domingo, 30 de xuño de 2013

A ESQUERDA NACIDA DA TRANSICIÓN

Como afirma Paul Watzlawick "de todas as ilusións, a máis perigosa consiste en pensar que non existe senón unha realidade". Na crise política e institucional que padece o país, a dereita acomoda as estruturas do Estado ás estruturas clásicas e inamovibles de poder como a única realidade posible e o partido socialista apela ao pacto, coa mesma prontitude con que o sangue acode á ferida, compartindo o criterio irreversible desa realidade.
Non hai nada tan fiel como o sangue á ferida, quizais, e no caso destes tempos de crise poliédrica, porque os partidos políticos de hogaño en España foron creados, adaptados ou inventados para ser instrumentos ad hoc do sistema nacido da Transición.
Naquel transo de prestidixitación política, non se fixo unha refundación do Estado, senón unha reforma a través dun Estado tuitivo dos intereses, momios e hemiplexías que deron xénese, solidez e continuidade aos escuros tempos do caudillismo. O axente da reforma, polo tanto, era o propio Estado, non a sociedade, aínda que a vontade estatal puidese acabar formándose mediante sufraxio. E por iso, morto o ditador a preocupación de todos a preocupación principal era, moito máis que a esencia do cambio, a seguridade formal do xigantesco taboado do Estado e a súa orde xeral e abstracta.
Todas as cautelas, prevencións e reservas, foron articuladas ao obxecto de que o dominium rerum, o dominio das cousas, o poder, non fose compartido posto que o poder sempre é o mesmo, aínda que cambie o atrezzo, e tende insensiblemente a concentrarse, non a difundirse. O sistema concedía liberdades individuais sen acabar de instaurar unha democracia porque a democracia é un réxime de poder e o poder debía permanecer inalterable. Nese contexto, a esquerda só era chamada a participar, lexitimando ao tempo a armazón sistémica, coa condición de que diluíse os seus propios valores e expectativas ideolóxicas, investida dun pragmatismo adaptado á forza dos feitos. Que feitos? Como escribiu no seu momento Alain Meyer, os que a clase dominante estableceu como tales mediante unha limitación arbitraria, os que ela invoca sen cesar e dos que se aproveita rexeitando toda alternativa ao statu quo.
É por iso, que cando a desafección e a incerteza cidadá, aínda que viñan sendo incoadas, empezaron a fundir e a ter vulto, o partido socialista actúa nunha realidade inexistente intentando integrar no sistema aos movementos sociais externos e hostís á dinámica institucional mediante os sucedáneos retóricos que ignoran, pola inmunodeficiencia ideolóxica, as causas do conflito social e acode aos mantras pactitas que restablezan os compromisos da Transición. Os cadros do PSOE asentados na banalización política padecen a vertixe das organizacións pechadas que actúan baixo unha teoría da sociedade e non na sociedade. É o que acontece cando as ideas xa non son entendidas como principios que están presentes na realidade asegurando a harmonía e a coherencia de todo.  

sábado, 29 de xuño de 2013

A CRUA REALIDADE

O noventa por cento da cidadanía afirma que este é un país de corruptos e a realidade confírmao con cifras: dous mil políticos están ante os xulgados por ser "pillados" coas mans na masa. Mellor dito: coas mans na caixa. Outro dato: "por aquí", suman sesenta e seis, figurando no terceiro lugar por comunidades autónomas...
Ao tempo, as noticias poñen o foco na realidade máis cruel: un 16% dos menores en España vive en fogares con pobreza severa, mentres pechan comedores nos colexios. As cifras lévannos ao maldito país dos anos corenta e cincuenta, unha longa "noite de pedra".
Hai dous millóns de familias con todos os seus membros no paro. Trescentos mil universitarios non poden seguir os seus estudos por falta de recursos. Prosegue a depreciación dos salarios que se cifra, segundo os expertos, entre o 13 e o 30% nos últimos oito anos.
Esta é a crua realidade. A puñetera verdade que se ilustra coas noticias, as imaxes das colas ante a oficina de emprego; os comedores sociais e os angustiosos berros das organizacións pedindo axuda para os bancos de alimentos, para que moitos xubilados poidan comprar as súas medicinas, pagar o recibo da luz ou, simplemente, poder cear todos os días da semana...
E logo están eles: os dos sobresoldos, os que viven de roubar os demais e os que, a río revolto, conseguen magníficas "colleitas". Din que o número de ricos en España creceu un 5,4% o ano pasado; os grandes executivos e os "xefes" do Fondo Monetario Internacional (que piden rebaixar os soldos dos demais) viron incrementados os seus soldos un 11% situándose nos 300.000 euros ao ano, libres de impostos.
E neste escenario, fronte á crua realidade, vén Rajoy e di "que estamos mellor que o ano pasado", que se remata a crise.
Naturalmente!, Mariano, Bermúdez de Castro, Floriano, Montoro, Dolores de Cospedal, Areas, Ana Mato e así ata corenta do grupo que nos manda e arruína, non sofren a crise, pois viron mellorados os seus ingresos en cifras obscenas grazas a esas cantidades de diñeiro -¿negro, sucio?- que repartía Bárcenas, segundo a investigación policial que ten o xuíz... Unas cantidades que a maioría non declarou.
Isto é o que hai. A crua realidade

venres, 28 de xuño de 2013

OS PANOS QUENTES NON CURAN

A pesar de que o Sr. Rajoy diga que o pesimismo está en retirada, eu non vexo nin sento outra cousa ao meu arredor. Mesmo fago de avogada do demo para provocar unha reacción alentadora e, nada, nin por esas.
Isto dáme que pensar. O o Sr. Rajoy estanos a vender unha moto ou a inmensa dos cidadáns somos uns pesimistas consumados e merecemos o que temos. E non, non é esta a lectura obxectiva do estado da situación.
Bruxelas prémenos máis alá do que admite o Goberno. Rajoy botará man, non tardando moito, do seu discurso victimista do "eu non quería, pero tíveno que facer polo ben de España".
Esta frase é unha ferida infectada. Cando a septicemia fai estragos nun corpo, bótase man de todo os ungüentos e de todos os consellos. Poden facer ben ou rematar co enfermo.
Cando esta frase se aplica nun estado de dereito significa que as marxes da democracia se esvaecen, pérdese o contorno do que un político pode e o que non debe facer. A democracia é gobernar por e para todos dentro dos límites dunha legalidade dada. No noso caso, a Constitución de 1978 (polo menos, ata antes da última reforma do artigo 35, en tempos de Rodríguez Zapatero).
O PP fai caso omiso.
A soberanía popular préstache temporalmente a súa representación en tanto en conto o representante investido cíngase ao programa co que se presentou ás eleccións, que pasa cando os incumprimentos son absolutos? Pois que a vontade popular é manipulado, está a ser utilizada contra natura.
As políticas de desgaste social e de penuria económica para a clase media e baixa son contrarias á norma básica, tanto na forma como no fondo. O decreto-lei non debe ser o instrumento habitual lexislativo. O PP está a menosprezar o Parlamento.
¿E? Nada. Un triste exemplo estánnolo a dar os partidos políticos. O principal partido da oposición prestouse a asinar un plan no que nin participou, simplemente adheriuse para gañar puntos. O problema é que eu non teño nada claro que non supoña a súa auto-destrución.
O Sr. Rubalcaba non pode aparecer pletórico, igual que o Sr. Rajoy, sacando peito dun plan que non está planificado nin consensuado. Eu sentiría pudor de ir a Bruxelas con semellante equipaxe. Non fortalece a España. Evidencia a debilidade política e a falta de consistencia e compromiso de estado.
Este plan naceu viciado, con falta de transparencia e de traballo cos demais partidos políticos. O malo é que nin se intentou, presentóuselles aos grupos parlamentario como un "deixa fait". Isto foi suficiente para que poñan o grito no ceo entre outras cousas porque tamén queren afianzarse de cara ás próximas convocatorias ás urnas.
E así, seguimos andando con voltas. Sen poñer nome e couto aos corruptos, sen pedir responsabilidades políticas e xudiciais polo dano económico e social producido pola mala xestión e a irresponsabilidade (parece que a inmunidade non só se atribúe ao Xefe do Estado), a prepotencia e o desexo irrefreable de perpetuarse na poltrona.
Síntoo, pero todo isto me avergüenza e dáme moi mala espiña.  Eugenia Bolaños

xoves, 27 de xuño de 2013

CÁGOME EN...

Cobraban porque si, por señoritos, e para complementar a escasa nómina que xa lles pagabamos vostede e eu por apertar un botón no Congreso
Saben aquel que diu dun operario que era levado a xuízo por blasfemo? Cagárase en Deus cando o seu compañeiro de traballo, nun descoido, deixou caer sobre as súas costas un chorro de chumbo candente. O acusado, que negaba os feitos, asegurou que ao notar correr pola súa pel o ardente líquido, se limitara a dicir: Por favor, Pepe," leva un pouco de coidado co chumbo. O xuíz non o creu. Tampouco nos crería a nós que negásemos ternos cagado en todo ao decatarnos dos sobresoldos que 40 dirixentes do PP, en compañía de Alí Babá, cobraron entre 1990 e 2011: uns 22 millóns de euros repartíronse os mesmos que predicaban a austeridade e proclamaban que viviamos por enriba das nosas posibilidades, os mesmos que aseguraban que era preciso moderar os salarios, os mesmos que acabaron cos dereitos dos traballadores.
E non é que cobrasen esa pasta en concepto de soldo ou como complemento de produtividade, que vai, esta xente non produciu nada que xustificase tales emolumentos, signifique o que signifique emolumentos. Cobraban porque si, por señoritos, e para complementar a escasa nómina que xa lles pagabamos vostede e eu por apertar un botón no Congreso. Aínda unha cousa: o sobresoldo escuro proviña así mesmo, en boa medida, dos fondos públicos alimentados polos impostos de vostede e os meus. Esa panda de ladróns (presuntos), agora no Goberno ou nas súas proximidades, son os mesmos que nos baixaron o soldo para resultar competitivos, os mesmos que nos subiron os impostos para sacarnos os fígados e os mesmos que están a punto de estrangular a base de pensionazos aos vellos. Unha mafia, en fin, completamente instalada baixo aparencias democráticas. Pero eu, señor xuíz, xúrollo, limiteime a dicir que o que fixeron está moi feo.

mércores, 26 de xuño de 2013

MENOS TROIKA E MÁIS EUROPA

Unha ducia de fontes consultadas polo diario El País dan por seguro un próximo divorcio entre Europa e o Fondo Monetario Internacional (FMI). Para ben ou para mal, as tensións chegan en vésperas do importante cumio europeo que o xoves 27 e o venres 28 debaterá as primeiras medidas contra o desemprego xuvenil e a favor do crédito ás empresas, asuntos de vital importancia para España; de aí o inesperado e controvertido pacto do PSOE de Rubalcaba co Goberno de Rajoy.
Nos rescates financeiros totais ou parciais dos países da Unión Europea, os integrantes da troika (Comisión Europea, Banco Central Europeo e FMI) impuxeron a política financeira dos Estados obxecto das intervencións. Así, a troika, composta por organizacións non xenuinamente democráticas, supervisa os chamados programas de consolidación fiscal de gobernos democráticos, atadas as mans. A cambio de obedecer a troika, os países que o necesiten reciben financiamento do FMI e/ou do BCE. Na práctica, un país asistido pola troika queda intervido porque, ao seguir as súas directrices, perde a súa independencia política e económica, tras ceder ao BCE a súa política monetaria.
Por que rompe a troika? En principio, debido ao fracaso dos plans de rescate. Nese sentido, Bruxelas acusa ao FMI de "lavarse as mans", mentres esta institución, baseada en Washington, replica que rescates como o de Grecia -onde o FMI achegou o 30% da axuda- non funcionan polo rexeitamento da UE a quitas de débeda. Se lle facemos caso ao FMI, a saída da recesión tardará. Nas súas previsións sobre a economía mundial, dedúcese que a década perdida se propaga por toda a periferia da zona euro. Se se cumpren, cinco países da moeda única, entre eles España, non recuperarán polo menos ata 2018 o nivel de actividade económica que tiñan antes da crise, unha crise que primeiro foi financeira e estadounidense, e agora é da débeda e europea. Eses cinco países son España, Italia, Portugal, Grecia e Eslovenia, pero tamén perderon case unha década Irlanda, Chipre e Estonia, o que dá case un pleno dos países periféricos do euro. Ademais, un deles, Italia, estará en 2017 aínda lonxe de recuperar o nivel de PIB real previo á crise e outro, Grecia, estará lonxe.
A gran pregunta agora é se, á fin, haberá menos troika e máis Europa.

martes, 25 de xuño de 2013

FMI (FONDO MONETARIO INTERNACIONAL)

Chegamos a un nivel en que xa non se trata de expoñer razóns que demostren os erros cometidos na crise, tanto na súa creación como no seu afondamento, senón de develar a moral que non os comete. A intención con que se pretende, a partir da doutrina do Shock, experimentada en Chile, aproveitar a debilidade social para impoñer as máximas neoliberais con plena conciencia.
Como de novo, o FMI, nas conclusións dos seus cálculos. Que fóra dos principios polos que se aplican, dos que non queren saber nada, nesga á técnica da súa aplicación. Que tampouco serve para nada, na medida que o erro declarado en Grecia, tras afundir como unha bomba atómica de efecto retardada e progresivo a millóns de persoas, acredita a súa estúpida inutilidade. Nin aí, nin nas crises sudamericanas, nin no leste asiático, nin como se ve, en ningún lugar que fose atendido por esta organización a partir do que cambio producido por Nixon sobre os acordos de Bretton Woods que remataron no Consenso de Washington, deixaron de destruír; dende que El FMI, deixo de ser aquilo para o que se construíu, -garantir a estabilidade financeira e económica internacional- para pasar un xeito de impoñer aos principios económicos neoliberais e a súa construción ideolóxica por enriba de calquera principio ético e/ou moral.
Un percorrido polas diferentes crises nas que participaron en ultímalos décadas, do que é exemplo a obra de Stigliz, El malestar da globalización, (Recomendable a súa lectura para percibir como isto non é máis que unha repetición da súa habitual resposta) é suficiente para entender que non existe demasiada diferenza entre o proceso de protección que esta institución instaura sobre os países en crise e o que poñen en practica os devoradores que levan a elas. Son os mesmos "cans" adornados con outros colares. O fundamentalismo do Consenso de Washington, na súa máxima expresión.
Ver un tipo embutido nun traxe impecable, con salario millonario, externo ao país, representando a unha organización, que afunde con cada esixencia a millóns de persoa, explicar como é posible encontrar equilibrio no emprego facilitando o despedimento e a redución de salarios, -despois de evidenciar, unha tras outra vez, que o abandono das teses do seu fundador Keynes polas actuais, son a causa do "malestar da civilización" en que nos encontramos-, ao único que leva, é ao recoñecemento da impotencia.
A que xera que a ignorancia e a desidia dentro de roupa cara e bronceados sexan o paradigma do saber, ante o que a razón e o dereito se dobregan incapaces de encontrar saída. Pero non nos confundamos; saben o que fan e fano. E seguirano facendo mentres non poñamos en risco os seus privilexios e os seus recursos: non existe ningún contido moral nestes formulación, senón a forza de quen en ultima instancia queren seguir mantendo a vantaxe que lles dá que os demais nos afundamos

luns, 24 de xuño de 2013

CORRUPCIÓN

Calquera diría que a corrupción que todos temos ante as narices é posible dispersala nun disolvente tan "solvente" como esta contaminación informativa que algúns medios usan para facer perder de vista a súa gravidade en favor de intereses bastardos. E é que a corrupción se pode diluír en máis corrupción. Esa que segundo a cuarta definición que aparece no dicionario da RAE; -Nas organizacións, especialmente nas públicas, práctica consistente na "utilización das funcións e medios daquelas en proveito, económico ou doutra índole" dos seus xestores- ;pode afectar aos que utilizan estes medios, para desinformar, dende fóra de calquera perspectiva eticamente ideolóxica.
Non é doado de conseguir, dende logo, polo evanescente que resulta a verdade cando a queres aprehender; aínda que sendo non-toda, calquera que teña un mínimo de moral sabe aproximarse ata ela aínda que non a puiden reter. O suficiente para que se non está alienado na mesma ideoloxía que a pretende diluír, saber cando se esta preto e cando non. Velado da situación que é o traballo destes medios contaminantes: a oferta de motivacións e identificacións suficientemente emocionais como para encubrila ante os ollos dos que estean dispostos a entregarse aos seus amos.
Así, como, non esa especie de analfabetismo historico-político que ofrece unha metonimia que representa unha parte da esquerda -en Caracas e A Habana, referíndose a Gordillo-, polo todo da mesma que deu lugar, coa súa loita, ao Estado do Benestar -en oposición ao capitalismo que sempre tratou de evitalo-; que trata de velar o feito de que esta crise é un fracaso construído e sostido por eles, os neoliberais, a través da apropiación do traballo dos que a sofren. Ler un pouco a preto da esquerda non lle viría mal. Bo, da esquerda e da dereita, por que fóra do aprendido na FEN, non parece que o fixese.
Uriarte recorre a iso do "identitario" integrista fronte ao "identitario" separatista, que non necesita respaldo argumental ningún, nin probas do que se di, para causar efecto en quen xa excitados son tan doados manexar.
O quizais, a Razón que; con esa consecuencia profesional demostrada polo seu director no pasado sábado na sexta Noite, fronte a Valenciano, transformando a entrevista un debate por que non puido evitar perder o papel que lle tocaba; encontramos que o mesmo arremete contra os xuíces e ao sistema xudicial (Castro) que a defende con decisión, cando se trata de anestesiar, no tempo xudicial, a corrupción que está a contaminar a todo o PP.
O feito é que a corrupción, non só está na política, senón que a que hai na política é consecuencia da existente fóra, que consente, estimula e organiza a que existe dentro. De xeito importante dende ese proceso da creación de opinión pola que tanto se interesan os políticos que os leva a controlar e nesgar todos os medios que están ao seu alcance.

domingo, 23 de xuño de 2013

SACANDO PEITO

Domingo Tabuyo
Domingo Tabuyo
Xa saben vostedes, os que mandan en Europa non nos obrigan a nada, tan só recomendan que fagamos tal ou cal reforma. Non nos mandan, suxiren que reflexionemos… somos absolutamente autónomos e libres de tomar as nosas propias decisións.
Iso foi o que dixo Rajoy, sempre sacando peito vía prensa, mentras que Alemania nos saca os colores en público e levantando acta, polos erros que sempre atopan nos cálculos que lles presentan os nosos economistas. Por suposto que non ten pensado subir impostos, de momento… nunca un adverbio temporal tivo tanta importancia.
Mentras, Andalucía pon en marcha unha medida para garantir que 50.000 nenos poidan comer incluso en vacacións. Recoñezo que quedei afectado ao coñecer tan escalofriante cifra. E congracieime coa política, coa que resolve problemas e axuda aos máis débiles do sistema. Por descontado, o PP criticou a medida por demagóxica e populista. Pero miles de familias, de tódalas ideoloxías, poderán durmir hoxe máis tranquilas.
Dende os gobernos populares se convirte en estándar o uso de terminoloxías de austeridade e aforro, para que cale no cidadán o discurso da eficiencia no gasto. Pero pronto descubrimos que a realidade ten moi pouco que ver propaganda creada.
Os problemas continúan e as promesas de Feijoo cotizan á baixa, nunha sociedade onde as enquisas do CIS sobre valoración dos líderes políticos reflexan a friaxe que domina entre a cidadanía e os seus partidos políticos. Non aproba nin Feijoo, pero non se pregunta polas fotografías polémicas con Dorado, nin polos acordos que dicía asinados con México para construcción navais… Vamos que fai o exame co libro ¡E nin con esas!

sábado, 22 de xuño de 2013

MINISTRO MONTORO

Se os ministros de Rajoy son deostados practicamente todos polo pobo español, o certo e verdade é que o de Facenda, o ínclito Montoro, se leva a palma. Unha vez e outra o españolito da pé se farta de facer preguntas a tan xenuíno ministro e en ningún caso obtén respostas, ata o punto de que a Montoro xa lle motejan como "A grande esfinxe". Iso si: cando non pega un novo trompazo, sempre o fai acompañado dun sorriso que semeja en todo a dunha hiena. Sen ir máis lonxe, pregúntaselle a Montoro "como subiu en ano e medio 30 veces os impostos e pola contra aos equipos de fútbol toléralles que fichen xogadores estranxeiros a custos estratosféricos.
Non hai resposta ministerial, faltaría máis. Pregúntaselle a Montoro " como é posible que a pensionistas se lle reteña o 20% de impostos e a moitos tramposos se lle premie canto retornan diñeiro que tiñan ilicitamente máis alá das nosas fronteiras?. Non hai resposta ministerial. Pregúntaselle se é certo que existen deputados que cobran 1.800 euros ao mes se non son residentes na capital e que entre eles estea o propio ministro Montoro?. Non hai resposta ministerial, faltaría máis. Pregúntaselle por que non suprime as subvencións aos partidos políticos, sindicatos, patronal, deputacións, senado, e reduce á metade os concellos e os deputados en Cortes, xa que temos máis que os países civilizados de Europa?. Non hai resposta ministerial, faltaría máis. Pregúntaselle por que non suprime coches oficiais e gardacostas?. Non hai resposta ministerial, faltaría máis. Ségueselle preguntando: Por que hai tantas televisións públicas?, quen paga as custosas delegacións rexionais no estranxeiro?. Por que temos máis Embaixadas de España que Gran Bretaña e Alemaña, poñamos por caso? Non hai resposta ministerial, faltaría máis.
Este desaforado, inconsciente, despersonalizado e débil, politicamente falando, ministro é o BUDA durminte dun Consello de Ministros farto desacertado e cun xefe que para que.

venres, 21 de xuño de 2013

PAN E ROSAS

"As nosas vidas non serán explotadas dende o nacemento ata a morte;/ os corazóns padecen fame, ao igual que os corpos/. Pan e rosas! Pan e rosas!".- Así rezaba o final dunha canción popular que a principios de 1912 fixo famosa un grupo de obreiras téxtiles dunha fábrica de Lawrence (Masachusets). Elas querían o pan, en forma dun salario xusto, pero tamén as rosas que representaban a súa dignidade.
Mulleres humildes que se organizaron para arrepor á explotación da que eran obxecto. Mulleres cualificadas de revolucionarias que pertencían a unha saga de traballadoras anónimas que combateron polos seus dereitos laborais nunha sociedade patriarcal e opresora co xénero feminino.
Un século despois outro colectivo maioritario de mulleres, esta vez aragonesas, reclama a súa dignidade en forma de pan e rosas. Limpadoras dos Hospitais e centros sanitarios aragoneses que optan por non se resignar como dóciles años. Non pretendiamos ser un símbolo. Unicamente salvagardar o noso salario e os nosos postos de traballo. Pero tanto orgullo obreiro feminino está a enfastiar máis dun. A administración di que non é problema seu malia que as nóminas se pagan con diñeiro público. Fan oídos xordos aos abusos e atropelos das empresas contratadas, aos seus incumprimentos, ás reiteradas vulneracións dos dereitos laborais e de folga. A Consellaría e a propia presidenta Rudi din ser equidistantes nun conflito complicado que xa dura case un mes e aínda non ten visos de arranxarse.
A causa do desamparo institucional, a vida destas limpadoras transformouse no argumento dun arrepiante thriller con desaloxos policiais, forcexos con secretas ou seguridade privada contratada polas empresas, folgas de fame, ocupacións das sedes do goberno de Aragón e a Consellaría de sanidade, despedimentos aleatorios "disuasorios", caixas de resistencia solidarias, protestas ruidosas e multitudinarias...
E como ás obreiras de 1912, o establishment acúsanos de "facer causa política". Só queriamos garantir o pan da familia nestes duros tempos. Protexer o convenio colectivo dunha reforma laboral que non atende a criterios económicos. Pero démonos de fociños cunha ideoloxía que non sente respecto nin pola nosa condición, nin polo noso sexo. Para sorpresa de todos, as humildes limpadoras, desempoan os canóns de Agustina dispostas a resistir o sitio neocon. A non reblar ante o ninguneo ou a calumnia, as ameazas e as coaccións. Ante os que nos acusan de insolidarias por non dobrar a cerviz como xa fixérono outros. Os que planean explotarnos dobremente por ser mulleres e obreiras. Eses que queren roubarnos a dignidade das rosas.  Ana Cuevas

xoves, 20 de xuño de 2013

O FRACASO

Hai ao redor dun ano e medio elixiuse un goberno que habería de salvarnos, un goberno salvapatrias. Só coas previsións de vitoria xa parecía que ía producirse o ' big bang' da unidade de destino no universal. Hoxe parece terse producido máis ben un 'big crash'.
O goberno mariano naceu anencefálico, pero hai quen se empeña en defender o bebé custe o que custe. Algúns, antes das eleccións, xa temiamos o que podía suceder. Outros, mesmo algún dos seus votantes, o están a sufrir sobre a marcha.
O líder con aparencia de prócer decimonónico e retórica grandilocuente ("sabemos o que hai" que "facer", "fai falta grandeza", " viva o viño! ", etc.) paga a súa fachenda con sobres furtivos e a súa retórica revelouse tan falsa como os tratamentos antiobesidade ou as medidas neoliberais para fomentar o emprego.
Os alelos do presidente non son funcionais para resolver a tarefa encomendada e así a soberbia vicepresidenta, unha vicepresidenta soberbia, exerce de 'beo' gobernamental. A súa única solución foi unha fuxida cara a atrás, cara a un mundo moi superado no económico e o social, por non falar da volta á Igrexa do fasciocatolicismo e neoinquisitorial.
A destrución das estruturas sociais por parte duns políticos preocupados por non perder o resoldar e privados por privatizar, está a ter un efecto beneficioso. Cada vez máis persoas intentan organizarse pola súa conta e recrear as funcións dun estado que os estados paralelos de Mariano non poden proporcionar. Se o proxecto mariano fracasou (se é que algunha vez tivo algunha opción), os cidadáns demostraron capacidade de iniciativa a pesar das trabas gobernamentais. Eles son a auténtica referencia e non esa Rancia Marca España que nos queren vender.

mércores, 19 de xuño de 2013

SEN CONFIANZA NA POLÍTICA

Vivimos un tempo de incerteza e medos onde a democracia cada vez se esvaece máis ante un poder económico que, cunha voracidade ilimitada, non dubida en destruír dereitos e liberdades que foron conquistados na vella Europa a base de creación de espazos de consenso e progreso compartidos.
Eran tempos de estatísticas, de políticos que buscaban o interese xeral aínda a custo de ser capaces de renunciar aos interese partidistas ou particulares que puidesen ter. Eran tempos onde a política non era unha ferramenta afastada do pobo senón un instrumento a través do cal transformaba a súa realidade cotiá para facer do progreso e a prosperidade obxectivos nunha folla de ruta marcada pola busca da igualdade, a liberdade, a xustiza e o desenvolvemento compartido.
Hoxe a política preséntase nas enquisas como un dos males que afectan a unha España famélica de ilusión e onde seis millóns de persoas viven no absoluto desespero ante unha falta de perspectivas que contribuíron a que o noso país volvese recordarnos a esa España de branco e negro onde as maletas de cartón mostraban a emigración obrigada dos que tiñan que abandonar a súa terra en busca dun futuro que se lles negaba aquí. É neste marco onde a cidadanía mira á política en busca de respostas esixindo desta que sexa esa ferramenta transformadora da realidade e defensora ao mesmo tempo de quen hoxe peor estano a pasar, e é aquí onde a cidadanía non encontra a resposta valente da política ou polo menos a resposta que están a esperar.
Esta semana de novo os medios serviron para que a cidadanía perciba esa "mala política" representada en casos como o do Sr. Bárcenas ou o Sr. Rato, exemplos dunha política que en nada se parece á política real que moitos homes e mulleres de todo signo político desempeñan a diario co único obxectivo que o de servir á cidadanía.
É tempo de reivindicar que a política é o instrumento útil que o noso país necesita, unha ferramenta que en mans desas persoas de ética incualificable pode facer posible que a cidadanía volva recuperar a confianza na mal chamada "clase política" que ten que dignificarse. Pero para iso a política debe de levar a cabo esas reformas que contribúan a unha maior transparencia e participación da cidadanía que reivindica máis que nunca esa rexeneración democrática.

martes, 18 de xuño de 2013

PRIMATES

Nada máis ler esta mañá no papel que uns científicos de Oxford acharon en primates o elo cerebral previo á nosa capacidade para detectar o que pensan os demais recordei a foto que encabeza a Zaplana, Aznar, Soria e Botella aparentemente felices.
Non sabemos quen foi o fotógrafo, pero a foto é boa. A min paréceme que non é a foto dunha realidade, senón dunha falla valenciana. Para non me estender explicareime sobre un deles, Zaplana, exalcalde de Benidord, ex da Generalitat, do ministerio de Trabajo, do Voceiro do Goberno. Ben. Todos temos na cara corenta músculos, e nunha risa espontánea actívanse todos.
A especie humana desenvolveu en 200.000 anos grande habilidade en observar e penetrar a cara do semellante que ten en fronte e ten descuberto que con mover sete músculos a cara sorrí, pero como os outros trinta e tres músculos se quedan quietos o mono listo que somos deduce que o sorriso é máis falso que as bágoas de glicerina, que tamén as detecta.
Non se cantos anos fai que Zaplana ten a mesma cara (diga o que diga sempre dio co mesmo xesto), eu coñézoo dende o día en quer foi nomeado voceiro do goberno de Aznar e díxolles aos xornalista "eu vin a non lles mentir a vostedes, eh," confirmando esa lei xeral da socioloxía, tan verdadeira como a da Gravitación Universal, que di: excusatio non petita, accusatio manifesta, e xa entón tiña esa cara, ou sexa que leva así unha ducia de anos polo menos.
Zaplana non move ao rir nin corenta nin sete nin un só músculo, o seu non é un sorriso senón o xesto dun sorriso que vén a dicir "xa sei que minto, jiji, pero non o podo evitar". Zaplana xa non pertence á especie humana, fosilizouse, é un ninot de escaiola, como moito. A foto salientada debería ter un pé que dixese: "Eduardo Zaplana, presidente do club Século XXI a.C".

luns, 17 de xuño de 2013

TOCA PENSAR NAS PEMES

Na España de Rajoy caen as empresas e cae o emprego privado, sen que o sector público sexa unha alternativa. É algo que sucede sobre todo nas pequenas e medianas empresas, que en España son as realmente importantes, aínda que non o pareza. Dende que estalou a crise todo estivo centrado en arranxar a banca -a custa dos contribuíntes, por certo-, pero con iso non abonda. Hai que ir máis alá, partindo de que á banca se lle puxeron as cousas realmente doados, mentres que ás 'pemes' non será posible aplicarlles unha receita tan xenerosa, que empezou por asumir as perdas de moitas caixas e algúns bancos, pasou por entender o nivel de risco do propio país e rematou por concederlle fondos públicos e sanear as súas contas, ás veces con axustes internos, outras non tanto.
Da crise sairase cando o país sexa capaz de crear emprego, o cal pasa necesariamente polas pequenas e medianas empresas, xa que España, se ben ten algunhas multinacionais importantes, non é un país de grandes compañías. Xa se fixo unha reforma laboral que contribuíu a rebaixar os soldos e a dar moito marxe de actuación aos empresarios -a ditosa flexibilidade-, de modo que agora toca ir máis alá. Por moitas voltas que se lle dea ao asunto, será difícil avanzar sen unha política fiscal e monetaria expansiva, o cal require a colaboración europea, a falta dunha moeda propia en España.
Como parece que España seguirá no euro, só cabe pensar nun cambio de estratexia da eurozona, que pase por darlle a máquina dos billetes, a risco de xerar un pouco de inflación. É fundamental que Alemaña asuma isto e deixe atrás a súa propia política de austeridade, xa que con tipos de interese tan baixos xa non abonda coas políticas do Banco Central Europeo, sen apenas recorrido.
A depreciación interna española é cada día máis unha realidade -o país empobreceuse moito nos últimos anos- e agora toca pensar no emprego, cambiando de política, en busca do crecemento. Os que se resisten a ceder, sobre todo dende o ámbito alemán, deberían saber que o custo de non se mover pode ser peor. Para todos, tamén para eles.

domingo, 16 de xuño de 2013

IMAXÍNANSE

Imaxínanse un país onde o dereito universal á sanidade non exista? Onde as persoas vivan ou morran segundo se contan cun papel de "residencia" emitido por un goberno? Imaxínanse un país onde o despedimento universal e gratuíto sexa unha realidade e as persoas empregadas se despidan para esixirlles que se queren seguir cobrando o seu desemprego traballen gratuitamente para as administracións?
Imaxínanse un país onde a educación pública non o sexa tanto porque os que queren acceder a ela teñen que pagar taxas tan elevadas que se ven condenados a abandonar o seu intento de formarse na universidade? Imaxínanse un país onde día tras día se desmantelen infraestruturas públicas de transporte como o ferrocarril illando municipios e rexións? Imaxínanse un país onde a taxa de desemprego xuvenil roce e 60% e onde máis de seis millóns de persoas estean desempregadas? Imaxínanse un país onde a sanidade pública se despece para darlla a pedacitos como negocio a empresas privadas vinculadas ao partido do Goberno? Imaxínase un país onde máis de 300.000 persoas emigren por falta de posibilidades laborais? Imaxínanse un país onde os dereitos laborais da clase traballadora non exista nin se cumpran os convenios colectivos? Non fai falta que o o imaxe máis. É España.
Cada día que pasa o noso país dá un paso máis no seu intento de rematar cos dereitos e liberdades. Estamos peor que hai dous anos, que xa a política de mercadotecnia azul do PP non impide que a cidadanía observe con indignación como a socialización das perdas desta crise ocasionada pola voracidade das clases neocapitalistas é unha realidade que día a día tensa unha corda que cada día que pasa esta máis preto de romper.
Hoxe, a prioridade do Goberno debería de ser o abandono das súas políticas de austeridade e recortes para dar paso a un gran pacto de estado con todas as forzas políticas, sociais e empresariais, un acordo que a xeito duns segundos pactos da Moncloa sirva para redirixir un barco que hoxe se escora facía o seu afundimento e con iso o da credibilidade das institucións, algo que de acontecer arrastraría aos dous partidos políticos maioritarios da esquerda e a dereita do noso país ao marco político onde o fin do bipartidismo político sería unha realidade.

sábado, 15 de xuño de 2013

QERIDOS REIS MAGOS

Queridos reis magos, escríbovos esta carta con 6 meses de antelación para que non vos pille por sorpresa. Este ano porteime moi ben, aceptei sen chiar todos os traballos de merda que me ofreceron, traballei as horas extras non remuneradas que me pediron e non me botei a chorar cada vez que vin a irrisoria nomea que me ingresaron.
Aceptei de bo grao ter que pagarlle a facenda un pasteiro por cobrar 3 meses a axuda familiar que me deron por non cotizar o suficiente o ultimo ano. Mordín a lingua cando teño visto que os meus 8 anos de autónomos, pagando un ril de seguridade social, non serviron para nada máis que para desanimar os que pretenden emprender e me piden consello.
Pasei os últimos anos reeducando os meus pais na crenza errónea que tiñan de que alugar era tirar o diñeiro. Reciclo o lixo, aforro auga duchándome, pecho a billa cando lavo os dentes, compro en pequeno comercio e non me automedico. Como 5 pezas de froita e verdura ao día, bebo 2 litros de auga diarios e fago exercicio 4 veces por semana.
E aínda así, cando chega o día 6 de xaneiro, érgome ilusionada para ver se me trouxestes o que pido. E nos dous últimos anos trouxéstesme a mesma merda. Traballo precario que só beneficia ao empresario, suba de impostos, recortes en sanidade e educación, indultos aos banqueiros e desimputacións aos poderosos. Así que este ano non vos vou mandar a carta a vós. Voulla mandar a Correa que é máis efectivo. Déixovos que teño que ir facendo oco no garaxe para o Xaguar

venres, 14 de xuño de 2013

O FUTURO PINTA NEGRO

O futuro pinta negro, con voitres, disfrazados de gaivota, roldando nosos castigados petos, para pagar máis impostos, máis por transporte, por falar por teléfono, pola electricidade e así, unha longa cadea só suxeita á imaxinación predadora dos nosos gobernantes que, coa escusa do déficit, causado polos seus mandatarios financeiros e os seus administradores, os bancos, desenvolveron un déficit de vergoña e dignidade aínda maior.
Por eles, polos banqueiros "rescatados" co noso diñeiro, comeremos menos, teremos menos calefacción, compraremos menos roupa, medicamentos, libros e xoguetes para os nosos netos, non poderemos saír a divertirnos e; sobre todo, a axuda aos nosos fillos no paro, reducirase; perderemos os nosos aforros nas preferentes bancarias e xa podemos darnos cun canto nos dentes se evitamos o desafiuzamento e nos alcanza para mal comer.
Nós os pensionistas, os vellos, os que traballamos toda unha vida para sacar adiante a España (se, a España e non a "este país" como o denominan os políticos e os furibundos nacionalistas), non recibimos a paga que nos corresponde por lei, polo incremento (e tanto) do custo da vida en nosa máis que escuálida pensión que a subiron unha escuálida porcentaxe do que debía ser. Ademais do xa escamoteado por outras vías, teremos que pagar polas receitas e por medicamentos, ademais do euro por receita, se o Constitucional non o remedia.
Esta brutal redución do poder adquisitivo da pensión é un castigo inxusto aos vellos de parte deste goberno que parece estar presidido, mais que por un presidente por un Pinocho mentireiro ao que o nariz lle chega á esquina. O descarado incumprimento do programa electoral, que resulta ademais, como no caso das pensións, un incumprimento da lei, é o colmo do engano político programado.
A verdade é que non se como podemos soportar tanta mentira e corrupción na nosa clase política; parece mesmo que nos estamos a afacer e que a tónica na economía, as empresas e as familias é tratar de medrar, de onde haxa, sen que a honradez que debería presidir todas as nosas accións importe xa a ninguén, un pemento.
Pobre país aquel que chega a esta situación de corrupción; pois perder a moral e a dignidade é perder o máis valioso do ser humano; é peor que perder a vida: O cumprimento do déficit acordado cos nosos verdugos, os financeiros alemáns non o vale.

xoves, 13 de xuño de 2013

OPTIMISTAS

A privatización da Sanidade pública aparellará inevitablemente a xestión da saúde como negocio
Eles xa saben que se se equivocan, non hai problema. Aí están os seus mentores, os analistas do FMI que pediron desculpas por afundir os gregos -¡qué majetes!- e os expertos de Bruxelas, que preferiron a estratexia dun neno de cinco anos cando o rifa a súa mestra. Señor, é que eu non sabía, fíxeno o mellor que puiden, iso é o que conta, non? Se un país enteiro, cuxa economía apenas representaba o 2% do PIB da UE, foi botado ao abismo por un erro de cálculo sen mala intención, que lles vai pasar a eles? Pero o seu optimismo deixoume perplexa.
Os sabios -¡ja, ja, ja!- que asesoran ao Goberno sobre o mellor xeito de roubarnos o diñeiro que cotizamos durante décadas, vinculan o atraso da xubilación ao aumento da esperanza de vida. Mande? Si, xa vin os números, a dourada escaleira que debuxan cara a unha senilidade fecunda e xuvenil, pero gustaríame saber cales son as súas fontes. Porque se adoptaron como base as cifras e os índices dos últimos anos, xa lles digo eu, sen ser sabia en nada, que non lles van saír as contas.
O progreso non é unha liña recta. A privatización da sanidade pública aparellará inevitablemente a xestión da saúde como negocio. Todo o que non sexa imprescindible, se converterá en superfluo e a prevención, antes que nada. Para que tratar os pacientes sans, co caro que saen os diagnósticos que, na maioría dos casos, botan un resultado negativo? Que dilapidación. Así, cando en España se suspendan mamografías, ecografías, citoloxías, analíticas e outras probas hoxe comúns, a esperanza de vida acurtarase sen remedio, porque as enfermidades non se detectarán a tempo e nos morreremos antes. Que nos fagamos un seguro privado, dirannos entón. E con que?, pregunto eu. Coa birria de pensión que nos vai quedar? Almudena Grandes

mércores, 12 de xuño de 2013

SI ISTO É VIVIR...

Alguén se acorda, non hai tanto, cando criamos que España apostara correctamente, por ser un exemplo de democracia participativa, social e moderna. Case me parece o reflexo dunha ilusión. O, o que é peor, unha estafa social. 
Dende os anos setenta, moitos, os máis, cremos que estabamos a construír un edificio sólido, estable, sensible ao social, crente nos valores da xustiza e a igualdade, competente, resistente, vulnerable si pero sen chegar a un risco de ruptura.
Mira por onde, a crise económica mundial nos sacode de forma brutal. Ponse de manifesto a fraxilidade das estruturas, das institucións do estado de dereito.
Fállannos a Xefatura do Estado, un goberno que non goberna para todos senón utilizando o rolo da maioría absoluta alcanzada sobre as mentiras, un poder xudicial lento e opaco, un parlamento secuestrado polas súas propias ansias de perpetuarse na poltrona.
Os partidos políticos, mal que nos pese, ládranse pero non se morden. Os políticos encontraron un novo emprego que, ademais, consideran vitalicio: Entrar nas listas de algo dalgún partido político. Conseguido isto, o demais é doado. Só hai que ser como a arcilla e adaptarse aos mandos.
Triste? Decepcionante? É irritante.
Os golpes baixos que se dan uns a outros están feitos por especialistas. Non doen de verdade. Na trastenda todo se pastelea. A ver, se son negativa, que alguén me dea nomes, exemplos de transparencia política e persoal, que alguén me tire das orellas e reláteme un listado completo de coherencia e honradez política e persoal.
Como non se trata de cuestionar a democracia como a mellor forma de establecer as regras do rogo, vou dar un paso a favor da constitución dun goberno de coalición.
Quero que os partidos políticos, que din representarnos a todos aínda que nós o dubidemos, se sumen a un compromiso de goberno, vincúlense a unha folla de ruta non escrita nin por Angela Merkel nin polas escuras interioridades dos poderes económicos.
Gustaríame que todos os partidos políticos (grandes e pequenos, nacionalistas e non nacionalistas) asinen un novo contrato social.
As súas cláusulas principais son as elementais, as primarias: medidas directas para o crecemento económico, fomento da actividade emprendedora, redimensionamento do estado das autonomías, medidas activas de emprego e mantemento do sistema público de saúde, educación, pensións e dependencias.
Trátase ou debe tratarse dun contrato sen letra pequena. Sen "revolving doors". Quen entre en política que entre voluntariamente e que saiba dende xa que o seu paso será temporal, que logo terá que saír ao mercado laboral e proseguir a súa vida como un cidadán máis, cada un coa súa mochila de estudos e de habilidades profesionais.
Os recursos que saian das xubilacións e sobresoldos que non se van levar nin políticos, nin banqueiros nin afíns. Do que non vai ser adxudicado a dedo e a sobreprecio. Da eficacia e eficiencia das administracións públicas. Da desaparición de asesores e demais familias homólogas que se multiplicaron ao tolo, sen control.
Control dos diñeiros, das entradas e saídas, boicot absoluto á malversación de fondos, á evasión de capitais e aos paraísos fiscais.
Non é tan difícil encontrar o diñeiro o que resulta ou lles resulta difícil é romper con rutinas tramposas, coas familias acomodadas, cos delincuentes de colo branco e cun desexo irrefreable por permanecer en política para vivir á conta de nós.
E quédome curto.

martes, 11 de xuño de 2013

O NIVEL DOS POLÍTICOS

O nivel dos políticos en España é lamentable. Dende hai anos escoitamos oitos cidadáns formular esta queixa. Este sentimento popular confírmase con numerosos estudos e enquisas, onde se valora os políticos como un dos principais problemas de España e se lles puntúa con suspensos clamorosos.
 A política non se conforma unicamente coas persoas que exercen postos de representación ou de dirección nos partidos, senón que tamén a integran os xornalistas, os medios de comunicación, os líderes xeradores de opinión, os líderes dos traballadores, dos empresarios, e todos os cidadáns opinen ou non e participen ou non no debate político.
É evidente que aqueles que se dedican á política veñen dando mostras do baixo nivel dos políticos en todos os partidos. Non podemos deixar de recoñecer esta situación, que é moito máis grave precisamente polo grao de exemplaridade que deben asumir os que se dedican a este labor.
Pero o debate sobre o nivel da política en España debe ir moito máis alá.
Os xornalistas e os medios de comunicación, que en moitos casos exhiben un grao de dependencia ideolóxica, partidista e mesmo persoal desorbitado, non axudan a que a información e o debate público gozo do nivel e calidade que debe ter. Se partimos de información incorrecta, non veraz, incompleta, e en ocasións manipulada, o resto do debate non pode ter o nivel axeitado.Os xeradores de opinión, xa sexa xornalistas, líderes de movementos sociais ou personaxes mediáticos de calquera índole responden en moitas ocasións a intereses moi particulares que condicionan claramente as súas opinións e posicionamentos. Non existen practicamente líderes que opinen en liberdade e con criterio propio sobre asuntos do debate político.En canto aos líderes dos traballadores de todos os ámbitos, dise que parecen inmersos dende hai anos en posicións defensivas moi conservadoras, máis preocupados por preservar os dereitos dos traballadores aplicando estratexias do século XIX que por participar nun debate político do século XXI, con modernidade e visión de futuro. É evidente que neste caso a forte crise económica e as políticas laborais retrógradas obrigaron os sindicatos a situarse neste tipo de estratexias, sen ter marxe para elevar o nivel dos seus posicionamentos no debate político do país.
Os representantes empresariais veñen sufrindo condenas xudiciais por malas prácticas e resultados empresariais nefastos, sen que isto sexa óbice para que sigan atrevéndose a opinar sobre como se debe xestionar o país. Os líderes dos empresarios representan un empresariado que busca máis beneficios hoxe, en vez dun maior valor da súa empresa mañá. Por iso defenden despedimento libre, recorte de dereitos, etc. Só buscan o bonus de decembro, sen importarlles que a empresa peche en xaneiro. Moitas veces fálase do baixo nivel da produtividade en España, e responsabilízase unicamente os traballadores, esquecendo a produtividade empresarial, é dicir a eficacia dos que organizan os factores de produción. Afortunadamente os empresarios españois non son así na súa maioría. Non obstante, os voceiros que dispoñen de micrófonos mediáticos se o son, e os utilizan para intoxicar o debate púbico.
Por último, encontrámonos os cidadáns, que como suxeitos políticos forman parte do sistema político español, e polo tanto determinan tamén o nivel político do país. As opinións e forma de actuar dos cidadáns veñen moi condicionadas por todos os colectivos sinalados anteriormente. Non obstante, isto non é escusa para non esixir aos cidadáns un nivel mínimo de formación, información, respecto e responsabilidade á hora de participar no debate político. Se os cidadáns non entenden o seu papel no sistema político nin asumen a responsabilidade das súas accións e expresións o nivel da política en España pode mellorar.
Todos estes suxeitos políticos son corresponsables da situación e do nivel da política española. Agora ben, é evidente que non todos teñen o mesmo grao de responsabilidade.
Os principais responsables desta situación son, sen dúbida, quen se dedican ou se dedicaron á política nos últimos anos.
En España sufrimos un circulo vicioso moi perverso que condiciona todo o sistema. A valoración dos políticos é baixa e o ataque xeneralizado que sofren supón un tremendo desincentivo para que xente con elevado talento e capacidade se dedique á política. Como moita xente brillante renuncia a estar en política, o nivel medio é menor, e como consecuencia a crítica xeneralizada aínda maior. E así o ciclo comeza de novo.
Por suposto que hai cidadáns brillantes que se dedican a funcións políticas, pero ninguén pode negar que moitos cidadáns moi valiosos, capaces e con experiencia acreditada, malia ter vocación política, declinan participar en procesos políticos polos fortes desincentivos que existen.
Moitos destes cidadáns optan por opositar, por dedicarse a traballar no sector privado, con mellores retribucións e menor desprestixio social, ou por traballar no estranxeiro, xa sexa en funcións públicas ou privadas.
Por outro lado, nos principais partidos políticos militan numerosos cidadáns con excelentes perfís e que poderían achegar con éxito as súas capacidades a labores de xestión pública. Non obstante, estes recursos humanos son xeralmente desaproveitados, xa sexa pola escasa ambición destes militantes (desincentivados polo explicado anteriormente) ou por un sistema electoral e de selección de cargos públicos que non premia nin fomenta a capacidade e o talento.É imprescindible romper con esta situación. Pero esta tarefa non resulta sinxela. Só un forte liderado e unha gran vocación política por parte dunha nova xeración honesta, nobre e valente pode dar o salto necesario que precisa este país.Como vedes son moi crítico coa situación actual, pero tamén moi optimista respecto ao futuro. Vexo unha xeración que no medio prazo vai ter a sa ambición, a vocación e a honestidade de asumir con humildade o papel que lle corresponde. Esta xeración romperá con este círculo vicioso perverso, e saberá aproveitar o capital humano dos partidos e da sociedade. E farano sen os complexos que existen hoxe en día, e contando tamén con persoas moi valiosas da xeración actual que achegarán a súa experiencia e coñecemento.Moitos pensaredes que se trata dunha utopía ou dun sono inalcanzable. Ben, é posible que teñades razón.
Pero como di un bo amigo, na situación actual non nos queda outra que soñar e traballar. Eu dende logo non só non me resigno, senón que aposto claramente por este proceso e por este futuro.
Se queremos que as cousas cambien necesitamos esperanza, enerxía e tamén soñadores con algo de inxenuidade.
Para conseguilo correspóndenos apoiar a xente nobre e honesta que demostra capacidade, compromiso e valor. Que os hai, e moitos. Temos que axudalos na súa formación política e no seu camiño. Esta simple e humilde tarefa é a que me apetece e me ilusiona levar a cabo, e para a que vos pido a todos a vosa colaboración.
Poñamos enerxía, esperanza e algo de inxenuidade.


luns, 10 de xuño de 2013

MOVIOLA

Cando xermolaron as primaveras árabes, preguntámonos como se podían considerar democracias uns réximes que non garantían os dereitos das mulleres 
Recórdana? Que se foi penalti, que se non, que se volve dalo... O aparato que revolucionou as vellas tardes de fútbol, ameaza agora con gobernar o noso destino. As reválidas, a materia de relixión, a lei do aborto de 1985, os emigrantes en Alemaña, a pobreza... E as mulleres. O feminismo inspirou a única revolución social triunfante no século XX. No XXI, seguimos representando a maioría da poboación mundial, pero a igualdade que non conseguimos está cada vez máis lonxe. A xerarquía católica salvadoreña denuncia que a traxedia de Beatriz, embarazada dun feto inviable que pon en risco a súa vida, é unha manipulación a favor do aborto. A tunecina Amina Tyler afronta unha severa condena por dispoñer do seu propio corpo nun país musulmán. Cando xermolaron as primaveras árabes, algúns -máis ben algunhas- preguntámonos como se podían considerar democracias uns réximes que non garantían os dereitos das mulleres. Esta é a resposta. Pero non pasa nada.
En España, xa o ven, tampouco. Non obstante, vendo a alegría coa que o Goberno lle dá á moviola, sorpréndeme que non promovese aínda unha medida que solucionaría moitos dos seus problemas. Cunha reforma aquí, outra alá, poderían incapacitar administrativamente as mulleres como nos anos corenta do século pasado. Imaxínanse o ben que lle viría á ministra de Sanidade que o seu marido puidese abrir e pechar contas bancarias ao seu nome sen ter que darlle explicacións? De la Infanta, xa, nin falamos. E iso sen contar con que prohibindo o traballo remunerado ás casadas, como Piar Primo de Rivera logrou na posguerra, baixaría o paro unha barbaridade. O voceiro do PP no Congreso declarou que Ana Mato non é parva, e ten razón. Somos moito máis parvos os demais, por tragar co que estamos a tragar.