domingo, 29 de xullo de 2012

sábado, 28 de xullo de 2012



5.693.100 PARADOS=24.6%

O FMI prevé unha recesión aínda máis dura tras o último recorte de Rajoy

O Fondo duplica a caída do PIB estimada para 2013, ata o -1,2% polo impacto das novas medidas de axuste do gasto e subas de impostos. Formula outro aumento do IVE en 2014


GROENLANDIA QUEDA SEN XEO SUPERFICIAL

Coa situación de "shock" en que estamos pola economía, este tipo de noticias pasan desapercibidas... pero a súa importancia é enorme.
A cobiza ilimitada e a irresponsabilidade criminal do capitalismo non só levaron a unha crise económica monstruosa, senón a unha deterioración acelerada do planeta cuxas repercusións en sufrimento humano poden ser aínda moito maiores do que vimos ata agora.
Si, refírome ao cambio climático, ese feito xa indiscutible, que Rajoy negaba non hai moito (baseándose nun "primo de zumosol experto" que dicía ter).
É verdade que a Terra sufriu numerosos cambios climáticos debidos a causas naturais, algúns moi catastróficos. Pero a novidade do actual é que a intervención humana o está a acelerar vertixinosamente. Sabemos que o resultado vai ser terrible, pero ninguén renuncia aos seus beneficios a curto prazo para reducir a emisión de gases...
Parece unha actitude suicida, totalmente irracional, pero non o é... Non o é para a minoría de supermillonarios (a grande oligarquía capitalista) que poderán manter algúns "oasis" de terras fértiles, con boas temperaturas e libres da desertización e as inundacións: o resto da humanidade (centos de millóns de persoas) pódense (podémonos) ir á merda e comer uns a outros cando o seu hábitat sexa tragado polas augas, ou se converta nun deserto estéril pola seca perpetua.
Por instinto de supervivencia deberiamos reaccionar.

venres, 27 de xullo de 2012

SEN CONFIANZA OU VENDETA

As claves de todo o que está a pasar están en mans de alguén que move os fíos de acordo aos seus propios intereses que poden ser económicos ou políticos; nacionais ou europeos; falta de confianza ou vendeta. Unha persoa ou unha organización moi poderosa, moi orgullosa e moi soberbia diría eu; ou tamén poderiamos falar de moi irresponsable, moi avariciosa e moi insensible. Un amigo meu utilizaría un exabrupto que a todos seos acontece cando a perplexidade e a ignorancia nos abaten sen permitirnos unha palliña de comprensión ou de esperanza sobre o noso máis inmediato futuro.
Quen ten a solución, o Banco Central Europeo ou o Goberno de Mariano Rajoy? Xa se comprou débeda e non se solucionou o problema, din en Frankfurt sinalando algunhas partidas de gasto do presuposto español que se poderían recortar sen tocar os servizos básicos do Estado como a Sanidad, a Educación, os Servizos Sociais ou a Defensa. Claro!, o custo político de afrontar ese recorte dentro dunha profunda reforma das administracións públicas considérase nalgúns sectores do Executivo de Rajoy moito máis alto que a propia intervención total, que tampouco resultaría a panacea se non se adoptan as reformas das estruturas do Estado. Gota a gota, as comunidades autónomas van solicitando oficialmente a axuda do Fondo disposto polo Goberno.
Tras a Comunidade Valenciana vai a de Murcia, despois dun sainete de desmentidos absurdos, e outras tan relevantes como Cataluña sopesa tomar a mesma decisión. Podemos botar a culpa a Europa, que a ten en gran parte, pero hai que facer os deberes en España e hai que repartir os sacrificios e que non sexan sempre os mesmos os que tiren do carro e para elo fai falta un grande acordo entre todos, liderado pola maioría absoluta de Mariano Rajoy que é un activo que hai que xestionar con precisión e autoridade política dentro do consenso xeral. E para iso, hai que rematar coa desorde das comunidades autónomas que provoca gran desconfianza internacional cara a España se non se afronta unha revisión en profundidade de todas as administracións do Estado.
É a gran tarefa pendente agora.

xoves, 26 de xullo de 2012

A GRANDE ESTAFA

- Creamos unha sociedade egoísta, insolidaria, artificial..., vimos como "socios" nosos levaban aos seus cidadáns á fame en Grecia e deunos igual, sempre nos dá igual, cada un mirando polo seu, ata que nos toca a nós a pelota. Se es insolidario, ao final sempre gaña o peixe máis grande. Non fomos os primeiros, tivemos os exemplos dos países quebrados, pero nin así evitamos o colapso.
- O sistema económico funciona como unha estafa, baséase no crecemento e na débeda, sen débeda non hai crecemento, se un país crece é porque se está a endebedar ou estase a endebedar a outro país. É un sistema que garante o benestar nuns poucos países a costa especular coa débeda doutros, facéndonos pagar intereses imposibles (7%). Todo o que produce ese país se destina a pagar débeda, non a dar de comer os seus cidadáns. Vímolo en toda América Latina, a xogada sempre é igual, corrupción e débeda.
- É o neoliberalismo, non hai regras, todo vale, se permite gañar diñeiro de calquera forma. Se estafas aos ricos vas ao cárcere, como Madoff, se estafas aos pobres, vaste co diñeiro e ademais rescátante. O paradigma do neoliberalismo é a desaparición do Estado, pero é falso, se queren Estado, para socializar as perdas. En España, a banca española e estranxeira coa especulación inmobiliaria estivo a dar beneficios multimillonarios durante moitos anos, beneficios privados, agora están en quebra e o banco non ten nada, ¿onde están os beneficios?, ben, que son privados, beneficios que eran falsos, eran sobre produtos que no futuro darían perdas. Todos os beneficios se retiraron do banco, agora dá perdas, pero faise pagar á poboación civil a grande estafa. E o que aínda asombra, é que non se fixo absolutamente nada, non se puxeron medidas para parar a especulación, non hai taxa aos bancos, non se regula o que poden ou non poden facer, non se separa a banca de alto risco (a enxeñaría financeira) da banca tradicional da economía real. Cada día están a inventar novas formas para gañar diñeiro partindo de estafar os cidadáns.
- É o resultado de anos e anos de deixar aos grandes bancos as mans libres, agora téñeno todo, ata a democracia e o futuro de todos. Non é un problema só deste país, a corrupción, o engano, a ausencia de ética, de valores... é cada vez maior, só importa o diñeiro e a forma de conseguilo é o de menos.
- Esta crise non é só económica, é o colapso do sistema en todos os seus sentidos. Ningún
sistema baseado no crecemento infinito e no aumento da desigualdade pode sobrevivir. DOREMA

mércores, 25 de xullo de 2012

TODO EMPOZOU EN VALENCIA; TODO REMATA EN VALENCIA

Alguén debería analizar a tráxica parábola que se está a escribir hoxe: a Comunidade Valenciana (goberno PP) foi o grande escaparate de todas as corrupcións e abusos que soportamos os españois ao ancho e ao longo da nosa xeografía política durante os últimos anos; a Comunidade Valenciana (goberno PP) é a que vai levar ao Goberno de España (do PP) a pedir socorro ao mundo para salvar unha economía (a española) que se nos vai das mans camiño á ruína. Valencia (en quebra) pide axuda ao Goberno central (que pode quebrar). Outra coincidencia: Caixa Madrid xa fixo un ensaio deste modelo fusionándose con Bancaja (Valencia).
Nunca, nunca a vida nos había dato tempo a comprobar que os erros se pagan e os castigos se concretan. O único horrible nesta fábula é que os que van pagar os estragos duns gobernantes autonómicos e nacionais (do PP) imos ser todos os españois.
A herdanza recibida era a valenciana. A crise bancaria empezouna Valencia. Non se trata de intervir a Comunidade de Valencia, trátase de ocupala.
Pobres valencianos que non se decataron de que votaban aos líderes do afundimento de España!
Risas por uns traxes, bromas por uns bolsos, grazas por un aeroporto, chistes por unhas carreiras de coches, gargalladas por millóns e millóns públicos desaparecidos; e o PP gañando as eleccións en Valencia unha e outra vez. ¿Ninguén podía castigar semellante disparate? Si, a propia Comunidade de Valencia ¿Como? Sendo a institución que vai obrigar a España a entrar en terreo de rescate.
Que ninguén se esqueza, a Comunidade de Valencia (do PP) está a levar a España á perda de soberanía do peor xeito posible: suspendendo pagamentos.
A próxima vez que en calquera partido político (como pasou co PP) se descubra un fenómeno de corrupción xeneralizada, acordádevos de Valencia, acordádevos do ano 2012. Foi o ano que Valencia recibiu o castigo polos seus disparates ilegais. Pero castigo que imos sufrir todos os españois.
Hai uns días, Valencia contaminou o sistema financeiro español. Agora contamina toda a economía española.
Hai certa Xustiza cando a Historia nos permite comprobar que os disparates levan ao desastre. Pero non hai Xustiza cando os que imos pagar somos todos os cidadáns. Incluídos os que non somos de Valencia. Luis Solana

martes, 24 de xullo de 2012

O PESADELO

Foi algo que tomei na cea ou, como apunta a miña santa, ver na tele a última sesión parlamentaria, pero o caso é que soñei que se discutía a redución, a enfermos, vellos e pobres dos servizos sanitarios. A proposta era, por un lado, o pagamento das medicinas e outros actos médicos... A bancada aplaudía e escoitábanse berros de vale, vale, vale.
De novo o gran xefe anunciaba a rebaixa das prestacións aos traballadores e a redución dos subsidios ao parado. Os aplausos foron estentóreos: ¡Que se fodan, que aprendan!, ¡xa era hora! ¡Que marchen a Laponia! Sabido é, dixo o presidente recordando o gran fundador do partido, que os fillos da xente de dereitas son máis listos e preparados ¡suprimamos as bolsas!, ¡subamos as matrículas! ¡Que toda a educación sexa a cambio de diñeiro, que aínda hai clases! Vale, vale, viva a nai que che pariu, berraban os deputados postos de pé.
E nestas, e cun berro, espertei. Foi, díxenlle á miña compañeira, como unha película de terror... Claro, respondeu, como sobe o cine con isto do IVE todas as películas serán así: en branco e negro e de medo.
Entón acordeime doutra película, "Non haberá paz para os malvados", e dos corruptos, defraudadores, incompetentes e incapaces que levaron ao país ao bordo do abismo, pois a deriva económica non se debe aos funcionarios, senón aos que ocuparon postos e cargos que aparecen directamente relacionados con estafas, fraudes, dilapidacións, desviación de fondos etc.
De esquina a esquina deste doente país encontrámonos, por exemplo, en Valencia, cun alto cargo do PP que quedaba co diñeiro destinado á axuda internacional... Contamos, por ducias, os implicados en Gurtel, Brugal... Y se botamos unha mirada ao mundo das finanzas "atopamos" as desorbitadas e inxustas xubilacións dunha elite, á vez que nos encontramos con miles de concidadáns estafados polas "preferentes", e aí está o Estado, o Goberno, de bombeiro axudando a uns e escondéndose dos outros.
E xa, despertos, enfrontámonos á reforma laboral, ao recorte en educación e sanidade, o empobrecemento da sanidade pública, á mingua de liberdade.
Sabemos os que son e non haberá paz para eles... ata que haxa xustiza.

luns, 23 de xullo de 2012

INDESCRITIBLE

É absurdo nunha traxedia aplaudir ao destino.
Houbo ovación, pero non indescritible. Foi o balance irónico dun conferenciante algo defraudado nas súas expectativas. Agora estamos moi defraudados. Poderiamos dicir que vivimos inmersos nun Estado de Defraudación. O Goberno español non está a aplicar o programa electoral, senón o reverso. Co curioso resultado de que non fai o contrario do mal que fixera o outro, senón que afonda nese camiño, coa única salvidade de que antes se facía mal o ben e agora se fai ben o mal. Ou viceversa. Unha cuestión de fe, que conforta as parroquias partidarias, pero non arranxa o país. A saudade dunha confianza máxica que nunca chegou pode levar a unha estratexia ridícula. A da ovación indescritible. Vivimos ese bochorno cando a maioría do Congreso jaleó a intervención militar en Iraq, co cornetín do Terror das Azores. Os delirios de grandeza adoitan conducir ao indescritible. Tamén os complexos de inferioridade ou de impotencia. Vimos a volta do indescritible ao Parlamento. A ovación a unha fatalidade inexplicada. É absurdo nunha traxedia aplaudir ao destino. Hai unha soberanía que ninguén lle quitou a España. Loitar contra a corrupción. A corrupción non é unha casualidade derivada das vacas gordas. A gran corrupción é a causalidade principal. A promiscuidade política-financeira, o financiamento ilegal de campañas, o saqueo consentido do público, a depredación dos servizos sociais. Este Goberno ten que derrogar a indecente amnistía, promover o patriotismo fiscal como núcleo da identidade e non coquetear con xogos perigosos de Casinos sen Lei. Este Goberno ten o poder e o deber de acabar co mito dos "bos caciques". O se non, que saque en tour ao conducator Baltar cos seus cen coches de luxo para aterrar no aeroporto de Castelló, onde o berro da deputada Fabra,  "Que se fodan! ", dará paso á definitiva ovación indescritible. Manuel Rivas

domingo, 22 de xullo de 2012

O NOSO MAL É A CORRUPCIÓN

A crise que padecemos é un fenómeno complexo producido por múltiples causas, internacionais unhas, nacionais outras. Detrás hai responsabilidades humanas. Ser consciente disto é a condición intelectual necesaria para previrse contra calquera explicación reducionista ao uso, sexa de tinguidura económica ou puramente ideolóxico.
Os nosos gobernantes aparecen tan desorientados que só poden ir a remolque duns acontecementos que os superan. Necesitados de verdades como estamos, velaquí unha: o noso mal é a corrupción. Corrupción da política, que substitúe o encontro dialéctico polo monólogo mediático; corrupción da economía, que substitúe a produción sostible pola especulación depredadora; corrupción da democracia, que reelixe representantes que acreditaron a súa indignidade para iso; corrupción da xustiza, que ultraja a súa imparcialidade subordinándose a intereses espurios; corrupción das institucións, que desprezan a profesionalidade ante o servilismo. Respiramos unha atmosfera tan viciada que non se considera extravagante que a xustificada vergoña que deberiamos sentir se disimule con espaventos de pretendido discurso moral.
Aproveitemos a crise para facernos eticamente mellores, busquemos alianzas con socios que persigan unha auténtica reconstrución das nosas sociedades, española, europea e mundial. É un imperativo do noso tempo poñer en valor a Política, a Economía, a Democracia, a Xustiza e as Institucións. Non nos resignemos á melancolía. Sexamos educados. - M.G.F.

sábado, 21 de xullo de 2012

NON HAI VISIÓN EUROPEA

O problema é que en Europa non hai visión europea (á parte da germanocéntrica -por moi federal que a queiran chamar- de Merkel e os seus da que o BCE e a Comisión non son máis que instrumentos servís). Sendo así aplícase unha política baseada nunhas falsas premisas morais de "crime e castigo" polas que se supón que agora hai que expiar "irresponsabilidades" pasadas.
O máis rechamante é que esta forma de pensamento se adopte por fervorosos crentes no mercado autorregulado onde os conceptos de "responsabilidade" ou "irresponsabilidade" carecen de sentido: simplemente os axentes do mercado adoptan as decisións máis proveitosas en función dos sinais que este envía.
Que en España se xerou unha burbulla inmobiliaria? Indubidable Que iso se debeu aos estímulos do mercado? Por suposto. E que o irresponsable foi non o regular dende a política (algo ao que, por suposto, se tivesen oposto, opoñíanse e seguiríanse opoñendo hoxe todos os correlixionarios ideolóxicos de Merkel), tamén. A burbulla inmobiliaria que agora debemos "expiar" non foi unha "irresponsabilidade" investidora dos españois senón unha irresponsabilidade da política fiscal e monetaria (esta última en mans do BCE que só pensaba nos intereses alemáns de estimular a economía). Agora quérese desviar a atención do que foi efecto dun clamoroso fallo do mercado e das asimetrías da política monetaria europea a supostos "vicios" nacionais dos países que fomos vítimas desa asimetría Era virtuosa Alemaña cando incumplia o obxectivo de déficit? Oh si, só era un problema técnico a resolver cunha política expansiva do BCE (caia quen caia)! En cambio no caso de Irlanda, Portugal, Italia ou España -non entro no caso de Grecia e o falsamiento das súas contas- é un problema de países viciosos do déficit, a vagancia e a ganancia doada (non é iso tamén o que buscan os especuladores financeiros?) que non saben gobernarse por se mesmos e hai que disciplinalos.
Por esta vía o euro non aguanta un ano máis de depresión económica e a UE non aguanta unhas eleccións máis ao Parlamento Europeo.

venres, 20 de xullo de 2012

UN PAIS DE GOLFOS

Nun sistema gobernado por golfos o normal é que as leis se fagan para os golfos e os rufiáns. O caso das Caixas de Aforros é a proba de que neste país non existe a xustiza, ata agora se metia no cárcere ao atracador que entraba na sucursal e se levaba o diñeiro pero a lei non tenia previsto que o maior atraco se producirìa dende dentro.
Son moitos os estafados por Bancaja, agora Bankia, e que non vemos xustiza por ningún sitio. Pero claro, unha cousa é a inmoralidade, aquilo que en calquera país civilizado pasa a ser delito e que no noso país pasa a non se plasmar no Codigo Penal nin Civil. Polo tanto, un pode ver como desvalixan unha Caixa de Aforros e a deixan quebrada e aqui non pasa nada porque non hai delito niso. Mentir nos balances tampouco é delito agás para nós, os cidadáns normais, que cando entregamos as contas ou declaramos ante Facenda nos pode caer o pelo e mesmo podemos rematar no cárcere, pero non para eles que poden maquillar un burato mais grande que a capa de ozono e non o detectar ninguén porque o seu cómplice é tamén unha autoridade, o Banco de España.
De novo o Estado nos envia aos seus cans, os inspectores de Facenda e Traballo para esquilmarnos aínda máis e acabar de pechar as poucas empresas que xa non aguantan nin unha demora no pagamento por parte de Administraciòn nin unha exportación por falta de crédito. Iso se, ao que non paga e ao que falsea os seus balances os deixa tranquilos, é a ditadura inmoral que padecemos a que acabará co tecido empresarial español en menos dun ano.
A inmoralidade non está penada nun país corrupto, é máis prémiase e está ben vista pola casta política. Hoxe temos máis politicos inútiles que médicos, policias e bombeiros xuntos, tamén temos mais reinos de taifas con empresas públicas que son inservibles pero que deixan unhas débedas astronómicas a puñados, temos colocados nesas empresas a infinidade de parentes, militantes e demais fauna afín aos partidos políticos pero nada diso se toca, as inspeccións están para os demais.
Un réxime de corrupción prodúcese por dúas cousas: Ou ben por unha chegada masiva de delincuentes ás institucións ou ben por unhas regras de xogo inmorais que permiten que non haxa mecanismos de control nos nosos gobernantes. En España danse os dous requisitos.

xoves, 19 de xullo de 2012

FRAUDE OU IGNORANCIA

Non son as contradicións xa coñecidas. É que todo o programa do PP é unha trangallada se se compara co feito.
¿Non tiña o PP idea ningunha da profundidade e a natureza da crise económica (como no seu momento lle sucedeu a Zapatero, polo que foi acoitelado dialécticamente) ou, coñecéndoa, perpetrou unha xigantesca fraude co seu programa electoral? ¿Tiña un programa oculto -que é o que se está a aplicar-, como sostiñan algúns, ou non tiña nada, como dicían outros? ¿Son sectarios os seus principais representantes no Goberno ou uns malos xestores? Cando pase o tempo e se analice cun pouco de distancia o período actual, os politólogos haberán de abrir un capítulo en relación coa calidade da democracia, ao comparar a práctica política aplicada polo equipo de Rajoy co que dicía na oposición, inmediatamente antes de chegar a La Moncloa.
Non se trata, unha vez máis, de establecer as analoxías e diferenzas entre o que dicían e o que fixeron en materia de abaratamento e facilidades para o despedimento, subas de impostos directos e indirectos, deducións para a compra de vivenda ou adelgazamento do investimento público en I+D. É que todo o programa electoral (nas súas dúas versións, a completa titulada Lo que España necesita, ou a abreviada, Súmate ao cambio. 100 propostas para o cambio) é unha trangallada no concreto e no filosófico. Nada ten que ver o PP teórico de antes do 20 de novembro co posterior, o que acentúa as preguntas iniciais: era ignorancia ou engano?
Obsérvense os eixes fundamentais do programa electoral, entre os que figuran textualmente o crecemento económico e a xeración de emprego, a mellora da educación, a garantía da protección social coa sanidade e a educación como prioridade, o fortalecemento institucional e a rexeneración política ou a fiabilidade no exterior. Poderíanse entender algúns pasos atrás conforme avanzan os problemas económicos, pero non aquela apelación ao diálogo sobre "todas as accións e acordos políticos" que ofrezan solucións duradeiras en relación ás permanentes cabazas dadas á oposición sobre un pacto de Estado para saír da crise. O as chamadas á revitalización ao Parlamento, recoñecendo "o dereito da oposición a promover iniciativas" ou recuperando "o sentido constitucional do decreto-lei", cando case o 80% das iniciativas mandadas polo Goberno ás Cortes se fixeron por este procedemento sen que moitas delas estivesen acuciadas pola urxencia que o xustifica.
Tanto desgaste na palabra dada en tan poucos meses. Como cando o PP defende no seu texto programático o compromiso a "preservar o carácter universal e a calidade dos servizos públicos que conforman o Estado de benestar" ou "co mantemento do poder adquisitivo das pensións". ¿É posible que nas filas da dereita haxa quen siga defendendo, sen ruborizarse, que os elementos claves do seu proxecto ("ilusionante") se centran na xeración de emprego e de oportunidades, a mobilidade social e o compromiso co benestar, cando toda a política económica destes seis meses foi en dirección contraria?

mércores, 18 de xullo de 2012

O RESCATE É CUESTIÓN DE HORAS

Ao rebaixar o soldo dos funcionarios e subir o IVE o consumo só pode caer, ao caer o consumo caerá o PIB (tamén caerá por certo polos novos recortes que se van facer aos gastos dos ministerios que en realidade son transferencias a empresas e cidadáns), ao caer o PIB subirá o paro, baixará a reaudación por IRPF e aumentará o gasto por desemprego co cal se comerá unha parte moi importante da redución do gasto creada pola redución do soldo dos funcionarios e a suba do IVE.
Polo tanto a redución do déficit de existir vai ser mínima, pero o paro vaise disparar e a recesión tamén. Ao non haber crecemento nin perspectivas do mismo (porque ¿de onde vai vir o crecemento se cada vez hai menos consumo, menos investimento e menos gasto público?) pois entón as axencias de cualificación nos van rebaixar directamente a bono lixo como fixeron a Grecia e Portugal, entón a prima seguirá disparada porque a ver que investidor estranxeiro vai comprar un bono lixo, como as axencias non cualifican por enriba do pais o risco dos bancos e as empresas quere dicir que todos os bancos e empresas incluídos Telefónica e Repsol por exemplo van ser bono lixo e non poderán refinanciar a súa débeda, co cal a espiral vai ser infernal para todos.
Por outro lado Rajoy fai toda unha serie de malabarismos para eludir a palabra rescate cando en realidade estamos rescatados como Grecia e Portugal porque nos están a pedir exactamente as mesmas medidas que a eles (eliminar a paga extra aos funcionarios, subir o IVE, etc), pero a gran diferenza é que estes países polo menos admitiron o rescate e están a pagar uns tipos de interese do 3 ou o 4% e nós coas mesmas medidas estamos a pagar case o 7%, ou sexa, que somos parvos ata para isto (porque estamos a pagar máis por intereses do que deberiamos se nos declararamos rescatados e estamos a engordar o déficit ao parvo).
De todas as maneiras témome que o rescate será completo proximamente porque literalmente non imos poder conseguir o diñeiro necesario nin aínda pagando o 7% (parece ser que xa case todos os investidores fuxiron, incluídos os bancos nacionais e nas últimas poxas é o propio Estado a través do fondo da Seguridade Social o que está a comprar a débeda a si mesmo, pero o diñeiro do fondo se vai esgotar rapidamente).
En miúdo circulo vicioso infernal meteunos o goberno (o mesmo no que están Grecia e Portugal)

martes, 17 de xullo de 2012

DESTRUCCIÓN A TODA COSTA

O urbanismo salvaxe, a construción de infraestruturas e a contaminación destruíron nas últimas dúas décadas 7,7 hectáreas de litoral ao día para crear urbanizacións, chan industrial e chan comercial. O 44% da poboación española vive na costa, que representa menos do 7% do territorio, o que supón unha gran presión sobre a franxa litoral, ata tal punto que nalgunhas comunidades máis do 75% dos terreos lindantes ao mar son urbanos ou urbanizables.
A mala xestión costeira significa un gasto de diñeiro público que supón "parches" cortoplacistas, de 100 millóns de euros de media cada ano, tendo en conta só os Presupostos Xerais do Estado de 2012, para a rexeneración de praias, construción de espigóns, dragados ou reconstrución de paseos marítimos.
Actualmente perdeuse case o 60% da superficie de brañas costeiras, o 70% das lagoas costeiras e só o 20% dos sistemas dunares está en bo estado. Nacións Unidas estima que en España se perdeu, debido ao urbanismo e á contaminación, un 62% dos beneficios económicos e ambientais da costa. Precisamente, un dos principais problemas identificados é o feito de que ao executarse obras na costa non se considera o impacto económico engadido á perda do capital natural.
A política actual de costas tampouco está a ter en conta a ameaza á que se enfrontan as localidades ribeirás debido ao cambio climático, que supón que o Estado terá que asumir un custo de 3.415 millóns de euros de aquí a 2100 debido á intensificación dos temporais e a suba do nivel do mar. Contrario ao que cabería esperar fronte a este escenario, non se están a formular estratexias políticas de futuro, pola contra, anunciouse unha reforma da Lei de Costas "á carta" máis permisiva con proxectos ilícitos no litoral.
A reforma da Lei de Costas, debe considerar a inclusión dunha fiscalidade ambiental, a xeito de ecotaxa, que reverta na conservación do litoral e as súas servidumes de protección. Este investimento sociabilizaría os beneficios e privatizaría os gastos, que é xusto o contrario do que sucede na actualidade. GRENPEACE ESPAÑA

luns, 16 de xullo de 2012

ANATOMÍA DUNHA CRISE

O caso aberto contra Bankia é importante, pero é necesaria unha investigación pública sobre todo o sistema financeiro español.

Dende que o Goberno español decidiu rescatar Bankia hai dous meses, houbo innumerables chamamentos en España para investigar que é o que se fixo mal. Os líderes políticos fixeron oídos xordos porque temían que puedieran evidenciarse os seus estreitos vínculos coa xestión do banco.
Os xuíces teñen agora o asunto nas súas mans. A Audiencia Nacional abriu o caso para investigar se os altos executivos de Bankia falsificaron as contas e furtaron datos os investidores durante a saída a Bolsa da entidade. Un deles é Rodrigo Rato, exministro de Economía e ata fai pouco presidente de Bankia. Se hai responsabilidades penais deben quedar ao descuberto. (...) Pero esta investigación non debería distraer da máis ampla cuestión acerca de que se fixo mal en todo o sistema financeiro. Só unha investigación pública pode demostrar que España é capaz de afrontalo para salvar o resto do sistema. (...)
A clase política ten razóns para estar preocupada cunha investigación que pode irritar os votantes. Pero evitar o mea culpa pode xerar unha reacción aínda peor. No caso de Bankia, centos de miles de clientes adquiriron accións cuxo valor se derrubou dende a saída a Bolsa. (...)
En caso de que Madrid abrise unha investigación, o seu podería ser un bo exemplo para o resto de Europa. (...) Manter esas íntimas relacións entre os bancos e os políticos é incompatbile coa ambición da eurozona de contar cunha unión bancaria.  FINANCIAL TIMES

domingo, 15 de xullo de 2012

POR UNHA ECONOMÍA PARA O BEN COMÚN

Parece evidente que a crise que padecemos a nivel mundial é polo sistema herdado caducado, arbitrario e ilexítimo. Canto vemos sucede, só son os efectos duns vicios ocultos históricos causantes de case todos os males e problemas. Non se pode seguir permitindo que unha minoría se siga levando os beneficios e excedentes xerados e máis pola inmensa maioría dos cidadáns. Se non fose por este sistema ilexítimo e discriminatorio que temos, estariamos en situación de grave crise en todo o mundo, pois simplemente estariamos en equilibrio eficiente moi próximo a cero sen apenas débedas.
Afortunadamente a dispersión do coñecemento e o progreso tecnolóxico actual permítenos aplicar solucións inmediatas e progresivas en harmonía e equilibrio, sen a división e exclusión das persoas por calquera causa, de modo que se dispersen os medios e recursos para que poidamos atender colaborando as necesidades humanas de xeito eficiente sen vantaxes para ninguén.
Necesítase escandallar e/ou baremar en unidades de tempo todas as cousas, de modo que se poidan establecer o seu equivalente monetario dos custos directos e indirectos, así como un agregado para beneficios que incentive un crecemento sostido no tempo. Unha vez establecido o escandallo en todos os sectores produtivos coas correspondentes escalas e/ou tramos segundo capacidades e medios, pódese implementar por exemplo o sistema REEP, un sistema que ofrece a oportunidade de integrar a compradores e vendedores na repartición xusto e equilibrado dos beneficios xerados polas súas accións de compra/venda de produtos, bens e servizos.
Multitude de indicios asoman por todas as partes da súa latencia. Ao parecer, o futuro é mellor do que pensamos actualmente e de como será digamos dentro de 10 anos. Dispoñeremos de abundancia e moi pronto, seremos capaces de satisfacer e superar as necesidades esenciais básicas de cada home, muller e neno do planeta.
Así, as diferenzas deben de sobrevir pola propia natureza e o esforzo do intelecto, non polas cousas e medios creados polo home. As cousas creadas polo home deben de estar ao servizo do ser humano e non ao revés como sucede, pois entón de que serve o progreso se só se benefician uns poucos privilexiados a custa dos demais.
J.B.M

sábado, 14 de xullo de 2012

SEIS MESES CON MARIANO, MENOS DIÑEIRO E PEOR SAÚDE

Póñennos malos, oia... E é que padecemos un ministro (Sancho Rof) que comparou unha epidemia mortal cun bichito que se caía da mesa se morría. Despois tocounos aguantar unha ministra que curaba todo con óso de porco ben cocido (Celia Villalobos); pasamos pola ministra zamorana-pontevedresa que era lista de aquí espérote (subiron as listas de espera nos hospitais) e agora maltrátanos unha señora (Ana Mato) que non sabía cantos coches tiña no seu garaxe... A ela débese o repagamento, a supresión de medio millar de fármacos para -di- doenzas menores e a ela débese o consello de cambiar a penicilina por herbas e hojitas do campo (tisanas)...
Señora, polo menos ofrézanos marihuana! Iso pide don Mario Vargas Llosa (sóalle?) ao comprobar que a prohibición da droga só serviu para converter ao narcotráfico nun poder económico e criminal que multiplicou a inseguridade e a violencia... Ministra: vostede se que nos pon malos.
Madrid, Valencia, Castela-A Mancha e Galicia: aquela fusión que nos prometía o ouro e o mouro saltou feita estelas cos defraudados enganados e cabreados; a fiscalía hip, hip, hurra! demandando a NCG; un particular involucra no caso ao señor Méndez e fillos e Feijóo (que me di don Alberto?) avoga tamén pola investigación mentres o señor Negreira está disposto a retirar honras e medallas e a Audiencia Nacional di "quietos, parádevos e o denunciante promete insistir. Y ¿Falamos de Bankia? Se parece a película de "Todos ao cárcere" cunha restra de imputados recoñecibles, na súa maioría, por pertencer ao partido da gaivota. Arruinaron miles de persoas, conseguiron créditos baratos e puxeron a economía a pan pedir...
O GAIÁS E OUTROS CHOIOS. Non o van crer pero segundo o conselleiro Vázquez, o "sindios" do complexo-mausoleo é culpa... do !bipartito!
Ou sexa, que nin Fraga tivo nada que ver e Cuíña, Feijóo e Pérez Varela pasaban por alí pero cos ollos pechados. O caso é que aos trece millóns xa invertidos pola Xunta hai que unirlle entre seis e dez millóns máis para un proxecto insostible e interdito, como o propio plan presentado a bombo e prato e que manda !carafio! É un plaxio de estudos que aparecen en internet...
E nos xornais aparece outro gran choio: "Xunta e Goberno dan o dobre do necesario para rematar en asilo ilegal. Ademais sufragaranse outras obras como festas gastronómicas, por non falar dunha subvención para o talaso ilegal de Oia sobre o que pesa orde de derrubamento.
DEBERES PARA FEIJÓO. Ao rebufo do convite aos mariachis e antes da viaxe de don Alberto por América (por atún e ver o duque) ao presidente puxéronlle deberes: en Xénova, que adiante as eleccións ao veranciño de San Martín ou á festa de san Martiño e o meu querido amigo Anxo Guerreiro, que se explique. Que faga as contas: ¿Como vai o do coche eléctrico que ía converter a Ourense en Detroit? ¿Onde están as empresas acuícolas prometidas para sementar o litoral de peixes e euros? Onde quedou o Plan Eólico... ¿Levoullo o vento...?
Recortan a merenda aos presos en Cataluña; retiran a auga aos internados en hospitais da Mancha; crecen as listas de espera en sanidade ata un 17% e os evasores, os defraudadores, terán novas facilidades para regular os seus delitos. E en TVE volve Ana e os Sete e Curro Jiménez. Reaparece o Códice e descobre o bosón de Higgs, segundo cren os científicos (agás o voceiro da Conferencia Episcopal) a explicación do Universo.

venres, 13 de xullo de 2012

AS QUENLLAS E OS POLÍTICOS

Só a palabra quenlla (tiburón) fai estremecer ao máis gallito, e se non, imaxina a escena dunha praia tranquila, o mar en calma e alguén con voz desgarradora berrando "tiburooooonnn", a ver quen é o machote que nin se inmuta.
Pero isto é unha lenda porque as quenllas, ao igual que os políticos, non son perigosas e non atacan xamais o home. Para os sexistas imbéciles debo engadir que tampouco atacan as mulleres. Non obstante debo matizar que isto é así, sempre e cando a quenlla non probase xamais o sangue humano, porque entón son capaces de ulirnos a moita distancia converténdose en depredadores insaciables.
Se ademais estas quenllas que probaron carnada son territoriais, loitarán para non ter competencias alleas na súa circunscrición e devorar ao seu antollo en toda a súa posesión.
Cóntoche todo isto dos escualos porque coincide plenamente coa idiosincrasia dos políticos españois. Os nosos políticos son bos e honestos, si, e non son nada perigosos sempre e cando nunca probasen os beneficios de roubar impunemente das arcas do Estado e de ditar leis prohibicionistas porque entón se converten en quenllas con ansias de roubar e lexislar tan insaciables, que se converten nun perigo social.
Volvendo ás quenllas, imaxina que queres modificar a conduta dos marraxos asasinos levándoos a unha granxa escola de adestramento, ¿a que é imposible a súa reinserción?. As quenllas unha vez probaron o sangue humano a única posibilidade que hai, para que non sexan un perigo público, é a súa eliminación. O mesmo que os políticos. Acaso cres que a un político quenlla lle podes escribir unha mariconada de carta dicíndolle: Sr. Rajoy, é vostede marabilloso e felicítolle polo seu traballo pero os cidadáns queremos listas abertas, queremos fumar, beber, que non nos puteé con tantas -e parvas- leis, queremos estudar en español, sobre a baixada de soldos, de acordo, pero vostedes primeiro, queremos que fagan un ERE de políticos, queremos que rouben pero o xusto, queremos... Hai que ser imbéciles para pensar que unha quenlla contaminada modificará a súa conduta con doce peticións.
Españolito estás máis só que a unha, a Xustiza española é un bordel de putas, os valedores do pobo son os fillos do bordel e o teu, que nin vas de putas, nin es un dos seus fillos, tócate pagarlles o soldo e enriba, sen dereito a final feliz.
Non te equivoques, as quenllas igual que os políticos corruptos, só teñen unha solución, hai que decapitalos ou eles rematarán coa nación.
Así o penso e estou tan puteado que ata o digo. Juan Vicente Santacreu

xoves, 12 de xullo de 2012

O CANCRO DA CRISE É DOS POLÍTICOS

Que máis probas necesita Europa, para entender o desastre a que nos levan os seus dirixentes?. Catro anos de fracasos continuados para sacarnos da crise mediante a estratexia dos mesmos que a crearon, que nos empobrece dende a periferia cara ao centro. Catro anos de representantes do pobo entregándose ao Amo e manexando prácticas económicas, sen tomar unha soa medida política. Os que empurrados polo temor do resto do mundo a un contaxio, presentan, agora, como un cambio de orientación que só é unha escusa de entretemento.
Alemaña, baixo o mesmo principio que usou en "o seu momento" buscando un inimigo exterior que sobre o que cargar as culpas do seu fracaso económico,- unha tapadeira para a impotencia de edificio ideolóxico para encontrar solucións- agora coloca, ante os ollos da súa cidadanía, ao sur como velado de oito millóns de mini-job, que Alemaña non consentiría se non tivese un culpable alleo ao que mirar. Estamos a xogar ao mesmo e nese percorrido traizoouse o pobo grego e os países intervidos en defensa dunha política económica que destrúe a creación de riqueza para asegurar o cobramento a curto prazo da débeda que afundiu o sistema económico.
"O cancro desta crise é o endebedamento excesivo, haberá que recordar que quen o provoca é a burbulla. E que "na xestación dunha burbulla exerce un papel principal o sistema financeiro: sen sistema financeiro non hai burbulla porque a presión compradora que fai posible o aumento do prezo dos pisos e terreos se alimenta do crédito"

mércores, 11 de xullo de 2012

BANDIDOS Y TAHÚRES

Estaba fronte ao televisor vendo unha do Oeste -xa saben: tiros e pelexas; bandidos, truans e tahúres- cando, cansado de cabalos e malos, paseime á lectura dos xornais e, agora non falo do salvaxe Oeste, atópome con noticias que deixan a este país "cuspidiño" ao da película: A Xunta, resalta a prensa, ocultou un informe contra unha obra que beneficiou a Reganosa... e enseguida recordei as manifestacións (¡a ría e nosa non de Reganosa!) e o coñecemento dun pacto secreto entre o entón presidente galego, Manuel Fraga, e a empresa para favorecer á segunda, seguir mandando o primeiro, mentres, doutra banda, púñase en perigo a todo un pobo...
Ás historias dos irmáns James (Frank e Jesse) contrapómoslle os chanchullos das nosas caixas; ás tropelías dos gandeiros fronte a ovejeros, agricultores ou indios, temos a desvergonzada amnistía fiscal e o caso Gurtel.
Hai máis: a subvención "xunteira" a un tanatorio ilegal, en Oia: os xenerosos diñeiros que dan os gobernos de España e Galicia para esa festa gastronómica do cocido de Lalín...
Aquí están os xefes de Bankia onde ilustres nomes de "populares" políticos enfróntanse a demandas da fiscalía por indicios de catro grandes delitos e (máis cerca e cercados) os "nosos" da nova-vella caixa a quen tamén lles piden contas a xustiza...
E seguimos á espera de xustiza para os presuntos da Gurtel que, mentres o resto do país apertábase o cinto, eles "apañaron" enseguida millóns de euros para pagar a fianza e gastaron outros moitos "segundo a acusación" para pagar mitins do partido da gaivota.
E aí está, na súa casa tan ricamente, cun salario de máis dun millón das antigas pesetas, como premio ao seu paso pola xustiza, ao señor Divar, que fixo as contas do gran capitán e quedou con pas e azadons entre rosarios e misas. ¡E falan das pensións dos mineiros!
Máis "pelis"? Aí teñen ao electricista que roubou o Códice Calixtino, ao poli que o detivo, que como é do país, fixo enseguida a radiografía do ladrón : pechado, escuro, galego, mentres o deán aparece como un adiantado niso de Eres" que están ultimamente tan de moda.
Agora téñennos que contar que papel xogou a policía que desde fai un ano coñecía todos os detalles...

martes, 10 de xullo de 2012

INAUDITO SENADO

Se non o leo, non o creo. O Senado acaba de licitar un novo concurso para dotar de telefonía móbil aos 266 senadores e traballadores da Cámara Alta. O contrato é de 1,68 millóns de euros para dous anos e esixe ao adxudicatario que fornezo 440 liñas móbiles, 300 delas con "terminais smartphone de gama media/alta" e os 140 restantes" con prestacións básicas. O ano pasado, os senadores efectuaron 1,6 millóns de chamadas. En setembro de 2008, o Senado adxudicou outro concurso para contratar 725 terminais por un valor de dous millóns. O Congreso sacou en decembro do ano pasado un concurso máis económico por un importe máximo dun millón de euros. Neste contrato adquiríronse 600 móbiles. Cabe felicitar aos señores senadores, porque saben administrarse pero que moi ben nestes tempos de crises. Sobre todo, que non decaiga a festa, señorías.
Como tremendo contraste das horribles carencias que está sufrindo o españolito do montón, en relación coas súas respectables señorías, permítanme que faga pública a misiva que Mª Eugenia Martín Mendizabal, directora xeral do Instituto Nacional da Seguridade Social envío aos seus pensionistas, que non son senadores, por suposto: "estimado/a pensionista: Co obxecto de reducir o déficit público, por Real Decreto Lei 20/2011, de 30 de decembro, estableceuse un gravame complementario á cota íntegra estatal no Imposto sobre a Renda das Persoas Físicas, que resultará da aplicación nos períodos impositivos 2012 e 2013. Como consecuencia do anterior, o tipo de retención aplicable sobre os rendementos que se abonen a partir do 1 de Febreiro de 2012 deberán recalcularse tomando en consideración devandito gravame. Por iso, comunícolle que a partir do mes de febreiro de 2012, o importe liquido mensual da súa pensión quedará establecido en, resultado de aplicar sobre o importe íntegro un tipo de redución por IRPF do 22,07%. Lamentando os inconvenientes que esta situación púidolle ocasionar, saúdalle atentamente".
Aquí non se fala nin de senadores nin de ex directivos de NCG. Fálase de vostede e de min. Lamentable. E.P.M.

luns, 9 de xullo de 2012

TODO FALSO

Parece mentira que sendo tan bos na utilización do falso dianteiro non sexamos capaces de detectar as imitacións que nos venderon a prezo de marca.
Dada a rapidez coa que caemos na mendicidade, cabe preguntarse se o euro co que acudimos ás rebaixas das rebaixas non será unha pobre peseta disfrazada de señora rica. Vénnos agora á memoria a alegría absurda coa que recibimos o advenimento da moeda única, a pesar das desfeitas que produciu nas nosas existencias.
A vida encareceuse de hoxe para mañá nun vinte ou un trinta por cento. Fíxonos máis pobres, en fin, porque todo redondeouse cara arriba e porque tendo unha moeda de millonarios dábanos vergoña andar cunha contabilidade de pobres. Vendéronnos tan ben aquela peseta de cobre con antifaz de ouro que saïamos nos telexornais dándonos palmadas nas costas. Ata Aznar vangloriouse durante anos, con toda a cara, de habernos metido nese club no que agora nos tratan como a uns apestados ou como a ese parente pobre que intenta gardar as aparencias cuns Levi´s falsos e un Rolex falso e un bolso de Loewe falso e unhas Adidas falsas. E iso que a entrada no club fíxose a base de sacrificios aos que tamén entón chamabamos reformas.
Enseguida descubririamos que o noso sistema financeiro era falso e que as nosas caixas de aforro, todas falsas, estaban dirixidas por expertos falsos que roubaban diñeiro verdadeiro sen que ningún deles dea aínda cos seus ósos no cárcere. Todo falso, incluída esta pobre democracia apenas estreada. O curioso é que no recente triunfo futbolístico de España sexa decisiva a figura do falso nove, que polo visto é en realidade un oito: finxe que xoga arriba, cando en realidade xoga abaixo, para desconcertar ao adversario. Parece mentira que sendo tan bos na utilización do falso dianteiro non sexamos capaces de detectar as imitacións que nos venderon a prezo de marca. Juan J. Millás

domingo, 8 de xullo de 2012

LISTAS ABERTAS

O que lle sucedeu ao senador Juan Morano do PP, é unha proba ben clara de que a nosa democracia continúa estando sometida aos intereses dos partidos políticos.
Noutras palabras, o deputado ou o senador débese ao partido e non aos electores que lle votaron. Se ten que elixir, o primeiro é o partido. Nada de rebeldía, nada de crítica. Silencio e disciplina. Juan Morano foi desfenestrado por ser fiel aos seus electores e discutir as directrices do seu partido. A moitos deputados e senadores gustaríalles facer o mesmo, pero calan, porque fóra non hai ascensos nin privilexios e fai moito frío. A cúpula quéreos así, dóciles gregarios que opinan ao ditado e votan ao pé da letra.
Ninguén se atreve a cambiar a lei. Interésalles que siga así aos grandes partidos estatais porque desta forma teñen o goberno a man. Convenlles aos partidos nacionalistas porque manteñen a salvo o seu feudo. Mentres que os partidos minoritarios saen perdendo, porque os seus votos valen menos, e nunca poderán cambiar a orde establecida. Desta forma o control esta asegurado.
Segue tendo vixencia a frase de Afonso Guerra. O que se mova, non sae na foto. O que se mova pola súa conta, o que opine por libre, entérrase a si mesmo no Grupo Mixto. Alí esta agora Juan Morano, por ser fiel á súa conciencia, e leal coa xente que lle votou.
A pesar do seu exemplo, isto non vai cambiar, porque a democracia, tal e como está agora, é moito máis cómoda e manexable. Todo para o pobo, pero sen o pobo. Intereses partidistas están en primeiro lugar e o pobo é o último da fila. Por iso hai que dicilo ben claro, aínda que non nos fagan nin maldito caso: ¡Listas abertas, xa!  L.d.O.

sábado, 7 de xullo de 2012

COMO NOS ANOS 30

Grecia e España parécense nalgúns aspectos históricos que afectan a súa capacidade para ser parte integral de Europa. Durante séculos foron culturas que fixeron fronte á invasión islámica , é dicir, atopábanse na fronteira do mundo europeo. Son Ao-Andalus e Bizancio, medio europeas aos ollos dos seus parentes europeos.
Cando España perdeu a hexemonía en Europa fai dous séculos converteuse nun pais sen rumbo. Agora que por fin alcanzaran certa estabilidade económica e democrática esquecer algo, para que che respecten necesitas poder militar.
Non se equivocan cando din que o que lles fan a España non llo farían a Alemaña ou a Gran Bretaña, ambas as nacións preocupáronse por non perder certa relevancia no concerto geopolíticamente falando. Por que o diñeiro non dura pero as pistolas mandan. España ten unha importancia estratéxica pola xeografía, pero parece que se lles esqueceu fai moito esa vantaxe. Prefiren seguir vivindo nun mundo onde os acepten polas boas, a ver que día a Francia ou a Alemaña ocórreselles miralos con seriedade. Ademáis ten outra vantaxe que non se quere aproveitar, a súa vinculación cultural cun mercado con moito potencial: latinoamérica.
Pero outra vez a súa curta visión fainos cegos. Mentres sigan vendo aos latinoamericanos como antigas colonias na súa idea de que o mundo é como no século XVI dividido entre razas cristiás e bárbaros indios xamais verán ese potencial. Só Gran Bretaña soubo aproveitar ás súas colonias formando o Commonwealth , e iso axudoulle a seguir investindo o seu diñeiro en ex-colonias como a costa Chinesa ou a India .
Os españois van a América Latina a investir en turismo e non se que outras pequeñeces. Por iso deixaron de ser unha potencia fai moito por seguir coas súas receitas medievais de ver o mundo coma se nunca cambiase, vivindo de prestado en lugar de aforrar e investir o seu diñeiro, parécense ás aduanas de Sevilla no século XVI: ¿de que lle serviu tanta riqueza a España se o diñeiro foi a parar a Holanda e a Gran Bretaña?... ¿de que lle serviu os seus anos de bonanza a España desde os 80's se agora todo o seu diñeiro ira a parar a mans de inversionistas alemáns, ingleses e norteamericanos?... non aprenderon da historia e volvérona a facer ... felicidades España... só quédalles o seu estúpido orgullo de señoritos vindos a menos... ¿verdade Sr. Rajoy?

venres, 6 de xullo de 2012

TISANAS E INTRUSISMO PROFESIONAL

A señora Ana Mato, licenciada en Ciencias Políticas e en Socioloxía, atreveuse a recomendar o emprego de produtos naturais como tratamento para doenzas leves en lugar de medicamentos considerados por ela de escaso valor terapéutico. Non só moitos políticos ousan opinar de todo sen saber de case nada, ademais, teñen a desenvoltura de pretender sentar cátedra sen ser médicos e prescribir aos pacientes tratamentos.
Este país verdadeiramente non ten nin pés nin cabeza. Que a propia ministra que debese protexer á sociedade do perigo que supón o exercicio dunha actividade profesional sen o correspondente título académico sexa precisamente quen incorra en intrusismo profesional, recorda ao esperpento valleinclanesco máis xenuíno. ¿Como podemos esperar unha xestión rigorosa da sanidade por parte de quen ignora unha das principais obrigacións que emanan do seu cargo? ¿Que asesores médicos ou colexios profesionais foron consultados para elaborar a lista de medicamentos que pretende excluír? ¿contou cunha opinión especializada para priorizar a exclusión de fármacos en función da súa relevancia terapéutica? Se fose así, tranquilizaríanos corroborar que esta decisión foi referendada e cientificamente apoiada igual que toda actuación médica.
Estas cousas suceden porque non temos unha sociedade civil madura e consciente da súa responsabilidade. Por iso, como médicos e cidadáns preocupados polo exercicio digno do medicamento, vémonos obrigados a denunciar o comportamento inadmisible da señora Ana Mato. Esta conduta deplorable tería que supor o seu cesamento fulminante por irresponsabilidade manifesta. Pero como xa sabemos que asumir as súas propias responsabilidades non é algo ao que nos teñan afeitos, o único xeito de extirpar da sociedade a impostura política que a ameaza gravemente consiste nunha cirurxía radical: a dimisión democraticamente forzada pola cidadanía. Rafael Bornstein Sánchez. Hospital Central da Cruz Vermella. Servizo de Hematoloxía e Hemoterapia, Madrid e as firmas de 24 médicos máis.

xoves, 5 de xullo de 2012

O ESTADO DA NACIÓN

O noso presidente, campión do escapismo, cambia a tribuna do Parlamento pola do campo de fútbol e decide esconder a realidade ocultando en que estado está a nosa nación.
Afortunadamente non se pode ocultar, coa mentira e a propaganda, a foto-fixa da nosa paisaxe e veciñanza. Así, decátasche de que a Policía e o Ministerio de Facenda acreditan ante a xustiza o financiamento ilegal do PP con abundante información sobre a rede corrupta que acabou pagando mitins de Aguirre, Camps e Rajoy.
Máis? Siga a "aliñación" dos exdirectivos das caixas galegas contra os que se querela anticorrupción.
Podes seguir "o estado polo que discorre" o caso Telmo Martín, condenado a multa e perdoado polo Goberno galego, convertido nun serial onde hai desde "caralladas" ata "canalladas" e unha "persecución inadmisible", en palabras dos seus colegas partidarios.
Gustaríame repetir que "a cada gocho chégalle o seu San Martín", pero está feo dicir palabrotas e, sobre todo, non é verdade, pois por aí circulan aínda moitos que non pagaron as súas débedas ou que gozan dun magnífico presente á espera de que acabe a súa vida... política. Aí teñen a De Guindos, que era secretario de Estado con Aznar cando explotou a burbulla inmobiliaria, negando a responsabilidade do entón presidente, do seu ministros, Rato e Cascos e a súa propia.
Aí teñen á señora Cospedal, número dous ou tres do PP, que emprega a mentira de forma espontánea e esconde a verdade "enmerdándola" con trucos de trileiro, contando, un día se e outro tamén que "o apoio financeiro de Europa aos bancos, terano que pagar estes", ocultando a regra de ouro de todo préstamo: ter un avalista que, se non paga o debedor principal, "apoquina" coa conta. Por iso pídenche a nómina (para incautarcha), o aval do teu sogro que adoita ser un piso, ou do Goberno, que é o caso de agora.
Dinnos que non hai diñeiro para manter aos mineiros e gástanse o triplo en salvar aos donos das autoestradas. Este é o estado da nación: o reino da mentira, gobernando coa mentira, enganando coa mentira.
Escribiuno Maruxa Torres, que acaba o seu escrito cun "se saímos desta, habemos de conseguir que se lexisle contra a mentira".

mércores, 4 de xullo de 2012

POLÍTICOS QUE TRASTORNAN AO POBO

Os bos políticos non nos farían isto. Aznar, coa lei que permitiu urbanizar toda España, abriu a burbulla inmobiliaria. E con frases como "España vai ben" e "créanme, hai armas de destrución masiva" empezou a irracionalidade, seguida por Zapatero na Champion League e chuleándose: "Mañá nomease presidente do Supremo a Dívar". Rajoy acepta. Zapatero, seis meses antes das eleccións de 2008, anuncia que "Bono será presidente do Parlamento" faltando á vontade dos votantes, a lealdade ao presidente do Parlamento e aos futuros parlamentarios do PSOE, aos que só lles quedou apertar o botón. Zapatero designa a Sebastián candidato á Alcaldía de Madrid, como antes o fixese con Trinidade Jiménez.
Zapatero e Rajoy, de longa experiencia en marear a perdiz, non renovaron os órganos xudiciais, pero se puxeron de acordo para reformar a Constitución nun plis plas, para facer máis recortes, sen debate, logo de 30 anos á greña negando a posibilidade de facelo. Zapatero foi o único socialista do mundo que dixo que baixar os impostos era progresista, nada de administrar ben. Rajoy prometeu administrar ben e non subir os impostos, fixo o contrario. Zapatero propuxo un pacto pola Xustiza ao PP. Cando os órganos xudiciais dilucidan conflitos de gran interese para o Estado, decatámonos de antemán dos resultados antes de saír as sentenzas. Dando a impresión de que a lei e os intereses xerais non contan.
O Lexislativo, Executivo e o Xudicial teñen que colaborar e dar exemplo do cumprimento do deber respectando as regras que nos demos. Esa é a verdadeira política para unha democracia real. Os políticos mediocres son prepotentes e unicamente pensan en si, esquecéndose do os problemas do pobo ao que representan e non deben intoxicar as mentes da cidadanía con estes comportamentos bananeros.

Manuel Velo

martes, 3 de xullo de 2012

DEMOCRACIA?

Indubidablemente, si. Débese investigar a Bankia, Rodrigo Rato e condenar severamente todas as infraccións cometidas por uns e outros. Logo de todo isto, porque está claro que Bankia é só o botón de mostra de toda esta corrupción e de todo este desastre, deberíase seguir investigando a conduta nada ética , ata criminal do resto de banqueiros, políticos, empresarios,.... que por unhas ou outras accións consentiron que vaiamos á ruína neste país. (É igual de crime matar a unha persoa que permitir a miseria económica de todo un país). Se disto dedúcense feitos delituosos, deben pagalos.
A continuación quizais se debería reformar a Constitucion en aras dunha maior transparencia e integridade política, dun axuste no tempo no poder das persoas, dun cambio no modelo matemático do reconto electoral, da asignación dos soldos da clase política, da tan cacareada eliminación de cargos públicos... En definitiva sería sanear as institucións e as políticas bancarias e financeiras e regular e controlar as malas praxias dalgunhas empresas que como é o caso das inmobiliarias, fixeron á súa antollo e provocaron un falso estado de euforia económica que non tardou moito en estalarnos a todos.
En definitiva, é moi necesaria unha investigación e aclaración de todos os feitos, pero sobre todo, deben comprender que se vai acabando o tempo de facer mal as cousas e escapar impunemente.

luns, 2 de xullo de 2012

BANQUEIROS E TRABALLADORES

Falar dos paises, ... Alemaña, Italia, Francia, etc., ... coma se fosen unidades cun só interese, é o mellor xeito de non entender nada do que aquí está ocorrendo.
En cada un dos paises desta nosa Europa, existen intereses contraditorios. Isto é así pola sinxela razón de que as sociedades destes paises están divididas en clases sociais que son as que establecen estes antagonismos.
Non ten os mesmos intereses un traballador que un banqueiro.
Un traballador necesita , en primeiro lugar, un traballo co cal poder gañar o seu xornal. Necesita que o seu salario sexa digno. Necesita uns servizos públicos (educación, sanidade, seguridade social, etc. ), que complementen o seu xornal, para el e para a súa familia.
Un banqueiro, ten todo iso resolto porque a súa posición social e económica, derivada da súa condición de banqueiro, dálle acceso a todas esas necesidades e ademais, de primeira calidade.
En cambio, necesita que a Curmá de Risco sexa... máis bién alta, porque así gañará máis diñeiro cos seus investimentos. Necesita que o Goberno faga recortes no gasto público porque así terá máis garantido o cobro dos seus intereses. Necesita que o estado aumente os impostos, porque así poderá devolverlle mellor os seus capitais investidos en débeda pública.
Ou sexa, que o que lles convén a uns é o que nos complica a vida aos demais.
Xa que logo, cando falamos dun pais de Europa, o que sexa, ... Falamos dos seus banqueiros ou dos seus traballadores?

domingo, 1 de xullo de 2012

A CULPA DOS POLÍTICOS

O que nos trouxo ata aquí non foi a tecnocracia senón a política, a mala política, populista e clientelar. Iso é o que impediu facer, a tempo, as reformas que facían falta e que outros, por exemplo Alemaña, fixeron fai anos mentres aquí algúns se esforzaban por gañarlle a guerra a Franco e presumían de darlle leccións de progresismo aos suecos, mentres os outros "soñaban" que eles tiñan a receita máxica para resolver a crise repetindo o que fixeron en 1996.
Pois ben, nin sabían ao que se enfrontaba España nin se preocuparon por sabelo. A realidade é que perdemos unha parte importante do sistema produtivo, centenares de miles de empresas e máis de 3 millóns de empregos... e non foi por casualidade.
A realidade é que a parte produtiva do país, a que paga salarios, impostos, contribúe á Seguridade Social (é dicir traballadores e empresarios) é cada vez menor e en cambio a parte que vive desas contribucións (parados, pensionistas e empregados públicos) é cada vez maior. Esa é a realidade e, ou conseguimos alterar a ecuación ou imos ao desastre. Necesítanse máis empresas e máis empresarios e iso non só se soluciona con que Alemaña aumente un pouquiño os seus salarios e os alemáns consuman un pouquiño máis ou con que haxa un plan europeo de infraestruturas...etc, non é suficiente. Aos do sur tócanos facer reformas enormes dentro de casa para gastar con maior efectividade e ingresar tamén con máis efectividade.
A saída que se espera deste cume, é mais europa, un avance importante nunha dirección que estivo parada desde o tratado de Maastrich, mais integración política (co que iso significa, que parece que algún non sabe o que iso significa) e mais europa. Esa é a condición necesaria para que España poida empezar a arrincar pero non é suficiente. Toca facer cambios radicais aquí. Toca máis España, máis estado (na mesma lóxica), acabar coa lóxica de partido, coa apropiación das institucións e organismo do estado por parte dos partidos que o único que garante é o ascenso dos mediocres, dos trepas, dos caraduras e en última instancia dos corruptos. Hai que facer unha reforma profunda que devolva a competitividade á economía española e que propugne que a xente volva investir, a crear empresas e postos de traballo, a pagar salarios, impostos e contribúa á Segurida Social, a política populista (de dereitas e de esquerdas) morreu en 2007 coa crise financeira internacional e os países que non son conscientes e toman as medidas oportunas acaban mal.
Toca máis España, iso non significa nada patriotero senón que toca facer reformas. E hai que reformalo todo buscando eficacia e xustiza. Non é de recibo que haxa xente cobrando pensións millonarias mentres ao xubilado con pensións mínimas se conxélan. Haberá que meter man aí dalgún xeito porque senón a Seguridade Social non poderá cumprir a súa función.
En definitiva, máis europa, máis España, menos badanas e aparatchiks políticos, sindicais e empresariais meténdose e levándose de todas partes.
Confío máis nos tecnócratas que nos políticos que son os que nos trouxeron ata aquí e que se negan a facer autocrítica, a recoñecer erros e a dicir a verdade.