sábado, 31 de decembro de 2011

venres, 30 de decembro de 2011

A LEI DO EMBUDE

Resulta evidente que ao presidente da CEOE, Juan Rosell, sentoulle ben a vitoria do Partido Popular. Véselle cómodo, satisfeito, locuaz, ata diría que dicharachero. Fala con franqueza, sen necesidade de medir o que di, sen andrómenas. E así nos estamos decatando, de forma moi directa, das pretensións da patronal española. Empezou cos minijobs, os minitrabajos de 400 euros como unha das solucións ao paro xuvenil. Señor Rosell, contratos lixo é xusto o que neste país non nos falta, témolos de todos os tipos e cores, ata se traballa sen cobrar, ¿parécelle pouco minijob iso? E aínda así crece o paro xuvenil.
Logo viñeron os funcionarios, aos que hai que poder despedir pois sobran moitos. Non estaría de máis que concretase onde sobran. ¿Na educación? ¿Na sanidade?
Intentei buscar nas súas declaracións algunha alusión aos empresarios que sobran, mellor devandito que desfalcan, como os xestores de NovaCaixaGalicia ou da Caixa do Mediterráneo. Pero non o atopei. Os centos de millóns que se levaron logo de arruinar as súas empresas merecerían un comentario do presidente da patronal. E, para rematar, a conxelación salarial ata 2015. ¿Conxelación tamén do soldo dos executivos? ¿Conxelación dos beneficios empresariais?
Fálase moito da importancia dunha reforma laboral en España, pero o que este país necesita é unha profunda reforma empresarial
.

xoves, 29 de decembro de 2011

CORRUPCIÓN


Alguén dixo nunha ocasión que o primeiro signo da corrupción nunha sociedade que aínda está viva é que "o fin xustifica os medios". Así nos atopamos con que a inmoralidade, a carencia de ética, a perda de valores e a falta de respecto polo outro é evidente nunha sociedade cada vez máis corrupta onde predomina o beneficio persoal a través do abuso do poder político, social, económico.
O virus da corrupción aprópiase da sociedade actual convertendo en algo habitual que un individuo sexa máis respectado canto máis corrupto sexa. A través dese abuso de poder "adquire" (aprópiase indebidamente) os bens materiais ou monetarios que son patrimonio de toda a sociedade.
Por iso a conmemoración do día internacional contra a corrupción débenos concienciar de que esta "enfermidade" non distingue entre clase social, cultura, profesión, nin entre o público nin o privado.
A corrupción empobrece a calquera país, crea diferenzas sociais, prexudica a xustiza social e aprópiase dos recursos públicos en beneficio propio.
Todo vale con tal de enriquecerse a costa do benestar xeral e ademais faise de xeito consciente coma se fose unha tradición, que nos vén de familia, pola contra, senón entras no círculo, ou es bobo ou doutro planeta.

mércores, 28 de decembro de 2011

PARA SER COMPETITIVOS


Os empresarios falan de produtividade, de competitividade, ¿pero realmente saben de que falan? Resulta que o país máis competitivo do mundo non é China, nin Vietnam; é incrible, é... ¡Suíza!
Vaia, un país que non ten miniempleos, minisueldos nin xornadas interminables... ¿Como pode ser? ¿En que nos estamos equivocando?
A competitividade vén do enxeño, non das subvencións; vén da elección das mellores ferramentas, non da chapuza; vén da organización, non das reunións repetitivas, nin das enchentes; do aproveitamento do tempo, non do estiramento interminable das xornadas; tempo para traballar e tempo para divertirse, non tempo para divertirse no traballo. Vén da intelixencia, elixindo aos mellores para cada posto; pondo un enxeñeiro onde fai falta, non a un cuñado; elixindo un director que saiba dirixir, non ao que fai mellor a pelota. Uns traballadores que saiban o seu oficio e estean orgullosos diso, non uns amedrentados, esporeados polo medo ao despedimento. Xa que non temos boas ideas, copiemos, pero aos que van por diante.
Señores, fíxense ben, se os empregados en Suíza viven moito mellor que aquí, pois imaxínense como viven os seus xefes, ou os conselleiros delegados, ou os presidentes das compañías. Se non me cren, dense unha volta por alí e abandonen a racanería dunha vez. F.R.M.

martes, 27 de decembro de 2011

A DEREITA


Desde sempre a dereita ten a favor a banca, as empresas, os notarios, os rexistradores, a igrexa, os xuíces, os militares, os avogados do Estado, as leiras rústicas e urbanas, a policía, os cárceres. Alá polos anos sesenta do século pasado algúns pensaron que Deus fíxose de esquerdas logo de ler a Sartre. Falsa alarma. Deus tamén é de dereitas de toda a vida.
O Deus Pai é como un John Wayne; o Espírito Santo nomea directamente aos Papas e queda logo todo o tempo sobrevoando o Vaticano; só a segunda persoa da Santísima Trinidade, o Fillo, demostrou estar disposto a compartir as miserias do xénero humano. Baixou dos ceos a redimirnos, tal día como hoxe, polo Nadal. En Palestina curou aos enfermos, resucitou aos mortos, prometeu que os últimos serían os primeiros, botou a benaventuranza aos pobres e sacou o demo de moitos corpos e introduciunos nunha piara de porcos cara ao cantil. Pero, ben mirado, Jesús de Nazaret hoxe, socialmente, estaría considerado como un mozo rico, elegante e de bo corazón, partidario da revolución pendente. O seu pai era carpinteiro, o que na actualidade sería un gran empresario; a familia tiña un pollino capaz de levala a Belén e despois a Exipto fuxindo de Herodes. Un pollino tan resistente sería hoxe equivalente a posuír un Ferrari. O Nazareno lucía un manto inconsútil, dunha soa peza, unha peza exclusiva, cuxo valor moveu a cobiza dos sayones que lla xogaron aos dados ao pé da cruz. Esa forma de vestir supón que o Fillo de Deus ía á última moda e hoxe podería ser cliente de Armani ou de Valentino.
Na nova baralla política a dereita en España acaba de acaparar todos os triunfos en ouros, en espadas e en bastos; á esquerda quedoulle só algunha baza en copas, a suficiente para botar un grolo de tinto con sifón. A dereita teno todo a favor, Deus, o diñeiro, o Boletín Oficial do Estado e o medo do cidadán atenazado pola crise económica. Nesta partida de naipes a dereita ten ademais a última carta na manga: consiste en que os pobres desexan ser ricos, os obreiros soñan con ser burgueses e ao final ata os máis vermellos queren ir de vacacións a Cancún ou a Punta Cana.  MANUEL VICENT


luns, 26 de decembro de 2011

PRIVATIZACIÓNS E CORRUPCIÓN


Vivíamos moi enganados. Uns máis que outros, a verdade sexa dita. Mais parecía que estábamos nun mundo que ía dando pequenos pasos polo bon e secular camiño do incremento do seu grao de civilización, da melloría moral e cultural das persoas e do progreso social para todas elas. O Terceiro Mundo, coas súas aberrantes miserias, inxustizas sociais e ditaduras, era unha realidade que ficaba lonxe para a fachendosa mentalidade común do pensamento único, do benestar e do consumismo, que se estilaba na vella Europa. Unha masa de asalariados, de cidadáns acríticos, despolitizados e individualistas, sen as máis básicas ferramentas interpretativas da realidade, sen hábitos asociativos, que a priori pertencerían á denominada esquerda social, vivían coa persuasión mediática o xa efémero soño da clase media.
No occidente desenvolvido só se vían malos de película nas informacións sobre o Terceiro Mundo e nas páxinas de sucesos. E a avareza e a maldade estrema apenas figuraban entre as características dalgunhas personaxes dos contos infantís. Moi triste foi a descoberta, por causa da crise e da súa simultánea catástrofe social, dos déficits da xustiza e da democracia liberal, das actividades do entramado político-empresarial que a goberna e dos rasgos do máis insensíbel darwinismo social que a caracterizan. E a ampla corrupción á que xa cada vez estamos mais afeitos.
A busca do lucro económico máis radical e desvergoñado, patrocinado polas institucións políticas sistémicas, apoderouse da até agora modélica Europa do benestar. Estáselle facendo pagar a crise do sistema financeiro só á clase media e á clase baixa, enfraquecéndoas, cando non foron as causantes. Os estados, que lle prestan xenerosamente diñeiro á banca ao 1%, para conseguiren os recursos que necesitan, débenlle pagar despois con intereses do 7% ou mais. E perante as dificultades do pago, os gobernos recurtan o gasto público e privatizan os servizos. Porén, non se acaba coa duplicidade das administracións, nin se reducen os privilexios económicos da clase política, nin se persegue a fraude fiscal nin se soben os impostos ás grandes empresas e ás rendas do capital, cando son dos máis baixos da UE. Mándase, en definitiva, apertar o cinto e empobrecerse á maioría social, para que a burguesía financeira e a das grandes empresas poida enriquecerse perpetrando un xigantesco roubo social. A loita de clases na súa máxima expresión.
Había ansiedade nos sectores clientelares que esperaban a vitória do PP para poderen maximizar os beneficios coa conxelación de impostos e as privatizacións masivas, sempre máis onerosas e de menor cualidade para a sociedade e o Estado. O entramado político-empresarial que constitúe o Goberno de Rajoy impulsará os negocios e o lucro en calquer sector, sanidade, educación e servizos sociais, en prexuízo da maioría social que verá minguado o seu nivel de vida.
¿Privatizaranse os cárceres como xa se privatizaron os centros de menores? Nalgúns destes centros, que en boa lóxica deberían ser públicos, as empresas concesionarias castigan con dureza aos menores recluídos que gastan moito papel hixiénico. É o lucro, que diría algún espabilado. M.M.D

domingo, 25 de decembro de 2011

RECTAS PARALELAS


Cando máis negro era o camiño asomou a luz ao final do túnel. Aquela adivinanza infantil -¿que cousa é que canto máis grande menos se ve?- oprimiu como desesperanza este país por culpa dunha conxunción astral. Zapatero e o seu Executivo sectario, demencial, discutidor de todo sen crer en nada e traizoando ata aos seus. Co seu empatía física e bo talante conectou moito tempo con soños de torpezas, desaguisados e mentiras. Con todo, contra el álzase a frase atribuída a varios presidentes de EEUU, "Pódese enganar a todos pouco tempo, pódese enganar a algúns todo o tempo, pero non se pode enganar a todos todo o tempo". Este foi o erro de ZP. Crer que o desexo basta para facelo realidade. Ou a paridade indiscriminada no exercicio das funcións, sen reparar na capacidade das persoas, homes ou mulleres, para levalas a cabo. Uso dogmático da "verdade". Continuar vivindo os debates de "esquerda progre" e "dereita carpetovetónica" cando os tempos son distintos e as ideoloxías quedaron obsoletas. Agora comprobaremos, pese ao balbordo onde aparecemos sumidos, se é máis conveniente aparcar "soños políticos" ou inclinarse por aceptar boas e eficaces xestións públicas. O cidadán quere resultados, rexeneracións éticas, emendas e logros. Sen distincións entre españois de primeira e segunda, entre separatismos secesionistas ou o marchar xuntos en pos da patria común porque o reloxo histórico fala de globalización.
Máis que nunca necesitamos cabeza fría e pés quentes. O reto de Mariano Rajoy chámanos a confeccionar ese cesto nacional con vimbias ben entrelazadas e consolidados. Non se trata de "titulitis" senón de aplicar o sentido común. Traballo, tesón, sacrificio, ilusión son rectas paralelas. Destinadas a atoparse no infinito desa España xusta que merecemos... J.A. Martínez

sábado, 24 de decembro de 2011

PEDIR PRÉSTAMOS OU SUBIR IMPOSTOS


Que se saiba ata agora só hai dúas fórmulas para cubrir as necesidades dos Estados, para atender os servizos sociais, para manter a cohesión social: ou se recada vía impostos ou se pide diñeiro prestado. A primeira delas fai anos que caeu en desgraza e o pensamento socialdemócrata non puido ou sabido contrarrestar a abafadora presión dos conservadores, de maneira que calou na sociedade a idea de que os impostos non valen para nada.

Pois ben, se os Estados non conseguen recadar o suficiente para soster os servizos, non queda outra que pedir diñeiro prestado. Como isto último é fácil, non ten custo electoral e non se precisan explicacións, case todos acudiron ansiosos a este procedemento, orillando a fiscalidade. Agora ben, debemos coñecer que esta fórmula non é nin moito menos inocua: hai que devolver o prestado e hai que retribuir o capital con intereses. É dicir, máis débeda pública e máis déficit.

Ademais, se ingresamos levemente no terreo moral pódese concluír que o recurso á débeda é tamén unha covardía posto que os vencimientos permiten trasladar a futuras xeracións os pagos mentres os beneficios recóllense polas actuais.

Os odiados impostos, pola contra, teñen un respaldo enorme de xustiza, de inmediatez, de claridade. Páganos os mesmos que reciben os beneficios e os servizos, non os que veñen detrás.

venres, 23 de decembro de 2011

O XUÍZO DOS TRAXES


A tenor das informacións, Valencia parece unha inmensa cloaca e todo indica que uns dirixentes irresponsables deixaron a aquela comunidade en estado deplorable. O chamado "o xuízo dos traxes" que agora senta no banco ao ex presidente da Generalitat, é a punta do iceberg do soado caso Gürtel que debe ser esclarecido ata o final para erradicar da vida pública comportamentos indignos.
Agora ben, ese xuízo parece unha farsa de monicreque se se compara con outras corrupcións e cifras. Digo isto porque mentres o xuízo dos traxes, que custa ao contribuínte medio millón de euros "para dilucidar se houbo un trinque de 14.000 euros", ocupaba grandes espazos en xornais de difusión nacional -ata chegou a abrir algún telexornal-, os mesmos medios de comunicación relegaban a páxinas interiores a noticia de que a Caixa de Aforros do Mediterráneo, entidade financeira daquela comunidade "vendida" o pasado día 7 ao Banco de Sabadell polo prezo dun euro, arroxa unhas perdas de 17.000 millóns de euros, o triplo do estimado polo Banco de España.
Nesta caixa si que se produciu a "confluencia astral" dunha xestión nefasta por parte dos seus dirixentes, consentida polos órganos de goberno politizados, e a desidia do Banco de España e da Generalitat Valenciana que tiñan a obrigación de supervisar aquela xestión para evitar os desenfreos que a levaron á quebra e causaron a maior operación de rescate do sistema financeiro español.
Calquera cidadán pregúntase como é posible que se organice unha especie de circo xudicial e mediático ao redor duns traxes valorados nunhas "calderillas" de 14.000 euros e a xustiza non sente no banco aos responsables -da caixa, do Banco de España e da Generalitat- dun desfalco de 17.000 millóns de euros, malversación de diñeiro a espuertas que, para facernos unha idea da súa magnitude, representa o 1,2 por cento do PIB español e preto da metade do que se gasta o Estado en prestacións por desemprego.
Na CAM houbo, por dicilo de xeito suave, mala xestión e un evidente abandono de funcións que entraña máis gravidade que aceptar o agasallo duns traxes. Hai responsabilidades administrativas manifestas e a Fiscalía debería investigar se, ademais, houbo delitos penais por acción ou por omisión.
Que neste país non caia todo o peso da lei sobre os responsables da quebra e o saqueo da cuarta entidade financeira revela que a sociedade está enferma e que a nosa democracia é de pouca calidade.

xoves, 22 de decembro de 2011

IGNORANTES OU CINICOS?


De novo, desde a dereita -co apoio necesario da cova patronal- e jaleados pola brunete mediática pídese o recorte de funcionarios. E o peor de todo é que parte do persoal do montón (¿bobos, cínicos?) aplaude esa petición sen ter en conta que a comadrona que asistiu á súa nai era funcionario, como o médico ou o mestre do seu fillo ou o policía que lle permite durmir tranquilo ou o xuíz que mete no cárcere aos malos ou... os modestos funcionarios que engrasan o sistema.
¿Sobran funcionarios?
Vostedes mesmos: un día laborable, ás once da mañá, a "cola" de cidadáns para cumprir como tales (darse de alta no censo, informar dun cambio de domicilio, etc.) pode superar as trinta, corenta persoas... nun pequeno local onde os asentos non pasan de vinte.
Ese mesmo día, no Chuac, ante unhas grandes pantallas se "amorean" -conteinos- máis de cen "doentes" pacientes que van impacientándose a medida que pasa o tempo. O recorte de persoal de Farjas e Feijóo nótase nos mostradores baleiros, a falta de persoal médico.
E se coincide que ese día ten que facer un trámite ou pagar unha multa, pode esperar (sentado, iso si) na Xefatura de Tráfico, onde tamén hai ventanillas baleiras, imaxino que por falta de persoal. Ou en Correos. Todo isto significa unha perda de tempo -e diñeiro- para o cidadán.
¿Queredes a proba do nove? Citroën pide aos traballadores franceses salarios competitivos como os galegos. E non é que alí non a "curren" é que gañan 13 euros máis cada hora... e, xa que logo, a casa, a patronal, gana menos millóns ao ano.
O que pasa é que os que nos mandan -desde Rajoy ata o último desa fila- non pertencen a esa clase de cidadáns que chamamos "de a pe" e sáltanse "as colas" ou lle fai outro -¿un funcionario?- a xestión.
Ao señor da patronal (ao que non lle gustaría que o seu fillo se deslomara por 400 euros) hai que dicirlle que faltan caixeiras nos supermercados, persoal nas gasolineiras, acomodadores nos cines. Que o chofer que transporta o butano é o que o leva "ou lombo" ata o quinto...piso, aforrándose o empresario un empregado. E así en todos os sectores que vostede, amigo cidadán do montón, coñeza ou sufra.
¿Sábeno os que mandan? ¿E os que o sofren?
¿Son ignorantes ou bobos?..

mércores, 21 de decembro de 2011

ÚLTIMAS DECISIÓNS DO GOBERNO EN FUNCIÓNS


O Goberno saínte apresurouse en repartir fondos entre as súas fundacións. Asociacións do PSOE lograron o 21% das axudas para seminarios de cooperación. Durante o ano en curso fundacións como Ideas, Alternativas, Mulleres ou Sistemas recibiron diñeiro das administracións en maior cantidade que outras entidades non ligadas ao Partido Socialista.
A que veu sendo secretaria de Estado de Cooperación Internacional, Soraya Rodríguez Ramos, que foi cabeza de lista polo PSOE en Valladolid, asinaba no BOE axudas para "realización de congresos, seminarios e xornadas relacionadas coa cooperación ao desenvolvemento". Dos 223.400 euros repartidos, 46.900 foron para asociacións vinculadas ao PSOE.
Así, a Fundación Alternativas -en cuxo padroado están Zapatero ou Felipe González- logrou 10.000 euros para un seminario sobre "A seguridade alimentaria e a nova escalada de prezos". A Fundación Mulleres, de Valenciano, obtivo 5.450 euros para o "empoderamiento das mulleres no África Subsahariana". Solidariedade Internacional, que no seu día presidiu Leire Pajín, logrou 8.000 euros. Moi curioso foi o destino que seguiron outros 10.000 euros: "Por unha constitución exipcia escrita en feminino" que se outorgou á Plataforma de mulleres, cantantes, artistas e escritoras contra a violencia de xénero.
A Fundación Internacional de Apoio ao desenvolvemento local e social logrou 8.000 euros. Houbo unha subvención nominativa de 5.450 euros a favor de Fernando Vicario Leal, membro do Comité de Dirección da Fundación Alternativas. Quizais a orixe castellanoleonés da secretaria de Estado axudase a que outras organizacións de Castela e León logren outros 24.350 euros.
Con todo, e aínda tratándose de subvencións de cooperación, Intermón Oxfan recibiu o mínimo posible e Cruz Vermella é só suplente. Resulta escandaloso, con xente pasándoo mal, que a axuda ao desenvolvemento úsese para os amigos e trátese de esgotar o último cartucho para repartirse o diñeiro.
Non hai diñeiro para crear emprego, pero sobra para proxectos pintorescos. Rebaixouse un 5% aos funcionarios, conxeláronse as pensións aos xubilados, pero se seguiron repartindo fondos nos chiringuitos dos socialistas, a pesar da situación agónica do país e aos case cinco millóns de parados. En canto aos longos "pontes", será cousa de volver sobre o tema, pero en todos os círculos admítese que España non pode soportar nin un "ponte" máis, como o que experimentamos recentemente.

martes, 20 de decembro de 2011

ESPAÑA INCUMPRE A NORMA DE VERTEDURAS DE AUGAS RESIDUAIS


Un estudo da Comisión Europea sinala que non se protexen debidamente os ecosistemas sensibles.

O 68% das augas residuais urbanas vertidas en zonas sensibles en España incumpría en 2007 e 2008 a normativa europea sobre depuración, segundo un informe publicado onte pola Comisión Europea (CE). España non aplicou correctamente en devanditos anos unha das tres principais disposicións da directiva europea de tratamento de augas residuais urbanas, aínda que si cumpriu en gran medida os outros dous puntos da normativa, segundo o documento elaborado polo Executivo comunitario.
O informe sinala que España se salta a súa obrigación de someter as augas residuais urbanas vertidas en zonas sensibles a un tratamento "máis rigoroso" en dous terzos dos casos, dentro do grupo de países con peores resultados de toda a UE. As zonas sensibles son aquelas que presentan risco de eutrofización, isto é, onde a achega de verteduras pode supor unha grave alteración do ecosistema que recibe esas augas. O informe non menciona cales son as aglomeracións que incumpren a normativa europea no caso de España. A CE si sinala as grandes cidades ou áreas urbanas europeas que aínda non contan cun sistema adecuado de tratamento de augas, entre as que se atopan Costa do Estoril, Barreiro e Matosinhos (Portugal), Trieste (Italia), Frejus (Francia) ou Bucarest (Romanía).
O pasado abril, o Tribunal de Xustiza da Unión Europea xa declarou a España culpable do incumprimento da normativa comunitaria de depuración de augas residuais en 38 aglomeracións urbanas, tras unha demanda presentada pola Comisión.
O informe indica tamén que o 97% das aglomeracións urbanas españolas cumprían coa obrigación de contar con sistemas de recollida de augas residuais. España sitúase neste punto cerca do grupo de 12 estados membros que mostra un "amplo nivel de cumprimento" da directiva. En segundo lugar, o 83% das augas residuais son sometidas en España a un "tratamento de depuración secundario", por baixo do grupo de estados membros con mellores resultados.
O comisario europeo de Medio Ambiente, Janez Potocnik, afirmou que os 27 "van polo bo camiño", pero insistiu na necesidade de que as autoridades nacionais "síganse esforzando". A Comisión sinalou que asistirá aos estados membros para instalar os sistemas necesarios mediante o financiamento de proxectos, recorrendo aos Fondos de Cohesión europeos.

luns, 19 de decembro de 2011

XUBILEO SINDICAL


¡Manda chover na Habana!: para a burocracia sindical non existiu a crise. Co Goberno socialista viviron unha especie de paraíso permanente. Sen xogar, tocoulles o gordo, UXT e CCOO recibiron máis de mil millóns de euros en subvencións desde 2008.
Xa se di que Cándido Méndez e Fernández Toxo exerceron de padriños nun matrimonio de conveniencia con cargo á ruína dos demais: 5 millóns de parados. Do asunto dixo Martín Prieto: dos 600 asesores de Zapatero, son lexión os que tiñan a Cándido por ministro de Economía "in péctore". Non colaborará con Rajoy e conta as horas para quentar a rúa.
Moitas partidas a favor dos sindicatos non só non se recortaron, senón que se incrementaron a pesar da crise. As axudas ían desde a Memoria Histórica ata a promoción cultural. Ademais das subvencións de diferentes ministerios e administracións, os sindicatos viñéronse beneficiando de exencións e bonificacións fiscais, gozando dos inmobles da Administración gratuitamente e as súas cotas non poden ser embargadas. Así unha folga en oito anos ante unha situación económica insostible e unha taxa de paro que crecía por horas: é o único que fixeron UXT e CCOO mentres seguían recibindo fondos.
O Goberno de Zapatero subvencionou aos sindicatos cun 40% máis que o de Aznar. Deulles os 1.000 millóns de marras, mentres conxelou as pensións para aforrar 1.500. Cada vez máis españois reclaman que as centrais sindicais sexan capaces de autofinanciarse coas cotas. A verdade é que USO vive moi dignamente dos seus afiliados. Como xa dixo Carmen Gurruchaga, mentres as dúas grandes centrais sindicais vivan, bastante ben por certo, do diñeiro que lles dá o Executivo, dificilmente actuarán na súa contra porque deben ter máis interese en "coidar" ao goberno que aos traballadores.
En cambio, se son os afiliados quen coas súas cotizacións manteñen o sindicato, haberá máis e mellor control porque os traballadores preocuparanse de que os mandos sindicais cumpran co seu deber e non se cometerán as arbitrariedades e corruptelas que leva a subvención pública. Parte do pastel dedicouse a temas tan interesentes como, por exemplo, "Arquivo oral do sindicalismo socialista" ou un seminario sobre "Correos na España de Franco"
Termino cun detalle sintomático: como en 2010 Zapatero non acudiu a inaugurar o curso político cos sindicatos en Rodiezmo (León), estes convocaron unha folga. Así paga o diaño a quen lle serve...

domingo, 18 de decembro de 2011

AUSTERIDADE TAMÉN PARA OS POLÍTICOS


Como quen ve achegarse inexorablemente a tormenta, así nos sentimos todos mentres esperamos as medidas do novo Goberno que estarán marcadas polos, ao parecer, inevitables e masivos recortes en moitos capítulos. Eu quereríalle recomendar ao señor Rajoy que cando nos comunique esas medidas, tan longamente meditadas, acompáñeo coa lista de recortes dos numerosos privilexios e soldos inmorais que deberían afectar tamén aos políticos de todos os organismos oficiais e aos altos directivos de grandes empresas ou bancos onde o Goberno ten potestade para controlar tanto exceso. Tamén terá que demostrarnos que o exemplo de austeridade empeza polos propios políticos e que aplicará un novo e rigoroso plan de incompatibilidades de cargos para evitar o bochornoso espectáculo de persoas con varios cargos públicos remunerados. Se nos demostra esa ben entendida solidariedade é moi posible que a credibilidade e o apoio ás medidas que se nos veñen encima sexa moito maior que se só anuncia os "recortes fáciles".  P.G.G.

sábado, 17 de decembro de 2011

ALTERNATIVA A OS RECORTES


Mentres os líderes europeos apropiábanse das palabras de Churchil "sangue, sudór e bágoas" para salvar a crise do euro en aposta clara pola austeridade e o rigor orzamentario, na Europa dos cidadáns botábase de menos que no cume non se falase de estímulos ao crecemento e ao fomento do emprego, nin dun apoio claro aos países en dificultades, máis en liña coa Europa solidaria e social da "liberdade, igualdade e fraternidade" da Revolución francesa.
Esta outra Europa estao pasando francamente mal e sabémolo ben en Galicia que arroxa datos arrepiante. En máis de 61.000 fogares xa non entra nin un euro; 60.000 galegos son parados de longa duración e máis de cen mil desempregados do cuarto de millón rexistrado nas oficinas de emprego esgotaron toda clase de subsidios e axudas. Moitos foron expulsados definitivamente do mercado laboral e están ao bordo da desesperación e en risco de exclusión social.
A pesar destes datos, o goberno galego segue fiel á ortodoxia europea da austeridade e o equilibrio orzamentario aplicando unha política de axustes e recortes que poida que reduza o déficit e acougue aos mercados, pero xera outros problemas nun círculo infernal e perverso.
Cortar o gasto público produtivo e recortar emprego e salarios paraliza a economía, destrúe postos de traballo e afoga a familias e empresas. ¿Non sería máis rendible para o país empregar máis recursos en fomentar o emprego que en subvencionar o paro? Este é o problema que máis preocupa aos cidadáns e para facerlle fronte é necesario que a economía creza.
Os recortes do sector público non resolven, di a voz autorizada de Joseph Stiglitz, sinxelamente empuxan ás economías cara a recesións máis profundas e os líderes europeos sábeno. "Saben que é necesario o crecemento, pero no canto de ocuparse dos problemas actuais e atopar unha fórmula para fomentalo, prefiren sermonear sobre o que debería facer algún Goberno anterior".
"Gastan moito en austeridade", di con moita ironía un personaxe nunha viñeta de López Rico. O culto a tanta austeridade pode acabar como o conto do burro que o xitano estaba ensinando a vivir sen comer e cando case aprendera, morreu. Cabe a posibilidade de que Galicia gañe o campionato da austeridade, pero á hora de recoller o premio podemos atopar á economía agonizando ou morta. Como o burro do xitano.

venres, 16 de decembro de 2011

FUNCIONARIO


Cando os nosos queridos lexisladores abren o seu corazón e a súa carteira, para que os cidadáns contemplemos as súas contas correntes -nada correntes por certo- e as súas facendas, o primeiro que observamos (logo das cifras e a "trampilla" de non pór o valor de terreos e inmobles, nin falar de soldos) é que, en contra da mensaxe oficial, o choio non é ser autónomo ou empresario, senón funcionario
Aí está a exemplar vida de don Alberto: un mozo de aldea, que logo de votar a Felipe e pasar entre nervios a noite do 23-F (¡quíxose exiliar en Portugal!) optou por presentarse a unhas oposicións de funcionario... e, desde aí, logo dun curto período como interino -contestatario, iso si, que hai fotos por internet que o certifican- chegou a moi xefe en Madrid e en Galicia, ata, con grandes esforzos -como, por exemplo, aforrar no transporte cando usaba un coche prestado por Citroen-, ter unha vivenda con garaxe en Vigo, outro inmoble en Madrid; unha leira en Santiago e outra en Moaña. E todo isto en "vinte e poucos" anos.
O normal de todo novo que dedicou a súa vida a servir aos demais. Por exemplo a Telefónica, da que ten millón e medio de euros en accións, como todos os españois... E por se as cousas saen mal (mire vostede, gañan aqueles que quedaban coa vaca) ten un peto -plan de pensións- con setenta e cinco mil euros, polo que poderá pagar a comida e a ducha no hospital se algún día ¡non o queira Alá! intérnano no Sergas. Certo que lle queda ademais un depósito a prazo fixo de 111.000 euros aos que suma unha conta "corrientita" de 24.000 euros, por se hai copago.
E todo iso, por ser bo... Se houbera adicado aos negocios, ao fútbol mesmamente como Cristiano Ronaldo, podía ser rico e non como calquera funcionario do montón. Nunca poderemos pagar o seu exemplo e a súa brillante carreira... económica no servizo ao público (risas).
Alégrome... o que non entendo é que, con ese exemplo, non poña en práctica a súa propia experiencia: que cono de axudar aos emprendedores e autónomos; ás pemes e aos comerciantes, ¡faga a todos funcionarios! Terán tres pisos, dúas leiras, millóns...
Vamoss, vamos: a convocar oposicións. J.M.V.

xoves, 15 de decembro de 2011

PROMESAS DOS PARTIDOS NUNCA MATERIALIZADAS


PP, PSOE e EU propugnaron nos seus programas a lei de transparencia, que leva anos sen ver a luz.
"A transparencia é un requisito imprescindible para a boa administración dos recursos, para garantir o máis honrado comportamento de todos os servidores públicos e unha mellor participación dos cidadáns". A frase pódese ler no programa electoral co que concorreu o Partido Popular ás últimas eleccións xerais.
"Os socialistas entendemos que temos que mellorar a calidade da nosa democracia doméstica en polo menos tres niveis: necesitamos máis transparencia e máis Goberno aberto. Necesitamos mellorar a conexión entre electores e elixidos, representantes e representados, en definitiva, entre políticos e cidadáns", sinalaba o texto proposto polo que foi candidato do PSOE, Alfredo Pérez Rubalcaba.
A pesar das promesas de ambos os partidos, a transparencia de datos e información pública atópase en pañais en España. O PP propuxo aprobar "con carácter inmediato" unha "lei de transparencia, accesos á información pública e bo Goberno", segundo o seu programa, que recolle varios códigos éticos incumpridos sistematicamente polas administracións que goberna.
Subvencións ou contratos públicos O exemplo máis claro é o das subvencións ou contratos públicos. O PSOE e o Goberno frearon a proposta da exvicepresidenta María Teresa Fernández de la Vega, cuxo texto durmiu nun caixón ata ser recuperado en xullo con cambios polo Consello de Ministros.
O programa de Esquerda Unida é o máis claro, ao pedir que se recoñeza como un dereito o acceso a información pública e facéndose eco das peticións de organizacións como a Coalición Prol-Acceso.
España é o único de entre os grandes países da UE que non conta cunha lei de transparencia. Noutros países europeos, como Noruega, a transparencia chega ata os ingresos e obriga ao Estado a facilitar os datos básicos da declaración da renda de cada cidadán, que poden consultarse en calquera diario dixital.

mércores, 14 de decembro de 2011

RESISTIREMOS


E é que non hai mal que dure cen anos (nin Franco, nin Fraga, etc., etc.) e nunca choveu que non escampara... Hai que apertar os dentes; estar -como dicía Trillo: por certo ¿aínda existe Trillo?- in vixiando. Capear o temporal. Aínda que poida ser certo que cada pobo ten o que se merece, o castigo é excesivo...
Resistiremos, pois, ás provocacións do señor Feijóo que, cando estaba en funcións no goberno de Fraga, foi un dos cómplices necesarios para repartir televisións, diñeiro para obras (millóns para o Gaiás) e contar con amigos sospeitosos de facer cousas feas (Fraga dixit) como o señor Crespo (por certo aínda está no cárcere o que foi importante cargo do PP galego na época de Fraga, Feijóo, Negreira, Rajoy...?).
Resistiremos as "paridas" que nos queren vender os medios "marianistas" contándonos que EEUU apoia as receitas de Rajoy, sen ter en conta que alí non lle votaron. Aquí xa hai moita xente que se porá as botas se pon en marcha o salario de catrocentos euros para os mozos e a sanidade e a educación en mans de empresas privadas...
Houbo un tempo en que a interferencia do Gran Irmán Ianqui fose contestada desde a política e a opinión pública... e hai pouco, pouquísimo tempo, Mariano e o seu alegre corte de voceiros dedicábase a insultar ao goberno anterior -tarefa na que lle acompañaba aquel baixiño de bigote e "táboa de chocolate" que foi Presidente- por estar tutelado, con mando a distancia... e agora, na reunión dos populares europeos (ceos, que xa están aquí todos e en tropa), foi recibir ordenes, instrucións, tarefa, mentres os seus concidadáns -os que lle votaron e os que non- esperan cruzando os dedos os milagrosos plans para sacarnos desta...
E están mandando Merkozy ante o estupor dos cidadáns e a desidia, ignorancia ou covardía, do resto dos mandatarios europeos...
Resistiremos, ata esta Europa dos mercadores onde os poderes fácticos nomean gobernos e onde, ai, o poder financeiro copa os postos claves como o demostra o feito de que catorce países colocaron a banqueiros ou xestores de fondos á fronte da economía ou nos bancos centrais. O que o diario "Público" chamou "golpe de estado financeiro..."
É igual. Resistiremos... a o din moitos cantando... Xa o fixeron moitos antes. José M. Villot


Cuando pierda todas las ayudas. Cuando no me quede solución. Cuando te jubiles de becario o parado de la construcción. Cuando te despidan con un beso En lugar de la indemnización Cuando al matrimonio entre los gays Llamen “matrimonio maricón” Resistiré, aunque me quiten todo Aguantaré, los años de gobierno del PePé Que el telediario de la uno sea el NO-DO y que el que mande en mi destino sea de la CEOE Resisitiré, para seguir viviendo Soportaré, los años de gobierno del PePé Aunque el recorte se transforme en un deporte Resistiré resisitiré…. Cuando no haya ley de Dependencia Y paguemos por la Educación Cuando el hospital sea de copago Y te cobren por la transfusión Cuando el gran Hermano sea Mariano Y el superviviente sea yo Cuando le debamos todo al banco Y aun así nos pidan comisión. Resistiré, otra legislatura Aguantaré, los años de gobierno del PePé a ver qué hacen sin poder echar la culpa de todas las cosas chungas del país a ZetaPé Resistiré, jodido, pero bueno Soportaré, los años de gobierno del PePé sólo por ver cómo nos sacan de la crisis…. Resistiré resistiré ….

martes, 13 de decembro de 2011

E NON PASA NADA


A nosa comunidade autónoma non pode seguir rexistrando cada mes niveles de desemprego tan elevados, de ningunha maneira é asumible por una sociedade ver como centos de persoas perden o seu o emprego, a súa fonte de ingresos sen que pase nada e a desgraza se tome como algo conxuntural á espera de que a situación económica mundial mellore.
Xa vai sendo hora de recuperar os dous anos perdidos polo goberno galego facendo oposición do que realizou o bipartito, porque o certo é que a Xunta apenas leva ano e medio tomando medidas, cada una máis peregrina, algunha atinada, para impulsar a recuperación.
Somos un país, nación ou conxunto tribal que sobrevive das prexubilacións, ideadas polos gobernos de Felipe González, e que calaron moi fondo en sucesivos executivos.
Por iso é que a moitos galaicos iso de irse para a casa aos 65 ou máis anos non fai perder unha hora de sono, porque, a máis tardar, con 55 xa estará na casa deixando o seu posto de traballo a un rapaz de 25 que ten un futuro laboral de vinte anos como moito.
Así non se pode crecer, só se pode afundir ao conxunto de galegos  nunha miseria perenne e que vivan das nabizas sementadas na horta familiar ou que se vaian á capital do Reino a traballar na hostalería.
Temos riqueza de sobra e man de obra dunha cualificación máis que excelente, ademais de ser traballadores, pero estamos contaxiados pola política madrileña do subsidio e da subvención.
Cando finalice esta crise, volverá a medrar o cemento pola costa, os bancos financiarán urbanizacións e mentres dure o tempo de colocar tixolos o desemprego baixará, pero volverá a subir cando non haxa ninguén que compre as casas.
¿Cantas residencias pode asumir unha familia galega con mil euros ao mes? Ese é un misterio, porque os salarios aquí son máis que esmolas de subsistencia que xa se cobran as primeira vítimas: a xente xa comeza a morrer polas rúas, calquera día saltará na prensa o primeiro falecido de fame.
Non se pode maquillar o drama do paro e tampouco é de recibo recuperar o instituto franquista da Emigración e mandar a xente a traballar ao estranxeiro sexa con contrato ou de modo ilegal.
Ríase Feijóo cando o triste Touriño pensou en mandar aos parados a limpar os foxos das estradas, parece que o dos Peares non ten máis ideas que a austeridade, que aínda non quedou moi claro en que consiste máis alá de vender coches oficiais e en reducir os litros de gasolina dos operarios de Medio Rural que andan limpando os montes, ou en non facer análises de toxinas nos polígonos mexilloeiros ou en non pintar as estradas porque o DOG segue a facer nomeamentos de cargos de difícil encaixe...

luns, 12 de decembro de 2011

CAMBIOS NO CALENDARIO LABORAL


Explican os empresarios que as pontes retardan a economía. Segundo os cálculos, cada festivo supón unha factura de 216 millóns. A semana pasada de relax, mil millóns. Demasiado gasto para un país que non pode permitirse o luxo de quedar paralizado.
Os empresarios, que disto de "produtividade teñen que saber", pola conta que lles ten, suxiren unha solución. Dado que ao comezo da semana é cando menos réndese no traballo -fronte ao mércores, que ao parecer somos laboriosos como formiguitas-, propón que os festivos pasen a celebrarse os luns.
A idea é práctica como poucas e conta co visto e prace de sete de cada dez españois. Como teoría, enténdese. Que trasladala á axenda pode resultar máis complicado. A ningún escápanos que boa parte das festas non son máis que un día no que non hai que pór o espertador. Nin o día da comunidade, nin o patrón local chégannos ao alma máis aló que como escusa para non ver ao xefe. O mesmo dános que caian en 6 de maio que en 23 de setembro.
Agora, coas conmemoracións relixiosas a cousa cambia. Non por unha cuestión de fervor -excepto en casos cada vez máis puntuais-, senón por desestruturación. Celebrar o Xoves Santo un luns faise raro. Non é que vaia ocasionar un trauma colectivo, pero si unha certa desorientación. Igual que o día de Reis. Ese si que é complicado de xestionar. Ou ben as súas maxestades de Oriente, moi convenientemente, deciden repartir os agasallos a noite anterior á data elixida como festivo -xa se verá como se lle explica iso aos nenos- ou os pequenos abren os seus paquetes con mamá e papá en videollamada desde a oficina.
A patronal só prevé manter intactos catro dos tradicionais días vermellos do calendario: Nadal, Ano Novo, Venres Santo e a Festa Nacional. Algo me di que non se pararon a pensar en que necesitan a bendición da Igrexa para levar a cabo o seu plan. Esta ten voz e voto para decidir cando se celebran os festivos relixiosos e poida que maréese con tanto baile de santos.
A min, persoalmente, gústanme os luns. Desde sempre. Son un comezo. Unha oportunidade ilimitada de volver empezar. Calquera proxecto debería empezarse un luns. Aínda que se escriban cancións sobre o moito que a xente ódiaos. Se salgue adiante a idea dos empresarios, sen dúbida ascenderían postos na lista de días favoritos dos españois. 
España, sendo un país onde, en teoría, existe unha separación da relixión co Estado, como consecuencia, para cumprilo quizais debemos eliminar todos os festivos relixiosos e substituílos por outros distintos. ¿Por que non o Día de Diego Rodríguez de Silva e Velázquez?
Se eliminamos os festivos relixiosos, o dia da comunidade, patrón da túa cidade, redúcese a xornada laboral en proporción aos festivos que se suprimen e créase emprego.

domingo, 11 de decembro de 2011

CORRUPCIÓN LEGAL


Na miña opinión, e creo que non esaxero, nestes últimos anos, España foi e segue sendo un dos países con máis corrupción do mundo; Marbella, Gürtel, Mallorca Area, Mercasevilla, Sociedade Xeral de Autores, Palau da Música, agora Urdangarin... Son algúns dos moitos casos de corrupción que todos sabémonos de memoria. Se consideramos que os escándalos que saíron á luz foron unha pequena parte dos que realmente ocorreron, é fácil deducir a que nivel de honradez móvense os dirixentes públicos e privados en España.
O máis sorprendente e preocupante é que, ademais, neste país creamos e admitido outro nivel de corrupción que se considera totalmente legal. Que os directivos de entidades bancarias cobren millóns de euros, ata aínda que as arruinaron, considérase legal. Que as grandes empresas teñan sociedades en paraísos fiscais para non pagar impostos en España, considérase legal. Que as grandes fortunas sexan as que menos cargas fiscais soportan, considérase legal. Que calquera institución pública poida ser endebedada escandalosamente sen que ninguén se faga responsable, considérase legal. Que un provedor non poida cobrar as súas facturas, considérase legal. Que a un traballador non se lle pague a súa indemnización, considérase legal. Os abusos dos bancos considéranse legais. Os privilexios inxustificados que se adxudican os políticos considéranse legais. O que os partidos políticos, cando teñen á súa xente implicada nalgún escándalo, poidan bloquear investigacións, apartar xuíces ou negar documentacións, considérase legal.
Diranme que se algo é legal non pode ser corrupto. Pero eu penso que unha sociedade na que a inxustiza e o abuso son legais, non só é corrupta senón que está gravemente enferma.
Xosé L. Riquelme

sábado, 10 de decembro de 2011

REPAGO


Os que mandan -e os que van mandar- aprenderon unha palabra nova: copago. E, será por aquilo de pronunciala con soltura, repítena cada vez que teñen ocasión. Déronse conta de que encaixa en case calquera frase que inclúa o termo crise. E como o de ser pousados preocúpalles tan pouco como o de ser competentes, insisten sen miramentos.
A última ocorrencia coa que conseguiron que se nos inche a vea do pescozo é a posibilidade de que teñamos que pagar por utilizar as estradas. A idea lanzouna ao aire un dos que se vai. Quen sabe se por ter os seus últimos quince minutos de fama antes de volver ao anonimato ou por gañarse un posto na nova Administración, demostrando que está en sintonía co discurso de austeridade e sacrificios. A cuestión é que a suxestión soa a ameaza. Outra máis.
Pretenden guiarnos cara ao futuro con fórmulas da Idade Media. Volvemos ao portazgo. Un pago polo dereito de paso recadado entón por señores feudais e agora por quen teñan a titularidade da vía. E que concellos, comunidades e Estado vanse zorregar polo control. Polo control do diñeiro, enténdese.
O obxectivo é encher as arcas públicas, iso está claro. Pero, como adoita ser habitual, a proposta está falta de matices. Para empezar, soa inxusto que os únicos en quen recaia a peaxe dun servizo público como as estradas sexan os condutores. É como financiar os hospitais só co diñeiro de quen os utilizan ou manter os colexios exclusivamente cos impostos de quen teñen fillos. Agora, que se este é o camiño, o propio é que a reparación por desgaste de beirarrúas corra a cargo dos xubilados, que son os que máis pasean, e o mantemento de parques e xardíns sexa cousa de familias con nenos.
Esta cuestión leva a outra: ¿Que pasaría coas estradas pouco rendibles? Esas nas que non sexan miles os vehículos que circulen, senón centos. ¿Deixaríanse deteriorar ata facerse inservibles? Ou perigosas, que é moito peor. ¿Pecharíanse as vías pouco transitadas? As mesmas que quizá se anunciaron aos catro ventos no seu día como guías da rexeneración da comarca, por exemplo. E que, probablemente, estivesen financiadas pola Unión Europea, que advertira de que a clave non era investir en novas infraestruturas, senón mellorar as existentes.
De melloras e mantemento fala o pai da proposta, que argumenta que para iso precisamente utilizaríase o canon. Chegamos ao momento básico da polémica. As estradas non son gratis, di. Sabémolo. Polo seu uso e goce abonamos relixiosamente os nosos impostos. Aquí vai outra palabra nova. O que este señor suxire chámase repago.

venres, 9 de decembro de 2011

MARIANO NON DESCANSA


Teno todo xa moi perfilado. Cumpre como un jabato o ordenado por dona Merkel e a iso, oe, insistiulle Aznar que para iso o ungió co seu dedo -e aínda que lle negou dúas veces (Mariano gañou á terceira)- séguelle tutelando.
Logo está o capitán da CEOE, o Banco Central Europeo que lle manda cartas (¿estás tutelado, Mariano, como ti acusabas ao presidente Zapatero?) e a FAES, que, ¡outro máis!, márcalle a súa folla de ruta e, finalmente, a caverna que leva xaleando ao gran líder para que faga o que ten que facer: recortes entre os traballadores, que son uns sufridores e xa teñen bastante.
Atentos: "Outro gran exceso da socialdemocracia é o funesto concepto das vacacións pagas. Glorificar as vacacións de vagos e maleantes".
Hai máis: "Os ricos -os que crean prosperidade, progreso, postos de traballo- merecen un premio (de parte de Facenda) e os pobres, un castigo fiscal lixeiro, para que espabilen".
Outra: "A única política social razoable é deixar en paz ao empresario para que poida manter a todos eses empregados, a miúdo folgazáns, de dereitos adquiridos, días persoais, baixas dubidosas, que non serían nada se un empresario non se xogase o seu diñeiro por mantelos" e, finalmente, este outra mensaxe a "maricomplexines, para que non se despiste: "Fan falta collóns para dicilo: o Estado de Benestar é o culpable da crise e, xa que logo, ben morto está".
Son parte de "As mil frases máis feroces da dereita da caverna" que recolleu o colega José María Esquerdo e que resumen o espírito dos conselleiros áulicos que ten Mariano. Que se pasa estes días, coa lucecita encendida (¿sóalles?), maquinando para conseguir cadrar o "depende" da súa campaña co outro gran slogan sobre "a herdanza recibida".
E, ¿curioso verdade?, no medio da crise dos mercados, as curmás e a súa nai, os "marianistas" dedican o seu tempo a mirar para os socialistas e arranxarlles o futuro.
Destaca os consellos do "campión" Javier Areas (perdedor por tres veces nas eleccións andaluzas) que esixe a Rubalcaba, vencido por Rajoy o 20-N que non insista.
Así son, estes son, os que forman o equipo, a trouppe de don Mariano, os meus queridos masoquistas.
Así que... póñanse a tremer...

xoves, 8 de decembro de 2011

CONTRA A CORRUPCIÓN


"Estamos nun posto relevante como país corrupto, pero ás veces un ata percibe que somos menos rigorosos e serios do que nos sinalan"
España ocupa un preocupante posto número 30 entre os países menos corruptos do mundo, relación que encabezan Nova Zelanda, Finlandia e Dinamarca, as nacións máis transparentes, e na que van á cola Somalia e Corea do Norte. Non se rexistraron grandes variacións na posición española con respecto a anos anteriores, o que demostra que seguimos facendo as cousas mal e que, segundo os expertos, hai escasa intención de adoptar medidas a favor dunha sociedade en que brillen a limpeza e as boas prácticas nas relacións co diñeiro e co Poder, que ás veces son palabras sinónimas.
O que chama a atención é que, no lodo dunha crise de valores, a corrupción sexa máis un costume que unha noticia..., máis un estilo de vida tolerado que unha infección social reprobable. No país que inventou a chapuza, o pelotazo e a recomendación, que a xente que poida facelo transite polos atallos parece o máis natural do mundo... E iso ata o punto de que unha boa parte da sociedade considera un bobo ou un pobre home á persoa decente que non se enriquece coa súa capacidade de influencia. O futuro presidente Rajoy, que é unha persoa recta, ten, entre outras delicadas misións nun futuro moi próximo, a obrigación de levar á práctica a tantas veces anunciada Lei de Transparencia que, aínda que non sexa unha vara máxica, algo axudará a limpar os sumidoiros e a pór a cada un no seu sitio.
E, indo do xeral ao concreto, aí temos un caso que ilustra moi ben sobre o desamparo con que malviven en España algúns valores morais. Referímonos á discoteca mallorquina que, nunha agresiva campaña para captar clientes, sorteará unha operación de cirurxía estética, valorada en 4.500 euros, para aumentar o tamaño dos peitos da gañadora. Contra este cheque-regalo que considera á muller como un obxecto erótico frívolo levantaron as súas voces diversas organizacións sociais, políticas e culturais que cualifican a rifa como algo "denigrante"... Pero, prosperen ou non estas reaccións, a vergoña xa está servida, e o mero feito do seu anuncio denota mezquindade e corrupción. Nada temos contra a cirurxía estética, pero o temos todo contra a manipulación inmoral como elemento de atracción para un negocio. Estamos nun posto relevante como país corrupto, pero ás veces un ata percibe que somos menos rigorosos e serios do que nos sinalan, e que, vendo o que ocorre nalgúns concellos e discotecas, aínda estamos peor do que din. Luis del Olmo 

mércores, 7 de decembro de 2011

AUTOCRÍTICA


Cando un individuo enfróntase a un fracaso persoal o primeiro que ten que facer é serenarse. O ofuscamento nunca é bo compañeiro de viaxe. A partir de aí pode facer dúas cousas. Ou ben botarlle a culpa aos demais, ou ben realizar unha severa autocrítica sobre cal foi o seu proceder previo ao referido fracaso. O primeiro demostra inmadurez e mediocridade. O segundo intelixencia e responsabilidade.
Se un individuo debe pasar por este proceso, con maior razón débeo facer un colectivo. E se ese colectivo é un partido político, a autocrítica convértese nunha auténtica necesidade. O PSOE botoulle a culpa do seu desgoberno a varios factores: a crise internacional, a burbulla inmobiliaria de Aznar, ata á existencia das deputacións provinciais. Atrevéronse a autobautizarse como os fundadores da Seguridade Social e o sistema de pensións. Coma se o sistema nacese onte e non antonte. E, por suposto, dedicáronse máis a asustar que a propor. É dicir, dedicáronse a botar a culpa de todo aos demais, obviar que gobernaron case oito anos. Recibiron un país con superávit nas contas públicas e deixaron un Estado arruinado. Non oín a ningún barón socialista entoar unha serena reflexión de autocrítica. A mediocridade política, persoal e profesional do zapaterismo impide este exercicio de saúde mental.
O abandono das políticas socialdemócratas e a súa substitución por propostas demagóxicas propias da esquerda radical, como a creación dun imposto ás grandes fortunas ou a Lei de Memoria Histórica; unidas a unha política exterior terceiromundista, fotografándose con Chávez, Evos e demais ilustrados criollos, trouxeron como consecuencia o abandono do centro político. O entreguismo aos nacionalismos periféricos e unha extemporánea negociación con ETA son outros datos a ter en conta. O PSOE mirou á súa esquerda e abandonou a idea de consenso. Os españois recordáronllo o 20-N...

martes, 6 de decembro de 2011

MEDIO AMBIENTE



O próximo ano cúmprense vinte anos da "Cume da Terra" das Nacións Unidas en Río de Xaneiro, onde persoas de todas as condicións sociais puxéronse de acordo para reformular o desenvolvemento económico e atopar formas de deter a destrución dos recursos naturais e a contaminación do planeta.
Estas aspiracións recolléronse máis tarde nos oito Obxectivos de Desenvolvemento do Milenio destinados a garantir que o desenvolvemento humano chegue a todas as persoas e a todos os lugares do planeta, sen sacrificar o medio ambiente.
Desde entón moitas cousas cambiaron e xa ninguén pon en dúbida a importancia que ten o medio ambiente para determinar o benestar da humanidade. Nin sequera podemos empezar a loitar contra a pobreza se non mantemos os sistemas naturais que sustentan as nosas sociedades e economías.
Os máis pobres de entre os pobres dependen para vivir da natureza e do que esta lles ofrece. Por iso os cidadáns, a título individual ou a través de organizacións non gobernamentais, tamén temos que mobilizarnos levando as protestas á rúa así como adaptando patróns de consumo para reducir os impactos ambientais e conseguir uns beneficios xustos para os produtores en países en desenvolvemento.
O importante é que a globalización aféctanos a todos e que estamos empezando a ser conscientes do feito de que non carecemos de poder e que se queremos podemos cambiar as cousas.

luns, 5 de decembro de 2011

VÍTIMAS DA DEMOCRACIA


¿Que é máis violento: unha lei inxusta ou a lexítima defensa fronte á aprobación ou aplicación de devandita lei? ¡Que din as leis respecto de ambos os casos? ¡E como aplica o poder xudicial devanditas leis?

O certo é que o abuso de poder é máis violento que a violencia de quen se defende, apropiada e proporcionalmente, dese abuso de poder. Quen exerce o poder non necesita demostrar o non abuso de poder, en cambio, as vítimas han de demostrar, soas, o abuso e a lexitimidade fronte á Administración de Xustiza, porque as Administracións e Institucións Públicas resultan inútiles para defender ás vítimas dos abusos dos gobernantes. De quen exerce o abuso de poder hai que demostrar que é culpable; de quen se defende dese abuso de poder hai que demostrar que é inocente.
As vítimas, abandonadas polo Estado, e privadas polo Estado de Dereito dunha resposta apropiada e proporcional, teñen que defenderse por si mesmas dos agresores e os seus beneficiarios, recorrendo á Administración de Xustiza, cuxo funcionamento e leis están ao servizo de quen ostenta o poder. Porque unha Xustiza cuxos efectos sexan nulos ou fagan da ilegalidade unha acción rendible, ¿a quen beneficia?

VIGO/VALENCIA

VIGO: Daniel Pino de Consultora Galega, á proposito do PXOM de Vigo (26/09/2001): «Un equipo de luxo como para facer ou plan de Nova Iorque»

O Plan de Urbanismo de Vigo, prepara a cidade para a súa explosión demográfica e económica de caara aos próximos vinte anos.

VALENCIA: O 'ladrillo' arrasa co sistema financeiro valenciano.
A inxerencia política e a falta de rigor dos directivos causan o desastre.

domingo, 4 de decembro de 2011

CORRUPCIÓN


Alguén dixo que a corrupción nacional daría para quilómetros de película. Ou sexa, que se trata de historias en busca dun guionista. E que ninguén se asuste, porque o franquismo foi tamén unha etapa na que existiu unha notable venalidade. Poderiamos remontarnos a épocas anteriores, pero comecemos co primeiro político corrupto moderno, Francisco de Sandoval, duque de Lerma. Foi primeiro ministro e valido de Felipe III e fíxose fabulosamente rico, mediante o tráfico de influencias, a venda de cargos, a aceptación de subornos e ata a especulación inmobiliaria. Salvouse de ser executado porque o Papa concedeulle o cápelo cardinalicio en 1618. Iso deu lugar a unha copla popular que non ten desperdicio: "para non morrer aforcado, o maior ladrón de España vestiuse de colorado". Tamén hai multitude de casos de corrupción nas cortes dos Austrias e dos Borbóns, pero sería prolijo enumerar tantos.
Saltemos a outro máis recente: Francisco Romeu Robledo, o cacique de Antequera, mestre na compravenda de votos. Ministro con Afonso XII, fixo todo o posible para corromper a políticos. Nada digamos de Alejandro Lerroux, "O emperador do Paralelo", que quedou co cu ao aire polo escándalo do estraperlo, que era a marca dunha ruleta eléctrica para apostar. Os empresarios deste xogo subornaron en 1934 a membros do Goberno e familiares de Lerroux. Tamén no franquismo houbo escándalos, aínda que o réxime esforzouse por silencialos. Recorden a fraude do aceite de Redondela (cun Nicolás Franco), a quebra de Sofico ou o caso Matesa, cun soado Vila Reyes no cotarro. E non deamos nomes de personaxes próximos a Franco que se enriqueceron coa especulación inmobiliaria.
Xa na democracia, escándalos financeiros e corrupción están habitualmente nos xornais: Caso Ibercorp, batifondo de Banesto por Mario Conde, asunto do "hermanísimo" Juan Guerra con proxectos de especulación inmobiliaria e ao que o Executivo concedeu en 1986 unha subvención de 146 millóns de pesetas; ítem máis: o caso Filesa, os fondos reservados, o caso Palomino, entón cuñado de González e ao que Moncloa adxudicou a dedo un contrato para electrificar o seu búnker secreto. Xa máis recentemente, a trama de Gürtel e os traxes de Camps. Queda sobre o tapete o asunto do ministro José Blanco con Dorribo, nunha gasolineira. E tamén colea o asunto do Porsche para o exdiputado popular, señor Escribano.
Quen dá máis? Continuará. Porque o de Urdangarín non está, nin moito menos, do todo claro...  E.P.M.

sábado, 3 de decembro de 2011

O SAQUEO


Cando vexo a foto de calquera deses pésimos xestores que arruínan entidades financeiras, saquean alcaldías ou autonomías e logo de esquilmar as arcas públicas (ou ata as privadas) aférranse ás súas indemnizacións amparados pola lei, danme ganas de acampar na porta da miña casa. Basta enumerar algúns casos abertos como os que afectan a moitas das caixas intervidas ou nacionalizadas recentemente: Castela-A Mancha, Cajasur, Caixa Mediterráneo, Novacaixagalicia, Catalunya Caixa. recibiron millóns de euros de recursos públicos a través do Fondo de Reestruturación Ordenada Bancaria (FROB) mentres que os seus principais executivos foron prexubilados con pensións multimillonarias. Recorden o soldo autoasignado de 600.000 euros de María Dolores Amorós (CAM), os máis de 1.200 millóns de euros de xubilación para José Luís Olivas (Bancaja) ou os 23 millóns da blindaxe doutros exdirectivos de Novacaixagalicia. E outros moitos que non podo apuntar por falta de espazo. Só un aceptou devolver a metade do asignado.
Levo moi mal, supoño que como o resto dos cidadáns sometidos a tantas apreturas, ameazados co incremento do paro, o repago sanitario, a conxelación ou baixada de salarios e pensións... que o Goberno indulte a un banqueiro mentres as máximas autoridades corporativas de organismos e institucións, con ou sen ánimo de lucro, retíranse a gozar do seu botín.
Se pretenden aplicarnos próximos axustes de cabalo, que todos estes individuos retiren as súas sucias mans do diñeiro público. É un sentimento moi primario, pero cada vez máis xustificado e compartido. Nativel Preciado 

venres, 2 de decembro de 2011

...E DIN QUE CHOVE


O devandito, completo, reza así: "mexan por nos e din que chove". E seguen, caendo como pedras, no tellado do Goberno Feijóo, noticias como esta: parados sen prestación levan meses pagando os seus medicamentos ao ter o seu cartón sanitario bloqueado a pesar da promesa do Sergas de que as reactivaría inmediatamente.
Hai testemuños avalados co nome e apelidos dos sufrintes: Tiven que pagar a vacina e grazas a que un practicacte non me quixo cobrar ou este outro: "Dixéronme que o Sergas tiña unha lista de xente que quedaba sen médico".
Mentiu Feijóo, mentiu Farjas (talvez seguindo o "Camiño"  que xustifica a santa desvergoña) ante un persoal anestesiado, sen reacción, que o mesmo "traga" co peche de comedores escolares que coa supresión doutros servizos sociais, mentres a propaganda oficial insiste en pintar de rosa o negro presente e aínda máis escuro porvir que se aveciña.
Xa hai ao redor de doce mil firmas dunha plataforma cidadá que esixe a Feijóo, a Farjas que dean marcha atrás e que emprendan a marcha a outro sitio (ou sexa: que se vaian de aí).
E, aos poucos, vannos dando a noticia doutros "campións": Cacharro Pardo, unha das figuras máis emblemática do PP galego, recibiu diñeiro negro da empresa de Dorribo, ese emprendedor ao que a Xunta regoulle algunha que outra subvención.
¿Queren outra ración? O caso Areas coñecido polo Porsche regalado a un parlamentario do Partido Popular. Agora descóbrese que ese outro "emprendedor" descargaba produtos contaminantes mentres a autoridade miraba para outro lado.
¿Máis sobresaltos? A caixa gastou o 30% dos fondos de Obra Social en ladrillo. ¿Responsabilidades?
¡Claro que si e polos trinta e moitos anos que levaban cobrando millóns (entre cincocentos e oitocentos das antigas pesetas) uns "directivos que practicaron un poder discrecional e un expansionismo sen criterios racionais", en palabras de Fernando González Laxe.
Non se trata só, que tamén, das últimas operacións bendicidas polo Goberno Feijóo (copia do ocorrido en Caixa Madrid con Rato, o candidato de Esperanza, e é que a dereita onde hai pasta ¡a matar!) senón da longa traxectoria duns altos empregados que arruinaron unha institución, sen ánimo de lucro, destinada a mellorar a vida dos cidadáns menos favorecidos.
E é que seguen "mexando por nos".


O Goberno de Feijóo deixa sen cobertura sanitaria a parados de longa duración...

xoves, 1 de decembro de 2011

O DEFICIT DA SANIDADE PÚBLICA E O COPAGO-REPAGO


Dez anos logo de culminarse o proceso de transferencias sanitarias ás comunidades autónomas, o sistema público español fai augas e acumula un déficit próximo aos 15.000 millóns de euros.
O gasto público en sanidade supón o 7% do PIB e á súa contención contribuíu o baixo soldo dos médicos e a centralización das compras por parte das administracións públicas. Con todo, hai outros factores que están tensando as costuras do gasto e pondo ao sistema en serias dificultades, o que obrigou a algunhas comunidades autónomas a tomar medidas para reducir o déficit. Entre eles destacan o envellecemento da poboación e o maior custo dos tratamentos, pero sobre todo un bo número de ineficiencias que incentivan as malas prácticas e que son en boa medida responsables da ineficiencia do sistema.
O feito de que algunhas comunidades poñan sobre a mesa o debate do copago-repago na sanidade pública suscitou a polémica nun dos temas que é considerado tabú entre a clase política, que teme a impopularidade que supón tocar calquera das pezas que compón o Estado de Benestar.
Pero, tarde ou cedo, todas as administracións terán que facer fronte ao problema e cortar de raíz un déficit que erosiona aínda máis as xa deterioradas contas públicas. Ademais do copago-repago, que inicialmente se debese expor como fórmula disuasoria para impulsar un mellor uso da sanidade pública por parte dos cidadáns, caben outras medidas de organización que contribuirían a reducir o gasto en sanidade. En primeiro lugar, nos últimos anos as comunidades autónomas desenvolveron un modelo hospitalario que en moitos casos non se adaptaba ás necesidades reais da poboación, prevalecendo a instalación de numerosos centros avanzados, cando fose suficiente coa creación de centros intermedios ou ambulatorios
O excesivo gasto en probas diagnósticas, moitas veces repetidas pola falta de mecanismos informáticos que poidan ser consultados, é outro lastre que arrastra o sistema de saúde. Ademais, o baixo nivel retributivo dos profesionais trouxo consigo un elevado nivel de absentismo, que se saldou tamén cunha baixa utilización de equipos e instalacións. A fragmentación territorial das competencias sanitarias deu lugar tamén a unha ausencia total de economías de escala e ata á incompatibilidade dos sistemas implantados nas diferentes comunidades autónomas
A crise vai obrigar a todos os gobernos rexionais a desposuírse do populismo que rodea o gasto sanitario e a aplicar recortes para facelo sostible, incluíndo medidas que, como o copago-repago, parecen xa inevitables.