xoves, 28 de febreiro de 2013

GROTESCO

Se. Os balbucidos de Cospedal, tratando de explicar o inexplicable, eran unha cousa penosa e impresentable.
Ela dá pena, por prestarse a iso. Dá idea do concepto que o seu partido e ela teñen de todos nós.
Pero, o de fondo é, o reiterativo que resulta esa actitude mentireira. Unha e outra vez. Infinitamente no tempo. Unha e outra vez
Hai algunhas semanas, cando o goberno empezaba a falar de que habería "sinais de recuperación" para finais de 2013 e principios de 2014, eu comentaba que varias das empresas de análise máis serias e prestixiosas (a nivel mundial) coincidían exactamente no mesmo; isto é que, non había (nin hai) ningún dato obxectivo que, cientificamente, permita afirmar o que o goberno español afirmaba, respecto a recuperación ningunha.
Cotexeino, insistentemente, tratando de achar indicios que lle desen ao goberno a razón. Pero, non tiven éxito. Despois veu o discurso de Rajoy, no debate do estado da nación. Era un despregamento de autosatisfacción necia. Falaba da crise, en tempo pasado. Era inverosímil aquela actitude.
Ao día seguinte (o venres pasado, 22-02-2013) Bruxelas dixo a verdade. Tiveron a cortesía de deixar que Rajoy, fixera o seu exercicio de simulación, de bo presidente.
En realidade, o presidente, deu o espectáculo dun mentireiro patolóxico. Sobre todo, aos que estamos un pouco mellor informados.
Agora, o partido corrupto, (o principal) preséntasenos unha vez máis, como o faría calquera mentireiro patolóxico. Explicando, o inexplicable respecto a Bárcenas
Hai uns días, o noso anfitrión xornalista díxo, con claridade: perdéronnos o respecto.

mércores, 27 de febreiro de 2013

A AUSTERIDADE CREA RECESIÓN

O economista Paul de Grauwe, profesor da London School of Economics, teno claro: Europa aplícase unha recesión autoimposta. E España, poderiamos engadir, sófrea en maior medida que aqueles países que a inspiran, léase Alemaña e os seus satélites da Unión Europea. O Goberno da chanceler Angela Merkel, que ten eleccións en setembro, nin sequera abandeira políticas de crecemento no seu propio país, de forma que puidese contribuír a tirar de economías como a española. Lóxico, polo tanto, que a eurozona entrase en recesión no terceiro trimestre de 2012, mentres que o conxunto dos Vintesete apenas crece.
Como suxire o economista alemán Carsten Moser no prólogo do libro 'Como saír desta', abondaría que os países triplo A (Alemaña, Asutria, Finlandia e Holanda) asumisen que os que están ao bordo do precipicio financeiro (Italia, España, Portugal e Grecia) tamén son Europa. Dito en palabras do expresidente Felipe González: "Non" estamos a europeizar "Alemaña, senón alemanizando Europa", cando o lóxico sería que Alemaña e os outros países centrais decidisen apostar -en serio- pola eurozona. E entre a austeridade e o 'austericidio', como ironiza a presidenta brasileira, Dilma Rousseff, ten que haber un punto medio.
A mellor saída? Sen dúbida, un combinado de políticas de crecemento e mutualización da débeda, mediante a emisión de eurobonos, xa que iso sería o camiño máis sinxelo e rápido para conseguir unha maior integración fiscal en Europa: Problema? Que Angela Merkel, polo menos de momento, pouco ou nada quere saber de todo ese plan, que parece soarlle aos sonos que describe John Lennon na súa mítica canción 'Imaxine'. Por que? Porque Alemaña non quere 'importar' inflación resultante de darlle a máquina dos billetes.
E en España, que? Ante a imposibilidade dun cambio a curto prazo do seu minguado e anquilosado modelo produtivo, a chamada depreciación interna segue sendo a única saída da recesión; é dicir, máis impostos e menos salarios, con prezos máis baixos. Os que abandeiran semellante político, como Mariano Rajoy, supoñen que España remontará exportando máis e recibindo máis turistas, porque se os prezos dos seus produtos baixan será máis doado vendelos fóra e, ao mesmo tempo, se todo está máis barato aquí virán máis turistas, pero con iso non abonda. España é un Estado inviable e, se non recibe axuda de Europa ou do Banco Central Europeo, continuará séndoo, a risco de acabar aforrando nas cousas de comer. A austeridade crea recesión.  

martes, 26 de febreiro de 2013

CORRUPTO

O Presidente do Goberno Mariano Rajoy, no seu discurso de apertura do Debate sobre o Estado da Nación afirmou rotudamente que España non é un país de corruptos e afeounos a todos os que nos facemos eco dos escándalos que asolan maioritaria aínda que non exclusivamente ao seu partido, que deramos esa mala imaxe de España.

Ademais de corrupto, que si non o é por ser beneficiario directo do unte que o seu partido recibía a cambio de concesións ou contratos, se o é por complicidade manifesta por boicotear a acción da Xustiza, é un sablista, farsante, embusteiro, ventajista e truán que empregou moito xogo sucio para encubrir o que acontece no seu partido, recriminando os demais erros do pasado xa xulgados e superados. Esquece que os cidadáns non esquecemos que só un defecto de forma evitou unha condena por financiamento ilegal do seu partido no caso Naseiro.
Foi capaz de recriminar actitudes sen o máis mínimo pudor, inconsciente de que a rabiosa actualidade, da que medios e xornalistas profesionais informan, lle sitúan no centro dun sistema de prácticas ilegais e inmorais que fan deste país o faime rir do resto do mundo, porque aquí dentro as bágoas e os suspiros, a congoxa e o medo, están instalados en millóns de cidadáns e cidadás que non merecemos esta representación.
Tedes que seguide defendendo o dereito á información por ser de interese xeral e un indicador de saúde democrática, a pesar de que este e os que son como el dispoñan a súa artillaría para culpar aos medios e xornalistas críticos da perda de imaxe e credibilidade.
A tarefa non será doada, e mesmo será ingrata, pero os que optamos por medios e profesionais independentes como fontes de información estámosvos agradecidos de todo corazón ao sentirnos parte dun proxecto cuxo fin é desprazar ao tirano
e corrupto, sexa do partido que sexa, do exercicio de goberno.

luns, 25 de febreiro de 2013

DEBATE DEL ESTADO DE UNA NACIÓN DESASOSEGADA

Nin moito, nin pouco. Non dixo que si, pero tampouco dixo que non. Galego de pura cepa, como é o presidente do goberno, as frases poderían servir perfectamente para sacar conclusións como as que se derivan das propias de cada un dos dous partidos en liza á hora de avaliar o resultado do debate do estado da nación.
Talvez o único, á marxe dos contextos xa asumidos polo conxunto dunha poboación que cada vez parece crer en menos ou, o que é peor, en ninguén, foi o recoñecemento explícito de que cuestións como a corrupción, a carencia de resultados reais -aqueles que transcenden a quen verdadeiramente debería facelo- da política do goberno e o ambiguo e tenue recoñecemento aos problemas que atenazan a este país, foi iso de constatar o desasosego dunha parte máis que considerable da cidadanía.
Debater sobre a situación dun Estado no que a desconfianza se converteu na única moeda de cambio político debería servir polo menos para que se tivesen dado reflexións máis profundas que as de terse "relaxado na esixencia ética" ou que "fallou o control". ¿Acaso non é iso precisamente -ética e control- o mínimo que se esixe dun político? Non é que teñamos que excluír tamén desta casta toda pecado capital, pero si supoñer que pola súa banda existe a mínima intención de non os cometer.
¿Que sería entón un Estado sen ética, sen a simple, aínda que variable, capacidade para controlar aquilo que vulnera a súa esencia, que non é outra cousa que a capacidade de confianza na tutela, na garda, na protección do básico e o esencial? Léase unha vivenda digna, alimentación, sanidade, protección ante a inxustiza... ¿Non é acaso todo iso, de forma individual, conxugada e combinada, o que, en resumo, transmite sosego, iso que precisamente agora se recoñece que non existe? No mesmo informativo en que daba conta da primeira sesión do debate, outro apartado abordaba o caso duns alumnos dun colexio canario que chegaban a clase sen almorzar e dos esforzos de profesores e asociacións por garantirlles un mínimo de dignidade.
Desasosego é o que causa que se dea educación pero non nada que levarse á boca ou que nun hospital privado, contratado pola Sanidade Pública, coa canícula do verán entrando a cachón pola ventá, restrínxase a auga a un só botellon diario. Son só exemplos. O lamentable é que só sirvan de argumento político, non para exercitar o sentido común que invita a solucionalos. Pouco importa que se diga que todo se vai resolver ou que o que se está a facer permitirá que se resolva; a cuestión é saber cando, nun país no que a capacidade de resistencia se mide xa en graos de consumo de ansiolíticos. Carlos Miragaya

domingo, 24 de febreiro de 2013

CAPITALISMO SALVAXE

Os que se inventaron as OPA para absorber empresas, para enriquecer directivos, enganáronse coas preferentes para cubrir obxectivos, fallaron o Banco de España e os controis do Estado, con auditorías á carta. Aí empezou a ruína da economía social estable e de libre competencia; triunfaron os tramposos provocando a crise. Os gobernos viráronnos as costas, foron os culpables deste desaguisado. Sabido é que a cobiza é incompatible cos intereses xerais, uns poucos fixeron apropiación indebida da riqueza do pobo. Os gobernos, en vez de protexernos, botáronnos as quenllas.
Díxose sempre que o libre mercado e a competencia son bos para o ben común, pero estas prácticas destruíron o tecido empresarial, co discurso da racionalización, provocando paro e miseria, en prol da eficacia.
España tiña unha boa rede de caixas, entidades bancarias do Estado, Argentaria, Banco de Crédito Local, Telefónica, Iberia, e Paradores Nacionais en vías de privatización. As súas ganancias revertían na sociedade, sendo vendidas e tragadas por estas quenllas.
Agora, para máis inri, queren privatizar os servizos públicos, sanidade, educación, a lotaría e mesmo a beneficencia, para maior gloria e negocio dos especuladores. Triunfou a tecnocracia, iniciada en EUA con Reegan e no Reino Unido, contaxiando a toda a UE, dependendo de Washington as súas decisións. Hai que axudar aos autónomos, pequenas e medianas empresas, que crean o 90% de emprego, e evitar o risco do crack dos grandes grupos, que recollen as subvencións aquí para empregalas no estranxeiro, aproveitando os salarios de miseria.
Estes grandes grupos poñen en perigo os proxectos de equilibrio social con competencia desleal. Hai que volver potenciar o Estado sobre o poder fáctico do capitalismo salvaxe, eliminar as subvencións ás grandes empresas que teñen poder de corromper as persoas con responsabilidades nas institucións do Estado.

sábado, 23 de febreiro de 2013

UN CHISTE

Vivimos nun país no que os delincuentes, espías e/ou espiados, sempre encontran a ocasión de facerse pasar por vítimas
Un amigo dille a outro: Jo, macho, que mala sorte teño! Xa ves, á infanta Cristina ingrésalle o seu marido uns millóns na conta e non se decata. A ministra de Sanidade ve un Jaguar no seu garaxe e nin pregunta. E a min, o venres pasado, ocórreseme invitar os meus colegas a unhas roldas despois de cobrar a nómina, e ao chegar á casa resulta que a miña muller non só o sabía todo, senón que enriba me montou un polo que non vexas...
Como chiste, é estupendo. Como realidade non ten ningunha graza, pero iso non significa que sexa triste. É peor. Puiden comprobalo o outro día grazas a Ana Mato, que alegou no Congreso que a súa persecución implica un retroceso de décadas na consideración da igualdade de xénero, porque se lle está a facer responsable das accións do seu marido. Deixando de lado conceptos como amor, cariño, complicidade, solidariedade, lealdade e, sobre todo, decencia, o argumento pareceume tan chusco que intentei rir, pero non puiden. Como diría un poeta, o insuperable cinismo da ministra cubrira os meus labios de xeada.
Algo parecido me pasou días despois con Victoria Álvarez, a antiga amante -¡cántas ex, últimamente!- de Jordi Pujol fillo, mentres a oía preguntarse en voz alta, a conta da espionaxe que padeceu, en que clase de país vivimos. Teríame encantado explicarlle que vivimos precisamente no país onde ela asistiu durante anos a un trasfego incesante de billetes de 500 euros entre Barcelona e Andorra sen dicir nin mu, pendente só das comisións que o puidesen quedar entre as uñas. Un país no que os delincuentes, espías e/ou espiados, sempre encontran a ocasión de facerse pasar por vítimas. Un país onde, dentro de pouco, cando o último mozo con talento teña que emigrar por culpa de chourizos como ela, perderemos mesmo o consolo dos bos chistes. Almudena Grandes

venres, 22 de febreiro de 2013

http://mareaciudadana.blogspot.com.es/

PREGUNTAR AO PRESIDENTE DO GOBERNO

Atreverase alguén a preguntar ao presidente do goberno polo modelo alemán de emprego, cun 60% de novos postos de traballo correspondentes ao sector público?
Preguntaráselle que, xa que o noso modelo é Alemaña, por que non se fai o mesmo aquí?
Aínda máis: Preguntaráselle ao sr. presidente do goberno pola situación dos traballadores e as traballadoras españolas en Alemaña, dada a denuncia realizada sobre o comportamento da empresa Amazon no seu territorio?
Preguntaráselle polo diñeiro que a facenda española deixa de percibir polos miles de traballadores, especialmente novos, que teñen que emigrar?
Seguimos: Preguntaráselle que por que sendo o principal problema da administración española a falta de liquidez se insiste en suprimir as cotizacións sociais nos novos contratos dirixidos a mozos, tendo en conta, ademais, que os salarios que se van ofrecer son moi inferiores aos actuais?
Preguntaráselle por que non se incrementan os impostos aos que máis teñen, na mesma proporción en que seguen incrementándose os soldos dos directivos das grandes empresas e as ganancias de moitas delas?
Preguntaráselle polo incremento patrimonial do seu partido e de moitos dos seus militantes e se foi declarado ante Facenda e canto perdeu a facenda española co seu negocio?
E por último: Preguntaráselle polo incremento do custo da presenza policial para reprimir os traballadores nos conflitos laborais incesantes e canto custa ás arcas públicas e que outros destinos serían máis interesantes para fomentar a riqueza e o emprego neste país dende as administracións públicas?

xoves, 21 de febreiro de 2013

ESCÁNDALO

O escándalo da corrupción é como o raio que non cesa. A primeiros de ano, había 400 imputados e só oito no cárcere. Nese momento a Audiencia Nacional acumulaba 16 macro procesos por delitos relacionados con delincuencia organizada, corrupción e estafas. Dos encarcerados, sete eran da operación "Cruceiro" e un do caso "Emperador", os dous máis recentes naquelas datas. O resto dos investigados estaban á espera de de resolución xudicial.
Aínda non viran a luz os asuntos Sepúlveda, Pujol e un etc. máis que escandaloso. Velaquí algúns casos: caso "Marsans", con Gerardo Díaz Ferrán e Iván Losada como imputados; Banco de Valencia: oito imputados; caso "Forum Filatélico-Afinsa": 20 imputados; contas bancarias en Liechtenstein: 40 imputados por delito fiscal; Nova Caixa Galicia: cinco exdirectivos no ollo do furacán; caso CAM: cinco imputados, todos exdirectivos da entidade; Bankia: 33 imputados. Caso "Emperador": 100 imputados; Nova Rumasa: 20 imputados; SGAE: 14 imputados por desvío de fondos; caso "Gürtel": 100 imputados sumou a investigación; caso "Pretoria": algúns xa estiveron no cárcere; Caixa Castela-A Mancha: dous imputados, Hernández Moltó e Ildefonso Ortega; operación "Troika": 30 imputados nesta operación contra a mafia rusa; Eurobank: 16 imputados; caso "Cruceiro": nove imputados; caso "Campión": con asuntos relativos a fármacos e concesión de licenzas.
Suma e segue, porque, por aí, andan Urdangarín e o seu exsocio; por aí seguen Sepúlveda e a súa exesposa, a ministra, intentando sacudirse o po do seu exmarido; por aí están exdirectivos de caixas que multiplicaron as súas pensións deixando as entidades ao bordo da quebra. Aí están os millares de estafados coas preferentes. Aí están aeroportos nos que non se voa, polideportivos que significaron unha estafa, etc. Toda a prensa dos países civilizados ten posto a España aos pés dos cabalos, choteándose, coñeándose e burlándose de Rajoy e o seu mariachi de febles ministros. Unha "puritita" vergoña. E, como estigma maior, un tal Bárcenas

mércores, 20 de febreiro de 2013

MENOS DEBATE E MÁIS CORDO

O Congreso dos Deputados acollerá hoxe a vixésima segunda edición do Debate sobre o Estado da Nación, a primeira con Mariano Rajoy como presidente do Goberno e con Alfredo Pérez Rubalcaba como xefe da oposición.
Ante este debate, estanse a utilizar demasiadas metáforas bélicas. Nas filas dos dous partidos maioritarios hai excesivas ganas de guerra. E están equivocados. Antes de iniciar unha nova liorta, tanto Rajoy coma Rubalcaba terían que estar máis atentos ao sentir da rúa. Hai moita xente farta da crise, dos recortes, dos desafiuzamentos, do paro, da corrupción, pero tamén esta farta de ver que os políticos só saben enfrontarse entre si, e mentres tanto, a casa do estado sen varrer.
Non fai falta ser un lince para coñecer cual o verdadeiro estado da nación. A nación está nun estado lamentable, porque está sufrindo unha crise económica, institucional, política, social, laboral, e sobre todo unha crise moral, unha crise de valores. E isto non se arranxa con outro debate máis e outra pelexa de gallitos.
A xente non quere escoitar de novo o "E ti máis" O que quere escoitar é esa frase que fixo presidente a Obama. "Nós podemos facelo" A ver se tanto Rajoy coma Rubalcaba, pronuncian esta frase ao alimón e se animan a camiñar xuntos, ombro con ombro.
O estado da nación non necesita un novo debate cheo de palabras ocas, e loitas estériles. O estado da nación necesita urxentemente, para saír do túnel, un gran pacto de estado entre os dous grandes partidos nacionais, que estaría avalado pola maioría máis contundente. Porque se non, isto vaise á ruína. Con todos nós dentro. Luis del Olmo

luns, 18 de febreiro de 2013

RAJOY TENSE QUE IR

O PP ameaza con querelarse contra o aire. Quere levar ante o xuíz á lei da gravidade, responsable de que lle caian enriba agora as prácticas corruptas de máis de vinte anos.
O PP está disposto a esposar a todos aqueles que conten, expliquen ou debatan sobre o evidente: que cobraron de empresas da construción, que deron diñeiro baixo corda aos seus dirixentes, que os tesoureiros do PP son multimillonarios; que a Fabra lle toca a lotaría, mesmo nos número que non xoga.
Todo é unha conspiración, máis ou menos xudeo-masónica, máis ou menos marxista, máis ou menos internacional. Pero unha conspiración de tomo e lombo. ¿A quen se lle ocorre que alguén que fose xerente e tesoureiro do PP durante máis de vinte anos, teña algo que ver co PP? Conspiración.
Xa o dixo Franco, a cuxas cazarías poderían asistir xentes vestidas como Bárcenas e a súa esposa. Todo é unha conspiración que se a nós nos honra, a eles lles envilece, dicía o ditador naquelas concentracións da Praza de Oriente, tan ben organizadas como para que sempre houbese un millón de persoas.
Agora estamos na conspiración, en mandar ante o xuíz aos que conten que existía unha estrutura corrupta, profunda, sistemática, sostida no tempo.
Despregaron os do PP na súa defensa a fórmula das dúas negacións que afirman - "non" se poderá demostrar "que non é inocente", dixo Rajoy de Bárcenas-; as frases canto máis solemnes menos cribles -as de Rajoy, Cospedal, Floriano e Pons-; as leas verbais de Rajoy, que fala en borrador, como os que teñen culpa, e consegue que baixe a bolsa e suba a prima cando solta as súas patéticas exculpacións.
A temperatura do país é desvastadora, de bochorno. O rexeitamento ao Goberno e ao PP, aos partidos en xeral; a impugnación da monarquía, a irritación contra caixas e bancos que estafaron e abusado da confianza de miles de persoas esta instalada na poboación.
Vivimos un estado de indignación, chea de ira, que afecta a millóns de cidadáns.
A conxunción de crise brutal, corrupción sangrante, angustia de miles de familias, persoas en penuria e sen perspectivas, axita unha cocteleira á que parece faltarlle só unha faísca para que isto rebente.
Bárcenas declarará, por fin, ante a xustiza, pero este país non pode seguir en mans de alguén que demostrou tamaña dobre moral e semellante falto de estatura política. Tanto que cacarexaron coa marca España, a imaxe que dá o Goberno, dentro e fóra de España, resulta abrasiva para a nosa autoestima e para como nos ven os outros. España non ten credibilidade.
Rajoy tense que ir.

domingo, 17 de febreiro de 2013

O XEFE DO ESTADO

O proceso de impunidade auto-outorgado polos políticos para dirixir o estado dentro duns limites pensados por eles esta sendo desastroso. Non pola ruína económica, senón pola falta de rumbo que toma. A min gústame pensar que este Estado estaba asentado nun consello de sabios "O senado" onde se regula a temperatura do proceso de democratización e xustiza da nosa inmadura democracia. Eu confiaba en que o piloto automatico era o senado e que coa discreción dun sistema operativo ofreceria a súa análise ao verdadeiro comandante da nave. O rei. para min un xefe de estado ten sentido e soldo se logra que rode a democracia no seu estado. Pola contra, só é un espelido que se limita a gastar a súa asignación mentres o tutelan os fondos.
Todas as persoas consultadas ata o momento avogan porque o rei non pode exercer esta función de xefe de estado xa que negociou con franco o seu distanciamento e silencio acerca do que os politicos lle impoñan "porque o pobo os elixiu" pero a pega é gorda. Para min, que o paripe dos nomeamentos queda en masturbación publica para a galería e por outra parte se o pobo elixe a Adolf Hitler como presidente o rei lárgase de cruceiro? Tan parvo é ou tan malo?
Eu quero saber se o soldo do rei é por traballar guiando a saúde do estado ou por vivir como un raxá?
Se quere traballo, ten que poñer orde e expulsar de xeito "publica ou privada" a todos os políticos tramposos. Indignos... aqueles que enterran os nosos soldados a tresbolillo ou corrompen ao goberno. Ten que dar a cara e demostrar que vale o que cobra. abonda xa de embaixadores e cortesás. Me averguenza que non chamase o presidente a despacho para charlar sobre a gürtel tras catro anos de destrución de probas.

sábado, 16 de febreiro de 2013

UN AMOR CASE IMPOSIBLE

Aproveitando San Valentín, poderiamos contar unha historia de amor. Con dous protagonistas, o político e o cidadán. O frechazo prodúcese cando chega a campaña electoral. O político vístese das súas mellores galas, arrola as súas mellores palabras, perfila as súas máis suxestivas promesas. O cidadán séntese asediado por diversos pretendentes, e ha de decidir. Ao final casa cun.
Pero rematada a campaña electoral, péchanse as urnas, e esváense os afectos no complexo universo dos intereses creados. Unha vez coa prezada presa, que é o voto, o político apaga a súa paixón e o que parecía amor, transfórmase en indiferenza.
Esta historia de amor é a historia dunha infidelidade, porque rematada a lúa de mel electoral, o político pon o seu corazón noutros asuntos de mais calado. Entón o cidadán comproba que é moi difícil namorarse de alguén que non cumpre as súas promesas, aínda que logo se desculpe afirmando que cumpriu co seu deber. É difícil namorarse de alguén que se desdí, que rectifica, que sempre culpa a outro dos seus erros.
Porque para o político encumbrado, iso de preocuparse polo máis desfavorecido, o máis necesitado, e o que menos pode dar a cambio, é sentimentalismo barato. Unha vez empolicado ás alturas, o político dedica os seus amores aos importantes, os influentes e aos poderosos.
San Valentín deunos oportunidade de contar un amor case imposible entre o político e o cidadán. A culpa non é do cidadán, que sempre acaba seducido e abandonado. A responsabilidade é do político. Depende del que esta historia de amor culmine cun final feliz.

venres, 15 de febreiro de 2013

SI, PODEMOS

Non deixa de ter a súa broma que as dúas opcións enfrontadas o martes no Parlamento, no que se refire aos desafiuzamentos, a Iniciativa Lexislativa e o Partido gobernante, usen o mesmo apelido: Popular. Serviu o debate para evidenciar a diferenza existente entre o que é realmente popular, porque procede de abaixo, da rúa e da vida, e o que resulta palabra fuera, froito da apropiación indebida, dende a cúspide, dunha pretendida calidade comunitaria.
Quen mellor expresou a distancia entre ambas as dúas forzas foi o presidente do Congreso, o ppopular señor Posada, ao mandar desaloxar, con aire patricio, os membros da PAH que, benditos sexan, botaron un pulso ás súas señorías, e venceron.
Non me cabe dúbida de que, cando toque votar esta ILP, os falsos populares do Partido Hermético -que non tiveron o martes máis remedio que asomar a patita, entreabrindo o seu cuarto do pánico- formarán disciplinadamente a favor dos seus queridos bancos. Entre tanto, a inxección de ánimo que a xente recibiu non ten prezo. Nin hai gratitude bastante para mostrarse en débeda coa PAH, salvo acudindo en masa ás manifestacións do próximo día 16, berrando tan alto como nos dea a garganta: "Si, podemos".
Podemos unirnos para demostrar que estamos fartos, podemos empurrarlles ata o canto do espello que reflicte a súa soidade, podemos avanzar ata que o noso descontento se asome ás súas costas.
Corre estes días pola rede o recordatorio dunha frase de Rosa Luxemburgo: "O que non se move non escoita o ruído das súas cadeas". Ben esgrimidas, as cadeas son unha arma cargada de futuro. Créanme, sono, por moito que o señor Posada desaloxe  
aos rebeldes ou poña inhibidores para que non cheguen ao exterior as desalmadas instrucións do Banco Central Europeo

xoves, 14 de febreiro de 2013

CANTO VALE A PALABRA DE RAJOY

Esperanza Aguirre advirte que o presidente Rajoy "empeñou, nada menos, que a súa palabra" para facer fronte á corrupción. E a pregunta inevitable é, Que valor outorga Esperanza á palabra de Rajoy? Quizais algún día o saberemos, de momento pódese sospeitar.O propio Rajoy, sempre relativista e escéptico, ten dúbidas sobre a súa propia palabra. Ante un xornalista británico dicía "non cumprín o meu programa, peor si cumprín co deber". O primeiro é un feito verificable, o segundo é opinable. Rajoy reiterou en varias ocasións que a súa política non é a que el prefire, que fai o que lle impón a realidade, sen entrar en detalles sobre onde vive e como se comunica con esa realidade.
Virar as costas aos programas pode non ser traizón, nin sequera un incumprimento doloso ou culposo, pode ser a consecuencia dun cambio radical de circunstancias ou de ámbito, ou de erros de apreciación; en calquera caso require explicacións, que é o que o presidente non fixo. Endosar as responsabilidades ao goberno anterior forma parte da comodidade e do ritual, pero iso fíxose dende o minuto primeiro de ser oposición, dende o 2004. Esta crise sorprendeu moitos o ano 2008, pero dende o 2010 (e bastante antes) ninguén pode dicir que non se decatou; o ano 2009 foi o peor da historia e as súas pegadas son evidentes.
O deber do presidente Rajoy é explicar o que fai e por que, incluídas as rectificacións ás súas ofertas electorais. E ese traballo segue pendente e non parece que vaia abordalo. Cando o presidente Rajoy comenta, sen necesidade, ao seu interlocutor británico (que en varias ocasións lle puxo a parir) que lle resulta "reconfortante que lle fagan preguntas tan importantes", ten que imaxinar que para os xornalistas españois que lle fan poucas preguntas porque non se deixa, o comentarios se converte nunha provocación. Quen se creu este señor que é?
O prestixio da política e dos políticos, empezando polos seus líderes, está polos chans, peor que nunca, pero non parece que sexan conscientes do problema. De momento a palabra de Rajoy cotiza pouco polos seus propios deméritos, a pesar do torrente de votos e de esperanza que lle colocaron en La Moncloa, con máis poder que ninguén antes, hai só quince meses.

mércores, 13 de febreiro de 2013

MAREAS VIVAS

Os escándalos de corrupción son como son como as mareas, veñen e van, soben e baixan e cada certo tempo son vivas. Ninguén se estraña de que calquera concelleiro pida algo a cambio dunha licenza urbanística e no hai galaico que non move algunha recomendación para que lle retirasen una multa de tráfico por un mal aparcamento. Iso é o natural e até a sociedade o ve como algo normal, incluso obrigatorio, e é motivo de alardear ante os amigos da capacidade de influencia que ten cada un.
Desde a chegada da democracia houbo centos de casos de políticos que pasaron polos tribunais por causa de millóns de pesetas ou miles de euros. O lamentable é que algúns pasasen por catro patacóns, como se o seu valor de mercado se cotizase en céntimos. Iso é o peor, polo menos seguir a estela de Bárcenas e tantos outros que contaban as súas andanzas por millóns de euros.
Tamén resulta curioso que sexa o PP o partido que sempre está envolto en escándalos de corruptelas. Tiña razón Feijóo cando pediu aos seus devotos que fosen legais, porque aos populares se lles pide máis que aos outros grupos. Non cabe máis que preguntarse que por algo será e hai que pensar que o líder galaico deu algunha batalla por perdida debido aos seus fracasos por apostar por alcaldes que acabaron imputados e dimitidos, de aí que desta volta renunciase a afrontarse aos baltares, xente con experiencia a quen non pillan nun renuncio por moito xuízo no que se vexan envoltos.
Seguramente haberá salpicaduras barcianas que cheguen a Galicia. A época de Pablo Crespo non queda tan lonxe e moitos dos populares galaicos que aínda permanecen en activo tiveron relación co antigo responsable na sección galega. A nova executiva do PPdeG dá a impresión de que se liberou do lastre do pasado, con algunha que outra concesión á vella garda, porén os fantasmas do pasado sempre volven porque a man de Feijóo ou de Rueda ou de Hernández non chegan aos concellos con alcaldes perpetuos, que revalidan a maioría absoluta para o partido.
A fin de contas, a renovación faise desde abaixo, desde o concelleiro que entra no consistorio sen oficio nin beneficio, con moito tempo libre e coa cabeza baleira de ideas, pero que pronto se pon a traballar e a maquinar, precisamente nada bo. Algúns concellos realizan os plenos ás nove da mañá, curiosamente todos son do PPdeG, porque están formados por xente ociosa que vive da política e das axudas de custo polas famosas dedicacións exclusivas. Deste modo teñen máis horas para corromperse.

martes, 12 de febreiro de 2013

CORRUPCIÓN

O peor de todo xa non é a crise na que estamos inmersos, senón as diferentes actitudes de certos personaxes públicos (empresarios, banqueiros, políticos...) que nos levaron a esta desagradable e lamentable situación. Como vemos, cada día, segue a corrupción e o enriquecemento duns poucos a custa da maioría de cidadáns. Xeneralizouse unha práctica realmente insolidaria entre varios responsables financeiros, empresariais e políticos, principalmente, a través do abuso de poder para o seu propio beneficio persoal, sen ningún tipo de escrúpulos.
Mentres tanto miles de familias, do noso país, viven na miseria, sen apenas ingresos económicos e acudindo a comedores sociais ou entidades benéficas en busca de roupa, alimentos, mesmo de "esmola" para poder pagar as súas hipotecas ou alugueres e non ter que quedar a vivir debaixo dunha ponte. A moitos destes desvergonzados pouco lles importa esta realidade social, unicamente lles preocupa o seu propio benestar e sempre teñen algún argumento para xustificar as súas accións e manter as súas conciencias tranquilas.
Sen dúbida hai que tomar medidas civís e penais drásticas e exemplares para todos estes desalmados aos cales en nada lles preocupa o benestar xeral e a xustiza social, debendo retomar principios básicos e fundamentais como a honra, a humildade e a honestidade entre todos os servidores públicos.

luns, 11 de febreiro de 2013

A ELIXIR

Non é a primeira vez que temos a Italia de parella de baile. Durante un tempo bailamos sos, pero xa estamos de novo emparexados, e non por boas razóns. Tanto é así que ata o euro se depreció. Ben é verdade que pouco, pero tamén que isto acaba de empezar. Onte, quen máis ou quen menos tiña motivos para vender algo, e máis si era español. "Non podía chegar en peor momento" di no seu editorial Financial Times, pero como ninguén dá puntada sen fío, e estes menos, o lume alcanza a Rajoy, igual que no seu día apuntaba a Berlusconi, non tanto a Italia. Pero iso é un consolo limitado, porque non hai crónica que ao preguntarse sobre o futuro do Presidente do Goberno, non faga de paso referencia á crise institucional que asola a "case todas as institucións".
Isto non ten saída fácil. As axendas dalgúns dos principais líderes do PP están sendo canceladas, e a sensación que se percibe é a dun país sen rumbo, e sen alternativa. Unha crise así vai precisar dalgún tremor sísmico, e quen sabe si chegou o momento de deixar lugar a un goberno tecnócrata. Nesta ocasión a tradicional política do Presidente de esperar a que escampe, poderá contar co apoio dalgúns líderes europeos, pero vai ser moi difícil de soster moito tempo. ¿Quen vai dicir agora que un incremento da curmá de risco non vén por mor da crise política?A miña impresión é que hai moito máis de cobardía e falta de transparencia que de corrupción, pero que dubida cabe que a presenza de notables lerchos o emponzoña todo. Ou non habemos ter sorte, ou temos o que merecemos. A elixir.

domingo, 10 de febreiro de 2013

A QUE SE DEDICAN OS POLÍTICOS?

Cando aqueles que redactan a historia da nosa nación mediten sobre os feitos que afectan ao país na súa integridade, poderán comprobar que os seus dirixentes abandonaron as prioridades da xente e se dedicaron máis á xente importante que á xente que importa.
Cada minuto súmase un parado máis no noso país. Cada instante a nación afúndese no silencio e na tristura de miles de persoas que non encontran unha ocupación. Cada momento é un momento perdido para loitar a favor dos que menos teñen.
Segundo Intermón Oxfam hai 13 millóns de pobres en España, máis dunha cuarta parte da nosa poboación. Os desafiuzamentos xeran traxedias para os que os sofren e os españois non ven futuro, xa non para eles, senón nin sequera para os seus fillos.
Mentres tanto, os políticos se dedican  a discutir sobre o dereito a decidir dunha parte de España, a necesidade ou non dunha secesión, a corrupción dos seus dirixentes e o embigo de nós mesmos.
Campións de perder o tempo, España necesita dirixentes que busquen nas prioridades da xente a precedencia do que importa. Máis pendentes de si mesmos, de debates estériles ou de controversias inútiles, non se cren eles mesmos que a responsabilidade de liderar ao país é... súa.
Visto o nivel debe converterse en inminente devolver a democracia á xente. A liberdade non pode depender daqueles que reciben sobres, dos que miran para outro lado ou dos que espetan un " e ti máis" coa naturalidade do necio.
Necesitamos, digo, devolverlle á nación a súa capacidade de ser nación. O talento dos españois é o suficientemente grande como para saber que as súas prioridades son o emprego e a prosperidade.
A distancia que mide o punto no que se encontran as inútiles porfías e o lugar que ocupa a prioridade da xente, é tan grande, tan inmensa, tan colosal, que fan que aqueles que se dedican á política parezan marcianos recén chegados ao país da miseria e a desesperanza.
O día no que os historiadores escriban a historia de España, un día como hoxe, terán que saber que había, agora, cando miren atrás, duas Españas: a dos importantes e a dos que importan. A.C.

sábado, 9 de febreiro de 2013

SI IMPORTA

A historia democrática española é pequena. Como quen di, a modernidade empezou antonte. A Felipe púidolle o desgaste e a corrupción, pero dende eses tempos de Filesas e roldanes foi fundindo a idea de que todo dá igual, que pase o que pase, gañan estes. E non. Non é certo.
Cando o Prestige bañou a nosa costa, os medios madrileños empeñáronse en vender que os galegos seguían votando ao Partido Popular. Poñían como exemplo Muxía. Non dicían, non obstante, que os votos de PSOE e BNG sumaban por primeira vez máis que os do PP, é dicir, que Galicia, ao seu xeito, tomara nota.
As últimas eleccións supuxeron o triunfo de Feijóo, pero polo camiño perdeu máis de 100.000 votos. O espectáculo desta semana si importa e si ten reflexo nas urnas. Afirmar que se houbese eleccións o PP volvería arrasar, como se escoita na rúa, é demasiado atrevido. Recorden o 11-M. A vantaxe de Rajoy, como a de Feijóo, é que o voto crítico se dispersa porque a cidadanía non encontra unha alternativa.
Os feitos piden frescura a gritos, caras novas, renovación e o PSOE debátese entre Rubalcaba e Chacón e IU ensínanos a Cayo Lara. Non entenderon nada. Nin os que se aferran ao posto esperando a súa oportunidade, nin obviamente, os que dan explicacións por televisión coma se estivesen de enviados especiais na Lúa.  Adrián Rodriguez

venres, 8 de febreiro de 2013

REXENERACIÓN DEMOCRÁTICA?

Doado de dicir, case imposible de levar efecto. Como podemos identificar os corruptos dos non corruptos. Como se mide a inclinación a coller o que non é dun, a quen poñemos na lista branca e a quen lles adxudicamos a bóla negra.
Sempre hai unha porcentaxe de personaxes que pecaron de ousados e prepotentes e xa se fixeron merecedores do status de "imputado", aínda que moito me temo que os que aínda permanecen en "o anonimato mediático e xurídico" son moitos.
Esperemos que os que foron collidos " in fraganti" non queiran converterse en chibos expiatorios e canten para non ir ao caldeiro sós. Non é un golpe divino de xenerosidade ou de remordemento de conciencia. Non, trátase simplemente de "se eu caio, caemos todos"
Ata os corruptos perderon a ética do delincuente, non son capaces de expresar certo agradecemento polo tempo que gozaron dun nivel de vida que nunca tivesen soñado.
Dito isto, como o facemos? Hai partidos políticos que poden decidir calar e esperar que falen os tribunais. Modelo Partido Popular, o tempo corre ao seu favor. A xustiza é lenta e, ás veces, non é nin xustiza.
Outros prefiren saír airosos afirmando que xa están vacinados desa eiva social. Modelo socialista. Pero non que ninguén se confíe. A tentación de querer ser e querer ter non ten límites, vai unida á condición humana. Refírome á parte perversa das persoas, a que está en todos e que ás veces gaña. Espero que a porcentaxe de poboación desta estirpe pouco saudable non sexa grande. Non é unha cuestión menor.
Visto que non hai proba do algodón, ¿teremos que facer unha segunda transición? ¿Esquécensenos os 400 casos de políticos imputados por corrupción?
E, que facemos cos que xogan coa constitución e coa integridade do Estado, ¿tamén lles damos unha segunda oportunidade? Tipo nacionalistas cataláns e vascos.
 Loxicamente refírome exclusivamente á non inhabilitación política "ad perpetuum" pero sempre que devolvan todo o que furtaron, evadido ou defraudado cos conseguintes intereses e indemnización polos danos sociais colaterais producidos. Por exemplo, os 22 millóns coñecidos a nome do Sr. Bárcenas en Suíza e os outros millóns (x) en paradoiro descoñecido do propio Bárcenas ou seudobárcenas (porque ou el creou escola ou foi un alumno avantaxado) como conseguimos que volvan ás arcas do Estado para paliar a precariedade laboral, o recorte social xeral e frear o trato a favor do libre mercado cando se trata de privatizar servizos como a sanidade.
Outros partidos se mostras intransixentes, intolerancia cero á corrupción. Modelo UDyP e IU. Magnífico eu subscríboo. Pero, estas formacións teñen que facer fronte a decisións políticas, ¿son cuantitativamente representativos para frear, promover ou incluír políticas sociais auténticas? O, é doado falar así cando son minoritarios e só favorecen o desgaste dos grandes partidos.
Hai unha minoría, moi minoritaria, que avogaría por unha decisión radical, do tipo "isto non pasaba nos tempos de Franco", os máis desmemoriados din "con Franco todos tiñamos traballo", etc., etc., estas tendencias obedecen a un espírito ditatorial ou de pensamento e acción únicos: antidemocrático.
Esta última opción, pola miña banda, queda absolutamente descartada. Está claro que temos que volver á democracia do pobo por e para o pobo. Dende unha nova perspectiva, con mandatos limitados, sen privilexios, eleccións dende a base, cambio da lei electoral, diminución da duración dos mandatos públicos, gran pacto polo público e polo social dentro dun país onde ninguén se senta excluído polas causas que vulneran o artigo 14 da Constitución e a dignidade individual.
Ninguén se pode sentir satisfeito de ser cidadán dun país onde a corrupción, a falta de ética, a inexistencia de límites claros entre o bo e o malo prima por riba de todo, tanto que me se pregunto a presunción de inocencia ten razón de ser cando na gran maioría dos casos de corrupción só se salvan os imputados por defectos de procedemento procesual ou pola prescrición. Hai moitas cousas que cambiar, sen deixar de apostar pola democracia.

xoves, 7 de febreiro de 2013

DE VETOS E SOSPEITAS

Soplan malos ventos en Galicia. A presidenta do Parlamento, cunha maioría amplísima do PP, impón un veto para prohibir que os cidadáns accedan á tribuna do Parlamento. Á casa dos cidadáns. Nunca fixo falla semellante desmán. Ten o regulamento da Cámara protocolo suficiente que aplicar para garantir a orde nas tribunas. Os que non temos defensa ante abusos deste groso calibre, somos os cidadáns.
Vivimos tempos de truculencias, onde os medos gañan por goleada ao sentidiño. Mala sinal se os representantes da cidadanía semellan ter medo desa cidadanía á que representan. E flaco favor lle fan á recuperación da credibilidade na política os dirixentes que aplican o veto como solución. É como agochar o lixo baixo a alfombra. Non resolve nada, acaba por descubrirse, e cabrea moito máis. A cidadanía precisa ser escoitada. As protestas son reflexo de que hai moitas eivas, moitas carencias e que nada vai ben. E ten dereito a queixarse, e a que os seus representantes estean á altura da responsabilidade adquirida cando foron elexidos.
O PP acusa á oposición de apoiar aos que protestan. Pilar Rojo e Feijóo esquecen que estando na oposición mobilizaban alcaldes e colectivos cidadáns contra Touriño. E nunca se aplicaron vetos. Alguén dixera que a memoria era un país estrano. E estaba no certo. Nos tempos de invernía, onde todo pinta gris e nunca hai boas novas, os vetos son mechas incendiarias. A sospeita xeneralizada é unha constatación dun fracaso absoluto. Galicia agarda altura, compromiso e cercanía. Rectificar sempre foi de sabios.

mércores, 6 de febreiro de 2013






CONVOCATORIA

CONVÓCASE A OS ASOCIAD@S, A UNHA ASEMBLEA XERAL ORDINARIA, SEGUNDO ESTABLECE O ARTÍGO 12 DOS ESTATUTOS, QUE SE CELEBRARÁ O VINDEIRO DEZAOITO DE FEBREIRO DE 2013, AS 19,00 HORAS EN PRIMEIRA CONVOCATORIA, E AS 19,30 HORAS EN SEGUNDA CONVOCATORIA, NA RÚA ARINES NÚMERO 19 DE VIGO, COA SEGUINTE ORDE DO DÍA:


-APROBACIÓN DAS CONTAS DO BALANCE DO ANO 2012

-APROBAR O PLAN DE ACTIVIDADES DA ASOCIACIÓN ANO 2013

-INGRESOS E GASTOS PARA O EXERCICIO DO ANO 2013

-EXAMEN E APROBACIÓN DAS COTAS DOS SOCIOS

-LECTURA E APROBACIÓN SE PROCEDE DA ACTA DE ACORDOS DA PRESENTE ASEMBLEA


O que comunico para coñecemento de tod@s os/as asociad@s


Vigo, 18 de xaneiro de 2013


Asinado, o Secretario,

O MAL OLOR

O goberno de España non entende nada, é costume que os poderosos confundan confianza con servilismo
Unha gran calidade da democracia é que os cidadáns poden proceder a un despedimento anticipado dos gobernantes que ulan demasiado mal. Tiralos pola borda, por dicilo dun xeito sutil. En Islandia fixérono, con políticos e banqueiros que saíron ras, e agora vailles de perlas cunha primeira ministra vermella, lesbiana e republicana, e cun novo proceso constituínte para preservar de estafas e rapiñas o laborioso país.
O pobo español foi moi xeneroso cos actuais gobernantes, outorgándolles nas urnas un poder absoluto. Un plus excepcional de confianza, non polos méritos ou carisma do vencedor, senón por dotalo, como nos contos infantís, dunha vara máxica en tempo de emerxencia. Mans libres para facer e desfacer.
O Goberno non entendeu nada. É costume en España que os poderosos confundan confianza con servilismo. Non lles gusta a tropa. As elites adoitan ser maleducadas. Habituadas ao imperio da súa voz. Co ego em-palma-do. A confianza malgastouse nunha soa dirección: desfacer, e con moi mal estilo. Levamos un ano en que non xurdiu nin unha soa proposición construtiva, de crecemento. A política de emprego formulouse ao revés, primeiro despidan e despois descubran, en lugar de abrir fórmulas de repartición de traballo. Aproveitouse a crise para unha contrarreforma integrista, arruinouse en meses a credibilidade de RTVE con propaganda estupefaciente. Asfixiouse o hábitat da cultura, da investigación. A xenerosidade transformouse en paciencia. A paciencia en resignación. Ata que chegamos ao estupor.
A sensación de vivir empantanados nesa postditadura que é a corrupción sistémica. Conta Plutarco que Hierón, mandamás de Siracusa, oíu que o criticaban polo mal olor de boca. Foi para a casa e reprochou á súa muller non o ter alertado. E ela respondeu: "Eu cría que todos os homes ulían así". Máis pronto que tarde, haberá que cambiar de bocas. Polo menos.

martes, 5 de febreiro de 2013

O PP ESTÁ PODRE

É a consigna de todo culpable, negalo todo, aínda que teñan probas fidedignas de culpabilidade, non de "presunta" culpabilidade, pois ás probas me remito, pero a eles lles dá igual, seguen mantendo a cabeza a flote, promulgando a súa inocencia, honorabilidade e honradez, cando todos sabemos que son culpables, deshonestos e deshonrados, pero se aferran a unhas leis modificadas por e para eles, para así engordar os seus patrimonios e contas correntes.
Todo aquel que se mete en política enriquécese ao cabo duns anos, dá igual que sexa unha persoa pouco importante, cando remata a súa lexislatura teñen un patrimonio que cuadriplica, como pouco, os seus bens anteriores, iso é "vox pópuli" e estámolo a vivir cada día, non teñen ética profesional, nin o  espera nin coñécella, nin moito menos ética humana e persoal, menten como canallas, só se teñen encumbrado para crearse un oco nas grandes compañias cando deixen de gobernar, e os verdadeiros problemas e dramas sociais impórtalles un pito, eles van ao seu, salvar á banca, cando todos sabemos que son os culpables desta crise, salvar os seus cus, estómagos e salvar os seus amigos empresarios, con leis favorecedoras, salvar aos corruptos, salvar os defraudadores de grandes fortunas, co beneplácito de Merkel e demais afíns, mentres haxa un traballador que poida seguir manténdoos, tanto a eles como aos seus acólitos, familiares e amiguetes, que dá igual que estéan ou non  capacitados para o posto ao que o colocan, o caso é acaparar e manter un status, sen minguar os seus beneficios, para pagar e render contas xa estamos a "borregada" e perdón pola expresión, non pretendo ferir a ninguén honrado e traballador, pero isto é así, unha pena de país.

luns, 4 de febreiro de 2013

NECIDADE

Non son de estrañar moitas das cousas que acontecen no noso país tendo en conta en que nos convertemos e o modo en que nos despreocupamos de todo. Nun lugar no que cada un vai ao seu e afánase simple e chairamente por vivir o mellor que pode con todos os vicios e luxos posibles aos que poida aspirar, sen mirar o que acontece preto súa, nin no traballo, nin na veciñanza, nin sequera na familia, como non van xurdir cada vez máis e máis listos nos estamentos de poder -chámense gobernos, chámese monarquía- que pensan día e noite en como roubarnos a todos os demais, enredados como estamos nos nosos micromundos.
E esta pasividade, que nos está a afundir como sociedade e que xa se converteu en pasotismo, acrecenta esa avidez de diñeiro, que non ten fin e que roza o estrambótico. Algo lle sucedeu á clase obreira española cando decidiu deixar de loitar polos seus dereitos, mirar dende arriba aos que son o seu iguais ou botarse no sofá a ver o fútbol, o 'Sálvame' ou pasar o día en ascuas polo nacemento dun neno que non ten máis mérito que ser o fillo dunha cantante e un futbolista.
Onte mesmo, os pacientes de cancro alertaban das trabas que se están a encontrar na Sanidade pública para acceder a certos tratamentos e fármacos. Pero, a quen lle importa? Eles non son a noticia do día nin vano ser. Como enfrontarse ao 45 aniversario do príncipe? Difícil está o remedio. Aquí, máis que poñernos as pilas precisamos un autoxerador. Ana López

domingo, 3 de febreiro de 2013

O POLÍTICO CORRUPTO

É evidente, unha das causas da corrupción, ademais da ambición desmedida e a falta de moral dos corruptos, é a aprobación ou polo menos, a tolerancia a falta de rexeitamento dos partidos involucrados de sistemas como a Gürtel, incluídos tesoureiros e; o máis grave, o pagamento aos políticos de alto nivel con diñeiro negro, e isto é só un exemplo, pois non só alcanza ao partido do goberno, os partidos nacionalistas, e os de oposición non se quedan curtos nesta carreira.
Dise e repítese que non todos son corruptos que son uns poucos, pero non o creo así; os políticos moralmente íntegros son apartados e condénase ao ostracismo xa que non son confiables ao poder, aos líderes que manexan a organización. impregnados pola corrupción ata os ósos. Despois de todo, non hai nada máis servil, pelota e arrivista que un político corrupto ou que, polas súas calidades morais sexa doadamente corrompible; ademais, hai que dicir que unha boa cantidade destes espécimes se meteron en política con ánimo de medrar, de enriquecerse a custa do público. Posiblemente hai políticos honrados, tamén o creo, pero hai que encontralos e darlles o voto e o poder coa esperanza que non caian na tentación do enriquecemento fácil polo medio da bolsa pública.
Poucas cousas encontro máis repulsivas que ver, nas noticias do parlamento, os caretos, máis que satisfeitos, dos servís deputados rodeando ao seu máis que mediocre presidente con aprobación manifesta; de forma que se podería dicir; case, que aplauden coas orellas en lugar de utilizar as mans que polo visto só utilizan para medrar, Estos repugnantes deputados, nunca critican e moito menos autocritícanse; de feito teñen menos eficacia que unha simple máquina de votar que tivese tres botóns a picar segundo as ordes do líder, - si - non - abstención-.
Estes impresentables, para redondear as súas obrigas na cámara, mostran constantemente un irónico sorriso, mentres, de cando en vez, berran ¡¡que se fodan!! ou outras lindezas, perlas didácticas dirixidas á oposición, que, mentres tanto, se rompe os cornos contra o abeiro da maioría absoluta aínda que, moitos deles, están á espera da súa oportunidade, envexosos de non poder medrar tanto; pois a bolsa a meter man está no poder. DOREMA

sábado, 2 de febreiro de 2013

SUPRIMIR TODOS OS PARTIDOS

Non pasa nin un día sen que se descubra un novo asunto, ou dous, de corrupción na política española e as súas inmediacións. De Iñaki Urdangarin a Luis Bárcenas, de Jaume Matas a Amy Martin, dos ERE de Andalucía ao caso Pallerols, de Félix Millet ao caso Campeón...
Son centos, se non miles, os delitos deste tipo que se achan en distintas fases procesuais ante os tribunais de Xustiza. E moitos máis o que se ocultaron, condonado, indultado, acollido a fórmulas varias de compromiso entre os implicados ou dilatado indefinidamente a súa instrución nos Xulgados.
Polo seu volume, pola contía do malversado e polo descaro moral dos seus autores, encontrámonos, sen esaxeración, ante un saqueo sistemático das arcas públicas en prexuízo de todos os españois.
Algo parecido aconteceu hai vinte anos en Italia, onde o escándalo da tangentópolis varreu á clase política do país -con algún suicidio incluído-, fixo desaparecer aos partidos tradicionais e obrigou a exiliarse en Túnez ao ex primeiro ministro socialista Bettino Craxi.
En analoxía con iso, chegou a hora de que aquí se larguen en bloque os políticos que nos conduciron á catástrofe económica, social e moral actual e vaian á actividade privada, a ver como llas arranxan para gañarse a vida honradamente.
Seguro que hai homes e mulleres capaces e honestos neste país que, baixo novas siglas, poden representarnos con eficacia e dignidade nas institucións públicas.
De non se facer isto con presteza e con prudencia, corremos o risco de que a crecente indignación social explote calquera día e impoña ese cambio sen ningún miramento e, o que é peor, sen ningún criterio.   

venres, 1 de febreiro de 2013

OS CORRUPTORES

Viven tranquilos, porque os seus nomes, as súas fotos, nunca aparecen nos titulares dos diarios. Se acaso, cando casan algunha neta, na prensa do corazón.
A confusión é moi comprensible. A semana pasada, sen ir máis lonxe, coñecemos o caso dun tesoureiro que pretexta ter carecido de firma autorizada nas contas da fundación onde exercía o devandito cargo, e o dunha articulista que cobraba 3.000 euros por cada texto. Se o primeiro lles parece inverosímil, o segundo -dígollelo eu- é un puro argumento de ficción. Pero o ventilador que esparexe excrementos por todas as partes produce un singular efecto óptico. A lupa que agranda os obxectos situados en primeiro termo, desenfoca as figuras máis distantes ata lograr que pasen desapercibidas. Noutras palabras, as árbores non nos deixan ver o bosque.
Sabemos quen entrega os sobres e quen os recibe, pero nunca quen os enche. Os concelleiros atordados polas débedas fanse tan tristemente famosos como os intermediarios horteras que exhiben rubias tinguidas con medio quilo de silicona en cada mama, e parece que todo remata aí. Mentres tanto, os corruptores, elegantes e discretos, casados coas súas señoras de toda a vida, que disimulan as canas cunha tinguidura da súa cor, regan o xardín ao acecho doutra oportunidade. Viven tranquilos, porque os seus nomes, as súas fotos, nunca aparecen nos titulares dos diarios. Se acaso, cando casan algunha neta, na prensa do corazón.
Eles son o principio e o fin da corrupción, os pais do monstro que nos devora, pero ninguén se atreve a denuncialos. Está por ver que a xustiza sexa capaz de encher as esixencias da cidadanía, pero mesmo se investigase exhaustivamente as fortunas dos corruptos, as armazóns financeiras dos intermediarios, para producir sentenzas exemplares sen ir máis alá, non teremos conseguido nada. Os corruptores non tardarán moito en encontrar un político endebedado, a un vividor con bos contactos. E todo volverá empezar.