sábado, 20 de setembro de 2014

MOBILIZACIÓN CLIMÁTICA DOS POBOS

En setembro, numerosos xefes de Estado e de goberno de todo o mundo acudirán en Nova York a un cumio histórico sobre o cambio climático. Co noso futuro en xogo, imos consagrar un fin de semana a cambiar o curso da historia.

Para facer que este momento conte, necesitamos actuar - xuntos. En todo o mundo, a xente reunirase para un fin de semana de acción sobre o cambio climático que pasará á historia. A nosa demanda colectiva é "Acción, No Palabras,": Tomen a acción necesaria para crear un mundo cunha economía que funcione para as persoas e o planeta.

Dende accións de desinvestimento en Europa ata marchas contra o carbón na India e reunións anti-fracking en América Latina, poñeremos o foco sobre as nosas campañas especiais e as batallas locais en todo o planeta.

Organice un evento na súa comunidade e únase ao fin de semana da acción.

Pense neste fin de semana como unha oportunidade de combinar os seus esforzos cos doutros na súa comunidade, porque necesitamos demostrar aos asistentes ao cumio de Nova York a nosa forza en números. Vostede pode organizar marchas, manifestacións, talleres, tomar unha fotografía de grupo nun sitio icónico -- o que vostede decida! O que é realmente importante é dicilo ao mundo que é o momento das Acción, non Palabras sobre o cambio climático.
Rexistre o seu evento para facer que o movemento sexa aínda maior. Vostede poderá invitar os seus amigos e contactar coas persoas que se inscriban no seu evento. Máis abaixo encontrará suxestións de actividades que pode levar a cabo na súa rexión.

Non esqueza enviarnos as súas fotografías e compartilas nas redes sociais usando o hashtag #peoplesclimate.
Despois de rexistrarse, enviarémoslle recursos adicionais para asegurarse de que o seu evento sexa un éxito. Poderá evitar a información do seu evento máis tarde, así que non fai falta que o teña todo pensado por agora -- o importante é empezar, así que rexistre o seu evento aquí debaixo!

venres, 19 de setembro de 2014

OUTRA VEZ O PETRÓLEO

Outra vez Iraq volve ás portadas dos xornais. Non é polas armas de destrución masiva, nin por Sadam o demo. O trio das Azores, Bush, Blair e Aznar, entraron naquel país como un elefante nunha cacharraría e agora vemos as consecuencias. Yihadistas vinculados a Al Qaeda fixéronse cunha zona estratéxica do país e poñen en risco non só a produción de cru senón as expectativas de crecemento de barrís que Iraq prometera ao mundo para os próximos anos.
 
É pronto para saber as consecuencias. O segredo mellor gardado do mundo é a capacidade de produción de Arabia Saudí. Nestes momentos producen menos de 10 millóns de barrís día e chegaron a producir 12 mill. Polo tanto hai marxe a curto prazo para evitar problemas de abastecemento. Aumentarán os árabes a produción? A curto prazo o aumento do prezo aumenta os seus ingresos e interésalles. Pero a demanda de Europa está estancada e a renda dispoñible dos europeos moi débil polo tanto a súa elasticidade ao prezo do petróleo é elevada e subas do prezo poden facer caer a demanda e baixar os ingresos dos árabes. Os árabes tomaránseo con calma e o prezo pode seguir subindo se a tensión en Iraq non diminúe.

Para España é unha pésima noticia, cos salarios caendo paradoxalmente unha suba do petróleo aumentará o IPC polo aumento dos prezos da gasolina pero intensificaría a deflación e a caída do deflactor do PIB ao reducir as marxes das empresas e as familias para consumir e investir, como sucedeu en Xapón na última década. E aumentará o noso déficit exterior e a nosa débeda externa. A crise e a irrupción das renovables provocou un derrubamento do consumo de petróleo na nosa querida España do 25% e en 2013 consumimos os mesmos barrís que en 1996. Aínda así a economía é máis débil e a suba do prezo seguiranos afectando. Unha suba do 10% do prezo do petróleo permanente tería un impacto negativo duns 3.000 mill de euros. O mesmo impacto pero contractivo que terá a baixada de IRPF.

O crecemento da demanda explícao o mundo emerxente e serían onde máis impacto tería sobre o crecemento do PIB. A evidencia dinos que cando a suba dos prezos do cru é por problemas de oferta a Latinoamérica lle afecta negativamente ao PIB e ao emprego.

Obama tras o fracaso estrepitoso do seu antecesor en Iraq tomou unha posición máis prudente. EUA reduciu a só o 20% a súa dependencia do petróleo de Oriente Medio e son China e Europa os máis afectados pola crise. Ademais xúntase coa crise en Ucraína que ameaza con aumentar o aumento do prezo do gas en Europa este inverno.
 
Estas crises geoestratégicas son moi incertas e impredicibles. En principio non debería ser unha grave crise ata que chega o caos e perdes o control. É o momento de recordar aqueles tempos no que un vaqueiro e un castelán errante querían ser os pistoleiros do mundo. Aqueles tempos en que España ía ben grazas a unha burbulla e Aznar acendíase puros para bloquear as decisións europeas ás tres da mañá, enfrontándonos aos nosos socios estratéxicos Francia e Alemaña. Os mesmos que agora nos interveñen coa Troika.

Tempos no que se mentía para guerrear e defender intereses de empresas privadas vinculadas aos membros do goberno de EUA. Esperemos que nesta ocasión a crise en Iraq se xestione mellor coa nova realidade do goberno global e implicando na solución a China que é un dos países máis afectados e a Rusia que segue sendo un xogador importante na área e no taboleiro geoestratégico mundial da enerxía.

En Europa temos de líder a Merkel que tarda meses en tomar decisións e logo cámbiaas imprevisiblemente. Merkel fixo o ridículo en Libia, volveuno facer en Ucraína e é moi probable que o volva facer en Iraq. En España pasamos da chularía de Aznar ao seu secretario nomeado a dedo que aínda non se posicionou sobre a crise de Ucraína e non é previsible que o faga sobre Iraq. Rajoy está agora concentrado en non perder Madrid e Valencia. Por desgracia España non pinta nada no taboleiro europeo e mundial e o que é máis preocupante temos un presidente que está contento con iso.

E a reacción non debe ser buscar máis pozos de petróleo. Debe ser investir en I+D+i para seguir avanzando na revolución enerxética das renovables para conseguir reducir a nosa dependencia do cru e conseguir unha enerxía a un prezo estable e o máis baixo posible para as nosas empresas e familias en Europa. Só recordar que o custo das renovables só se fai no momento da instalación. Logo só necesitas vento e sol para producir electricidade e son as enerxías máis baratas do mundo, sen riscos e con mínimo impacto de contaminación. O tempo do petróleo barato rematouse e hai que iniciar unha nova era enerxética.

mércores, 17 de setembro de 2014

PENSAR EN GRANDE, MIRAR LONXE

A endogamia orgánica e política que desenvolveron os partidos en España é consecuencia dun sistema como no que deveu o réxime da chamada transición, cun grao tan alto de desharmonía e decadencia que entre os que fan a política e os que inflúen nela hai tal maridaxe que non se sabe moi ben os que son uns e que son os outros, e ten, como deriva inevitable a oligarquización de todos os ámbitos de poder.

Transmutado se as ideas por ocorrencias e os valores por prexuízos, e o debate político tramítase nun intercambio de eslóganes. Pero esta banalidade da vida pública non é neutra, só allea ao drama humano que existe detrás da indefensión social que representa. Este contexto no caso da esquerda é sumamente gravoso e contraproducente por canto supón vogar por un ecosistema político que afecta de forma desnaturalizadora á súa posición e función na sociedade. No momento que exista máis ideoloxía, máis valores, máis mobilización, máis protesta na rúa que no seo do socialismo terá acontecido o que afirmou Felipe González en Suresnes, que había máis socialismo fóra que dentro do PSOE. Non hai, polo tanto, outro camiño que fortalecer o poder cidadán que lexitima o poder político dos socialistas e que o sostén. Iso require un rearme ideolóxico na perspectiva do socialismo necesario.

O poeta arxentino Alma Fuerte escribiu que todos os incurables teñen cura cinco minutos antes da súa morte. O problema é non ter conciencia deses cinco minutos previos ou, o que é peor, estimar que son prescindibles. A inmunodeficiencia ideolóxica que supuxo para o Partido Socialista a asunción dun pragmatismo adaptativo ao sistema, o desmaio da súa vontade transformadora e de cambio, a súa inmersión absoluta nunha nova quenda canovista de partidos, que facilita o acceso ao Goberno pero nunca ao poder, desanda aquel camiño que Longo Cabaleiro afirmaba otrora que había que transmitir a cidadanía: "unha convicción de cuales son as nosas aspiracións. Ese espírito, esa convicción, non se pode levar á práctica dicíndolles que debemos conformarnos e que xa veremos que podemos facer despois. Non, non. Hai que crear ánimo para loitar; primeiro, contra todo o que veña, e despois, para cando chegue un momento propicio, poder dicir: aquí está o Partido Socialista coas súas ideas, disposto a loitar e gobernar. "
 
Asistimos en España á quebra dun sistema onde o erro é a consecuencia de impoñer unha realidade oficial allea a aqueles intersticios onde, fóra dos frontóns institucionais, fermentan as crenzas, reprobacións e uso sociais. En realidade, asistimos a unha privatización xeneralizada de todos os ámbitos onde o civismo ou o demos puidera ter algún protagonismo. É a suspensión drástica da cidadanía e a capacidade do Estado e a sociedade de regularse mediante principios éticos para circunscribir todas os asuntos morais e políticos a unha cuestión de recursos inspirada na equívoca ideoloxía que se oculta baixo a máscara de teoría científica. O Estado mínimo e a democracia limitada son os instrumentos para evitar calquera tipo de redistribución da riqueza e empobrecer amplas capas da poboación.

Ante iso, o Partido Socialista debe interpretar as auténticas necesidades das maiorías máis débiles e desasistidas para construír unha política inequivocamente propia, alternativa e non subsidiaria duns modelos sociais impostos por un réxime de poder dual e contramayoritario. O socialismo ten que superar o paradoxo de Bossuet, a que definía Rosanvallon como ese particular clase de esquizofrenia de deplorar un estado de cousas e, ao mesmo tempo, celebrar as causas concretas que o producen. Quizais porque como nos di José Ingenieros, a rutina é o hábito de renunciar a pensar. Precisamente cando o pensamento é máis necesario que nunca.

A esquerda refuxiouse no que Gianni Vattimo chama pensamento débil, un pensamento sen metafísica que é unha continua renuncia a trastornar a "orde obxectiva das cousas" imposta polo pensamento unilateral conservador. Empero, como na oda de Horacio, ao partido socialista, se o mundo se está a derrubar, non o poden alcanzar por máis tempo impávido as ruínas. Para iso, xa non é suficiente suplir as ideas por un pragmatismo transixente, porque, como nos advertía Ortega, só cabe progresar cando se pensa en grande, só é posible avanzar cando se mira lonxe.
J.A.M.

luns, 15 de setembro de 2014

SÁNCHEZ, IGLESIAS, AGUIRRE Y DIEZ

Agora si, reábrese o curso político coa estrea, esta semana, de Pedro Sánchez como líder da oposición e recén chegado de Italia onde compartiu tribuna con Renzi e Valse no que foi a súa presentación europea cun discurso aliñado e 'industrial' pero sen mensaxes de forza. Algo que por agora non se ve nun político que, ata o momento, non transmitiu unha imaxe de forza e firme liderado como a que nestes momentos necesitaría o PSOE para manterse nos altos niveis do bipartidismo, que moi tocado está en España e especialmente no seu flanco esquerdo.

Sobre todo polo crecemento exponencial de Podemos, ese raio que non cesa e que acaba de ofrecer sorprendentes cifras do crecemento dos seus militantes e simpatizantes neste tempo de pre campaña electoral permanente no que estamos inmersos os españois. Un Podemos que aspira a quitalo ao PSOE o segundo posto da política nacional (xa son terceiros) a base de comerse a IU e grazas á crise económica e moral da corrupción, aderezadas ambas as dúas co ímpeto xuvenil dos seus seguidores e as redes sociais de internet, nun tempo no que brilla sen visos de solución a crise, non menor, dos grandes medios de comunicación españois que na maioría dos casos ou están arruinados ou desprestixiados pola súa submisión ao bipartidismo da 'casta'.

Máxime, cando estamos a tan só oito meses do inicio das eleccións municipais e autonómicas de 2015 que teñen dos nervios ao PSOE e ao PP. E especialmente a Rajoy por temer a perda de capitais importantes como Madrid e Valencia, de aí o seu intento de golpe de man para cambiar a lei electoral das alcaldías o que se está a converter no primeiro test importante para Pedro Sánchez que se xoga moito nese envite: manterse como líder da alternativa de Goberno en España dende o segundo posto na escala dos partidos nacionais, que é o lugar ao que aspira Podemos.
 
E o que ten aberto un serio debate interno no PP onde as alcaldesas Botella e Barberá esixen a reforma electoral para non perder as súas respectivas cidades o que deixaría fóra do cartel de Madrid á líderesa Aguirre. A que, ademais, está pendente do seu posible xuízo por un delito penal de desobediencia á autoridade que, de confirmarse en sentenza, poñería fin á súa carreira política por fuxir dunha multa. Algo insólito se non fose porque existe a sospeita de que a líderesa madrileña fuxía dun posible test de alcoholemia como se dixo e se escribiu.

A que non bebe, pero parece vítima dunha borracheira de soberbia, é Rosa Díez que puxo un alto prezo ao pacto con Ciudadanos despois do infame linchamento de Sosa Wagner no Consello Político de UPyD. Un linchamento inducido ou consentido pola propia Rosa que, nas últimas semanas, se achegou e moito, quizais demasiado, ao PP e a Rajoy para reaparecer en política. O que inclúe un risco de gran calado para ela e o seu partido neste tempo que nos achega ao triunvirato PP, PSOE, PODEMOS, onde UPyD quedaría en pésimo lugar sobre todo se non consegue relanzar o centro político, o que non poderá facer soa e sen Cidadáns.

En realidade a Rosa Díez e a UPyD acontécelles algo parecido ao que lle pasa a Sánchez e ao PSOE. Que están infectados polo virus do 'leninismo félipista' dos tempos de Felipe González. Unha enfermidade que garante que o partido está por enriba de todo e de todos, e o líder correspondente é o dono absoluto do partido, mesmo por máis que falen de democracia interna porque ao final é o aparato o que controla eses procesos que son máis 'estéticos' que reais. Algo que contrasta, pero non moito, co PP e a dereita onde partido está ao servizo do líder como é o caso de Rajoy e da saga de dedazos hereditarios que inaugurou Fraga no PP.

Ou sexa, comeza o curso político cun todos contra Podemos e Podemos contra 'a casta' mentres Cayo Lara, co nariz pegado á pastelaría electoral, se asombra do afundimento de IU mentres se refuxia nos restos do vello PCE. Iso si como preámbulo do curso aí está xa á volta da esquina o desafío catalán.

sábado, 13 de setembro de 2014

A REXENERACIÓN DEMOCRATICA

 
O da rexeneración democrática é un chiste. Promovida polos mesmos que causaron o estrago, arróganse a facultade de arranxalo. Eles guísanllo e eles cómeno, tratando de darnos gato por lebre, ou en todo caso lebrato. Collen asuntos menores, populistas, por certo e preséntannolos como esenciais: estatuto do alto cargo, lei de control económico e financeiro dos partidos políticos, limitar aforamentos (dos xuíces, non dos políticos), regular indultos. Todos sen ningunha garantía de cumprimento. Unha broma sen graza. Alguén cre que cumprirían nin unha soa desas medidas sen trampas? Á parte do innecesario de todas elas se fosen serios e rigorosos.

Unha auténtica rexeneración democrática tería que comezar por actualizar a Constitución, que xa ten mofo. Facer que cambiala non sexa imposible, como de feito o é. O polo menos engadir as emendas necesarias, como na dos Estados Unidos, moi anterior á nosa.

Unha rexeneración democrática debería comportar que ningún español sufra unha vida indigna, por pobreza ou perda de fogar.

Unha rexeneración democrática sería revisar a submisión económica a Europa e os seus poderes financeiros. Unha indubidable separación de poderes e non o dominio absoluto do Executivo. Concretar a laicidade do Estado. Que as mortes silenciosas non aumenten por non se poder custear os medicamentos, si, non o neguen. Que nin deus nin o Rei cobren máis que o Presidente do Goberno (80.000 euros), e non o escándalo de cargos e ex cargos centrais, autonómicos ou municipais. Que o ensino sexa un ben declarado de interese nacional, e non o touro da Veiga. Que os medios de comunicación non manipulen nin terxiversen, nin públicos nin privados, non intoxicar dicindo que un rapaz vai ser xulgado por participar nunha Folga Xeral, sen dicir que polo que será xulgado é para saber se levaba unha mochila con explosivos ou llos colocou a Policía. Non chamar fillos de puta aos banqueiros, omitindo e eludindo a responsabilidade dos accionistas, verdadeiros propietarios dos bancos e incapaces de sindicarse, cando ningún banqueiro, nin o recentemente morto, posúe máis do 3% das accións entre é e as súas familias. Non dicir que dous partidos son a mesma merda sen selo. Os cidadáns tamén debemos rexenerarnos.
 
Que un traballador non sexa un escravo. Un Pacto nacional polo emprego, aclarando por que España ten o triplo de paro que a media da UE.

A rexeneración democrática significa potenciar a liberdade. Consultar ao pobo todo o transcendente. Saber que pensan os españois sobre os independentismos e as súas causas. Recuperar a confianza na xustiza (se é que algunha vez se tivo).

Facer de España un país algo menos cruel. Menos fanático, menos supersticioso. Menos tendencioso. Menos represivo nos dereitos fundamentais. Recuperar o tempo perdido na nosa torpe historia. Ser decentes, en fin. Admitir culpas. O outro, o que pergeñan estes señores son chorradillas, necesarias pero chorradillas.

venres, 12 de setembro de 2014

O NOVO CURSO POLÍTICO

Está a comezar un dos cursos políticos máis difíciles da historia de España cuxa primeira lección será a Diada do xoves que fará re verdecer o problema catalán. Despois virá a lei de consultas, a convocatoria do referendo e os recursos do Goberno ao Constitucional... A incógnita catalá non estará despexada ata saber se a Generalitat mantén a consulta ou se abren novas vías de diálogo dentro da legalidade. É o primeiro problema que ten formulado o país.
Do Ebro para aquí os políticos están entretidos co que chaman "rexeneración democrática", cuxa medida estrela é, por agora, a reforma electoral para que goberne nos concellos a lista máis votada, reforma que en Galicia ten o engadido da redución de 75 a 61 do número de efectivos no Parlamento. A formulación do Goberno é lexítima, pero non parece normal que aprobe agora coa súa soa maioría unha reforma que presenta en nome da rexeneración democrática e pon en perigo o consenso constitucional cos socialistas, que poden ser os seus aliados para facer fronte ao desafío catalán.
Hai outros dous asuntos que se aclararán ao longo do curso político. O primeiro é se o novo dirixente do PSOE consolidará o seu liderado, cuestión importante para a estabilidade política do país. O segundo é a traxectoria que seguirá Podemos, unha utopía programática que apunta a terceira forza política, que ameaza ao bipartidismo que gobernou España nos últimos trinta anos e conmociona os alicerces do modelo democrático que nos demos.
Cataluña, reforma electoral, a irrupción de Podemos e das Mareas que busca agrupar á esquerda para as municipais... Pero a cuestión que máis preocupa á xente é a deriva que tome a economía. O crecemento "con raíces profundas que veu para quedar", como gusta dicir o presidente do Goberno, xa non promete ser tan firme e intenso. En agosto rexermolou o paro, existe risco de deflación, caen as exportacións polos problemas que arrastran Alemaña, Francia e Italia e pola crise de Ucraína... As contas xa non saen tan ben. Hai que esperar que a nova política do BCE actúe como revulsivo.
Estas son algunhas das cuestións pendentes que anuncian "un outono quente", que se prolongará ata o mes de maio cando se celebren as eleccións autonómicas e municipais. Como se resolvan moitos deses asuntos pode resultar crucial para o futuro do país e determinante para as nosas vidas e haciendas.

mércores, 10 de setembro de 2014

COMPAÑEIRO ABEL CABALLERO QUE CHE PASA COA CRUZ?

Estimado alcalde socialista de Vigo por que non destrúes ese recordo do horror? non te decatas o que doe a túa actitude a unha minoría esmagada polos nosos adversarios?
 
Oe, Abel Caballero, alcalde Vigo por que non che parece ben que se destrúa unha cruz que recorda tanto dor de xentes republicanas? Que te pasa coa cruz, compañeiro Abel Caballero? Escoiteite en todos os medios de comunicación nos que declaraches a túa teoría de que non hai que quitar unha cruz de tempos de horror. De tempos de horror dos teus maiores. E non me convenciches. Digo máis, déchesme un pouco de pena. De verdade es militante do Partido Socialista Obreiro Español? Te recordo de Ministro, véxoche de Alcalde, pero non te vexo como compañeiro.

O compañeiro socialista Abel Caballero decidiu que estás disposto a debater nos Tribunais a conveniencia de quitar unha cruz construída en homenaxe aos fascistas de fai uns tráxicos anos.

De verdade, é que non o creo.

O Alcalde de Vigo gañou as eleccións nas listas socialistas? Pois ,sí, aí estivo Abel Caballero.

Ai! Abel Caballero que querías facer gañando as eleccións en Vigo? Ai! Abel Caballero cres que todo o que estás a facer agora é resultado da túa conciencia socialista?

Non compañeiro, Abel Caballero, algún cable ideolóxico cruzóuseche e empezaches disparatar.

Ollo, digo que empezaches disparatar en termos socialistas. Se falamos en termos conservadores ou católicos, non digo nada. Iso rebátesmo ti, seguro.

Unha cruz que recorda a dor da represión franquista non é unha cruz neutral. Para , Abel Caballero, todas as cruces son neutrais, pero non é verdade. hai cruzamentos duns bandos e unhas cruces doutros.

Abel Caballero aceptas esta teoría das cruces ou non?

Estimado alcalde socialista de Vigo por que non destrúes ese recordo do horror e decides onde ofertas aos cidadáns de Vigo outra cruz noutra praza?

Non me encanta que o meu compañeiro Abel Caballero ande construíndo cruces, pero acéptoo xa mesmo se destrúe primeiro a que ofende a moitos cidadáns de Vigo que foron derrotados en nunha sublevación fascista.

Compañeiro Abel Caballero: non te decatas o que doe a túa actitude a unha minoría esmagada polos nosos adversarios?

Abel Caballero es socialista?

Luis Solana é militante socialista e promotor de Novas Tecnoloxías. En 1959 foi encarcerado en Carabanchel por pertencer á Agrupación Socialista Universitaria. A ditadura franquista condenouno a tres anos de prisión por rebelión. LUIS SOLANA

martes, 9 de setembro de 2014

A ECONOMÍA ESPAÑOLA E AS RAÍCES VIGOROSAS


Rajoy fala de melloras que non ven os demais, será que os seus lentes emiten estrañas radiacións telúricas porque a economía española está nun estado, xa non ruinoso, senón catatónico.

Remataba unha das miñas últimas columnas cunha cita contundente de Simón Bolívar, "Máis que coa forza nos domina co engano". E non teño máis remedio que empezar esta coa mesma sentenza, aínda que sexa caer na redundancia; porque é unha sentenza contundente que xa a principios do século XIX describía, con claridade meridiana, os enredos que empregou, e segue empregando, boa parte do que chamamos "poder" á hora de coartar a información e a liberdade da xente.
En pleno século XXI, cando supostamente a información está ao alcance de todos, séguennos enganando. Quizais as técnicas cambiasen, pero o engano segue sendo, ou pretendendo ser, o mesmo. Porque, non nos esquezamos, un sector amplo da sociedade segue facendo boa aquela cita célebre de León de Gandarías: "é moito máis doado crer en supersticións e parvadas que tomarse o esforzo de buscar a verdade". E a moitos débelles de custar un esforzo enorme, inmenso; tanto como para preferir evadirse tragando as interminables horas de Sálvame de Luxe, mentres se están a anular os seus dereitos, e mentres o futuro do seu país, dos seus fillos e o seu propio están en xaque.
Vexamos datos concretos da economía española, que son aos que me quero referir. O pasado luns o Presidente do actual goberno, Mariano Rajoy, afirmaba con contundencia no discurso que inauguraba o novo curso político, que a economía española vai mellor, que non se trata de "brotes verdes", senón de "raíces vigorosas", metáfora coa que aludía, á vista está, ao que el ve como unha mellora máis que apreciable na economía española. Mellora que ve el, pero que non ven os demais, será que os seus lentes emiten estrañas radiacións telúricas, porque a economía española está nun estado, xa non ruinoso, senón catatónico.
Só algúns datos reais ao respecto desdín absolutamente o repentino optimismo de Rajoy e dos membros do seu goberno, os cales parecen terse posto eses absurdos lentes, ademais de cor rosa. Os datos que acaba de publicar o INE referentes ao comercio polo miúdo, que é o que afecta a maior número de españois, indican que está polos chans, e descendendo continuamente, tanto en vendas, coma en prezos, coma en postos de traballo.
A débeda pública elevouse en xuño pasado, por primeira vez na historia en España, por enriba do billón de euros; en concreto 1.007.319 millóns de euros, segundo os datos actualizados polo Banco de España hai escasamente dúas semanas. É dicir, a débeda pública española case se triplicou dende a chegada de Mariano Rajoy ao poder, pasando de supoñer un 36,6 por cento do PIB (Produto Interior Bruto) en 2007, a chegar practicamente ao 100% na actualidade. Imos, como para poñerse a bailar mentres a un se lle bota por un precipicio.
Por outra parte, existen nestes momentos case un millón de parados máis que cando a dereita chegou ao poder, por máis que ultimamente nos están a bombardear co falso e ladino discurso de que o paro empeza a descender. Descendeu minimamente en xuño e xullo, por lóxica, cos contratos, a maioría contratos-lixo ou, como pouco, contratos temporais, correspondentes ao incremento do sector turístico e de servizos en verán. Xa en agosto, non obstante, o paro volveu aumentar e incrementouse en máis de 8.000 persoas sen traballo. A realidade é que, dende que nos goberna o Partido Popular, hai case un millón máis de españois sen actividade laboral; loxicamente, por suposto, porque foi o mesmo goberno o que se encargou con dilixencia de despedir a moitos miles de empregados públicos e a asfixiar ata o límite á mediana e pequena empresa. E parece que os seus rezos continuados a virxes e santos non lles deron ningún resultado.
Dous millóns dos actuais españois parados, para máis inri, non volverán xamais a encontrar emprego. Sentenciábao con convicción, hai poucos días, non ningún primo de Rajoy, senón o investigador e catedrático emérito de Economía Juan Ramón Cuadrado. Afirmaba tamén Cadrado que é moi crítico cos radicais recortes do actual goberno porque, segundo el (e segundo calquera con dous dedos de fronte), estes recortes "poden acabar cunha descapitalización do país que de lugar a unha maior incerteza económica no futuro". É dicir, falando en prata, levámolo moi claro, non só agora, senón no futuro mentres a dereita xestione, coma se dun xogo de monopoly se tratase, a economía española.
Non obstante, no discurso mencionado, Rajoy non se cortou un ápice cando se atreveu a afirmar que "imos manter unha guerra sen cuartel contra o paro". Coma se non soubese que moitos españois non somos parvos de caparucho. Coma se non soubese que sabemos todos, ou case todos, que el e o seu goberno destruíron emprego dende que puxeron o pé en La Moncloa. Coma se non soubese que os españois, ou moitos, polo menos, sabemos con certeza que nos menten máis que nos falan. Que os seus discursos están preparados para manipularnos. Aínda Que, claro, sempre quedan, e eles sábeno, os votantes que basean a súa estabilidade existencial en que o seu equipo lidere a Liga, ou eses outros que se pasan as horas mortas cultivándose cos contos do Sálvame de Luxe.

Coral Brava é Doutora en Filoloxía.

luns, 8 de setembro de 2014

A DUALIDADE DÁSE A VOLTA

Un dos propósitos declarados da reforma laboral aprobada polo Goberno era o de rematar coa dualidade do mercado laboral, no que convivían traballadores hiperprotexidos polos convenios que facían de tapón para o ingreso no mercado laboral doutros traballadores, polos elevados custos de despedimento e outros dereitos conseguidos ao longo do tempo.
 
Como se demostrou nos dous anos de vixencia da reforma, tratábase de desprotexer os protexidos e de instaurar a precariedade como modelo laboral preferente.
 
Segundo os datos do paro rexistrados correspondentes ao mes de agosto, o sistema laboral español comezou a darse a volta e o 51% dos afiliados á Seguridade Social son xa traballadores en precario, ben porque teñan un contrato temporal, ben porque sexa a xornada parcial, fronte ao 49% que aínda conservan un contrato indefinido e de xornada completa. É dicir, aínda quedaría por destruír a metade do emprego fixo para rematar coa dualidade e achegarse cara ao desexo confesado da patronal do contrato único e da mínima regulación do mercado laboral.
 
O aumento do número de parados rexistrados no SEPE no mes de agosto, que rompe a tendencia á baixa dos últimos seis meses e a pesar de que as cifras interanuais rexistran datos positivos de creación de emprego, volve poñer de manifesto que a recuperación non ten unhas raíces tan profundas como se presume, e que está moi lonxe de adiviñarse un cambio no modelo produtivo do que se siga un crecemento sostido do emprego, que polo momento segue baseado nas actividades de tempada na súa maior parte relacionadas co turismo.
 
Calquera que gozase de vacacións en lugares turísticos e se entretivese en falar cos camareiros que lle servían terá comprobado como a maior parte deles tiña contrato a tempo parcial a pesar de que realizasen xornadas esgotadoras, nos que as horas de traballo de máis nin constaban en nómina nin se cotizaba por elas.

Ante esta situación e dada a indefensión dos empregados - "isto son lentellas" - e o exército de reserva existente para ocupar ese posto de traballo, tería sido desexable que o Goberno incluíse, entre as propostas de rexeneración democrática presentadas recentemente, unha específica para falar cos axentes sociais, e sobre todo os económicos, para controlar as fraudes no mercado laboral, porque da falta de reacción ante os abusos laborais procede tamén parte da desafección cara á clase política, incapaz de actuar contra inxustizas manifestas sobre as que se sustenta unha parte da recuperación dos beneficios empresariais, pero que non acaban de trasladarse ao conxunto dos traballadores e menos agora que a dualidade se deu a volta.

A evolución do paro no mes de setembro dará a medida da evolución do mercado de traballo ligado á estacionalidade. Entrementres estase á espera de do cumio europeo para animar o crecemento, e segue botándose en falta un verdadeiro plan de emprego nacional que dea resposta aos mozos -entre os menores de 25 anos, o paro rexistrado diminuíu nos doce últimos meses en 20.020 persoas-, aos parados de longa duración e aos que non teñen ningún tipo de protección-.

venres, 5 de setembro de 2014