domingo, 30 de setembro de 2012

OS POLITICOS

Rosa Montero
Os nosos políticos non son os únicos culpables, pero forman parte do problema. Hai que cambialos! Probemos cun sistema electoral maioritario e listas abertas.
Aumenta día tras día a desconfianza cara aos políticos; e crecen tamén as voces de alarma que sosteñen que falar sempre tan mal deles conduce á ruptura do sistema democrático. Teñen o seu punto de razón e é certo que a credibilidade do sistema está en xogo. Como eu penso que a democracia é sen lugar a dúbidas o mellor marco social, quero dicir aquí que a min os profesionais da política me parecen extremadamente respectables e necesarios. O que non me gusta son estes políticos, ou a forma de facer política que se implantou neste país. Fai pouco, César Molinas sacou un artigo demoledor  que foi criticado ferozmente, proba de que puxo o dedo nunha chaga, e que, entre outras cousas, vén a dicir (tradución miña dun texto longo) que os nosos partidos se converteron en empresas dirixidas ao lucro dos seus socios, en contra do interese xeral e con negocios vidrosos (e non vexo espírito de emenda: mira Eurovegas e o megaparque catalán). Gabriela Cañas, noutro grande artigo, fala do peso da sociedade mediática. Certo: nas democracias avanzadas os partidos aseméllanse cada vez máis, e a mensaxe foi suplantada pola pura aparencia. Non importa o que se fai e nin sequera o que de verdade se di, senón o slogan, a imaxe comercial, saír nos medios; por iso os partidos son cada día máis sectarios, porque, sen contidos que discutir, só cabe a adhesión irracional do seguidor. A este mal, que é común, nós engadímoslle o toque cañí do pelotazo. En fin, os nosos políticos non son os únicos culpables, pero forman parte do problema. Hai que cambialos! Probemos cun sistema electoral maioritario e listas abertas.

sábado, 29 de setembro de 2012

COMO BORREGOS

O PP mentiu, aproveitando o desespero da xente pola crise económica, para recoller eses votos e poder gobernar segundo os intereses do capital e os mercados.
A xente, ignorante, irracional, manipulable, sen decatarse de que a culpa da súa situación era do sistema, da mala distribución da riqueza, da crise, unha das constantes crises periódicas que caracterizan ao capitalismo, aínda que neste caso unha das máis graves, tirouse de cabeza ao río sen saber nadar e votou polo partido dos inimigos de clase.
O voto da xente é unha demostración de que os votantes non saben a que intereses de clase social responden uns e outros partidos. Que un partido de esquerdas (todo o que está á esquerda do PSOE) defraude os seus votantes é moi posible e moi real en moitos casos, pero que un partido de dereitas non responda aos intereses da gran maioría é unha realidade sempre, por definición. Os partidos da dereita representan os intereses das clases dominantes, dos que o teñen todo, dos de arriba.
En canto ao PSOE, como todos os partidos da mal chamada "internacional socialista", hai tempo que aceptou a derrota ideolóxica fronte á dereita. Deixou de ser socialista e aceptou plenamente a lóxica do mercado, rexeitando o enfrontamento cos intereses do capital e sometendo sempre a súa política aos intereses dos mercados, aínda que o faga de xeito máis atenuado que o PP. Vímolo con Zapatero, que acabou facendo recortes sociais e someténdose ao que a Unión Europea, encabezada por Alemaña, lle esixía, sen tocar os intereses do gran capital e a banca española.
Se todo segue igual, o PSOE gobernará de novo en canto a xente se canse do PP, logo volverán ao PP, e así sucesivamente mentres non rompa a lóxica do sistema. Bipartidismo que en realidade é monopartidismo. E rematará a crise, poderá volver haber abundancia, todo o mundo contento, sen memoria, e, se non se rompe co sistema, virá a seguinte crise e a xente, sempre movéndose dentro do bipartidismo, votará polo partido que estea na oposición do que goberne nese momento de crise.

venres, 28 de setembro de 2012

REFORMA DAS ADMINISTRACIÓNS

Para non perpetuar a crise e endebedar aos españois durante xeracións, o Goberno español debe reformar a fondo a administración das comunidades autónomas e os concellos, na súa maioría en bancarrota e completamente fora de control, ea eliminación total das deputacións, sometendo a referendo o modelo de Estado.
Este tema é a clave do futuro de España, porque as rexións, concellos e deputacións son os responsables dos dous terzos do gasto público -234.000 millóns fronte a 118.000 o Estado en 2011-, excluíndo a Seguridade Social -23.000 millóns-, e este gasto realízase en condicións de descontrol, dilapidación e corrupción totalmente inaceptables. As razóns verdadeiras da crise do país, en consonancia co dito, nada teñen que ver con salarios demasiado altos -un 60% da poboación ocupada gaña menos de 1.000 euros/mes-, nin pensións demasiado altas -a pensión media é de 785 euros, o 63% da media da UE-15- nin poucas horas de traballo, como ten trasmitido ás veces dende Alemaña. A España tampouco lle falta talento, nin capacidade empresarial nin creatividade. Ten grandes pensadores, creativos, enxeñeiros, médicos excelentes e xestores de primeiro nivel.
A razón da enfermidade de España é un modelo de Estado inviable, fonte de todo nepotismo e de toda corrupción, imposto por unha oligarquía de partidos en conivencia coas oligarquías financeira e económica, e co poder xudicial e os organismos de control ao seu servizo. En España non existe separación de poderes, nin independencia do poder xudicial, nin os deputados representan aos cidadáns, só aos partidos que os poñen nunha lista. Todo isto leva tamén a unha economía mergullada que chega ao 20% do PIB e que frea a competencia, a eficacia e o desenvolvemento do país. Ademais, detrae recursos cos que poderían financiarse educación e sanidade.
Non pode permitirse por máis tempo este nivel de corrupción, e menos aínda a 17 rexións funcionando como estados independentes, con todos os organismos multiplicados por 17, dende 17 servizos meteorolóxicos a 17 valedores do pobo, con 200 embaixadas, 50 canles de TV rexionais en perda, 30.000 coches oficiais ou 4.000 empresas públicas que empregan 520.000 persoas, creadas especificamente para ocultar débeda e colocar familiares e amigos dos políticos sen control nin fiscalización ningunha. En conxunto, uns 120.000 millóns, equivalentes ao 11,4% do PIB, malgástanse anualmente nun sistema de nepotismo, corrupción e falta de transparencia.
Non é unha falta de vontade de traballo, como se pensa talvez nalgúns países do norte de Europa, o que fai que España sufra a peor crise económica da súa Historia. É un sistema corrupto e ineficiente. A crítica do Goberno alemán e as súas condicións para un rescate de España deberíanse concentrar na solución deses problemas. No caso contrario, só conseguirán que unha casta política incompetente e corrupta arruíne á nación para varias xeracións.

xoves, 27 de setembro de 2012

QUEN XESTIONA A UE E ESPAÑA?

Está claro que na UE e en España goberna Merkel, o país máis rico que fai política seria. Os seus bancos financiaron a burbulla inmobiliaria a través dos españois e queren cobrar. Os nosos gobernos consentírono, os cidadáns cargamos co morto. Rajoy di que ten que facer o que manda Bruxelas. Quen nos defende? Onde están os máximos representantes da UE, Durao Barroso, presidente da Comisión Europea, e Rompuy, presidente do Consello? Non hai UE, nin dos cidadáns, nin dos estados, nin das rexións, só hai UE dos bancos, que crearon o caos, pasaron a usurpar o posto dos lexitimados gobernos, que fixeron renuncia das súas funcións. O seu voceiro, Merkel.
Non pode haber unha Europa se non hai políticos para defender a unión política e fiscal. Fixéronnos crer que España o podía todo. Pero o diñeiro, igual que a materia, non se destrúe, transfórmase. Onde esta? Con tanta avaricia, fraude e paraísos fiscais. Rompeuse o equilibrio, agora unha volta de rosca dos especuladores aos que crearon riqueza, deixando a cidadanía sen Estado que os protexa. Son manobras económicas impulsadas por unha ideoloxía chea de ambición e cobiza para rematar coas conquistas sociais, por culpa de malos políticos que deixaron aos cobizosos, que puxeron todo patas arriba para consolidar a súa superioridade de dominio. Política vertical dunhas elites saídas e afianzadas na globalización.
Se verdadeiramente quixesen afrontar a crise, non se basearían no aumento de beneficios coa fabricación de armamento, vendéndoo a países que despois teñen que rescatar (Grecia). A crise é mundial, pero hai países que gobernaron mellor, son os que teñen que rescatar a España para rematar o negocio. Por iso, impóñennos os recortes e deberes, pero, quen defende os nosos dereitos? Ninguén. Os nosos representantes son actores que obedecen os autores, impoñéndolles a misión de engaiolar os cidadáns para lexitimalos cos nosos votos. Políticos de carton pedra. Nada máis.

mércores, 26 de setembro de 2012

UNHA PENSIÓN DE MÁIS DE 170.000 EUROS

A Mesa do Congreso deu vía libre á pensión por cesamento reclamada pola ex Valedora do pobo María Luisa Cava de Llano de máis de 170.000 euros en dous anos, despois de que esta fose relevada do seu cargo por Soledad Becerril a finais do mes de xullo.
Tras o seu cesamento, a Mesa do Congreso recibiu unha petición de María Luisa Cava de Llano, que exerceu o cargo en funcións como substituta de Enrique Múgica, na que solicitaba cobrar a devandita indemnización, correspondente ao 80 por cento do seu soldo no cargo durante dous anos.
Segundo informaron a Europa Press fontes da institución, Cava de Llano exercía como titular da institución pero viña percibindo unha retribución anual de 107.572 euros como adxunta ao Valedor do pobo, posto dende o que sucedeu a Múgica. Por iso, a pensión indemnizatoria superaría os 170.000 euros ao cabo dos dous anos para os que está establecida.
Tras recibir un informe dos servizos xurídicos, a Mesa do Congreso acordou recoñecer o dereito á pensión indemnizatoria tanto á ex Valedora do pobo como ao último presidente do Tribunal de Contas, ao entender que cumpren os requisitos legais para iso.
Precisamente, o próximo luns as Mesas do Congreso e do Senado aprobarán nunha reunión conxunta os presupostos das Cortes Xerais para 2013, onde se encadran as contas da Defensoría do Pobo, aínda que esta vez con Soledad Becerril á cabeza da institución e con retribución como titular.

martes, 25 de setembro de 2012

UNHA XERACIÓN PERDIDA

O informe da OCDE "Panorama da educación 2012" entraña tanta gravidade que é razón máis que suficiente para que todo o país se poña a pensar e todos os políticos, do goberno e da oposición, se encerren para reverter eses datos arrepiantes.
Preto de dous millóns de mozos españois de idade entre os 15 e os 29 anos, o 23 por cento  desa franxa de idade, pertencen á xeración chamada popularmente "nini", de rapaces que nin estudan nin traballan.
O informe é unha foto fixa do ao ano 2010 -a día de hoxe seguramente os datos serán peores- que revela fallos no mercado laboral, incapaz de absorber man de obra nova. Pero del despréndense tamén fallos no sistema educativo que ten enormes deficiencias, entre elas o abandono escolar, que as sucesivas leis de ensino non foron capaces de corrixir e, probablemente, tampouco o fará a que prepara o goberno actual.
Unha segunda deficiencia é  escasa implantación da Formación Profesional -España é o país da OCDE con menor porcentaxe de diplomados- e a propia estrutura e programación deste área formativa que tampouco responde ás demandas e necesidades da empresa.
Na recente visita de Merkel a Madrid os empresarios alemáns explicaron aos seus colegas españois o seu sistema de Formación Profesional que naquel país facilita o tránsito das aulas ao mercado de traballo e parece que os empresarios españois quedaron prendados do modelo alemán que consideran válido e aplicable á situación española. Pero xa verán como aparecerá alguén -algún dirixente ou algún sindicalista- que dirá que as nosas circunstancia educativas e laborais son distintas e, polo tanto, o que fan en Alemaña non é extrapolable á situación española que seguirá adoecendo de escasa ou nula coordinación entre as aulas e a empresa para formar e facilitar aos mozos o seu acceso ao sistema produtivo.
A OCDE alerta os dirixentes políticos sobre a situación destes mozos. Deberían tomar boa nota e estudar por que investindo máis en educación que outros países -malia os recortes- España ten peores resultados. E, sobre todo, deberían chegar a amplos acordos en educación, que é un investimento produtivo que garante o futuro do país.
Pero vai ser que non porque a nova lei de educación que prepara este Goberno -outra máis- nace sen acordo, nin sequera de mínimos. Cambiaraa o próximo, como vén sendo habitual neste país e seguiremos perdendo aos mozos. J.C.L.

luns, 24 de setembro de 2012

RECORTAR EN SAUDE

Segundo a OCDE, o gasto sanitario público en España é do 7% do noso PIB, similar ao de Eslovenia, moi lonxe do Reino Unido (8,2%), Alemaña (8,9%), Francia (9,2%) ou Dinamarca (9,8%).
O recorte no Sistema Nacional de Saúde leva consigo un paso atrás no esforzo secular de España de parecer un país desenvolvido. A sanidade universal e gratuíta fai un país próspero e garante aos seus cidadáns unha mellor saúde.
Se tivésemos que ter en conta o gasto total sanitario, tanto público como privado, todos os países da Unión Europea gastan máis que a nosa nación a excepción de Italia, Luxemburgo e Finlandia. Se agora somos os cuartos pola cola, o gabinete conservador de Rajoy levaranos a segunda división nun abrir e pechar de ollos.
As actividades asistenciais da sanidade pública española gozan dunha descentralización intensa que, ata agora, garantiu un mellor acceso do paciente á asistencia e á prevención. Dende a Lei Xeral de Sanidade de 1986 os esforzos foron considerables e os éxitos evidentes.
Porque que exista unha mellor, máis dotada e máis eficiente sanidade pública garante, non só a universalidade, senón que a sanidade privada teña que competir con esforzo e dedicación ofertando un produto ou servizo diferenciado. Todo ataque, pois, ao Sistema Nacional de Saúde, é un seria agresión á saúde de todos.
Para maior abundancia, a porcentaxe de sanidade pública sobre o total do gasto sanitario é en España do 74%, lonxe do 77% de Francia, o 84% do Reino Unido ou do 85% de Dinamarca. Todos elas nacións moi desenvolvidas que apenas discuten se a provisión ha de ser máis pública ou máis privada.
As decisións dun goberno conservador, dunha ministra incompetente, dun paradigma caduco tardoliberal, non só nos deixa sós fronte á enfermidade, senón que nos separa aínda máis de Europa.

venres, 21 de setembro de 2012

xoves, 20 de setembro de 2012

FRAUDE ELECTORAL DE MARIANO RAJOY

O programa electoral do Partido Popular para as eleccións xerais de novembro tiña por título "O que España necesita". Semanas logo da vitoria por maioría absoluta do PP e da constitución do goberno de Mariano Rajoy podemos afirmar, vendo as primeiras medidas adoptadas, que nin España nin os españois necesitamos que nos empuxen ao precipicio da recesión á que nos leva este "vello goberno" recentemente elixido.
Porque se é grave a teimosía nunhas actuacións políticas que nos levaron á crise e, ademais, lonxe de sacarnos dela estana agravando, máis grave aínda é presentarse cun programa electoral a unhas eleccións a propósito que non se vai a cumprir e ocultando aos electores cales son as verdadeiras decisións políticas que pensan realizar cando se ocupou o poder.
Sen ningún tipo de esaxeración, e cando nas democracias asentadas cada vez solicítase e esixe a transparencia e a rendición de contas dos gobernos, cambiar o paso e realizar políticas totalmente opostas ás escritas no programa electoral é unha fraude democrática. E o é, aínda que se queiran facer a bulir, ata no día de Reyes, para ver se canto antes fáganse antes pasaráselles o cabreo aos cidadáns. Quen creen iso no goberno equivócanse, porque o incremento do paro que vai traer estas medias, o aumento das desigualdades e o beneficio aos máis poderosos non se lles vai a esquecer a uns cidadáns aos cales estáselles empezando a caer a venda dos ollos.
Algúns exemplos: -Impostos. O PP non se cansou de dicir que eles non só non soben os impostos, senón que é bo baixalos. Ata na páxina 109 do programa electoral afirmaban que "elevaremos os mínimos exentos no IRPF adaptándoos mellor ás circunstancias das familias". Que ocorreu ao chegar ao goberno? Que aumentaron o IRPF e o Imposto de Bens Inmobles (IBI). Aínda que máis aos que menos salarios teñen, co que as rendas do traballo asumirán dous terzos dos gravames.
-Emprego. Mariano Rajoy pedía o voto dos cidadáns porque tiña un programa para crecer e xerar emprego. Falaban de emprego seguro e flexible para todos. A realidade, é que por primeira vez desde que existe non sobe o salario mínimo interprofesional e mantéñeno nos 641,40 euros.
-Estado de Benestar. Programa do PP: "O noso principal obxectivo en política social é garantir o Estado do Benestar" (páx.104). Feitos: o goberno balear do PP di ás mulleres que deben pagar antes de abortar, aínda que a lei obriga ás autonomías a ofrecer a prestación ou abonala directamente.
-Dependencia. Programa do PP: "O Partido Popular comprométese a preservar o carácter universal e a calidade dos servizos públicos que conforman o Estado do Benestar" (páx.104); "Garantiremos a calidade e sustentabilidade dos servizos do benestar" (páx. 32). Feitos: se praza un ano, ata o 1 de xaneiro de 2013 a aplicación da lei de Dependencia para novos beneficiarios.
-Familia. Programa do PP: "As familias son un sustento esencial da sociedade, sobre todo en época de crise, e apoiarémolas como merecen" (páx. 107); "Promoveremos a actualización do noso dereito de familia para adaptalo ás novas realidades sociais, favorecendo a mediación e a corresponsabilidade dos pais..." (páx. 109). Feitos: o Consello de Ministros apraza a ampliación do permiso de paternidade de dúas a catro semanas ata o 1 de xaneiro de 2013.
-Conciliación. Programa do PP: "Aprobaremos un plan integral de apoio ás familias, dirixido fundamentalmente a promover as medidas que faciliten a compatibilización da vida profesional e familiar" (páx. 108). Feitos: o goberno do PP incrementa o horario laboral dos funcionarios a 37,5 horas semanais.
-Aforro. Programa do PP: "Modernizaremos o imposto sobre a renda co obxectivo de favorecer o aforro, o investimento e o emprego" (páx.43). Feitos: novo gravame do 2 por cento para rendas de aforro de ata 6.000 euros; 4 por cento ata 24.000 euros; e 6 por cento para rendementos superiores. É dicir, gravan menos aos que máis teñen.
-Transparencia. Programa do PP: "Incrementaremos a transparencia e a información sobre a situación económico-financeira de todas as administracións públicas, homoxeneizando para todas elas os prazos, periodicidade, formatos e criterios de presentación da información" (páx. 32). Feitos: Rajoy coñecía a situación financiera da Generalitat Valenciana e acode ao seu rescate ante a imposibilidade de saldar as débedas.
Estes exemplos demostran dúas cousas graves. A primeira enganaron aos españois e non cumpren o seu programa electoral. A segunda, é que as débedas e o malgasto dos gobernos autonómicos do PP, pagámola todos os españois con recortes en servizos esenciais que son os que garanten os dereitos do estado do benestar.
Dos españois depende asistir a esta fraude electoral como espectadores que sofren os recortes, ou como cidadáns activos que piden que o seu goberno elixido democraticamente, polo menos, cumpra o seu programa electoral.

mércores, 19 de setembro de 2012

VAYASE SR. RAJOY

Sr. Rajoy, Que sería de España, se o goberno de Zapatero, fixese o que Ud. está facendo? Di Ud., que necesita ler a letra pequena para determinar, que condicións vaille a impor a Troika (FMI, BCE e CE), para conceder o segundo rescate a España.
Aos cidadáns, non nos fai falta ler ningunha letra pequena. Só con mirar a Grecia e Portugal, compréndese e ven as esixencias, que serven para a afogar, esclavizar, sacrificar e afundir máis aos seus cidadáns, e así, recortar todos os seus dereitos, adquiridos coa achega dos seus impostos. Os mesmos, que por importe de cen mil millóns de euros do primeiro rescate, vanse a utilizar para salvar á banca, sen pedirlle ningún sacrificio e responsabilidade.
Sr. Rajoy, Ud. mentiunos, enganounos e estafounos a todos os cidadáns. No programa electoral que presentou como candidato ás eleccións, non incluía ningunha subida de impostos e tampouco as reformas regresivas que agora esta decretando, tampouco falaba de recortes en dereitos sociais (Se o fixera, perdería as eleccións).
Polo tanto Sr.Rajoy, faltou á súa palabra, Ud. é un mentireiro, enganou, incumpriu o que prometeu en campaña, (E non vale dicir, que non o sabía, Ud. manifestou no debate de TVE, que sabía e era consciente da difícil situación na que nos atopabamos).
Non é digno de permanecer nin un minuto máis no cargo como presidente. Por esta razón, e ante a situación tan grave na cal atopámonos, (Segundo o manifestado polo seu goberno) con risco de rescate e intervención e colapso económico, e por decencia democrática, ten que disolver o parlamento, convocar eleccións e dimitir, para que o pobo pronúnciese. Pero antes, o seu goberno, ten que suspender o trato de favor dado á Igrexa católica (En canto a exención de impostos refírese).
Conxelar a compra de armas, demorar o pago da débeda de Defensa, (Que ascende a, 27.000 millóns de euros, importe da factura dos grandes programas xa contratados). No canto de querer blindar os futuros orzamentos de Defensa (Como recentemente se pretende). Por que non se respectan os contratos e se blindan; o estado de benestar, os dereitos e salarios de pensionistas, parados, sanidade, educación, a minería, persoas dependentes, funcionarios e traballadores, etc. etc...?.
Sr. Rajoy:
"Con Ud., temos a cifra de paro máis alta da CE..."
"O seu goberno, subiu o IVE, a niveis xamais coñecidos en España..."
"Co seu goberno, a credibilidade de España, está polos chans, non nos prestan diñeiro e se o fan, é a un interese, que non podemos permitirnos..."
"A curmá de risco, historicamente é a máis alta, e iso demostra, que os mercados non se fían de Ud., nin do seu goberno..."
Estas frases son súas (Dirixidas ao anterior goberno), adxudíquese as súas propias palabras e coa súa "Troika europea".
"¡¡¡VAYASE!!! Sr. Rajoy".
DOREMA

martes, 18 de setembro de 2012

AUTONOMÍAS CORRUPTAS

Os comezos do invento autonómico foron gloriosos en termos financeiros. Sen competencias que xestionar, posto que as que realmente consumen recursos como sanidade e educación se transferiron moito máis tarde, as lexións de políticos das comunidades autónomas -case todas gobernadas polo PSOE-PP dedicáronse a gastar a mans cheas e en cuestións tan ociosas como a precitada un diñeiro que, como anos máis tarde explicaría certa sabia egabrense, non era de ninguén.
A primeira preocupación dos autonomistas foi que non quedase un só parente, por consanguinidade ou afinidade ata o cuarto grao, de cargo ningún fóra da nómina oficial. Como non era plan de someter as criaturas aos rigores dunha oposición, fose que se herniaran, decidiron realizar decenas de miles de contratos laborais a dedo, que ao cabo de tres anos permitiron aos seus titulares converterse en funcionarios de carreira con só aprobar un exame restrinxido, que tivese ruborizado pola súa simpleza os alumnos máis torpes dun parvulario medio.
Solucionada esta importante cuestión, os responsables do incipiente estado autonómico dedicáronse a renovar edificios e vehículos oficiais, todos eles vítimas da sobriedade cuartelera do Franquiense, para que as novas autoridades autonómicas gozasen do ornato que esixían as súas altas funcións como representantes das nacionalidades oprimidas.
Xa sen familiares que enchufar, e con todos os gastos suntuarios máis que cubertos, a multiplicación do gasto na prestación dos servizos transferidos, a xestión das subvencións públicas para corromper ao que quedara de sociedade civil e unha especial propensión ao trinque sistémico mantiveron sobradamente ocupada á casta ata a chegada da crise. Agora as preocupacións son outras, e ademais moi candentes, porque a inercia desbaldidora da armazón autonómica esixe máis recursos dos que hai dispoñibles. A consecuencia directa, como estamos a ver, é que as vítimas teremos que pagar cada vez máis impostos.
Cun itinerario como o relatado e trinta anos consagrados ao dispendio exhaustivo, deseguida vai obrigar Rajoy as dezasete nacioncitas a realizar eses esforzos de austeridade dos que tanto fala Montoro. DOREMA

luns, 17 de setembro de 2012

INDECENTE

A exdefensora do Pobo cobrará 180.000 euros de indemnización-O Congreso tramita tamén a de dous expresidentes do Tribunal de Contas-O anterior adxunto ao Defensor renuncia a cobrar a cesantía.
O Congreso tramitará en breve as indemnizacións por cesamento no cargo dos dous últimos presidentes do Tribunal de Contas e da anterior valedora do pobo. A lei prevé que os tres poden recibir durante dous anos o 80% do seu soldo, coa única limitación, aprobada recentemente, de que sexa incompatible con outros ingresos. Os tres optaron por manter este salario os próximos 24 meses, aínda que xa deixasen o cargo.
María Luisa Cava de Llano, anterior valedora do pobo, formalizou o pasado 31 de xullo a solicitude ante a Mesa do Congreso. Este órgano terá que limitarse a tramitala para que se pague a cargo do presuposto do valedor do pobo. Ata hai dous meses tamén cobrou esa indemnización Enrique Múgica, o seu predecesor no cargo.
A exdefensora cobrará sen traballar o 80% de 116.000 euros anuais, o soldo aproximado que tiña cando ocupaba o cargo. É dicir, cobrará uns 92.000 euros anuais durante dous anos.
Os adxuntos ao valedor do pobo tamén teñen dereito a cobrar estas indemnizacións, pero o anterior, Manuel Ángel Aguilar Belda, renunciou ao preferir volver ao seu posto na Administración.
A Mesa do Congreso viu onte tamén as peticións de Ubaldo Nieto de Alba e Manuel Núñez, os dous últimos presidentes do Tribunal de Contas. Os dous renunciaron ás súas pensións de xubilación e preferiron a indemnización por cesamento no cargo, que é de 180.000 euros cada un. O primeiro ocupou o cargo dez anos, entre 1997 e 2007, ano en que foi relevado por Manuel Núñez.
A Mesa do Congreso constatou que está obrigada a tramitar as peticións por cumprir os requisitos legais, sen posibilidade de frealas. Non obstante, tomou a decisión onte de solicitar un informe legal aos servizos xurídicos da Cámara para avalar o trámite. Estas indemnizacións son idénticas ás que cobran os exministros e exsecretarios de Estado e se estableceron como forma de compensar os dous anos de incompatibilidade. Ata agora podían cobrarse aínda que houbese outros ingresos públicos ou privados.
Carlos Dívar, expresidente do Consello Xeral do Poder Xudicial, pretendía cobrala xunto á pensión de xubilación, pero renunciou a ela.
 Sabes que é indecente?...
. Indecente, é que o salario mínimo dun traballador sexa de 624 €/mes e o dun deputado 3.996 Euros-mes, podendo chegar con axudas e outras prebendas aos 6.500 Euros-mes.
. Indecente, é que un catedrático de universidade ou un cirurxián da sanidade pública gañen menos que un concelleiro de festexos nun concello de terceira.
. Indecente, é que os políticos se suban as súas retribucións na porcentaxe que lles apeteza, (sempre claro está, por unanimidade, por suposto e ao inicio de cada lexislatura).
. Indecente, é comparar a xubilación dun deputado coa dunha viúva.
. Indecente, é que un cidadán teña que cotizar 35 anos para percibir unha xubilación e aos deputados lles abonde con "SÓ" sete anos e os membros do goberno, para cobrar a pensión máxima necesiten só xurar o cargo.
. Indecente, é que os deputados sexan os únicos "traballadores" (¿?) deste país que están exentos de tributar un terzo do seu soldo do IRPF.
. Indecente, é colocar na administración miles de asesores, Cerolos e Cacerolos, amigotes con soldos que xa desexarían os técnicos máis cualificados; ou liberados con soldo de partidos e sindicatos...
. Indecente, é o millonario gasto en mediocres Televisións autonómicas creadas ao servizo da pervivencia no trono de políticos máis mediocres...
. Indecente, é o inxente diñeiro destinado a soster os partidos políticos, aprobado polos mesmos políticos que viven deles; (outra de Juan Palomo)
. Indecente, é que a un político non se lle esixa superar unha mínima proba de capacidade para exercer un cargo (e non digamos intelectual ou cultural).
. Indecente, é o custo que representa para os demais cidadáns españois, as súas comidas, os seus coches oficiais, os seus choferes, as súas viaxes (sempre en gran clase) e as súas tarxetas de crédito por todas as partes.
. Indecente, é que as súas señorías teñan seis meses de vacacións ao ano.
. Indecente, é que as súas señorías cando cesan nos seus cargos, teñan un colchón do 80% do soldo durante 18 meses.
. Indecente, é que ex-ministros, ex-secretarios de estado e ex-altos cargos da política cando cesan son os únicos cidadáns deste país que poden legalmente percibir dous salarios do erario público.
. Indecente, é que se utilice aos medios de comunicación para transmitir á sociedade que os funcionarios só representan un custo para o peto dos cidadáns.
. Indecente, é que nos oculten os seus privilexios e prebendas (substantivo feminino que significa ganga, inmunidade, sinecura, poltrona, enchufe, momio, choio, bicoca, etc., etc.) mentres volven á sociedade contra quen de verdade lles serven. ¡! ¡ ¡ INDECENTES!!!

domingo, 16 de setembro de 2012

EDUCACIÓN DOS POLÍTICOS

Para ser Presidente do goberno non hai que ser político, hai que ser estadista e para ser político non abonda ter unha educación pródiga, hai que ter espírito social e de entrega.
Pero claro, isto é en Europa porque en España para ser Presidente do Goberno tes que ser un bo manipulador social e para ser político, en lugar de espírito de entrega, tes que ter espírito afanador. En España, a de político debe de ser unha das escasas profesións para a que non fai falta ter o bacharelato.
Ponse de manifesto no continuo rizar o rizo, lexislatura tras lexislatura, da mala educación, a ausencia de maneiras e o descoñecemento dos principios elementais da gramática, a sintaxe, os cidadáns e cidadás, a linguaxe sexista ou non sexista, a memoria histórica, a economía, o dereito, a ciencia, a diplomacia.
E enriba de cantamañas, chulos. Ousan pedir contas á Xustiza, á Real Academia Española ou á da Historia, a calquera institución sabia, respectable e necesaria, por non se pregar aos seus oportunismos, enxaugaduras e demagoxias.
Vivimos en pleno disparate. Calquera paifoco mierdecilla, calquera leguleyo marrullero, son capaces de levárseo todo por diante por un voto ou unha lexislatura. Saben que ninguén pide contas. Atrévense a todo porque todo o ignoran, e porque lle colleron o tranquillo á impunidade neste país miserable, covarde, que nada esixe aos seus políticos pois nada se esixe a si mesmo.
Tomáronnos perfectas as medidas, porque a incultura, a covardía e a estupidez non están disputadas coa astucia.
Hai imbéciles analfabetos con disposición natural a medrar e a sobrevivir, para os cales esta torpe e cohibida España é o paraíso.
E así, tras a anada de políticos admirables que tanta esperanza nos deron, tomou o relevo esta xeración de trileros profesionais que non viviron o franquismo, a clandestinidade nin a Transición, mediocres, funcionarios de partido que tampouco traballaron na súa vida, nin teñen intención de facelo.

sábado, 15 de setembro de 2012

CLARO QUE HAI MÁIS FESTAS

Ten razón don Juan, que asina unha das miñas lecturas favoritas entre o telexornal e a sesta. E é que, efectivamente, hai en outubro moitas máis santas, virxes, mártires e demais posuidores dun sitio no santoral que a casa marcada o 21-0 por Santa Úrsula e hai numerosas festas ao longo e ancho do outono, outubro sobre todo, que percorren a xeografía galaica a golpe de gaiteiro e a ritmo de muñeira no medio dunha festa onde empanada, polbo, cachelos e outras viandas merecerán unha dixestión con licor café ou de herbas...
E é que podía ser peor... por exemplo o 21-0 coincidise con San Martiño, data que todo o mundo asimila co final do gocho. ¿Quen non oíu iso de que a cada porco chégalle o seu San Martín...?
Así que, no medio de todo o "rebumbio" elixir o vinte e un non foi de todo malo... quédannos aínda días de sol para que o complexo hospitalario santiagués aforre máis enerxía que os vinte e dous millóns previstos pola conselleira do ramo que pide axuda para loitar por "as persoas vinculadas ás mafias rusas que chegan a urxencias en jet para facer turismo sanitario...".
Pois xa ten axuda: os seus "compas" de partido conseguiron que cada vez vingan menos avións aos nosos aeroportos en busca dos nosos hospitais...
Mire dona Rocio non me xogue coa saúde que é cousa mala e pon enfermo de cólera a moito concidadán que está farto de que lle digan que non se pode vivir con cinco mil euros ou que se vai malviviendo con jet (ruso ou de Avión) e oito mil euros de renda familiar cada mes ata outubro e novembro... que por aí cae san Martiño.
A un servidor, señora miña, cando lle falan de enerxía, de electricidade, acéndenlle as luces e recordo que foi un xefe da Xunta o que repartiu millóns de millóns ás "eléctricas" nunha cousa que se chamaba o "Plan Mega" e que non serviu para que en varias partes do noso país vivisen ás escuras as festas do Nadal...
Non recorda...?
Pregúntelle a Feijóo que estaba nese goberno. Pregunte por Lugo, Ponteareas ou Vigo onde atopase moitas vítimas daquelas noites...
Así que tonterias, as xustas...
Aínda que esteamos en período pre-electoral...
E se vexo un ruso, con jet, facendo cola na Casa do Mar... avísolle.

venres, 14 de setembro de 2012

REGRESO AO FUTURO

Rafael Tormes
O futuro é, ao parecer, isto, e pinta así de mal. Regresando das vacacións (os afortunados que puideron gozalas por conservar o posto de traballo ao seu termo), onde regrésase é a ese futuro que se parece tanto ao pasado, e que por iso non se conquista, senón que se regresa. E habería que regresar moito para atoparse un país tan desestructurado, tan inhabitable, tan inxusto. Sinala Rubalcaba que co novo engorde do IVE, un caderno escolar tributa o mesmo que un iate. Dio Rubalcaba, pero é verdade, como tamén o é que pretendendo vender a retirada do cartón sanitario aos inmigrantes "sen papeis" como un intento de acabar co "turismo sanitario" dos guiris do Norte, o Goberno non descende outro peldaño na escala da ignominia porque non pode. Non lle quedan máis peldaños.
En Rodiezmo, onde os dirixentes socialistas recuperan por un día a memoria, e acórdanse de que son socialistas, ou de que o foron, clamouse contra o actual estado de cousas e contra o Goberno que as precipita ao abismo, pero onde máis se clamou foi en Pontevedra, onde acudiu Rajoy para pedir a reelección de Alberto Núñez Feijóo como presidente da Xunta, aínda que se acode moito, máis veces, acabará cegándolle todas as posibilidades de logralo. Ser galego non basta para ser ben recibido en Galicia. Nin ser de Pontevedra para selo na cidade da ría. Así llo recordaron ao rexistrador da propiedade en excedencia centos de estafados de NovaGalicia, xubilados e anciáns no seu maior parte, que ven nel non ao paisano, senón ao tipo que non só non lles socorre como un presidente de Goberno pode, senón que dá carta de natureza a esa estafa, a ese refugallo, e patente de corso a quen o perpetraron. Lamentablemente, gardas colocados ao efecto impedíronlles, porra en man, achegarse.
Neste acelerado regreso ao futuro, en dúas tacadas vannos pór no século XIX, se é que non nos anos 40 do século seguinte. Con outro deseño, con outra estética, albíscase o retorno do gasógeno, do Auxilio Social e dos sabañóns a pouco que afíe as súas garras xeadas o inverno. Ao futuro, a xente quere ir, pero non regresar, e menos en semellante compañía.

xoves, 13 de setembro de 2012

REFERENDO

O que está facendo o gabinete de Rajoy non é gobernar, senón desmontar, un por un, os dereitos e liberdades que cimentaron o espírito da Constitución de 1978
¿Foron felices este verán? Espero que si, porque a memoria desa felicidade vai resultar imprescindible nos próximos meses. E non crean que invoco as tebras do outono para chamarlles á resignación ante o rescate inevitable. Propóñome animarlles a facer máis ben o contrario.
Os taurinos saben que un touro manso é máis perigoso que un bravo. Os afeccionados ao boxeo, que a reacción dun púxil acurralado pode ser máis violenta que a do seu rival. Este goberno manso, que está contra as cordas, non só ilustra admirablemente estas metáforas, senón que ademais, e iso é o máis grave, desborda con fartura o mandato que recibiu nas urnas. Unha maioría absoluta xamais pode servir de coartada para minar o consenso democrático, fulminando por decreto as bases dunha convivencia acordada pola maioría dos españois. Por iso, o que está facendo o gabinete de Rajoy non é gobernar, senón desmontar, un por un, os dereitos e liberdades que cimentaron o espírito da Constitución de 1978.
Se entón os cidadáns foron chamados ás urnas para aprobar aquel texto en referendo, hoxe non poden asistir impasibles ao espectáculo da súa demolición, a mans dun goberno tan inepto como soberbio, que non só non se molesta en informarlles duns acordos que van empeorar as súas condicións de vida durante xeracións, senón que á vez intenta impedir por calquera medio que se difundan teorías contrarias ás súas. Esta crise, que é moito máis que unha conxuntura económica, só terminará cando ocupen o poder políticos capaces de facer política, e consultar aos cidadáns, respectar a súa opinión, é a primeira obrigación dun demócrata. Se Rajoy ten medo de convocar un referendo, debería dimitir, en lugar de embestir como un touro manso contra os cidadáns cuxos intereses debería protexer.

mércores, 12 de setembro de 2012

DE ELECCIÓNS E DE OUTONOS

Todo cheiraba a eleccións anticipadas. Era a crónica dunha anticipación anunciada. Nada pinta ben e Feijóo sabe, mellor que ninguén, que virán tempos peores. O PP e Feijóo son parte do problema e non poden presentar unha tarxeta positiva destes catro anos, nunha comunidade que vai costa abaixo en tódolos indicadores dá macro e a microeconomía. Feijóo non pode falar nin de logros nin de xestión, de recortes.
O anticipo semella que beneficia a todos. Aos que gobernan, porque deixan de anunciar e aprobar malas novas durante un tempo. Aos dá oposición, porque deixarán de mirarse ou seu embigo e mirarán cara a cidadanía para crear alternativas, xa sexa coas primarias sen facer, como lles pasa a algúns, ou divididos en varios anacos con diferentes liderados, como lles sucede a outros.
Pero os partidos deberan reflexionar e escoitar a mensaxecidadanía: queremos outro modo, outras maneiras, outros perfís. É preciso recuperar na política, que é a clave de arco dá convivencia, pero para elo precisamos talantes e talentos. Menos liderados artificiais de equilibrios milimetrados de territorios e estratexias para controlar maiorías, e máis cidadanía, sociedade, e máis representatividade.
E sucederá no outono. Un tempo que invita ao recollemento e a melancolía. Pero tamén, un tempo de oportunidade para a alternativa e ou cambio de trazada. Galicia debe recuperar vento como sexa. Precisamos horizontes. Con realismo, sen demagoxias e con criterio. E sen Collartes, deputado do PP famoso por non chegar co fin de mes. Sería bo xerente pero é un mal político. A credibilidade política e os cidadáns non merecemos isto.

martes, 11 de setembro de 2012

CONTRA A CRISE, MÁIS FRAUDE

Mentres Grecia non ten solución, dinos nun recente ensaio o xornalista Petros Márkaris, unha chea de gregos benefíciase da crise.
A súa análise, por moito que nos desbasta, é aplicable a España milimétricamente.
Entre os beneficiarios do desastre están quen se enriqueceron co boom inmobiliario e agora teñen o seu diñeiro a recado en paraísos fiscais. ¿Sóalles iso?
Seguro que si. Como tamén lles soará o choio de decenas de miles de enchufados polos partidos políticos tradicionais en detrimento de os funcionarios de oposición. Ou a cantidade de agricultores que, no canto de investir en tractores, gastáronse dubidosas subvencións da UE en comprar BMWs e outros gastos suntuarios.
Pero o máis traumático é que, a maior presión fiscal para cadrar as contas do Estado, maior fraude tributaria por aqueles privilexiados que poden facelo. Refírome a ese crecente número de profesionais autónomos e de empresas que facturan sen IVE, deixando de ingresar en Facenda decenas de miles de millóns.
Claro que ao Goberno resúltalle máis fácil penalizar a funcionarios, pensionistas e contribuíntes en xeral que loitar contra a fraude que supón ese 22 ó 23% de economía mergullada e sen control.
Non é só que os defraudadores deixen de pagar o IVE, senón que eses empresarios fraudulentos tamén pagan en consecuencia menos imposto de sociedades e de IRPF, nunha espiral de alegre e continuado latrocinio.
Só con evitar tanto fraude acumulativo, non farían falta recortes, rescates nin outras cirurxías sociais. Pero, ¿quen é o guapo que se atreve a pór o cascabel a ese gato?

luns, 10 de setembro de 2012

COMO QUEBRARON A CAM CON CRÉDITOS GRATIS

José Oneto
Ás veces, a actualidade é tan rica, e variada en acontecementos que unhas noticias ocultan a outras, uns acontecementos obscurecen a outros, e sucesos, que en circunstancias normais ocuparían, primeiras páxinas dos xornais, ou os principais espazos informativos noutros medios, permanecen difuminadas e, sepultados, por outros máis inmediatos.
Esta semana é o que aconteceu cun personaxe que non debe pasar desapercibido para a opinión pública, porque é un dos causantes da quebra da CAM (Caixa de Aforros do Mediterráneo), a caixa alicantina á que se inxectaron, no seu momento, 5.249 millóns de euros (o maior rescate financeiro da historia de España, superior, mesmo, ao de Banesto en 1993), para posteriormente, vendela por un euro, ao Banco Sabadell, que con esta operación, se converteu na cuarta entidade española por activos.
O personaxe, ao que se refería recentemente o noso compañeiro Fernando González Urbaneja na súa crónica sobre o mal que funciona este país, é Juan Ramón Avilés, ex concelleiro do Partido Popular, e promotor inmobiliario que, non se sabe moi ben con que méritos, aínda que se sabe por que vía, a política, chegou a ser nada menos que presidente da Comisión de Control da CAM, e un dos que apareceron brindando con champaña na Bolsa de Madrid cando no ano 2008, saíron á bolsa as cotas participativas da Caixa quebrada.
O tal Avilés, que terá que comparecer a semana que vén na Audiencia Nacional ante o xuíz Javier Gómez Bermúdez, que ten imputados por estafa á plana maior da CAM, dende o seu peculiar presidente, o concesionario de automóbiles Roberto López Abad á célebre directora xeral da entidade, María Dolores Amorós, a que se auto impuxo unha pensión vitalicia de 370.000 euros anuais, foi denunciado polo FROB (Fondo de Reestruturación Bancaria Ordenada) e, imputado por apropiarse "indebidamente" de nada máis e nada menos, que de 17 millóns de euros. E todo iso, segundo a denuncia, "a través de múltiples presións a múltiples niveis da CAM, facendo uso do seu dominio organizacional e de modo ventaxista,".
O tal Avilés, José Ramón, obtivo créditos da súa propia Caixa en condicións vantaxosas para as súas empresas inmobiliarias, cobrou axudas irregulares de 300.000 euros e, mesmo, usou a súa irmá de home de palla para unha sociedade en dificultades que tiña créditos pendentes coa Caixa por un total de 14 millóns de euros. Segundo o informe elaborado polo FROB "o señor Avilés estaba a ocultar financiamento recibido da CAM, cando existe a obriga de informar o Banco de España de todas as facilidades crediticias outorgadas pola Caixa aos altos cargos da entidade ou ás súas empresas,".
Xa o señor Avilés durante a súa comparecencia na Comisión de Investigación que se formou nas Cortes Valencianas, puxo de manifesto que el non controlaba nada, senón en todo caso "supervisaba" e coidaba que se cumprisen as directrices marcadas pola Asemblea e "supervisar a legalidade".  

domingo, 9 de setembro de 2012

O 15-M VAI TER AS RENDAS DESTE PAIS

Miguel Bosé
 "O cantante Miguel Bosé, séntese decepcionado con Zapatero e di que "todos os políticos, sen excepción, son totalmente incompetentes"
"O 15-M vai ter as rendas deste país". Así de convencido se mostra nunha entrevista que publica este venres o diario 'O Mundo' ao cantante Miguel Bosé, quen, tras formar parte dos artistas da zeja, tamén asegura estar decepcionado co PSOE e José Luis Rodríguez Zapatero, así como con toda a clase política, pois, segundo afirma, "son todos, sen excepción, totalmente incompetentes".
"Cando un se sente preto duns políticos ou dunhas ideoloxías, acábaste decatando de que esa xente as perde. Ao final, esas ideoloxías eran o que diferenciaban os pensamentos da poboación e con esa diferenza se constrúen os consensos e enriquécese a democracia. Pero é que agora dá igual; se a economía lles gañou o pulso a todos! ", sinala Bosé.
E é que para o fillo de Lucía Bosé e Luis Miguel Dominguín "se está a facer todo o contrario ao sentido común". Dende hai moitos anos, a clase política é totalmente incompetente. Todos, sen excepción. E ademais pertencen a un sistema que deixou de funcionar. Están a intentar recuperalo a golpe dos mesmos patróns que usaron antes. Pero é que non vai resultar. Isto non funciona, rematouse. "Hai" que "reiniciar", considera.
Con este desencanto, Miguel Bosé, que cre que hai que ser "activos e activistas", asegura que "o 15-M e os movementos similares van ter as rendas deste país e de todo o planeta". " ¿Que te queda como cidadán? ¿Pagar todos os pratos rotos? ¿Pagar os desastres da banca, das finanzas e da clase política? ", pregúntase. "Antes a garantía era o voto nas eleccións, pero agora isto dá igual", engade. ´
'QUE ME AVISEN CANDO POÑAN EUROVEGAS, QUE ME VOU A PORTUGAL'
 Sobre o rescate a España, o artista di que comezou "coa foto das Azores a Aznar, cando Bush convenceu de que o negocio era o petróleo" e respecto á suba do IVE de concertos e do resto de espectáculos culturais opina que é "unha trangallada". "Supón discriminar, taxándoa, a área de creatividade, a arte e a cultura, tras a cal existe unha economía enorme que non descubriu nin este goberno nin o anterior nin o outro. E desincentivala así é condenala. Máis aínda agora que calquera forma de emoción te fai saír da gravidade do que estamos a vivir", apunta.
Por último respecto á posibilidade de que Eurovegas se instale en España, xa sexa en Madrid ou en Barcelona, Miguel Bosé indica que "parece que o que se quere é que vingan todas as mafias". "Moito traballo si, moitos investimentos, pero detrás de todo iso xa sabemos o que vai chegar. Que me avisen cando o poñan, que me vou a Portugal".

sábado, 8 de setembro de 2012

A CAIDA LIBRE DO CONSUMO DOS FOGARES

A imparable caída do consumo privado en España constitúe, xunto ao desemprego que leva da man, un dos síntomas máis palpable e dramático dos efectos da crise. Os últimos datos sobre contabilidade nacional publicados polo INE revisan á baixa o descenso do gasto dos fogares en 2011 -que foi dun -1% en lugar do -0,1% estimado en febreiro- e confirman o estado comatoso en que se encontra o comercio interior. A ese dato negativo hai que sumar outro que non o é menos. Os datos do INE revelan que o recorte do gasto nas Administracións públicas realizado en 2011 foi menor do previsto e se limitou a un -0,5% en lugar do -2,2% calculado inicialmente. Ambas as dúas revisións obrigaron a recortar a cifra oficial de crecemento da economía española o pasado ano dende un 0,7% do PIB a un 0,4%.
O derrubamento sen precedentes do consumo interior é a consecuencia lóxica, aínda que tremendamente daniña para o conxunto da economía, da difícil situación que viven hoxe moitas familias e do temor que se sente ante un futuro cada vez máis incerto nunha maioría dos fogares. A espiral de destrución do emprego non só afecta ao consumo de quen perderon o seu posto de traballo, senón que exerce de elemento disuasorio para os que aínda o conservan. Conscientes dun proceso de axuste que aínda non tocou chan, as familias eliminan o superfluo e reducen os seus gastos ao imprescindible. Malia que iso supoña un comportamento prudente dende a óptica da economía doméstica, tamén constitúe unha soga cada vez máis estreita sobre o conxunto do tráfico económico. O efecto sobre o consumo dese medo ao futuro verase ademais agravado pola entrada en vigor da suba do IVE, e polo feito de que en España segue sen levarse a cabo a obrigada depreciación de prezos esperable nunha situación tan crítica como a actual. É o caso, por exemplo, do sector hoteleiro, parte do cal sostén que a caída de tarifas tocou chan e, en menor medida, mesmo que chegou o momento de elevalas.
A outra cara da moeda da mala saúde económica española é a constatación de que as previsións de control de gasto no sector público se incumpriron amplamente o ano pasado. Unha circunstancia inadmisible, dadas as esixencias de equilibrio presupostario que comprometían entón e comprometen agora a España de forma ineludible. Os duros axustes que o país soporta actualmente veñen en boa medida duns deberes que en moitas ocasións se fixeron mal e tarde. O necesario recorte de gasto nas Administracións públicas -especialmente nas autonómicas e municipais- é un dos exemplos máis flagrantes diso.

venres, 7 de setembro de 2012

DI RAJOY QUE SABE, DEBEDOS CRELO?


Fernando Glez Urbaneja
Di o presidente Rajoy que sabe o que cada Comunidade Autónoma vai necesitar para facer fronte aos inmediatos problemas de liquidez e que cos 18.000 millóns previstos será suficiente. E di tamén que iso non afectará ao nivel de débeda. E se o di habería que crelo, carece de sentido que saiba algo distinto do que di ou que non pense o que di. De maneira que non debemos dubidar. Outra cuestión é que o que sabe sexa o que vaia acontecer.
A credibilidade do sector público respecto ás súas contas e as súas previsións é limitada, levan tempo equivocándose, o anterior goberno con obstinación, e este con tesón. Se Rajoy sabe o estado das contas das CCAA e o que vai pedir para evitar un non pagamento que provoque unha quebra do Estado o que resulta difícil de entender é que non puxesen mans á obra e repartise eses 18.000 millóns, ou os que sexan, con máis celeridade. Non é doado entender o comportamento do presidente, aínda que quizais é que os seus camiños son inescrutables.
Tamén di Rajoy que o próximo ano non van subir nin o IRPF nin o IVE. E as dúbidas crecen; porque esa experiencia xa a pasamos. Hai menos dun ano dixo o mesmo e aconteceu o contrario. O que lle pasa ao presidente é que non quere subir os impostos, pero as circunstancias impóñenllo. Como debe de sufrir este home, tomando decisións que non comparte e que non lle gustan un pelo! Por iso mesmo as súas afirmacións sobre o que fará ou non fará son pouco relevantes. Fará o que poida e, fundamentalmente, fará o que lle pidan os acredores.
Con respecto a iso de que o fondo de liquidez para as autonomías non significará incremento do déficit estamos nestas. Iso é o que quere o presidente, coa súa boa intención de sempre. Pero o diñeiro non se pinta, nin nace nas árbores. Para eses 18.000 millóns vaise endebedar a lotaría, nova débeda, e previsiblemente o Estado. Polo tanto non será doado evitar pasar polo Presuposto e o déficit unha boa parte deses fondos. E outro tanto para os do rescate bancario.
Nesta materia, competencia e responsabilidade do celoso ministro de Economía tamén hai pretensións tranquilizadoras. O ministro di que ese banco malo que van crear de inmediato e que antes non lle gustaba un pelo ao ministro, non vai custar nada aos contribuíntes. De novo traizóanlles os bos desexos, iso é o que queren, pero a realidade pode volver xogarlles unha mala pasada.
En resumo a economía española está débil de credibilidade. E o goberno tamén; o que din é o que queren, pero non o que pode ser posible, logo vén a realidade e arruína as súas expectativas. Podían extremar a prudencia, non aventurar hipótese, pero non é sinxelo e a conxuntura, tan mudable, non axuda. En resumo que hai que recorrer a santo Tomás apostol e só crer o que se ve e se toca; e non o que se desexa.

xoves, 6 de setembro de 2012

A SANIDADE E OS INMIGRANTES SEN PAPEIS

¿Son conscientes os responsables do Ministerio de Sanidade das consecuencias que para a Saúde Pública terá a falta de control sanitario dun número importante de persoas, como é o colectivo de inmigrantes irregulares? ¿Coñecen os responsables do Ministerio de Sanidade que moitos destes inmigrantes están a ser xa tratados e controlados regularmente por padecer procesos graves e que negarlles a asistencia sanitaria programada pode determinar un agravamento moi serio das súas enfermidades e mesmo producir a súa morte?
¿Reflexionaron os responsables do Ministerio de Sanidade sobre as consecuencias que para o funcionamento das nosas Institucións Sanitarias terá esta medida?
¿Que acontecerá cando unha persoa deste colectivo acuda a Urxencias hospitalarias e se determine teña que quedar ingresado e á alta sexa obrigado efectuar controis e tratamentos periódicos?
¿É consciente o Goberno que por máis que intente facer invisibles dende o punto de vista sanitario a estas persoas, iso é imposible?
Parece que ninguén no Goberno reflexionou sobre estas e outras cuestións; é posible tamén que si se tivesen en conta estas situacións, pero decidise continuar cunha política depredadora dos dereitos; o anuncio que se realizou nos últimos días explicando que os inmigrantes irregulares poderían ter asistencia previa subscrición dun seguro coa Administración sanitaria, desembolsando unhas cantidades superiores mesmo ás que esixen as aseguradoras privadas, é unha proba máis da improvisación que presidiu todas as actuacións dos responsables sanitarios; as recentes declaracións do Director Xeral Sr. Rivero corroboran o anterior pois denotan unha falta de coñecementos impropia do cargo que ocupa. Parece que á decidida vontade do Goberno de restrinxir dereitos e recortar prestacións se une unha manifesta ineptitude dos seus responsables sanitarios.
A realidade é que os inmigrantes sen papeis están aquí, en moitos casos levan anos no noso país, algúns traballan na economía mergullada e necesitan asistencia sanitaria; se esta se lles nega e se dificulta os profesionais exercer o seu labor, con toda seguridade se producirán problemas graves de saúde, non só para o colectivo inmigrante (aumentará a morbimortalidade) senón tamén para toda a comunidade.
Sería bo que o Goberno rectificase, renunciase ao seu absurdo empeño en eliminar a condición de universalidade que o noso sistema sanitario público ten, esforzásese en conseguir unha xestión máis eficiente do sistema como garantía da súa sostibilidade e non tivese que asumir a responsabilidade das graves consecuencias que se van derivar da non prestación de asistencia aos inmigrantes sen papeis.  
CARLOS BARRA GALÁN: Son médico especialista do Sistema Nacional de Saúde e seguirei atendendo a toda persoa que demande os meus servizos por un problema de saúde, obviamente tamén aos inmigrantes "sen papeis "; a miña postura non obedece a outra motivación que ao estrito cumprimento do Código Deontolóxico que a miña profesión esixe e que ningún gobernante ten a capacidade de violentar.

mércores, 5 de setembro de 2012

UN GOBERNO INCOHERENTE COA MENTIRA POR BANDEIRA

Roberto Centeno
Despois de sete anos na oposición, despois dun ano en que a vitoria do PP era evidente, a maioría supoñiamos que Rajoy tiña unha estratexia clara de saída da crise. Pero non era así, non tiña absolutamente nada. ¿E a que dedicou tan longo período? Pois seguramente a relaxarse, porque traballar o cansa moito. E a consolidar o seu poder, o único que lle importa. E, non obstante, á hora de dirixir o PP demostrara que non daba o talle. Se foi incapaz de poñer orde e xestionar a súa propia casa, ¿como ía poder xestionar España?
Dende o principio foi unha pura fraude. Se o seu discurso de investidura foi pura demagoxia, o debate trouxo o final de calquera esperanza. Amable e dialogante con todos, Rajoy púxose como unha pantera con Rosa Díez, quen lle pediu o cambio dun modelo de Estado insostible e corrupto e unha nova lei electoral que evite que os votos dos nacionalistas vallan cinco veces os dos non nacionalistas. Rajoy negou a maior. Segundo el, a corrupción política (a maior eiva da nosa democracia) é unha falsidade, o modelo de Estado (a esencia da nosa ruína) non é ningún problema e a lei electoral (que consagra a desigualdade entre os españois) é perfecta. Demostrou, máis alá de toda dúbida razoable, que ou é un imbécil ou é un falsario consumado.
Despois deseñou unha auténtica chapuza de Goberno. Dividiu a economía en dúas partes irreconciliables, un disparate total consecuencia da súa incapacidade para resolver a rifa entre De Guindos, o seu neno bonito, e Montoro. Resultado: enfrontamentos, contradicións e ineficacias nunha área clave asegurados. Montoro mantivo a De Guindos completamente á marxe da redacción dos Presupostos. Máis tarde, o resto de ministros foron elixidos entre amiguetes e leais, completos descoñecedores das carteiras asignadas. Os titulares de Educación e Sanidade decatáronse do recorte de 10.000 millóns polos xornais; á ministra de Fomento pegáronlle un recorte mortal sen consultala sequera; e, despois, Cospedal, ávida de poder, ignorou os seus compromisos e multiplicou por tres o déficit permitido. ¿É este o Goberno que vai sacar a España da crise?
O problema non é a redución rápida do déficit, o problema é que se está a realizar exclusivamente a custa da economía produtiva e as familias -a última foi espoliarnos 4.000 millóns en peaxes en autovías que xa pagaramos co noso diñeiro- mentres se mantén íntegra a dilapidación. Iso si colapsa o crecemento.
Máis tarde chegaron as medidas, todas contrarias ao anunciado anteriormente: "Subir impostos significa máis paro e máis recesión e iso é inaceptable"; "Xamais implantarei o copagamento"; "Non" se subirá "o IVE", etc. É máis, todas elas son contrarias ao necesario, espolian salvaxemente á economía produtiva e ás familias. O problema de España é outro: desmesura de estruturas inútiles, gasto público disparatado e improdutivo e sistema financeiro quebrado. Non é que Rajoy non recorte, é que o mantén íntegro. A Valencia prestáronlle 1.022 millóns en xaneiro para non quebrar e, como era insuficiente, 1.678 millóns máis. Este mes necesitará 472 millóns adicionais, e só reduciu o gasto ata agora en 108 millóns. Ademais, 14 CCAA non cumprirán xa o obxectivo de déficit. ¿A que espera o pusilánime de Rajoy para intervilas? En lugar diso, vai entregar 30.000 millóns aos malgastadores. Rajoy toleou.
Este ano, Montoro sinalou que necesitaremos un endebedamento adicional neto de 114.000 millóns... un terzo do gasto as AAPP, un 50% máis do que ingresamos e todo para gasto corrente! E Bankia que acabará custándonos 50.000 millóns, máis os 16.000 de CAM e os 8.800 de Caixa Cataluña. E o que veña, porque os pisos en España seguen sendo un 57% mais caros que en EEUU. ¿Como vai sobrevivir España se estamos en mans dunha casta política insensata? E para desinformados ou sectarios, que seguen afirmando que o problema é a débeda privada, que saiban que empresas non financeiras e familias xa fixeron o axuste: dun déficit de 120.000 millóns en 2007 pasaron a un superávit de 37.000 en 2011.
Acusa a Mariano Rajoy, de non dar a talle, de mentir e  haber perdido a honra.

martes, 4 de setembro de 2012

O BANCO MALO IRLANDÉS DERRUBA PISOS FROITO DA BURBULLA INMOBILIARIA

A ministra de Vivenda sinala que "se ninguén quere vivir neles, o máis práctico que se pode facer é demolelos.
Irlanda está a optar polas escavadoras, en lugar de polos banqueiros, para desfacerse do legado da expansión inmobiliaria cuxo colapso levou a súa economía ao bordo do desastre. Segundo cifras do Goberno, preto de 1.850 urbanizacións, que non chegaron a rematar despois do estalido da burbulla en 2008, motean a paisaxe irlandesa. Esta semana, o Organismo Nacional de Xestión de Activos de Irlanda [unha sorte de banco malo como o que planea crear España] fundado en 2009 para purgar as hipotecas inmobiliarias máis tóxicas dos bancos, iniciou a destrución dun bloque de apartamentos.
"Haberá algúns sitios nos que a decisión máis sensata que pode tomarse será demoler", dicía a ministra de Vivenda, Jan O'Sullivan, o pasado xullo. "Se ninguén quere vivir neles, entón o máis práctico que se pode facer é demoler o que hai".
As chamadas urbanizacións fantasma son a cicatriz máis visible que deixou a peor crise inmobiliaria de Europa occidental, que levou a Irlanda a secundar a Grecia e solicitar o rescate financeiro. Preto do 15% das vivendas irlandesas están baleiras, segundo cálculos do organismo de estatística do país. A preocupación acerca da seguridade destas urbanizacións aumentaron despois de que un neno se afogase a principios de ano nun depósito de auga dunha urbanización sen rematar.
Cuestións de seguridade

Un edificio en Longford, no centro de Irlanda, foi demolido o 18 xullo despois dunha explosión na rede de sumidoiros nunha das casas do terreo a principios deste ano. Preto de 553.000 casas foron construídas nunha década, ata 2005, nun país cuns 4,5 millóns de habitantes. Case 294.000 vivendas permanecen baleiras, e o seu prezo reduciuse á metade.
O organismo de xestión de activos (coñecido como NAMA, polas súas siglas en inglés) controla ou está vinculado con preto dun 10% das propiedades. Esta semana demoleu un bloque de apartamentos a uns 115 quilómetros de Dublín.
O Goberno e o NAMA destinaron oito millóns de euros, aproximadamente, para abordar os problemas de seguridade máis urxentes. Algunhas urbanizacións bloques serán demolidas e convertidas en terreos agrícolas. A ministra resalta o seu obxectivo: "desfacerse desta mancha nas nosas comunidades". EL PAIS

luns, 3 de setembro de 2012

PANDEIRETA OU PALMEIROS

A imaxe predominante de España podería ser, ¿por que non?, a dun país puxante e moderno, coa máis ampla rede ferroviaria de alta velocidade, unha porcentaxe de autovías maior que os nosos veciños e máis aeroportos que eles por número de viaxeiros.
Tamén, ¿por que non?, a dun país con empresas punteiras a nivel mundial en obras públicas, telecomunicacións, hidrocarburos e, aínda que pareza mentira, no vilipendiado sector financeiro. ¿E que non dicir da nosa medicina, unha das catro ou cinco mellores do planeta, á vangarda, ademais, no complexo sector do transplante de órganos?
En vez de todo iso, as recentes noticias sobre España convértena, aos ollos do mundo, nunha especie de parque temático de todos os excesos: dende as borracheiras de turistas en Lloret, ata os mortos en festexos taurinos; dende as pancartas na Volta Ciclista a excarceración de presos de ETA, ata os pintorescos saqueos de Sánchez Gordillo; dende as pedorretas dos Gobernos autonómicos ao Estado, ata a mobilización por internet para asaltar o Congreso dos Deputados.
Mesmo, como última anécdota, está o pitorreo dos medios de comunicación internacionais sobre o grotesco restauración do Ecce Homo. Todo isto, que queren que lles diga, debe encantarlles aos turistas estranxeiros, que están a acudir en maior número que o ano pasado.
En cambio non parece que suceda o mesmo coas axencias de rating, o BCE, o FMI, Angela Merkel e todos aqueles que poderían rescatarnos do abismo ao que, indefectiblemente, nos achegamos un pouco máis cada día que pasa. (PANDERETA O PALMEROS)

domingo, 2 de setembro de 2012

"CAPITALISMO, CANIBALISMO"

Por que o chaman capitalismo cando é canibalismo puro e duro. Comémonos uns a outros sen solución de continuidade como solución á nosa permanencia, valla a rebundundancia, que diría Martes e Trece.
A competencia éo todo no mercado, pero pode levarnos á nada. Queixámonos dos recortes que veñen do Estado, pero son peores aínda os que impón o consumidor privado no seu tráfico comercial habitual. De seguir así, non nos fará falta ninguén para escravizarnos. Escravízannos e escravizamos para escravizar.
Nós sós valerémonos. Por conseguir un traballo, por arrebatar un cliente chegaremos a ofrecer os nosos servizos gratis, se tal cousa non acontece xa. Esta espiral do aforro vai camiño de converterse nunha busca desmedida do custo cero e como toda busca á desesperada, xa cabe imaxinar que camiño levará. Rematará, paréceme, como a do beneficio desorbitado, rebentando. Todo depende do grao de desespero do persoal.
Un rebaixa a oferta, outro a mellora aínda máis e o cliente séntese seguro no seu papel de hostigador dende o mostrador. Todo lle sorrí. Na adquisición de calquera ben ou na contratación dun servizo míranse prezos, e está ben que así se faga, pero home, sen abusar. O prezo éo todo; o de menos, o contido. É entendible ata certo punto, pois as economías domésticas dan para o que dan e a medida que reciben menos tratan de aforrar máis.
Pero se todos entramos nesta tola carreira de reducir ao máximo, non nos queixemos entón dos recortes que fai o goberno, por máis que este sexa o principal culpable. Que facer entón. Non o sei, pero apertar o colo do veciño nunca foi o mellor remedio para evitar a asfixia propia. Outra cousa é que se trate de que perezamos todos, sen posibilidade de salvación para ninguén, nin sequera daqueles que poderían facer algo por salvar o resto. DOREMA

sábado, 1 de setembro de 2012

FEIJOO DESPRESTIXIA O AUTOGOBERNO

Estamos á espera de do que se decida en instancias superiores. Cando iso aconteza, a mazada vai ser, outra vez, de órdago. Poden facer apostas acerca de canto nos teremos empobrecido ao final de todo isto, se é que todo isto -saquear os pobres para rescatar os ricos- ten un final. Mentres tanto, os camarotes de Xénova cada vez vanse ver máis atestados de almas en pena, algunhas con mando en praza, pero xa aflixidas pola quebra que lles vai inflixir o anunciado rescate europeo. Hai só un ano o PP podía aspirar a substituír o PSOE como o partido que articula España. Hoxe os vellos timbais soan entre ruínas: as do Estado de Benestar español. Unha vez máis, a dereita vai quedar no imaxinario colectivo se non como causante da catástrofe, polo menos como liquidadora dunha época dourada que se vivirá con nostalxia cando a atmosfera estea menos enrarecida.
O PP estase a derrubar a ollos vista, como antes o fixo o PSOE. E as dúas cousas eran previsibles. A ambos os dous partidos custaralles Deus e axuda volver gañar un prestixio que, polas razóns que foxen, unhas xustas e outras non, dilapidaron. É certo que hai moita demagoxia na actual xenreira popular contra a partitocracia -talvez a mesma xente bicaba non hai moito a terra que pisaban. Pero non cabe dúbida de que nos encontramos ante unha crise sistémica. A práctica totalidade das institucións do Estado, dende o Rei ata o Tribunal Constitucional, pasando polos principais partidos, viven momentos aciagos que cabe prolónguense no tempo. Tamén é abafador o desprestixio das elites financeiras e empresariais. Non só do señor de Marsans. Os bancos e as construtoras, otrora buques insignia, son hoxe o hazmerreir e, sobre todo, o hazmellorar da xente. E xa non hai intelectuais cun papel de guía similares aos da xeración de Azaña e Ortega.
Pero en fin, cesemos nestas divagacións. Eu non sei se Feijóo vai perder as eleccións, pero creo que Feijóo si o pensa, ou o teme. A manobra de reducir deputados é cándida: véselle todo, como a certas señoritas. Tamén burda e grotesco, mesmo brutal. Unha vitoria con esas malas artes desprestixiaría non só o Goberno, senón a institución, a autonomía, que ha de estar por enriba desa mesquindade. Pero enténdese en Feijóo: ninguén fixo tanto como el por desprestixiar o autogoberno. A súa cabeza está organizada como a dun provinciano nato. Está resentido por non ser madrileño e capitalino, que é o que xustificaría os seus afáns. É inútil intentar explicalo que Madrid -enténdaseme: un acrónimo para referirse a certo complexo de elites económicas, financeiras, políticas e mediáticas- non paga traidores, como reza o vello adaxio romano. E que se alí quixese ser oído tería que afirmarse aquí dun xeito que é incomprensible para el, e para todos os que pensan como el.
Así que non podemos xustificar esa marrullería, pero podemos intentar comprendela. Á fin e ao cabo, de cesar como presidente Feijóo sería un home desafiuzado. Se é certo o que din non é querido aquí, no PP de Galicia. E o de Xénova, xa o dixemos, non vai dar grandes alegrías nun prazo previsible. De feito, sería moi natural que, máis pronto que tarde, deban producirse eleccións anticipadas que lle retirarían a maioría absoluta. En realidade, as próximas eleccións galegas poden ser unha avanzada da fragmentación do voto en España. Ademais de PP, PSdeG e BNG, outras forzas poden obter representación. En particular, se Esquerda Unida, a nova de Beiras e Compromiso unen forzas poderían condicionar o futuro goberno. Un goberno de PSdeG e BNG ou ben, non sería estraño, dun PP en minoría. Sería unha situación inédita en Galicia, pero non imposible. Claro que se esas tres opcións concorren por separado Feijóo podería reter a maioría absoluta. En tal caso, esas forzas terían mostrado que viven na lúa.