xoves, 31 de marzo de 2011

O VENCEDOR DE BATALLAS PERDIDAS

Fai xa 60 anos que se ataca aos ecoloxistas representándolles como seres idealistas equivocados, utópicos trasnoitados, activistas subversivos, ignorantes exaltados, bobos útiles, lacayos de potencias estranxeiras e ata se inventou o termo de ecoloxista de salón para maior desprestixio.
Os inimigos dos ecoloxistas dispuñan de todos os medios necesarios para gañar menos un: e é que os ecoloxistas, e aí está a historia para confirmalo, sempre tiñan a razón. Unha razón que tarde ou cedo -moitas veces, demasiado tarde- acabou por ser aceptada pola sociedade. Desde a conservación de espazos á protección de especies en perigo de extinción, pasando pola destrución da capa de ozono, a contaminación das cidades e os ríos, o urbanismo salvaxe da costa, o cambio climático ou os perigos da enerxía nuclear, a realidade que é moi testaruda deu sempre a razón ao movemento ecoloxista.
Os industriais que tan só velan polas súas ganancias, os políticos a quen só importan os votos, e os peores de todos, os técnicos que sabendo o que saben sobre o tema, e sendo as testemuñas máis fidedignas, ocultan información ou descaradamente menten e venden a saúde pública por un miserable posto de traballo.
E.P.J.

mércores, 30 de marzo de 2011

A INNECESARIA RULETA NUCLEAR

Non fan falta tremendas catástrofes naturais para desencadear un desastre nuclear como o de Fukushima. Así, en 2006 un incendio case fixo perder o control dun reactor en Ringhals (Suecia). Tamén uns incendios pecharon a central nuclear de Vandellòs I (Tarragona) en 1989 e outro en 2008 parou durante tres meses Vandellòs II.
Un erro humano ou un atentado serían tamén suficientes. Esta ruleta nuclear que se multiplica polo número de reactores e almacéns de residuos é innecesaria porque existen alternativas, ademais menos custosas. Ante todo, un plan de aforro enerxético contundente podería, sen afectar ao confort, evitar antes de 2016 máis da metade da produción nuclear actual.
O outro pilar serán as renovables, que xeran xa o 35% da electricidade e crean ata sete veces máis emprego que outras enerxías. Ademais, a capacidade eléctrica é suficiente para exportar a Francia e permitiría pechar xa a central nuclear de Garoña. Fronte ao beneficio a curto prazo do lobby nuclear, o interese xeral e das xeracións futuras debe apostar por un modelo eléctrico seguro e sostible.
E.B.

martes, 29 de marzo de 2011

O QUENTAMENTO GLOBAL NON EXPLICA OS CAMBIOS LOCAIS

Os métodos para atribuír impactos biolóxicos son inadecuados, segundo un grupo de científicos

A fixación por consagrar unha relación entre a perda de biodiversidade e o cambio climático provocado polo home pode estar levando aos científicos a perder a perspectiva e a deixar de lado o seu principal obxectivo: o de determinar as causas da desaparición dalgunhas especies, para axudar a combatelas e adaptar os ecosistemas aos problemas que afrontan. É a tese que defende un grupo de científicos na revista Nature Climate Change, e que pretende pór en xaque os métodos do Panel Intergobernamental sobre Cambio Climático (IPCC) da ONU.
"Estamos lonxe de poder alcanzar modelos realistas que unan bioloxía e clima e, no intento por alcanzar esta meta, arriscámonos a centrar os esforzos científicos lonxe da cuestión fundamental da adaptación", asegura este grupo no seu artigo.
Un dos asinantes é o científico español do CSIC, Carlos Duarte, quen asegura que o IPCC está propondo procedementos "ineficaces" para previr o impacto do cambio climático. "As especies non cambian de modo global, senón dentro de ecosistemas particulares. Por iso, os modelos dos climatólogos non serven para determinar, por exemplo, que parte da mortalidade de posidonia [unha planta mariña] nas Illas Baleares é debida á acción do home e que parte débese a un proceso natural derivado do cambio climático", explica.
O artígo insiste en que os modelos serven para establecer lecturas a gran escala, pero que hai que analizar outros problemas, como a polución ou a sobreexplotación da pesca.

luns, 28 de marzo de 2011

OPORTUNIDADE TRAS O DESASTRE

O sufrimento da poboación xaponesa e a magnitude e aparatosidade dos danos provocados polos recentes sismos merecen toda a nosa compaixón e solidariedade, pero non deberían desviar a nosa atención do esencial.
Xapón é un país cunha elevada poboación humana e un elevadísimo consumo de materias primas e enerxía por habitante, moi por encima do que o territorio xaponés é capaz de soportar. E optou por unha estratexia que implica a captación crecente e desmesurada de recursos (a miúdo doutros países, por exemplo a madeira dos bosques tropicais de Indonesia) ou a xeración de enerxía nuclear que é, intrinsecamente, allea ao funcionamento da biosfera. Todo iso, nunha particular situación geofísica proclive a catástrofes como a ocorrida. En suma, Xapón non é senón unha representación exacerbada da situación conxunta do planeta Terra, onde (cos diferentes países pondo o acento nun ou outro dos factores mencionados) a humanidade está empeñada en bailar ao bordo do abismo.
Oxalá que o pobo xaponés, unha vez consiga, como o fará, recuperarse da catástrofe, utilice as súas admirables calidades para rectificar a súa traxectoria e demostrar ao mundo que é posible un desenvolvemento contido e en equilibrio co funcionamento dos sistemas biofísicos.

domingo, 27 de marzo de 2011

A DEMOCRACIA NON É ISTO

Achéganse eleccións e, unha vez máis, os cidadáns preocupados porque a clase política ponnos moi complicado votar en conciencia, ultimamente votamos polo menos malo.
Pregúntome que lles esiximos, que preparación teñen. A maioría non traballaron nunca no sector privado, os seus méritos adquírense nas reunións de partido, non coñecen a realidade, nin parece que lles interese.
¿Saben idiomas, están formados, son capaces, son honestos, honrados, intelixentes, cultos, sinceros, traballadores...?
¿Coñecen aos seus votantes, asumen responsabilidades, aceptan a crítica, traballarán polo ben común, esquecerán a quen lles vota, esquecerán a quen non lles vota...?
Para entrar a traballar en calquera empresa os requisitos son moi estritos, as probas moi duras e, en moitísimas ocasións, a competencia é moi grande.
Aos políticos non se lles esixe nada. É suficiente con que o seu partido sinálelles co dedo e nós non -hai outra- lles votemos, para que pasen a xestionar e lexislar uns recursos xigantescos sen máis control que o que eles mesmos se outorgan.
A democracia non é isto, a democracia é elixir ao máis capaz, máis honesto, máis transparente, máis preparado e máis eficaz.
M.P.M.

sábado, 26 de marzo de 2011

venres, 25 de marzo de 2011

OS CHOURIZOS DE EUROPA "PP-PSOE"

O pasado xoves dia 3, no Parlamento Europeo conservadores e socialistas puxéronse de acordo para darlle a cada deputado 1.500 euros máis ao mes para pagar aos seus asistentes, despois de que se aprobase un aumento de 13,2 millóns para esa partida a repartir entre os 736 deputados. Contra esta "moca" votaron os comunistas e vos verdes. Coido que isto é ter máis cara que un zapato vello.
Isto é un escándalo, unha burla, cando estes mesmos "señores" votaron recórtes sociais, privatizacións e pensionazos, pagando os cidadáns os miles de millóns que lle deron á banca para aumentar os beneficios aos seus accionistas e directivos. Son como a peste "as súas señorías" conservadoress e socialistas, non teñen dignidade, cando están a cobrar 6.200 euros cada mes limpos de po e palla, pagándolle nós as viaxes en avión ou tren, cando o salario mínimo dun traballador é de 624 euros ao mes.
Que teñamos que cotizar 35 anos para cobrar a pensión, cando "as súas señorías" con sete anos xa teñan a manduca asegurada sen dar un pao á auga... Son estes "traballadores" parlamentarios os únicos que están exentos de pagar o IRPF, soamente un terzo do seo soldo. Collen seis meses de vacacións, non vaia a ser que se hernien ou a "palmen". Só represéntanse a eles mesmos para as súas bicocas, van servirse ou servir a "a voz do seu amo neoliberal", non a servir ao cidadán. Son como esa madeira ruín que xamais deu boa acha. Non en tanto, aínda temos algúns que votaron con dignidade, os verdes e os comunistas..

xoves, 24 de marzo de 2011

OS ESPAÑOIS CREN QUE A XUSTIZA FAVORECE AOS RICOS

O paro é a principal preocupación para o 83,9% dos españois, a cifra máis alta en dez anos, segundo o barómetro do CIS

Un 48,3% dos cidadáns cren que as leis favorecen aos ricos e, en segundo lugar cun 26%, aos políticos. Ese un dos datos máis rechamantes do barómetro do Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS) correspondente ao mes de febreiro. Outro dato: un 82,6% opina que as leis favorecen máis a uns que a outros fronte a só un 14,3% que pensa que non é así.
A adminsitración de Xustiza ten un especial protagonismo na enquisa deste mes. A enquisa indica que, desta gran maioría que se inclina pola desigualdade ante as leis, un 48,6 pensa que estas favorecen aos ricos, seguidos polos políticos cun 26 por cento, os poderosos (un 13,3) e os inmigrantes (12,7).
Ademais, o funcionamento da Xustiza en España é malo para o 36,7% dos enquisados porcentaxe ao que hai que engadir un 28,7 por cento que opina que só é "regular". A maioría considera que nos últimos tres ou catro anos as cousas non melloraron: un 51,8% pensa que as cousas seguen igual, mentres que un 24% cre que foron a peor.
A enquisa, como xa é habitual, tamén se interesou polas preocupacións dos españois. Sobresae unha por encima de todas: o paro volveu a subir e é citado como principal problema polo 83,9% dos enquisados, a cifra máis alta da última década.
Tras o desemprego, o 51,6% dos cidadáns cita como principal preocupación os problemas de índole económico, seguidos moi de lonxe pola clase política e os partidos (17,8%, case tres puntos menos que fai un mes).
Para o 79,2% dos enquisados, a situación económica en España é "mala ou moi mala", fronte ao 80,6% que manifestaba esta opinión no anterior barómetro; e só un 20% cre que será mellor dentro dun ano, porcentaxe que se mantén estable.
Valoración das institucións
Hai outro dato que chama moito a atención: trinta anos despois do intento de golpe de estado do 23-F, a Garda Civil é a institución que máis confianza inspira aos cidadáns.
A enquisa analiza a percepción que teñen os españois dunha serie de organismos e só a Garda Civil, cun 6,32, e a Policía, cun 6,15, superan o aprobado no nivel de confianza. Seguen o Defensor do pobo (4,9), o Tribunal Constitucional (4,71), os tribunais de xustiza (4,64) e o Consello Xeral do Poder Xudicial (4,54).
O Parlamento, cun 3,96, e o Goberno central, cun 3,36, pechan a lista neste ranking de confianza.

mércores, 23 de marzo de 2011

OS CORRUPTOS

Segundo asegura un estudo da Fundación das Caixas de Aforro (FUNCAS), a economía mergullada en España alcanzaría a desesperante cifra do 17% do PIB e, se emerxese, reduciría en número moi considerable a cifra dos nosos desempregados. É obvio que os responsables da economía mergullada son uns corruptos a distintas escalas, pero corruptos e, polo tanto, insolidarios, merecedores de reproche social e de sanción administrativa e, no seu caso, penal.
¿Quen son? Vexamos. A señora de economía familiar saneada que paga 600 euros ao mes á súa empregada doméstica -polo xeral inmigrante- á que non dá de alta no réxime correspondente da Seguridade Social. O patrón dunha pequena empresa que fai negocios de construción e que, ademais de empregar rotatoriamente a parados que perciben ou o subsidio, cobra en negro aos seus clientes e, polo tanto, sen IVE. O dentista que fai que a súa enfermeira ou recepcionista pregunte ao paciente se quere factura da intervención que lle practicou, e se a resposta é negativa, o diñeiro non pasa aos libros. O comprador e vendedor dunha vivenda, que se pon de acordo para que unha parte do prezo sexa en B, co que abonan en fervenza menos impostos, desde o de valor engadido ao de plusvalía. O industrial que crea unha factoría ilegal nunha pavillón periférico no que fai traballar doce horas seguidas por un soldo mínimo a estranxeiros -chineses, peruanos- elaborando copias e imitacións de produtos de luxo (bolsos, carteiras, panos) e comercialízaos en redes incontroladas de mercados e mercadillos, todo iso sen pagar un só euro á Facenda Pública e con grave explotación dos traballadores.
E en xeral, son corruptos os profesionais que non documentan e abonan con dispositivos defraudadores o total dos seus ingresos; ou os altos directivos que non declaran no seu IRPF os pagos en especie, ou tantos e tantos que defraudan -ás veces pouco, ás veces moito- na confianza de que a Inspección da Axencia Tributaria non lles atrapará. E todos eses que non pagan as sancións administrativas por infraccións de distinta natureza, eludindo ata as vías de prema mediante alzamento doloso dos seus bens.
Moitos destes corruptos sociais son os que, en ocasións, indígnanse cos políticos tamén corruptos da trama Gürtel, dos ERE's fraudulentos en Andalucía ou da rebatiña de latrocinio en Baleares. Son tan hipócritas que falan no alto nos restaurantes pola insoportable rapiña dos políticos; escriben cartas ao director en ton moralista e cívico, participan acusadoramente en redes sociais e levan as mans á cabeza pola marcha do país.
Así nos vai: cun 17% do PIB economía mergullada e cunha convivencia na que, ás veces, o máis reputado é sempre o máis pícaro, o máis defraudador e ata o máis delincuente. Que ninguén se engane: os políticos corruptos son a miúdo o simple reflexo da laxitud das sociedades que lles soportan.

martes, 22 de marzo de 2011

luns, 21 de marzo de 2011

PROMESAS ELECTORAIS


No noso partido político cumprimos co que prometemos.

Só os imbéciles poden crer que

non loitaremos contra a corrupción.

Porque se hai algo seguro para nós é que

a honestidade e a transparencia son fundamentais para alcanzar os nosos ideais.

Demostraremos que é unha gran estupidez crer que

as mafias seguirán formando parte do goberno como noutros tempos.

Aseguramos sen resquicios de dúbida que

a xustiza social será o fin principal do noso mandato.

A pesar diso, aínda hai xente estúpida que pensa que

póidase seguir gobernando

coas artimañas da vella política

Cando asumamos o poder, faremos o imposible para que

se acaben as situacións privilexiadas e o tráfico de influencias

Non permitiremos de ningún modo que

os nosos nenos morran de fame

Cumpriremos os nosos propósitos aínda que

os recursos económicos se esgoten

exerceremos o poder ata que

Comprendan desde agora que

"Somos os Partidos a "nova política".


E agora leedlo do revés, empezando pola última frase, e ide subindo liña a liña...

domingo, 20 de marzo de 2011

AOS PRESIDENTES DE GOBERNO DO G20

As causas e solucións a esta crise coa seguinte misiva dirixida aos presidentes do G20:

1º - Que a causa desta crise, é a avaricia duns e non poucos, directivos de empresas, brokers de bolsa, etc. Que nos estafaron e enganado a todos co consentimento e permisividad de todos os reguladores e autoridades monetarias. E con todo vostedes están reflotando estas empresas con diñeiro de todos nós e seguen mantendo aos mesmos culpables ao mando desas empresas e aos mesmos reguladores que o permitiron.

2º - Que é unha vergoña que se permita aos directivos da maioría das empresas, que teñan uns soldos, bonos, gratificacions, incentivos, etc. Tan desmesurados e insultantes para o resto de cidadáns. Por exemplo, poderíanse gravar cuns impostos moi altos para evitalo.

3º - Que todo ese diñeiro xerado por estes abusos e estafas vai aos paraísos fiscais, onde ademais evaden impostos e seguen enriquecéndose baixo o manto da opacidade e privacidade que lles ofrecen. Todo o diñeiro que hai nos paraísos debería pagar impostos como pagamos todos os contribuíntes e debería coñecerse os seus titulares.

Moitos foron os erros cometidos e moitos os deberes que teñen que resolver, pero ante todo hai que cambiar as leis que permitiron todos estes desatinos. E teñan en conta as nosas opinións, como contribuíntes e consumidores.

sábado, 19 de marzo de 2011

OS ESPAÑOIS SOMOS CORRUPTOS?

Que pena de pais, ata cando imos (todos) a estar permitindo que estes señores , xa sexan dun partido ou doutro, nos esten tomando o pelo e baleirando os petos. Dá mágoa ler algúns comentarios nos que se pode entender que hai persoas que aínda desculpan estes desmáns. Creo que coa que nos está caindo a todos nestes momentos o lóxico e sensato sería que empezaramos a protestar e a esixir que co moito diñeiro que nos está custando a todos necesitamos xestores profesionais en todos os ámbitos para que leven esta pais onde merécese e non estes políticos que o único que saben é cobrar moito, algúns presuntamente meter a man na caixa e sobre todo reirse de todos os votantes, o malo é que mentres todos pensemos como eles en clave partidista e non en clave de cidadáns con dereitos, daránnolas en ambos os carrillos e volvo dicir que isto vai polas dereitas e polas esquerdas. Animo pensemos en nós como pobo e empecemos a esixir máis profesionaloidad e menos prebendas a todos estes politicos do tres ao cuarto.

venres, 18 de marzo de 2011

O PP E OS SEUS CANDIDATOS

Os uns, o PP, decantáronse na súa opción electoral pola corrupción, ao confirmar o nomeamento de varias persoas imputadas nas súas listas electorais. O caso máis rechamante é o señor Camps, os seus votantes saberán o que fan. Rajoy tivo que ceder ante a chantaxe dos corruptos, que el non sabe ou non quere eliminar. Por algo será. ¿Que faría na Moncloa? Isto non se saberá. Os outros, o Goberno do PSOE, traballan, expón medidas segundo o que acontece e o cidadán vai cambiando de parecer, saben que este Goberno en sete anos duplicou o número de bolsas, aumentou o gasto social nun 51%, e a pensión media nun 39%, as cifras son incontestables. Os cidadáns vemos a un presidente que se faja, logra consensos e maiorías sen bombo nin prato. Resulta que incorporou como beneficiarios á Lei da Seguridade Social a todos os traballadores agrícolas, aspiración de moitos anos. Ao final a razón imponse. Os do PP co non a todo, manipulacións dialécticas e nubes de fume, o Goberno con traballo e feitos a favor de todos os españois.
A festa do Partido Popular en Palma é unha obscenidade. Un pode estar a favor ou en contra de determinados postulados políticos. Un pode ser máis ou menos conservador á hora de determinar as responsabilidades políticas dun candidato imputado. Todo iso é perfectamente lícito e respectable. Pero o que non pode ser é celebrar unha festa en honra duns candidatos cuxa honorabilidade está en dúbida, elixindo para o evento o escenario dun dos maiores casos de corrupción política de toda a democracia, protagonizado por un membro ao que o propio presidente do partido destacouno como exemplar. Celebrar a festa dos candidatos en Palma, co recordo próximo de Jaume Matas, é unha obscenidade.
EL PAIS

xoves, 17 de marzo de 2011

MÁSCARAS E CORRUPTOS

O desaparecido Carandell faríao merecedor dun lugar de excepción no seu recordado lapidario xornalístico que chamaba Celtiberia show. Dolores de Cospedal, a política mellor pagada de España, vendendo en Mallorca e a escasos metros do imputado Francisco Camps a identificación do PP coa rexeneración política. Vaites, vaites. No mesmo escenario onde outro dos seus, un tal Jaume Matas, chouriceou millonadas de diñeiro público cando presidía o goberno balear, sentando por iso na bancada dos acusados. A escasos metros, por certo, de Mariano Rajoy, que ignora con sorprendente cinismo o que todos sabemos: que o partido que preside perde aceite democrático alí onde a trama Gürtel extendeu, de Madrid a Valencia e de Galicia a León, os tentáculos da corrupción.
Con todo, hai que sacarlle o sombreiro. Á secretaria xeral e candidata por Castilla-La Mancha e ao seu xefe inmediato. Non é nada fácil, aínda que paou o tempo de antroido, aparentar o que non se é, comprometéndose a actuar de inmediato ante “calquera suposto de denuncia ou procedimento xudicial”, tendo na primeira fila do auditorio a quen, pese a cumprir eses e outros requisitos, campa ás súas anchas e á marxe de calquera norma ética proclamándose “imbatible” (sic). Peor aínda. Facendo bo o refrán popular, o de que pensa o ladrón que todos son da súa condición, o líder do PP e o seu sanedrín en pleno terían que acabar aplaudíndoo cando, sen abandonar a surrisa frailuna, acusou ao goberno socialista de quitarlles todo menos a dignidade aos que como el, forman a familia dos populares.
Farandulear de maneira tan indigna como provocadora, estando como está imputado polo viscoso asunto dos traxes, e a punto de verse envolto nun presunto caso de financiamento ilegal do PP valenciá, merecería de facto que Romay Becaría, o encargado de facer que se aplique o código ético co que Rajoy tentou atallar as augas fedorentas que arrastraba no seu inicio a riada do Gürtel, lle abrira un expediente sancionador. Pero vendo a Rajoy e a Cospedal aplaudindo o discurso bravucón do dignísimo presunto delincuente, e sabendo que o poder da Moncloa pasa necesariamente por aceptar a súa indecente chantaxe, ata o opusdeista e karlspoperiano betanceiro claudica dándolle bula. En realidade, vén concedéndolla desde que Camps e tódolos demais tocados pola trama Gürtel se encargaron de pasar a papel mollado as “Bases para el pacto por la transparencia y contra la corrupción” que aprobaran en Sevilla a finais do 2009. A secuencia celtibérica de Mallorca tivera uns días antes o seu sucedáneo, menos espectacular pero igualmente grotesco e cínico, en Ourense. Tendo á súa carón a José Luís Baltar, o presidente Feijóo gabouse de liderar o partido da austeridade e da rexeneración política. O que contrasta co feito, constatado, de que o seu principal baluarte electoral nesa provincia do sur presida unha institución, a Deputación, que encabeza o ránking español do nepotismo e do despilfarro partidario. E a poucos días de aceptar tránsfugas nas candidaturas municipais. Nin disfrazándose de peregrino pode ocultar, como lle pasa a Rajoy con Camps, o tufo.

mércores, 16 de marzo de 2011

PRESENTAR UNHA ALTERNATIVA REAL

Mariano Rajoy di ter a solución para saír da crise. Supoñamos que a ten ¿Por que non dá a coñecer esas tan necesarias medidas? Teoría: para non axudar ao Goberno actual. Resultado: un egoísmo que espanta. Un egoísmo que non prexudica só ao PSOE, senón a 47 millóns de españois; a catro millóns de parados; a miles de empresas ao bordo da quebra.
¿E que pasaría se o PP decidísese a publicar as supostamente acertadas medidas que de momento só eles coñecen, para que Rodríguez Zapatero as aplíque? Se iso pasase, e o programa resultase verdadeiramente eficaz, ocorrerían tres cousas: que España empezaría a saír da crise; que Rajoy arrasaría nas próximas eleccións; que a Administración gobernamental acharíase desde agora traballando na liña que o PP quere e necesita para o exercicio do seu futuro Goberno.
E ¿que pasaría se Rajoy e o PP difunden a súa receita e tanto analistas, como empresarios, políticos e pobo en xeral atópanas brillantes pero o Goberno actual (por egoísmo, cegueira, incompatibilidade cos seus ideais ou orgullo partidario) non as levase á práctica? Que o PSOE quedaría moi mal parado, como estancador da crise, e que Rajoy gañaría as próximas eleccións por goleada.
Así que o silencio e a ocultación como estratexia electoral, parécenme un erro e un horror. A miña conclusión é que o PSOE non sabe que hai que facer, pero non nos enganemos, o PP tampouco.

martes, 15 de marzo de 2011

ALÍ BABÁ E OS 40.000 LADRÓNS

Se en España existise auténtica aversión ao latrocinio e ao trinque, nin o PP nin o PSOE estarían autorizados a presentarse a eleccións ningunhas, ou ben, no caso de que unha hipotética e improbable Lei de Partidos orientada contra a corrupción permitísello, non lles votaría ninguén, a excepción, talvez, dos familiares. A corrupción política que o bipartidismo institucionalizou en España, aproveitando o ambiente histórico bruñido na picaresca, o bandolerismo e o caciquismo, opera como permanente e desesperante estafa aos cidadáns, quen, pola súa banda, consenten niso por unha mestura de resignación, impotencia e estúpido sectarismo.
Estes políticos dos ERES andaluces e os Gürtel madrileño-levantinos, pero tamén eses outros de máis modesto calado que, como se conta do concelleiro de Urbanismo de Málaga, fixo un "trapi", un auto-trapi, para pagar sete veces menos por unha licenza de obra para a súa casa (o seu irmán, responsable dun distrito, obtivo outra licenza sen presentar o proxecto que Urbanismo esixe, ¡e en 24 horas!), son xente que abandonou a sociedade para residenciarse no Estado, que no noso país, encima, carece dos filtros e os mecanismos de control que lle impedirían converterse na Cova de Alí Babá e os corenta, que digo corenta, corenta mil ladróns. Trátase de chourizos ao Gil, que mangan o gordo e reparten algo, en forma de farois modernos, colocacións ou polideportivos deses cuxos tellados lévallos o vento, pois saben que se llo levasen absolutamente todo, como Alí, como Mubarak, como Gadafi, ata os españois, tan mansos, montaríanlles un polo irreversible.
Velaquí o país no que para que os amiguetes materialicen o soño de vivir sen traballar mediante unha xubilación anticipadísima, os outros, os que non teñen padriños no Estado, téñense que deslomar ata os 67 anos. O mesmo país onde se frite a impostos ao traballador ou se suprimen escáneres ou bolsas para que un Calatrava afecto a Matas ou a Camps leve millóns de euros por un proyectito fantasmal e por unha maquetita. Desde logo, se en España a corrupción suscitase repugnancia e reproche, sei de dous partidos, e dalgún máis certamente, que o levarían peor que Sortu.

luns, 14 de marzo de 2011

O REI BORBÓN-QUE PASA EN ESPAÑA


Que pasa en España?, Por que vai tan mal todo?...

O outro dia contoume un amigo un chiste:

Unha profesora nunha escola dálles como deberes aos seus alumnos investigar de que xeito funciona o país. Pola tarde ao chegar a casa uns dos nenos preguntan:

Papa, como funciona España?

Voucho a explicar cun exemplo, colle o teu caderno e escribe:
O meu pai é o goberno, porque en casa manda el. A miña nai é a lei, porque ela impón a orde. A miña avoa é a prensa, porque está decatada de todo. A empregada é o pobo, porque fai o traballo duro...

E o neno di:

E eu son a mocidade eo meu irmán é a esperanza do mañá!

Aí esta! Xa tes a túa tarefa resolta

A media noite, o neno levántase para ir ao baño e escoita ruídos no cuarto de servizo. Ao achegarse, sorprende ao seu pai coa señora da limpeza. Asustado corre ao cuarto da súa nai e atópaa durmida, vai á habitación da súa avoíña pero esta atópase vendo a televisión.

Ao volver á súa habitación atopa á seu irmán co cueiro sucio e exclama con asombro:

Agora entendo todo!!!

O goberno tírase ¨ao pobo", mentres a lei dorme como un tronco. A prensa perde o tempo en bobadas, a mocidade deambula desorientada e ninguén lle fai caso... e a esperanza do mañá esta de merda ata o pescozo!

domingo, 13 de marzo de 2011

TRABALLAR POR UNHA DEMOCRACIA REAL

Non é a primeira vez na historia dos pobos, nin será a última, en que os cidadáns deciden reivindicar e conquistar a súa condición de protagonistas na xestión dos asuntos públicos e na provocación de cambios na situación económica, política e social do seu país. Este é o caso que estamos actualmente vivindo en Túnez, Exipto, Libia e Iemen, países aos que probablemente se sumarán en breve outros, tanto da conca mediterránea como de África e Asia.
A xente que agora se levantou contra o seu Goberno para reivindicar liberdade, xustiza, traballo, honradez, transparencia e, en xeral, democracia, volve mostrar o camiño a seguir, non só para aqueles países que estiveron, ou actualmente están, sometidos a réximes ditatoriais ou seudodemocráticos, senón para aqueles que sofren un réxime democrático deteriorado ou simplemente formal.
As sociedades vivas, do mesmo xeito que as persoas a título individual, teñen unhas necesidades que, de acordo con Maslow, están organizadas segundo unha orde xerárquica: a medida que se satisfán as máis básicas ponse de manifesto outras que ocupan posicións máis elevadas na súa famosa pirámide.
Naqueles países onde a democracia xa foi implantada, e ata leva funcionando moitos anos, non sempre responde a necesidades da cidadanía que están a un nivel superior ao da mera existencia de tal réxime. Tales necesidades esixen que este funcione ben e considere que o destino de todas as súas actuacións é o cidadán, para cuxas necesidades os poderes do Estado: Executivo, Lexislativo e Xudicial son meros servidores.
O pobo español debe manifestarse activa e claramente para esixir o que é necesario: unha democracia real; e, isto, independentemente das súas simpatías políticas, xa que todos os partidos son responsables do dano causado ao noso sistema político, uns por acción e outros por omisión; todos por interese.

sábado, 12 de marzo de 2011

VELOCIDADE E CONSUMO

É sabido que o máximo da produción de petróleo foi nos anos setenta. A partir de agora, o petróleo é máis difícil de extraer, máis complicado de refinar (porque é de peor calidade) e máis escaso. Xa que logo, cada vez será máis caro. A poboación mundial e a necesidade de enerxía aumentan a pasos axigantados, e moito máis a raíz do crecemento de países emerxentes: case todos os de América Latina, Indonesia, India, China, case nada... Con estas perspectivas futuras, xa a curto prazo, os países han de empezar sen demora, se queren sobrevivir ao futuro, unha redución drástica de consumo enerxético a todos os niveis. Calquera redución é válida, desde o coche particular ata o gran transporte na estrada e aéreo; desde a redución de velocidade ata os límites de temperatura de aires acondicionados e á iluminación ineficaz de edificios e autoestradas.
Canto máis se tarde en tomar as decisións adecuadas e reestruturar as nosas políticas enerxéticas e de transporte, máis se padecerá no futuro. A industria debe modificar os seus obxectivos cara a produción e transporte sostibles. Cara aí deben dirixirse as subvencións estatais, os beneficios de grandes entidades e bancos e parte do noso I D. Ou nos pomos as pilas das renovables e reducimos consumo drasticamente, ou acabaremos dependendo da forza dos pedais, que, por certo, tamén hai que potenciar

venres, 11 de marzo de 2011

POLÍTICA SOCIAL E REDUCIÓN DE GASTOS

Día tras día bombardéannos, Goberno, oposición, sindicatos, institucións financeiras, coa proclama de que hai que reducir o gasto e aumentar os ingresos. Pero se trata dunha mensaxe con trampa. Reducir o gasto significa abaratar as pensións, reducir os salarios, frear o investimento público e eliminar prestacións aos cidadáns, o que se traducirá nunha diminución do gasto social, no principio do fin do Estado do benestar. Doutra banda, aumentar os ingresos pasa por unha subida de impostos (directos e indirectos), o copago na sanidade, a privatización do sistema público de ensino, etcétera.
Todo iso ocasionará un empobrecemento da clase media (traballadores, autónomos e a inmensa maioría de profesionais liberais), á vez que un crecemento continuo das grandes multinacionais e institucións financeiras (como xa habemos visto que pasou en 2010), co apoio da burocracia económica (OCDE, Unión Europea, FMI, Banco Mundial...), cunhas consecuencias imprevisibles, como imprevisible era a propia crise ou os levantamentos nos países árabes.

xoves, 10 de marzo de 2011

INFORMACIÓN CON CONTAGOTAS

Opacidade ou falta de transparencia describen a democracia española. O Goberno socialista expuxo, no seu programa electoral de 2004, unha proposta de Lei de Acceso á Información Pública. Por primeira vez facíase referencia ao dereito a saber dos cidadáns, tan obvio nunha democracia. A norma converteuse nunha promesa máis dos mitins electorais. En 2008, o presidente Rodríguez Zapatero reiterou a súa promesa. Hoxe, España está no furgón de cola respecto doutros países da Unión Europea ao non contar cunha lei de transparencia.
O artigo 105 b da Constitución Española garante o acceso a información pública. As administracións non desobedecen a Constitución, simplemente enmascaran en solicitudes e autorizacións, as trabas para acceder aos documentos.
O escaso interese de partidos políticos e administracións públicas, neste acceso á información, é evidente. Aspectos tan temidos como a corrupción, os abusos ou a mala xestión verían a luz coa nova lei. Mentres non exista esta norma, informacións ocultas, como a ideoloxía xenófoba dun partido político en Reino Unido ou o ataque do Exército de Estados Unidos contra un cámara da axencia Reuters, terán que ver a luz a través de altofalantes tan temidos como Wikileaks.
L.P.A.

mércores, 9 de marzo de 2011

ESTAMOS ANTE UNHA CRISE DA DEMOCRACIA?

Se nós vivimos en democracia e moralmente aceptamos que esa é a forma de Goberno máis xusta para o pobo, deberiamos tamén ser moito máis críticos con aqueles dirixentes de África e Oriente Próximo que non só non a practicaban, senón que ademais reprimían toda forma de oposición e unha vez tras outra manipularon as eleccións e proclamáronse vencedores absolutos.
Con todo, Europa non só permaneceu décadas en silencio, senón que tamén invitou a estes ditadores e celebrado continuos "cumes" nas que os trataron con todas as honras. Argumentábase, en ocasións, que eran capaces de conter o radicalismo e o terrorismo e manter ao seu pobo baixo control, evitando así males maiores. Hoxe, tras a revolución vivida en Exipto e o terror que se está vivindo en Libia, sigo atónita ao observar como os nosos políticos seguen sen tomar unha postura clara e concisa en contra das matanzas de Gadafi, e non só iso, son incapaces de ofrecer axuda a uns cidadáns inocentes que tratan coa súa vida de derrocar a un falso líder que dirixiu a súa vida durante décadas e que agora dispara a matar contra todo o que se move.
¿Cantos cidadáns inocentes teñen que morrer en Libia para que a comunidade internacional reaccione? Talvez esteamos ante unha crise da democracia no mundo desenvolvido, mentres outros países, que non a teñen, anhélana e deféndena.

INMACULADA MARTÍNEZ ZARZOSO (Profesora de Economía na Universidade Jaume I) - Castelló

martes, 8 de marzo de 2011

A CORRUPCIÓN E OS LÍMITES DA DEMOCRACIA

As enquisas que veñen publicando as últimas semanas nos medios de comunicación seguen dando como vencedor ao Partido Popular. Por iso, algúns analistas concluíron que os cidadáns toleran a corrupción. Transmítese así unha negra imaxe dos votantes. Os españois serían uns individuos indiferentes ante o saqueo das arcas públicas. Se este argumento fose certo, a desafección non debería ser coa política, senón cos cidadáns.
No entanto, estes argumentos son dubidosos e incompletos, posto que prestan moi pouca atención ao funcionamento das democracias. Os nosos sistemas políticos teñen dous límites moi importantes. Por unha banda, o control dos políticos por parte da cidadanía redúcese ao voto. Este instrumento é bastante limitado. Os cidadáns teñen que transmitir tantas mensaxes cunha soa papeleta que en moitas ocasións o que transmiten é case nada. Cun só voto deben avaliar a política social, a económica, a de seguridade, a internacional, a corrupción, a personalidade dos dirixentes, etcétera, e avaliar tanto ao goberno como á oposición. Pero, en ocasións, un só tema candente -por exemplo, o paro agora- termina condicionando o sentido do seu voto. ¿Que pasa entón co resto de cuestións? O voto é, pois, un instrumento con limitacións.
O segundo límite das democracias é a información. Esta non está distribuída de forma equitativa e, xeralmente, un grupo de cidadáns sabe moito máis que o resto. Ante a ausencia de información ou a presenza de información contraditoria, os votantes terminan usando a ideoloxía. Dito noutras palabras, cando un non sabe a quen crer, acaba crendo aos "seus". Isto significa que a ideoloxía acaba condicionando o comportamento electoral, pesando moito máis na decisión de voto que calquera outra cuestión.
Ignacio Urquizu

luns, 7 de marzo de 2011

A DEMOCRACIA XERA INSEGURIDADE XURÍDICA

Acórdanse?

Xa ninguén se acorda. Ou case ninguén. O BNG se empecinóu cun Plan Xeral de Ordenación Municipal do Concello de Vigo (PXOM), que estaba chamado a revolucionar a cidade, que ía gañar a friorenta de 100.000 habitantes con tanta construción. Os nacionalistas, na etapa de Castrillo e Toba, viviron nunha burbulla que o PSOE de Ventura Pérez Mariño quixo rebentar. Logo o PP asumiu aquel documento, aínda que non era o seu, para ter a Alcaldía. E agora, a picada. E un Plan Xeral que non serve para nada e a ninguén
.

domingo, 6 de marzo de 2011

A XENERACIÓN QUE EXPÓN O PP

Lamentablemente, non sempre os partidos e os seus dirixentes actúan con coherencia e moito menos afán didáctico. Temos na memoria de todos dous casos como a trama Gurtel, ou o desenfreado afán de enriquecemento de Jaume Matas. O primeiro, acaba de ser confirmado candidato mentres se espera que os xuíces depuren as súas responsabilidades penais por distintos presuntos subornos: o das súas pezas de vestir -traxes, chaquetas, camisas, gravatas, zapatos-- , recibidos en "atención" aos seus moitos contratos coa trama de Correa e O Bigotes - e o dun presunto financiamento irregular do seu partido valenciano, por empresas "encauzadas" polo seu "amiguito da alma", da mesma trama. Camps, imputado por suborno impropio e probablemente tamén por suborno propiamente devandito, xa parece moi preto de sentar no banco, aínda que os prazos da Xustiza adoitan ser xenerosos para o presunto delincuente. Pode ser reelixido presidente e aínda esperar a sentar no banco. Pois ben, mentres Camps volvía ser designado candidato polos membros da dirección e as organizacións rexionais do PP, procedíase tamén a deliberar sobre o borrador do programa marco para as eleccións autonómicas e locais de maio.
Segundo revela O País, ademais de decenas de medidas sobre Sanidade, Educación, Medio Ambiente ou racionalización da Administración, a maioría moi suaves, evitando a polémica, o borrador inclúe un último apartado, titulado "Rexeneración", que expón medidas moi contundentes contra a corrupción. En devandito texto, aínda suxeito a modificacións de última hora se así o desexa a dirección, proponse ata endurecer o código penal, desde que o principio expresado de que a loita contra a corrupción é un os obxectivos principais do PP. ¿A corrupción anterior, cabe preguntarse- - ou a corrupción puidese seguir chegando?. Para o PP é indubidable seica só indiscutible, que "a lexitimidade do sistema democrático non debe quedar nunca en dúbida por actitudes permisivas, indolentes ou exculpatorias ante a gravidade de determinados comportamentos", segundo escribe e sostén esta formación, que tamén chega á conclusión práctica de que "é preciso someter a un maior control os ingresos, patrimonio e actividades privadas", e por iso, propón publicar "as retribucións íntegras dos cargos públicos e electos, directivos e persoal de confianza das institucións e os seus gastos de representación". A firmeza do PP é, nesta materia, incuestionable e ata modélica: "A resposta ante os casos de corrupción ten que ser contundente. Para iso é necesario reformar o Código Penal, ampliando e endurecendo os tipos penais relativos a corrupción, modificando e endurecendo as sancións para cargos e empregados públicos. Así mesmo é preciso ampliar os prazos de prescrición deses delitos", remata o texto. E tampouco faltará quen recorde que ese texto do Código Penal hoxe vixente foi reformado fai un ano, e entón endurecéronse as penas por corrupción, pero o PP abstívose porque non se incluía a cadea perpetua para outros delitos...
Na súa proposta de agora, o PP pretende obrigar a todos, -incluídos Camps ou Matas-, a publicar todos os procedementos de concesión de axudas e subvencións, e comprométese a reintegrar aos municipios afectados os bens incautados en delitos de corrupción, así como crear un sistema de auditoría interna no PP para garantir o cumprimento de boas prácticas. Todo o modélico programa que o PP propón fundaméntase na idea de administracións máis eficaces e máis austeras, nas que se limite ao mínimo indispensable a convocatoria de novas prazas de funcionarios ou unha reorganización do Estado autonómico sen duplicidades. Agora mesmo, as comunidades teñen 2.000 entidades públicas, "cuxa eficacia non está contrastada en moitos casos".
O vello refraneiro é moi sabio: aplica o que predico, e non imites o que fago...
José Cavero

sábado, 5 de marzo de 2011

DE QUEN SON OS VALORES?

Durante moito tempo, aínda agora, quen simplifican todo ata límites insospeitados ou interesados, din que os valores de liberdade, igualdade, solidariedade, honradez e un longo, inmenso etcétera seguen sendo patrimonio exclusivo da esquerda e que a dereita só aposta pola riqueza, a explotación dos máis débiles e o capital. Zapatero explicáballo así fai uns anos ás súas fillas. E o malo, porque indica que a cultura política dunha boa parte da sociedade segue ancorada no século XIX, é que esa simplificación funciona, rende beneficios e dá votos. Ou iso cren os líderes dunha esquerda que mantén un disfrace estético, pero que perdeu o norte e anda buscándose a si mesma, sen atoparse. Vémolo cada día nos mitins e nalgúns discursos desa esquerda antiga e sindicalista que aínda non fixo a súa renovación, que pelexa internamente polo poder, non polas ideas.
As reivindicacións da esquerda foron fundamentais para construír o Estado social e de Dereito e a sociedade democrática que gozamos todos. Pero o mundo cambiou radicalmente e xa ninguén ten a exclusiva dos valores sociais, nin a ideoloxía, ningunha, garante a posesión da verdade política. Cada día están máis cerca, menos diferenciados., Só o sectarismo, que segue tan presente entre nós, impide ter políticos que sexan capaces de traballar polos cidadáns, por todos, e comprender que non só hai que modificar a mensaxe senón que o importante é buscar os novos valores e ser fieis a eles.
Non é de esquerdas ou non debería selo permitir e dar cancha a ditaduras que violan constantemente os dereitos humanos; dicir que tan é de esquerdas subir impostos como baixalos; non enfrontarse con claridade á corrupción, salvo que sexa nas filas adversarias; estar obsesionado por lexislar, prohibir e organizar todo o que debería ser libre e informada decisión dos cidadáns; ter medo a dicir a verdade aos cidadáns ou enganarlles negando a realidade; favorecer unha educación do non esforzo, igualitaria por abaixo e contraria á procura da competitividade e a excelencia; Primar aos que viven do subsidio en lugar de promover oportunidades reais de emprego; favorecer, cando non promover, unha desactivación das organizacións sociais para que todo quede en mans de partidos ou sindicatos dominados por pequenos aparellos que fan e desfán ao seu gusto.
A esquerda, como a dereita, debe aproveitar a crise para reflexionar e facer balance do que sobra nas súas ideoloxías-teatro e o que deben ser os novos valores esenciais dunha sociedade que non pode vivir no hedonismo, o individualismo, a tolerancia coa corrupción ou coas violacións dos dereitos humanos, dentro ou fóra de casa. Ou aproveitan a oportunidade ou un día esa sociedade virtual que está cambiando o mundo nos países árabes, tamén se levantará aquí contra os políticos sen valores.
Francisco Muro

venres, 4 de marzo de 2011

FAN FALTA MÁIS PRAGAS SR. XUÍZ?

CANTOS AFECTADOS TEÑEN QUE SEGUIR (MORRER) ESPERANDO A QUE SE FAGA XUSTIZA?

DÍAS DE VERGOÑA PSOE E BNG (CONCELLO DE VIGO) PEDIRON AO PSOE E BNG (BIPARTITO-XUNTA DE GALICIA) QUE APROBASEN UN PLAN XERAL DE ORDENACIÓN MUNICIPAL (PXOM) EN CONTRA DA LEI, O TERRITORIO E OS CIDADÁNS. O SEU DESENVOLVEMENTO (INCLUÍDAS OBRAS PÚBLICAS) ESTABA BASEADO NA SÚA MAIOR PARTE NA INICIATIVA PRIVADA, PERO A INICIATIVA PRIVADA (E O PP) ESTABA EN DESACORDO CO PLAN. AGORA, PSOE E BNG CLAMAN, NO MEDIO DUN DESERTO DE GRUAS, PARA QUE A XUNTA DE GALICIA (PP) FÁGASE CARGO DAS OBRAS PÚBLICAS.

xoves, 3 de marzo de 2011

PIDE UN PACTO

É curioso que o señor Arenas (PP) pida un pacto para cambiar a figura do imputado "política e mediáticamente nunha condena anticipada". Trátase doutra tuerca máis para deixar pechado, oculto, para, por exemplo, afastar a atención do persoal cara a unha autoridade imputada por cohecho -xa hai confirmación do Tribunal Supremo de que se pode abrir xuízo- e que, ademais, mentiu ao asegurar que pagara o seu nutrido fondo de armario, por non falar doutras imputacións sobre a trama de corrupción que abarca desde contratos públicos ata obsequios privados.
Esta reflexión de don Javier Arenas feita noutro momento podía ter a comprensión do resto de partidos e, sobre todo, da sociedade, pero, xa postos a pedir cambios, os nosos políticos (o señor Arenas incluído) debía esixir un pacto para que os tránsfugas, os corruptos, os que meten a man na caixa do pan ou a pata á hora de tomar decisións que prexudiquen aos seus concidadáns, para que sexan destituídos -in vixiando que diría o señor Trillo, atento vixiante dos gustos e sensibilidades dalgúns xuíces- de forma preventiva (afastados da súa tarefa) e, se lles favorece o fallo xudicial por denuncia falsa, volver ao seu posto totalmente rehabilitados. Pero iso non debe valer se son culpables que se libran por prescribir os feitos que deron lugar ao xuízo... ¡E non me obriguen a pór exemplos!
Ademais, xa postos, podía solicitar o señor Arenas coa axuda do resto das súas señorías que desapareza -ou polo menos que teña un uso xusto- o aforamiento de deputados, senadores etc., cando sexan chamados a xuízo por ir cunhas copas de máis ou de enriquecerse de forma torticera e non lles falo doutros asuntillos que son tan feos que hai que taparse o nariz e apertarse o cinto (enténdenme, ¿non?), ademais diso -xa no tajo- establecer a prohibición de que os parlamentarios exerzan actividades privadas; castigar as súas reiteradas e notorias ausencias, que vemos todos os días na tele e a publicación das súas haberes, fortunas e negocios.
Atrévase, señor Arenas.

mércores, 2 de marzo de 2011

ADICAE DENUNCIA QUE ENTIDADES FINANCEIRAS INTENTAN COLOCAR PRODUTOS TOXICOS

A Asociación de usuarios de bancos, caixas e seguros (ADICAE) denunciou que algunhas entidades financeiras, ademais de aplicar cláusulas de solo nos seus préstamos hipotecarios, intentan "colocar" aos seus clientes novos produtos tóxicos.

Nun comunicado, esta asociación sinala que un 35 % dos afectados polas cláusulas de solo utilizadas polos bancos e as caixas de aforros nos seus préstamos hipotecarios son vítimas dos denominados "swaps", produtos para defenderse das subidas de tipos de interese nos seus préstamos.
Segundo ADICAE os afectados sofren, con devanditos produtos, prexuízos anuais engadidos de 3.000 euros de media.
A organización alerta de que as decenas de miles de consumidores que atenderon pola aplicación das cláusulas de solo nas dúas últimas semanas, "destapan" múltiples irregularidades e "abusos engadidos".
Entre eles, ademais dos citados, subliña que atopou solos superiores ao 6 %, a pesar de que o Euribor nunca na súa historia superou o 5,39 %.
Para a asociación, boa parte das 300.000 execucións hipotecarias previstas para este ano poderían evitarse co cesamento na aplicación das cláusulas de solo.
A demanda colectiva de ADICAE contra devanditas cláusulas xerou que "decenas de miles" de afectados contacten coa organización e que en 10 días rexistráronse na súa páxina web (www.afectadosclausulasuelo.org) 40.000 consumidores para adherirse a devandita demanda, asegura.
Ademais das 45 entidades inicialmente demandadas, a organización subliña que ampliará a acción colectiva ata un total de 82.
Segundo ADICAE, das entidades demandadas, 20 foron bancos (o 24,39 % do total), 40 caixas de aforros (48,378 %), 19 caixas rurais (23,17 %) e 3 financeiras (3,65 %).
En opinión de ADICAE é "escandaloso" que o 66,95 % das entidades demandadas sexan caixas, tendo en conta o seu carácter social, ademais de que gozaron de "privilexios" e foron subvencionadas con axudas públicas na actual crise.
O número estimado por ADICAE de afectados por cláusulas de solo ou hipotecarias ascende a 3.949.767.
A maior cifra corresponde, segundo as súas estimacións a Andalucía con 703.162 afectados, seguida de Cataluña (631,040), Madrid (542.529), Comunidade Valenciana (429.383), Galicia (235.003), Castela León (214.999), País Vasco (182.980), Canarias (177.956), Castela a Mancha (176.263), Murcia (122.806) e Aragón (113.156).
Séguenlle Estremadura (93.006), Baleares (92.908), Asturias (91.085), Navarra (53.502), Cantabria (49.749) e A Rioxa (27.083).
En Ceuta, a estimación é de 6.769 afectados e en Melilla de 6.387.

martes, 1 de marzo de 2011

CAMPS IMPONSE A RAJOY

Por prudencia política, Mariano Rajoy decidiu esperar para nomear candidato a Francisco Camps porque non é de recibo que un presidente comunitario sente o seu rabel no banco dos acusados. Camps non vacilou en abofetear a Rajoy, sorprendéndolle cunha elección da súa contorna valenciana á marxe de Xénova. O presidente popular tragou quina, nomeou a Cospedal candidata na súa comunidade e esperou a facer o mesmo con Camps. Tiña tempo ata entrado o mes de marzo.
Pero ha claudicado. Unha vez máis, o presidente do PP ha claudicado. Camps impúxose e, á espera do que decida o Supremo, Rajoy inclinou a cerviz e rendeuse. Non é a primeira vez que ocorre. Rajoy foi un ministro dez e será un excelente presidente do Goberno. Pero é un candidato mediocre. As enquisas sitúan ao PP entre dez e dezaoito puntos por encima do PSOE pero suspenden a Rajoy e sitúanlle por baixo de Zapatero.
A imaxe de debilidade e de merengosidade do presidente popular no caso Camps foi lamentable. Rajoy debeu imporse e esixir ao líder valenciano que agardase ata o último instante a coñecer a decisión xudicial. Non o fixo con grave deterioración persoal e político. Hai que presumir a inocencia de Camps, iso está claro. Pero había que esperar ata coñecer a decisión do Tribunal.
El Imparcial