domingo, 7 de xullo de 2013

A HISTORIA DA LOITA DE CLASE

Non é que nós neguemos que os individuos da comisión, xa como deputados, que o son algúns, xa como ministros, que poden chegar a selo, teñan que facer un día reformas beneficiosas para a clase obreira.
Non é que dubidemos que o fagan: o que sostemos é que, así como eu, traballador asalariado, vou traballar, non polo meu gusto, senón obrigado polas circunstancias, así tamén a comisión, se fai algunhas reformas, será porque a clase traballadora, porque os que sofren, lle obriguen a facelas, non porque saia dela espontaneamente...
A historia demóstranolo: a clase traballadora inglesa, que levou preto dun século loitando por alcanzar unha lexislación favorable ao traballo, non mereceu da cámara dos lords nin da dos comúns nada que saíse delas, senón que o obtivo todo da resistencia, da unión e da forza que sempre representou a clase traballadora.
En Inglaterra, a clase dominante concedeu leis que logo burlou, e a clase traballadora inglesa tivo que facer unha segunda campaña para obrigalo a cumprila. O mesmo teremos que facer os obreiros españois: reclamar leis, pero estar ollo avizor para que se cumpran, porque se non facemos iso, serán letra morta... e cando miles e miles de traballadores reclaman unha cousa, hai que concedela á forza, porque se non é perigoso, e é posible que se perda bastante máis.
Dende logo, e para que se teña moi en conta, hei de examinar cal é a situación da clase traballadora; é dicir, en que condicións se encontra na sociedade actual. A historia da humanidade, ata o presente, non é máis que a historia da loita de clases, loita de intereses contra intereses; só que en vez de dúas clases houbo antigamente varias.

sábado, 6 de xullo de 2013

OS INTOCABLES

Fermín Bocos
O peor non é a corrupción que aquí e alá salpica a case todos os partidos. O desolador é a escasa, por non dicir nula, vontade de cortar polo san que se detecta nas cúpulas dos grandes partidos. Así as cousas, resulta que a tarefa de sanear o país e rematar coas prácticas políticas corruptas queda en mans dos xuíces. É o seu un traballo non exento de presións porque tamén é frecuente que dende os partidos dos investigados por casos de corrupción poñan en circulación todo tipo de insidias deseñadas coa insá vontade de desacreditar o xuíz ou o fiscal encargado do caso. Insidias que recollidas polos medios afíns acaban creando estados de opinión hostís. Non é cousa de agora, vén de lonxe.
Vímolo cando algúns dirixentes do PSOE (con Rodríguez Ibarra á cabeza) cargaron contra o xuíz Marino Barbero nos días nos que o maxistrado investigaba Filesa e as demais empresas dunha trama de financiamento ilegal que deu no cárcere cos ósos dalgún parlamentario socialista. Volvémolo ver no caso dos ERES de Andalucía que investiga a xuíz Alaya e estamos a ver que se repite cando Carlos Floriano, (voceiro do PP ), sen cortarse un pelo, acusaba o xuíz que indaga as ramificacións do caso Bárcenas de abrir "unha causa xeral contra o PP".
Afortunadamente o maxistrado Ruz non se deixou intimidar e Luis Bárcenas, tesoureiro do PP ata hai uns meses, foi enviado a prisión.
Presións dos políticos, cando non actitudes despectivas encamiñadas a desacreditar os xuíces ou aos policías que lles axudan nas investigacións. " Que coño é a UDEF? " preguntaba con altivez e desprezo Jordi Pujol, amolado por unha pregunta sobre as andanzas do seu fillo Oriol Pujol (secretario xeral de CDC) implicado nun caso de presunto tráfico de influencias que foi investigado por esta unidade policial de elite.
Son formas inaceptables de presión; intentos de coaccionar os que cumpren co seu deber. Menos mal que os xuíces aguantan e seguen traballando para depurar corruptelas. Son a nosa última esperanza para rematar cos políticos corruptos que viñeron actuando coma se fosen intocables.

venres, 5 de xullo de 2013

AS VIVENDAS EN BARREIROS SON ILEGAIS

Unha das máis controvertidas actuacións urbanísticas do Goberno de Feijóo, a legalización de centos de vivendas no municipio de Barreiros, na costa de Lugo, recibiu un severo correctivo do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG). A máis alta instancia xudicial da comunidade autónoma aceptou un recurso da agrupación ecoloxista Adega e anulou o chamado plan sectorial de Barreiros que aprobou o Conselo da Xunta en marzo de 2012. Con ese plan o Executivo autónomo pretendía dar cobertura legal á maior actuación urbanística dos últimos anos no litoral galego -o Concello concedera licenzas para 5.800 pisos, unha boa parte delas declaradas ilegais- e á vez achegar diñeiro público para dotar de infraestruturas a unhas urbanizacións edificadas sen apenas servizos para as vivendas...


xoves, 4 de xullo de 2013

ERAMOS POUCOS E PARIU O CONCERTO

Fernándo Jáuregui
Algún día alguén terá que explicarme por que neste país noso hai que tocar o que non dá problemas e deixar intacto o que si os dá. Algún día, por exemplo, alguén nos desvelará o segredo polo que un ministro impón unhas taxas xudiciais que ninguén pedira, ou unha reforma do aborto pola que, que eu saiba, ninguén se manifestara. Ou algún día talvez achemos a razón pola que en lugar que é templo de cultura se apupa a muller do xefe do Estado, que para nada se meteu con ninguén e permanece allea a debates sobre o réxime. Algún día, outro supoñer, alguén debería contarnos que maldición nos aflixe para que unha das poucas cousas que en España permanecía tranquila, o concerto vasco, fose zarandeada a partir da desafortunada intervención dun político que, para colmo, é catalán e, para máis INRI, quere para Cataluña un trato fiscal e económico semellante ao que teñen os vascos.
Xa sei, xa sei que o concerto e a súa consecuencia, a cota, supoñen un trato inxusto con respecto ao resto de comunidades autónomas. Pero os dereitos históricos hai que respectalos, como os pactos e os acordos; sobre todo, cando garanten un mínimo de estabilidade. Non parece o momento de abrir un melón que non estamos dispostos a consumir, senón, máis ben, de abrir outro, en sentido contrario, facilitando un trato favorable aos intereses de Cataluña. Tamén claro, en interese da estabilidade territorial.
E entón vai un señor que dirixe con man trémula aos socialistas cataláns e di que hai que reformular o concerto. Ninguén se o explica. Iso puxo nun brete os socialistas vascos, aos que mandan na sede da rúa Ferraz, incomodou ao Goberno do PNV e ata ao Goberno do PP, que estaba encantado da boa marcha das relacións cos nacionalistas agora comandados por alguén sensato, como Iñigo Urkullu (nada que ver con aquel pesadelo chamado Ibarretxe).
Así que o PP e o Goberno por este partido sustentado, probablemente contra as súas máis íntimas crenzas, ten tido que converterse no principal adaíl do concerto e, probablemente, agora se vaia ver en maiores dificultades para negociar as cantidades da cota, grazas á ocorrencia de don Pere Navarro que alterou os ánimos peneuvistas e provocou un peche de filas nacionalista en Euskadi. Mal vai poder ampliar Rubalcaba o seu pacto con Rajoy -unha ampliación que, ao meu xuízo, tan conveniente sería- para mellorar as estruturas do Estado se tras el ten o exército de Pancho Villa, sementando, un exemplo máis, o desconcerto con isto do concerto.

mércores, 3 de xullo de 2013

ADELGAZAR AS ADMINISTRACIÓNS?

NOVAS AUTONOMÍAS
Diga o que diga Soraya Sáenz de Santamaría, nin se vai adelgazar a nosa Administración, nin van aforrar 37.000 millóns e nin sequera as Comunidades Autónomas do PP lle van facer caso ao Goberno.
Os políticos nacionalistas xa o manifestaron alto e claro, como o catalán Andreu Mas-Colell: "A Generalitat non vai devolver xamais ningunha competencia ao Estado". Toma xa. Pero é que os non nacionalistas tampouco están polo labor. Por exemplo, José Císcar, segundo home do PP na Comunidade Valenciana e voceiro dese Goberno rexional, xa advertiu que eles non suprimirán nin o seu propio tribunal de contas, nin o seu valedor do pobo, nin moitos outros organismos autonómicos.
O seu argumento é ben simple: as competencias do Estatuto de Autonomía Valenciano non pode modificalas o Goberno, xa que para reformar o texto legal fai falta unha dobre maioría cualificada, tanto nas Cortes valencianas coma nas de Madrid.
Temos, por conseguinte, en España un Estado autonómico blindado, con atribucións rexionais a cal máis pintoresca e cunha produción lexislativa de 3.000 normas estatais ao ano -que non son moco de pavo- fronte ao aluvión de 10.000 máis das Comunidades Autónomas. Ou sexa, que diga o que diga o Estado calquera cacique rexional, aínda que sexa do mesmo partido que o do Goberno central, poda saltalo a toureira.
Así que tanto dá o que Rajoy e Pérez Rubalcaba se boten os trastes á cabeza ou cheguen a asinar acordos sobre os temas máis inimaxinables. Mentres non logren embridar os particularismos rexionais e as veleidades máis ou menos secesionistas, seguirá habendo unha proliferación abstrusa de normas, duplicidades a gogó, organismos autónomos perfectamente prescindibles e gastos crecentes a maior gloria dos respectivos caudillos autonómicos, sexan do partido que foren.
Xa ven se son inxenuos -ou hipócritas- Sáenz de Santamaría e os seus conxéneres cando fan tan melodramáticas e incumplibles profecías sobre reformas políticas. Alá eles.

martes, 2 de xullo de 2013

A REFORMA DAS ADMINISTRACIÓNS

Non estaba entre as prioridades do Goberno intentar reformar a Administración, aínda que é un obxectivo perpetuo. Ademais para o obsesivo obxectivo dos primeiros meses, que non era outro que reducir o déficit público como bálsamo de Fierabrás para todos os males, é inevitable readaptar as administracións públicas, máis alá que suprimir unha paga extra ou conxelar os salarios dos funcionarios. O servizo público necesita adaptación ao novo século, cunha reforma a fondo que pode parecerse á reestruturación dun cemiterio, que ten algo seguro, os inquilinos non colaborarán.
O presidente Rajoy encargou á vicepresidente Sáez de Santamaría esa tarefa, aínda que o ministerio competente fose Facenda, que se apelida "administracións públicas" neste Goberno. E o vicepresidente, encomendou a tarefa ao seu subsecretario, Jaime Pérez Renovales, avogado do estado, n.º 2 da promoción do 96 (o vicepresidente é da do 98) e persoa discreta e eficaz.
Tras varios meses de traballo de identificación de duplicidades, ineficiencias, excesos... o Goberno dispón dun plan para renovar a administración, reducila, abaratala e mellorala. Un bo plan que necesita execución, que tropeza cunha dificultade fundamental: ten o Goberno poder para facelo?
Non son poucos os especialistas que consideran que sen unha reforma constitucional que defina e aclare a repartición de competencias é imposible cambiar a administración e que intentalo garante choques de trens, conflitos de intereses, preitos mil e finalmente fracaso. A presentación do plan que fixo Mariano Rajoy supuxo un compromiso pero cun discurso pouco convincente, con ese ton normal, aburrido, anecdótico, exento de mística ou grandeza que caracteriza o presidente do Goberno.
Para a viaxe reformista da burocracia pública fai falta audacia, épica e moita vontade. Suprimir organismo, pechar oficinas e edificios innecesarios, integrar corpos e tarefas, modernizar... con lagoas legais, fronte a unhas comunidades, concellos, deputacións... celosas do seu foro e do seu ovo é como as tarefas de Hércules, que están ao alcance dos deuses e dalgún heroe. O Plan está, o obxectivo é claro, pero a vontade política e a capacidade xurídica queda por ver. De momento a recepción do plan foi morna, coma se só se tratase doutro declarativo propagandístico. E non obstante o plan paga a pena xa que forma parte do receitario básico para saír da crise e volver á prosperidade. Non é probable que o Goberno poida reformar a administración, pero, polo menos, vaino intentar.

luns, 1 de xullo de 2013

MATO, SORAYA E COSPEDAL

Ezequiel Pérez
Procedamos con certa orde. A aínda ministra Mato fai que con ela teña Rajoy máis problemas que o fontaneiro do "Titanic". Non obstante, dá a impresión de que o presidente do Goberno ten un amplo compoñente de masoquismo, pois se atreve a dicir sobre a Mato e en contra da opinión de millóns de españois: Téñolle absoluta confianza. Está a facer as cousas moi ben e espero que as siga facendo durante moito tempo".
Dicir o que antecede equivale a ter máis cara que un elefante con flegmóns. Pregunte vostede, señor Rajoy, aos médicos, ás enfermeiras, aos auxiliares, aos farmacéuticos, ás mancebas de farmacia, ao persoal de ambulancias, aos xubilados, aos enfermos, os pacientes en xeral. Pero, quen lle engana a vostede, home de Deus? En que fontes informativas bebe, que non se decata do clamor de toda unha nación en materia sanitaria? Siga vostede así, señor Rajoy e xa verá en que e onde remata a saúde do pobo español.
Outro asunto é o das moi fraternas, estreitas, evanxélicas e case cariñosas de Soraya Sáenz de Santamaría coa Cospedal. Esta última tivo que tragar un sapo porque Rajoy incorporou a dona Soraya á Comisión Delegada de Asuntos Económicos e a designou como presidenta do devandito órgano en ausencia do presidente. De tal forma, que Soraya lles come as papas a Montoro e Guindos. E velaquí que a Cospedal, dirixente popular que mantén un enfrontamento soterrado co vicepresidente do Goberno polo control de determinadas áreas de poder, di que se regulou mal durante ano e medio a Comisión Delegada de Asuntos Económicos.
Por suposto, nin Soraya nin a Cospedal se van tirar dos pelos en público e espero que tampouco en privado, pero os comentaristas políticos admiten xa que a crise no Goberno pode abrirse a medio prazo. Rajoy quere esperar á Semana Santa de 2014, antes das eleccións europeas, para entón remodelar o Gabinete e que os expulsados "saian sen alborotar". Chegarán a tempo os cambios?