¡VÁIASE SR. ZAPATERO!

O presidente converteuse nun perigo público para a economía española.
O paro subiu en 370.100 persoas en 2010 e a taxa é 20,3%, a máis alta desde 1997
O paro subiu en 370.100 persoas en 2010 respecto de 2009, un 8,5% máis, situándose o número total de desempregados en 4.696.600 persoas e a taxa de paro no 20,33%, cifra 1,5 puntos superior á do ano anterior, segundo os datos da Enquisa de Poboación Activa (EPA) feita pública polo Instituto Nacional de Estatística (INE).
A taxa de paro alcanza así o seu nivel máis alto da serie histórica comparable, que arrinca en 2001. Remontándose máis atrás, utilizando series non comparables, non se alcanzaba unha porcentaxe desta natureza desde o segundo trimestre de 1997, cando a taxa de paro chegou a situarse no 20,72%. O número de parados, pola súa banda, tamén supón unha cifra marca para a economía española.
Desta forma, 2010 convértese no cuarto ano consecutivo no que se incrementa o número de desempregados. En 2007, o paro incrementouse en 117.000 persoas, en 2008 subiu en 1.280.300 desempregados, en 2009 en 1.118.600 persoas e en 2010 incrementouse en 370.100 persoas. O aumento do ano pasado é tres veces inferior ao de 2009, un dos peores anos da crise.
A esa cifra de case 4,7 millóns de desempregados coa que se pechou 2010 chegouse despois de que o paro incrementásese no último trimestre de 2010 en 121.900 desempregados, un 2,6% máis que no terceiro trimestre.
Destrúense cinco veces menos de empregos que en 2009
Do mesmo xeito que o repunte do paro en 2010 foi sensiblemente inferior ao de 2009, o número de empregos destruídos o ano pasado foi cinco veces inferior ao do exercicio precedente. Así, o ano pasado destruíronse 237.800 postos de traballo (-1,3%), fronte aos 1.210.800 que se perderon en 2009. En 2008, os empregos perdidos foron algo máis de 600.000.
No último trimestre de 2010, o número de ocupados reduciuse en 138.600 persoas (-0,75%), pechándose o exercicio con 18.408.200 ocupados.
No último ano, o número de asalariados diminuíu en 178.400 persoas (-1,1%), dos que 85.900 tiñan contrato temporal (-2,2%) e 92.500 tiñan contrato indefinido (-0,8%). A peche de 2010, a taxa de temporalidade situouse no 24,82%, sete décimas inferior á do terceiro trimestre de 2009.
Temos á vista un líder capaz de dicirlle aos seus alcaldes que todo vai ben, de anunciar despois unha limitación crediticia municipal e, a continuación, revogar esa disposición. É dicir, temos diante a un líder que está grogui e móvese polo cuadrilátero presidencial dando tumbos e dicindo despropósitos. O personaxe xa se deu á fuga e deixounos como substituto un moneco animado que sorrí. ¿É responsable manter o moneco á fronte do Goberno do Estado?

CARBURANTES E IMPOSTOS

O prezo do petróleo sobe e sobe sen parar, e o prezo dos impostos con que se grava aos combustibles sobe e sobe de forma tan gravosa que deixa en pañales ao prezo do petróleo.
Aproximadamente o 60% do prezo da gasolina sen chumbo son impostos, polo que dos 1,28 euros que nos custa un litro de tal carburante, 0,76 euros son para as tragaderas insaciables da Facenda pública que padecemos.
E o peor é que todo iso repercute noutros moitos medios, como o transporte, polo que o seu encarecemento está directamente relacionado cos prezos de toda clase de mercancías de primeira necesidade -pan, leite, carnes, ovos, etcétera-, mentres a Facenda pública mira cara a outro lado, coma se fose allea a tales despropósitos. Por iso, moitos cremos que os responsables primeiros de tan insoportables carestías están nos seus despachos ministeriais, comodamente instalados, vendo como se espremen as nosas carteiras, vivindo felices de costas á sociedade.
É unha mágoa, pero só quédanos soñar con que algún día sexa posible que os do petróleo recobren a decencia e os hacendistas recobren a mesura e a equidad. Que boa falta fainos.

ADEUS ÁS CAIXAS

Vivimos días de incerteza en relación co futuro das caixas de aforro; días nos que moitas cousas están a piques de cambiar. O Goberno Zapatero parece disposto a acudir ao rescate daquelas caixas ás que o Banco de España infere que teñen máis apuntes contables que prata, por conceder créditos sen retorno posible a determinadas construtoras e empresarios. Primeiro foron as fusións -para que as caixas que non estaban enfermas cargasen coas que si o estaban- e agora é a "banquerización". O Estado con diñeiro do fondo de rescate (FROB) ocuparase de sanealas e despois, cando sexan rendibles, serán privatizadas. Fálase dunha sorte de nacionalización temporal (cinco anos), pero nada se sabe e nada se di de cal vai ser o destino dos altos executivos que por incompetencia profesional ou por obsecuencia política (políticos e sindicalistas poboan os consellos de administración) levaron a algunhas destas entidades ao bordo do desfiladeiro.
Á marxe da sanción que merecen algúns polas súas alcaldadas inmobiliarias ou doutro tipo -non se se sanción penal, pero si, desde logo, sanción moral e social-, o saneamento das caixas é imprescindible porque tamén custodian os aforros de moita xente modesta. Devandito ésto, apresúrome a escribir que a privatización das caixas que é onde a medio prazo desembocará o proceso anunciado pola vicepresidenta Salgado non é unha noticia para lanzar foguetes. As caixas "cumprían unha función social imprescindible". As obras sociais das caixas, reforzaban, por dicilo así, algúns dos flancos descubertos do Estado do benestar.
A privatización non debería cortar esas achegas; quizá deberían atopar unha continuidade a través dalgún tipo de fundación a cargo, xa, dos novos bancos. Unha última nota: que se vaian a ir de rositas os altos executivos que por incompetencia ou por obsecuencia política provocaron semellante estado de cousas empuxa á melancolía.

Novacaixagalicia revela unha exposición ao ladrillo inferior á media para defender o seu plan de saneamento...

O maior desmán financeiro da nosa historia...

AS FUTURAS COMUNIDADES AUTÓNOMAS

O MALGASTO DAS AUTONOMÍAS

É xa un clamor entre os expertos en economía. España non pode pagar a factura das Autonomías. creamos 17 jefecillos de Estado, rodeados dunha carísima e colosal aparato. Non hai quen resista o despropósito económico que iso supón. Tras a operación de rescate zumbada sobre Grecia e Irlanda, a Europa da seriedade acosa a Portugal. Se caesen os nosos veciños, España ocuparía a primeira liña da lupa europea. O malgasto autonómico, e por sinerxía o municipal, dificilmente resistirán as esixencias europeas. Desde os seus palacios presidenciais, rodeados de suntuosidad e luxos, a inmensa maioría dos presidentes autonómicos permanecen impávidos ante o que se aveciña e seguen malgastando sen medida. As televisións autonómicas servirían de botón de mostra, aínda que o gran escándalo estoura nos 3.200.000 funcionarios públicos de hoxe fronte aos 600.000 de 1977. E non paran aí as desmesuras. Preto de 4.000 empresas públicas, case todas innecesarias, convertéronse en coartada para que os dirixentes dos partidos políticos coloquen nelas aos seus parentes, amiguetes e simpatizantes.
Os máis relevantes expertos en economía espuxeron xa a disxuntiva: ou Estado do benestar ou Estado das Autonomías. Non pode haber benestar xeral se prosegue o malgaste autonómico. España está ao bordo da quebra e Europa estuda a forma de rescatar á nosa nación do precipicio sen que se fragilice definitivamente a moeda única.
Hai que reformar a Constitución para salvar o que se poida das Comunidades Autónomas pero parece claro que non se debe facer nin unha transferencia máis; pola contra hai que devolver á Administración central algunhas competencias como a educación, a sanidade, policia, portos... E, á marxe de controlar as veleidades secesionistas dalgúns, haberá que establecer o control das contas públicas rexionais a través do Congreso dos Deputados, fixando un máximo de gasto, de déficit e de débeda aos parlamentos autonómicos. Vivimos un 30% por encima do que podiamos e así nos loce a cabeleira. Non é que fosen as cousas ben e de aí a prosperidade. Non. O que estabamos facendo era endebedarnos ata as cellas circunflejas.
Se os españois queren permanecer no benestar, deberán recortar o malgasto non só do Goberno central senón tamén dos gobernos autonómicos, reducíndoos ao que nunca deberon deixar de ser. Adolfo Suárez, Fernando Abril e Clavero Arévalo equivocáronse co café para todos. Os que en 1977 propiciabamos que se lexitimasen os Estatutos republicanos de Cataluña e o País Vasco, e que aí terminasen as concesións rexionais, coñeciamos o prezo que os cidadáns terían que pagar por ese café para todos que se inventaron con estúpida lixeireza algúns líderes políticos. E en parte equivocámonos. A factura resultou moito máis cara do que pensabamos. A voracidade da mediocre clase política española carece de límites. Cada vez son máis os dirixentes que entenden a política como un negocio e que están dispostos a chupar do bote ata deixar extenuada e nos ósos a esta España merecedora de mellor sorte.

AS CASUALIDADES

Din, que na convulsa España de principios do século XX, os "malpensados" españois da época, con motivo das expropiacións que propiciou a creación de Campsa e a monopolización do mercado, moitos creron ver niso unha manobra dos ministros do Goberno para enriquecerse. Desde entón a política e a empresa foron mundos con inmerecida mala imaxe, son cousas dos españolitos, que vemos "pantasmas" e cousas raras en calquera inocente operación empresarial.
Actualmente tamén pasan cousas así, "casualmente" a maioría dos políticos que son chamados a "un retiro dourado" nos consellos de administración das multinacionais españolas, case sempre -outra casualidade- adoitan ser para empresas enerxéticas ás que os Gobernos dos que formaron parte eses mesmos políticos, xamais puxeron pegas á hora de subir as súas tarifas por encima do IPC. Iso si, os xenerosos soldos que cobran estes políticos reconvertidos en "asesores" -sen coñecemento algún neses sectores- saen dos beneficios que obtiveron esas empresas cando puideron subir as súas tarifas co beneplácito dos Gobernos de quenda.
Ten lóxica ¿verdade? Mentres tanto os sumisos consumidores seguiremos pagando relixiosamente a luz, o gas, a auga, o teléfono, a gasolina, etcétera..., ao prezo que faga falta, todo sexa polo futuro dos nosos prohombres de Estado.
Cada día téñoo máis claro, as casualidades non existen.

HAI QUE REFORMAR A LEI ELECTORAL

Polo que se ve, óese e lese, non hai ningún interese en modificar unha lei electoral que permite a presentación de listas pechadas e proporcionalidades contra natura, que é tanto como desvirtuar os resultados de cantas eleccións celébranse na nosa ¿democracia? E o curioso de semellante "coladero" legal é que a maioría dos partidos, desde o PSOE e o PP ata o último da clase, móstrense conformes con fórmulas que representan todo menos a representatividade real, e por iso, os resultados, como é de seu, préstanse a toda sorte de manobras e reviravoltas que levan ao seu irremediable descrédito.
Que algúns pequenos partidos teñan practicamente a chave da gobernabilidade do país, cun respaldo social menos que minoritario, é algo que soa a todo menos a democracia. Noutros países, verdadeiramente democráticos, con lexislacións apropiadas e segundas voltas en caso necesario, o que sae das urnas é o máis representativo da súa realidade social. En España, pola contra, o que sae das urnas non é máis que o froito duns supostos artificiais, trucados pola mesma lei que debería regulalos e postos ao servizo de toda sorte de maniobreros e arribistas.
Por iso, o noso Parlamento e as súas leis caracterizáronse, con demasiada frecuencia, por pertencer a unha formulación dubidosamente democrática, posta á calor de intereses e "aritméticas" que nada teñen que ver con canto signifique representatividade certa, vertebración adecuada entre territorios, xustiza social e respecto aos fundamentos básicos do Estado.

TEMPOS INSULTANTES

Que este Goberno e o seu presidente sexan os responsables da crise é un insulto. Que as enquisas dean por maioría á inane oposición coa súa resolutivo líder, mentres que o seu presidente de honra desprestixie (a soldo) ao seu país, é un insulto. Que gran irmán ocupe o lugar de CNN é un insulto. Que suban os prezos, conxélense as pensións, mingüen os soldos, e aumente a idade de xubilación, mentres eles, asegúranse as súas e prémiense con pensións e/ou soldos vitalicios é un insulto. Que presidentes, alcaldes, Deputacións e demais, endebeden a todos por varias xeracións sen responsabilidade ningunha, é un insulto. Pero tamén é un insulto que pola memoria de peixe da sociedade actual, ao chegar as eleccións, limitémonos a votar coma se nada. Todos ao seu servizo, cando debe ser e é ao contrario. Esixamos e mostremos outras iniciativas, pero... o espectáculo debe continuar.

A.G.A.

A XUNTA AVALA QUE PESCANOVA SE INSTALE EN TOURIÑAN

A Xunta ten “intención” de retomar o proxecto de abrir unha planta de rodaballos, iniciativa que foi vetada polo bipartito.

A Consellería do Mar pretende que se retomen as 22 plantas acuícolas que “había sobre a mesa” durante o anterior mandato do PPdeG, entre as que se inclúe o proxecto de Pescanova en Cabo Touriñán (A Coruña). A titular do departamento autonómico, Rosa Quintana, indicou que a multinacional “ten intencións” de implantarse en Muxía, na Costa da Morte, onde prevía abrir unha planta de rodaballo que finalmente situou en Portugal ante o veto do Goberno bipartito, por tratarse dunha zona incluída na Rede Natura.
En declaracións aos medios de comunicación tras un almorzo informativo, a responsable do departamento autonómico constatou a “intención” da actual Xunta de retomar os 22 proxectos que “había sobre a mesa” durante o anterior mandato do PPdeG. O Goberno galego podería recuperar estes plans a partir de febreiro, cando a consellería prevé ter listo o Plan Director da Acuicultura para Galicia para a súa aprobación polo Consello da Xunta. O seu desenvolvemento, sinalou Quintana, “encadrarase dentro do Plan de Ordenación de Litoral, pendente do informe favorable do Ministerio de Medio Ambiente e Medio Rural e Mariño (MARM)”.
“A intención é que se cumpran. Canta máis capacidade teñamos de desenvolver as nosas zonas costeiras, redundará nun beneficio para as comarcase para Galicia en xeral”, destacou a dirixente autonómica. Aínda que non concretou unha cifra acerca do número de postos de traballo que pode xerar a apertura de novas plantas, aludiu aos que implicaba o proxecto do grupo empresarial galego na Costa da Morte e defendeu, ademais, os 120 empregos que xerará a planta destinada ao cultivo de orella de mar situada en Muros (A Coruña), que esta semana foi aprobada na reunión do Consello da Xunta.
“Tal e como está a situación laboral, calquera posibilidade de incrementar o número de postos de traballo en calquera das actividades será beneficiosa para Galicia”, incidiu Rosa Quintana.
O LITORAL PARA OS “INVESTIDORES”
A preguntas dos xornalistas, a responsable galega indicou que a Consellería do Mar se puxo “en contacto” coas empresas que presentaran os 22 posibles desenvolvementos de industrias na etapa anterior ao bipartito. “O contacto é constante con todos”, afirmou. Nesta liña, subliñou que a comunidade autónoma “ten potencialidades” para o desenvolvemento da acuicultura, polo que o Goberno da Xunta “quere poñer a disposición dos posibles investidores galegos, españois ou estranxeiros” o litoral galego.
O obxectivo de Mar, segundo Quintana, non é só o desenvolvemento dos cultivos, senón o fomento da innovación tecnolóxica neste ámbito, “para desenvolver a acuicultura en calquera parte do mundo”. Para iso, “un dos grandes problemas” que atopa “nestes momentos” a acuicultura, a xuízo da conselleira, é que os novos fondos europeos –o Fondo Europeo da Pesca (FEP), que substitúe ao Instrumento Financeiro de Orientación da Pesca (IFOP)–“non consideran axudas para os grandes grupos investidores”.
“A Unión Europea ten que ser consciente de que non podes non dar subvencións á locomotora que debe ser a que dea o pistoletazo a esta actividade”, advertiu. Así, a titula de Mar manifestou que o apoio comunitario a estas empresas tradúcese nun apoio a Galicia.

EXPERTOS EN SAÚDE PÚBLICA DENUNCIAN O "MALGASTO" EN FÁRMACOS E TRATAMENTOS

Critican a excesiva "medicalización" fronte á eficacia da prevención

A saúde non só mellora con medicamentos. De feito, a excesiva medicalización dos cidadáns, ademais dun malgasto, entraña problemas engadidos. Por iso, a única opción para lograr máis calidade de vida é investir en políticas non sanitarias, en accións de saúde pública. Desde o incremento de impostos sobre o tabaco para que os mozos que inician o seu consumo non se convertan en adictos, a unha rebaixa no prezo dos alimentos máis saudables para impulsar o seu consumo. É a conclusión principal do informe bienal da Sociedade Española de Saúde Pública e Administración Sanitaria, elaborado por 56 médicos.
- Saúde e crise. As condicións de vida, do traballo e a contorna xogan un papel determinante na saúde da poboación. A crise, por exemplo, din os expertos, está empeorándoa. Traballos máis duros e en condicións máis precarias provocan enfermidades e, xa que logo, aumentan o gasto sanitario. "Increméntanse, por exemplo as depresións e os trastornos de ansiedade", aclara Andreu Segura, presidente de Sespas. A vulnerabilidade dos traballadores pode carrexar tamén un incremento dos accidentes laborais. Pero non só iso, a recesión económica, a incerteza sobre o traballo e a precariedade laboral provoca que aumente o que denominan presentismo: cando se vai a traballar a pesar de estar enfermo. Algo que non só agrava a situación do propio enfermo, senón que é daniño tamén para a xente da súa contorna que, se é o caso, pódense contaxiar.
- Demasiado gasto. Sespas defende que achegar máis financiamento a unha moi afogada sanidade pública non é a solución. "O que hai que facer é gastar mellor o diñeiro que hai, racionalizalo", opina Juan Oliva, editor do informe. Os servizos sanitarios viven inmersos na "cultura do malgasto", critican. Dáse prioridade á construción de novos hospitais e abúsase do uso de probas médicas e novas tecnoloxías -que ademais non son inocuas- obviar os auténticos determinantes da saúde: as condicións de vida. Segura pon un exemplo: "O 17% do custo en farmacia dedícase a medicamentos contra a hipertensión e o colesterol, é dicir, case un 5% do gasto corrente en Sanidade a pesar de que só o 40% da poboación cumpre o tratamento". Son enfermidades, ademais, en moitos casos prevenibles con boas políticas de saúde pública á que España, con todo, dedica só o 1,3% do seu gasto en sanidade. "Hai que pensar na saúde en todas as políticas", resolven os expertos; algo que se podería lograr coa nova lei de saúde pública -que se prevé que vaia a Consello de Ministros o 29 de xaneiro-, que expón a obrigatoriedade de realizar un estudo de impacto en saúde de todas as políticas.
- Cambio climático. O arrequecemento global ten efecto sobre a saúde. A Sespas alerta de que as ondas de calor e de frío incrementan a frecuencia das enfermidades respiratorias debido aos cambios na calidade de aire e a distribución do pole. Tamén as enfermidades de orixe alimentaria e as transmitidas pola auga e outras infeccións aumentarán se non se evita.

VOLVE O DEBATE TERRITORIAL

O cambio que está xestándose en España volverá ser histórico. O secretario xeral de CIU, Josep Antoni Duran Lleida, a cara do nacionalismo catalán en Madrid, retou ao PSOE e ao PP a reabrir o debate sobre o número de autonomías, cunha proposta na man: retornar á vella división de comunidades históricas e resto de rexións. Case en paralelo, o presidente da Generalitat, Artur Mas, advertiu ao PSOE e ao PP de que Cataluña deberá quedar excluída dos seus plans de armonización e homogeneización do Estado autonómico; máxime unha vez que o PP, partido que lanzou o debate, pretende devolver ao Estado competencias autonómicas se Mariano Rajoy gaña as próximas eleccións. No PSOE, o presidente Rodríguez Zapatero pediu aos seus compañeiros que aceleren as reflexións sobre como se poden aforrar custos e solucionar duplicidades para mellorar a colaboración entre as 17 comunidades.
Tamén vai tomando corpo o debate sobre a desaparición das deputacións, a concentración de concellos e suponse que nin uns nin outros se esquecerán da reforma do Senado. Pase o que pase tras este debate inacabado pero xa moi aberto, todo parece indicar que a España do futuro será distinta da que coñecemos hoxe. A este paso, a crise vai levar por diante a estrutura político-administrativa e tamén a financeira, xa que as caixas de aforros, a metade do sistema, van ser privatizadas e convertidas en bancos.
Calquera neno sabe en Cataluña, en Euskadi ou en Galicia que esas comunidades non son exactamente rexións senón nacionalidades. Nacións, subliñan quen prescinden dos eufemismos. A Constitución española tamén o sabe, aínda que non o precisa explicitamente, porque as autonomías, aínda que algúns non o recordan, non existían cando se redactou a Constitución de 1978. Fíxose para que existisen, pero non existían. Por iso mesmo, a formulación de CIU non deixa de ter o seu fundamento histórico, posto que Cataluña, País Vasco e Galicia xa dispuñan de estatuto antes da Guerra Civil. Tamén segue tendo razón Manuel Fraga: o problema territorial é o gran asunto pendente en España. Os outros tres, a forma de Estado --monarquía ou república--, a cuestión relixiosa e o modelo económico, poida que discútanse, pero non están na axenda inmediata.

Plan de austeridade para reducir o gasto público...

UNHA ESPAÑA INQUIETANTE

O 88 por cento dos españois non se fía dos políticos: veos como inimigos que loitan polo Poder e non polo ben común, e ademais como uns privilexiados que non sofren a crise na súa propia carne. O 78 por cento dos españois non aproba a xestión de Goberno, pero só un 26 por cento considera que o Partido Popular faríao mellor, mentres que, a xuízo do 62 por cento, o presidente Zapatero non sabe do que fala. O 78 por cento dos españois non espera que mellore a situación financeira no fogar, e calcula nuns cinco anos o prazo para volver a unhas cifras de paro anteriores á crise.
Non lles queremos abrumar con máis cifras e máis porcentaxes, contidos no libro "Alerta e desconfianza. a sociedade española ante a crise", obra dirixida polo prestixioso sociólogo Víctor Pérez-Díaz, doutor por Harvard, e que se presenta en Madrid. Pero, como verán, trátase dunha radiografía inquietante que demostra a confusión e a inquietude do noso pobo ante a situación socioeconómica máis delicada e máis grave desde a postguerra civil. E posto que, a pesar de todo, militamos no bando da esperanza (que nada ten que ver co optimismo van e a cegas), apostamos porque se saquen leccións prácticas para corrixir a indolencia e a impotencia ante a situación. Para a maioría dos españois, os sindicatos son un problema e non unha solución. Os enquisados, ademais, dubidan ata dos políticos do partido que senten máis próximo, pois a maioría veos acomodaticios ás directivas dos seus líderes á hora de debater, e pensan que só están atentos ás ideas dos seus rivais para combatelas, e non para asumir conclusións razoables.
Este é o panorama de España a inicios do 2011, e este é o país que temos. Unha gran nación, certamente e a pesar de todo, na que o sociólogo Pérez-Díaz subliña que a familia é concibida como unha táboa de salvación fronte á crise, e que España non se pode converter nun país de nenos que se queixan de que os seus "papás" non lles resolven nada. En fin: que en España, con catro millóns e pico de parados, ocorren máis cosas que a famosa prohibición do tabaco, e hai datos, cifras e ideas moi serias que merecen unha gran reflexión.

O ESTADO AUTONÓMICO, NA DIANA

O Estado autonómico é perfectible. É probable que existan duplicidades entre as comunidades e outras administracións e que certas autonomías creen organismos innecesarios. Así que parece razoable corrixir os excesos.
Pero o que está en marcha en España é algo diferente. A dereita política e mediática lanzou un ataque feroz contra o modelo territorial. Os seus líderes falan das "patoloxías" do Estado autonómico, denuncian "malgasto" e chegan a dar a cifra de 26.000 millóns de "sobrecusto anual" (sen molestarse en explicar de onde saen eses números) e esixen devolver competencias ao Estado central. Logo chega o bruto cum laude da cuadrilla e resume todo en dúas simplismos: o actual Estado español é "marxinal" e "inviable".
Fronte a este discurso do PP, os socialistas defenden as bondades do modelo autonómico, pero ao mesmo tempo propón medidas que invaden competencias das autonomías (como a coordinación dos horarios comerciais) e, sobre todo, non queren nin oír falar daqueles tempos en que defendían un modelo federal de feito. O Estatut terminou sepultando o espírito da Declaración de Santillana.
O terreo, xa que logo, está abonado para reabrir o melón da repartición do poder territorial. Iso si, sería oportuno que a discusión producísese polo menos a partir de feitos obxectivos. Por exemplo, que o 85% do gasto autonómico dedícase a educación, sanidade e dependencia. Ou que as comunidades só son responsables dun 25% do déficit total das administracións públicas.

MOZOS PARADOS E TRABALLADORES VELLOS

O escritor alemán H. M. Enzensberger sentenciou a principios dos noventa que as sociedades ricas occidentais sofren de "bulimia demográfica": por unha banda esixen unha constante subministración de man de obra (especialmente para aquelas tarefas que os nativos van rexeitando), mentres ao mesmo tempo idean trabas para frear o fluxo migratorio. O conglomerado que forman o mercado de traballo e o sistema de seguridade social vai camiño de adquirir esa mesma condición bulímica: necesita dar entrada a nova man de obra nova e rebaixar a idade media das plantillas, pero simultaneamente a inminente reforma do sistema de pensións manterá aos traballadores máis anos nos seus postos, o que tapona a entrada de novos asalariados mozos e eleva a idade media dos empregados.
O mercado laboral pide alimento, pero o sistema de pensións quere adelgazar, co cal teremos persoais envellecidos e máis paro xuvenil. Hoxe resulta difícil soster a inviabilidade demográfica do sistema de pensións nun país cunha taxa de desemprego superior ao 20%, todo un continxente de potenciais cotizantes que por agora son tan perceptores como os xubilados.
Pero a solución que nos propón para o envellecemento demográfico é de natureza maltusiana, coma se estivésemos no século XIX: posto que a poboación pensionista crece máis que os recursos dispoñibles para sostela (as cotizacións), fagamos que diminúa o número de xubilados. É evidente que a alternativa sería incrementar os recursos necesarios para o sostemento dunha poboación perceptora crecente. Esta opción require cambios profundos no sistema de financiamento das pensións, no sistema fiscal e tamén nun mercado de traballo incapaz de ocupar a toda a poboación activa. Pero non se vai a facer. E no futuro, se ninguén o remedia, teremos sociedades bulímicas, plenas de mozos parados e traballadores vellos. Sociedades máis enfermas e, posiblemente, máis conflitivas.

PRIVILEXIOS DAS SÚAS SEÑORIAS

Recordarán que, desde fai algún tempo, a deputada Rosa Díez pide aos seus compañeiros do Congreso e do Senado un exercicio de responsabilidade para revisar o privilexiado sistema de protección social do que gozan as súas señorías. Con dúas lexislaturas, que se hai eleccións anticipadas non chegan aos oito anos, deputados e senadores garántense a pensión máxima de xubilación, algo que o resto dos españois alcanzan tras trinta ou corenta anos de vida laboral.
Pois ben: a proposta de Rosa Díez recibiu a resposta do letrado maior das Cortes Xerais, que lle di que a situación de deputados e senadores "non é comparable á do conxunto dos cidadáns xa que son representantes do pobo español". A verdade é que ese argumento enténdese mal:
representan ao pobo español e a súa situación non é comparable á do resto dos cidadáns. ¿Que son os parlamentarios? ¿Cidadáns de primeira? ¿Señores con privilexios ao estilo dos controladores aéreos? ¿Persoas tocadas pola man dos deuses? ¿Extraterrestres? ¿Marcianos? Nin sequera entramos nos casos de moitos parlamentarios que non dan un pau ao auga, que non interveñen na cámara e que só asisten ás sesións cando o seu voto é necesario e o partido esíxelles a súa presenza coma se fosen colexiais díscolos.
No ano 2006, as cámaras acordaron por unanimidade (que nestes asuntos non hai discrepancias) o actual réxime económico e social que afecta ás súas señorías. Pero desde entón, tal como predica o Goberno, moitas cousas cambiaron en España, e fixérono para peor. Cambios que obrigan a revisar a idade de xubilación, a conxelar pensións, a retirar os famosos 426 euros a quen non teñen dereito a prestación algunha por non cotizar ou por non habelo feito o tempo suficiente. Pero eses cambios, que afectan a todos os españois e sobre os que está aberto un debate moi complexo, son alleos ás súas señorías. E que non vingan coa milonga de que á clase política hai que respectala e prestixiarla, porque a sociedade non está para o labor. De feito, nas enquisas do CIS aparece a clase política como un dos problemas que máis preocupan aos españois. E eles, os políticos, os representantes do poboo soberano, sen decatarse.

A PROMOTORA DO PORTO DE MASSÓ EN CANGAS COMPROU TERREOS PÚBLICOS

Pagou máis dun millón de euros polo solo e unha concesión caducada

Residencial Mariña Atlántica, a promotora do porto deportivo de Cangas do Morrazo, no ámbito da conserveira Massó Irmáns, para levar a cabo ese proxecto comprou "en pleno dominio e como corpo certo" unha leira de 16.992 metros cadrados que era, e segue sendo, de dominio público e, xa que logo, intransferible. A escritura de compravenda foi coñecida agora, ao fío do procedemento xudicial que se segue no Xulgado do Contencioso Administrativo número 2 de Pontevedra pola obstrución, o ano pasado, das obras de devandito porto.
A operación de compravenda da citada leira estivo precedida doutra extraordinariamente longa e complexa, vinculada á crise e liquidación nos anos 90 da conserveira, que someteu o conxunto do solar que ocupaban as súas instalacións -incluída a leira de dominio público marítimo-terrestre- a sucesivas hipotecas para obter liquidez. Os embargos foron acumulándose e os terreos coas concesións, poxados en diversos lotes, pasaron finalmente a dominio dos ex traballadores da conserveira como compensación da débeda salarial que tiñan contraída.

toda a información, aquí...

CARTA A MAFO

Estimado gobernador do aínda máis apreciado Banco de España, señor Miguel Anxo Fernández Ordóñez (MAFO para o sector). Sigo desde fai tempo as súas escoitadas recomendacións sobre como saír da crise. Teño xa claro que, na súa opinión, o único medicamento para sanar nosa doente economía pasa por tres tristes grolos de amargo ricino: o recorte do gasto público, o atraso da idade de xubilación e a moderación salarial. Coñezo a súa receita, pero me quedan tres dúbidas, unha por cada inevitable "reforma estrutural" que vostede propón.
A primeira, sobre o recorte do gasto público. ¿Refírese a eses 12.000 millóns de euros que o Estado xa prestou ás caixas a través do fondo de rescate? Si, xa sei que é diñeiro a devolver con intereses... salvo que algunha caixa crebe (deus ou os mercados non o queiran). Pero lle recordo que a supervisión desas caixas, hoxe tan necesitadas de diñeiro público, é da súa exclusiva competencia. E se chegamos a esta situación é, en gran medida, por culpa dunha burbulla inmobiliaria que o Banco de España puido e non quixo frear, segundo denunciou un recente informe da mismísima Comisión Europea.
A segunda dúbida, sobre o atraso da idade de xubilación. ¿Refírese aos máis de 15.000 traballadores das caixas que van ser prexubilados, mercé ao plan de fusións que vostede mesmo pilota á fronte do Banco de España? ¿Ou a culpa é dos obreiros da construción, que se xubilan, de media, dez anos máis tarde que o sector laboral que antes cobra a súa pensión: o dos empregados da banca?
E a miña terceira dúbida, sobre a moderación salarial, imprescindible para sacar do arroio a "un país que viviu por encima das súas posibilidades". ¿Refírese aos 165.000 euros anuais que vostede cobra?

Escolar.net

OS SINDICATOS ESTREAN O NOVO ANO CUN AGUINALDO

Se 2010 foi un bo ano para os sindicatos só no que a agasallos do Executivo refírese, pois a súa folga xeral foi un fracaso, 2011 non aspira a ser menos. De momento, o novo ano arrincou con aguinaldo e agasallo de Reyes para as centrais sindicais que, outra vez, volven ameazar con paros e que agora negocian co Goberno a reforma das pensións. Nada de carbón e si centos de miles de euros é o que obteñen do Executivo de José Luís Rodríguez Zapatero ao que tanto critican: en só seis días, as súas huchas recibiron outros 505.110 euros máis.
E, como sempre, os dous grandes beneficiados volven ser Comisións Obreiras (CC OO) e a Unión Xeral de Traballadores (UGT). Acaparan a gran maioría de fondos que o Goberno destina a diferentes traballos, neste caso a dúas partidas diferentes: unha por representar aos traballadores en centros públicos de ensino, isto é, por facer o seu traballo, e outra por desenvolver programas sobre drogodependencias, tal e como publicou o Boletín Oficial do Estado (BOE) os días 4 e 6 deste mesmo mes de xaneiro.
No que se refire á primeira destas doazóns, os sindicatos fanse cun total de 358.110 euros polo simple feito de representar ao «persoal docente nos Centros Públicos de Ensino non Universitarios» e participar nas reunións de negociación colectiva das condicións de traballo dos funcionarios docentes». Unhas axudas que non só non se recortaron nin un céntimo desde 2001, senón que a partir de 2006 creceron; pouco, pero creceron, sobre todo en época de crise económica, recortes, conxelacións e chamadas a apertarse o cinto. En 2001, por exemplo, eran de 330.556,66 euros; en 2004 de 330.560; en 2007 subiron ata os 357.188.75 euros e desde 2008 xa eran de 358.110.
Pero, ademais, os Reis Meigos non se esqueceron nin de Cándido Méndez nin de Ignacio Fernández Toxo e trouxéronlles outro agasallo: 147.000 euros para desenvolver programas sobre drogodependencias e adiccións. O máis rechamante é que son dous das entidades que máis diñeiro reciben, máis ata que Cruz Vermella ou Médicos do Mundo. E, entre as dúas, obteñen, por exemplo, máis que a Fundación de Axuda contra a Drogadicción (FAD).
Neste caso, Comisións Obreiras faise con 72.000 euros para, entre outros proxectos, editar un DVD de «estratexias de achegamento», mentres que a UGT logra 75.000 para traballos como o da súa Federación de Traballadores do Ensino denominado «Centros libres de alcol».

CONVOCATORIA

CONVÓCASE A OS ASOCIADOS/AS, A UNHA ASEMBLEA XERAL ORDINARIA, SEGUNDO ESTABLECE O ARTÍGO 12 DOS ESTATUTOS, QUE SE CELEBRARÁ O VINDEIRO 28 DE XANEIRO DE 2011, AS 19,00 HORAS EN PRIMEIRA CONVOCATORIA, E AS 19,30 HORAS EN SEGUNDA CONVOCATORIA, NO LOCAL SOCIAL DA ASOCIACIÓN, COA SEGUINTE ORDE DO DÍA:


-APROBACIÓN DAS CONTAS DO BALANCE DO ANO 2010

-APROBAR O PLAN DE ACTIVIDADES DA ASOCIACIÓN ANO 2011

-INGRESOS E GASTOS PARA O EXERCICIO DO ANO 2011

-EXAMEN E APROBACIÓN DAS COTAS DOS SOCIOS

-LECTURA E APROBACIÓN DA ACTA DE ACORDOS DA PRESENTE ASEMBLEA

O que comunico para coñecemento de todos/as os/as asociados/as

Vigo 1 de xaneiro de 2011

Asinado, o Secretario,

A CORRUPCIÓN BENEFICIA AO DELINCUENTE

PARECE EVIDENTE QUE SE UNHA INSTITUCIÓN NON EXECUTA AS SÚAS COMPETENCIAS, DÉBENSELLE RETIRAR.

O Xulgado insta ao Concello a derrubar dúas naves do porto deportivo da Lagoa--Urbanismo ordenou a súa demolición en 2005 ao carecer de licenza, pero non a executou.

O Xulgado do Contencioso número 1 ditou unha sentenza na que dá ao Concello seis meses para derrubar dúas naves -unha ampliada e outra nova- do porto deportivo da Lagoa, situado ao pé do monte da Guía. O maxistrado conclúe que, a pesar de que existe unha resolución da Concellaría de Urbanismo que ordena a demolición desde 2005 por carecer as edificacións de licenza, e unha sentenza firme do Tribunal Superior emitida en 2009 que avala o ditame municipal, o Concello non materializou a derriba. "Desde a resolución xudicial resulta unha única multa [mil euros]. Non pode considerarse suficiente para lograr a execución forzosa", indica o xuíz. Sobre as edificacións do porto deportivo, da empresa Estaleiros e Construcións A Lago, vinculada a Manuel Fernández de Sousa-Faro, pesan varios fallos xudiciais que apoian as ordes de derriba.

A BURLA CONSTANTE AOS CIDADÁNS

Estes días deume por pensar nos 600 e 1.000 euros respectivamente embargados a Díaz Ferrán e ao seu socio, parece ser que era a única cantidade que tiñan ambos nas súas contas correntes; e penso tamén na prescrición de catro dos cinco delitos de Carlos Fabra, na in-xustiza da xustiza feita a medida, nas mensaxes moralistas de Rajoy e na Cospedal cobrando tres soldos, e tamén nos 31 millóns das antigas pesetas que se gastaron as excelentísimas deputacións en cestas este Nadal. Penso tamén na cobiza insaciable dos mercados financeiros e os mudis de turno, cínicos depredadores e carroñeros cuxo desprezo pola sorte dos demais levou fai uns días a ese pobre home a arroxarse desde as bancadas máis altas do Parlamento de Romanía, para estrelarse entre as butacas dos demócratas. Penso en todos eles e non podo evitar relacionalos a todos.

J.L.

GRAZAS ZAPATERO

Señoras e señores: con todos vostedes, o fabuloso Ibex 35. Telefónica: 8.835 millóns de euros de beneficios nos tres primeiros trimestres do nefasto 2010, un 65,6% máis. Banco Santander: 6.080 millóns de euros de beneficios, un 9,8% menos tras pechar un 2009 con marca. BBVA: 3.668 millóns, un 12,2% menos. Iberdrola: 2.069 millóns, un 2% máis. Repsol: 1.786 millóns, un 32,5% máis. Inditex: 1.179 millóns, un 42% máis? Hainas que gañan máis, hainas que gañan menos, pero o balance global é como para brindar con champaña. Aínda falta por contabilizar o último trimestre de 2010, pero ata setembro as empresas do Ibex 35 gañaron en total 38.156 millóns de euros, un 16,7% máis. A este ritmo, cando se peche 2010, os beneficios poida que alcancen os 50.000 millóns de euros.
¿E a crise, onde está? Bo, algo notaron, pero non porque teñan perdas, senón porque se embolsaron algo menos do habitual. No ano 2006, as 35 do Ibex gañaron 41.892 millóns de euros, un 27,4% máis que en 2005. En 2007, os beneficios seguiron subindo: 49.246 millóns de euros, un 14,88% máis. En 2008 chegou a primeira rebaixa tras cinco anos consecutivos de beneficios record, apenas un 6%. E en 2009 xa si se notou máis cunha caída nos beneficios do 26%, ata quedar nuns humildes 42.531 millóns de euros. Os beneficios das grandes empresas baixaron coa crise, pero os soldos dos altos directivos non pararon de crecer. No ano 2009 (o peor da crise) subiron un 16% máis. O soldo medio de cada un dos membros dos consellos do Ibex foi o ano pasado de 699.000 euros anuais; o dos altos executivos, de 2,7 millóns de euros.

Hai datos tan evidentes que non fai falta dicir máis. ¡¡Grazas!! ¡¡Moitas Grazas!! Zp.

NON ENTENDEN QUE OS POLÍTICOS SIGAN NAS CAIXAS DE AFORRO

Cando non botaron a andar aínda as fusións das caixas, chegan indicios desde os fondos internacionais de que non terminan de confiar neses procesos. Unha das cousas que lles produce máis desconfianza é a permanencia dos políticos nos consellos de administración.

Segundo fontes das consultoras que asesoran as fusións, "os grandes fondos teñen moi boa información, miran todo con lupa. Pénsanllo moito antes de prestar diñeiro, e quen son os xestores e os conselleiros de administración non lles resulta indiferente. De feito, saben que a politización das caixas e o seu control polas autonomías é un dos problemas históricos das caixas".
Os SIP, ben vistos
Os fondos internacionais viron con bos ollos que as caixas opten pola fórmula SIP, de fusións frías, que se sustancia na creación dun banco: entenden o que é un banco e non terían inconveniente en prestar diñeiro a estes novas entidades, se fan un saneamento de balances claro e transparente e se aplican unha xestión profesional.
O que lles deixa descolocados é que os consellos das novas caixas sigan poboados de políticos e ex políticos. Nalgúns casos é peor: trátase de militantes de partidos aos que agradecen os servizos prestados con cargos para os que non teñen preparación nin currículo.
Nos consellos de administración das novas caixas séguense sentando ex ministros, ex conselleiros autonómicos e outros ex cargos de partidos políticos, retirados ou fóra da circulación por idade ou por estar queimados.
E xa, rizando o rizo, nalgúns casos buscouse cubrir as aparencias nomeando conselleiros a profesionais das finanzas, pero con clara vinculación a partidos políticos. Estes "conselleiros", con carné ou sen carné, son de clara obediencia de partidos, polo que están contaminando as suposta despolitización das caixas de aforro.
Xestores "inteligibles"
O profesor valisoletano, Luis Garicano, destacado colaborador da Fundación FEDEA, e asinante de todos os manifestos da entidade polas reformas económicas en España, publicou varios artigos nas últimas semanas advertindo de que as novas caixas "deben ser institucións trasparentes, claras", e os consellos de administración "inteligibles" para os investidores internacionais. Inteligibles para o mundo anglosaxón significa "xestores profesionais", non políticos.
Garicano é un gran coñecedor dos mercados e fondos financeiros internacionais, cos que ten permanente contacto, e leva dous anos advertindo de que os mercados internacionais hai dúas cousas que non entenden: "Que os prezos da vivenda en España non baixen á metade; e que non afloren nos balances de bancos e caixas todos os activos danados pola crise inmobiliaria".
A guinda foi que, a pesar da anunciada despolitización, os políticos seguen nos consellos das caixas de aforro. Menos que antes, pero en número non despreciable.

O INIMIGO ESTÁ DENTRO

D. Emilio Manuel Fernández Suárez, profesor de Ecoloxía da Universidade de Vigo, ex Director Xeral de Desenvolvemento Sostible (goberno PSOE-BNG) e actual Comisionado do Campus do Mar, eximiu ao concello de Vigo (goberno PSOE-BNG) da obrigación de someter o PXOM de Vigo a Avaliación Ambiental Estratéxica (AAE). Ademais de renunciar a garantías e contentarse con promesas (insuficientes e incumpridas polo Plan) puxo como condición para devandita excepción que os proxectos contidos nas ordenacións detalladas fosen sometidos a EIA e, os novos desenvolvementos, a AAE. É dicir, un profesor de Ecoloxía di que avaliar independentemente as partes dun plan, é tanto como avaliar o propio plan. E non estamos falando dun plan calquera, senón que se trata dun municipio á cabeza de Galicia e cunha extensión de 110 Km2. Aínda por riba estabamos ante un Plan feito por e para os promotores inmobiliarios, e nunha data, 28 de Marzo de 2008, posterior ao estalido da burbulla inmobiliaria en EE.UU. (2007) a cal desencadeou unha crise de confianza global, que faría estalar, tamén, por simpatía, a burbulla inmobiliaria española. É dicir: o profesor da Universidade de Vigo eximiu ao Plan dunha avaliación pública, púxolle por conta do PSOE un exame fácil, e, aínda así, tivo que falsear a nota para poder aprobalo. O 28 de Marzo de 2008, D. Emilio Fernández traizoou os seus principios, puxo a ciencia ao servizo de intereses partidistas, asinou entregar o rural de Vigo aos especuladores e abandonou a miles de cidadáns á súa sorte. D. Emilio Manuel Fernández, como científico, era o depositario da chave da porta de entrada á fortaleza. E entregoulla ao inimigo.

O IMPACTO DA CRISE NAS FAMILIAS

Subida de tarifas e conxelación de rendas para un ano máis difícil--Moitas familias verán minguado o seu poder adquisitivo, mentres se enfrontan a custos máis altos en servizos básicos, como a luz.

Para as economías de millóns de fogares, 2011 non será un ano máis. Nin sequera un mal ano. Será un exercicio aínda máis difícil. Nunca na historia recente coincidiran tal cúmulo de noticias negativas para o consumidor e o contribuínte medio. Subidas de tarifas xeneralizadas e por encima da inflación (agora no 2,3%) de servizos esenciais como a luz ou o transporte, veranse acompañadas de recortes sociais e fiscais nun marco de crise xeral, con salarios e pensións conxelados ou á baixa, e sempre a ameaza do paro.
Para quen tome decisións tan esenciais como comprar un piso ou ter un fillo, o castigo será maior. A eliminación da desgravación da vivenda para os ingresos medios, vixente desde fai décadas -desde a introdución do IRPF-, e a supresión do cheque-bebé -con tan só tres anos de vida- privaranlles de ata 4.000 euros ao ano.
Non lle irá mellor aos máis desfavorecidos. A conxelación da maior parte das pensións e a subida real do 1% para as máis baixas supón un risco serio de que se deteriore o poder adquisitivo dos xubilados con menos ingresos. Peor aínda lles irá aos parados que esgoten a súa prestación, que non terán xa a axuda de 426 euros da que gozaban en 2010, nun horizonte no que ata o mesmo Goberno recoñece que a creación de emprego será mínima.
Os 2,6 millóns de traballadores ao servizo das distintas Administracións públicas sufrirán o maior recorte do seu poder de compra. Á rebaixa do 5% nos seus salarios que se lles aplicou en xuño pasado, sumarase a conxelación para este ano...

mais información, aquí...

Temible 2011...

CARBÓN DE REIS

Todo parece indicar que, a instancia do noso Goberno, os Reis Meigos van obsequiarnos este próximo 2011 con inxentes cantidades de carbón autóctono, o que vai supor un enorme incremento da factura eléctrica e tamén un aumento das nosas emisións de CO2. Ignoro os motivos polos cales o noso Executivo, lonxe de optar por unha revolución enerxética renovable capaz de reconverter a un sector obsoleto, opta pola absurda potenciación dunha enerxía desfasada que, ademais, atenta gravemente contra a nosa saúde e petos.

Corrixir a carta aos Reis Meigos, pedíndolles enerxías renovables, sería o máis intelixente que podería facer o noso Goberno, pois estas constitúen un triplo agasallo ao crear empregos, autosuficiencia enerxética e combater ao principal inimigo de España, a saber, o nefasto cambio climático.

M.G.

ZAPATERO FAI O CONTRARIO DO QUE DICIA

Afirmou que nunca faría unha reforma laboral contra os traballadores. Fíxoa e con folga xeral incluída. Asegurou que non conxelaría as pensións; que xamais alzaría a idade de xubilación; que mantería os 420 euros suplementarios do paro; que nunca privatizaría as empresas nacionais; que prolongaría o cheque-bebé e o cheque-vivenda; que non subiría os impostos...
E que impediría a escalada dos prezos de produtos básicos. Tamén aquí Zapatero fixo o contrario do que dicía. subiu, albarda sobre albarda, a luz en case un 10% sobre lesivos aumentos anteriores, un 43% nos últimos tres anos. permitiu que o gas escale un 3,9% máis, o AVE un 2,3%, proximidades un 3,1%. Con case de 5.000.000 de parados e a crise en pleno zarandeo popular, o peto dos españois deberá sufragar as crecidas de prezos, amén do malgasto das tres Administracións, a central, a autonómica e a municipal, porque continúa o malgaste, incrementado cunhas empresas públicas deficitarias, moitas delas sen outra utilidade que a colocación de parentes, amiguetes e simpatizantes dos partidos políticos.
As cifras son moi túzaras e, fronte ás promesas e a palabrería, fronte ao conto da leiteira e a incontido verborrea, aí está, pura e dura, a realidade que encolle o ánimo e atormenta os petos dunha cidadanía, atónita do que se lle vén encima.

A MAIORIA DOS CRÉDITOS MOROSOS SON DE PROMOTORES

O 52% dos créditos morosos que soportan as entidades financeiras provén dos promotores

O 52% dos créditos morosos que lastran os balances das entidades financeiras provén das actividades inmobiliarias, que no terceiro trimestre do ano volveron marcar un máximo histórico, cunha moura do 11,7%, segundo datos do Banco de España.
Os promotores acumulan 37.707 millóns de euros en créditos dubidosos, fronte aos 28.315 millóns de fai un ano, cando a moura era do 8,7%, tres puntos porcentuais inferior. Ademais, esta taxa duplicouse nos últimos dous anos.
Os bancos son os principais prexudicados, cunha morosidade relacionada coa promoción inmobiliaria do 12,6%, por diante das caixas (11,2%), as cooperativas de crédito (9,6%) e os Establecementos Financeiros de Crédito (4,4%).
Ademais, a taxa de morosidade dos promotores incrementouse no caso dos bancos respecto da do terceiro trimestre de 2009 en 4,5 puntos porcentuais, fronte aos ao redor de dous puntos porcentuais de caixas e cooperativas.
O ladrillo segue tocado
Estes datos están en liña cun sector no que a actividade segue sendo unha actividade inmobiliaria que non acaba de ver a luz ao final do túnel.
Segundo os últimos datos difundidos polo Ministerio de Fomento, a vivendas libres iniciadas no terceiro trimestre descenderon un 19,8% en taxa interanual, cun total de 13.377 inmobles, un 25,2% menos respecto ao trimestre anterior.
Nos doce últimos meses iniciáronse 69.194 vivendas, un 31,2% menos que nos doce meses anteriores e termináronse 246.331 inmobles (-33,9%).
En paralelo, a venda de vivendas caeu un 48,3% no mesmo período respecto ao trimestre anterior, cando aumentou un 43%, segundo a estatística de transaccións inmobiliarias do Ministerio dirixido por José Blanco.
Concretamente, vendéronse en España 79.233 vivendas entre xullo e setembro deste ano, o que en taxa interanual representa unha caída do 26,3%, o maior descenso desde o segundo trimestre de 2009

ZAPATERO EMPOBRECE A OS ESPAÑOIS

Sobe a luz, sobe o gas, sobe o tren, sobe a autoestrada... Sobe case todo, menos o soldo, se está conxelado, se non baixa. E quen aínda cóbrano, encima teñen que sentirse afortunados porque conservan un posto de traballo ao que amarrarse con uñas e dentes, por máis que as condicións empeoren cada día e haxa que traballar máis anos para cobrar unha pensión probablemente máis baixa aínda que -esperemos- durante máis anos.
Así as cousas, non é estraño que a clase media retroceda en España a niveis dos anos sesenta, cando apenas entrara na etapa de estabilización tras a dura posguerra e eran poucos os que gozaban do seiscentos que se convertería en símbolo do incipiente desenvolvemento dun país illado. Tras o seiscentos e as vacacións na praia que propiciou para millóns de españois chegaría a tele en cor que meteu en directo nos fogares a firma da adhesión ao Mercado Común e a rápida mellora nas condicións de vida ata lograr o soño do piso propio e coche novo con hipoteca para sempre, que para moitos converteuse en pesadelo da noite para a mañá.
Se un país endebedado limítase a bailar a danza reductora ordenada por uns mercados que transfiren a produción a lugares onde a man de obra custa menos, a clase media seguirá retrocedendo para afundirse nun proletariado que criamos xa enterrado na historia. E con ela non só baixará o consumo, senón que a estabilidade e a paz social que o crecemento da clase media garantiu nas últimas décadas empezarán a correr un serio perigo.