domingo, 31 de outubro de 2010

ESPAÑA PODRECIDA DE CORRUPCIÓN

Convergència recibiu o 2,5% de adxudicacións públicas durante o mandato de Pujol

Os peritos de Facenda que elaboraron o informe sobre o saqueo do Palau da Música confirmaron que Fèlix Millet e Convergència repartíronse presuntas comisións pagadas pola construtora Ferrovial a cambio de adxudicacións públicas, a unha proporción de 37,5% e 62,5%, respectivamente.
2,5% para CDC
Unha das conclusións do informe pericial, no que se reafirman os peritos da Axencia Tributaria, é que a construtora pagaría comisións do 4% pola adxudicación de obra pública durante os gobernos de CIU -como a liña 9 ou a Cidade da Xustiza- dos que un 2,5% irían a parar á formación nacionalista e un 1,5 aos responsables do Palau.
Un 62,5%
Na súa declaración ante o xuíz, os peritos han desglosado cada un dos pagos que Ferrovial fixo ao Palau da Música e cuantificaron que un 62,5% deses importes foi a parar a un tal "Daniel" -que o informe apunta podería ser o responsable de finanzas de CDC e administrador da Fundació CatDem, vinculada a este partido, Daniel Osàcar, e un 37,5%, á entidade musical, ou sexa, a Millet.
Algunhas adxudicacións
Ademais da líea 9 do metro e a Cidade da Xustiza, entre as obras pola que CDC recibiu presuntamente comisións foron a construción de 72 vivendas no barrio de Sant Roque de Badalona, promovido polo Incasòl en 1997, e as obras da variante de Calafell C-246, impulsada por Gestió de Infraestructures (GISA) ese mesmo ano.
Facenda recupera 260 millóns de...

A FAES de Aznar volve pór a man...

sábado, 30 de outubro de 2010

OS FUTUROS PELOTAZOS URBANÍSTICOS EN SOLO RÚSTICO

A Xunta permitirá a localización de industrias en solo rústico protexido - Medio Ambiente introduce o cambio a través da Lei de Orzamentos

Só pasaron nove meses desde que a Consellería de Medio Ambiente sacou adiante a reforma da Lei do Solo, e o Parlamento espera no que resta de lexislatura outro proxecto de lei para modificar con profundidade a lei urbanística por excelencia. Pero Agustín Hernández non quixo esperar máis para introducir cambios na norma aprobada o pasado 23 de marzo. Fíxoo silenciosamente, a través da lei de acompañamento do proxecto orzamentario, para abrir a porta á instalación de industrias, dotacións e infraestruturas en chan rústico protexido.
Camuflados entre a maraña de cifras dos Orzamentos da Xunta para 2011, a Consellería de Medio Ambiente incluíu dous artigos que modifican a Lei de Ordenación Urbanística de Galicia de 2002 (Louga), sobre a que se baseou a reforma do pasado marzo. Un deles introduce dous cambios de calado. O primeiro permite á Xunta autorizar a "implantación de infraestruturas, dotacións e instalacións nas que concorra unha causa de utilidade pública ou interese social" prevalente. O segundo, elimina unha frase do artigo que regula os usos autorizables nos solos rústicos de protección agropecuaria, a que establece a condición de que "non leven á transformación urbanística dos terreos nin lesionen os valores obxecto de protección".
Foi a deputada do PSdeG Mar Barcón a que destapou os cambios. Fíxoo na comisión parlamentaria na que Agustín Hernández explicou os orzamentos da consellería para 2011, nunha exposición na que pasou por alto os cambios na Lei do Solo. "Será que se avergoña", ironizou Barcón, que acusou ao conselleiro de "arrasar o territorio" coa autorización de calquera uso "empregando a fórmula da utilidade pública".
A socialista lamentou tamén a "utilización perversa" da lei de acompañamento dos orzamentos "para sortear controis lexislativos" e "eliminar as cautelas nos procesos de urbanización". A deputada Teresa Táboas, do BNG, coincidiu con Barcón: "Non se atreveu fai nove meses e abre agora esta vía para a especulación e estragar o territorio".
O conselleiro apelou á crise e ao paro para defender os cambios. "Gustaríame que lles dixesen aos parados de Galicia que non están de acordo con que poidamos implantar unha instalación de xeito excepcional en solo rústico", retou á oposición. Subliñou Hernández que as autorizacións requirirán "do necesario informe favorable" da autoridade ambiental, neste caso, a propia Consellería de Medio Ambiente. O seu titular admitiu que o obxectivo é facilitar o desenvolvemento de empresas e dotacións, que está "moi comprometido, ao non existir extensións importantes de terreo que non inclúan zona de especial protección". Fontes do departamento explicaron que, con este cambio, a Plataforma Loxística de Salvaterra (Plisan) non tivese os problemas de desenvolvemento que a acucian.
A Xunta tamén permitirá levantar residencias e centros de saúde en solo rústico protexido...

venres, 29 de outubro de 2010

QUE TERÁ A CADEIRA QUE NINGUEN A QUERE DEIXAR?

É posible que desde alí, a cadeira, véxallenos como nenos sen virtude, medios útiles para momentos históricos. Nenos necesitados de ordes e castigos sen indulxencia.
Desde a cadeira, a crise deu un respiro, agora a nosa clase política pode falar dos premios príncipes de Asturias, da anorexia, da sociedade inestable, da economía inestable, das relacións laborais e salariais inestables; do Nóbel de literatura e, ata do futuro. A cadeira dá poder, prestixio, dominio, seguridade, garbo e lexitimidade. Coa cadeira ése o boss, o ser sobre o cal vira todo. ¿Quen non quere unha cadeira?
Desde a cadeira, tense contactos e, iso dá emprego, serenidade de pensamento, comodidade, coñecemento técnico, económico e, de Estado. Eu quero estar na cadeira.
¡Que o Estado xa non cohesiona!, ¡que os políticos están equivocados!, ¡que a xustiza politizouse!, é culpa da crise e dunha sociedade incapaz de entendela. ¡Que é de dereitas!, ¡que é marxista!; aí está a culpa, a nosa culpa. A crise ensinounos, aos nenos, que a clase política é infinitamente conmovedora.
¿Quere facer leis constitucionais, ter autoridade pública e moral, distinción social, esconderse detrás dunhas lentes escuras, asustar, falar co Papa e con reis?, procúrese unha cadeira. A cadeira pode catalogarlle de ignorante e mal querido, pero se iso non lle importa e, sabendo que vai vivir 80 anos como un simple intermedio, xestiónese a súa cadeira.

xoves, 28 de outubro de 2010

FRAUDE FISCAL E VONTADE PÓLITICA

Tras ler o artigo do 18 de outubro na sección A Cuarta Páxina do catedrático de Facenda da Universidade do País Vasco Ignacio Zubiri que leva por título ¿Que anda mal no imposto da renda?, xurdíronme unha serie de pensamentos elementais, nada sofisticados. En devandito artigo afírmase que non hai vontade política, nin se dedican recursos para evitar que defraudar a Facenda sexa tan rendible en España; e que con reducir a fraude á metade a recadación subiría tres puntos do PIB.
A pregunta é obvia: señor presidente do Goberno, señora ministra de Economía, é certo que non hai vontade política?, é certo que non se dedican suficientes recursos? Poden vostedes desmentir o que Zubiri afirma?
Por outra banda, nestes momentos tan delicados nos que tanta xente está perdendo o seu emprego e pásao mal para chegar a fin de mes, bótase de menos unha comparecencia pública en televisión do presidente do Goberno en horario de máxima audiencia, dirixíndose directamente ao país.
Creo que a xente estaría máis disposta a asumir sacrificios se se lle explica con claridade e sinceridade cales son as dificultades, por que se tiveron que adoptar medidas económicas tan drásticas, que presións houbo, por que é tan difícil conseguir que as grandes fortunas, e en xeral os sectores máis prósperos da sociedade, contribúan na medida en que lles corresponde cando tantas familias de clase media, non digamos xa as capas menos favorecidas, vense angustiadas para saír adiante.
O presidente do Goberno debe estas explicacións a tanta xente como confiou nel e hoxe retiroulle a súa confianza.
E.C.D

mércores, 27 de outubro de 2010

CONTRA A CORRUPCIÓN, TRANSPARENCIA

Se hai unha ferramenta que faga máis eficaz á Administración e diminúa a corrupción, esta é a transparencia. Coñecer en tempo e forma o investimento e o gasto das nosas administracións e empresas públicas é fundamental para avanzar na democracia e o benestar.

Estamos cansados de escoitar como se nega, ou se mostra só unha parte das contas públicas, a que interesa, coma se os nosos representantes políticos fosen reyezuelos tribais e o resto, súbditos. A ausencia de transparencia fomenta a malversación e o nepotismo. Os países máis transparentes como Dinamarca, Nueva Zelanda ou Suecia deben ser o noso referente.

Pero quen pode tomar esa medida é a clase política e actualmente o seu nivel de competencia é baixo. Coincido coas declaracións do ex presidente de Aragón: "A política profesionalizouse. Os brillantes non teñen entrada porque os que están, xa están colocados e non deixan entrar a ninguén". Entón, ¿quen tomará as medidas que van contra os seus intereses?

martes, 26 de outubro de 2010

SE ES HONRADO, POR QUE VOTAS A UN PARTIDO CORRUPTO?

VOTAR (A U PARTIDO CORRUPTO) NON É GRATIS. OS INTERESES DOS PARTIDOS QUE NOS GOBERNAN, TÉMOLOS QUE PAGAR TODOS.

O pago dos intereses da débeda pública que España tivo que emitir para financiarse vai pasar finalmente factura como se prevía. O proxecto de Orzamentos Xerais do Estado para este ano (PGE2011) contempla un importe de 27.400 millóns de euros a devolver, que supón case un 2,5% do PIB. Para ver a dimensión da cifra, o departamento que dirixe Elena Salgado prevé que os ingresos non financeiros aumenten un 5,4% "pola mellora da actividade económica e as medidas adoptadas polo Goberno".
O Tesouro prevé emitir 192.000 millóns de nova débeda pública en 2011, segundo recolle o proxecto de Orzamentos Xerais do Estado. Esta cifra é un 14,4% inferior ás emisións estimadas para 2010, que foi de 224.300 millóns de euros, pero continúa sendo unha cifra moi elevada que delata as necesidades de financiamento do Estado español. Este incremento elevará o cociente de débeda pública sobre PIB ata o 68,7% desde o 62,8% estimado para 2010.
Precisamente este xoves a economía española recibiu un dobre pau: Moody's rebaixou a cualificación da débeda española e o Banco de España sinalou no seu informe mensual que a actividade económica "podería haberse debilitado" no terceiro trimestre.
Respecto da composición da carteira de débeda, os Orzamentos estiman que será bastante similar á dos últimos anos, aínda que cun aumento do peso dos títulos a longo prazo (bonos e obrigacións) respecto das letras a curto prazo. Tamén contemplan emisións en divisas por valor de 6.000 millóns.
Hai que ter en conta que estas previsións baséanse nun escenario no que o déficit público reducirase ao 6% o próximo ano, previsión que cuestionan abertamente os principais institutos de análises nacionais e internacionais; basicamente, porque parte dun crecemento da economía do 1,3% en 2011, o dobre da media das estimacións dos economistas.
Ler máis...

luns, 25 de outubro de 2010

IMPOSTURA ECOLÓXICA

O afastamento de España do cumprimento dos obxectivos de emisións de CO2 establecidos no Protocolo de Kioto evidencia o abismo entre a túzara realidade e o ilusionismo verbal das proclamas ecoloxistas do Goberno, á vez que simboliza o fracaso da súa política enerxética.

A pesar do impacto da crise na actividade industrial e dos enormes investimentos en enerxías renovables acometidas nos últimos anos, a posición de furgón de cola que ocupa o noso país como un dos maiores contaminantes de Europa terá un custo de 638 millóns de euros, o maior da UE, para poder cumprir o compromiso de que as emisións no período 2008-2012 sexan un 15% superiores ás de 1990 e non do 35%, como apuntan as proxeccións de Bruxelas. A tríada seguridade-competitividade-sustentabilidade debe vertebrar o desenvolvemento dunha política enerxética de Estado con visión de longo prazo, incompatible coa inoperancia e os bandazos dun Goberno que ten ao sector paralizado e sumido na incerteza e a inseguridade xurídica.
O déficit de tarifa -diferenza entre ingresos e custos do sistema eléctrico- disparouse ata os 20.000 millóns de euros, principalmente polas desorbitadas curmás recibidas polas fotovoltaicas e as termosolares; decretouse o peche da central nuclear de Garoña desoyendo todos os informes técnicos favorables ao seu funcionamento; incumpriuse a normativa vixente para a fixación da tarifa eléctrica e impúxose por decreto a utilización do carbón nacional -máis caro e contaminante que o importado- á conta das centrais de gas, máis limpas e eficientes. Un balance decepcionante que contamina a todo o sector.
Expansión

domingo, 24 de outubro de 2010

FINANCIAMENTO MUNICIPAL

O problema dos concellos reside no nefasto costume de gastar máis do que ingresan

Sempre que alguén mencione as palabras "financiamento municipal", bote man á carteira señor contribuínte. A coincidencia entre os políticos na necesidade de recadar máis é tan unánime como sospeitosa. E iso que a voracidade polo gasto dos concellos leva máis do 5% do PIB. Os partidos, como tantas outras veces, acoden a unha falaz comparación coa media europea. Aínda que é certo que esa porcentaxe é baixo en relación con outros países da Unión tamén o é que os servizos municipais que ofrecen uns e outros non son os mesmos. En Europa, o normal é que os municipios proporcionen educación primaria e secundaria, vivendas de aluguer reducido, subsidios por desemprego, axudas a colectivos desfavorecidos e unha ampla gama de prestacións; en España, con todo, todas esas prestacións sociais están repartidas -ou duplicadas e ata triplicadas- na nosa Administración de capas múltiples.
O problema dos concellos non reside tanto na insuficiencia de recursos senón no nefasto costume de gastar máis do que ingresan. Incluíndo os fondos transferidos desde o Estado, o seu déficit ascenderá en 2011 ao 1,3% do PIB. É dicir, case a cuarta parte dos seus gastos non están soportados por ingresos. Esta situación non se arranxa facilitando subidas do IBI como se propón nos orzamentos do Estado. Tampouco pechando de vez a billa do endebedamento porque a realidade imponse. Ata o punto en que a conxelación anunciada en maio diluír en cinco meses ata alcanzar unha fórmula que só se aplica con todo o seu rigor ao consistorio de Madrid, acaparador da maior parte do pasivo total. Unha débeda de máis de 7.000 millóns, como a de Madrid, non é cousa de broma e menos se se cega a posibilidade de refinanciarla. As finanzas locais requiren unha terapia integral máis aló de fixar teitos de endebedamento. Hai que disciplinar o gasto, establecendo límites á súa expansión e contido, e introducir auténticos controis de eficacia.
Alcanzar un mínimo consenso en vésperas electorais resulta utópico. Pero non cabe arquivar no esquecemento todo esbozo de reforma, deixando que o problema siga engordando. Para mellorar a asignación de recursos de forma inmediata, a mellor receita consistiría en fusionar concellos, seguindo o plan do FMI para Grecia. Se non é posible chegar tan lonxe, talvez bastaría con supeditar o apoio financeiro do Estado á posta en mancomunidades os servizos esenciais, asegurando de paso o acceso da iniciativa privada á xestión económica mediante adxudicacións en concurso. Por algún sitio hai que empezar a pór coto ao malgasto sen estrujar aínda máis a manida carteira dos contribuíntes.

sábado, 23 de outubro de 2010

A BURBULLA INMOBILIARIA

Tres anos de hecatombe inmobiliaria.

A 'burbulla' deixa unha herdanza de peches, falta de pagamentos, desplomes bolsistas e bancos atrapados con case medio billón en créditos.

A venda de vivendas en España empezou a crecer timidamente e con altibaixos en 2010, tras máis de dous anos de permanente caída, segundo datos feitos públicos esta semana polo INE, e o número de insolvencias reduciuse un 14% no segundo trimestre, aínda que un de cada tres concursos de acredores segue estando vinculado ao inmobiliario. Magro consolo, en calquera caso, no terceiro aniversario dunha crise que neste sector levouse xa por diante centos de promotoras e centos de miles de postos de traballo, que puxo en perigo e obrigou a reestruturar unha parte importante do sector financeiro español, e que reduciu a menos dunha cuarta parte o valor, a capitalización, das inmobiliarias cotizadas entre o 30 de xuño de 2007 e o 30 de xuño de 2010.
A depreciación da vivenda acelerouse ademais en xullo, tras entrar en vigor o alza do IVE aprobada polo Goberno, cunha caída interanual do prezo dos pisos do 4,3%, segundo o índice Tasaciones Inmobiliarias (Tinsa). A picada da burbulla inmobiliaria, os seus efectos, non concluíron e, segundo o Servizo de Estudos do Banco de España, seguirán lastrando o crecemento ata medidos de 2011. O organismo supervisor estima que a crise inmobiliaria restará un 5,4% do PIB total respecto ao nivel ao que chegou en 2007 (ese ano, o investimento residencial alcanzou un limiar sen parangón en Europa, o 7,5% do PIB, e en 2011 apenas chegará ao 4%).
Prevese, ademais, segundo información recollida polo diario Cinco Días, avalada por expertos e baseada en datos do Ministerio de Fomento, que este ano se constrúan en España "menos de 100.000 casas, a oitava parte que en 2006".
Precisamente nese ano, previo ao comezo da transformación en pandemia da crise estadounidense de hipotécalas lixo en agosto de 2007 e ao estalido da burbulla doméstica, o sector do ladrillo foi unha festa. Diñeiro barato e operacións apalancadas, financiadas con débeda, colocaron a varias inmobiliarias, como Metrovacesa ou Colonial, á cabeza do seu sector en Europa, e aos seus atrevidos empresarios, nas glamurosas listas dos máis ricos do ano. En 2006, 12 das 35 maiores operacións corporativas de financiamento en Europa protagonizáronas inmobiliarias españolas. Adquisicións e fusións e saídas a Bolsa, sucedéronse e cambiaron o mapa do sector.
Así, e só a modo de recordatorio e de forma sucinta, en abril dese ano saíu a Bolsa a inmobiliaria catalá Renta Corporación; en maio, a valisoletana Parquesol e a valenciana Astroc (que uns meses despois, en outubro, compraría o 60% da inmobiliaria do Grupo Rayet por 449,5 millóns e Landscape, inmobiliaria do Banco Sabadell, por preto de 1.000 millóns), e en xullo saíu ao parqué Riofisa (adquirida en 2007 por Colonial).
Tamén en 2006 Metrovacesa, a primeira inmobiliaria española, a máis diso refinanciar un crédito de 3.200 millóns subscrito un ano antes para adquirir a francesa Gecina, converteuse en escenario dunha pugna entre a familia Sanahuja e Joaquín Rivero (presidente da compañía) e Bautista Soler, cun cruzamento de OPA incluído, para facerse co control efectivo da mesma.
Para afrontar a delicada situación, o Banco de España esixirá a partir de outubro a bancos e caixas provisións ata o 30% do valor dos inmobles cos que queden como pago de débedas dos seus clientes, se transcorreron máis de 24 meses desde que os adquiriron. Unha maior provisión que, xunto a outras novas esixencias, fará que o resultado das entidades antes de impostos redúzase preto dun 10%, segundo recoñeceu o banco emisor a finais de maio.
Outros damnificados polos excesos da burbulla son o emprego (o inmobiliario, en gran medida, situou por baixo do 8% a taxa de paro en 2007 e sitúaa hoxe por encima do 20%) e as arcas públicas (a actividade inmobiliaria catapultó os ingresos públicos ao 41% do PIB en 2007 e o ano pasado apenas equivaleu ao 34%).

venres, 22 de outubro de 2010

270.000 PERSOAS EN GALICIA EN LISTA DE ESPERA MÉDICA

Afirmouse este xoves no Parlamento de Galicia que hai máis de 270.000 persoas inscritas nas listas de espera hospitalaria médica e unha "deterioración" do sistema de saúde, aínda que a conselleira de Sanidade, Pilar Farjas, replicou que observa unha "mellora" da actividade cirúrxica.
A deputada, Ana Luisa Bouzas, reprochou na súa intervención na sesión plenaria da Cámara galega que hai unha "tendencia negativa" e unha "deterioración" do sistema de saúde pública.
Bouzas dixo que "hai moitos quirófanos pechados pola tarde", que se continúa sen cubrir as ausencias" de profesionais e preguntou á conselleira "que garantías ten para pagar as nóminas ata finais de ano".
Sinalou que os integrantes da Xunta aconsellaron á poboación nas súas intervencións ante o Parlamento respecto da supresión do sistema de autobuses "Noitebús" que os mozos deben "ou ben non beber -alcol-, ou non conducir ou non ir de festa".
Comedores escolares e sanidade
Engadiu que respecto dos reproches sobre a xestión dos comedores escolares, os representantes do Goberno autonómico consideraron que son un "elemento prescindible" e denunciaron que a conselleira insinúe, na súa opinión, que en aras da "eficiencia" que preconiza a Xunta, os pacientes deben "esperar máis dun ano para unha intervención cirúrxica".
"Que esperen e se non queren esperar que se vaia á -atención- privada", espetou a representante do BNG indicando que esa era a política da Xunta.
Farjas respondeu que "a diminución dos tempos de espera é un dos obxectivos esenciais" do seu departamento, apuntou que nos actuais tempos de "crise económica" supón que é "absolutamente necesario" mellorar a situación e reiterou o seu "compromiso coa xestión rigorosa e eficiente" para "mellorar o rendemento".
Nese sentido, afirmou que o sistema de saúde pública aumentou o número de intervencións cirúrxicas durante este ano en relación aos últimos anos.
A conselleira destacou que a súa vontade é centrarse en atender con "prioridade" ás persoas afectadas con "patoloxías máis graves" para que poidan ser intervidas "en menos de 30 días".
A titular de Sanidade asegurou ademais que Galicia está mellor nos prazos de tempo de España de pagos a farmacias e provedores" e rexeitou as críticas do BNG, ao asegurar que "tanto en nóminas, como en farmacia ou en provedores", esta Comunidade autónoma remunera en tempos breves.

xoves, 21 de outubro de 2010

A ENFERMIDADE ESPAÑOLA

"Cal é a verdadeira saúde mental dos nosos gobernantes? Sofren a síndrome de Hubris -desprezo polos consellos dos seus asesores, esaxerada confianza en si mesmos e afastamento progresivo da realidade- que padeceron Bush, Blair e Aznar?"

PSOE enfermo; sindicatos tamén enfermos, contaminados por anos de compadreo cunha Moncloa convertida en fábrica de producir parados, e institucións igualmente danadas.
O PP podrido de corrupción; ademais de afectar ao PP nacional, demostran que algo cheira moi mal nos seus feudos electorais: Madrid, Valencia, Galicia, Murcia, Baleares e Castela e León...

O comportamento da nosa clase política refuxiándose nas medias verdades (cando non mentindo descaradamente), negando a evidencia (crise económica), dando esquinazo aos asuntos capitais pola necesidade dunha reforma constitucional que, ademais de democratizar o sistema, reordene os poderes do Estado recuperando para o Goberno central parte das competencias transferencias, talles como, Sanidade, Educación, Portos, Policia, Xustiza, Urbanismo, TV, etc. etc. e non aferrándose ao poder á conta de "desfacer país".
Os nosos políticos son vistos hoxe como unha parte do problema de España, non como a solución. A crise dos partidos -o seu divorcio co principio de funcionamento democrático que impón a Constitución- está na raíz do esgotamento do réxime e son o gran obstáculo que se ergue á hora de abordar esa reforma constitucional que cada día máis cidadáns reclaman como condición 'sine qua non' para abordar un saneamento global da nosa democracia. Os partidos son os grandes enfermos dun sistema podrecido e corrupto ata a medula, necesitado de urxente cirurxía se quere penetrarse no século XXI con posibilidades de procurar riqueza e emprego -benestar- para todos os seus fillos.
"En síntese, a pesar da satisfacción cidadá co sistema democrático como promotor da liberdade e da igualdade, así como o seu apoio á maioría das institucións básicas da democracia, destaca, por encima de todo, a pouca confianza que teñen os cidadáns no seu propio papel na actual democracia representativa. Compróbase o estendida que está a crenza de que a democracia non representa exactamente o primado da soberanía do pobo. Os españois cren de forma maioritaria que os que detentan o poder, tanto político como económico, están por encima da vontade dos cidadáns, máxima expresión da soberanía popular. A falta de transparencia das decisións políticas unida á insuficiente rendición de contas dos seus representantes pode explicar que os cidadáns non asuman os custos de participar nun sistema asimétrico no que os poderosos ostentan sempre unha posición privilexiada."
Unha sociedade civil pasiva e desmotivada pola política e un sistema de representación caracterizado pola súa distancia dos cidadáns e pola súa falta de sensibilidade e resposta aos problemas daqueles, constitúen unha mestura perigosa para a saúde da democracia española.

mércores, 20 de outubro de 2010

SÓ SE PODE SAÍR DA CRISE TRABALLANDO MÁIS E GAÑANDO MENOS

O presidente da CEOE sinalou a súa receita para saír da crise

Gerardo Díaz Ferrán, afirmou que para saír da crise económica os traballadores deben "traballar máis e, desgraciadamente, gañar menos". "É moi duro dicilo, pero é a verdade", sinalou.
En declaracións aos medios antes de participar nun acto organizado por organización de novos empresarios CEAJE, Díaz Ferrán insistiu en que non se pode traballar como se fai actualmente. Segundo argumentou, ao principio da democracia traballábanse 48 horas semanais, que pasaron a ser 40 oficiais, pero das que, en realidade, só son efectivas 38 horas.
Así, o patrón de patróns entende que "é imposible estar traballando 38 horas e pensar que se vai a saír da crise". Do mesmo xeito, considera que é "imprescindible" gañar menos.
"Os traballadores teñen que saber que para manter o seu posto de traballo, o produto ou o servizo que salga da súa empresa ten que ser competitivo. Se non se aumenta a produtividade e se non se teñen os custos salariais adecuados, a empresa acaba pechando e ese traballador que quere cobrar máis ao final non acaba cobrando máis que o paro", asegurou.
Ademais, Díaz Ferrán explicou que "os empresarios xa están gañando menos, e ata hai moitos que xa están perdendo", pero están "dispostos" a cumprir o acordo sobre negociación colectiva en vigor ata 2013, que prevé incrementos salariais non superiores ao 1%.
Dito isto, Díaz Ferrán pediu aos sindicatos que se poñan as pilas" e "cumpran" devandito acordo de negociación colectiva. "O que hai que facer é cumprir o que se asinou, iso está claro", engadiu, para apostilar que "cando se asinou o acordo xa se sabía o que ía pasar".
Díaz Ferrán afunde empresas pero se cre un gurú...

martes, 19 de outubro de 2010

A CEOE, UN GRAN NEGOCIO ENGRASADO CON DIÑEIRO PÚBLICO

Move 587 millóns ao ano e de cada dez euros que ingresa sete son de subvencións públicas.

Se o diñeiro é poder, as patronais deste país, agrupadas na Confederación Española de Organizacións Empresariais (CEOE), atesouran unha boa parte. Toda a CEOE, incluídas as confederacións territoriais e sectoriais (tipos de agrupacións en que está dividida a patronal), move ao ano 587 millóns de euros. É o seu orzamento de ingresos e de gastos para este exercicio, de acordo cos datos da memoria de 2010 da propia institución, e gran parte procede do diñeiro público. A cifra marea se se ten en conta que é máis do dobre do orzamento co que contan neste ano o Congreso dos Deputados e o Senado xuntos (231 millóns) e case a metade do gasto en axudas que poderá facer Vivenda en 2011.
O seu poder non sería tanto se non puidesen sufragar parte dos seus gastos grazas ao diñeiro de todos os contribuíntes. Un 68% deses ingresos de 587 millóns, aproximadamente 400 millóns, procede de subvencións públicas, tanto do Estado como das comunidades autónomas, exclusivamente polo concepto de cursos de formación, segundo datos de 2010 da Fundación Tripartita para a Formación no Emprego, que xestiona estas axudas. Esta partida é finalista, é dicir, as patronais territoriais e sectoriais teñen que utilizala só para impartir cursos, pero varias fontes internas da patronal cuestionan que o total dese diñeiro destínese a ese fin e non a custear outros gastos.
Non é posible sabelo porque as contas auditadas e desglosadas de toda a CEOE son un dos segredos mellor gardados na sede que a organización ten no barrio Salamanca de Madrid. "O único que presentan é un cadro resumen cando se aproban as contas", quéixase máis dun membro da xunta directiva, con 221 membros.
A organización percibe outros 1,8 millóns por participar en órganos consultivos de Traballo e os seus organismos, como o Consello Económico e Social ou a Fundación para a Prevención de Riscos Laborais. Tamén cobra axudas polo Consello Superior de Investigacións Científicas, a Axencia Española de Normalización e Certificación ou Protección de Datos , entre outras.

luns, 18 de outubro de 2010

PENSIÓNS E SOLDOS (3)

Nos xornais, na radio e na televisión, anuncian continuamente que a crise está facendo perigar as pensións públicas do estado de maneira que fan crer que cando nos xubilemos ou cando nos recoñezan unha incapacidade para o traballo, o estado non vai darnos un euro.

Xuíces e maxistrados

Máis precaria é a situación dos xuíces e maxistrados que pasan de percibir un activo de 4.000 ou 4.500 € a ser beneficiarios dunha pensión de xubilación duns 1.800 €, a condición de que acrediten, polo menos, 35 anos cotizados, o que non é tan fácil tendo en conta a idade media de ingreso na Carreira xudicial que adoita oscilar entre os 31 ou 32 anos.
Non sempre foi así o tratamento dos xuíces e maxistrados xubilados en España. Antes para calcular o importe da súa pensión servía como salario regulador para a xubilación o salario maior que percibisen durante dous anos polo menos, contía significativamente máis alta que a actual pensión que se lles ofrece.
Así que tanto xuíces como maxistrados están en pé de guerra solicitando unha equiparación da pensión de xubilación e do salario activo pedindo que non lles aplique un tope máximo de pensión para dese xeito poder percibir unha pensión exactamente igual ao salario que viñan percibindo durante a súa xudicatura.
Ademais tamén están solicitando unha rebaixa no período de prestación efectiva de servizos (35 anos) porque non se pode empezar a traballar como xuíz aos 16 anos. Devandita aspiración témola todos por suposto, pero non podemos nin sequera pedila, xa que sería unha auténtica tolemia que notarios, avogados ou arquitectos, por nomear algunhas profesións que tampouco se poden iniciar aos 16 anos, tivesen a mesma pretensión que os Xuíces xa que iso implicaría o fin do sistema do benestar social e das arcas da seguridade social.
Con todo, os xuíces ven en todo o seu dereito. Ademais como a súa xubilación forzosa está datada aos 70 anos no canto da os nosos 65 anos, tamén entoan a súa queixa de que traballan cinco anos máis que o resto dos mortais polo que é necesario que non lles apliquen os nosos topes máximos de xubilación e que, en definitiva, págueselles como fai 23 anos, de acordo co que efectivamente viñan cobrando ao momento da súa xubilación.
Con todo isto desde o Goberno falan de austeridade e de contención económica e é moi significativo que ningún dos ex parlamentarios ou ex ministros renuncien á súa indemnización por cesantía e sigan acumulando e simultaneando pensións e remuneracións con todas as garantías legais e co diñeiro dos contribuíntes.

domingo, 17 de outubro de 2010

PENSIÓNS E SOLDOS (2)

Nos xornais, na radio e na televisión, anuncian continuamente que a crise está facendo perigar as pensións públicas do estado de maneira que fan crer que cando nos xubilemos ou cando nos recoñezan unha incapacidade para o traballo, o estado non vai darnos un euro.

Indemnizacións por cesamento do parlamentario

Máis gracioso aínda é o motivo que indican para xustificar a indemnización por cesamento do parlamentario. Segundo a Exposición de Motivos do Regulamento de 11.06.2006, a dedicación á actividade política parlamentaria obriga a deixar a ocupación habitual de modo que cando se produce o cesamento, a volta a devandita ocupación adoita carrexar diversas dificultades. A dificultade máis "relevante", segundo esta Exposición de Motivos, é a carencia de cobertura por desemprego que afecta a quen desempeña cargo parlamentario.
É dicir, un parlamentario que ao mes percibe como salario medio mensual 4.000 €, terá a gran preocupación de que cando cese o seu cargo non terá a prestación de desemprego, así que, claro, isto supón unha gran problema, por iso establécese unha suculenta indemnización por cesamento.
Ademais, tamén se establece a indemnización que permita facer fronte ao período de transición que se dá entre a disolución das Cámaras e a constitución das mesmas tras as eleccións no que non é evidente se se vai a continuar no desempeño do cargo.
A indemnización por cesamento parlamentario será o equivalente dunha mensualidade da asignación constitucional por cada ano de mandato parlamentario nas Cortes Xerais e ata un límite de 24 mensualidades. Esta indemnización ademais abonarase mensualmente.
Idénticos motivos aducíronse para xustificar a indemnización por cesamento dos ministros, permitindo que dit indemnización fose compatible co cargo de deputado ou senador ou con calquera outro tipo de remuneración.
De maneira que cando o ministro cesa no seu cargo, terá dereito a unha indemnización do 80% do seu salario ata dous anos como máximo e tal percibo de cantidades poderaa compaxinar coa remuneración por deputado ou senador e cando cesamento no cargo de deputado ou senador tamén terá dereito a unha indemnización por cesamento que será unha mensualidade por ano de cargo e ademais terá asegurada a base máxima da pensión de xubilación se estivo no cargo parlamentario polo menos sete anos.
Así mesmo, poderá compatibilizar este mesmo Ministro a súa indemnización por cesantía no Parlamento europeo como é o caso de moitos ministros que cobran pensións como ex comisario europeo por exemplo compatibilizando esa pensión coa súa remuneración como ministro do Goberno e cando cesamento nese cargo percibirá tamén a pensión do 80 % por cesantía como Ministro e así indefinidamente.

sábado, 16 de outubro de 2010

PENSIÓNS E SOLDOS

Nos xornais, na radio e na televisión, anuncian continuamente que a crise está facendo perigar as pensións públicas do estado de maneira que fan crer que cando nos xubilemos ou cando nos recoñezan unha incapacidade para o traballo, o estado non vai darnos un euro.

Coñeces os escandalosos privilexios nas pensións de xubilación e soldos de políticos e cargos públicos?

Para os altos cargos (ministros, deputados, secretarios de Estado, etc) existe a posibilidade de compatibilizar dúas e ata tres tipos de pensións como recompensa polo arduo traballo realizado.
Efectivamente, a primeira gran diferenza entre unha pensión pública e unha pensión dun alto cargo, ou mellor dito entre un cidadán e un alto cargo institucional, é que así como o cidadán nunca poderá percibir dous salarios do erario público, o ministro, o senador, deputado, secretario, etc..., poderán percibir dous e tres salarios do Erario Público.
É máis, todos os contribuíntes deben tributar polos seus ingresos, pero un terzo do soldo dos deputados ou senadores non está suxeito a IRPF porque se considera como indemnización para gastos do seu cargo.
Ademais, todos nós debemos cotizar durante 35 anos para cobrar a totalidade da base reguladora da pensión á que teñamos dereito, con todo aos membros do Goberno bástalles con xurar o cargo e acumular sete anos de exercicio para poder obter a pensión máxima de xubilación.
E este gran privilexio téñeno grazas á chamada pensión parlamentaria, que está prevista no Regulamento de pensións parlamentarias de data 11 de xuño de 2006, que é a pensión que as Cortes Xerais abonan con cargo ao seu orzamento a quen sexan membros do Congreso de Deputados ou do Senado durante polo menos 7 anos.
Esta pensión parlamentaria creouse para os supostos en que os parlamentarios non alcanzasen o límite máximo de pensións públicas. Neses casos as Cámaras abonarían a diferenza entre ese límite de pensión máxima e a pensión percibida polo deputado, en resumo, as Cámaras pagarán o diñeiro necesario ata que o deputado alcance a base máxima de xubilación.
Curiosamente, esta pensión parlamentaria establécese segundo a súa "Exposición de Motivos" para equiparar aos parlamentarios españois á media dos países da nosa contorna.
E onde queda a igualdade ante a lei que pregoa a Constitución?

venres, 15 de outubro de 2010

AS ORIXES INMOBILIARIAS DA CRISE ECONÓMICA ACTUAL


Para non perder clientes as axencias de rating daban a mellor cualificación aos títulos con independencia do risco das hipotecas, a propósito de que se unha non o facía habían outras dispostas a facelo. No caso español dise que bancos e caixas, ao non poder sacar de balance as titulizacións, foron máis cautos na concesión de hipotecas pois seguían mantendo a maioría do risco hipotecario. A evolución do cociente do prezo medio da vivenda sobre a renda familiar dispoñible desmente esta hipótese. Historicamente este cociente en España situábase ao redor de 3,5-4. En EE.UU., o valor foi 4 ata o ano 2000 para subir ata 5,2 no pico da burbulla. En España o cociente alcanzou o valor 7,1 no ano 2007.

xoves, 14 de outubro de 2010

TOMAMOS POSESIÓN


Primeiro matáronlles os búfalos, logo quitáronlles a terra, e finalmente leváronos a un cámping.

ESTATUTO DE AUTONOMÍA DE GALICIA
Título Preliminar
ARTIGO 1.2

A Comunidade Autónoma, a través de institucións democráticas, asume como tarefa principal a defensa dá identidade dos caciques de Galicia e dos seus intereses, e a promoción dá solidariedade entre todos cantos integran o pobo galego.

De costas ao mar
Sempre se dixo que os galegos vivimos de costas ao mar. Os nosos sectores pesqueiro e conserveiro, as vilas mariñeiras e a riqueza biolóxica da nosa costa, por pór só algúns exemplos, forman parte dos nosos acenos de identidade e constitúen un patrimonio ao que non deberiamos renunciar. Con todo, basta unha ollada ao informe anual de Greenpeace sobre a costa galega para darse conta de que algo está cambiando. É verdade que as agresións foron continuas ao longo do tempo, pero o escenario que comeza a debuxarse é máis propio do Libro Guinness das Marcas que do informe de organización ecoloxista algunha.
Pensen, por exemplo, na febre por construír portos deportivos. Segundo o citado documento, no ano 2008 Galicia presentaba un das porcentaxes máis elevadas de amarres por embarcación dos países do sur de Europa (dez veces superior ao de Italia, que ten dez veces máis costa que Galicia) e, ese mesmo ano, o novo Plan de Portos presentado expuña triplicar os xa existentes. Se se fixan, nalgún dos nosos pobos costeiros empeza a ser difícil ver o mar polas naves construídas no peirao, e noutros se pretende sacrificar a riqueza da ría para construír portos de deseño. Por suposto, estas inocentes actividades adoitan ir acompañadas da construción de novas instalacións náutico-deportivas e de plans urbanísticos que tamén privatizan o litoral. Resumindo, máis que atracadas falaría de atracos...

mércores, 13 de outubro de 2010

O MALGASTO DAS AUTONOMÍAS

A descentralización administrativa é, en si mesma, unha boa cousa se se fai ben. En España acertouse nalgunhas cousas. Noutras, os erros acumuláronse. Creamos a 17 jefecillos de Estado, a maior parte dos cales malgastan o diñeiro público, gastan sen cesar, endebédanse sen rubor e rodéanse dun exército de asistentes, secretarias, asesores, escoltas, choferes e todo un aparato de relacións públicas, encabezada pola flota de automóbiles blindados. Un escándalo. Nalgunhas comunidades, o seu presidente vive nun palacio máis suntuoso que o do Rei na Zarzuela.
E, claro, Miguel Angel Fernández-Ordóñez sentiuse obrigado a denunciar o escándalo das autonomías, o risco que iso supón para a economía española, o déficit que padecen, a débeda que as acosa, o malgaste incontido. "A maioría das comunidades -dixo o gobernador do Banco de España- dista de responder á contención do gasto que se necesita".
Ademais dos orzamentos disparatados, unha boa parte das autonomías atoparon o gran choio nas empresas públicas, onde colocan aos seus familiares, amiguetes e simpatizantes. E non é que as administracións autonómicas contivéronse no número de funcionarios. En 1977, había en España 600.000; agora, máis de 3.000.000, cuxos soldos, vacacións, seguridade social, xubilación e gastos xerais pagamos entre todos.
O gobernador do Banco de España puxo o dedo nunha das chagas máis dolorosas de España. E ten razón ao propor que o gasto máximo das autonomías regúlese por lei

martes, 12 de outubro de 2010

AS SUBVENCIÓNS AOS PARTIDOS POLITICOS SOBEN MÁIS DUN 30%

Os partidos políticos non terán problemas para chegar a fin de mes en 2011. Segundo consta no proxecto de lei de Orzamentos Xerais do Estado para o ano próximo, os grupos recibirán transferencias públicas por valor de 131 millóns, montante que constitúe un 33,3% máis que o ano anterior. Un desfasamento que se explica polos 44,5 millóns que as formacións repartiranse para sufragar os gastos electorais derivados dos comicios municipais que se celebrarán o 22 de maio. Tamén para custear as campañas electorais que terán lugar en 13 comunidades autónomas.
As achegas totais apenas alcanzaron os 87,3 millóns en 2010, ano no que só ten que subvencionarse o esforzo dos partidos cara ás eleccións ao Parlamento de Cataluña. Polo momento, os Orzamentos para o curso que vén non contemplan recorte algún respecto de exercicios electorais comparables. De feito, as subvencións recibidas polos grupos políticos con motivo das últimas eleccións locais, celebradas en 2007, alcanzaba os 42,7 millóns de euros. Todo pese ao pacto alcanzado recentemente por populares e socialistas para reducir os gastos das campañas.
Os dous grandes partidos comprometéronse en xuño a reducir nun 15% o gasto nas campañas electorais e a rebaixar nun 10% as subvencións ás formacións con representación parlamentaria. PSOE e PP acordaron trasladar o acordo á subcomisión do Congreso para a reforma electoral, cuxo ditame serviu de base para a proposición non de lei que recolle a iniciativa. Estaba previsto que se rexistrase na Cámara Baixa esta mesma semana e que se tramitase polo procedemento de urxencia. ¿Obxectivo? Que o compromiso de contención fixásese por lei antes das municipais.
Dos 131 millóns que recibirán os partidos políticos en 2011, un total de 4,2 millóns destinaranse a pagar gastos de seguridade. Os restantes 126,8 millóns aglutinan o resto do financiamento e os custos electorais "extraordinarios". O mecanismo de distribución é simple. Un terzo repártese proporcionalmente en relación aos deputados no Congreso. Os dous terzos restantes son distribuídos segundo os votos obtidos polas formacións políticas con representación parlamentaria nas últimas eleccións xerais.

luns, 11 de outubro de 2010

A CORRUPCIÓN QUE NON CESA

Cando o PSOE viuse envolvido nunha serie de casos de corrupción nos primeiros anos noventa do século pasado, non se falaba doutra cousa. As malversacións, as apropiacións indebidas, o financiamento ilegal, o latrocinio dos caudais públicos eran portadas de xornais e telexornais día tras día, copaban iso que chaman a "axenda mediática" e determinaban o contido dos debates colectivos cuxo único punto de incerteza residía en pescudar cal sería o escándalo seguinte.
Hoxe a situación é a inversa, xa que afecta ao partido da oposición que, segundo Aznar, era incompatible coa corrupción. Desde o estalido do caso Gürtel, unha trama colosal de presunta corrupción que abarca todo o país, ao partido saíronlle escándalos específicos na Comunidade de Madrid (con casos como a suposta espionaxe e Fundescam), na de Valencia (co novo caso do lixo de Alicante), na das Baleares (co caso Matas) e agora no municipio de Murcia, onde se repite o guión con fidelidade mecánica: algún alto cargo detido e a constelación habitual de recualificacións, funcionarios corruptos, empresarios agudos e chanchullos.
¿Por que non é este o tema permanente dos medios? ¿Por que a axenda enfócase sempre noutra dirección? Adoita dicirse que o PSOE era partido de Goberno mentres que o PP é de oposición, o que non é certo, porque a corrupción afecta ao PP en gobernos subestatales. Hai quen sostén que isto é así porque a corrupción é inherente ao PP, xa que nun partido sen ideoloxía os cargos e militantes só aspiran a controlar os poderes para facer mangas capirotes cos diñeiros públicos.
Dise que os abundantes procesos incoados a membros do PP por suposta corrupción non afectan ás súas expectativas de voto. Pero pode estar tratándose dunha situación do vaso colmado e a consabida pinga. Se esta non é o novo caso de suposta corrupción urbanística en Murcia quizá o sexan as declaracións de Javier Arenas pondo en dúbida por enésima vez a imparcialidade das forzas da orde. É habitual: ao proliferar os casos de corrupción nas súas filas, o PP deslexitima a actuación de xuíces e policías e, no colmo do delirio, cualifica a España de "Estado policial". E iso que xa non existe a Brigada Político-Social da época da "extraordinaria placidez".

RAMÓN COTARELO
Catedrático de Ciencias Políticas

domingo, 10 de outubro de 2010

O ´PODER´ DO POBO

A implantación do sufraxio universal, os últimos anos do século XIX, supuxo un cambio substancial na titularidade da soberanía, que de estar en mans dos propietarios de terras e industrias por medio do sufraxio censitario, pasou a ser a soberanía de todos, á marxe das propiedades que se tivesen. O poder, como un dereito esencial recoñecido nas Constitucións, quedaba en mans de todos os compoñentes da sociedade. Foi unha conquista esencial, unha devolución ao pobo do que se lle debía e, xa que logo, parecía que xa non se daría marcha atrás. Agora, nestes tempos de tantas malas noticias por mor da crise económica mundial, tanto para os que traballan como para os que non o fan porque perderon o seu posto ou porque non o tiveron aínda, ou para os que nunca terán un traballo estable e de acordo coas súas expectativas, ou para moitos mozos que, se saíron da casa paterna, tiveron que regresar a ela forzados polo paro, ou para os maiores... Agora estase producindo o camiño inverso da soberanía, desprazándose desde os Parlamentos nacionais, representantes da soberanía popular, aos grandes consorcios financeiros multinacionais, que ditan que contrarreformas hai que facer ou que conquistas sociais hai que suprimir.
¿É posible que a sociedade desoiga o brutal retroceso á Idade Media, cando os donos da riqueza érano tamén da vida dos homes? ¿É posible que todos os cidadáns queden pendendo dun fío en tan pouco tempo?
Foron necesarios tres séculos de loitas políticas e sindicais para deixar o poder alá onde debe residir, no pobo, e foron suficientes tres escasos anos para facer crer ao mundo que son "os mercados" os únicos depositarios deste poder.-
C.G.

sábado, 9 de outubro de 2010

CONTRA A IMPUNIDADE

No caso Gürtel hai varios delitos, e varios sospeitosos. Cada un deles é presupuesto inocente de cada un dos delitos mentres non se demostre o contrario. Pero é indubidable que os delitos existen, e que os seus autores están entre os imputados. Xa que logo, mentres non se demostre quen é culpable de cada un dos delitos, non pode haber condenas penais. Pero si sabemos de certo, máis aló de toda dúbida razoable, que membros da cúpula directiva do PP e empresarios conniventes con eles delinquiron. A defensa numantina que fai o PP desa falsa presunción de inocencia faille cómplice deses delitos, e baséase nun presupuesto mentireiro: que se non hai condena o delito desaparece. Non desaparece, senón que queda impune, que non é o mesmo. Da diferenza entre responsabilidade penal e responsabilidade política é inútil falarlles.
Parece que ao PP e aos seus principais líderes, estalles molestando e moito ao parecer, os labores do noso Corpo de Policía e dos nosos xuíces para destapar todas as corruptelas políticas, bo todas non, só as que afectan aos membros do seu partido e que son a maior parte estendidas ao longo e ancho de todo o país. Isto non é nada sorprendente sabendo a estraña vara de medir que ten o PP. Agora o que de verdade sorprende e moito, é que Esperanza Aguirre diga sen ruborizarse que sente inmersa nun Estado policial, ¡carallo! Que alguén que estivo inmerso nun caso de espionaxe a membros do seu propio partido diga esas cousas... A xuíz que ha sobreseído o caso fíxoo por non ser demostrable que se fixese con diñeiro público, pero non que non se realizase esa espionaxe, e iso, ¿como o cualificaría Aguirre? Se estas actividades son tan normais no seu partido, ¿como non se adiantaron á propia policía detectando a todos os seus corruptos?.
G.U-J.A.

venres, 8 de outubro de 2010

AZNAR, ENTRE OS PEORES EX PRESIDENTES DO MUNDO

A revista 'Foreign Policy' elabora unha lista cos cinco peores ex gobernantes na que destaca o español polas súas polémicas declaracións

En España non son poucos os que consideran a José María Aznar o peor ex presidente do Goberno da democracia. As súas polémicas declaracións, as súas críticas sen ningún tipo de recato á credibilidade de España en calquera foro internacional ou a súa visita a Melilla o pasado mes de agosto en plena crise diplomática con Marruecos hanlle granjeado fama de resentido e desleal, moi lonxe do papel institucional que tradicionalmente debe xogar un ex gobernante.
Agora esa fama traspasou fronteiras: a revista Foreign Policy incluír nunha lista de malos ex gobernantes xunto ao ex chanceler alemán Gerhard Schröder, o nixeriano Olesegun Obasanjo (presidente de Nixeria entre 1999 e 2007), Joseph Estrada (presidente de Filipinas entre 1998 e 2001) e Thaksin Shinawatra (primeiro ministro de Tailandia entre 2001 e 2006).
As razóns que esgrime a revista para considerar a Aznar un dos peores ex presidentes do mundo son varias. A lista é longa: o seu empeño en que foron os terroristas de ETA os autores do 11-M; os seus ataques aos ecoloxistas aos que chamou "abanderados do quentamento global que tratan de restrinxir liberdades"; a súa afirmación de que os musulmáns deberían pedir desculpas polos séculos que ocuparon a península ibérica; as súas críticas ás campañas de tráfico defendendo o dereito a beber viño ata se se vai a conducir.
Para rematar, a publicación refírese á súa amizade con Israel: considera que a campaña do ex presidente español en defensa da causa israelí é "defendible" pero advirte de que tanta paixón pódelle acabar conviertiendo nunha mera 'cheerleader' de Tel Aviv.
Non se lle acusa de intentar roubar unhas eleccións como a Osabanjo ou de intentar derrocar a un Goberno como Shinawatra. Tampouco se lle acusa de corrupto como a Estrada ou de recibir unha chea de diñeiro traballando nun lobby prorruso como a Schroëder, pero é claro que a fama de Aznar, todo o que ha dito e feito, non deixa indiferente.

xoves, 7 de outubro de 2010

SUMA E SEGUE A CORRUPCIÓN URBANÍSTICA

Tres detidos nunha operación contra a corrupción en Murcia

A Garda Civil arresta ao 'número dous' de Urbanismo, a un avogado e a un enxeñeiro.- Os axentes rexistran edificios municipais e empresas na cidade e en Madrid, entre eles o domicilio do dono do Real Murcia, Jesús Samper

A Garda Civil detivo a tres persoas en relación coa operación que se desenvolve en Murcia, onde se están practicando rexistros en despachos da Xerencia de Urbanismo do Concello, gobernado polo Partido Popular. Os arrestados son o director da xerencia de Urbanismo, Alberto Guerra, o avogado Higinio Pérez Mateos e o enxeñeiro italiano, vinculado a empresas murcianas da construción, Renato de Noce.
As detencións practicáronse dentro dunha investigación da Fiscalía de Murcia sobre os convenios na zona norte do municipio, onde hai licenza para 19.000 vivendas xunto ao estadio de fútbol da Nova Condomina e os centros comerciais. Investíganse os delitos de malversación de caudais públicos, branqueo de capitais, suborno e negociacións prohibidas aos funcionarios.
Unha vintena de axentes da Unidade Central Operativa da Garda Civil levaron a cabo rexistros en varios despachos da Xerencia de Urbanismo do Concello de Murcia, que foi precintada, e nalgunhas empresas e domicilios tanto desta cidade como de Madrid. Na capital, a Garda Civil está rexistrando o domicilio do actual propiertario do club de fútbol Real Murcia, Jesús Samper.
Os axentes atópanse na primeira planta da Xerencia, onde están situados, entre outros, o despacho do concelleiro, do director de servizos, e a asesoría xurídica municipal.
Os rexistros foron ordenados polo xulgado número 8 de Murcia e o caso atópase baixo segredo de sumario.

mércores, 6 de outubro de 2010

A XUNTA DESVÍA UN VIAL PARA SORTEAR A LEIRA FAMILIAR DUNHA TRÁNSFUGA

A alegación redactouna para o PP a propia beneficiada tras regresar ao partido

A Consellería de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas decidiu cambiar o último quilómetro da autovía que unirá Santiago e A Estrada. O departamento que dirixe Agustín Hernández acepta así unha alegación do PP da localidade pontevedresa que evita que o trazado afecte á leira dunha destacada militante do partido, que se incorporou en 2009 ao PP procedente dunha formación independente xunto con dous concelleiros tránsfugas.
A propia militante beneficiada, Sonsoles Carbia, enxeñeira de Camiños, foi a redactora da reclamación agora aceptada pola consellería, que salva da expropiación unha leira de 11.000 metros cadrados da súa familia. A alegación para que a Xunta cambiase o trazado da autovía foi unha das primeiras responsabilidades que lle encargou o partido cando regresou ao PP en setembro de 2009, logo dunha operación pilotada polo presidente provincial do partido, Rafael Louzán.
Con Carbia, ingresaron no PP dous edís elixidos por Cidadáns de Galicia (Cidega) da Estrada, un deles, ex concelleiro de Urbanismo polo PP, partido ao que tamén pertencera a autora da alegación. O secretario xeral do Partido Popular, Afonso Roda, aplaudiu a xenerosidade dos readmitidos, dos que asegurou que regresaban ao partido "sen condicións". Cidadáns de Galicia logrou dous concelleiros nas municipais de 2007, agora ambos os integrados no grupo municipal do PP. Sonsoles Carbia, terceira da lista de Cidega, quedou ás portas de lograr acta de concelleira.
A presentación da alegación supuxo un cambio radical na postura que mantiña desde facía anos o Partido Popular da Estrada, onde goberna o PSdeG. Os populares viñan defendendo que se aceptase o proxecto tal e como estaba exposto pola Xunta, para evitar que o cambio de trazado supuxese unha demora nos prazos de execución. Os socialistas chegaron a acusar ao PP de "presionar a colectivos locais" para que apostasen pola opción orixinal. Con todo, o ingreso de Carbia no PP cambiou a formulación, e o partido pasou a defender que o cambio no último quilómetro melloraría as comunicacións coa zona. Cando presentou a alegación, en decembro pasado, e a consultas deste xornal, Sonsoles Carbia asegurou "non ser consciente" de que a modificación evitase a expropiación dunha leira familiar.
Medio Ambiente elixiu un sistema peculiar para anunciar que aceptaba a alegación. Fíxoo durante unha recepción ao candidato do PP á alcaldía da Estrada, José López Campos, unha reunión á que se convocou a camarógrafos e fotógrafos para que desen conta da cita, revestida de carácter institucional. Foi nesa entrevista cando a consellería informou do cambio do último quilómetro, no enlace coa Estrada, "para garantir unha mellor conectividad". O conselleiro aproveitou a reunión co candidato para anunciar o inicio no primeiro trimestre de 2011 das obras, unha vez emitida a declaración de impacto ambiental.
El País

martes, 5 de outubro de 2010

O EURO É O CULPABLE?

A crise da débeda nos países periféricos do euro estendeu o argumento de que a moeda europea está na orixe do problema. Aínda que a burbulla inmobiliaria tamén afectou a países como Estados Unidos ou Reino Unido, o xigantesco peso da construción en Irlanda e España puxo á moeda europea no disparadero.
"Entrar no euro trouxo o caos á economía irlandesa. Tróuxonos unha enorme inflación dos activos e dos prezos, perdas de competitividade, un déficit por conta corrente enorme e a burbulla inmobiliaria", sostén David McWilliams.
"O que ocorreu en Irlanda é semellante ao que pasou na España do século XVI co ouro de América. Provocou unha hiperinflación e os españois deixaron de producir manufacturas porque tiñan todo ese ouro das Indias. A Irlanda pasoulle o mesmo con todo ese diñeiro barato malgastado en casas e artigos de luxo".
Mentres os alemáns aforraban, os irlandeses gastaban: nos últimos catro anos do boom, os bancos irlandeses tomaron prestados 127.000 millóns de euros da banca alemá.
"A culpa non a ten o euro. Téñena os gobernos irlandés e español, que o xestionaron mal e desperdiciaron unha gran oportunidade", asegura John Fitz Gerald, do ESRI. "O euro deu a oportunidade de acceder a capital a custos máis baixos. Irlanda e España necesitaban moitas máis vivendas, pero non nas zonas turísticas. Nós publicamos unha serie de alertas sobre a necesidade de endurecer a política fiscal. En 2001 recomendamos introducir un imposto ao pago dos intereses das hipotecas para disuadir a compra de casas. Pero o Goberno ignorou os avisos. Estaba moi claro desde 2003 que a economía levaba unha dirección perigosa", engade.
A burbulla inmobiliaria podíase evitar con medidas fiscais, "pero non o fixo ninguén", subliña McWilliams. "Nós non o fixemos, os españois tampouco, nin os gregos tampouco, nin os portugueses. A única forma de que funcione o euro é a través do federalismo fiscal e unha verdadeira integración política. A min gustaríame que pasase iso, pero ninguén o quere en Europa. Hai un límite á integración europea".

luns, 4 de outubro de 2010

É CASUAL A MALA CALIDADE DOS NOSOS POLÍTICOS?

Non resulta difícil percibir que a calidade dos dirixentes políticos en España sufriu unha deterioración lenta, pero intenso, durante as últimas décadas. "Cada país ten os gobernantes que merece", afirman algúns, sinalando aos cidadáns como responsables últimos do espectáculo tan pouco edificante que ofrece a nosa clase política. Serían os votantes quen, de forma deliberada e contumaz, encomendarían a responsabilidade dunha xestión pública, cada vez máis complexa, a uns líderes pouco capaces, de honradez dubidosa ou inclinados a favorecer os seus propios intereses.
Con todo, a escasa cualificación dos dirixentes non adoita deberse a unha suposta cegueira ou ignorancia dos votantes senón a un inadecuado deseño dalgúns aspectos do sistema político. O voto é necesario para garantir bos gobernos, pero resulta insuficiente se os incentivos para dedicarse á política non son os correctos, os mecanismos de selección dos líderes son perversos e os electores non poden discriminar co seu voto as calidades de cada candidato. E, en España, estes procesos de selección e incentivos son manifestamente mellorables, dando lugar a unha peculiar lei de Gresham: os malos políticos tenden a expulsar da circulación aos bos.
A selección dos políticos
É posible clasificar en tres categorías os atractivos que exerce a actividade política sobre os suxeitos: o salario, os ingresos pouco xustificables e as ganancias psicolóxicas (fama, prestixio, poder, posibilidade de servir ao país, etc...) ¿Como afectan estes elementos aos distintos tipos de individuos? A dedicación á política supón unha importante perda salarial para as persoas altamente cualificadas pero, con moita frecuencia, unha substancial ganancia neta para os pouco formados. Tamén, por razóns obvias, a actividade pública pode proporcionar uns enormes ingresos, pero só aos suxeitos cunha honradez mellorable. Xa que logo, para as persoas de acreditada valía e contrastada integridade, a política tan só exerce o atractivo do prestixio e a satisfacción de servir aos cidadáns, á conta dunha perda material. E, dado que este prestixio, vaise reducindo segundo xeneralízanse os políticos ignorantes ou corruptos, a proclividad dos individuos honrados e profesionalmente competentes a dedicarse á actividade pública non só é pequena, senón que diminúe paulatinamente, o que contribúe a unha progresiva degradación da clase política.

domingo, 3 de outubro de 2010

"SESTA" "BAILE" E "TOUROS

O Wall Street Journal equipara España con "sesta", "baile" e "touros" nunha reportaxe presuntamente económica

Sensacionalista análise do diario de Murdoch e o seu conselleiro Aznar

Nin o disimulo nin o rigor se estilan demasiado no diario económico de Rupert Murchoh. Se en España bota andar a reordenación das caixas, The Wall Street Journal publica un artigo sobre os problemas do sector financeira que esquece mencionar esa reestruturación. Se o Goberno presenta os Orzamentos de 2011 lanzando a mensaxe do rigor e o control do déficit, inmediatamente despois TWSJ responde cun artigo que presenta a España como un problema insalvable para toda a eurozona. E todo iso ao máis puro estilo doutro medio de Murdoch, a Fox: poucos datos e imaxes impactantes que equiparan a España coa "sesta", o "baile" ou os "touros
The Wall Street Journal difundiu unha reportaxe sobre España onde é presentada entre outras cousas como "o Lehman Brothers de Europa" ou se preguntan si "o país é moi grande para caer ou é moi grande para ser salvado".
Ao máis puro estilo Fox
O diario económico, que edita News Corp, o mesmo grupo da Fox, canle famosa pola súa sensacionalismo e pouco rigor, parece que está adoptando os modos da súa televisión irmá. Así, xunto aos testemuños de parados non atopan en España empresas que sexan referentes en todo o mundo nin ningún dato alentador, a maior parte do que aparece nin sequera ten relación coa economía.
"Afeitos á festa e o baile"
Así, a reportaxe, do que se fixo eco Elconfidencial, asegura que España é un país "afeito á festa e ao baile" e que agora é "a resaca de Europa". Insiste en mensaxes tópicas como que é o país de touros, os sanfermines ou a sesta. E todo iso con recorrentes imaxes de artistas rueiros, xitanas bailando, etc.
Problemas comúns
Á hora de achegar datos falan de elevado déficit ou problemas no sistema financeiro ou o elevado déficit privado, é dicir nada que non afecte a outras moitas economías de países desenvolvidos incluída a de EEUU, aínda que nesta caso insisten na parálise do Goberno.
A axuda do seu conselleiro Aznar
Murdoch é un declarado euroescéptico, postura que defende nos seus diversos medios. Un dos seus conselleiros, José María Aznar, apresurouse a criticar o fondo de rescate aprobado pola UE como resposta á crise grega, asegurando o día logo da súa creación que non ía servir para infundir tranquilidade.

sábado, 2 de outubro de 2010

VIGO CARECE DE PUNTOS LIMPOS

O goberno municipal rexeita unha proposta do PP para polo en marcha «non menor tempo posible»

Vigo, con case 300.000 habitantes, a cidade número 14 de España en poboación, e a moita maior distancia Badaxoz, que é a número 45 con 153.000, son as dúas únicas urbes españolas que carecen dun punto limpo, segundo un estudo da Organización de Consumidores e Usuarios de marzo pasado. Esta infraestrutura é unha necesidade urxente da cidade para facilitar a recollida separada de residuos que non poden retirarse mediante colectores.
O Concello vigués leva anos prometendo a súa creación e, de feito, no novo Plan Xeral de Ordenación Municipal contémplase a creación de oito puntos limpos. Con todo, dous anos logo de entrar en vigor a novo planeamento ningún deles foi posto en marcha.
A fin de resolver esta situación o PP defendeu onte unha moción no pleno municipal na que instaba ao goberno municipal «a por en marcha non menor tempo posible os puntos limpos que necesita a nosa cidade». «Agora mesmo a única forma de recoller residuos voluminosos é un camión que os retira de luns a venres previa comunicación, residuos que despois xestiona unha empresa privada», explicou o edil.
A concelleira de Limpeza, aceptou que Vigo ocupa a dubidosa honra de encabezar o ranking de maiores cidades sen un punto limpo. A responsable socialista atribuíu esta situación á decisión adoptada por Sogama fai un ano de non recoller os residuos voluminosos que xera a cidade «incumprindo o acordo existente».
Díaz deixou claro que o goberno do que forma parte non ten intención algunha de asumir a súa creación, polo que PSOE e BNG decidiron votar en contra. O goberno bipartito fixo oídos xordos á proposta e non se comprometeu a prazo temporal algún antes das eleccións.
Pola contra, a responsable de Limpeza defendeu a xestión do seu departamento que faría a Vigo merecedora de recoñecementos pola limpeza da súa rúas. Igualmente, reprochou ao PP que agora reclame un Punto Limpo «cando tampouco o crearon nas etapas en que estiveron á fronte do goberno municipal».

venres, 1 de outubro de 2010

A ONU CONDENA A ESPAÑA POR ACOSO

Nacións Unidas cre que o Estado incumpre de forma sistemática o tratado sobre dereitos civís.
En España non se cumpre co acceso gratuíto á Xustiza nin co dereito a recibir información estatal e a participación pública dos cidadáns. O veredicto das Nacións Unidas, tras a denuncia dun grupo ecoloxista de Almendralejo (Badaxoz), que leva seis anos pelexando sen fondos nin subvencións. A ONU criticou ata ao Goberno español por hostigar aos activistas.
"Inquisidores", "talibán ecoloxistas" ou "ignorantes" foron só algúns dos insultos cos que o alcalde de Almendralejo (Badajoz), José María Ramírez Román (PSOE), referiuse aos membros dunha pequena plataforma naturalista desta localidade. ¿O seu delito? Querían acceder e revisar con calma o Estudo de Impacto Ambiental dunha refinería de petróleo proxectada na zona.
Os ecoloxistas da Plataforma contra a Contaminación de Almendralejo atoparon todo tipo de pegas para acceder á documentación e, cansados de semellante trato, acudiron directamente a Nacións Unidas. Tras seis anos de litixio, o resultado foi demoledor. A ONU condenou a Estado español por acoso e por incumprir de xeito reiterado os principios que establece o Convenio de Aarhus, ratificado voluntariamente por España no ano 2005. e que recoñece o dereito de acceso á información, á xustiza gratuíta e á participación pública dos cidadáns. Algo que, segundo Nacións Unidas, a día de hoxe non se cumpre en España.