa común. No de Castelló, só vese a estatua de Fabra e no de Badaxoz, pechado antonte, o testemuño dunha tolemia.
Aquí temos estradas que non van a ningún sitio ou unha que vai ao monte do Gozo, onde Fraga repartía empanada e viño, ou que vai ata a Cidade da Cultura, o panteón máis caro do mundo, ou os tropecentos parques industriais que só teñen herba ao redor. Mires onde mires, Mariano, ¡estás rodeado!..

luns, 16 de xaneiro de 2012

RESPONSABLES DOS SEUS GOLFOS

O principal problema de España non é o paro nin a débeda, senón o déficit de atención que afecta aos nosos servidores públicos, un mal para o que non parece existir vacina. A última manifestación da síndrome foi o ocorrido coa desviación do déficit público, un asunto que ten ao PP e ao PSOE encerellados en demostrar que é o outro quen mente. Como é moi estraño que o Goberno saínte non soubese que as autonomías pasáronse tres pobos nos seus gastos e que o entrante ignorase este feito, entre outras razóns, porque é quen as administra, hai que supor que todo obedece a un descoido, a que nun momento uns e outros deixaron de mirar o lume e queimáronselles as lentellas.
Estas distraccións son a causa de moitos dos nosos males. ¿Habería caso Gürtel se a actual ministra Ana Mato reparase en que o seu marido aparcaba un Jaguar no garaxe? ¿Que botaban na tele para que na Casa Real ninguén se decatase da prosperidade de Urdangarín? ¿Cara a onde miraba Rajoy para non ver o chulo que era o palacete de Jaume Matas? ¿En que estaban pensando Chaves e Griñán para pasar por alto que o seu director xeral de Traballo, Francisco Javier Guerreiro, manexaba os fondos da consellería como quen xoga ao Monopoly? ¿Libraba o interventor da Xunta cando o chofer de Guerreiro levou pola patilla 1,3 millóns en subvencións?
Para os nenos con déficit de atención existen exercicios de rehabilitación moi sinxelos, pero un non vai pedir aos pais da patria que depositen obxectos nun caixa e logo digan sen mirar o nome das cousas que gardaron. O máis útil é facerlles responsables civís a eles e aos seus partidos dos desfalcos dos seus patrocinados, co que, ademais de elevar exponencialmente o celo e a pulcritude no seu traballo, evitaríase que o que se distraese fatalmente fose o diñeiro público que manexan.
Tennos dito a DXT que as distraccións páganse. Fóra dese contexto, a frase debería ser norma de obrigado cumprimento. Estamos ata os cumios de tanta neglixencia e de tanto latrocinio.  J.C.E 

domingo, 15 de xaneiro de 2012

TRABALLAR CANSA

Algún día haberá que agradecer a Camps e Matas o servizo que están prestando á cohesión social. Os seus respectivos xuízos, humillantes e retransmitidos en directo, teñen unha función catártica, facilítannos unha chiba expiatorio (ao xeito que o foi Madoff para a mafia financeira) e ata nos xeran unha ilusión de xustiza.
Dá igual que o que se xulga en ambos os casos (un cohechito de Camps, uns discursos bienpagaos de Matas) sexa unha mínima parte na corrupción de anos; o importante é que véndoos no banco, oíndo as súas repugnantes confidencias telefónicas e os interrogatorios, damos saída á rabia e o noxo que sentimos ao sabernos estafados.
Se o diñeiro público asimílase ao auga que circula polas tubaxes, os casos de corrupción serían as perdas de líquido que se producen ao longo da rede. Os xulgados estes días son apenas unha pingueira, pois sabemos que houbo fugas masivas noutros puntos polos que a auga común escapábase a barullo.
Así vivimos durante moitos anos, sen importarnos demasiado as perdas, pois mentres ao abrir a billa seguise saíndo auga non había de que preocuparse, aceptábase a corrupción como se acepta que nas canalizacións de auga (as de verdade) pérdanse miles de litros a diario polo seu mal estado. Pero claro, chegou a seca e agora, cando ao abrir a billa sae un hilillo fino, é cando nos acordamos das pingueiras, fugas e cataratas de diñeiro público que se escaparon.
Probablemente nunca vexamos no banco aos responsables de tanta corrupción, aos que puñan o cubo. E non me refiro só a Gürtel, as subvencións para coca en Andalucía, Urdangarin e demais. Hai outras corrupcións que talvez non teñan tipificación penal, pero son tamén corrupción e secaron máis a subministración. Por exemplo, en Valencia, o verdadeiro delito é que se fundiron miles de millóns en terramíticas, cidades das artes, fórmula 1, aeroportos pantasmas e torres cobradas sen pór un ladrillo, e agora haxa que facer unha colecta para que investiguen a diabetes da túa filla. Que noxo.

sábado, 14 de xaneiro de 2012

SALARIOS MÁXIMOS

Don Rodrigo Rato cobrou o ano pasado como presidente de Bankia dous millóns trescentos corenta mil euros (máis o variable). Ou o que é o mesmo: 260 salarios mínimos anuais. Ou dito doutro xeito: gañou nun día e medio o que un traballador co salario mínimo tarda en gañar todo un ano. Ou explicado aínda máis claro: cobrou en 2011 o que a un traballador en precario custaríalle dous séculos e sesenta anos no tajo.
O salario de Rato non é só indecente por comparación, senón porque todos pagamos indirectamente unha parte, a través dos nosos impostos. Bankia é unha das entidades financeiras apontoadas cos fondos públicos: recibiu 4.465 millóns de euros do FROB. E tamén é outro dos moitos bancos e caixas españois aos que haberá que desintoxicar da súa adicción ao ladrillo, pagando un banco malo a modo de rescate. O noso sacrificio permite estas festas.
Ante esta situación, que "crea alarma social" o ousado ministro de Economía, Luís de Guindos, atreveuse a mandar unha carta queixándose ante o Banco de España. De Guindos sabe do que fala: el mesmo cobrou 65.000 euros en 2011 por unhas cantas reunións no consello do Banco Mare Nostrum (que pediu 915 millóns de euros ao FROB). Tamén podería mirar en casa: na listaxe de afiados do PP. Entre os agraciados cos sueldazos das caixas -uns nomeamentos políticos- está o expresidente polo PP da Generalitat Valenciana José Luís Olivas, presidente do crebado Banco de Valencia, que o ano pasado gañou 1,6 millóns de euros de premio, polo seu ruinoso traballo. Ou o presidente da Deputación de Ávila, o home dos trece cargos, Agustín González, que levou 224.000 euros polo seu minijob a tempo parcial en Bankia e en Caixa Ávila. Ou o exministro Anxo Acebes, que compaxinou un sueldito nunha filial de Bankia (163.000 euros en 2011) cun escano no Congreso dos Deputados. Escolar.net

venres, 13 de xaneiro de 2012

O REINADO DA BANCA

A banca europea recibiu estes días máis de 400 mil millóns de euros, socializando deste xeito perdas, por enésima vez, e ao mesmo tempo amosando que o BCE ten unha dobre vara de medir, xa que todo son restricións cando se trata de axudar aos estados da periferia da Unión Europea. Nun caso fortalécese o gran capital, no outro prémese para rebaixar salarios, endurecer as condicións laborais, así como rebaixar servizos e prestacións públicas. É difícil amosar con maior claridade onde están as prioridades dos dirixentes da Unión.
A xustificación destas inmensas achegas é dar liquidez ás entidades financeiras para que poidan prestar ás pequenas e medianas empresas e máis ás familias, rematando deste xeito coa falta de recursos que afoga a economía. En anteriores oportunidades por idéntico motivo concedéronse prestamos (ao 1%) que despois foron utilizados para investir en débeda soberana (con xuros do 5% ou máis) ou empregados na especulación financeira. ¿Por que neste caso non ía ser máis unha vez deste xeito?...  O razoable é que esta morea de cartos servira para o control público destas entidades, garantindo un emprego axeitado dos recursos, cortando polo san coa especulación, a cobiza e a mala xestión do sistema bancario.
Que unha vez máis tantos cartos non serviron para nada resulta evidente, e mesmo agravouse a situación. Dáse a paradoxa de que os bancos depositaron no BCE en dous días 452 mil millóns de euros, en busca da seguridade da máxima institución financeira da UE, malia que os xuros que ofrece son do 0,25%.
Que sexa deste xeito reflicte a falta de confianza tanto na economía da zona euro como no propio futuro da moeda. Trátase dunha actuación contraditoria co discurso dominante, no que Bruxelas dá por encamiñada a saída da crise con medidas erradas de austeridade e dureza laboral.

xoves, 12 de xaneiro de 2012

A ESPAÑA QUE VAI BEN

Non me refiro claro á España da maior parte dos meus concidadáns, senón á deses poucos que nunca perden e sempre gañan. Leo que as grandes fortunas do noso país creceron durante o pasado ano case un 7%, moi diferente ás perdas da maior parte de nós. Mentres as matriculacións de automóbiles normalitos caeron case un 18%, pondo ao bordo do paro moitos postos de traballo asociados a este sector, os de gran luxo experimentaron un incrible incremento do 83%.
Por iso, polo ben que vai esa España, estráñame moito que todas as medidas e recortes deste novo Goberno, e ata do anterior, carguen a recuperación do país sobre os ombreiros da outra España, a dos traballadores e pensionistas, ou sexa as clases media e baixa deste país. Algo falla cando os responsables desta crise mundial, saen de rositas e gañan cada vez máis mentres a factura das súas incompetencias pagámola o resto, que somos a maior parte do país.
Non sei, pero dame a impresión de que algo e moi gordo falla, cando saio ao volante do meu modesto Opel, vexo moitos Mercedes, Lexus, Audi e BMW de alta gama e entón as contas non me cadran. ¿Hai tantas grandes fortunas no noso país? Creo que non, o que ocorre que por algún lado debe aflorar esa economía mergullada que supón case o 25% da nosa economía e que campa polos seus respectos, mentres que os diferentes Gobernos miran cara a outro lado.
Para que España, a de todos, vaia ben necesitamos unha reforma fiscal que non consista en subir impostos indiscriminadamente, senón que garanta que todo o mundo pague o xusto sen excepcións. E.C.

mércores, 11 de xaneiro de 2012

ESTA É UNHA CRISE TAMÉN POLÍTICA

A economía, en realidade a crise económica, está centrando por razóns obvias o interese cidadán. Difúndese desde a maioría dos medios a idea de que á nosa situación económica correspóndenlle as solucións que, desde o poder nacional e europeo, estanse propondo e que non hai alternativa. Parece que a economía fose unha ciencia exacta na que 2-2 sempre dá 0; esquécese con moita facilidade que a economía é unha ciencia social e, xa que logo, política.
Así pois, a crise non soamente é económica, ten tamén unha orixe claramente política. Porque está motivada por unha serie de decisións tanto do capital financeiro como das autoridades políticas europeas, que optaron por unha solución centrada exclusivamente no control do déficit. Esta opción favorece claramente aos mesmos capitais financeiros que a provocaron e prexudica á maioría da poboación, incluídos moitos empresarios.
Un dos problemas do PSOE é que non soubo vertebrar unha política alternativa á que lle obrigaba a UE, nin tampouco explicou por que adoptou aquelas medidas e non considerou outras. O PP centra a súa actuación no mesmo, pero máis. Esperemos que se Sarkozy e Merkel perden as súas próximas eleccións e os partidos socialistas soben ao poder en Francia e Alemaña rompan con esta política económica e apliquen outras medidas para saír da crise: é a última esperanza. Se non é así veremos unha crecente desafección tanto cara ao mesmo sistema democrático como cara a unha UE que será vista como a culpable última da crecente deterioración social e económico.

martes, 10 de xaneiro de 2012

REFORMA FISCAL

Moitos dos incrementos do patrimonio nos últimos anos non creceron polas rendas de capital, nin xurdiron como premio a unha capacidade emprendedora. Fixéronse vía salarios, dunha forma que algúns podemos considerar fraudulenta, pero vía salarios: directivos que se pon unha retribución esaxerada, un bonus enorme en base a non se sabe ben que e un plan de pensións que lles outorga unha xubilación dourada. Todo iso aderezado co silencio sindical, cunha lei fiscal permisiva e coa conivencia de moitos empregados aos que lles caeron algunha migalla. Resultado: caixas de aforro crebadas, empresas vendidas ao estranxeiro e unha crise que non sabemos en que terminará.
Os poderes públicos non poden permitir que a necesidade dunha renda de traballo xusta para a gran maioría -dun soldo ninguén se fai rico, dicía a avoa- sirva de coartada a unha minoría para colmar a súa cobiza e afundir as empresas. Quen vise Inside job, quen leese o artigo Somos o 99,9%, de Krugman, pero sobre todo quen leese o PAÍS do sábado día 30 as retribucións dos banqueiros das caixas reestruturadas haberá sentido unha gran indignación. Indignación que podería evitarse cunha reforma fiscal que gravase cun tipo moi alto, por exemplo do 70%, a partir do millón de euros. Así que quen queira facerse rico que emprenda e arrisque o seu, non o dos demáis. Máxima que constitúe unha norma fundamental da economía. A fiscalidade debe contribuír ao bo funcionamento económico, algo que os meus compañeiros socialistas esqueceron. Outros lles roubaron a carteira. A.F.

luns, 9 de xaneiro de 2012

RECAMBIO PREELECTORAL

Se Feijóo non foi máis alá do que un recambio técnico nas consellarías afectadas pola deserción de Pilar Farjas e Currás, é porque ten máis ca decidido un adianto electoral. Non se explica doutra maneira que non aproveitase a ocasión que lle deparou Madrid para meterlle o bisturí a un Goberno que leva moito tempo facendo augas.
Teríalle sido fácil xustificar ceses e nomeamentos en cascada sen dar máis argumentos que o de ubicar en San Caetano a un equipo de refresco, política e tecnicamente capacitado para afrontar as reviravoltas dunha crise que se ceba de maneira inmisericorde con Galicia. Non o tería rexeitado se non lle quedara outro remedio que agotar a lexislatura, cun ano e catro meses máis por diante. O carácter presidencialista que lle impuxo ao seu mandato, e que tanta rendabilidade persoal lle deparou significándose de plató en plató na competición de tiro a discreción contra Zapatero,  non podería resistir tanto tempo sen inimigo exterior no que zurrar.
Vendo como avanza a treboada, sen que lle poñan remedio o mantra da austeridade e os recortes que farán desembocar o Estado de Benestar nun inmenso estado de necesidade, e con tódolos indicadores socioeconómicos de Galicia ao pairo –a última das malas noticias descríbea como a segunda das comunidades autónomas que máis emprego destruiu no último mes do 2011–, Feijóo sábese o sanbastián do autogoberno. A non ser que adiante nun ano o chamamento ás urnas.
Antes de que o electorado note nas súas propias carnes os latigazos do calvario ao que os mercados e o directorio Merkozy nos seguirá sometendo, amosándose Mariano Rajoy o seu alumno máis leal.
Antes tamén de que a sociedade galega perciba como imposibles de toda imposibilidade as reivindicacións que ata a noite mesma do 20-N constituiran a axenda soberanista do presidente galego. En primavera, cando aínda non se coñeza o machadazo orzamentario, ou no outono. Contando, ademais, con coller á oposición socialista e bloqueira enguedellada, e sen líderes de consenso, nos seus respectivos cuarteis de inverno.
Cousa ben distinta é o que ese recambio meramente técnico, e a fusión das consellarías de Cultura e Medio Rural coas de Educación e Mar, respectivamente, comporta para a imaxe, a credibilidade e a eficacia do autogoberno. Nada de nada.
Polo dito anteriormente, e porque o baixísimo nível e a ineficacia do Goberno non se salva coa caída dos dous conselleiros -Varela e Juárez- con menos peso político/partidario. Porén, había entre o resto moito onde escoller para acompañalos. Se non é de recibo que Juárez asumise desde un principio que o rural non ten solución, moito menos o é seguir contando con quen atura sen inmutarse a sangría laboral -Beatriz Mato- e a sangría tanto de asalariados industriais como do Igape –Javier Guerra–.
Que o de Educación, un activo deconstrutor de canto referencia simbólica e politicamente a necesidade do autogoberno, asuma agora Cultura non é senón o indicador que mellor reflicte o desdén que cara ela veu amosando desde un principio o presidente Feijóo. Que a conselleira do Mar, allea a canto non toque costa, se vexa obrigada a decidir sobre como rehabilitar o interior do país, serve tamén para detectar no que respecta ao futuro do rural o derrotismo no que está instalado. O argumento da austeridade é morralla propagandística. L.A.P

domingo, 8 de xaneiro de 2012

RECORTES, EMPREGO E COMPETITIVIDADE

Onte cortáronme o pelo nunha histórica barbería de Chamberí. Cando cheguei, os tres perruqueiros estaban man sobre man e insinueilles que, talvez, o recorte aos funcionarios (seguido de dobre conxelación de soldo e subida de impostos) pode estar na raíz da súa inactividade, xa que eu mesmo, que son funcionario, estou espaciando as miñas visitas á barbería e sei dalgúns que se cortan o pelo en casa. Concluímos que pode perigar algún dos seus postos se seguen tendo menos traballo, e o mesmo díxome un camareiro dun restaurante que frecuento cando, en lugar da miña habitual botella de auga mineral, pedinlle auga da billa. "Se todo o mundo reduce o seu consumo", deduciu, "o mesmo ao meu xefe sobrámoslle algún dos camareiros".
En definitiva, os recortes levan restricións en cadea e non parece que vaian reactivar a economía. Cada medida gobernamental (socialista ou popular) só consegue novos parados. E a cousa segue, porque conxelar a oferta de emprego público, con taxa de reposición cero para case todos os corpos e escalas, desanima a miles de opositores que, nalgúns casos, levan anos preparando oposicións e que agora van carecer de obxectivos inmediatos, non se matricularán en academias que, á súa vez, terán que prescindir de parte do seu profesorado, que engrosará a lista de parados, reducirase o recadado por IRPF, baixarán as cotizacións á Seguridade Social... Está demostrado que con 10 ou 15 prazas convocadas para algúns corpos, tes a un sector activado, e un 5 ou un 10% de taxa de reposición de funcionarios non se me antolla ningún exceso.
Pero, bo, parece que Zapatero e Rajoy, De Guindos, Montoro e Salgado, Cospedal e Mais e o resto dos nosos políticos saben máis de tijeretazos que de promover o crecemento económico. Se empecinan en aprobar a materia do déficit, pero suspenden o resto do temario, obtendo un "moi deficiente" en emprego e competitividade, dúas materias básicas para calquera país. ¿Non hai ninguén que poida achegar algunha idea para reactivar a economía?.  EL PAIS

sábado, 7 de xaneiro de 2012

SEN RECORTES DIVINOS

O venres asistimos ao primeiro tixeretazo deste novo Goberno que deixou mozos a todos os do anterior Goberno e volveu descargar todo o peso nos de sempre aínda que nos intenten convencer pola contra.
Chama a atención que non se pensou en recortar un gasto do Estado que segundo leo pode alcanzar ata 10.000 millóns de euros. Aí é nada, e que non ten sentido como é o sostemento da Igrexa católica. Se somos un Estado aconfesional, é difícil de entender que nos gastemos a cargo de todos nós estas cantidades e nesta época que nos tocou vivir, cando constitucionalmente cada españolito pode ser con total liberdade ateo, agnóstico, musulmán, protestante, budista ou profesar a relixión que lles salga das narices, ¿onde está esa liberdade se nos toca pagar a Igrexa dos católicos?
Creo que xa é hora de que un Goberno colla o touro polos cornos e suprima dunha plumada esta sangría económica. É máis importante soster as pensións, a sanidade pública, a educación, a dependencia, a protección e axuda aos nosos mozos e en xeral todos os logros do Estado de benestar que soster a unha Igrexa, que sexa de moitos ou de poucos, debe de sosterse das achegas dos seus fieis e non do peto de todos.
Creo que a propia Igrexa debería tomar a iniciativa, se se aten ás doutrinas do seu creador e dá ao diñeiro o valor que lle daba Xesucristo.  E.C.


E a igrexia que?...

O estado financiará á iglesia con 13 millóns de euros mensuales (páxina 146615 BOE)

venres, 6 de xaneiro de 2012

AS MENTIRAS DE MARIANO RAJOY

O PP en campaña electoral e Mariano Rajoy á cabeza, digan que non van subir os impostos e nada máis chegar suba o IRPF a todos os asalariados con nómina aducindo que é un imposto "solidario", é que conxele o mísero salario mínimo aos que menos gañan. Que conxelen o salario aos funcionarios e os demonicen ata o infinito e fagan que a sociedade ódieos por ter un posto de traballo.
Que as pensións suban 1% e á vez os impostos tamén. Que non se metan para nada cos grandes patrimonios e as sicavs e permítanlles eludir tributacións ao erario público de millonarias rendas: plusvalías, dividendos.
Mentres que a subida impositiva afectará a todos os traballadores e pensionistas, a taxa da economía non declarada en España alcanza o 23,3% do PIB, o que supón preto de 245 millóns ao ano e dos que o 65,9% (case 161.647 millóns, sendo case dous terzos) proceden da fraude fiscal e o terzo restante é fraude laboral. Con isto poderíase solucionar gran parte do problema económico, pero non hai vontade real de cambio para solucionar nada, vólvese a cargar sobre as costas dos de sempre o peso da crise. A resposta á fraude fiscal é non mencionalo, coma se non existise.
O Cambio  sería que as súas señorías baixásen o soldo e, nalgúns casos, deixar de cobrar máis dun salario. Iso si fose solidariedade, o demais son pamplinas. O que está claro é que este cambio é unha estafa. E aínda non terminou de aterrar: o peor do cambio está por chegar.

xoves, 5 de xaneiro de 2012

DE QUE CAMBIO FALABA O PP?

É hora de chamar ás cousas polo seu nome. Empezamos o ano cunha rebaixa nas rendas por traballo que poden chegar para algúns ata o 9% no peor dos casos tendo en conta a inflación. Enganáronnos, e ben que o fixeron, porque sempre gravar aos que vivimos dunha renda salarial foi a fórmula fácil polos séculos dos séculos, ¡que imaxinación! O que sempre paga e de cando en cando defrauda porque nos teñen ben colleitos. E intentan disfrazalo de "imposto solidario". Non. Sería solidario que pagasen aqueles que nos levaron a esta situación, entre eles todas esas autonomías despilfarradoras: pidan contas de todas esas estradas e aeroportos que non se utilizan e pregunten vostedes onde está ese diñeiro. Ou ¿onde foi a parar esa inxección de diñeiro do Banco Central Europeo que se tiña que traducir en créditos para empresas e familias? ¿Por que razón non se lles pide contas ás entidades financeiras?-  P.C.

mércores, 4 de xaneiro de 2012

VIVIR CO SALARIO MÍNIMO

O anuncio da conxelación do salario mínimo interprofesional é o inicio da conta atrás da bomba que parece estar en marcha contra a clase traballadora deste país e máis en concreto sobre aqueles mozos que buscan o seu primeiro emprego.
No seu programa de Goberno, o PP proclamaba a súa intención de xerar emprego centrándose na poboación máis nova, que sofre as taxas de paro máis altas e que compón a maior parte dos traballadores que cobran ou cobrarán o SMI. A idea de conxelalo non creo que aumente a taxa de consumo nin de produción deles, sobre todo coa perspectiva de verse a final de mes con 641,40 euros na súa conta corrente, diñeiro co que pagar as facturas do aluguer (de comprar olvidémonos), a auga, a luz, a comida, o transporte e, talvez, un café entre semana.
Gustaríame propor un pequeno exercicio aos ministros, deputados, senadores e ao presidente da CEOE (que non se queixou en ningún momento nesta conxelación) a que vivan con este soldo durante uns meses ou tan só que reflexionen como poderían facelo sen todos os beneficios dos que gozan actualmente. Espero que con este exercicio consigan parar o temporizador antes de que sexa demasiado tarde. O.E.H

martes, 3 de xaneiro de 2012

MENOS DEREITOS, MÁIS IMPOSTOS

O goberno de Mariano Rajoy anunciou as súas medidas, que supoñem, como se adiviñaba, unhas grandes tesouradas ao estado social, deixándoo moribundo, antes da súa defunción definitiva, coas que se anuncian para os próximos meses. Rajoy utiliza as tesouras de maneira inxusta e desigual, empobrecendo aínda máis á clase media e á baixa, que non foron as responsábeis da crise económica, e esquecéndose de aplicar unha fiscalidade progresiva ás rendas do capital do grande empresariado e dos sectores financeiros.
Que dirán agora os ppaletos que o votaron pensando que non subiría, como prometeu, os impostos ás rendas do traballo vía IRPF? Estarán contentos cando vexan que non vai haber unha recuperación do consumo e si un aumento do déficit público e un agravamento da crise, como vén sucedendo en Grecia e Portugal, ao aplicaren os seus gobernos recortes semellantes?
Fálase de que hai que diminuír o déficit do Estado, máis a conxelación do salario mínimo, que é o mais baixo xunto co portugués da UE-15 non repercute nel, senón nos beneficios das empresas. Esta medida regresiva e antisocial, alén diso, vai en contra da Carta Social Europea, asinada polo Estado español en 1980, e que garante un SMI do 60% do salario medio neto, o que se correspondería neste momento coa cantidade  aproximada de mil euros. Por tanto, o salario mínimo actual conxelado, que impede vivir con dignidade, é un 37% menor.
O novo goberno non recorta a duplicidade existente nas administracións, suprimindo, por exemplo, deputacións e senado, e obrigando a fusionar os concellos.
Tampouco elimina o plus dos altos cargos nin rebaixa os excesivos gastos militares, impropios dun estado con estas dimensións e importancia internacional.
A alianza dos grandes sectores económicos coa clase política sistémica evidénciase unha vez máis, favorecendo aos primeiros e beneficiándose a segunda, ao non estar disposta nin sequera nesta gravísima conxuntura que afecta a millóns de persoas a desbotar ningún dos seus monárquicos privilexios.
Virán meses e anos con pior cualidade na sanidade e na educación públicas, sen axudas ao aluguer de vivendas e á poboación dependente. Embora irá en progresión o custo da vida para a maioría dos cidadáns. O desemprego dispararase co baixo consumo e ao non se crear postos de traballo no sector público, producíndose unha emigración continua de mozos e mozas, o que levará na Galicia a unha inversión maior da pirámide demográfica.
Despois da deconstrución do Estado do benestar, estamos sendo instalados aceleradamente no neoliberal. Nada volverá a ser igual. Posibelmente nin a liberdade informativa en internet, coa aprobación da lei Sinde. Os soños de formar algún día parte da clase media esvaecerán.
Toca o tempo de deixarmos de saír de compras de roupa ou a comer fóra. Nada de viaxes nas vacacións. Nada de cambiarmos de carro. Eliminación do gasto de ximnasio. Preguntaríalle a Rajoy se o tivese perto: como pensa saír da crise sen aumentar o consumo?

luns, 2 de xaneiro de 2012

ISTO ACÁBASE

Non me refiro a esa previsión do calendario azteca que anuncia o fin do mundo para 2012, senón polos anuncios do Goberno de que deica pouco todos calvos.
Vale: cos plans do señor Rajoy non hai ninguén (excepto banqueiros, axencias de clasificación, financeiros e "cracks" do fútbol e a canción) que se atreva a brindar por este ano novo.
Hai que dar máis diñeiro á banca; hai que seguir regando as subvencións entre os que teñen diñeiro para comprar un piso e hai que suprimir a axuda ao aluguer que parasitan por aí impedindo a burbulla do ladrillo.
Deixemos pasar o mes de marzo, para que os idus leven as eleccións andaluzas, para meter, outra vez, a tesoira e mentres Cospedal pechando centros de acollida a mulleres maltratadas. E aquí e en Madrid, por citar só unha medida das moitas, reducindo as axudas aos drogodependentes.
Mariano xura ante Merkel que cumprirá os ¿seus? compromisos con Europa á vez que aos seus nacionais colócalles un salario mínimo que non permite tres comidas ao día.
Resulta que en España a economía mergullada representa o 23% da produción. Que as empresas defraudan 112.700 millóns de pesetas; que máis de 28.000 millóns pérdense en rebaixas (como, por exemplo, a axuda ao chale) fiscais e que o Estado recada a través do IRPF catro veces máis que polo imposto de sociedades. Resulta que seguirá axudando ao ladrillo e suprimirá a dedución ao aluguer.
¿Ese é o plan, Mariano? ¿Iso é gobernar para xente normal, corrente? Ou sexa, como Rajoy: cincuenta millóns de euros en fondos e contas correntes; inmobles en Sanxenxo, Pontevedra, Madrid e Canarias. Douscentos trinta mil euros que paga o PP, o soldo de deputado (agora o de presidente) e a cota-parte do negocio de rexistrador da propiedade.
Así que se pode "recortar" un cinco por cen a un mestre ou a paga extra a un médico e non vixiar os prezos e os beneficios da banca e grandes empresas.
Este é o plan que nos ofrece a dereita e que tan cautamente escondeu no programa electoral. E para polo en práctica conta con Farjas, Currás...
¿Estráñalles que aumente a emigración? ¿Que se marchen os nosos científicos?
A pregunta é ¿canto resistiremos?
E é que isto se acaba.

domingo, 1 de xaneiro de 2012