sábado, 28 de decembro de 2013

SEN LICENZA UNHA TORRE EN GARCÍA BARBÓN


Concello frea a construción doutra torre en García Barbón


Denega a licenza ao maior edificio proxectado en Vigo na crise

A Xerencia de Urbanismo acaba de denegar a licenza municipal para construír unha torre de vivendas, oficinas e comercial de quince alturas máis ático, ao que se sumarían dúas plantas subterráneas para aparcadoiro. A empresa quería construír este inmoble na parcela de La Metalúrgica, situada xunto ás torres Ifer, e de ter saído adiante sería o edificio de maior tamaño que se poñía en marcha nos últimos anos.
Concello vigués denegou o permiso por motivos legais, aducindo que a empresa solicitante non é titular de toda a parcela necesaria, e tamén que existe obriga de realizar sondaxes arqueolóxicas. Unha decisión difícil de tomar nun momento de crise económica que ten o seu reflexo principal na construción, practicamente paralizada dende hai varios anos. No caso de Vigo, o parón é case total e é visible a completa ausencia de grúas nas rúas, sen que ningún proxecto de relevancia se puxese en marcha.

venres, 27 de decembro de 2013

DERRUBAMENTO DO HOTEL TALASO ATLÁNTICO

O alcalde de OiaAlejandro Rodríguez, emitiu o decreto que ordena o derrubamento do Hotel Talaso Atlántico. O tenente de alcalde, Eugenio Portela é o que asina este, con data de 4 de decembro e que xa está en poder do Xulgado Contencioso Número 3 de Pontevedra. Dende esta sala saíu hai exactamente un ano o auto que advertía ao alcalde da imposición de multas coercitivas senón demolía este hotel de catro estrelas antes do 30 de decembro do 2013. O Tribunal Superior de Galicia desestimou en setembro os recursos que tanto en Concello como a sociedade propietaria presentaron contra o auto. O primeiro aínda o considerabalegalizable e a sociedade mercantil promotora das obras apelaba a que non se podía destruír sen valorar antes a indemnización, estimada por eles nuns 17 millóns de euros. O alto tribunal galego considera que a execución da sentenza pola que os tribunais declararon a nulidade das licenzas municipais leva consigo «sen dúbidas» o derrubamento sen previo expediente de responsabilidade patrimonial na que podería ter incorrido o Concello por conceder mal a licenza, de acordo a unha ordenanza que non fora publicada nin tiña validez.

O administrador do TalasoJesús Pérez Gil explica que os técnicos «xa teñen encaixado o proxecto no PXOM»

martes, 3 de decembro de 2013

AGRESIÓNS A 36 PARAXES NATURAIS

-A Sociedade Galega de Historia Natural denuncia a Xunta ante a UE
-Degradación "dramática" de zonas xa incluídas e propostas na ampliación da Rede Natura


Alarmados polo letargo no que parecen ter caído os trámites da ampliación da Rede Natura 2000, anunciada pola Consellería de Medio no ano 2011, membros da Sociedade Galega de Historia Natural botáronse ao monte para diagnosticar o estado de saúde dos espazos naturais da comunidade e o resultado, segundo afirman, é "dramático". Grupos de socios, integrados fundamentalmente por científicos, repartíronse o traballo nas catro provincias e foron levantando acta das agresións sufridas nos tres últimos anos tanto polos Lugares de Interese Comunitario (LIC) xa integrados na Rede Natura como por aqueles outros pendentes de ampliación ou propostos para ser incluídos nesta figura de protección europea. Ao final elaboraron unha lista de 36 paraxes únicas que, malia que a Administración, por lei, está obrigada a amparalos, presentan un grao de deterioración alarmante. A SGHNenviou os datos solicitados á Unión Europea e pediu explicacións por carta ao conselleiro de Medio, Agustín Hernández, das "perdas" certificadas: Unhas enormes feridas localizadas, sobre todo, "nas provincias da Coruña e Lugo", onde "por falta de vixilancia, neglixencia ou incompetencia se produciu unha xeneralizada destrución e degradación dos hábitats de interese comunitario".

luns, 2 de decembro de 2013

A PEOR RESACA DO LADRILLO



-Sanxenxo liquida a Xerencia de Urbanismo mentres o xuíz imputa os seus xestores 
-As arcas locais sofren unha sangría polos desmandos do pasado 
-A alcaldesa de Sanxenxo sae do xulgado imputada por tres delitos 
-O xuíz estuda se imputa o xefe de Urbanismo por suborno

Poucos  lugares hai na costa galega onde a picada do globo urbanístico teña un efecto máis traumático que en Sanxenxo, onde o desfile xudicial desta semana de alcaldesa, técnicos e asesores presentes e pasados escureceu un trámite simbólico no pleno municipal do luns. Os insultos e reproches entre Goberno e os partidos da oposición -e estes entre si- permitiron non obstante o acordo unánime para suprimir a Xerencia de Urbanismo, o apéndice administrativo que supervisou todo o que ao ladrillo se refire no turístico municipio pontevedrés na última década. Pero as raíces do esparexa alcanzan máis atrás no tempo, aos anos setenta.
Eran os tempos do efecto Benidorm, descritos nun informe elaborado fai algo máis dun lustro para un congreso xudicial polo maxistrado Antonio Castro e o funcionario municipal Vitoriano Outeiro, hoxe xubilado, sobre o devir urbanístico da localidade, cun subtítulo, Entre o feísmo e a impunidade, que serve tamén de conclusión. Entre os exemplos máis aparentes, un que saúda os visitantes á entrada da localidade, o edifico Herpi, mole de oito pisos cimentada sobre a area da praia dá Carabuxeira. Outro símbolo é o edificio daPraza do Pazo, que mostra como levantar unha praza interior estilo barriada no centro, xusto ás costas dun edificio señorial do século XVIII.

domingo, 17 de novembro de 2013

A CORRUPCIÓN EN ESPAÑA

O 80% dos españois cre que a corrupción está estendida no Goberno

España era en 2012 un dos 34 países membros da Organización para a Cooperación e o Desenvolvemento Económicos (OCDE) onde hai máis cidadáns, case o 80 por cento, que pensan que "a corrupción está estendida no Goberno", superado só por República Checa, Grecia, Portugal, Italia, Corea do Sur e Hungría.

O informe Panorama das administracións públicas 2013 , publicado este xoves pola OCDE, tamén indica que a confianza dos españois no Goberno e no sistema xudicial era entón moi inferior á media dos países da OCDE, despois de reducirse no primeiro caso dun 48 por cento en 2007 a un 34 por cento o ano pasado.
A confianza no Executivo central nos Estados membros diminuíu, de media, dun 45 por cento en 2007 a un 40 por cento en 2012, de acordo con datos da enquisadora Gallup.
O documento inclúe tamén datos dun Eurobarómetro de 2013 segundo o cal España é o país da UE onde é máis baixa a "tendencia a confiar" no Goberno e un dos países con menor confianza nos partidos políticos, en ambos os dous casos por debaixo do 10 por cento.
Ademais, só un 29 por cento dos españois din estar satisfeitos e confiar no sistema xudicial, fronte a unha media do 51 por cento naOCDE. Son moitos máis os que expresan a súa confianza na Policía (75 por cento, tres puntos por enriba da OCDE), na sanidade pública (74 por cento, tres puntos máis) e a educación pública (63 por cento, tres puntos menos).
Outro dato que se inclúe no estudo é o que cuantifica o nivel de publicidade dos intereses privados das persoas que ocupan cargos públicos e a dispoñibilidade de información para os cidadáns, que naOCDE se sitúa nun 51 por cento e en España é un 42. Respecto aos cidadáns que utilizan Internet para interactuar coas administracións públicas, no caso de España son un 45 por cento e na OCDE son un 50.

sábado, 16 de novembro de 2013

BARRA LIBRE PARA OS PIRATAS DO MAR

Non é doado determinar que é o que causa máis sorpresa, se o feito de que provocar a maior catástrofe ambiental da historia de España sáldese sen ningunha pena e, ademais, gratis ou que aínda houbese alguén que esperase unha sentenza exemplar no caso do "Prestige". Agardar once anos para semellante decisión xudicial é, cando menos, frustrante e éo máis se se ten en conta que, para as súas señorías, o único certo é que o barco se partiu e o seu contido se esparexeu por toda a costa norte española e parte da francesa sen que se poida achacar esa situación a nada nin ninguén en concreto.
É dicir, necesitáronse máis de catro mil días e uns cantos millóns de folios para que o noso país se convertese nun paraíso para os transportes pirata, que, de agora en diante, poderán usar as nosas costas para o que consideren mester, xa que sempre caberá botar a culpa dos seus desmandos á casualidade, o tempo, o esgotamento dos materiais ou unha superonda malvada e traizoeira.Hai quen pode mostrar certo hálito de esperanza baseándose en que a sentenza é recorrible ante o Supremo, pero un superficial repaso pola xurisprudencia é suficiente como para que se esvaezan todas as ilusións. A teor do fallo, custa comprender como é posible que o fiscal reclamase á aseguradora do buque máis de catro mil millóns de euros polos danos causados pola vertedura. É incrible que un letrado vise esa cantidade como razoable e outro, na sentenza, limite a responsabilidade aos vinte e dous millóns que xa foran depositados no xulgado como fianza.
Ao final, o único que queda claro é que o rumbo errante do buque, as miles de toneladas de fuel vertidas, o custo da súa limpeza ou o dano ambiental e económico provocado a Galicia, segundo as súas señorías, non é achacable a ninguén.
Nin ao responsable do barco, nin ao seu dono, nin á aseguradora, nin aos responsables da decisión de afastalo da costa e, por suposto, faltaría máis, a ningún dos políticos que, mentres a costa se tinguía de loito, participaban nunha cazaría nun couto privado e selecto.
Hoxe resulta máis difícil que nunca pedilo a un galego ou a calquera cidadán ben pensante que siga crendo que a Xustiza é xusta e que quen comete un atropelo remata por pagala. Lonxe diso, a decisión xudicial estableceu unha especie de barra libre para eses piratas do mar aos que, dende onte, lles queda polo menos un lugar no que seguir facendo o que lles dea a gana con total impunidade e amparou a lei.
Talvez, algún deses políticos sinalados por todos, aínda que sexa só por vergoña toureira, comezase a barruntar a posibilidade de cambiar unha lexislación que, polo visto, é totalmente inútil.

venres, 15 de novembro de 2013

O PSOE VOLVERÁ

O socialismo español hoxe debátese entre Schopenhauer e Ortega. A conferencia política pechou co slogan de Rubalcaba de que o PSOEvolvera. Non obstante, ninguén tivo claro cal foi o PSOE que se foi, se se foi, e cal o que volveu, se volveu.

O aparato do partido meténdose nas meninxes de Schopenhauer -as cousas sempre son as mesmas pero doutro xeito- comete o erro que anunciaba Ortega -achar continuidade no diferente é ignorar o vigor desas diferenzas-. É a fatalidade que nos pode provocar concibir a política en imaxes, que non deixa de ser sempre unha sobreactuación no aire. Todo iso recorda ao novo realismo que era o concepto neo-dadaísta de Yves Klein, un artista que facía cadros sen pintura, libros sen palabras ou cancións sen música. A súa obra máis coñecida é unha fotografía titulada "Salto ao baleiro."

A exultante afirmación de que volveu o PSOE é, no fondo, unha apelación e un desexo de volver á normalidade dun escenario que se esvaneceu. Recuperar o privilexio da alternancia mediante o recurso voluntarista de crer que todo se reduce a un cambio de imaxe e a elaboración dun atrapallado programa electoral, supón un reducionismo que non comprende a crise política e institucional que padece o país. Quizais porque os congresos e as conferencias do partido socialista se parecen cada vez máis a unha asemblea de accionistas, os cales sempre saen satisfeitos se as súas expectativas na tecnoestructura non son defraudadas.

Ignorar a crise orgánica do sistema capitalista español e da armazón política da Transición, a quebra territorial cuxa verdadeira etioloxía radica na carencia dun proxecto nacional coherente e integrador e que transcende á retórica contra os nacionalismos periféricos, os déficit democráticos que propician a inmutabilidade dun réxime de poder que lle concede unha influencia privilexiada ás elites económicas, financeiras e sociais e cuxo poder económico devén en poder político alleo ao escrutinio cidadán, representa obviar as ideas e conviccións que deben constituír a un partido cuxo compromiso ideolóxico non pode ser senón a transformación dun réxime político e un modelo social que resulta tan inxusto.

Trataríase de alentar un proxecto construído dende abaixo sobre o naufraxio do espolio das elites. Non é ocioso, polo tanto, poñer atención á advertencia de Gianni Vattimo cando afirmaba: a esquerda contentouse con pequenas reformas. Eu propoño unha oposición forte que limite a forza da dereita. Os partidos socialistas acostumáronse a ser forzas de goberno e iso mátaos. Perden o seu electorado ao comprometerse cos poderosos. "

xoves, 14 de novembro de 2013

O CHAPAPOTE

prestige

Os responsables políticos da xestión do 'Prestige' once anos máis tarde.

Novembro de 2002. As costas galegas tinguíronse de negro pola catástrofe ecolóxica provocada polo afundimento do petroleiro 'Prestige'. Once anos máis tarde a xustiza ditou sentenza e non se culpabilizou a ningún responsable político. Este triste episodio fixo chorar moitos españois e irritou ao mesmo nivel a xestión do Goberno.
Eran os últimos anos do Executivo de José María Aznar, que gañara dous anos antes as eleccións por maioría absoluta. O 'Prestige' supuxo o inicio do declive da Administración conservadora. A oposición cargou con toda crueza contra os que ocupaban os ministerios implicados e moitos pensaron que sería o final da súa vida política. Pero, non, cousas da vida. Hoxe moitos dos rostros do poder relacionados co escándalo son as persoas máis poderosas do país, empezando por Mariano Rajoy.

domingo, 7 de xullo de 2013

A HISTORIA DA LOITA DE CLASE

Non é que nós neguemos que os individuos da comisión, xa como deputados, que o son algúns, xa como ministros, que poden chegar a selo, teñan que facer un día reformas beneficiosas para a clase obreira.
Non é que dubidemos que o fagan: o que sostemos é que, así como eu, traballador asalariado, vou traballar, non polo meu gusto, senón obrigado polas circunstancias, así tamén a comisión, se fai algunhas reformas, será porque a clase traballadora, porque os que sofren, lle obriguen a facelas, non porque saia dela espontaneamente...
A historia demóstranolo: a clase traballadora inglesa, que levou preto dun século loitando por alcanzar unha lexislación favorable ao traballo, non mereceu da cámara dos lords nin da dos comúns nada que saíse delas, senón que o obtivo todo da resistencia, da unión e da forza que sempre representou a clase traballadora.
En Inglaterra, a clase dominante concedeu leis que logo burlou, e a clase traballadora inglesa tivo que facer unha segunda campaña para obrigalo a cumprila. O mesmo teremos que facer os obreiros españois: reclamar leis, pero estar ollo avizor para que se cumpran, porque se non facemos iso, serán letra morta... e cando miles e miles de traballadores reclaman unha cousa, hai que concedela á forza, porque se non é perigoso, e é posible que se perda bastante máis.
Dende logo, e para que se teña moi en conta, hei de examinar cal é a situación da clase traballadora; é dicir, en que condicións se encontra na sociedade actual. A historia da humanidade, ata o presente, non é máis que a historia da loita de clases, loita de intereses contra intereses; só que en vez de dúas clases houbo antigamente varias.

sábado, 6 de xullo de 2013

OS INTOCABLES

Fermín Bocos
O peor non é a corrupción que aquí e alá salpica a case todos os partidos. O desolador é a escasa, por non dicir nula, vontade de cortar polo san que se detecta nas cúpulas dos grandes partidos. Así as cousas, resulta que a tarefa de sanear o país e rematar coas prácticas políticas corruptas queda en mans dos xuíces. É o seu un traballo non exento de presións porque tamén é frecuente que dende os partidos dos investigados por casos de corrupción poñan en circulación todo tipo de insidias deseñadas coa insá vontade de desacreditar o xuíz ou o fiscal encargado do caso. Insidias que recollidas polos medios afíns acaban creando estados de opinión hostís. Non é cousa de agora, vén de lonxe.
Vímolo cando algúns dirixentes do PSOE (con Rodríguez Ibarra á cabeza) cargaron contra o xuíz Marino Barbero nos días nos que o maxistrado investigaba Filesa e as demais empresas dunha trama de financiamento ilegal que deu no cárcere cos ósos dalgún parlamentario socialista. Volvémolo ver no caso dos ERES de Andalucía que investiga a xuíz Alaya e estamos a ver que se repite cando Carlos Floriano, (voceiro do PP ), sen cortarse un pelo, acusaba o xuíz que indaga as ramificacións do caso Bárcenas de abrir "unha causa xeral contra o PP".
Afortunadamente o maxistrado Ruz non se deixou intimidar e Luis Bárcenas, tesoureiro do PP ata hai uns meses, foi enviado a prisión.
Presións dos políticos, cando non actitudes despectivas encamiñadas a desacreditar os xuíces ou aos policías que lles axudan nas investigacións. " Que coño é a UDEF? " preguntaba con altivez e desprezo Jordi Pujol, amolado por unha pregunta sobre as andanzas do seu fillo Oriol Pujol (secretario xeral de CDC) implicado nun caso de presunto tráfico de influencias que foi investigado por esta unidade policial de elite.
Son formas inaceptables de presión; intentos de coaccionar os que cumpren co seu deber. Menos mal que os xuíces aguantan e seguen traballando para depurar corruptelas. Son a nosa última esperanza para rematar cos políticos corruptos que viñeron actuando coma se fosen intocables.

venres, 5 de xullo de 2013

AS VIVENDAS EN BARREIROS SON ILEGAIS

Unha das máis controvertidas actuacións urbanísticas do Goberno de Feijóo, a legalización de centos de vivendas no municipio de Barreiros, na costa de Lugo, recibiu un severo correctivo do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG). A máis alta instancia xudicial da comunidade autónoma aceptou un recurso da agrupación ecoloxista Adega e anulou o chamado plan sectorial de Barreiros que aprobou o Conselo da Xunta en marzo de 2012. Con ese plan o Executivo autónomo pretendía dar cobertura legal á maior actuación urbanística dos últimos anos no litoral galego -o Concello concedera licenzas para 5.800 pisos, unha boa parte delas declaradas ilegais- e á vez achegar diñeiro público para dotar de infraestruturas a unhas urbanizacións edificadas sen apenas servizos para as vivendas...


xoves, 4 de xullo de 2013

ERAMOS POUCOS E PARIU O CONCERTO

Fernándo Jáuregui
Algún día alguén terá que explicarme por que neste país noso hai que tocar o que non dá problemas e deixar intacto o que si os dá. Algún día, por exemplo, alguén nos desvelará o segredo polo que un ministro impón unhas taxas xudiciais que ninguén pedira, ou unha reforma do aborto pola que, que eu saiba, ninguén se manifestara. Ou algún día talvez achemos a razón pola que en lugar que é templo de cultura se apupa a muller do xefe do Estado, que para nada se meteu con ninguén e permanece allea a debates sobre o réxime. Algún día, outro supoñer, alguén debería contarnos que maldición nos aflixe para que unha das poucas cousas que en España permanecía tranquila, o concerto vasco, fose zarandeada a partir da desafortunada intervención dun político que, para colmo, é catalán e, para máis INRI, quere para Cataluña un trato fiscal e económico semellante ao que teñen os vascos.
Xa sei, xa sei que o concerto e a súa consecuencia, a cota, supoñen un trato inxusto con respecto ao resto de comunidades autónomas. Pero os dereitos históricos hai que respectalos, como os pactos e os acordos; sobre todo, cando garanten un mínimo de estabilidade. Non parece o momento de abrir un melón que non estamos dispostos a consumir, senón, máis ben, de abrir outro, en sentido contrario, facilitando un trato favorable aos intereses de Cataluña. Tamén claro, en interese da estabilidade territorial.
E entón vai un señor que dirixe con man trémula aos socialistas cataláns e di que hai que reformular o concerto. Ninguén se o explica. Iso puxo nun brete os socialistas vascos, aos que mandan na sede da rúa Ferraz, incomodou ao Goberno do PNV e ata ao Goberno do PP, que estaba encantado da boa marcha das relacións cos nacionalistas agora comandados por alguén sensato, como Iñigo Urkullu (nada que ver con aquel pesadelo chamado Ibarretxe).
Así que o PP e o Goberno por este partido sustentado, probablemente contra as súas máis íntimas crenzas, ten tido que converterse no principal adaíl do concerto e, probablemente, agora se vaia ver en maiores dificultades para negociar as cantidades da cota, grazas á ocorrencia de don Pere Navarro que alterou os ánimos peneuvistas e provocou un peche de filas nacionalista en Euskadi. Mal vai poder ampliar Rubalcaba o seu pacto con Rajoy -unha ampliación que, ao meu xuízo, tan conveniente sería- para mellorar as estruturas do Estado se tras el ten o exército de Pancho Villa, sementando, un exemplo máis, o desconcerto con isto do concerto.

mércores, 3 de xullo de 2013

ADELGAZAR AS ADMINISTRACIÓNS?

NOVAS AUTONOMÍAS
Diga o que diga Soraya Sáenz de Santamaría, nin se vai adelgazar a nosa Administración, nin van aforrar 37.000 millóns e nin sequera as Comunidades Autónomas do PP lle van facer caso ao Goberno.
Os políticos nacionalistas xa o manifestaron alto e claro, como o catalán Andreu Mas-Colell: "A Generalitat non vai devolver xamais ningunha competencia ao Estado". Toma xa. Pero é que os non nacionalistas tampouco están polo labor. Por exemplo, José Císcar, segundo home do PP na Comunidade Valenciana e voceiro dese Goberno rexional, xa advertiu que eles non suprimirán nin o seu propio tribunal de contas, nin o seu valedor do pobo, nin moitos outros organismos autonómicos.
O seu argumento é ben simple: as competencias do Estatuto de Autonomía Valenciano non pode modificalas o Goberno, xa que para reformar o texto legal fai falta unha dobre maioría cualificada, tanto nas Cortes valencianas coma nas de Madrid.
Temos, por conseguinte, en España un Estado autonómico blindado, con atribucións rexionais a cal máis pintoresca e cunha produción lexislativa de 3.000 normas estatais ao ano -que non son moco de pavo- fronte ao aluvión de 10.000 máis das Comunidades Autónomas. Ou sexa, que diga o que diga o Estado calquera cacique rexional, aínda que sexa do mesmo partido que o do Goberno central, poda saltalo a toureira.
Así que tanto dá o que Rajoy e Pérez Rubalcaba se boten os trastes á cabeza ou cheguen a asinar acordos sobre os temas máis inimaxinables. Mentres non logren embridar os particularismos rexionais e as veleidades máis ou menos secesionistas, seguirá habendo unha proliferación abstrusa de normas, duplicidades a gogó, organismos autónomos perfectamente prescindibles e gastos crecentes a maior gloria dos respectivos caudillos autonómicos, sexan do partido que foren.
Xa ven se son inxenuos -ou hipócritas- Sáenz de Santamaría e os seus conxéneres cando fan tan melodramáticas e incumplibles profecías sobre reformas políticas. Alá eles.

martes, 2 de xullo de 2013

A REFORMA DAS ADMINISTRACIÓNS

Non estaba entre as prioridades do Goberno intentar reformar a Administración, aínda que é un obxectivo perpetuo. Ademais para o obsesivo obxectivo dos primeiros meses, que non era outro que reducir o déficit público como bálsamo de Fierabrás para todos os males, é inevitable readaptar as administracións públicas, máis alá que suprimir unha paga extra ou conxelar os salarios dos funcionarios. O servizo público necesita adaptación ao novo século, cunha reforma a fondo que pode parecerse á reestruturación dun cemiterio, que ten algo seguro, os inquilinos non colaborarán.
O presidente Rajoy encargou á vicepresidente Sáez de Santamaría esa tarefa, aínda que o ministerio competente fose Facenda, que se apelida "administracións públicas" neste Goberno. E o vicepresidente, encomendou a tarefa ao seu subsecretario, Jaime Pérez Renovales, avogado do estado, n.º 2 da promoción do 96 (o vicepresidente é da do 98) e persoa discreta e eficaz.
Tras varios meses de traballo de identificación de duplicidades, ineficiencias, excesos... o Goberno dispón dun plan para renovar a administración, reducila, abaratala e mellorala. Un bo plan que necesita execución, que tropeza cunha dificultade fundamental: ten o Goberno poder para facelo?
Non son poucos os especialistas que consideran que sen unha reforma constitucional que defina e aclare a repartición de competencias é imposible cambiar a administración e que intentalo garante choques de trens, conflitos de intereses, preitos mil e finalmente fracaso. A presentación do plan que fixo Mariano Rajoy supuxo un compromiso pero cun discurso pouco convincente, con ese ton normal, aburrido, anecdótico, exento de mística ou grandeza que caracteriza o presidente do Goberno.
Para a viaxe reformista da burocracia pública fai falta audacia, épica e moita vontade. Suprimir organismo, pechar oficinas e edificios innecesarios, integrar corpos e tarefas, modernizar... con lagoas legais, fronte a unhas comunidades, concellos, deputacións... celosas do seu foro e do seu ovo é como as tarefas de Hércules, que están ao alcance dos deuses e dalgún heroe. O Plan está, o obxectivo é claro, pero a vontade política e a capacidade xurídica queda por ver. De momento a recepción do plan foi morna, coma se só se tratase doutro declarativo propagandístico. E non obstante o plan paga a pena xa que forma parte do receitario básico para saír da crise e volver á prosperidade. Non é probable que o Goberno poida reformar a administración, pero, polo menos, vaino intentar.

luns, 1 de xullo de 2013

MATO, SORAYA E COSPEDAL

Ezequiel Pérez
Procedamos con certa orde. A aínda ministra Mato fai que con ela teña Rajoy máis problemas que o fontaneiro do "Titanic". Non obstante, dá a impresión de que o presidente do Goberno ten un amplo compoñente de masoquismo, pois se atreve a dicir sobre a Mato e en contra da opinión de millóns de españois: Téñolle absoluta confianza. Está a facer as cousas moi ben e espero que as siga facendo durante moito tempo".
Dicir o que antecede equivale a ter máis cara que un elefante con flegmóns. Pregunte vostede, señor Rajoy, aos médicos, ás enfermeiras, aos auxiliares, aos farmacéuticos, ás mancebas de farmacia, ao persoal de ambulancias, aos xubilados, aos enfermos, os pacientes en xeral. Pero, quen lle engana a vostede, home de Deus? En que fontes informativas bebe, que non se decata do clamor de toda unha nación en materia sanitaria? Siga vostede así, señor Rajoy e xa verá en que e onde remata a saúde do pobo español.
Outro asunto é o das moi fraternas, estreitas, evanxélicas e case cariñosas de Soraya Sáenz de Santamaría coa Cospedal. Esta última tivo que tragar un sapo porque Rajoy incorporou a dona Soraya á Comisión Delegada de Asuntos Económicos e a designou como presidenta do devandito órgano en ausencia do presidente. De tal forma, que Soraya lles come as papas a Montoro e Guindos. E velaquí que a Cospedal, dirixente popular que mantén un enfrontamento soterrado co vicepresidente do Goberno polo control de determinadas áreas de poder, di que se regulou mal durante ano e medio a Comisión Delegada de Asuntos Económicos.
Por suposto, nin Soraya nin a Cospedal se van tirar dos pelos en público e espero que tampouco en privado, pero os comentaristas políticos admiten xa que a crise no Goberno pode abrirse a medio prazo. Rajoy quere esperar á Semana Santa de 2014, antes das eleccións europeas, para entón remodelar o Gabinete e que os expulsados "saian sen alborotar". Chegarán a tempo os cambios?

domingo, 30 de xuño de 2013

A ESQUERDA NACIDA DA TRANSICIÓN

Como afirma Paul Watzlawick "de todas as ilusións, a máis perigosa consiste en pensar que non existe senón unha realidade". Na crise política e institucional que padece o país, a dereita acomoda as estruturas do Estado ás estruturas clásicas e inamovibles de poder como a única realidade posible e o partido socialista apela ao pacto, coa mesma prontitude con que o sangue acode á ferida, compartindo o criterio irreversible desa realidade.
Non hai nada tan fiel como o sangue á ferida, quizais, e no caso destes tempos de crise poliédrica, porque os partidos políticos de hogaño en España foron creados, adaptados ou inventados para ser instrumentos ad hoc do sistema nacido da Transición.
Naquel transo de prestidixitación política, non se fixo unha refundación do Estado, senón unha reforma a través dun Estado tuitivo dos intereses, momios e hemiplexías que deron xénese, solidez e continuidade aos escuros tempos do caudillismo. O axente da reforma, polo tanto, era o propio Estado, non a sociedade, aínda que a vontade estatal puidese acabar formándose mediante sufraxio. E por iso, morto o ditador a preocupación de todos a preocupación principal era, moito máis que a esencia do cambio, a seguridade formal do xigantesco taboado do Estado e a súa orde xeral e abstracta.
Todas as cautelas, prevencións e reservas, foron articuladas ao obxecto de que o dominium rerum, o dominio das cousas, o poder, non fose compartido posto que o poder sempre é o mesmo, aínda que cambie o atrezzo, e tende insensiblemente a concentrarse, non a difundirse. O sistema concedía liberdades individuais sen acabar de instaurar unha democracia porque a democracia é un réxime de poder e o poder debía permanecer inalterable. Nese contexto, a esquerda só era chamada a participar, lexitimando ao tempo a armazón sistémica, coa condición de que diluíse os seus propios valores e expectativas ideolóxicas, investida dun pragmatismo adaptado á forza dos feitos. Que feitos? Como escribiu no seu momento Alain Meyer, os que a clase dominante estableceu como tales mediante unha limitación arbitraria, os que ela invoca sen cesar e dos que se aproveita rexeitando toda alternativa ao statu quo.
É por iso, que cando a desafección e a incerteza cidadá, aínda que viñan sendo incoadas, empezaron a fundir e a ter vulto, o partido socialista actúa nunha realidade inexistente intentando integrar no sistema aos movementos sociais externos e hostís á dinámica institucional mediante os sucedáneos retóricos que ignoran, pola inmunodeficiencia ideolóxica, as causas do conflito social e acode aos mantras pactitas que restablezan os compromisos da Transición. Os cadros do PSOE asentados na banalización política padecen a vertixe das organizacións pechadas que actúan baixo unha teoría da sociedade e non na sociedade. É o que acontece cando as ideas xa non son entendidas como principios que están presentes na realidade asegurando a harmonía e a coherencia de todo.  

sábado, 29 de xuño de 2013

A CRUA REALIDADE

O noventa por cento da cidadanía afirma que este é un país de corruptos e a realidade confírmao con cifras: dous mil políticos están ante os xulgados por ser "pillados" coas mans na masa. Mellor dito: coas mans na caixa. Outro dato: "por aquí", suman sesenta e seis, figurando no terceiro lugar por comunidades autónomas...
Ao tempo, as noticias poñen o foco na realidade máis cruel: un 16% dos menores en España vive en fogares con pobreza severa, mentres pechan comedores nos colexios. As cifras lévannos ao maldito país dos anos corenta e cincuenta, unha longa "noite de pedra".
Hai dous millóns de familias con todos os seus membros no paro. Trescentos mil universitarios non poden seguir os seus estudos por falta de recursos. Prosegue a depreciación dos salarios que se cifra, segundo os expertos, entre o 13 e o 30% nos últimos oito anos.
Esta é a crua realidade. A puñetera verdade que se ilustra coas noticias, as imaxes das colas ante a oficina de emprego; os comedores sociais e os angustiosos berros das organizacións pedindo axuda para os bancos de alimentos, para que moitos xubilados poidan comprar as súas medicinas, pagar o recibo da luz ou, simplemente, poder cear todos os días da semana...
E logo están eles: os dos sobresoldos, os que viven de roubar os demais e os que, a río revolto, conseguen magníficas "colleitas". Din que o número de ricos en España creceu un 5,4% o ano pasado; os grandes executivos e os "xefes" do Fondo Monetario Internacional (que piden rebaixar os soldos dos demais) viron incrementados os seus soldos un 11% situándose nos 300.000 euros ao ano, libres de impostos.
E neste escenario, fronte á crua realidade, vén Rajoy e di "que estamos mellor que o ano pasado", que se remata a crise.
Naturalmente!, Mariano, Bermúdez de Castro, Floriano, Montoro, Dolores de Cospedal, Areas, Ana Mato e así ata corenta do grupo que nos manda e arruína, non sofren a crise, pois viron mellorados os seus ingresos en cifras obscenas grazas a esas cantidades de diñeiro -¿negro, sucio?- que repartía Bárcenas, segundo a investigación policial que ten o xuíz... Unas cantidades que a maioría non declarou.
Isto é o que hai. A crua realidade

venres, 28 de xuño de 2013

OS PANOS QUENTES NON CURAN

A pesar de que o Sr. Rajoy diga que o pesimismo está en retirada, eu non vexo nin sento outra cousa ao meu arredor. Mesmo fago de avogada do demo para provocar unha reacción alentadora e, nada, nin por esas.
Isto dáme que pensar. O o Sr. Rajoy estanos a vender unha moto ou a inmensa dos cidadáns somos uns pesimistas consumados e merecemos o que temos. E non, non é esta a lectura obxectiva do estado da situación.
Bruxelas prémenos máis alá do que admite o Goberno. Rajoy botará man, non tardando moito, do seu discurso victimista do "eu non quería, pero tíveno que facer polo ben de España".
Esta frase é unha ferida infectada. Cando a septicemia fai estragos nun corpo, bótase man de todo os ungüentos e de todos os consellos. Poden facer ben ou rematar co enfermo.
Cando esta frase se aplica nun estado de dereito significa que as marxes da democracia se esvaecen, pérdese o contorno do que un político pode e o que non debe facer. A democracia é gobernar por e para todos dentro dos límites dunha legalidade dada. No noso caso, a Constitución de 1978 (polo menos, ata antes da última reforma do artigo 35, en tempos de Rodríguez Zapatero).
O PP fai caso omiso.
A soberanía popular préstache temporalmente a súa representación en tanto en conto o representante investido cíngase ao programa co que se presentou ás eleccións, que pasa cando os incumprimentos son absolutos? Pois que a vontade popular é manipulado, está a ser utilizada contra natura.
As políticas de desgaste social e de penuria económica para a clase media e baixa son contrarias á norma básica, tanto na forma como no fondo. O decreto-lei non debe ser o instrumento habitual lexislativo. O PP está a menosprezar o Parlamento.
¿E? Nada. Un triste exemplo estánnolo a dar os partidos políticos. O principal partido da oposición prestouse a asinar un plan no que nin participou, simplemente adheriuse para gañar puntos. O problema é que eu non teño nada claro que non supoña a súa auto-destrución.
O Sr. Rubalcaba non pode aparecer pletórico, igual que o Sr. Rajoy, sacando peito dun plan que non está planificado nin consensuado. Eu sentiría pudor de ir a Bruxelas con semellante equipaxe. Non fortalece a España. Evidencia a debilidade política e a falta de consistencia e compromiso de estado.
Este plan naceu viciado, con falta de transparencia e de traballo cos demais partidos políticos. O malo é que nin se intentou, presentóuselles aos grupos parlamentario como un "deixa fait". Isto foi suficiente para que poñan o grito no ceo entre outras cousas porque tamén queren afianzarse de cara ás próximas convocatorias ás urnas.
E así, seguimos andando con voltas. Sen poñer nome e couto aos corruptos, sen pedir responsabilidades políticas e xudiciais polo dano económico e social producido pola mala xestión e a irresponsabilidade (parece que a inmunidade non só se atribúe ao Xefe do Estado), a prepotencia e o desexo irrefreable de perpetuarse na poltrona.
Síntoo, pero todo isto me avergüenza e dáme moi mala espiña.  Eugenia Bolaños

xoves, 27 de xuño de 2013

CÁGOME EN...

Cobraban porque si, por señoritos, e para complementar a escasa nómina que xa lles pagabamos vostede e eu por apertar un botón no Congreso
Saben aquel que diu dun operario que era levado a xuízo por blasfemo? Cagárase en Deus cando o seu compañeiro de traballo, nun descoido, deixou caer sobre as súas costas un chorro de chumbo candente. O acusado, que negaba os feitos, asegurou que ao notar correr pola súa pel o ardente líquido, se limitara a dicir: Por favor, Pepe," leva un pouco de coidado co chumbo. O xuíz non o creu. Tampouco nos crería a nós que negásemos ternos cagado en todo ao decatarnos dos sobresoldos que 40 dirixentes do PP, en compañía de Alí Babá, cobraron entre 1990 e 2011: uns 22 millóns de euros repartíronse os mesmos que predicaban a austeridade e proclamaban que viviamos por enriba das nosas posibilidades, os mesmos que aseguraban que era preciso moderar os salarios, os mesmos que acabaron cos dereitos dos traballadores.
E non é que cobrasen esa pasta en concepto de soldo ou como complemento de produtividade, que vai, esta xente non produciu nada que xustificase tales emolumentos, signifique o que signifique emolumentos. Cobraban porque si, por señoritos, e para complementar a escasa nómina que xa lles pagabamos vostede e eu por apertar un botón no Congreso. Aínda unha cousa: o sobresoldo escuro proviña así mesmo, en boa medida, dos fondos públicos alimentados polos impostos de vostede e os meus. Esa panda de ladróns (presuntos), agora no Goberno ou nas súas proximidades, son os mesmos que nos baixaron o soldo para resultar competitivos, os mesmos que nos subiron os impostos para sacarnos os fígados e os mesmos que están a punto de estrangular a base de pensionazos aos vellos. Unha mafia, en fin, completamente instalada baixo aparencias democráticas. Pero eu, señor xuíz, xúrollo, limiteime a dicir que o que fixeron está moi feo.

mércores, 26 de xuño de 2013

MENOS TROIKA E MÁIS EUROPA

Unha ducia de fontes consultadas polo diario El País dan por seguro un próximo divorcio entre Europa e o Fondo Monetario Internacional (FMI). Para ben ou para mal, as tensións chegan en vésperas do importante cumio europeo que o xoves 27 e o venres 28 debaterá as primeiras medidas contra o desemprego xuvenil e a favor do crédito ás empresas, asuntos de vital importancia para España; de aí o inesperado e controvertido pacto do PSOE de Rubalcaba co Goberno de Rajoy.
Nos rescates financeiros totais ou parciais dos países da Unión Europea, os integrantes da troika (Comisión Europea, Banco Central Europeo e FMI) impuxeron a política financeira dos Estados obxecto das intervencións. Así, a troika, composta por organizacións non xenuinamente democráticas, supervisa os chamados programas de consolidación fiscal de gobernos democráticos, atadas as mans. A cambio de obedecer a troika, os países que o necesiten reciben financiamento do FMI e/ou do BCE. Na práctica, un país asistido pola troika queda intervido porque, ao seguir as súas directrices, perde a súa independencia política e económica, tras ceder ao BCE a súa política monetaria.
Por que rompe a troika? En principio, debido ao fracaso dos plans de rescate. Nese sentido, Bruxelas acusa ao FMI de "lavarse as mans", mentres esta institución, baseada en Washington, replica que rescates como o de Grecia -onde o FMI achegou o 30% da axuda- non funcionan polo rexeitamento da UE a quitas de débeda. Se lle facemos caso ao FMI, a saída da recesión tardará. Nas súas previsións sobre a economía mundial, dedúcese que a década perdida se propaga por toda a periferia da zona euro. Se se cumpren, cinco países da moeda única, entre eles España, non recuperarán polo menos ata 2018 o nivel de actividade económica que tiñan antes da crise, unha crise que primeiro foi financeira e estadounidense, e agora é da débeda e europea. Eses cinco países son España, Italia, Portugal, Grecia e Eslovenia, pero tamén perderon case unha década Irlanda, Chipre e Estonia, o que dá case un pleno dos países periféricos do euro. Ademais, un deles, Italia, estará en 2017 aínda lonxe de recuperar o nivel de PIB real previo á crise e outro, Grecia, estará lonxe.
A gran pregunta agora é se, á fin, haberá menos troika e máis Europa.

martes, 25 de xuño de 2013

FMI (FONDO MONETARIO INTERNACIONAL)

Chegamos a un nivel en que xa non se trata de expoñer razóns que demostren os erros cometidos na crise, tanto na súa creación como no seu afondamento, senón de develar a moral que non os comete. A intención con que se pretende, a partir da doutrina do Shock, experimentada en Chile, aproveitar a debilidade social para impoñer as máximas neoliberais con plena conciencia.
Como de novo, o FMI, nas conclusións dos seus cálculos. Que fóra dos principios polos que se aplican, dos que non queren saber nada, nesga á técnica da súa aplicación. Que tampouco serve para nada, na medida que o erro declarado en Grecia, tras afundir como unha bomba atómica de efecto retardada e progresivo a millóns de persoas, acredita a súa estúpida inutilidade. Nin aí, nin nas crises sudamericanas, nin no leste asiático, nin como se ve, en ningún lugar que fose atendido por esta organización a partir do que cambio producido por Nixon sobre os acordos de Bretton Woods que remataron no Consenso de Washington, deixaron de destruír; dende que El FMI, deixo de ser aquilo para o que se construíu, -garantir a estabilidade financeira e económica internacional- para pasar un xeito de impoñer aos principios económicos neoliberais e a súa construción ideolóxica por enriba de calquera principio ético e/ou moral.
Un percorrido polas diferentes crises nas que participaron en ultímalos décadas, do que é exemplo a obra de Stigliz, El malestar da globalización, (Recomendable a súa lectura para percibir como isto non é máis que unha repetición da súa habitual resposta) é suficiente para entender que non existe demasiada diferenza entre o proceso de protección que esta institución instaura sobre os países en crise e o que poñen en practica os devoradores que levan a elas. Son os mesmos "cans" adornados con outros colares. O fundamentalismo do Consenso de Washington, na súa máxima expresión.
Ver un tipo embutido nun traxe impecable, con salario millonario, externo ao país, representando a unha organización, que afunde con cada esixencia a millóns de persoa, explicar como é posible encontrar equilibrio no emprego facilitando o despedimento e a redución de salarios, -despois de evidenciar, unha tras outra vez, que o abandono das teses do seu fundador Keynes polas actuais, son a causa do "malestar da civilización" en que nos encontramos-, ao único que leva, é ao recoñecemento da impotencia.
A que xera que a ignorancia e a desidia dentro de roupa cara e bronceados sexan o paradigma do saber, ante o que a razón e o dereito se dobregan incapaces de encontrar saída. Pero non nos confundamos; saben o que fan e fano. E seguirano facendo mentres non poñamos en risco os seus privilexios e os seus recursos: non existe ningún contido moral nestes formulación, senón a forza de quen en ultima instancia queren seguir mantendo a vantaxe que lles dá que os demais nos afundamos

luns, 24 de xuño de 2013

CORRUPCIÓN

Calquera diría que a corrupción que todos temos ante as narices é posible dispersala nun disolvente tan "solvente" como esta contaminación informativa que algúns medios usan para facer perder de vista a súa gravidade en favor de intereses bastardos. E é que a corrupción se pode diluír en máis corrupción. Esa que segundo a cuarta definición que aparece no dicionario da RAE; -Nas organizacións, especialmente nas públicas, práctica consistente na "utilización das funcións e medios daquelas en proveito, económico ou doutra índole" dos seus xestores- ;pode afectar aos que utilizan estes medios, para desinformar, dende fóra de calquera perspectiva eticamente ideolóxica.
Non é doado de conseguir, dende logo, polo evanescente que resulta a verdade cando a queres aprehender; aínda que sendo non-toda, calquera que teña un mínimo de moral sabe aproximarse ata ela aínda que non a puiden reter. O suficiente para que se non está alienado na mesma ideoloxía que a pretende diluír, saber cando se esta preto e cando non. Velado da situación que é o traballo destes medios contaminantes: a oferta de motivacións e identificacións suficientemente emocionais como para encubrila ante os ollos dos que estean dispostos a entregarse aos seus amos.
Así, como, non esa especie de analfabetismo historico-político que ofrece unha metonimia que representa unha parte da esquerda -en Caracas e A Habana, referíndose a Gordillo-, polo todo da mesma que deu lugar, coa súa loita, ao Estado do Benestar -en oposición ao capitalismo que sempre tratou de evitalo-; que trata de velar o feito de que esta crise é un fracaso construído e sostido por eles, os neoliberais, a través da apropiación do traballo dos que a sofren. Ler un pouco a preto da esquerda non lle viría mal. Bo, da esquerda e da dereita, por que fóra do aprendido na FEN, non parece que o fixese.
Uriarte recorre a iso do "identitario" integrista fronte ao "identitario" separatista, que non necesita respaldo argumental ningún, nin probas do que se di, para causar efecto en quen xa excitados son tan doados manexar.
O quizais, a Razón que; con esa consecuencia profesional demostrada polo seu director no pasado sábado na sexta Noite, fronte a Valenciano, transformando a entrevista un debate por que non puido evitar perder o papel que lle tocaba; encontramos que o mesmo arremete contra os xuíces e ao sistema xudicial (Castro) que a defende con decisión, cando se trata de anestesiar, no tempo xudicial, a corrupción que está a contaminar a todo o PP.
O feito é que a corrupción, non só está na política, senón que a que hai na política é consecuencia da existente fóra, que consente, estimula e organiza a que existe dentro. De xeito importante dende ese proceso da creación de opinión pola que tanto se interesan os políticos que os leva a controlar e nesgar todos os medios que están ao seu alcance.

domingo, 23 de xuño de 2013

SACANDO PEITO

Domingo Tabuyo
Domingo Tabuyo
Xa saben vostedes, os que mandan en Europa non nos obrigan a nada, tan só recomendan que fagamos tal ou cal reforma. Non nos mandan, suxiren que reflexionemos… somos absolutamente autónomos e libres de tomar as nosas propias decisións.
Iso foi o que dixo Rajoy, sempre sacando peito vía prensa, mentras que Alemania nos saca os colores en público e levantando acta, polos erros que sempre atopan nos cálculos que lles presentan os nosos economistas. Por suposto que non ten pensado subir impostos, de momento… nunca un adverbio temporal tivo tanta importancia.
Mentras, Andalucía pon en marcha unha medida para garantir que 50.000 nenos poidan comer incluso en vacacións. Recoñezo que quedei afectado ao coñecer tan escalofriante cifra. E congracieime coa política, coa que resolve problemas e axuda aos máis débiles do sistema. Por descontado, o PP criticou a medida por demagóxica e populista. Pero miles de familias, de tódalas ideoloxías, poderán durmir hoxe máis tranquilas.
Dende os gobernos populares se convirte en estándar o uso de terminoloxías de austeridade e aforro, para que cale no cidadán o discurso da eficiencia no gasto. Pero pronto descubrimos que a realidade ten moi pouco que ver propaganda creada.
Os problemas continúan e as promesas de Feijoo cotizan á baixa, nunha sociedade onde as enquisas do CIS sobre valoración dos líderes políticos reflexan a friaxe que domina entre a cidadanía e os seus partidos políticos. Non aproba nin Feijoo, pero non se pregunta polas fotografías polémicas con Dorado, nin polos acordos que dicía asinados con México para construcción navais… Vamos que fai o exame co libro ¡E nin con esas!

sábado, 22 de xuño de 2013

MINISTRO MONTORO

Se os ministros de Rajoy son deostados practicamente todos polo pobo español, o certo e verdade é que o de Facenda, o ínclito Montoro, se leva a palma. Unha vez e outra o españolito da pé se farta de facer preguntas a tan xenuíno ministro e en ningún caso obtén respostas, ata o punto de que a Montoro xa lle motejan como "A grande esfinxe". Iso si: cando non pega un novo trompazo, sempre o fai acompañado dun sorriso que semeja en todo a dunha hiena. Sen ir máis lonxe, pregúntaselle a Montoro "como subiu en ano e medio 30 veces os impostos e pola contra aos equipos de fútbol toléralles que fichen xogadores estranxeiros a custos estratosféricos.
Non hai resposta ministerial, faltaría máis. Pregúntaselle a Montoro " como é posible que a pensionistas se lle reteña o 20% de impostos e a moitos tramposos se lle premie canto retornan diñeiro que tiñan ilicitamente máis alá das nosas fronteiras?. Non hai resposta ministerial. Pregúntaselle se é certo que existen deputados que cobran 1.800 euros ao mes se non son residentes na capital e que entre eles estea o propio ministro Montoro?. Non hai resposta ministerial, faltaría máis. Pregúntaselle por que non suprime as subvencións aos partidos políticos, sindicatos, patronal, deputacións, senado, e reduce á metade os concellos e os deputados en Cortes, xa que temos máis que os países civilizados de Europa?. Non hai resposta ministerial, faltaría máis. Pregúntaselle por que non suprime coches oficiais e gardacostas?. Non hai resposta ministerial, faltaría máis. Ségueselle preguntando: Por que hai tantas televisións públicas?, quen paga as custosas delegacións rexionais no estranxeiro?. Por que temos máis Embaixadas de España que Gran Bretaña e Alemaña, poñamos por caso? Non hai resposta ministerial, faltaría máis.
Este desaforado, inconsciente, despersonalizado e débil, politicamente falando, ministro é o BUDA durminte dun Consello de Ministros farto desacertado e cun xefe que para que.

venres, 21 de xuño de 2013

PAN E ROSAS

"As nosas vidas non serán explotadas dende o nacemento ata a morte;/ os corazóns padecen fame, ao igual que os corpos/. Pan e rosas! Pan e rosas!".- Así rezaba o final dunha canción popular que a principios de 1912 fixo famosa un grupo de obreiras téxtiles dunha fábrica de Lawrence (Masachusets). Elas querían o pan, en forma dun salario xusto, pero tamén as rosas que representaban a súa dignidade.
Mulleres humildes que se organizaron para arrepor á explotación da que eran obxecto. Mulleres cualificadas de revolucionarias que pertencían a unha saga de traballadoras anónimas que combateron polos seus dereitos laborais nunha sociedade patriarcal e opresora co xénero feminino.
Un século despois outro colectivo maioritario de mulleres, esta vez aragonesas, reclama a súa dignidade en forma de pan e rosas. Limpadoras dos Hospitais e centros sanitarios aragoneses que optan por non se resignar como dóciles años. Non pretendiamos ser un símbolo. Unicamente salvagardar o noso salario e os nosos postos de traballo. Pero tanto orgullo obreiro feminino está a enfastiar máis dun. A administración di que non é problema seu malia que as nóminas se pagan con diñeiro público. Fan oídos xordos aos abusos e atropelos das empresas contratadas, aos seus incumprimentos, ás reiteradas vulneracións dos dereitos laborais e de folga. A Consellaría e a propia presidenta Rudi din ser equidistantes nun conflito complicado que xa dura case un mes e aínda non ten visos de arranxarse.
A causa do desamparo institucional, a vida destas limpadoras transformouse no argumento dun arrepiante thriller con desaloxos policiais, forcexos con secretas ou seguridade privada contratada polas empresas, folgas de fame, ocupacións das sedes do goberno de Aragón e a Consellaría de sanidade, despedimentos aleatorios "disuasorios", caixas de resistencia solidarias, protestas ruidosas e multitudinarias...
E como ás obreiras de 1912, o establishment acúsanos de "facer causa política". Só queriamos garantir o pan da familia nestes duros tempos. Protexer o convenio colectivo dunha reforma laboral que non atende a criterios económicos. Pero démonos de fociños cunha ideoloxía que non sente respecto nin pola nosa condición, nin polo noso sexo. Para sorpresa de todos, as humildes limpadoras, desempoan os canóns de Agustina dispostas a resistir o sitio neocon. A non reblar ante o ninguneo ou a calumnia, as ameazas e as coaccións. Ante os que nos acusan de insolidarias por non dobrar a cerviz como xa fixérono outros. Os que planean explotarnos dobremente por ser mulleres e obreiras. Eses que queren roubarnos a dignidade das rosas.  Ana Cuevas

xoves, 20 de xuño de 2013

O FRACASO

Hai ao redor dun ano e medio elixiuse un goberno que habería de salvarnos, un goberno salvapatrias. Só coas previsións de vitoria xa parecía que ía producirse o ' big bang' da unidade de destino no universal. Hoxe parece terse producido máis ben un 'big crash'.
O goberno mariano naceu anencefálico, pero hai quen se empeña en defender o bebé custe o que custe. Algúns, antes das eleccións, xa temiamos o que podía suceder. Outros, mesmo algún dos seus votantes, o están a sufrir sobre a marcha.
O líder con aparencia de prócer decimonónico e retórica grandilocuente ("sabemos o que hai" que "facer", "fai falta grandeza", " viva o viño! ", etc.) paga a súa fachenda con sobres furtivos e a súa retórica revelouse tan falsa como os tratamentos antiobesidade ou as medidas neoliberais para fomentar o emprego.
Os alelos do presidente non son funcionais para resolver a tarefa encomendada e así a soberbia vicepresidenta, unha vicepresidenta soberbia, exerce de 'beo' gobernamental. A súa única solución foi unha fuxida cara a atrás, cara a un mundo moi superado no económico e o social, por non falar da volta á Igrexa do fasciocatolicismo e neoinquisitorial.
A destrución das estruturas sociais por parte duns políticos preocupados por non perder o resoldar e privados por privatizar, está a ter un efecto beneficioso. Cada vez máis persoas intentan organizarse pola súa conta e recrear as funcións dun estado que os estados paralelos de Mariano non poden proporcionar. Se o proxecto mariano fracasou (se é que algunha vez tivo algunha opción), os cidadáns demostraron capacidade de iniciativa a pesar das trabas gobernamentais. Eles son a auténtica referencia e non esa Rancia Marca España que nos queren vender.

mércores, 19 de xuño de 2013

SEN CONFIANZA NA POLÍTICA

Vivimos un tempo de incerteza e medos onde a democracia cada vez se esvaece máis ante un poder económico que, cunha voracidade ilimitada, non dubida en destruír dereitos e liberdades que foron conquistados na vella Europa a base de creación de espazos de consenso e progreso compartidos.
Eran tempos de estatísticas, de políticos que buscaban o interese xeral aínda a custo de ser capaces de renunciar aos interese partidistas ou particulares que puidesen ter. Eran tempos onde a política non era unha ferramenta afastada do pobo senón un instrumento a través do cal transformaba a súa realidade cotiá para facer do progreso e a prosperidade obxectivos nunha folla de ruta marcada pola busca da igualdade, a liberdade, a xustiza e o desenvolvemento compartido.
Hoxe a política preséntase nas enquisas como un dos males que afectan a unha España famélica de ilusión e onde seis millóns de persoas viven no absoluto desespero ante unha falta de perspectivas que contribuíron a que o noso país volvese recordarnos a esa España de branco e negro onde as maletas de cartón mostraban a emigración obrigada dos que tiñan que abandonar a súa terra en busca dun futuro que se lles negaba aquí. É neste marco onde a cidadanía mira á política en busca de respostas esixindo desta que sexa esa ferramenta transformadora da realidade e defensora ao mesmo tempo de quen hoxe peor estano a pasar, e é aquí onde a cidadanía non encontra a resposta valente da política ou polo menos a resposta que están a esperar.
Esta semana de novo os medios serviron para que a cidadanía perciba esa "mala política" representada en casos como o do Sr. Bárcenas ou o Sr. Rato, exemplos dunha política que en nada se parece á política real que moitos homes e mulleres de todo signo político desempeñan a diario co único obxectivo que o de servir á cidadanía.
É tempo de reivindicar que a política é o instrumento útil que o noso país necesita, unha ferramenta que en mans desas persoas de ética incualificable pode facer posible que a cidadanía volva recuperar a confianza na mal chamada "clase política" que ten que dignificarse. Pero para iso a política debe de levar a cabo esas reformas que contribúan a unha maior transparencia e participación da cidadanía que reivindica máis que nunca esa rexeneración democrática.