xoves, 29 de novembro de 2012

ANIVERSARIO

Antes da crise nos aniversarios facíanse regalos; ao cumprirse un ano da vitoria electoral de Rajoy, Aznar decidiu facerlle un regalo desagradable e cruel. Publicar que designou candidato a Rajoy porque Rato llo rexeitou dúas veces é un golpe a Rato, agora caído nun pozo, pero sobre todo é unha puñalada a Rajoy nas costas. Aznar demostra unha vez máis que antepón sempre os seus intereses aos de España, esa España que tanto pretende posuír, pois sendo moi de dereitas e presidente de supartido, debera desexar que Rajoy e o seu goberno tivesen respaldo neste momento. Pero el non dubida en debilitar á presidencia do goberno pois lle poden máis os seus resentimentos que o peso das súas responsabilidades. Aznar é todo un personaxe, mostra unha personalidade inmadra e escura con constantes expresións de sadismo.
E Rajoy tragando, calando e aguantando. Rajoy tanto como candidato como Presidente de Goberno foi unha decisión equivocada, o sabían uns e outros, mesmo quen lle votaron, pero se equivocan con el os seus inimigos ao xulgalo débil e velo en horas baixas, tragará, calará e aguantará. Non importa que sexa un mal político, é un supervivente e aprendeu moi pronto a esconderse detrás dunha coiraza. Desapegos, desdéns, desconfianzas, desaires dos seus votantes ou do seu partido non mellan a súa coiraza. Seguirá gobernando aínda que a moitos nos pareza terrible polas súas políticas, polo modo de facelas e porque, en fin, fai o contrario dun demócrata. E, por iso aínda que careza da xactancia agresiva de Aznar, as súas políticas son as mesmas que faría aquel. Recolleu firmas contra Cataluña, contra a lei de aborto e os seus ataques á política económica de Zapatero enténdense por pura conveniencia electoral pero agora demostran absolutamente a súa irresponsabilidade.
Só chegar ao Goberno envolvéronse no da herdanza recibida, pero nalgún momento Rajoy confesou que "quen me impide realizar o meu programa electoral é a realidade". Xa en Xaneiro  Sáenz de Santamaría afirmou "a realidade é máis dura do que pensamos e por iso serán máis duras as medidas" e agora reitérao. Entendemos que queren tapar aquela irresponsabilidade de "deixádea que caia (España), que xa a levantaremos nós" contando que a pesar de ter toda a información do que estaba a acontecer non comprendeu o seria que era a crise financeira e non sabían o dura que era a soga, a prima de risco. Cóntannos que eran unha oposición completamente inepta e que, grazas á crise, chegaron na mesma ineptitude. Que nunca foron capaces de ver "a realidade", que vivían fóra dela. Non é crible, non se pode crer tanta irresponsabilidade e incompetencia, por forza entendemos que menten para xustificar o inxustificable, a política que están a facer: unha política clasista que engorda os ricos e despoxa os pobres. Despóxaos non só dos seus dereitos no traballo e da cobertura social senón tamén de anacos da escola pública e da sanidade. O que recortan lévanseo e quédano. En realidade si que a realidade lles está a permitir realizar o seu programa de privatizacións e protección de privilexios.

mércores, 28 de novembro de 2012

VESGA (TUERTA)

A Xustiza española é retorcida, cínica e depravada. Dá noxo.
A Xustiza en España xa non é cega. É vesga e ademais retorcida, cínica, depravada. Dá noxo. Mentres o Consello de Ministros nos priva, unha semana máis, dun dereito constitucional, o emperador chinés da corrupción madrileña, Gao Ping, pode quedar en liberdade nos próximos días xunto con moitos dos seus colaboradores.
Convén pasar de longo polos titulares e ler as noticias completas aínda que doian. E doen. Gallardón volve recorrer ao truco da améndoa, erixíndose en progresista incomprendido polos reaccionarios que se opoñen ás súas novas taxas xudiciais. Repítese máis que o gazpacho, porque xa o intentou ao reformar a lei do aborto. Agora, os antigos somos os que nos escandalizamos porque un desempregado teña que pagar 500 euros por recorrer un despedimento improcedente. No fondo, flota a excepcionalidade da situación, esa inexorable austeridade que xustifica calquera medida de emerxencia.
Calquera? Iso cría o xuíz Andreu, cando buscou unha fórmula para reter máis de 72 horas os mafiosos que lavaban os millóns das grandes fortunas españolas para axudarlles a defraudar a Facenda. Aos antigos, ese delito parécenos claramente excepcional. Aos modernos, polo visto, non, porque nos venderon a súa discrepancia como un erro xudicial que conculcou un dereito constitucional. Ah! Pero eses dereitos existen nos excepcionais tempos que vivimos? Para os desafiuzados, non, para os parados, non, para os usuarios dos servizos públicos, non, para as vítimas dos bancos, non, para Gallardón, tampouco porque se acaba de cargar un. Pero para Gao Ping si existen. E quen define o que é excepcional mentres cada día sofren máis, máis persoas? Logo, os voceiros da España inmortal van, e pregúntanse por que lles terá dado os mozos por queimar colectores.

martes, 27 de novembro de 2012

O LIMBO DOS MERCADOS

Os tres motores económicos do mundo non están a funcionar á vez. China está arriba. Europa abaixo. EUA, lento. Os nervios do mercado manteranse a flor de pel.
Os investidores europeos tomaron con entusiasmo os últimos datos de China. O sector manufectureiro mostrou unha expansión durante novembro por primeira vez dende outubro de 2011. O crecemento pode ser débil, pero polo menos é positivo. A produción total e as novas ordes de exportación creceron, o que indica que China está a estabilizarse. A temida aterraxe forzosa segue parecendo menos probable que unha continuación do crecemento a un menor ritmo.
Os datos de EUA tamén son tranquilizadores. Os últimos datos manufectureiros mostraron un repunte. Os indicadores adiantados suxiren que a economía americana mellorará o ano que vén, sempre que EUA evite o chamado precipicio fiscal. Os recentes datos de emprego tamén son alentadores.
Pero os peores datos do sector servizos na eurozona nos últimos 40 meses esborranchan a foto. O que debería preocupar aos investidores é que a debilidade non está circunscrita só á periferia. Alemaña sofre dunha débil demanda dos seus veciños e unha perda de confianza propia: a actividade comercial caeu en 15 dos últimos 16 meses. Mesmo a economía alemá parece preto de contraerse no cuarto trimestre.
O problema profundo é que a crise da periferia non foi superada e os riscos esténdense ao centro. As últimas conversacións sobre Grecia deixaron o país cunha débeda insostible. España, Italia e Portugal están en recesión.
Polo tanto, o panorama da economía global ten mellor aspecto que o de Europa. O efecto arrastre europeo e o precipicio fiscal americano son preocupacións latentes. Se ambos os dous se superan, unha recuperación convincente traería ganancias aos mercados e un aniquilaría os bonos refuxio. Por agora, os mercados seguen atascados no limbo.

luns, 26 de novembro de 2012

FALEMOS DE RAJOY II

Mariano Rajoy é un home mediocre, moito máis proclive a obedecer e a seguir unhas pautas xa previamente marcadas que a deseñar unha política propia novidosa e ilusionante. É un gris administrador que se limita a seguir un camiño que outros xa trazaron, dende o núcleo duro de Europa. Isto, que xa se intuía mentres exercía aquela labor de oposición testana e cega (e moi fácil) durante os mandatos de Zapatero, púxose de manifesto con total claridade dende que asumiu o poder tras o 20-N do ano pasado.
O malo é que, xunto a esta política económica que nos afunde cada vez máis e que non parece levarnos a ningunha meta que pague a pena, o seu Goberno aproveitou para lanzar un ataque feroz contra moitos servizos públicos que funcionaban bastante ben e que procuraban unha mínima cohesión social a este país.
Hai unha obsesión por desacreditar o público e enxalzar as "virtudes" da xestión privada, aquela cuxo único obxectivo é maximizar os beneficios a curto prazo para uns poucos a custa de sacrificar todo o demais, como a calidade do servizo, a seguridade, e a estabilidade dos postos de traballo.
E, para acabar de empeorar as cousas, estase a producir paralelamente un menoscabo dos dereitos e liberdades democráticas. A toma de control de RTVE é un exemplo paradigmático do que estou a dicir, entre outras moitas medidas: a brutal suba das taxas xudiciais, o aumento das matrículas universitarias, os plans para modificar e limitar o dereito de aborto, o copago-repago etc. etc. etc.
Podemos concluír que Rajoy, ademais de ser un mediocre gobernante no plano económico, é un mal político que non disimula o seu desexo de retrotraernos en moitos aspectos a unha época pretérita, á que el parece botar de menos e que criamos xa superada.

domingo, 25 de novembro de 2012

FALEMOS DE RAJOY

Creo que é moi importante coñecer as persoas que nos dirixen para entender o que está a pasar.
O Sr Rajoy de profesión rexistrador da propiedade, é un funcionario de pensamento burocrático, el está para xestionar non para dirixir, como bo burócrata o está para cumprir co programa conservador europeo deseñado polos poderes económicos e relixiosos que queren unha sociedade civil máis débil e servil, imos como na Idade Media, se hai mortos feridos polo camiño, non pasa nada, el está a facer o que lle mandan.
Os seus ministros como non podía ser doutra forma, tamén son funcionarios na súa maioría:
Avogados do Estado: 2, Técnicos Comercial do Estado: 2, Inspector Técnico Fiscal do Estado: 1, Fiscal:1, Catedrático de Universidade Publica: 1, Inspector de Traballo: 1, Medico Cuerpo Salud Pública 1.Todos ten o seu posto fixo e ben remunerado e a súa xubilación asegurada para cando volvan á administración, como o caso da Sra Aguirre. Fagan o que fagan non van ter problemas, están blindados.
Dos catro que quedan tres están para queimalos nos postos de máxima tensión, Educación, Sanidade e Emprego dous do partido e un medio xornalista, o seu único obxectivo facer meritos ante o xefe e xa vimos o que fixeron e o que dixeron.
Queda o do complexo industrial Militar, que sempre toca.
Nunha palabra, é un goberno de Tecnócratas que se puxeron a pel de Políticos para obter unha vitoria política, pero que está Administrando como bos funcionarios os intereses dos poderes económicos e relixiosos dominantes en Europa. Para min, isto é unha ruptura coa tradición democrática e unha volta aos principios máis autoritario.

sábado, 24 de novembro de 2012

SEN NENOS

Esas beirarrúas polas que volviamos da escola están agora cheas só de avós
Un país con poucos nenos é triste. Unha sala de cine baleira tamén o é, aínda que non sexa comparable o dramatismo dos dous escenarios. Os nacementos decrecen en España. Nas razóns para este descenso interveñen o aumento da emigración e o descenso da inmigración. Pero nas análises que se fixeron desta mala noticia -mala, nun puro sentido económico; mala tamén en canto a que provocará decadencia social- non encontro que se contemple un dos temores que dende fai xa uns anos paraliza a vontade de ter descendencia: ¿é este o mundo que desexo para un fillo?, ¿poderei facer fronte á súa educación?, ¿perderei o meu traballo?, ¿terei diñeiro para unha canguro?, ¿cantas horas poderei estar coa criatura? As parellas rumían todas esas cuestións. Hai os que poden independendizarse, tamén os hai que o conseguiron, pero o que gañan non lles dá para ter familia. A pregunta é como llas apañaba a xente na época da fame, por exemplo. Naturalmente, os fillos viñan en moitas ocasións cando menos se lles esperaba. Non había planificación familiar e o sentido da independencia e a intimidade nun fogar eran distintos. Xa non somos como eramos.
Cando volvo ao meu vello barrio non podo evitar que me invada o pesadume: non hai nenos. A armazón urbana nacida do optimismo social dos sesenta cambiou. Esas beirarrúas polas que os nenos volviamos da escola están agora cheas só de avós. Iso é o triste: só hai unha idade, a terceira. Recordo que os venres decenas de nenos faciamos cola para a sesión dobre infantil do cine. O espectáculo eramos nós. Aqueles cines xa non existen. Para colmo, a Comunidade de Madrid anuncia que se remata iso de que os avós paguen só un euro os martes nas salas. Ou sexa, que uns non nacerán, e outros se van morrer de aburrimento.

venres, 23 de novembro de 2012

PERMISOS POR CASAS

O Goberno compite con outros países con fórmulas para vender o parque de vivendas
A iniciativa do Goberno de outorgar un permiso especial de residencia aos estranxeiros que compren en España unha vivenda de máis de 160.000 euros -algo que, con diferentes modalidades e obxectivos variados, existe xa en varios países- foi aplaudida pola patronal da construción e rexeitada pola oposición política. A medida é unha vía para diminuír o enorme stock que existe de casas sen vender (Catalunya Caixa cifrouno recentemente en 818.000) e está destinada ao mercado de cidadáns non comunitarios. Os socialistas ríscana de "ocorrencia" e os grupos á súa esquerda considéraa "ferinte" porque, din, supón "vender" os permisos.
Outorgar un permiso de residencia temporal a cambio dun investimento ou da mera demostración de solvencia económica non é unha política nova. Os estranxeiros con poder adquisitivo, ofertas e contratos de traballo xa pódeno obter en moitos lugares sen necesidade de comprar unha vivenda. O seu caso non ten nada que ver co dos inmigrantes que, cando buscan un permiso, se topan coas dificultades que formula un mercado de traballo deprimido, pero, de novo, non é este Goberno o que inventou esta orde de cousas que funciona en moitos países do noso ámbito.
A xulgar pola cantidade de diñeiro -casas dun prezo superior aos 160.000 euros- o obxectivo é dar saída a decenas de miles de apartamentos nas costas, procedentes do boom do ladrillo dos últimos anos e sobre os que hai unha débil demanda doméstica. Calquera iniciativa tendente a atraer investimento estranxeiro debe ser benvida. Pero hai que pedir aos poderes públicos que vaian algo máis alá, ademais de abordar problemas a curto prazo; que formulen medidas de longo alcance nas que a concesión de permisos de residencia se faga a cambio de investimentos máis produtivos, como acontece en Portugal, Francia, Irlanda e algúns estados de EUA.
Fai falta, en todo caso, moita máis información. O Goberno anuncia a posta en marcha, a curto prazo, do decreto de estranxeiría que permita dar estes permisos de residencia. Para que non sexa unha chapuza, terá que aclarar os detalles, as condicións e o alcance da medida. E explicar que precaucións se toman para que a iniciativa non se converta nun vehículo para canalizar diñeiro de dubidosa orixe.

xoves, 22 de novembro de 2012

PEOR QUE HAI UN ANO

Transcorridos 12 meses dende a gran vitoria de Mariano Rajoy do 20 de novembro de 2011, a oportunidade histórica que as urnas lle concederon trocouse nun tempo de esforzos agónicos para evitar o rescate completo da economía española a cargo de institucións internacionais e o risco de ruptura do euro. Este país continúa enfangado na crise de débeda, cunha destrución de emprego a ritmo acelerado (800.000 parados máis que un ano atrás) mentres a nacionalización de parte da banca continúa á espera de socorros financeiros trabajosamente negociados coas institucións da eurozona.
Ademais, o Goberno de Rajoy vese enfrontado practicamente a unha crise constitucional. Existen fortes tendencias internas no seu partido para recentralizar o Estado como procedemento de redución do gasto público e de mellora da eficiencia administrativa, mentres que Cataluña formula un problema político contundente cun movemento de orientación oposta, forxado por partidos comprometidos na idea de levar a cabo unha consulta soberanista.
O máis negativo do período transcorrido foi o estilo de Goberno aplicado. A escasa presenza pública de Rajoy configúralle como un líder tranquilo, pero demasiado afastado para unha sociedade angustiada que ambiciona sinais máis claras. Isto facilitoulle xiros políticos tan espectaculares -fora do seu programa, e aos que inicialmente se opoñía- como subir impostos, recortar profundamente os gastos sanitarios e educativos ou lanzar á area un banco malo. Tampouco parece que intentase negociar coa oposición e nin sequera aproveitou a vantaxe que lle daba a maioría absoluta para manter a normalidade parlamentaria de que o xefe do Goberno participe nos traballos da Cámara; todo iso completado co abuso do decreto lei.
Dende logo, Rajoy tíñao moi difícil á hora de facerse cargo dun país en crise, legado da última lexislatura de Zapatero. O déficit público do 9% en 2011 era un terrible punto de partida para cumprir coas esixencias europeas de austeridade e rigor, en particular as do Goberno alemán e a Comisión. Agora di que "o peor xa pasou". Sería desexable que acertase, pero deixouse retallos de credibilidade polo camiño ao desoír consellos tan razoables como rematar coa bicefalia á fronte dos asuntos económicos e tributarios, ou acordar coa oposición a repartición das cargas da crise e reformas de gran calado.
A peor consecuencia é que agora resulta difícil recoñecer un verdadeiro proxecto de país e que as correntes centrais da política, o PP e o PSOE, sofren un desgaste considerable e en paralelo -empezando polo propio presidente- fronte á espiral de protestas sociais. En vez de enfrontarse en solitario a unha crise descomunal, aínda está a tempo de apoiarse nos sectores máis responsables da sociedade e da política.

mércores, 21 de novembro de 2012

O FRACASO DE RAJOY

Cando se cumpre un ano do seu irresistible triunfo electoral na noite do 20-N, os grandes datos macroeconómicos demostran que, en contra do que dixo o presidente, a economía española non só non mellorou senón que foi a peor

01. Paro desbocado

02. Familias cada vez máis pobres

03. Prima de risco á alza

04. Contracción do PIB

05. Déficit público: difícil de controlar

06. Aumento da débeda pública

07. Crece a inflación

08. A fuga de capitais dispárase

09. A morosidade bate récords

10. Desafiuzamentos: 526 dramas diarios

España non se rompe, VÉNDESE, parece ser que a escalada de demolición do estado de benestar, por parte do PePe, ten establecido na súa folla de ruta un segundo episodio, que consiste en vender os activos, tanto públicos, coma privados a prezo de saldo, coma se dun país en demolición se tratase.
Un ano necesitamos, para coñecer, aínda que non ao 100 X 100, o verdadeiro programa do PP, os que candidamente lle outorgaron o seu voto, a estas alturas estaranse a dar cabezadas contra a parede, porque coa súa decisión o pasado 20 N, se converteron en cómplices deste desastre.
Á amnistía fiscal para os defraudadores, seguiulle as prebendas concedidas ao "Rei do Xogo", a isto séguelle o proxecto de conceder permisos de residencia a compradores extra-comunitarios, se adquiren unha vivenda tipo 2ª residencia, sobre todo para rusos e chineses (todos coñecemos de onde sacan a pasta estes tipos), hai que engadir os atropelos que está a cometer a "Excelentísima Caudillesa" Botella, a última a posta en venda, a prezo de "ganga" de varios edificios de vivendas sociais, iso si neste caso llos adxudica ao marido do seu coleguita a "Excelentísima" Cospe.
Ou sexa que imos camiño de converter o noso país nun verdadeiro "Mercado Persa".
Seguro que Marianico o "Impotente" para celebrar esta efemérides, se fumará un bo puro, aínda que sexa cubano, e durmirá unha boa sesta.  

martes, 20 de novembro de 2012

OPINIÓN

A calquera goberno lle conviría buscar o apoio dos sindicatos para saír da crise pero, para este, son o inimigo.
Eu tiven un profesor ao que lle gustaba dicir que as matemáticas non son unha opinión. Facíao sempre que nos pedía a solución dun problema e empezabamos respondendo pois eu creo que... Non me interesa o que vostede crea,  só pretendo que resolva a operación. Era un bo profesor, moito mellor do que eu chegaría a ser como alumna, e quizais por iso non esquecín aquela advertencia.
Volvo recordala agora, cando a aritmética creativa parece ter alcanzado o seu cénit. O meu profesor teríase morto de vergoña ao asistir ao bochornoso baile de cifras que xerou a folga xeral -custo, porcentaxes, número de manifestantes- e á inconcibible serenidade coa que algúns opinantes profesionais sostiveron números non xa falsos, senón mesmo imposibles. Pero a min, quizais porque son de letras, asómbranme máis outras opinións.
Por exemplo, que nun país onde a política está absolutamente desprestixiada, a corrupción absolutamente instalada, e a desconfianza da cidadanía nas institucións crecendo a ritmos absolutamente vertixinosos, tanta xente pretenda que as centrais sindicais son os malos desta película. Trasnoitadas, inútiles, impopulares, incentivadoras do odio social... Dá igual que poidan convocar dúas folgas xerais en sete meses, que teñan millóns de afiliados, que enchan as rúas de manifestantes, que funden o Cumio Social con centenares de asociacións de toda España. Para calquera persoa sensata é evidente que a calquera goberno lle conviría buscar o seu apoio para saír da crise pero, para este Goberno, os sindicatos son o inimigo. E nese punto, a máxima do meu profesor volve demostrar a súa admirable utilidade. Señores, a ver se deixan de opinar e resolven o problema dunha vez, porque levan xa demasiado tempo esborranchando a pizarra para nada. A.M.

luns, 19 de novembro de 2012

BOMBA NO CORAZÓN DO EURO

Francia pódese converter no maior perigo para a moeda única europea
A ameaza dun colapso do euro diminuíu, polo momento, pero endereitar a moeda única implicará anos de dor. A presión para a reforma e os recortes de presuposto é máis virulenta en Grecia, Portugal, España e Italia (...) Máis alá enxérgase un problema maior que podería empequenecer calquera destes: Francia.
O país estivo sempre no corazón do euro, e da Unión Europea. (...) Francia gañou co euro: toma prestado a tipos baixos como nunca e evitou os problemas do Mediterráneo. Non obstante, mesmo antes de maio, cando François Hollande se converteu en presidente do país (...) Francia cedera o liderado a Alemaña na crise do euro. E agora a súa economía vese cada vez máis vulnerable
Con audacia e galadas abondo o señor Hollande podería agora reformar Francia. (...) Non obstante, fronte á gravidade dos problemas económicos de Francia, o señor Hollande segue parecendo pouco entusiasta. (...)
Os Gobernos europeos que emprenderon grandes reformas fixérono porque había unha profunda sensación de crise, porque os votantes crían que non había alternativa e porque os líderes políticos tiñan a convicción de que o cambio era inevitable. Nada disto describe o señor Hollande ou Francia. (...)
Está en xogo non só o futuro de Francia, senón o do euro. (...)
A crise podería chegar a principios do ano que vén. (...) Hollande non ten moito tempo para desactivar a bomba de reloxaría no corazón de Europa.

domingo, 18 de novembro de 2012

OS SINDICATOS

O sindicalismo, como representación dos traballadores e forza defensora dos seus intereses (agora máis atacados e vulnerados que nunca) é un elemento imprescindible na vida económica e laboral de calquera país avanzado.
Quen non comprenda nin acepte o papel fundamental que os sindicatos teñen que exercer nunha sociedade moderna demostra carecer dos principios democráticos máis elementais. Ese odio visceral que moitos mostran para cos sindicatos ten moito de irracional e de inxusto, por non dicir de fanático.
Outra cousa moi distinta é que as forzas sindicais do noso país deban facer un esforzo por actualizar o seu discurso, as súas pautas de conduta e o tipo de respostas que deban ofrecer á sociedade ante os desafíos que se formulan no presente. Paréceme imprescindible que as principais centrais sindicais españolas multipliquen os seus contactos con outros movementos sindicais do resto do mundo, prinicipalmente de Europa, cos que debe establecerse unha corrente continua de comunicación e colaboración. Non digo que non exista xa, pero debería intensificarse todo o posible.
Non son só os sindicatos os que teñen que renovarse e adecuarse mellor ás circunstancias do mundo actual. Está bastante claro que os partidos políticos españois tampouco están a dar unha resposta axeitada aos problemas que se nos presentan, singularmente a grave crise económica que padecemos. ¿E que dicir doutros actores do sistema, como os bancos e as empresas, coa súa enorme cota de responsabilidade no fracaso colectivo que experimentou o noso país? 
Os empresarios españois sempre sempre procuraron a defensa dos seus intereses, organizándose e creando as súas asociacións. ¿Que fan os traballadores para defender os seus dereitos e os seus intereses cando estes son atropelados polos empresarios correspondentes?. Isto deben de contestalo os propios traballadores. Hai unha enorme preocupación de que a clase traballadora non atenda á necesidade de ter uns sindicatos fortes e representativos para que os defendan ante os abusos desta desvergonzada corrente neoliberar que todo o esmaga e destrúe, con tal de conseguir os seus fins, impoñer o triunfo do capital sobre o ser humano. Facer do mundo un estercolero onde vivan a gran maioría, e uns paraisos onde vivan uns poucos privilexiados donos do capital.  

sábado, 17 de novembro de 2012

GOLPE AO EURO POR RECEITA

O Consello de Estado cre inconstitucional que os cidadáns paguen un prezo diferente polos medicamentos segundo o territorio
O Consello de Estado considera que o cobramento dun euro por receita, que se aplica en Cataluña dende xuño pasado e está previsto implantalo tamén na Comunidade de Madrid a partir de xaneiro, é inconstitucional. Dous son as razóns que esgrime o Consello. A primeira, que unha comunidade autónoma non pode incidir "nin directa nin indirectamente na fixación dos prezos dos medicamentos", porque esa é unha competencia exclusiva do Estado. E segunda: que o cobramento dun euro por receita introduce unha desigualdade entre cidadáns polo feito de vivir en distintos territorios.
O Goberno catalán xa dixo que nin se inmuta polo ditame, pois ten outro do órgano consultivo da Generalitat que di o contrario: que o euro por receita non altera o prezo do medicamento, porque é unha taxa que se aplica á receita, sutil distinción que de pouco serve aos que han de pagalo, pero que abre a porta a unha guerra de consellos consultivos.
¿Que fará agora Mariano Rajoy, quen hai pouco declarou que non lle gusta a medida? O Consello consultivo emitiu o seu ditame a petición do Ministerio de Sanidade, que cuestionou no seu momento a decisión do Parlamento catalán. Pero agora é unha comunidade gobernada polo PP a que se dispón a aplicala.
Moito escribiuse xa sobre este copagamento que tamén se cualifica de repagamento. O ditame puxo o dedo na chaga da desigualdade territorial, pero non entrou noutra desigualdade que pode ser lacerante: cando actúa como unha taxa sobre a enfermidade, cando penaliza especialmente os anciáns e os que sofren patoloxías crónicas. Tanto o Goberno catalán coma o da Comunidade de Madrid defenderon que non ten afán recadatorio, senón disuasorio.
Efectivamente, a achega ás finanzas públicas é pouco relevante. Postos a buscar medidas para fomentar o uso racional dos medicamentos, algo moi desexable, había outras opcións menos inxustas. Xa saíron os primeiros indicios de que a quen disuade é aos que teñen a dobre desgracia de estar máis enfermos e ser máis pobres, aqueles aos cales lles importa uns euros, porque non chegan co fin de mes e o que pagan polas receitas deben restalo do que gastan en butano.

venres, 16 de novembro de 2012

PARALIZACIÓN DOS DESAFIUZAMENTOS

Bancos e caixas anuncian que paralizarán os desafiuzamentos "en casos de extrema necesidade", e é inevitable preguntarse cando un caso é extremo para eles, que levan tempo permitindo a execución das traxedias, ata alcanzar unha media de 512 desafiuzamentos diarios.
¿Pensa a patronal bancaria en todo o que hai detrás desas cifras, deses nomes?
¿Que senten cando, tras expulsar das súas casas ás familias, sacan a poxa esas vivendas das que se erixen como propietarios, mentres seguen esixindo aos desafiuzados o pago das casas que xa nunca serán súas?
"Casos de extrema necesidade" recorda a aquela outra frase pronunciada por Dov Weisglass, asesor do exprimer ministro israelí Ariel Sharon, quen, referíndose aos palestinos vítimas do bloqueo de Gaza, dixo: "A idea é polos a dieta, non matalos de fame".
¿Creará a patronal bancaria un grupo de traballo encargado de determinar cando chega a traxedia e cando non, cando un desafiuzamento é terrible e cando non, cando é só 'dieta' e cando 'morte por fame'? ¿De que modo valorarán o carácter extremo da situación?
Agora, tras as protestas, tras un formidable movemento contra os desafiuzamentos, tras a advertencia de xuíces e fiscais, que acusaron aos bancos de especular coas execucións hipotecarias, tras varios suicidios de afectados, deteranse algúns desafiuzamentos.
É o elevado prezo que se impón á xente nunha época de impunidade como a actual, na que os ricos nunca foran tan ricos nin os pobres, tan pobres.
Ata hoxe non había excepcións para executar os desafiuzamentos. Parapetados tras a escusa da legalidade, a banca xustificaba o inxustificable, o insostible.
Facíase porque era legal, a pesar do artigo 47 da Constitución ("Todos os españois teñen dereito a gozar dunha vivenda digna e adecuada") como legal foi que as mulleres non puidesen votar ou que en EEUU se lexitimase o racismo con espazos separados para negros e brancos; como legal é a desigualdade, a pobreza, o abuso do poder fronte á indefensión dos débiles.
Bancos e caixas deciden que o legal xa non é xustificable "en casos de extrema necesidade", e isto demostra que a protesta é útil, que a presión serve, que todo suma, que a reivindicación dos nosos dereitos é máis que nunca imprescindible e que hai que seguir loitando para que as legais violacións dos dereitos humanos sexan finalmente paralizadas.
Pero non basta cun xesto de caridade. O anuncio da paralización temporal dalgúns desafiuzamentos, dos peores, forma parte dese réxime de adelgazamento ao que están sometidos dereitos fundamentais.
Ponnos a dieta, pero con disimulo. Como diría Weisglass, cunha dieta non mortal. Non vaia ser que nos quedemos sen absolutamente nada, rebelémonos, e atopen entón algún obstáculo serio á súa impunidade.

xoves, 15 de novembro de 2012

DESAFIUZAMENTOS

E agora tócanos, -logo de catro anos de desafiuzamentos, e centos de miles de familias na rúa e moitas delas con débedas imposibles de saldar entre intereses de demora e depreciación da vivenda embargada-, mirar como os conselleiros de administración que determinaban a vía crediticia e a política financeira do sector; cóntalle ao xuíz que eles non saben nada disto e que cobraban soldos millonarios por doce reunións ao ano, por parecer que estaban aí.
Por xustificar as operacións que o que os xestores decidían e que lles xerarían máis comisións; e dos que algúns xa lle contaron aos xuíces, tamén, que non eran os responsables disto (recordar as respostas dos xulgados e dos das comisións de investigación). Unha perfecta estrutura do libre mercado procurando que a eficacia fose a liña que guiase o ao sistema financeiro como faro da economía que guía as nosas vidas.
E, os reguladores, os Bancos Centrais, os que xa non teñen autoridade respecto da comunidade Europea; a pouca que tiñan, -esa de vixiar o sistema financeiro e regular a economía interior-, xunto cos gobernos cos que operaban, aí témolos comentando, como MAFO, que eles, nisto, tampouco tiñan moito que ver, que non saben e non contestan. E que este caos da economía, esta especulación galopante que se construíu sobre a dúbida, (neste caso do ladrillo, onde o risco foi desprezado olímpicamente), non é responsabilidade de quen con formación, organizados en institucións privadas e publicas, especializadas, con información instantánea e completa, capacidade de resposta e poder para facelo e sendo os responsables do sistema financeiro e coñecemento dos feitos, deixaron que o tsunami chegásenos; senón cada un dos que asumiron unha hipoteca, que pensaban pagar e que de non haberse xerado a crise dos financeiros, con todo o sacrificio pagasen.
Agora, os primeiros, fieis cumpridores das leis financeiras e o respecto polas débedas xunto aos gobernos, necesitaron catro anos de presión social para empezar a ceder ante un crime social, que centra o 3% da falta de pagamentos das hipotecas, porque o groso do problema da vivenda, -cos ingresos dos seus beneficiarios a recado en paraísos fiscais-, inmobiliarias e construtores, non sofren, de ningún xeito o atentado do sistema contra os cidadáns.
Que non, que a moral é outra cousa que bailar ao son que toca o poder. E a conciencia social non consiste en porse de xeonllos e rezar para que o santo sáquenos da lameira.

mércores, 14 de novembro de 2012

martes, 13 de novembro de 2012

POLÍTICOS COVARDES

Cada vez está máis claro que estes políticos que non asumen as súas responsabilidades coa corrupción son os mesmos políticos covardes que non defenden ao seu pobo fronte a esta crise, que non é outra cousa que a guerra dos financeiros contra toda clase social española, portuguesa, grega, irlandesa... europea en definitiva.
Só gardan o seu mies, o seu interese. É evidente que estes políticos covardes non nos representan e por desgraza nunca o fixeron. Non merecemos que estes políticos continúen esnaquizando a tantas persoas, mulleres, anciáns, nenos... a todos. Porque son covardes e sempre o foron. Porque non son dos nosos, son do seu. Hai que facer algo xa, non se pode quedar en meras folgas que só prexudican ao traballador que perde o seu xornal e eles vano a seguir administrando. O que verdadeiramente sobran son estes administradores, defraudadores, corruptos, que non son nin políticos. Temo moito polos meus fillos, releo a historia recente e isto cada vez ten peor pinta. Os policías, os militares, os xuíces, os políticos, certos medios de co-rrup-municación tampouco serven aos cidadáns. A miña indignación xa non pode crecer máis. Os nosos aforros xa non existen, a nosa xubilación colga do beirado colgada dun fío, os nosos hospitais privatízanse, e eles están alí coas súas xestoras montadas, familiares dos dirixentes actuais do PP, desmóntase unha educación pública, para que outras falsas cooperativas estean montadas para repartirse o pastel. ¿Pero é que ninguén o ve que non se pode deixar a estes ladróns que nos sigan gobernando? Que veñen a por nós e os nosos fillos.
Que estamos indefensos, desamparados...

luns, 12 de novembro de 2012

PRIVATIZANDO

"¿Por que prexulgamos que os médicos pagados por unha empresa privada son peores? Por iso fracasou o discurso da esquerda". Palabras de Ignacio González, presidente da Comunidade de Madrid.
Un discurso tramposo: non se trata de que o cidadán sosteña que un médico da pública é mellor; o que defende o cidadán é unha sanidade que lle fixo sentirse máis protexido nun público que nun privado cando acode ao hospital nun estado crítico. O cidadán desexa seguir tendo dereito a unha atención que non se converta en negocio, e entregar un hospital a mans privadas non é deixarllo a unha organización sen ánimo de lucro, obviamente. O cidadán sabe que no medicamento público non se escatimaron, ata agora, probas que un médico estimase pertinentes e teme que a racionalización da sanidade tradúzase en recortes na asistencia. O cidadán recoñece que os hospitais públicos son destartalados e acumulativos, pero tamén sabe desas ambulancias procedentes de clínicas privadas que, aínda cun grao de confortabilidade maior, carecen de medios ou de persoal adecuado para afrontar certos delicados asuntos. O cidadán entende que os gastos sanitarios racionalícense, pero tamén se pregunta por que esa racionalización non pode efectuarse desde a mesma Administración e por que non se consulta ao persoal que coñece o funcionamento dun hospital público por vivilo traballando e sorteando as súas cotiás dificultades. O cidadán sabe o que significa optimizar recursos. Palabras positivas que esconden un obxectivo perseguido desde fai anos: facer da saúde un negocio. Seis hospitais máis quedan en mans privadas e outro, o da Princesa en Madrid, perde a súa razón de ser. ¿Cantos postos de traballo perderanse nesta operación? Que nolo conte o presidente dentro dun ano. Ou antes. E.L.

domingo, 11 de novembro de 2012

sábado, 10 de novembro de 2012

UNHA ESPAÑA DE PEINETA E MANTILLA

Xa son moitos os que se van; algúns, estranxeiros, e, tamén outra vez, españois. Non obstante, agora é distinto que nos anos cincuenta, sesenta e setenta; entón, a maioría deles eran traballadores manuais que, con moitos sacrificios, deixaban o seu país e as súas familias para buscarse un traballo que aquí non encontraban e, por certo, moitos deles sen contrato ningún, ao albur, pola chamada dalgún coñecido que xa traballaba en Alemaña, Suíza ou Francia. O mesmo que aconteceu cos sudamericanos, centroeuropeos e magrebís que viñeron a España e que foron maltratados no traballo, polos desafiuzamentos, a exclusión da sanidade e os prexuízos de moitos cidadáns nativos, algúns dos cales terá sido emigrante ou fillo de emigrantes españois. Volvemos pois, 50 anos atrás: os "nosos" marchan a buscar un emprego digno que aquí non encontran; ou se o encontran, está mal pagado e mal considerado. E moitos deles son universitarios, licenciados e doutores, cuxa formación custou moito diñeiro público e agora derrochamos obrigándoos a emigrar.
É triste, pero certo: son españois que non quererán volver ao seu país porque están fartos de tanta arbitrariedade e incompetencia dos que nos gobernan. Fartos, tamén, da corrupción apenas castigada, do nepotismo das clases dirixentes, de pagar impostos que non pagan os que teñen salarios inimaxinables para eles, de soportar sobre os seus ombros a carga dunha crise que eles non causaron, de empresarios turbios que esconden o seu diñeiro en paraísos fiscais, de tanta sentencia xudicial incomprensible, de tanto neoliberalismo, de tanta intransixencia ultracatólica e, en fin, dunha España que volveu á pandeireta, a peita e a mantilla. - Angel Villegas.

venres, 9 de novembro de 2012

ENTERREMOS A PANDEIRETA

"España é un país de pandeireta". ¿Cantas veces oíron ou pronunciou esta frase ou algunha similar? Os españois somos especialistas en criticar o noso e, a diferenza por exemplo dos franceses, sempre nos vendemos moi mal. Non me negarán que non é o mesmo "Spain is different" (aplicada case sempre de xeito irónico e despectiva) que "L'exceptionnalité française"...
É importante recordar de cando en vez os nosos puntos fortes e máis nestes tempos grises. Non se trata de caer na frivolidade, nin de perder a capacidade de autocrítica. Tampouco de ignorar as penurias desta crise. Pero é que esa parte da historia, por desgracia, xa a coñecemos, e agora toca coñecer a outra, a boa, a optimista. Obxectivamente, e baseándose na evidencia, os aspectos positivos do noso país son igual de certos que as informacións negativas coas que almorzamos cada mañá.
Primeiro falso mito: "España é un país improdutivo". Segundo Eurostat, a produtividade española aumentou considerablemente nos últimos tres anos, recuperando máis da metade da competitividade perdida tras a entrada no Euro. Neste artigo de London School of Economics lemos que a produtividade española incrementou un 11% en termos de PIB por traballador dende o inicio da crise (en 2008), e un 8% en canto a PIB por hora traballada. É dicir, a nosa produtividade é a que máis mellorou de toda a Eurozona.
Outro falso mito: "España non vende". As exportacións de bens españois aumentaron en 55.000 millóns de euros dende 2009, un equivalente ao 5,1% do PIB. Segundo a OCDE, España foi o país que mellor soubo manter a súa cota de exportacións a nivel global durante a crise, a pesar da competencia dos mercados emerxente. Ademais, segundo o 'European Attractiveness Survey 2012' de Ernst&Young, España é o cuarto país europeo (de 43 analizados) máis atractivo para investir. De feito, o investimento directo no noso país incrementouse un 62% en 2011.
Como non só de economía vive o home (aínda que custe crelo ultimamente), convén recordar que en España hai moito talento e logros destacables. Máis alá das proezas deportivas, de sobra coñecidas por todos, España conta con líderes no plano científico, artístico, tecnolóxico e cultural...
Por favor, enterremos o mito da pandeireta. É innegable que hai mil cousas que mellorar, pero tamén que hai que difundir as nosas virtudes. É conveniente non tirar pedras sobre o noso propio tellado, e coñecer (e recoñecer) as cousas boas que temos, que aí fóra sempre haberá quen estea ansioso por sacarnos as vergüenzas

xoves, 8 de novembro de 2012

ELECCIÓNS, MENTIRAS E OCULTAMENTOS

Carlos Carnicero
 Fai moito tempo que os partidos non nos tratan como cidadáns senón como electores. Todo está permitido para seducir co voto e as promesas non comprometen nin a claridade é obrigatoria.
O paradigma actual desta falsificación do programa electoral estámolo vendo en Cataluña. O obxectivo da independencia para Cataluña escóndese baixo o eufemismo de "un estado propio dentro da Unión Europea". O PSC reivindica o "dereito a decidir" porque non se atreve a falar de autodeterminación. E a festa soberanista non se matiza coas consecuencias que tería esa hipótese que non contempla a Constitución.
A abstracción apropiouse da campaña electoral cunha metodoloxía de engano aos electores onde os partidos non din o que van facer senón que expanden o que cren que agrada aos electores. Logo, xa se verá. Modelo Rajoy que prometeu todo o contrario do que logo fixo. Co agravante que el sabia que as súas promesas eran falsas por imposibles. Logo soluciónase alegando que "el fai o que a realidade imponlle".
Para que Cataluña chegase a ser un novo estado da Unión Europea tería que cumprir uns trámites dolorosos constituídos nun camiño de calvario. Primeiro tería que declara a independencia e lograla legalmente. Agora mesmo, esa hipótese non está contemplada nunha constitución que non admite quebras de soberanía que está constituída pola totalidade dos españois. De tal forma que os cataláns non son donos de Cataluña nin os andaluces de Andalucía. Cada español é catalán e cada catalán español, a efectos de soberanía indivisible.
Se finalmente se lograse a independencia, Cataluña tería que solicitar a súa adhesión á Unión Europea, e esta ser aceptada obrigatoriamente pola totalidade dos membros. ¡Case nada! A saída do PSC, para manter a ambigüidade calculada que lle levou ao ocaso, é apuntarse ao "dereito a decidir". Pero unha consulta consultiva, que está escondida nesta formulación, nunca daría "dereito a decidir" porque estaría limitada ao "dereito a opinar".
A "restrición mental" é un subterfugio intelectual que permite ocultar a verdade pretendendo que non se mente. Cousas do catolicismo. Pretende dar un sentido ambivalente a unha formulación que ten un interpretación para quen a profire e outra contraditoria para quen a escoita. Debemos concluír que os líderes políticos son en realidade sacerdotes dunha nova relixión na que din unha cousa para que se entenda outra.

mércores, 7 de novembro de 2012

A CRISE DE FÁTIMA BAÑEZ

Segundo Fátima Báñez, ministra de traballo, España está a saír da crise. Sen dúbida, a señora Báñez refírese a outro tipo de crise (non sabemos cual) xa que a económica, e especialmente no que se refire ao seu ministerio, rexistra record histórico.
Un de cada cinco españois vive baixo o albor da pobreza.
Un de cada catro está en situación de desemprego.
Máis dun millón e medio de fogares ten a todos os seus membros no paro (1.739.000 en Setembro.)
As vendas no comercio minorista caeron un 13% como consecuencia da suba do IVE.
A amnistía fiscal non recada o esperado, e aos propios técnicos de facenda impídeselles investigar os que son os grandes defraudadores ata que non remate o prazo desta.
Talvez a señora Báñez se refira á crise moral que sofren as elites financeiras do país, que tras proclamar o liberalismo económico aos catro ventos, non dubidan en coller o diñeiro público dos españois para sanear as súas contas e dicir logo que a culpa foi de todos por igual coa xa relada mensaxe de vivimos por enriba das nosas posibilidades" eludindo dicir que foron eles, e non o conxunto da sociedade. Permítanme que lles mencione ao señor Undargarín, ao señor Rato, ao señor Blesa, ao señor Millet, e a moita xente que a bo seguro compartiu máis dun almorzo e comida coa señora Báñez.
O talvez me permitan mencionarlles á propia señora Báñez, cos seus máis de 1.800 euros cobrados só en axudas, o seu máis de medio millón de euros en accións e depósitos bancarios, os seus seis bens inmobles, (un deles en Madrid), o seu bono de 3.000 euros para pagar taxis (que lle pagamos todos a parte das axudas que cobra) e os seus 120 € destinados só a comida. E a todo isto, habería que sumarlle o seu salario como ministra e como deputada. Condicións salariais que nos virían moi ben ao resto da sociedade para saír da crise e que contrastan cos recortes e austeridade que esta señora e acólitos propoñen ao conxunto da cidadanía.
Todo isto nun país no que cada oito horas se suicida un español como consecuencia da crise.
Pero talvez a crise á que se refira a señora Báñez non sexa económica senón moral, aínda que pouco parece estar a facer o goberno para superala, nun país no que un "todopoderoso" presidente do goberno non dubida en gastarse cifras astronómicas en catering para o seu propio deleite persoal, mentres manda á policía a reprimir os que protestan contra as súas medidas, ata o punto de que amnistía internacional elevou xa varias queixas pola súa arbitraria e desmesurada actuación.
Non sabemos se España sairá da crise, o que si sabemos, é que non parece que o vaiamos conseguir grazas ás canles abertas por este goberno, que o son, para os de sempre, a mesma oligarquía económica e financeira que nos trouxo ata aquí. Carlos Paredes

martes, 6 de novembro de 2012

MEDIA GALICIA NON VOTA

Máis alá da maioría absoluta de Feijóo e os ecos do ruxido de Beiras, a terceira noticia da noite electoral galega tería que ter sido o sopapo da sociedade á clase política. Escrutado o voto emigrante, que non variou a composición do Parlamento autonómico, o índice de participación caeu ata o 54,9%, case dez puntos menos que en 2009. Os medios, non obstante, apresurámonos a difundir o 29-O que apenas baixara un punto, cando o seu sería establecer unha comparación cos resultados emitidos só en territorio galego catro anos antes e non co total, que incluía a diáspora.
Este ano había que inscribirse para votar no estranxeiro e, das case 400.000 persoas con dereito a iso, apenas se rexistraron 30.000; finalmente, nin 13.000 chegaron a introducir a súa opción nunha urna. As cifras foron redondeadas para non se perder con tanto número, pero a que conta ten dous decimais: a abstención foi do 96,74%.
Queda para outro día o debate sobre o dereito que pode exercer un mozo residente en Bariloche cuxo avó partiu hai seis décadas dunha terra afastada que xamais pisou e que nada ten que ver coa que o vello deixou atrás o século pasado. É xusto? Ten sentido? Debería ter ese descendente transatlántico a capacidade de variar o rumbo político dunha rexión plantada a miles de quilómetros, a unha árbore xenealóxica de distancia?
Polo menos, suponse, esta vez non votaron os mortos e, aínda que sexa só en proporción, o pucherazo foi menor ou talvez non existise. Todo, aderezado cos seus presuntos, supostos e condicionais. Unha situación que populares e socialistas queren reverter: hai que volver facilitarlles o voto, non vaia ser que os electores se hernien no seu empeño de participar no after hours da democracia. (Xa postos, permitánnos aos que nos vemos obrigados a votar por correo depositar a papeleta no Froiz mentres lle pedimos ao carniceiro cuarto quilo de chopped, pero moi fino).
Volvendo á terra, ademais dos que pasaron de achegarse a un colexio electoral, en Galicia os votos en branco aumentaron do 1,66% ao 2,69%; os votos nulos, do 0,89% ao 2,55%; e un partido acabado de nacer cuxo nome o di todo, Escanos en branco, logrou o 1,19%. En resumo, gañou o partido da abstención e a coalición do non quedou en cuarta posición, tras os partidos tradicionais (PP, PSdeG e BNG) e a fronte indócil formada polo verso solto do nacionalismo galego, o tótem galleguista Xosé Manuel Beiras, e pola líder da franquía galaica de IU, Yolanda Díaz.
Media Galicia non vota. Os políticos, tanto no goberno coma na oposición, deberían empezar a tomar nota.

luns, 5 de novembro de 2012

SALVESE QUEN POIDA

Este pais non vai empezar a reducir a súa caida libre ata que non afronte e asuma a realidade na que nos encontramos.
Non nos queremos decatar de que o mundo cambiou dramaticamente nos ultimos 20 anos. A globalizacion fai que xa non exista ningun interes en arranxar as ambicións a base de guerras. Os ricos, os poderosos, agora son a escala mundial, asi, que os paises a nivel individual son simples pezas produtivas. Se es rendible, a nivel de investimentos, téñente en conta e se non pois ti mesmo.
A nós esta evolucion pillounos co pé cambiado. En vez de investir en industriaizar o pais e facelo mais competitivo, pois nos dedicamos aos AVE, aeroportos, autoestradas, etc. Todos eles cun retorno negativo. E para acabar de arranxalo, en vez de rectificar, pois non, seguimos erre que erre.
A ninguén lle importa fóra de España se seremos capaces de pagar as pensións, se poderemos manter a sanidade, ou se o desemprego se ten que pagar 24 meses ou ningún.
Se non lles importa que morran cada dia 10.000 nenos de fame, como lles vai preocupar que esteamos a pagar polos nosos propios erros.
A realidade é que temos que competir nun mundo global. E o sr. Amancio Ortega, por poñer un exemplo patriotico, non trasladará a España ningunha fabrica das que ten en Asia ata que aqui sexa mais rendible que ali. Asi que imaginense os demáis.
Asi que, mentres os nosos politicos incompetentes teñen as luces curtas mirando sempre as proximas eleccións, cada dia afastámonos mais da solucion do problema.
É o que hai. Salvese quen poida

domingo, 4 de novembro de 2012

ISTO E AQUILO

Manuel Rivas
As vivendas que perden as familias en apertos pasan de novo a mans dos expoliadores e a prezo de saldo. Non é mafia, pero se parece un ovo.
Nunha carta de felicitación de aniversario, o escritor Saul Bellow dicíalle a un vello amigo: "Non che preocupes por isto e aquilo, isto e aquilo non importan demasiado na suma final". No seu día lino como unha ironía reparadora, pero agora volve á cabeza como un sarcasmo. Entre nós, en confianza, isto e aquilo empezan a sumar demasiado. A cifra de parados, que avanza implacable cara a un inverno de seis millóns de persoas, ten xa esa dimensión do indescifrable. Alí onde se perde a conta. No desalmado. Nese territorio do desafiuzamento, da desposesión, estamos xa na conta das baixas mortais, con xente rota que acaba de romper de todo por despedimentos inxustos e polo mecanismo das execucións hipotecarias. No último ano, incrementáronse nun 25% os lanzamentos, as expulsións de xentes das súas vivendas ou locais de traballo. Legal, si, pero criminal.
O recente informe dunha comisión de xuíces é demoledor. Atribúe esta situación á "lixeireza e mala praxe" bancaria. Pero mentres o diñeiro público, subtraído aos cidadáns, destínase a sanear as contas dos causantes do estropicio, ninguén detén a apisoadora. As vivendas que perden as familias en apertos pasan de novo a mans dos expoliadores e a prezo de saldo. Non é mafia, pero se parece un ovo. Mágoa que esta caste, a que se enriquece coa ruína, non se morra de risa. Non hai loita de clases. O que hai é un Estado de abuso: sangría aos asalariados, estupor de clase media, estampida emigrante de mozos. E privilexios para os privilexiados.
No drama do desafiuzamento, ¿por que non se aproba xa unha moratoria que evite que a xente quede á intemperie mentres non se revisa unha lei anacrónica e inxusta?
Isto e aquilo e o outro están sumando de máis.

sábado, 3 de novembro de 2012

CHUSQUEROS

Na práctica, somos un país invadido por tropas estranxeiras, un país cuxas autoridades locais, vendidas ao exército invasor, fan o traballo sucio do sarxento chusquero no exército de sempre.
A linguaxe cotiá deveu nunha crónica de guerra. A semana pasada caeu Ricardo; este luns feriron a Xosé; hoxe mesmo, alguén viu a Antonia mendigar con disimulo na porta dun restaurante caro. Un grupo de familias foi vítima dunha emboscada de Bankia. Caen como moscas, pois os que non perden o traballo ao pisar unha mina antipersoal, perden a casa ou a saúde ou a cordura. Aos caídos non se lles entrega ningunha medalla ao mérito, non se lles renden honras, non se fala do eficaces que foron na súa actividade, nin da súa boa disposición, nin do seu compañeirismo. Ninguén coloca unha bandeira sobre os seus cadaleitos á vez que unha banda de música ataca un tema patriótico.
Entre tanto, e como en todas as guerras, os xenerais, plácidamente acomodados nos seus despachos con moqueta, colocan banderitas sobre os mapas dos territorios conquistados mentres degustan un coñac. Os xenerais desta conflagración non levan uniformes de campaña nin botas de montar nin gorra, tampouco falan o noso idioma, os nosos idiomas. Son xente vestida (ou disfrazada) de civil cuxos cuarteis xerais están en Nova York, en Berlín, en Bruxelas, desde onde, grazas ás novas tecnoloxías, vennos a vostede e a min atravesando as pantallas dos seus monitores, como formigas camiño do traballo, e deciden liquidarnos economicamente ou tendernos unha trampa financeira mortal.
Na práctica, somos un país invadido por tropas estranxeiras, un país cuxas autoridades locais, vendidas ao exército invasor, fan o traballo sucio do sarxento chusquero no exército de sempre. Un teatro de operacións, en fin, de aparencia democrática, no que non corre o sangue nin se amontoan os cadáveres, pero no que cada día son expulsados fora do sistema, que é tanto como dicir fóra da vida, miles de inocentes.

venres, 2 de novembro de 2012

O PSOE ESTÁ SORDO

A xordeira pode ser de nacemento ou sobrevida por unha enfermidade ou un accidente. No caso do partido socialista, como de tantos outros, descoñezo cal foi a causa pero non condiciona o diagnóstico: xordeira profunda. Xordeira evidenciada xa dende hai algúns anos. Agora parece que iniciou tamén unha perdida de visión galopante. A agudeza visual totalmente perdida.
Tanto a xordeira coma a cegueira ou ambas as dúas (sordoceguera), contan con linguaxes que permiten, non sen dificultade, establecer vías de comunicación que facilitan a recepción de mensaxes. Con esforzo e dedicación, pódense adquirir habilidades e formación en lingua de signos.
O partido socialista demostra día a día que non coñece a lingua de signos e, algo peor, que non demostra a máis mínima vontade de aprendela, moito menos interpretala e actuar en consecuencia. E a cidadanía non hai máis que enviar signos de auxilio.
Tarde será o día que asuman a total falta de credibilidade que neste momento reciben da cidadanía. Rematou para eles o tempo de esperar a que o outro falle para que eu poida substituílo, como única estratexia política. Sempre, sempre, sen autocrítica, sen revisar o modelo de partido, a organización, o acceso aos postos institucionais, o proxecto de Estado, a estratexia participativa, a democracia interna.
E, mentres, os populares pletóricos co seu respaldo (por falta de contrincante), os nacionalistas excluíntes buscando mellores e maiores contrapartidas económicas para os seus territorios e as súas elites (que non para os seus cidadáns da pé), e o resto de cidadáns cunha man diante e outra detrás. O día que intenten aprender a lingua de signos, será tarde: os cidadáns teremos construído unha nova linguaxe, espero e desexo, solidario e xeneroso para todos, oíntes e xordos. - 

xoves, 1 de novembro de 2012

A CULPA

Ninguén pediu perdón polas faltas cometidas, polos erros políticos, empresariais, financeiras, por meter a man ou a pata.
¡Agora resulta que a culpa é dos chineses! Dinnos que a vasta rede de contrabando e branqueo de diñeiro da Operación Emperador distorsionaba a economía española, e como proba mostran carriños de supermercado cheos de billetes, a máis perfecta representación do roubo a mansalva. ¿A mensaxe subliminal? Nin o frenesí financeiro nin a burbulla do ladrillo nin os atropelos políticos nin os especuladores son responsables desta noxenta crise: foron eles, os chineses, reconocidísimos viláns dende Fu Manchú. ¡E enriba a trama está decorada cun actor porno! Sexo e pasta: unha combinación de innegable éxito comercial. É unha operación policial que parece deseñada por Santiago Segura para o seu próximo Torrente. Considero que a caída da banda é un gran logro das forzas de seguridade, dígoo de verdade e sen pitorreo, pero, vendo a noticia na tele, Julia, a miña asistenta, nacida en Perú, comentou con fatal sabedoría: "Ah, isto é como no meu país: cando as cousas van moi mal, sempre sacan unha destas noticias para que a xente se esqueza dos seus problemas". Pero o peor é que, se se nos dá tan ben isto de culpar da crise os malvados chineses, por exemplo, ou á falta de imaxinación duns parados que non saben reciclarse, ou a eses empregados tan egoístas que se empeñan en non lles facilitar as cousas aos seus empresarios para que poidan despedilos comodamente; se nos é tan doado acusar a todo quisque, digo, é porque en España a culpa anda solta, quero dicir que a pobre culpa vaga como can sen amo sen que ninguén a haxa feito súa aínda. Aquí estamos, afundidos no lama ata as cellas e ninguén dixo aínda: síntoo. Ninguén pediu perdón polas faltas cometidas, polos erros políticos, empresariais, financeiras, por meter a man ou a pata. Sinceiramente, creo que axudaría moito que alguén o fixese. Rosa Montero