mércores, 31 de marzo de 2010

ASISTENTA CON COFIA NUN PALACIO DO SÉCULO XVI

O fiscal cre que Matas obtivo unha rebaixa de 1,5 millóns a cambio de contratos

A asistenta da familia Matas, tocada con cofia, cruzaba case cada día a Rambla de Palma cun ramo de flores para ambientar o piso que o presidente balear reformou e habitou provisionalmente en 2006. Por entón, aínda non estaba lista a reforma da súa mansión monumental, a polémica casa palacio do século XVI da rúa San Feliu, en pleno centro histórico da cidade. Mátalos preparaban a súa entrada no barrio das vellas familias poderosas da capital balear.
Pero o matrimonio Matas non tivo apenas tempo de residir na suntuaria vivenda. Tras perder o PP o Goberno balear en 2007, marchouse a EE UU. Agora vive en Nova York, e antes fíxoo en Wáshington. Os seus fillos, con todo, habitan un piso en Madrid valorado en 1,2 millóns de euros. No verán, todos gozaron dun apartamento en Sa Colònia (Mallorca), cuxo custo estimado é de 200.000 euros. Tal tren de vida era posible porque, oficialmente, a familia triplicou os seus bens en cinco anos: de 152.805 euros en 2003 pasou a 495.715 en 2007. O matrimonio chegou a manexar catro millóns de euros dos que 400.000 foron en efectivo, segundo recoñece o ex presidente balear. Matas asegura que as casas de Madrid e Nova York son alugadas, e que a súa residencia estival en Sa Colònia está a nome da súa nai. Só admite como propio o palacete de Palma, declarado nun millón de euros. Segundo a fiscalía, en realidade é propietario das vivendas de Palma, Sa Colònia e Madrid. Só que nestas dúas últimas, Matas colocou a titulares de conveniencia: na primeira, a un amigo que lle serviu de home de palla; na segunda, á súa nai.
Coa compra do luxoso palacete en 2004 comeza o declive da imaxe do ex presidente e ex ministro. O palacete se escritura en 2006 en 950.000 euros, dos que 350.000 proveñen da venda dun chalé encostado en Calvià, e o resto (600.000) dun préstamo hipotecario.
Con todo, sempre segundo a fiscalía, Matas gozou nesa operación dunha rebaixa de 1,5 millóns de euros que os investigadores consideran suborno. O arquitecto vendedor e o despacho de avogados que executou a compra lograron -supostamente a cambio- contratos do Goberno balear. Facenda tamén denunciou "indicios razoables" de delito fiscal ao valorar a mansión en 2,47 millóns. A reforma do inmoble, de 725 metros cadrados con xardín e zonas comúns, custou máis dun millón. Era diñeiro negro, segundo un perito xudicial. E entregouse sen facturas, en sobres, segundo as empresas que traballaron na obra. "Matas utilizou para estes gastos diñeiro cuxa procedencia é ilegal", conclúe Anticorrupción.
Só na escobilla do retrete, Matas gastou 375 euros. Na casa existen deseños Starck, Capellini ou Cassina. Colga un gravado de Miró e esculturas e teas de artistas dos que o seu Goberno adquiriu obras para coleccións públicas. Na reforma e a decoración, moitos pagos foron opacos: 55.000 euros para o aparellador; 50.000 para o electricista e o técnico do aire acondicionado; 55.000 para o carpinteiro. En oito televisores gastouse 40.000 euros, e 20.000 no pintor. Á cociña destináronse 35.000 euros, e en menaxe doméstico gastáronse 100.000 máis. O control de luces vale 7.000, e 4.000 os sete teléfonos que ten a casa.

martes, 30 de marzo de 2010

POLÍTICA RASTRERA

A radiografía de como está a política en Vigo reflícteo o último acto do PSOE local en relación ao PP e á Fundación Provigo. O feito, suficientemente tapado ou dado a volta pola prensa e radio afín e ben engordada, fai arroibar ao cidadán do montón. O alcalde atreveuse a ordenar a alguén dos seus que chamasen ao responsable da Fundación Provigo que tiña fixada unha cita e roda prensa co vicepresidente da Deputación para a entrega do achegue da cota a devandita fundación para que cancelase o acto. O responsable acatou e obedeceu a quen lle nomeou e non asistiu. Aínda por riba, un portavoz do equipo de goberno tivo o cinismo de dicir publicamente, ademais de non negar a coacción, que ese era un acto de "clientelismo". Quen é o alcalde, o seu equipo ou quen con esa conduta ditatorial e antidemocrática de prohibir un acto no que non participa e encima cualificalo segundo a súa conveniencia política? Con este goberno non se esgota a capacidade de asombro nesta cidade. Eles que están presionando a asociacións, concédenlles ou non subvencións ou obras segundo respiren politicamente, que non sabe o que é iso de participación cidadá nos labores de goberno dunha cidade, non é pura coacción e clientelismo político?
A política viguesa está adquirindo tintes esperpénticos e antidemocráticos moi preocupantes. Manter o poder custe o que custe é o lema. Aínda que tergiversando promesas ou declaracións, como os prazos do AVE, de non saber nada daquela Carta de capital para Vigo, o pleno emprego na cidade, de esixir agora o que a incapacidade do seu partido non conseguiu para Vigo en catro anos. Xa saben a lista. Depuradora, hospital, Cidade dá Xustiza, Campus do Mar na ETEA, o nulo investimento de Política Territorial en Vigo durante catro anos... nin unha vivenda pública en base ao PXOM que modificaron e apropiaron con esa quimera do 40% de vivenda publica etc, etc. Só a lousa, grazas ao Plan E, será o único potable que poderán presentar o ano que vén como balance. A condición de que non se apropien a Ría de Vigo ou o Monte do Castro.
Pero o colmo desa actuación que demostra o nerviosismo nas sondaxes, protagonizouna a ex concelleira a dedo, senadora e portavoz do PSOE no Senado, Carmela Silva. Sen que ninguén llo reclamase, convoca rolda de prensa e pon de chupa domine á presidenta da Autoridade Portuaria chegando, na súa soberbia moi do clan, a pór en cuestión "a súa incapacidade" para rexer o organismo. E como non podía ser menos a chamou ignorante, adxectivo que utiliza moito a señora Silva e o seu alcalde cando non hai outros argumentos para descualificar ao seu rival. E ela, está capacitada para desempeñar o seu importante labor no Senado? Que llo pregunte cara a cara a moitos compañeiros que recoñecen, en petit comité, o grave erro do seu nomeamento. Por incapacidade, nada máis.
Manuel López Prado

luns, 29 de marzo de 2010

TOURIÑO E TOURIÑÁN

A retirada de Touriño da política era algo practicamente real desde fai un ano e é oficial desde fai unha semana. A súa dimisión e apartamiento merecería unha reflexión máis ampla, recórdanolo o que, xusto unha semana despois, o partido socialista pacte co popular unha Lei do Solo que parece que permitiría a unha empresa construír unha piscifactoría en cabo Touriñán a pesar de ser "espazo protexido". Son feitos directamente relacionados.
Por máis voltas que se lle dean só haberá gobernos progresistas na Xunta sumando o concurso do PSdeG e do BNG, por separado é imposible. Pero se lles deu a oportunidade de experimentalo e non tiveron opción a repetilo porque non chegaron a merecelo. Tiñan que demostrar que se entendían e mostraron o contrario; que facían outras políticas, un cambio, e os cambios pareceron poucos. Aínda así, no futuro, o único goberno progresista posible será o que ofreza políticas distintas das da dereita e baseado no entendemento entre socialistas e nacionalistas. Só así volverá entrar o PSdeG na Xunta. Con todo, están facendo case o contrario.
O principal fallo de Touriño foi ser pouco Touriño. Cometeu erros, cálculos electorais equivocados..., pero, ao final, o balance é que perdeu por non atreverse o bastante. Aínda que si se atreveu en cousas como a política de protección ao territorio, que agora se carga a Xunta de Feijóo e parece ser que co apoio dos socialistas. Touriño atreveuse contra o criterio dos alcaldes do seu propio partido, e non é nada fácil; seguramente lle faltou entendemento con eles (como lle faltou co conxunto do partido), e agora dá a impresión de que chegou a hora dun certo desquite. Na política urbanística e de protección do medio natural deu pasos reais, aínda que fosen insuficientes, pero os deu, e era unha política distinta da anterior, a da dereita. A que está facendo o PP no municipio lucense de Barreiros, por exemplo. Se os socialistas desandan o andado, asinan agora a política da dereita, ¿que lles quedará para ofrecernos logo se defenden o mesmo? É necesario un pacto sobre o urbanismo e a ordenación do territorio, pero non para continuar a destrución da paisaxe. Non temos sol para vender, temos que protexer o que queda desa riqueza que é a nosa costa e o noso país, para nós, para os que veñan e para os que nos visiten. E recordemos que quen se cargou a metade da nosa riqueza, os responsables dos disparates urbanísticos non foron os marcianos, nin os chineses, nin sequera os ministros ou os conselleiros, foron os alcaldes. Non todos, desde logo, pero os que esnaquizaron medio país volven ter barra libre.
Non se goberna un país coma se fose un concello, o alcalde está tan próximo ao veciño e votante que lle resulta difícil non aceptar complicidades e trapacerías, pero gobernar un país é ter visión de conxunto e visión histórica, coñecer o pasado continuándoo e poder así imaxinar un futuro. Un gobernante debe pensar como un presidente, non como un alcalde. Con todo o respecto a eses gobernantes locais que están máis preto da xente.
A presión dos seus alcaldes é unha explicación para entender o que agora parecen aceptar os socialistas, pero non basta. Non se aprecia unha lectura clara da derrota electoral, fan coma se vivisen ao día sen un proxecto para presentarlle ao país. E iso sería un retroceso ao seu propio pasado político, o dos anos oitenta, cando o secretario do PSdeG era un alcalde e afianzou no partido a única cultura política que parece ter: atrincheirarse nos concellos. Cando renunciaron a gobernar Galicia. Se confirman esa viraxe, será unha ruptura co seu pasado inmediato, negar a Touriño e á Xunta que presidiu e tomar a dirección contraria, de volta ao pasado.
A política urbanística, a ordenación do territorio e a protección da paisaxe encerran a metade dun programa político para un país. Encerran o modelo económico, a memoria do país, o coidado das súas principais riquezas, o amor pola propia terra e o propio mar. Renunciando á súa propia política, á que fixeron na Xunta bipartita, os socialistas pactarían continuar unha forma de facer as cousas que foi prexudicial para Galicia. Pero, ademais, entregaríanse aos seus rivais e entregarían a metade do seu futuro. Cousas veredes.
Suso de Toro

domingo, 28 de marzo de 2010

O MISTERIO DAS 39 DEPURADORAS RURAIS DE LOUZÁN

A Deputación de Pontevedra comprounas con fondos europeos e non concreta o seu paradoiro

Rafael Louzán, presidente da Deputación de Pontevedra, se hase ufanado de xestionar "nos pasados anos" dous proxectos financiados con fondos europeos, Deputrans e RedeSanea, cun investimento de máis de seis millóns de euros que, segundo dixo en 2009, "permitiron instalar un total de 37 plantas depuradoras" en diferentes núcleos rurais da provincia. En febreiro último a Deputación volveu sobre o asunto sinalando que con Deputrans instaláronse 35 depuradoras "en 18 concellos que verten ao Miño". A execución de ambos os programas, que sumaron sobre o papel 39 depuradoras, está sumida nun galimatías que impide coñecer con certeza cantas e en que emprazamentos instaláronse e cantas están funcionando, o que traduce o fracaso da execución.
Os programas Deputrans 2004-05, dirixido especificamente a sanear a conca do Miño mediante 35 depuradoras compactas, e RedeSanea, con tres máis para as concas do Lérez e Umia, foron financiados ao 75% por fondos comunitarios transferidos en 2005. En total, 39 depuradoras porque o subministrador, como mellora do concurso convocado para adxudicarlle o contrato de Deputrans, regalou unha. Pero delas, nunha primeira aproximación aos datos públicos, na conca do Miño só aparecen 28 depuradoras en 17 municipios.
Un grupo de concellos desta conca inicialmente incluídos no proxecto descolgouse do mesmo e en 2006 substituíronse polos de Barro, Cambados, Meaño e Silleda. Non consta, con todo, que en Meaño haxa instalada ningunha.
A compra, instalación e mantemento das plantas foi adxudicada en febreiro de 2005 á empresa Soluciones Ambientais e Augas, SA (SMA), que engadiu unha unidade máis, valorada en 104.000 euros, como mellora da súa oferta no concurso. As 36 depuradoras, por rigor do programa, terían que estar instaladas ese ano. A finais do mesmo adxudicouse a obra civil para instalar 26 plantas en 10 concellos da conca do Miño. Paralelamente a Deputación adquiriu as tres depuradoras do proxecto RedeSanea. En febreiro de 2006, Louzán garantiu que ao mes seguinte, en marzo, todas as plantas estarían "a pleno rendemento" aínda que a instalación tivese que graduarse por "problemas de loxística no transporte" que, á vista dos resultados, non parece que se resolveron aínda.
O 16 de marzo de 2006 arrincou a primeira planta, en Salvaterra, ante o alcalde, Arturo Grandal, e o propio Louzán, que saudaron "este primeiro paso". En maio repetiuse en Mos, onde Louzán inaugurou "a primeira" depuradora do programa con Nidia Arévalo -logo a súa xefa de proxectos europeos e alcaldesa- ignorando a María Jesús Escudeiro, naquel momento rexedora e cuxa moción de censura empezaran a cebar. Cando inaugura a de Cambados, en novembro, Louzán di que xa hai seis depuradoras funcionando, 23 instaladas e outras sete pendentes de instalación. En marzo de 2007, ao inaugurar a de Ribadumia, Louzán cuantifica 35 plantas en 17 municipios, entre os que figuran como novidade Vila de Cruces e Meis, pero non Bueu, a pesar de publicitarse unha planta de Deputrans na illa de Ons, dese municipio.
En maio do ano pasado, Louzán deu por "executados" os dous programas europeos. A páxina web montada para facer o seguimento de Deputrans reparte 36 depuradoras entre 17 municipios, das que só estarían funcionando 18; o resto sofre algún tipo de incidencia que llo impide (nove) ou están pendentes de arrincar ou de instalación (outras nove). Fontes da Deputación retiraron fundamento a eses datos "porque son de fai tres ou catro anos, cando concluíu o programa Deputráns" . A páxina, certamente sen data, identifícase como un servizo á Deputación de SMA, a empresa adxudicataria das depuradoras, que se negou a comentar "absolutamente nada" sobre elas e os seus contratos co órgano provincial. Na súa propia páxina corporativa SMA dá conta, con todo, de só 30 depuradoras "activas" en Pontevedra: poida que tamén descoiden actualizala.

Unha que se perde entre Tui, Ponteareas e Pazos de Borbén...

sábado, 27 de marzo de 2010

CAMBIO DE HORARIO


APAGA A LUZ, ACENDE O PLANETA

A Hora do Planeta 2010 será a maior chamada á acción organizada xamais. Servirá para demostrar que, actuando xuntos, todos somos parte da solución ao cambio climático, a pesar do insuficiente acordo de Copenhague.

A Hora do Planeta de WWF pretende implicar a máis de mil millóns de persoas e mobilizar a 6.000 cidades do mundo para demostrar o apoio global á acción contra o cambio climático.

Hoxe 27 de marzo de 2010, de 20:30 a 21:30, descobre o que millóns de persoas poden facer xuntas. Apaga a luz, ilumina o futuro.

venres, 26 de marzo de 2010

QUEN SE DEIXA ENGANAR

E por iso os políticos actuais son o terceiro problema dos españois. As causas de tan terrible realidade son diversas, carencia de sentido de Estado, primacía absoluta das conveniencias do partido, obxectivos a curto prazo, ineficacia, malgasto, nepotismo, cotizar sete anos para percibir a pensión máxima de xubilación, cobrar unha gran porcentaxe do soldo en dietas exentas de fiscalidade, posibilidade de percibir múltiples soldos do erario público e todo un repertorio de prebendas intolerables.
Contemplando unhas imaxes dos xulgados de Palma de Mallorca, voume a centrar en algo que se xeneralizou dun xeito insoportable: a corrupción e de como os involucrados nela envólvense na grandilocuencia para intentar xustificarse e despistar ao persoal.
Sen ir mais lonxe as declaracións de Antonia Munar, líder de Unión Mallorquina, conselleira de Educación e Cultura no goberno de Cañellas (PP), presidenta do Consell Balear no goberno de Jaume Matas ( PP) e presidenta do Parlament Balear no goberno de Antic (PSOE), sen cortarse un pelo, advertíanos que «a democracia baséase na confianza da xente nos políticos e as institucións e cando esta confianza pérdese aparece un ditador».
Ou o que é igual, tapemos os escándalos e deixemos que os políticos rouben a gusto para non pór en risco a democracia. ¡Aí é nada!
Parecería unha broma pesada, se non coñecésemos o percal, que tan experimentada política ignore que a democracia baséase precisamente na desconfianza do cidadán cara aos seus gobernantes. Esa confianza á que recorre, como garantía do sistema, non só a señora Munar,se non gran parte dos dirixentes do reino, foi propia das monarquías absolutas nas que, como o monarca non actuaba por conta propia senón pola graza de Deus, a Divindade aliaba ao pobo co seu rei converténdose a desconfianza, cara á súa real maxestade, nun sacrilexio.
Os parlamentos naceron, polo tanto, desa desconfianza e para controlar os ingresos que, a través dos impostos, percibía o príncipe, por aquel detallito de que, «ou desconfías do poder, ou cha xoga». Pero como as corruptelas son inherentes á natureza humana, para telas baixo control, ocorréuselle a alguén a brillante idea da división de poderes e a absolutamente necesaria independencia do poder xudicial. ¡Soa ben!, verdade? Aínda que, está claro, eran tempos en que aos maxistrados dos altos tribunais non os designaban os partidos, as decisións sobre as recualificacións dos terreos non partían dos concellos e os partidos políticos ¡vaia vostede a saber como se financiaban!
Pois ben, ante o panorama que estamos vivindo, faise imprescindible unha profunda rexeneración da vida pública española, porque é a corrupción e non a súa denuncia o que pon en perigo á democracia. E como a denuncia é o único mecanismo co que contan as sociedades libres para evitar que este sistema fracase, é fundamental a existencia duns medios de comunicacións independentes e veraces. O silencio cómplice, esa bochornosa e interesada coletilla de que os trapos sucios lávanse en casa, só conduce a que as golferías illadas convértanse en norma e terminen pervirtiendo unha institución tras outra.

xoves, 25 de marzo de 2010

DENUNCIAN EN BRUSELAS A "MASACRE" EN CABO TOURIÑAN E NA MONTAÑA LUCENSE

O Parlamento Europeo resolverá dúas denuncias relativas a "masacres" ambientais en Galicia: a piscifactoría que Pescanova pretende construír no espazo protexido de cabo Touriñán e as continuas agresións á comarca do Courel.

A primeira advirte de que a piscifactoría resultaría "incompatible" coa Directiva Hábitat (92/43/CEE) europea e recorda que en cabo Touriñán "existen hábitats prioritarios, de alto valor ambiental, e a normativa europea só permitiría a construción nestes espazos por razóns imperioso de interese público de primeira orde".
O argumento de creación de emprego que utiliza a Xunta para xustificar a planta acuícola é "falaz" porque "en realidade non pasaría de vinte postos de traballo, e todos subvencionados con fondos públicos". Unha vez que sexa admitida a trámite a denuncia ante a comisión de peticións, servirá como base para unha decisión da Comisión Europea (CE) respecto da planta de Touriñán.

SOS Courel pide o fin da "masacre"

A organización ecoloxista SOS Courel trasladará a segunda denuncia ao Parlamento Europeo, relativa á "masacre" desta comarca da alta montaña de Lugo. Para reforzar as súas acusacións remitirán por correo unha ampla documentación que será tramitada a través do parlamentario de Esquerda Unida, Willy Meyer Pleite.
Nun comunicado, os ecoloxistas especifican que entre esa documentación figura un "volume xigante" coa copia de 21.000 sinaturas que en 2007 reclamaban protección para O Courel e denunciaban as "agresións" ambientais e culturais deste territorio.
Esas sinaturas recolléronse para reclamar a declaración de Parque Natural para O Courel, con financiamento suficiente para a dotación de servizos públicos aos seus veciños e procurar a recuperación ambiental e da súa paisaxe tradicional.
Tamén remitirán un informe do 'Valedor do Pobo' de 2007, no que se admitía que se produciron "actuacións nun principio discrepantes" por parte das Consellerías que permitiron a actividade da louseira da Campa.
Ademais, achegarán varias reportaxes en prensa escrita que, segundo a organización, pon de manifesto os "malos tratos" do Courel, así como copia de reportaxes e documentais televisivos.
Completan esta longa lista coas últimas denuncias referidas ao que consideran "corrupción" forestal que se está producindo no Courel, ao acometer tarefas que se terían que realizar de forma manual con grandes máquinas, o que supón a "destrución sistemática de hábitats protexidos, coa intención de aforrar man de obra e multiplicar o lucro económico".

mércores, 24 de marzo de 2010

A AUGA SEMPRE VENCE AO LADRILLO

A construción salvaxe en zonas inundables suma vítimas ou danos en Madeira, o Guadalquivir ou A Rochelle - Cobra forza o debate sobre a expropiación de terreos ou o investimento en obra hidráulica

O fenómeno estendeuse nestes anos nos que o ladrillo converteuse na ferramenta máis fácil e máis rápida dos concellos para facer caixa. Non hai cifras oficiais, pero as dos ecoloxistas asustan. "Estimamos en 40.000 as construcións en dominio público hidráulico, a gran maioría vivendas, pero tamén cámpings, polideportivos, residencias de anciáns, colexios, restaurantes...". Os responsables políticos prefiren, con todo, quitar ferro. "Paréceme unha cifra esaxerada, algo alarmista", dí o subdirector de Dominio Público Hidráulico do Ministerio de Medio Ambiente. "Estamos realizando a cartografía de zonas inundables, que estará plenamente operativa en 2012".
Tras anos de mirar cara a outra parte, a radiografía do problema deu un salto de xigante en 2007, coa directiva da Comisión Europea que daba de prazo ata 2013 para que os Estados detecten en mapas as súas áreas con risco de inundación. "A reforma da Lei do Solo de 1998 xa estableceu que había que declarar como non urbanizable o solo que levase riscos, pero ese artigo nunca se cumpriu", "Como non había mapas de risco, construíase. Durante o boom inmobiliario ninguén quería mirar cara a un problema no que se está xogando con vidas humanas", que se estima en 300 as mortes causadas por inundacións en España nos últimos 15 anos.
Vidas como as dos 87 veraneantes que morreron en Biescas (Huesca). Foron 87 corpos arrastrados por unha riada que arrasou un cámping construído no curso dun torrente, preto dun barranco. Os informes técnicos que desaconsellaban a localización do establecemento nese lugar non serviron para nada.
Os estragos da auga tampouco son baladíes desde o punto de vista económico. Trátase do risco natural que máis danos causa en España ao ano: un 0,1% do produto interior bruto, é dicir, uns 1.000 millóns de euros. E pode ir a máis. Porque a medida que o cambio climático fágase máis presente, será necesario reevaluar os riscos que leva. "Aumentarán, por exemplo, os problemas de inundación en áreas costeiras, ata agora moi pouco importantes en España".
"Non caben máis que dúas alternativas. Ou se inician obras hidráulicas moi custosas que, se se fan con fondos públicos, implicarán transferencias de rendas aos que en moitos casos construíron ilegalmente. Ou se recolocan estas urbanizacións. A pesar de que sexa unha medida moi impopular e que expón moitos interrogantes, creo que haberá que avanzar neste camiño". Como un primeiro paso, o Goberno comezou nos últimos catro anos a recuperar terreos para dar máis espazo ao río. O alto custo destas expropiacións, máis enfocadas na mellora ambiental que na seguridade, provoca que se fagan moi lentamente.
Adóptese a decisión que se adopte, será un camiño lento, caro e que non cubrirá todos os flancos. "As canalizacións son necesarias, pero non suficientes. Dan unha falsa sensación de seguridade. Creo no exemplo francés, que implica plans de prevención para sensibilizar á poboación. Hai que ensinar á xente a convivir co risco e non falar só disto cando hai unha traxedia. As administracións públicas esconderon a cabeza o resto do tempo".
Pero non todos escóndense. O Concello de Móstoles leva anos pedindo á Confederación Hidrográfica do Tajo e ao Goberno central a demolición dos dous centenares de vivendas na canle do río Guadarrama. "Antes de que haxa unha traxedia humana, como a de Biescas", dicía o alcalde, Esteban Parro, fai xa dous anos e medio. Este poboado naceu nos anos sesenta do século pasado. As vivendas que nun principio se utilizaban para o descanso de fins de semana convertéronse en residencias habituais.

martes, 23 de marzo de 2010

A ROLDA POLAS COVAS DO FOLÓN

A nova difundida na prensa do achado de restos de Mulier sapientisima no Courel (definitivamente non é Homo sapiens ) trae unha vez máis á actualidade que no Courel está a memoria de Galicia. Esa parte de Galicia tan maltratada quer os seus habitantes quer o seu patrimonio científico e cultural (que é de toda Galicia) demostran que a nosa terra segue a ficar abandonada á súa sorte. Galicia é apenas un lugar para vender a prezo de saldo: auga, vento, louseiras, minaría, etcétera, son todo un símbolo do que somos para os nosos dirixentes, máis preocupados en fabricar a Galicia irreal do Gaiás que en preservar a Galicia real.
Mais aínda admitindo a importancia dos últimos achados do Courel, as informacións recollidas polos medios non deixan de ser incompletas. O que agora aparece non é máis que a parte externa dun grande iceberg. Nos últimos 30 anos, o Instituto Universitario de Xeoloxía da Universidade da Coruña ten desenvolvido un traballo de investigación continuado en toda Galicia para recuperar a súa memoria histórica. Os achados do Courel son apenas unha parte desa historia, aínda que axude a entender moito mellor o conxunto. Por exemplo, en Vigo, a cova do Folón, descuberta polo Club Espeleolóxico Mauxo, e despois estudada en colaboración co Instituto Universitario de Xeoloxía, vén demostrar que a presenza humana en covas non se limita ás zonas de calcarias do Courel e que tamén en zonas graníticas hai covas que foron habitadas ininterrompidamente por Mulier sapientisima dende hai 10.000 anos. A ironía é que se o Courel está ameazado polas louseiras que os nosos desleigados dirixentes permiten, O Folón está igualmente ameazado, neste caso pola construción da terceira rolda do Gran Vigo.
Tal parece que Galicia é algo para facer paté, onde se mesturan as desfeitas do noso patrimonio natural, medioambiental, cultural, científico e humano, ficando o resultado para a súa venda ao mellor postor.

luns, 22 de marzo de 2010

REENCONTRO CON RIVAS

O vínculo entre o proxecto de Montefaro e o Plan de Ordenación do Litoral (POL) chámase Encarna Rivas. Cando se xestionou o Plan Xeral e o proxecto do club de golf, Rivas era a xerente de Urbanismo de Sanxenxo. Agora é a máxima responsable de Urbanismo da Xunta, desde o seu cargo de secretaria xeral, aínda que foi Manuel Borobio, como director xeral de Sustentabilidade e Paisaxe, quen dirixiu a dirección do POL na Consellería de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas.

En Sanxenxo, Rivas traballou ás ordes de Telmo Martín. Foi destituída fulminantemente aos dous días de que o agora presidente local do PP de Pontevedra fose relevado na alcaldía por Catalina González. Unha das últimas decisións de Rivas e Martín foi a de substituír a obrigación de construír vivendas sociais no club de golf por unha cantidade económica. O que entón era un vantaxoso convenio converteuse, tras o estalido da burbulla inmobiliaria, nun grave lastre para as promotoras do club de golf.

Sedesa, propietaria do 70% do solo do futuro club de golf, reclamou mediante un recurso de reposición a devolución dos case 4,8 millóns ingresados. Ante o rexeitamento do concello, acudirá á vía xudicial.

A Xunta exclúe da protección de costa un campo de golf ...

Encarna Rivas: A Xunta xustifica pola súa propia "inacción" a...

domingo, 21 de marzo de 2010

UNHA PROMOCIÓN EN BARREIROS OCUPOU 13.435 METROS CANDO O LEGAL ERAN 4.000

O fiscal detecta construcións sen luz, auga, saneamento nin accesos rodados

O conselleiro de Medio Ambiente, Agustín Hernández, destituíu ao director da axencia, Hipólito Pérez, tras cambiar os seus estatutos pensados para que o organismo funcionase como unha axencia independente, sen deixarse contaminar polo poder político. Pero o prolijo informe da Axencia non caerá en saco roto. As súas conclusións deron munición á fiscalía para denunciar por prevaricación urbanística ao alcalde popular de Barreiros, Afonso Fuente Parga, a tres concelleiros seus que integran a Xunta de Goberno e ata á arquitecta municipal, Marta Geada, que avalou co seu informe algunha das polémicas promocións.
A denuncia que a fiscalía presentou no Xulgado de Mondoñedo relata o rosario de irregularidades que agora a Xunta pretende legalizar. Logo de acusar ao alcalde de outorgar 44 licenzas para edificar 3.174 vivendas en solo urbano non consolidado, o ministerio público desmenuza unha por unha as anomalías. Todas, relacionadas con excesos de edificabilidade que en ocasións chegan a multiplicar por tres ou por catro a permitida legalmente, invasión de solo rústico para realizar piscinas, ausencia de accesos públicos rodados, carencia de prazas de garaxe e ata deficiencias relacionadas coa prevención de incendios.
As que seguen son algunhas das anomalías máis flagrantes que apontoan a denuncia pola vía penal do ministerio público:
O 2 de agosto de 2006, a Xunta Local de Goberno aprobou seis desenvolvementos urbanísticos, case todos co informe contrario da secretaria municipal. O que amparaba á promotora Xardín Lugo, SL para levantar 160 vivendas, duplicou a edificabilidade legal, ao ocupar 8.983 metros cadrados, onde o planeamento amparaba só 3.982. Segundo a denuncia do fiscal, este complexo invadiu unha franxa de oito metros de solo rústico ao longo das cinco construcións.
Ese mesmo día, o alcalde e os seus tres concelleiros deron luz verde a outra urbanización na zona de camiño Real-Santiago de Reinante, para que Promoelja, SL edificase 19 pisos. O informe xurídico da secretaria municipal reclamou sen éxito a suspensión deste expediente. O escrito da fiscalía detalla que a edificabilidade máxima pasou de 484 metros cadrados a 1.050 e denuncia "a inadecuación ambiental respecto das vivendas unifamiliares do seu contorno".
O goberno de Fuente Parga tamén autorizou o 25 de xuño de 2008 á sociedade Panamérica, SL para que alzase 88 vivendas, "prescindindo do preceptivo informe xurídico da secretaría municipal". A promoción invadía cinco metros de solo rústico de protección agroforestal e ademais os seus planos estendían o límite de edificabilidade, desde os 2.398 metros cadrados que amparaba o planeamento, ata 6.615 metros cadrados.
As deficiencias repítense no resto dos 44 expedientes: utilización xeneralizada da planta baixo-cuberta como áticos, ausencia de infraestruturas básicas, cualificacións inadecuadas do solo, terrazas que sobresaen máis do permitido. A denuncia do ministerio público chama a atención sobre tres licenzas que o Goberno de Barreiros outorgou en setembro de 2006 á construtora Teodoro Moreda, SLU para "uso residencial de 122, 102 e 140 vivendas". O proxecto do complexo, que como o resto tampouco contou cos informes xurídicos pertinentes, prevía ocupar 23.888 metros cadrados, nunha zona onde a edificabilidade máxima amparaba só 11.944.
Na zona de San Pedro de Benquerencia, a Xunta de Goberno que presidía Fuente Parga, deu luz verde á entidade Pedrouzo Costa, en contra do ditame xurídico, para levantar seis bloques con 252 pisos e triplicar a edificabilidade legal. Pasou de 4.006 metros cadrados a 13.435.
Outro dos solos, que promove a sociedade Parque Empresarial Melide, "asentábase sobre unha parcela que non podía adquirir a condición de solar coa realización de obras accesorias". Dita promotora obtivo a licenza, en contra do criterio da secretaria municipal, a pesar de que "non previu a subministración de enerxía eléctrica, abastecemento de auga e rede de saneamento". Catro dos bloques que albergaban as 54 vivendas encostadas carecían de acceso rodado público. E os sotos espallábanse polo 100% da parcela en solo urbano sen respectar o límite do 70%.
A demanda que o fiscal presentou no xulgado tamén carga contra o permiso que o Goberno municipal deu a tres construtoras para instalar tres piscinas, unha pista polideportiva e un área de xogos infantís sobre solo rústico.
Na súa exposición de motivos, o ministerio público defende que Barreiros autorizou urbanizacións "en termos irreconciliables co que podía ser unha malla urbana". Subliña que a rede de saneamento prevista non cubría os 44 desenvolvementos urbanísticos aprobados en 2006.

sábado, 20 de marzo de 2010

VIGO A CIDADE QUE SE PERDEU

Se Vigo fose Manhattan, nós non seriamos galegos.

O historiador de arte e polifacético F. Javier Sánchez Cantón, director da Real Academia de Historia, da Real Academia de Belas Artes de San Fernando, do Museo de Pontevedra e do Museo do Prado nas súas diversas etapas, propuxo en 1945 como monumentos histórico-artísticos de Vigo, e así se aprobaron no Decreto 8 de febreiro de 1946, os cinco seguintes conxuntos: a Colexiata, os soportais da praza da Constitución, a casa que fai esquina coa rúa Triunfo, as dúas casas da praza de Almeida e a rúa Real (hoxe bens de interese cultural, do mesmo xeito que o castelo do Castro e o que lamentablemente queda do de San Sebastián). E no que se refire ao barrio de pescadores, afirmaba en xaneiro de 1945: «Renuncia o relator a formular opinión acerca da ribeira do Berbés, tales son os desaforamentos cometidos nela que destruíron un dos barrios españois máis pintorescos; hoxe só estase a tempo de pedir que o Concello impida que a iniciativa privada converta en mero e vago recordo o poquísimo que aínda permanece».
Se cando expresou isto, aínda se conservaba un 60% da súa parte antiga, xa podemos imaxinarnos que pensaría na actualidade cando apenas chega a un 20%.
Non só o Concello non fixo nada por conservar o que aínda quedaba, permitindo novas construcións totalmente diferentes ao existente e con máis alturas, senón que á maioría do pobo de Vigo non lle importaba nada a súa conservación, porque sempre se avergoñou do seu pasado, por ser pobre, e só aspiraba e aspira ao novo. Desta forma estivemos borrando a nosa historia, cando debía de enchernos de orgullo.
Jaime Garrido

venres, 19 de marzo de 2010

EXPLOTACIÓN DE VACAS

DILLE UN ECONOMISTA A OUTRO: SE NOS EQUIVOCAMOS, POR QUE NON NOS DESPIDEN? E O SEGUNDO ECONOMISTA RESPÓNDELLE AO PRIMEIRO: PORQUE OS XEFES SOMOS NOS.

Non fai falta ser un experto para saber que a situación do sector lácteo galego é crítica. Basta achegarse cada día para ver que preto dun milleiro de explotacións están pechando cada ano en Galicia e que cos prezos por baixo dos custos de produción, e as dificultades financeiras de moitas explotacións, as cousas irán peor. Con todo, é máis difícil entender que isto non se debe á baixa calidade do leite que producimos nin a que as explotacións non se modernizaron; a causa é, ao parecer, a nosa falta de competitividade. Resumindo, trátase dunha cuestión puramente económica, de mercado. Vexamos.
Sobre o da competitividade, recoñezo que é difícil opinar. Cando o que está nos andeis das grandes superficies é un produto branco de orixe descoñecida e, en moitos casos, de composición incerta, falar de competitividade paréceme un chiste. É verdade que hai excepcións, pero os consumidores podemos comprar grelos de Monfero ou viño da Ribeira Sacra e con todo resúltanos practicamente imposible saber se estamos comprando leite dunha explotación galega.
O do mercado ten máis graza. As explotacións, ademais, son responsables dos asentamentos de boa parte da nosa poboación rural. Coa súa presenza manteñen as nosas paisaxes, contribúen a conservar a nosa biodiversidade ou frean os incendios forestais. É verdade que moitas explotacións deben facer un esforzo en mellorar os seus parámetros ambientais, pero, por pór só dous exemplos, a riqueza de insectos polinizadores responsables das nosas colleitas ou a incidencia dos lumes dependen en boa medida do mantemento dunha paisaxe heteroxénea. Xa que logo, se de economía trátase, valoremos a prezo de mercado os servizos que os agricultores prestan á sociedade e paguemos por eles. Trátase de pagar o «prezo xusto» polo leite e polos servizos non valorados, porque os custos da súa desaparición poden ser moito maiores. Pura economía.

xoves, 18 de marzo de 2010

OS ALCALDES GALEGOS EVITAN TIRAR 3.000 EDIFICIOS ILEGAIS POLO CUSTO DAS DEMOLICIÓNS

Os promotores admiten que os municipios ben asesorados esquivan as derribas

O urbanismo galego reséntese de anos de laxitud normativa. Galicia acumula, por varios miles, sentenzas xudiciais de derriba de inmobles -a maior parte das veces por concesión de licenzas ilegais- que en boa medida acaban sen executar. Responsables municipais de urbanismo, promotores e arquitectos coinciden en debuxar un complexo panorama urbanístico que comeza co "deixar facer" dos gobernos locais e acaba erosionando as arcas municipais.
Cada sentenza de derriba, e pesan preto de 3.000 sobre os concellos galegos, obriga aos gobernos locais non só a afrontar o gasto da demolición da obra declarada ilegal, senón tamén o de indemnización aos veciños afectados. E o problema é que a maior parte dos municipios carecen de orzamento suficiente para facer fronte ao gasto, co que se embarcan nun vía crucis de apelacións e aplazamentos con desigual fortuna para o erario público de cada Administración local.
"Aínda que a lei é igual para todos, os concellos con mellores equipos xurídicos adoitan evitar a demolición tras as continuas apelacións", sostén Benito Iglesias, presidente da asociación de promotores inmobiliarios de Ourense (Adeido).
Os concellos dispón dunha partida económica para asumir os gastos das derribas de inmobles que varía en función dos seus orzamentos, pero que sempre resulta insuficiente. En Ourense, as oito sentenzas do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia que anulan no Plan Xeral de Ordenación Municipal (PXOM) dan conta da situación urbanística en que se atopa a cidade.
A concelleira responsable deste departamento, Áurea Soto, estimou en 40 millóns de euros a demolición, ordenada por sentenza, da praza de San Antonio, no centro da cidade. O goberno anterior, que concedera a licenza, solicitou no seu día a non execución e o tribunal negouna. O novo grupo de goberno volveu pedila. E conseguiuna. "Presentamos unha proposta moi ben elaborada co traballo da asesoría xurídica do Concello, do coordinador de Urbanismo e cunha boa asistencia técnica", sinala Soto. O alto tribunal galego aceptou que non se executase e impuxo ao Concello o pago dunha indemnización de 360.000 euros á demandante. O aforro foi considerable.
O representante dos promotores bota en falta unha normativa "unificada e clara" en lugar de "a multitude existente de leis" que permite "aos mellores xuristas" conseguir o seu propósito de deixar en pé o edificio mentres os concellos con menos recursos "adoitan acabar asumindo estes custos".
Iglesias lamenta, ademais, a "ausencia" de órganos de control fundamentais "tanto municipais como xudiciais" para evitar nun caso a concesión de licenzas irregulares e, no outro, o "desigual cumprimento das sentenzas".
O arquitecto, e presidente do colectivo ourensán, Juán Rodríguez, enmarca o problema no "tradicional deixar facer" das Administracións e sostén que agora pagan "todos os cidadáns as consecuencias". Rodríguez recoñece que os concellos teñen ferramentas para cumprir as sentenzas "pero sae caro e, ademais, é moi impopular", e difícil de asumir, en especial para os políticos con licenzas ilegais outorgadas polos seus antecesores.
As ferramentas coas que contan os concellos son contadas: "Bos técnicos e bos xurídicos con dedicación exclusiva á Administración" que redacten bos documentos ou que "controlen a calidade dos externos", explica Soto. Trátase dun longo proceso, porque os expedientes duran unha media de 10 anos.
Os concellos de cidades como Vigo, A Coruña, Santiago e Ourense dotáronse dos servizos de despachos externos paralelos aos que poden solicitar que se centren nun expediente concreto cada certo tempo, garantíndose así a presentación dos mellores recursos ante a Xustiza. Os que carecen destes medios estiran no posible os prazos mentres intentan legalizar os seus planeamentos urbanísticos, aínda que ao final "o peso da lei acaba caendo sempre sobre eles", sentencia o promotor inmobiliario.

mércores, 17 de marzo de 2010

COSTAS VETA UNHA SERIE EN TVE SOBRE A DESTRUCCIÓN DO LITORAL

O Goberno esixe retirar dous minutos de imaxes de corrupción - O guionista denuncia "censura como a das fotos de Valencia"

O Ministerio de Medio Ambiente bloqueou a emisión dun documental para TVE que encargou Cristina Narbona en 2006 sobre a destrución do litoral e que foi financiado con 1.292.874 euros de diñeiro público. O Goberno esixe retirar dous minutos de vídeo no que se superpoñen imaxes do Telexornal sobre a corrupción urbanística como un dos males do litoral. O responsable da serie, o catedrático de Costas de Granada Miguel Anxo Losada, négase a retirar ese fragmento: "Desgraciadamente, a corrupción é parte da nosa historia. Isto é unha censura como a das fotos da Deputación de Valencia".

O CAPÍTULO MÁIS POLÉMICO

-A medias. A serie As ribeiras do mar océano nace do convenio asinado entre o Ministerio de Medio Ambiente, que achegaba 1.292.874 euros, e TVE o 12 de decembro de 2006. Cada capítulo abre cos logotipos do ministerio e de TVE.

-A CORRUPCIÓN. Inclúe dous minutos de imaxes do Telexornal sobre escándalos urbanísticos: Marbella, Andratx, Gondomar, Telde... O Goberno esixe eliminalas; non considera que a corrupción sexa a causa da desorde no litoral.

- EXCESOS. O documental mostra imaxes aéreas da Manga do Mar Menor e pregúntase por que debe o Estado financiar a defensa fronte aos temporais e sinala casos como Marina D'Or ou O Algarrobico.

- DERRIBAS. O equipo filmou derribas no litoral nos dous anos que durou o traballo. A serie expón que poboados situados en primeira liña de costa -Chilches e Moncófar, en Castelló, por exemplo- sexan trasladados ao interior.

-O GUIONISTA. Miguel Anxo Losada, catedrático de Costas en Granada, foi o responsable do guión e aparece no documental. Négase a eliminar as referencias á corrupción: "Desgraciadamente, é parte da nosa historia".

-EQUIPO ANTERIOR. Os agradecementos comezan pola anterior cúpula do ministerio en Costas: a ministra Cristina Narbona; o secretario xeral, Antonio Serrano, e o director, José Fernández. Non figura o actual equipo

Video, documental sobre a costa...

martes, 16 de marzo de 2010

TOURIÑO PERDEU AS ELECCIÓNS EN VIGO POLO PXOM

O CATEDRÁTICO TOURIÑO APROBOU O PXOM DE VIGO E SUSPENDE NAS ELECCIÓNS Á XUNTA DE GALICIA.

O pasado 1 de marzo de 2009, Touriño perdeu as eleccións despois de cometer varios fallos difíciles de entender no ámbito político actual, por exemplo, a aprobación do PXOM de Vigo. Esa mesma noite renunciou ao cargo de secretario xeral e horas despois, coa derrota baixo o brazo, convocou unha rolda de prensa para demostrar que o tema dos audis era unha falacia do equipo mediático de Alberto Núñez Feijóo. Reaccionou tarde, demasiado tarde. A campaña electoral, en clave presidencialista e sen apoios sólidos por parte dos seus conselleiros, perdeuse en Vigo, polos votos contrarios dos afectados polo Plan Xeral, (autonómicas 2005= 33,07% dos votos, fronte o 29,93% en 2009) , xa que o Plan Xeral para os colectivos de afectados, foi unha vendeta do Sr. Touriño, do Sr. Caballero, etc. e foi un intento falido de vender os seus logros. Non o soubo facer, como tampouco se defendeu dos ataques do PP. Tamén foi errática a súa política de comunicación, nun van intento de conseguir o favor de medios que á hora da verdade avalaron a Feijóo. Tras a súa derrota, tardou máis de trece meses en abandonar o Parlamento galego. O pasado domingo, os seus compañeiros de partido aseguraron que a marcha de Touriño sería a mellor solución para o partido. Fíxoo, anunciou a súa marcha, pero no que vai de lexislatura foi o deputado menos activo da Cámara, esquecendo que os galegos pagan o seu traballo cos seus impostos. Non respondeu á confianza dos que si lle votaron.
Nas últimas semanas, Touriño saíu do seu silencio para mostrar publicamente o seu descontento con determinadas posturas dos socialistas galegos. Mentres Manuel Pachi Vázquez mostra o seu receo a unha fusión das caixas que el considera pouco eficiente, Touriño desmarcouse para apoiar a operación impulsada polo PP e o BNG. O martes, durante un debate parlamentario sobre o futuro do sector financeiro, escoitou as explicacións de nacionalistas e populares, pero foise do hemiciclo antes de que empezasen a falar os representantes do seu partido. Foi un desplante que sentou moi mal.Tampouco foi do seu agrado a decisión do PSdeG de absterse na votación da nova Leus do Só, de feito el non estaba no Parlamento ese día. Noutras aparicións públicas, lanzou reflexións sobre o conflito lingüístico nas que non se mostraba de acordo ao 100% coa postura do partido do que foi secretario xeral durante máis dunha década. A súa relación con Ferraz tampouco era boa, xa que fixo caso omiso durante a súa etapa como presidente da Xunta a determinados consellos de persoas influentes como José Blanco. Con todo este crebacabezas, a súa peza xa non encaixaba no seo dos socialistas galegos. Pero tampouco marchaba, ata que decidiu facelo. Pasará a formar parte do Consello Consultivo e será a cabeza visible dunha fundación. Ao igual que se lles esixe a persoas como José María Aznar e Felipe González, sería conveniente que asumise a súa realidade. Como fixeron Albor, Laxe e ata Fraga.

CRÓNICA DE UNHA MORTE ANUNCIADA-BIPARTITO TRAXEDIA HISTORICA

luns, 15 de marzo de 2010

QUEN NOMEA AO EQUIPO DIRECTIVO?, QUEN LLE PAGA?

Empresa: ESPAÑA
Consello de Administración: ?
Equipos Directivos: PP, PSOE, BNG
Traballadores: Ti

Eles nunca se paran a pensar por que as árbores naceron precisamente alí; para eles, a natureza empeza no supermercado ou a axencia de viaxes e termina no restaurante ou nun daikiri servido na piscina; a biodiversidade e os seus defensores son uns molestos mosquitos que se combaten con gases insecticidas e morteiro; consideran o rural un lugar insalubre e atrasado. Fai 13 anos construíron unha moderna depuradora, e fai 10 decidiron pór en marcha un ambicioso plan estratéxico. Para o Consello de Administración era unha oportunidade de negocio; a lei facía xa tempo que se incumpría, e só había un pequeno inconveniente: os indíxenas. Pero, para iso, estaban os partidos.
Os partidos (BNG, PP e PSOE) que aprobaron o Plan Xeral de Ordenación Municipal (PXOM) de Vigo -un plan estratéxico para eles- cobraron por negar o que todos sabían; cobraron por impedir que os cidadáns participasen; cobraron por silencialos. Cobraron por violar a legalidade; por atentar contra a natureza; por traizoar o interese xeral.
A depuradora do Lagares, na que baleiraron as súas conciencias, e na que gastarían máis de 5 mil millóns de pesetas, converteu Coruxo, o Lagares, Samil e a Ría de Vigo nuns lugares contaminados, insalubres e perigosos. O PXOM de Vigo só serviu para que Consultora Galega levase máis de 500 millóns de pesetas; porque, para a Xerencia de Urbanismo, ata na Finca do Conde o corpo do delito queda ao descuberto. Agora, coa crise encima non hai dúbida de que as présas por aprobar o Plan eran ansias por sobreexplotar a pesca antes de que eles mesmos esgotasen os caladoiros. Pura insostenibilidade, señor xuíz; pura usura.
Os partidos tamén cobraron por mal administrar España (sede en Madrid e delegación en Galicia e subdelegación en Vigo, para o PSOE e PP) e Galicia (sede en Santiago e delegación en Vigo, para o BNG) e levalas ao colapso e a ruína. En Galicia e Vigo, un partido estatal (PSOE) e outro rexional (BNG) chegaron a pór a dous directores á fronte da autonomía e outros dous á fronte do concello -un de cada partido-, cada un co seu equipo, o seu plan e o seu orzamento.
Moitos colaboraron. Agora todos eles pretenden seguir cobrando por obrigar aos traballadores a pagar as consecuencias de antepor (eles) os intereses individuais ao (bo) goberno da empresa. Mentres tanto, o Consello de Administración está reunido.

Quen provocou a crise achegará as solucións... ou non...

A nova depuradora de Vigo ten menos metros...

domingo, 14 de marzo de 2010

BARREIROS

PRIMEIRO DAMOS LICENZAS ILEGAIS PARA DESORDENAR, LOGO FACEMOS UN PLAN DE ORDENACIÓN PARA LEGALIZAR.
O convenio foi ratificado este martes en pleno polo PP, que o propuxo, cos votos a favor de PSOE e Indeba. O BNG abstívose porque aínda que o ve como única saída á situación actual, di que é unha consecuencia de terse concedido licenzas de forma irregular. As obras que se van executar segundo o convenio son todas de construción, de saneamento, depuración, abastecemento de augas e habilitación de calzadas e beirarrúas nas catro localidades nas que se aplicará o acordo, cuxa aprobación na Xunta está prevista para abril, pero para cuxo inicio na práctica haberá que esperar un pouco máis. Concretamente, aque redáctese a nova normativa urbanística que substituirá a do bipartito.

No esquecemento quedarán as cinco licenzas para construír 345 vivendas que se levantaron malia ter informes advertindo da súa ilegalidade. Tampouco será un inconveniente que este municipio non dispoña dun Plan Xeral de Ordenación Municipal, cuxa redacción se encargou este mesmo mes. No mellor dos casos, Barreiros dispoñerá de PXOM en 2013, pero para entón o documento urbanístico, segundo o BNG, será "un paripé", xa que "o máis gordo" se terá ordenado en función do convenio. No ámbito político local dan por bo o pactado. Só o BNG se abstivo no pleno, aínda que admitiu a dificultade que entraña legalizar o caso.

sábado, 13 de marzo de 2010

VARIAS CONSELLERIAS DA XUNTA, COMPRARON AOS MEDIOS

CONSELLERÍA DE ECONOMÍA
Seguimos tirando do fío dos medios de comunicación, e nos topamos con que no DOG de 2 de marzo se publica a listaxe de convenios da Consellaría de Economía e Industria convenientemente capada: non aparece o importe dos convenios (de ningún convenio) incumprindo flagrantemente o artigo 11 da Lei 4/2006, de transparencia e boas práticas da Administración galega, que di que "Cando os devanditos convenios impliquen obrigas económicas para a Facenda autonómica, sinalaranse con claridade o importe destas, o obxecto do convenio e a persoa ou entidade destinataria da prestación".
Por suposto, isto non é casual, porque se buscamos pacientemente na listaxe, veremos que aparece noticiada a celebración, 0 4 de decembro de 2009, de "Convenios de colaboración entre a Consellería de Economía e Industria e diversos medios de comunicación"...
CONSELLERÍA DO MAR
O pasado venres día 5 de marzo publicáronse no DOG - e non era sen tempo - os convenios de colaboración asinados pola Consellaría do Mar no terceiro cuadrimestre do ano (meses de setembro, outubro, novembro e decembro) , entre outras cousas, o seguinte:

- Celebrouse un convenio de colaboración directo coa empresa Global Show Services S.L - a que organizaba a feira internacional de acuicultura en Vilagarcía -, por importe de 156.000 €, conveniente fraccionados en dúas anualidades para que non fose ao Consello da Xunta. Non se sabe cal é o seu obxecto. Un alarde de transparencia.
-O catro de novembro asináronse os seguintes convenios publicitarios cos medios de comunicación para a realización de "campañas informativas":

1. Editorial La Capital, S.A: 67.000 €. ...2. Lérez Ediciones S.L.: 40.000 €...3. La Opinión A Coruña , S.L: 40.000 €...4. Rias Baixas Comunicación S.L: 40.000 €...5. Editorial Compostela S.A: 67.000 €. ..6. Faro de Vigo, S.A: 134.000 €...7. La Voz de Galicia: 149.000 €...8. El Progreso de Lugo S.L: 67.000 €...9. Radiotelevisión de Galicia, S.A: 46.000 €...10. Televisión de Galicia: 149.000 €.
Feijoomente

venres, 12 de marzo de 2010

O DISLATE DE REGANOSA

Víase vir e advertiuse do dislate que supuña instalar na ría de Ferrol a planta de regasificación promovida por Reganosa. Unha barbarie contra a que viña estrelando a oposición cidadá. Pero de nada valeron os clamores para pór coto á suma de ilegalidades, o absurdo da súa localización e os incumprimentos das máis elementais normas de seguridade industrial e ambiental. A loita contra semellante desatino ten un rastro nos tribunais de xustiza reflectido no procedemento ordinario 966/2004, é dicir que vai para sete anos, sen que logre pasar a barreira do silencio, excepción feita do eco alcanzado no diario A Opinión da Coruña. De aí a consecuente desatención da Xunta de Galicia a pesar da sucesión de Gobernos de diferente coloración política.
O presidente socialista Emilio Pérez Touriño, cuxa maioría parlamentaria completaban os do BNG, tan radicais e tan ecoloxistas eles, comportáronse coma se debesen subrogarse nas corrupcións financeiras e políticas dos tempos de Manoliño Fraga. E agora o novo presidente Alberto Núñez Feijóo, do Partido Popular, sente do todo lexitimado para seguir na mesma liña sen necesidade de facer oídos xordos porque a cuestión só segue merecendo un estruendoso silencio mediático. Como dixemos no seu día, á planta de Reganosa só se pode acceder desde o mar aberto a través dunha estreita canle de escasa profundidade e de máis de 4 quilómetros de lonxitude, condicións que impiden o tránsito dos grandes buques gaseiros. Así as cousas, o número de buques metaneiros que son compatibles coa nosa planta é moi reducido e dese número están excluídos os novos buques de tecnoloxía Q-Flex e Q-Max que incorporan medidas adicionais de seguridade pero que dadas as súas dimensións quedan descartados.
Pasemos no bico dos pés o perigo que supón a planta para as máis de 7.000 persoas que viven dentro dun radio inferior a 2.000 metros con vivendas a distancias de apenas 80 metros; tamén que os fondos mariños desta canle estean clasificados como lugar de interese comunitario (LIC) baixo normas de protección integral, o cal exclúe a posibilidade de proceder a dragalos. Pero debemos apuntar que os tanques da planta atópanse en Punta Promontorio, dentro da zona de seguridade para a Defensa Nacional situada fronte ao arsenal do Ferrol. Asombra que todo este proxecto poida culminarse cuado os buques gaseiros coa súa carga de Gas Natural Licuado (GNL) quedan fondeados a menos de 200 metros dos buques da Armada e do resto das instalacións navais complementarias. En todo caso, resultou indeleble a lección aprendida en agosto de 1999 cando o contraalmirante Pedro Español Jofre de Villegas, co respaldo do almirante xefe da Zona Marítima do Cantábrico, Rafael Morais Robledo, fixo constar a gravidade da situación que vimos describindo sen que se rexistrase outra reacción do ministro de Defensa, Federico Trillo, que a de pasar á reserva a devandito almirante.
O asunto segue bulindo porque, entre outras, a Plataforma de Veciños de O'Cruceiro de Mehá acaba de solicitar, con data de 3 de marzo de 2010, á Sección Sexta da Sala do Contencioso-Administrativo do Tribunal Superior de Xustiza de Madrid, a ampliación de proba no procedemento arriba citado número 966/2004. A solicitude menciona documentos que se proporán como proba pero que non puideron ser achegados porque dan conta de feitos de data posterior ao período de proposición. Trátase da Nota de Operación número 5, de data 26 de febreiro de 2010, emitida por Enagás, como xestor técnico do sistema gasista. En resumo, consiste no desvío dun buque metanero e dun cambio de destino a unha planta, a de Reganosa, distinta da que figuraba orixinariamente designada para a descarga do GNL. A nota de Enagás trae causa da necesidade de manter as necesarias existencias mínimas de gas licuado por baixo de cuxos niveles derívanse perigos inadmisibles.
Sumir ao asombro do desastre económico de Reganosa para o sistema gasista do Estado o fantástico negocio que supuxo para os investidores, que perciben unha retribución de máis de 60 millóns ao ano a pesar de que a planta é deficitaria e está por baixo da actividade mínima, e ao mesmo tempo obsérvese que o déficit do sector gasista en 2009 foi de 60 millóns.
En resumo, que a planta de Reganosa é xeradora de problemas de operatividade e seguridade, deficitaria para o sistema, con rendementos insuficientes e perturbadora para o sistema gasista. O paso do tempo ratificou o desatino que os tribunais deixan sen prover como en xustiza corresponda.

xoves, 11 de marzo de 2010

GOBERNACIÓN E SUSTENTABILIDADE

A linguaxe deste século vén marcado polo manexo de dúas palabras: gobernanza e sustentabilidade, que parecen ser a solución para todo. Pero, á hora da verdade, de que van?
O concepto de desenvolvemento sostible nas dimensións ambiental, económica e social relaciónase coa capacidade dos territorios e as posibilidades de renovación dos recursos naturais. Cando falamos de urbanismo sostible ou de sustentabilidade territorial en termos ambientais referímonos a que antes de planificar o seu desenvolvemento ou modificación avaliemos o perfil e características do medio e, polo tanto, o seu potencial e oportunidade para ser alterado. Así podemos introducir factores como idoneidade da localización, boa orientación, aforro enerxético, reciclaxe de materiais, etcétera. Cando aludimos ao seu perfil económico, ademais de ponderar os custos da súa transformación, debemos analizar, entre outras cousas, a súa conexión co tecido urbano. Por exemplo, ao desenvolver unha operación urbanística pública ou privada - centros comerciais, grandes equipamentos ou servizos - fose do ámbito da cidade construída hai que facer recaer os custos da conexión sobre a operación mesma e non, como adoita facerse a posteriori, sobre a Administración. Se nos referimos ao seu compoñente social estamos falando de avaliar a transformación social consecuente. É dicir, esixímoslle á planificación do territorio e da cidade que avalíe a medio e longo prazo derívalas que se van a producir. Por iso a sustentabilidade ten moito que ver coa racionalidade das propostas e co que poderiamos chamar unha solidariedade intergeneracional, é dicir, que sexa proveitoso para nós e para os que vingan despois.
Doutra banda, a gobernanza vén ser o conxunto de regras, normas e procedementos que configuran o marco institucional propicio para a interacción entre os axentes públicos e privados no proceso de toma de decisións políticas. Dito doutro xeito, consiste en trazarnos metas globais ou específicas inalcanzables de forma illada para abordalas mediante o desenvolvemento de estratexias colectivas que impliquen á Administración, a empresa, a universidade e a cidadanía. Poderiamos dicir que a gobernanza é unha forma de gobernar en rede.
No concepto de gobernanza está implícita a procura do equilibrio entre o público e o privado, establecendo un marco e uns niveis de cooperación que os engarcen en programas comúns. Son como dúas mans dun mesmo corpo que engaden ao beneficio, que é o obxectivo medular do mercado, a procura do benestar colectivo, e isto leva uns niveis de corresponsabilidade para non facer recaer as culpas só sobre o sector público se as cousas van mal e apartalo se o que toca é facer negocio.
Ao falar de gobernación do territorio aludimos a enlácelos e relacións que se deben establecer entre unha Administración e a que está ao seu lado co propósito de coordinar todo tipo de políticas que darán pé ao goberno supralocal dos municipios que constitúen o ámbito metropolitano. Isto supón tomar decisións colexiadas e intelixentes cuns recursos e un calendario de execución concretos. A gobernación do espazo público significa xestionar a súa utilización e goce ao longo do día, mentres que a gobernación das cidades históricas hoxe en día refírese máis ben á necesidade de coñecer o tecido social para garantir a súa reprodución e manter a súa diversidade. É, en última instancia, unha forma diferente de facer política, abríndoa, superando o marco que pertence en exclusiva aos partidos, pois o conglomerado urbano, a cidade, o territorio, a autonomía, xestionaranse mellor dedicando moito tempo á xeración de ideas, á produción de proxectos, á formación de técnicos e funcionarios, á participación democrática, á transparencia, á negociación interinstitucional e ao ben levar entre os poderes públicos e o mercado.
Pódese concluír que sustentabilidade é igual a adoptar decisións ao lado da razón, e gobernanza equivale a facer política participativa. Para unha e para outra o que se esixe é dispor de boa información sobre o que acontece na sociedade e de vontade para levar a cabo as iniciativas. Pero neste momento a quen lle interesan a razón e a política así entendidas? Ou máis ben trátase de dúas palabras máxicas que valen para todo?
Xerardo Estévez

mércores, 10 de marzo de 2010

UNHA SENTENZA DECLARA ILEGAIS A 52 CHALÉS

A promotora construíu xunto ao mar e con licenza para apartoteles

Parecía unha flagrante ilegalidade desde a súa construción en 1991, e a xustiza acábao de confirmar. O Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG) deulle a razón ao ditame da Xunta, que en 2007, durante o Goberno bipartito, incoou un expediente administrativo contra unha urbanización de 52 chalés de luxo construídos en solo rústico e xunto ao mar no Grove (Pontevedra). A promotora, Improin, había segregado a parcela cualificada como solo rústico, incumprindo así a Lei do Solo de Galicia.
A sentenza non alude de forma explícita á derriba, polo que aínda está por ver cando se escribirá o punto final deste preito urbanístico, e como se reparará a segregación fraudulenta da parcela, clasificada como rústica non urbanizable nun lugar paradisíaco, xunto a unha praia.
O fallo, que desestima o recurso dos promotores contra a resolución da Xunta, ordena a restitución da parcela matriz ao seu estado orixinal, que deberá axustarse á licenza pola que foi autorizado o apartotel. Tamén establece a obrigación de comunicar ao rexistro de Cambados a imposibilidade xurídica da súa parcelación destinada a chalés encostados. O TSXG limitouse a validar a resolución do departamento que en 2007 dirixía a ex conselleira María José Caride, que non se pronunciou sobre a derriba dos chalés, senón unicamente respecto ao uso fraudulento da leira convertida en urbanización privada.
Dúas frontes abertas
A pesar das dúas frontes xudiciais abertos, un penal e outro administrativo, este último agora resolto polo TSXG, a urbanización fai xa anos que está habitada polos 52 propietarios dos chalés. En maio de 2007, días antes das eleccións municipais, axentes da Garda Civil fixeron un rexistro por sorpresa no Concello do Grove, de onde levaron todos os expedientes do caso Raeiros. A entrada e rexistro estaba relacionada cunha denuncia por delito urbanístico que agora podería activarse tras o ditame sobre este contencioso.
A sentenza traspasa ao Concello a responsabilidade de decidir sobre o futuro da polémica urbanización. O alcalde, José Antonio Cacabelos, do PSOE, reunirase co seu equipo xurídico para decidir sobre o futuro dunha urbanización polémica desde os seus inicios debido ao seu impacto ambiental e paisaxístico, xa que se atopa nunha zona de protección e en primeira liña de costa.

martes, 9 de marzo de 2010

DEBEMOS REFLEXIONAR

E o acusado díxolle ao xuíz: Sr. Xuíz, debemos reflexionar.

Ninguén previu que a auga saltaría os diques.

O principio de prevención aplicado na avaliación ambiental dos plans e proxectos podería evitar 50 persoas mortas en Francia.

En Vigo, PSOE, BNG e PP negáronse a avaliar ambientalmente o Plan Xeral de Ordenación Municipal. "Non se pode transixir coa seguridade. Por iso debemos reflexionar sobre os plans urbanísticos para que esta catástrofe non volva suceder" (Nicolas Sarkozy)

As decisións imprudentes e interesadas dos gobernantes poden producir mortes. Tras a catástrofe, oír aos autores dicir ao xuíz que debemos reflexionar, debería facernos reflexionar.

luns, 8 de marzo de 2010

TOURIÑO, TRAXEDIA HISTÓRICA


Un ano logo da súa derrota, é un deputado case anónimo. Non acode con asiduidade ao hemiciclo e, cando o fai, xeralmente é o último en chegar e o primeiro en marcharse. Goza de despacho, secretaria e coche. Non é excesivo o seu compadreo co groso dos seus compañeiros de filas. Os seus criterios teñen máis cabida na prensa que entre os seus desde que Manuel Vázquez releváseo no liderado. Na última sesión, a desta semana, a súa ausencia do debate da nova Lei do solo, que conta co respaldo do seu partido, foi tan clamorosa como significativa.
Leva meses desbarrando contra a norma que impulsa o PP e presumindo de que no seu mandato tanto el como a entón conselleira de Política Territorial, María José Caride Estévez, deran un revolcón (intelectualmente, enténdese) á ordenación do territorio. Coa súa abstención, o socialista cun inconfundible tono profesoral que outrora ostentou o cargo de maior responsabilidade na súa terra, a presidencia da Xunta, demostra que unicamente vota o que lle apetece. «pasei páxina», explicou nunha conferencia reflexiva sobre a situación económica no mundo o pasado novembro. Foi a súa reaparición, logo do contundente fracaso do experimento bipartito. Entendeu que debía gardar un silencio prudente, afastado dos focos. Nesta charla, auspiciada pola Fundación Iniciativas 21, recordou que facilitara a transición sen interferencias, que a campaña dos populares fora dura, e que se equivocou ao non contestar.
Nada aclarou da súa criticada tendencia ao luxo, denunciada pola prensa: reformas millonarias, estanques, ventás opacas, un coche máis caro que o de Obama... «Está tranquilo, feliz, e seguramente non quererá verse en problemas agora», expón os seus amigos. Vive en Santiago, baixa todos os días ás 9.30 a comprar un xornal, e gústalle almorzar fóra. O Hostal dos Reis Católicos, na lexendaria Praza do Obradoiro, é un dos seus destinos fetiche. Ten dous fillos, Andrea e David. O seu vástago é economista, como el, e deulle o seu primeiro neto. Aínda hoxe este avó cre que non perdeu as eleccións por negarse a adiantalas, como pretendía o ministro de Fomento, o lucense José Blanco. Rehúsa volver á primeira liña, pero pensa nun think tank. Na rede segue reinando. O xogo «Decora o teu despacho» na prensa barreu. E en Facebook, non o esquecen.
O resultado final foi agridoce. Facer noxos a calquera escapatoria sería irresponsable, debeu pensar, e guarneceuse no Palacio do Hórreo para salvar a súa conta doméstica. O cargo de parlamentario llano tomoullo cunha molesta calma chicha. En doce meses, soamente ha chequeado catro propostas (tres peticións de comparecencia para que membros do executivo de Alberto Núñez Feijóo desen a cara no pleno e unha proposición non de lei), cando a media das súas señorías ascende a unhas oito iniciativas por semana. O cotejo é inapelable.

domingo, 7 de marzo de 2010

PARAÍSO RURAL

O secretario xeral do Partido Socialista de Galicia-PSOE, Pachi Vázquez, vive nunha aldea de sete veciños. Eu tamén. Seica el nas terras do Carballiño. Eu na Maía, a once quilómetros de Santiago. Podemos asegurar que non nos aburrimos. Non tanto polas delicias do rural: o rechouchío dos paxaros, a música da auga na represa do muíño, etcétera, senón porque vivimos rodeados de emocións. Que sería da vida sen emocións?
O secretario dos socialistas galegos pide un gran pacto para a organización do territorio (¡levamos trinta anos de autonomía!). Eu pido algo máis. Levo doce anos vivindo na aldea (a dez quilómetros da capital de Galicia, repito). A festa xa empezou ao pouco de chegar, cando celebramos a fin de ano en familia (dezaoito persoas) e foise a luz ás dez da noite. Non volveu ata as oito da mañá. Como a infraestrutura das instalacións é eléctrica, houbo que improvisar na lareira, afumados coma chourizos, pero felices, coma no século XII. Tiñamos invitados de Madrid e quedaron impresionados. Nunca participaran nunha despedida de ano tan enxebre.
Desta vez tocaron as inundacións. Malia os anuncios de obras que se levan facendo dende hai décadas, a rede de sumidoiros e pluviais é tan cativa que, a pouco que sobe o nivel dos ríos ou a pouco que cerra o inverno (neste país chove), dispáranse todas as alarmas. Menos mal que temos os veciños, expertos e solidarios nesta clase de situacións. Hai poucas semanas, entrou o Amazonas pola porta de diante de casa, porque rebentaron os tubos da rede de sumidoiros, e tivemos que deixalo marchar pola porta de atrás, que dá ao eido, achicando auga ata as seis da mañá. Protección Civil disque estaba desbordada.
Cada vez que sopra o vento, caen as instalacións de Unión Fenosa (agora Gas Natural) , e quedamos ás escuras. Dúas ou tres horas. Non fai falla que veña o furacán, abonda coa sudestada. Telefónica instalou o ADSL rural (nin pensar en fibra óptica, por suposto) porque na contorna vive unha importante poboación de usuarios, coma en todas as áreas circundantes das urbes galaicas, e aínda que a factura é bastante máis alta ca en Manhattan, a Rede funciona cando quere, ou cando pode, e con ela a televisión dixital e o teléfono. O sistema cae a cada pouco e quedamos incomunicados. Quedan os móbiles. Antes a telefonía era un servizo público. Dende as privatizacións, a resposta das compañías é: «Non son vostedes rendibles».
Son as nosas festas cotiás. As depuradoras, mil veces anunciadas, non funcionan. Non están operativas. Os servizos son precarios. Os recursos dos concellos, que apandan coa meirande parte do gasto, non dan conta do recado. Hai tres anos caeu un raio nunha casa veciña e baleirouna practicamente por dentro. Houbo que preitear cos bombeiros de Santiago. Pero non nos aburrimos, repito, nin necesitamos que veña o Xynthia para falar do caso. Chega a primavera e cantan os paxaros. As nosas avoas dicíano doutro xeito: «Comer non comeremos, pero rir, fartámonos a rir».
Victor Freixanes-La Voz

sábado, 6 de marzo de 2010

UN DÍA HABERÁ QUE ELIXIR

A saúde da democracia escápallenos polas mesmas troneras a través das cales a inepcia e a corrupción cóanse por milleiros para alagar unha parte moi visible da nosa vida pública. Esas vías de auga son unha leis electorais pensadas en momentos de transición nos que primaban dous obxectivos entre outros: fortalecer uns partidos moi débiles con normas que asegurasen a súa disciplina interna e facilitar a gobernación de autonomías e municipios trasladando a estas os principios de proporcionalidade e parlamentarismo que rexían nas Cortes Xerais.
O primeiro deses bos propósitos acabou sufocando a vida parlamentaria ata convertela nunha parodia na que, en ocasións, os deputados nin sequera coñecen o botón que deben apertar. O segundo traduciuse, con frecuencia, nun pasaporte para alianzas antinaturais sen máis afinidade que a cobiza do poder e en patente de corso para políticos e grupos sen escrúpulos que albergan a única ambición de pór en almoneda os seus votos para obter posicións de control desde as que enriquecerse, coa complicidade ou a anuencia de quen compraron os seus escanos cunha man no nariz e a outra aferrada á cana do poder.
Dous aniversarios coincidentes ilustran o moi distinto uso que se pode facer desas leis na política autonómica. O primeiro aniversario do goberno non nacionalista vasco recorda a construción dunha maioría parlamentaria desinteresada co único propósito de favorecer unha alternancia tan saudable como oportuna. O outro, que festexa o día da comunidade en Baleares, subliña o uso corsario que se fai de tales maiorías. O dilema non é fácil: o uso adecuado das leis non debe fiarse á boa fe dos seus destinatarios, pero entón non serían posibles gobernos como o de Patxi López. Un día haberá que elixir.

venres, 5 de marzo de 2010

LA VOZ DE GALICIA, RECIBE MÁIS DIÑEIRO DA XUNTA


O sindicato CSIF, maioritario na Administración, denuncia no seu último boletín sindical o diñeiro que o diario coruñés La Voz de Galicia recibiu da Xunta nos últimos meses.

"O que realmente compra é o silencio; que non aparezan notas críticas ou que cuestionen a actuación de goberno".

En tan só os últimos nove meses, das arcas do Goberno galego saíron 3,4 millóns de euros que foron a parar aos petos dunha única empresa privada, La Voz de Galicia. É dicir, a un ritmo de 22.500 euros diarios. Dese diñeiro, 1,4 millóns destináronse a "difundir" noticias sobre determinadas consellerías, non a través de accións especiais ou de páxinas publicitarias, non, senón a través de informacións ordinarias e diarias, as que publica habitualmente un xornal que non perde oportunidade para autodenominarse independente.
"Son estas prácticas novas? Desde logo que non, desde que a Xunta existe todos os gobernos, populares, socialistas e nacionalistas, recorreron a este tipo de prácticas", engade a central, pero recorda que a situación é "grave polo que pasou estes nove meses".

xoves, 4 de marzo de 2010

CAMPAÑA PARA ACABAR CO PESIMISMO DA CRISE

Toca saír adiante e podémolo facer entre se todos pómonos a iso. Este é a mensaxe dunha esperanzadora campaña para recuperar a confianza e saír da crise que deprime a España.

Unha campaña para recuperar a confianza, para transmitir unha mensaxe de confianza, para dar un envorco ao estado de ánimo. Os creadores de estosololoarreglamosentretodos.org están fartos de oír a crise, de escoitar malas noticias, de "almorzar, comer, merendar e cear pesimismo".
Toca saír adiante e podémolo facer entre se todos pómonos a iso, se se dá a volta ao estado de ánimo que deprime ao país, ao medo que é á crise o mesmo que a humidade ao frío, multiplícaa.
Para apostar por limpar a nosa casa da crise, cámaras de comercio e grandes empresas españolas crearon a Fundación Confianza, da que son portavoces Javier Gómez Navarro, Guillermo da Dehesa, Antonio Garrigues e Miquel Roca. chegou o momento e a Fundación Confianza lanza unha campaña intelixente e ben deseñada por expertos en mercadotecnia 2.0. A súa mensaxe quere ser un "viral positivo" que se envíe por correo electrónico, compártase nas redes sociais e publíquese en blogs e periódicos.
Son moitas xa as personalidades da sociedade civil que se uniron a esta iniciativa máis filosófica que política: o profesor Leopoldo Abadía, o cociñeiro Ferran Adriá, o presentador Andreu Buenafuente ou o baloncestista Pau Gasol, e Alternativa Veciñal entre outros.
Xunto a eles están agricultores, panadeiros, publicistas, estudantes de dereito, músicos... persoas que non son coñecidas polo gran público pero que conseguiron saír adiante ante as adversidades. Non son eles os protagonistas habituais das noticias pero si desta campaña que expón os seus testemuños como exemplo para plantar cara á crise porque, como di Adriá, "non se pode saír da crise con solucións de vudús, a solución sae de nós".

mércores, 3 de marzo de 2010

CONSERVA-LOS CAMELOS. UN TUAREG

Galicia perde 36 millóns de toneladas de solo cada ano debido á erosión. A choiva arrastra cara ao mar e os ríos partículas de terra e refugallos desprendidos en incendios, temporais ou cultivos.

ver a información...

«Hai que manter os bosques orixinais e fomentar a conectividad biolóxica para evitar a fragmentación»

ver a información...

........................................................................................................................

PRECÍSASE: RAPOSO PARA VIXIAR GALIÑEIRO.
PODE PRESENTARSE: CALQUERA ANIMAL.
EXTINCIÓN DO CONTRATO: SÓ SE PRODUCIRÁ POR RAZÓNS OBVIAS.
PARA NOTA: VALORARASE EXPERIENCIA
Os interventores recorren prazas outorgadas en sete concellos por irregularidades. O colectivo denuncia que estaban feitas "a medida" para os gañadores.

martes, 2 de marzo de 2010

QUE NON ME TOMEN POR BOBO

Prefiro que mo digan á cara a que me tomen por tal. Estou moi farto de que me camuflen as cousas coma se un tivese seis anos e estivese xogando ao agocho. Mire onde mire en política, só tropezo con estafadores e mentireiros, con xente interesada no seu propio benestar, importándolles un corno o dos outros. Agora véndenche a imaxe do pacto e do debate, do consenso e da discusión. Téñenche entretido cos seus acordos e controversias. Insúltanse para a túa diversión, para que che creas que están aí traballando para ti. Mentira.
A miña fe no sistema é e será eterna; confío na democracia, na liberdade e na xustiza, na igualdade e na solidaridade. O sistema é bo. O malo é o persoal que o tomou ao asalto para convertelo no seu fortín. Sitúanse xunto ao rico e o podente para obter o seu diñeiro e o seu financiamento, e achéganse ao desamparado para extirparlle o voto con argucias.
Cando o clamor comeza a ser ensordecedor, o político profesional desenvolve con mestría a arte da confusión; xa que non pode convencerche, inténtacha lear parda.
As ideas non se morreron; están mal enterradas, camufladas por toneladas de pañais sucios que proveñen dos altos estamentos que rexen o destino do noso país. A xustiza actúa como cristais rotos, que só feren ao que camiña descalzo. Con boas botas ou torpes lexislacións, o criminal é un privilexiado.
O único que de momento se mantén é a liberdade; para expresarche, para opinar, para pensar, para sentir, para implicarche, para rebelarche, para gritar, para desesperarche, para chorar, para rir e para dicirlles, con moito respecto, a aqueles explotadores, especuladores e políticos contistas e impostores que xa está ben de tomarnos por bobos. Que xa sabemos como son, que son, quen son, cantos son, canto valen e que queren de verdade.

luns, 1 de marzo de 2010

ERRÓNEA PLANIFICACIÓN URBANÍSTICA EN MADEIRA

ILEGALIDADES CONTRA A NATUREZA:
-EN VIGO ERA TAN URXENTE APROBAR O PLAN XERAL PARA PSOE, BNG E PP QUE O FIXERON SEN REALIZAR A AVALIACIÓN AMBIENTAL ESTRATÉXICA?.
-BNG E PSOE FELICITÁRONSE, E O PSOE BRINDOU.
-AS CONSECUENCIAS DE NON AVALIAR: EN MADEIRA VIMOS O TERROR E O HORROR. EN VIGO AÍNDA ESTAMOS A TEMPO DE ANULAR O PXOM, SR. XUÍZ.

Os técnicos de Seguridade e Protección Civil de Portugal aseguraron que o planeamento urbanístico da illa de Madeira "amplificó" os efectos do forte temporal que sacudiu o sábado o arquipélago.
O presidente da Asociación Portuguesa de Técnicos de Seguridade e Protección Civil (Asprocivil), Ricardo Ribeiro, declarou que a planificación urbanística de Madeira "permitiu a alteración de cursos de auga e supuxo a impermeabilización dos chans, o que a longo prazo contribúe a que se xeren inundacións e riadas".
"Aquilo que sucedeu en Madeira demostra o que pode provocar unha errónea planificación urbanística", destacou Ribeiro.
Entre as "equivocacións" cometidas na planificación e ordenamento do arquipélago de Madeira, o presidente de Asprocivil destacou a "mala canalización dos cursos de auga" e a "construción de edificios ou casas en leitos de ríos".
Ribeiro tamén criticou a falta de plans de urxencia ante catástrofes "actualizados e aprobados polas autoridades, non só en Madeira senón en todo Portugal".
"Un dos obxectivos é mellorar a calidade da resposta ante estes imprevistos, para o que é necesaria a organización dos servizos de municipais de Protección Civil, con todo, en Portugal aínda non hai unha verdadeira cultura da seguridade", lamentou.
Os comentarios acerca da planificación urbanística da illa foron habituais desde que o pasado sábado un temporal azoutase Madeira e provocase a morte de polo menos 48 persoas, 120 feridos e o desaloxo das súas vivendas de 250 madeirenses.
A presidenta da asociación ecoloxista lusa Quercus, Susana Fonseca, afirmou que un bo ordenamento do territorio en Madeira evitaría tantas mortes e danos materiais.
"Todos os estudos indican que estes fenómenos extremos poderían converterse en aínda máis frecuentes", dixo a ecoloxista.
Fonseca considerou que é preciso "un particular coidado na ordenación dos espazos" para lograr minimizar o número "de vidas perdidas e de perdas naturais".
Con todo, o presidente da Orde de Enxeñeiros de Portugal, Fernando Santo, apuntou que pouco podería ser feito na prevención desta catástrofe cando se conxugan situacións tan adversas.
O que sucedeu en Madeira "foi unha acumulación de situacións anómalas, imprevisibles, talles como unha pluviosidad excesiva durante moito tempo", explicou.
O enxeñeiro especificou que nestas circunstancias, na illa de Madeira, que conta con "unha orografía moi acentuada termina habendo deslizamientos de terra e a incapacidade dos terreos de absorber as augas, porque xa están completamente encharcados".
Santo si recoñeceu que a canalización de augas "debería haberse feito con maior atención, non só en Madeira, en todas partes".
Desta opinión é tamén o geógrafo e antigo concelleiro de Ambiente de Funchal, Raimundo Quintal, quen sinalou que a traxedia era "de esperar".
"Non é o momento de buscar responsables ou razóns. O que ocorreu, ocorreu, pero non hai dúbidas de que era de esperar", asegurou.
"Espero que todos saibamos aprender dos erros cometidos", sentenciou.
O temporal que afectou ao arquipélago de Madeira o sábado e, sobre todo, á illa homónima destruíu estradas, pontes, e outras infraestruturas, principalmente na costa sur.