xoves, 30 de abril de 2009

O OUTRO PP DE FEIJÓO

Desde a súa investidura no Parlamento galego como novo presidente de Galicia, Alberto Núñez Feijóo vén insistindo na mensaxe de que non vai repetir o modelo de Goberno de Manuel Fraga, por moito que ao seu partido se mantivese 16 anos no poder. Tras a fugaz experiencia do bipartito de socialistas e nacionalistas, o PP recuperou a Xunta, pero é un PP que se empeña en aparecer distinto, lonxe do autoritarismo e o paternalismo moral do vello patrón. En certo xeito, a carta de presentación de Feijóo é contraditoria. El mesmo foi vicepresidente do último Goberno de Fraga e sete dos dez membros do seu novo Gabinete ocuparon tamén cargos na antiga Administración do PP. Ningún deles, con todo, estivo en primeira fila. Veñen do segundo escalafón e representan unha clara substitución xeracional.
Feijóo, ademais, distanciouse dos vellos poderes do partido, aos que Fraga se tivo que encartar en numerosas ocasións. Fixo o Goberno que lle pareceu oportuno, sen ningunha concesión aos baróns territoriais. Tamén ignorou as presións abertas da patronal para que suprimise de inmediato a prohibición provisional de construír a menos de 500 metros do mar, unha das medidas estrela do bipartito. E cara a fóra advertiu de que, na fronte do financiamento autonómico, manterá as alianzas da Xunta anterior cos gobernos socialistas de Asturias e Estremadura contra a postura de comunidades do PP como Madrid e Valencia.
Pero en apenas unha semana Feijóo tivo tempo para desdecirse en asuntos relevantes. En contra das súas despreocupadas promesas durante a campaña electoral, tivo que deixar para máis adiante a rebaixa no tramo autonómico do IRPF. Todos os recortes fiscais prometidos sumaban 200 millóns anuais, unha perda de ingresos insoportable para a Xunta. Os seus compromisos de "rexeneración democrática" chocan co nomeamento dun conselleiro, o de Medio Ambiente e Infraestruturas, que ten un expediente aberto por incumprir a Lei de Incompatibilidades tras unha carreira de ida e volta entre a Administración e construtoras ás que adxudicou contratos públicos.
Nos primeiros días de Feijóo priman as boas formas e os discursos impecables. Pero a irresponsabilidade con que o seu partido actuou na campaña electoral pode pasarlle factura en breve.

mércores, 29 de abril de 2009

DELITO URBANÍSTICO

A Dirección Xeral de Urbanismo, baixo mandato do PP, recorreu en tres ocasións ao Valedor do Pobo para facer cumprir a legalidade en Oia. Non forneceu maior efecto. O bufete de avogados que defende os intereses de Insuiña nos tribunais negou onte a este xornal calquera información en relación cos procedementos que se seguen contra ela ou os seus directivos. No entanto, aparte das sentenzas firmes do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia, que anulou a licenza inicial e ordenou a demolición do construído por Insuiña en Mougás, un xulgado de Vigo segue unha causa penal contra o concelleiro de Urbanismo de Oia, Manuel Acevedo Díaz, e o xerente de Insuiña, Enrique de Llanos Monelos, por un presunto delito urbanístico derivado do papel de ambos na construción da piscifactoría.
Fai uns días, o propio Concello de Oia instou a Insuiña ao "peche inmediato" das súas instalacións de Mougás, orde que tampouco forneceu o menor efecto. Ademais, a empresa enfróntase a un expediente de infracción por asfaltar o camiño de acceso á granxa sen autorización de Costas.
.
O bipartito deixou vía libre para legalizar a piscifactoría con orde de derriba ...

martes, 28 de abril de 2009

O SUPREMO CONFIRMA QUE OS DEPÓSITOS DE FUEL DE VILAGARCÍA SON ILEGAIS

O tribunal anula a autorización concedida en 2000 pola Consellería de Industria.
A Sala do Contencioso do Tribunal Supremo confirmou que os depósitos de hidrocarburos levantados no peirao de Ferrazo, xunto a uns bancos marisqueiros en Vilagarcía de Arousa, foron tramitados sen os preceptivos estudos de impacto ambiental, polo que declara nulas de pleno dereito as resolucións da Consellería de Industria que autorizaron en 2000, baixo o Goberno de Manuel Fraga, as instalacións de almacenamento de produtos químicos e petrolíferos ás empresas Finsa e Foresa. A sentenza do Supremo confirma en todos os seus termos as do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia, que en 2006 deu a razón á Plataforma en Defensa dá Ría de Arousa, e condena ás empresas a pagar as costas.
A sentenza do Supremo, da que foi relatora o maxistrado José Manuel Bandrés, confirma a decisión do Tribunal Superior galego sobre a legitimación da Plataforma para impugnar as resolucións da Xunta, xa que en 2000 España ratificara o Convenio da ONU sobre participación do público no acceso á xustiza en materias de medio ambiente. Segundo o Supremo, os expedientes de autorización das instalacións non puideron ser excluídos do exame de impacto ambiental, ao ter "efectos significativos e relevantes" sobre o medio ambiente. O fallo refírese á natureza da actividade desenvolvida, a clase de produtos almacenados e o risco das operacións dun complexo de 80.000 metros cúbicos, próximo a núcleos urbanos e nunha contorna "de especial relevancia paisaxística". A instalación dos depósitos, que propiciou o tráfico de buques cargados de fuel polo interior da ría, provocou no seu día unha onda de protestas de ecoloxistas, mariscadores e bateeiros. Os mexilloeiros chegaron a bloquear Vilagarcía con barricadas incendiarias e protagonizaron unha batalla campal coa policía.
A sentenza agrega que as repercusións poden incidir negativamente no ecosistema, provocar contaminación das augas marítimas e da atmosfera e degradar a riqueza mariña, "o que comporta que as resolucións da Delegación Provincial de Pontevedra da Consellería de Industria e Comercio de 5 de abril de 2000 incorran no motivo de nulidade de pleno dereito". A sentenza desestima un dos argumentos das empresas, que invocaban a falta de lexitimación da Plataforma en Defensa dá Ría de Arousa. O tribunal alega que ese grupo "asume a defensa dos dereitos e intereses lexítimos colectivos que resultan afectados polas resolucións administrativas que permitiron no seu día a instalación dos depósitos". O Tribunal sostén, ademais, que a plataforma está acreditada para impugnar as resolucións da Xunta de Fraga "cando estas afectan a intereses colectivos como o medio ambiente e a protección da saúde". A actuación dun colectivo cidadán que, invocando a defensa do medio ambiente, instou á Administración a revisar de oficio actos nulos de pleno dereito, "non constitúe un exercicio abusivo nin contrario ao principio de boa fe [como alegaban as empresas], ao postular accións que ampara o ordenamento xurídico", afirma o fallo do Supremo.
Con esta sentenza, a Plataforma en Defensa dá Ría de Arousa gaña outra batalla máis nas tres frontes xudiciais abertos, un contra a licenza municipal dos depósitos, outro pola concesión administrativa e o último polas resolucións da Xunta, cuxa nulidade confirmar e contra as que xa non cabe ningún recurso de amparo. O Tribunal Supremo xa declarara, en xuño de 2007, a ilegalidade da autorización concedida polo Goberno de Fraga ás empresas madeireiras que xestionan os depósitos. O bipartito da Xunta intentou entón negociar un cambio nos usos da instalación. Finsa e Foresa recorreron en casación, pero tamén esgotaron este último cartucho na longa batalla legal.
.
O BNG esixe a retirada dos tanques ilegais...

luns, 27 de abril de 2009

O GOBERNO DE FEIJÓO INCUMPRE A LEI GALEGA DA IGUALDADE

O de Alberto Núñez Feijóo é "un Goberno inválidamente constituído". Así de tallante mostrouse o portavoz parlamentario do PSdeG, Xaquín Fernández Leiceaga, logo de examinar a composición do novo Executivo, do que forman parte sete homes (incluído o presidente) e só catro mulleres.
A disposición transitoria cuarta da Lei de Traballo en Igualdade dás Mulleres de Galicia, aprobada en 2007, esixe que ambos os sexos teñan unha representación no Consello da Xunta de polo menos un 40% (no Goberno de Núñez Feijóo a proporción de mulleres non pasa do 36%).A acusación do PSdeG non tardou en ter resposta. O novo Executivo, a través dun comunicado, negou estar incumprindo a lei porque desde o seu punto de vista o presidente da Xunta e os conselleiros do Goberno "son órganos diferenciados". Para apoiar esta teoría, a Xunta cita o artigo 152 da Constitución, que "establece claramente que o Consello de Goberno e o presidente asumen competencias distintas".
O presidente, con todo, forma parte do Consello, tal e como di a Lei reguladora dá Xunta e do seu Presidente no seu artigo 2: a Xunta "está composta polo presidente, vicepresidente ou vicepresidentes -no seu caso- e os conselleiros; todos eles constitúen conxunta e colegiadamente o Consello".
O incumprimento da lei, asegurou Leiceaga, crea unha situación de "inseguridade xurídica" porque, ao constituír a Xunta en contra da lei, calquera decisión que tome pode ser impugnada. Se o Goberno opta por ignorar esta situación, existen "outras vías" para esixir ao Executivo o cumprimento da lexislación en materia de paridade, aínda que o portavoz socialista non quixo adiantar cales. O mellor, suxeriu Leiceaga, sería que Feijóo destituíse ao titular de Política Territorial e substituíseo por unha muller. Dese modo, ironizou, resolvería tres problemas:
ter un conselleiro que incumpre a lei de incompatibilidades, respectar a lei de igualdade e, se ademais elixe a alguén da provincia de Lugo, corrixir o desequilibrio territorial do novo Goberno.
O PP reaccionou á petición do PSdeG cun comunicado no que o seu portavoz, Manuel Ruiz Rivas, acusa aos socialistas de intentar "derivar a atención" ante "o temor de que poidan saír á luz datos comprometedores" sobre Manuel Vázquez, o principal aspirante a facerse co liderado do PSdeG no congreso extraordinario.
O que di a lei:
- Lei de Igualdade: "A porcentaxe do sexo menos representado no Consello da Xunta non pode ser inferior ao 40%"
- Lei dá Xunta: "A Xunta está composta polo presidente, o vicepresidente -no seu caso-e os conselleiros. Todos eles constitúen o Consello"

domingo, 26 de abril de 2009

RECICLAXE

Galicia, entre as comunidades que menos lixo separan e máis recorren ao transporte privado.
Galicia figura entre as comunidades nas que a poboación separa menos os seus residuos domésticos e entre as que máis se recorre ao transporte privado, dous factores que non contribúen á preservación do medio ambiente, segundo datos divulgados polo Instituto Nacional de Estatística. A poboación de Galicia, segundo a enquisa do citado organismo estatal, atópase amplamente por baixo da media dos fogares do conxunto de España, excepto na separación de medicamentos, en que está lixeiramente por encima. Os datos indican que dous terzos dos fogares galegos depositan as pilas e pequenas baterías en colectores especiais, fronte a case tres de cada catro no conxunto de España, e máis dunha décima parte tamén separan os fluorescentes, fronte a case unha quinta parte en todo o país. Con todo, pouco máis da metade dos fogares separan o papel e o cartón, os envases de plástico ou metálicos, os produtos químicos e pinturas, e os aceites de cociña usados, o que supón entre dez e quince puntos por baixo da media do conxunto de España.
Respecto da utilización de medios de transporte, o INE subliña que no conxunto de España o 45,3% dos cidadáns confesan utilizar o transporte privado, mentres que en Galicia fano un 60%, o que a sitúa como a segunda comunidade, por detrás de Baleares, co 62%.
En cambio, apunta que o 21,7% dos cidadáns españois utilizan o transporte público nos seus desprazamento cotiáns, mentres que en Galicia fano só un 18,8%. En canto aos que se despraza a pé, en España constitúen un 30,3%, unha media que só tres comunidades non alcanzan; en Galicia representan o 19,3%.

sábado, 25 de abril de 2009

OS RÍOS PERDEN O SEU CAUDAL POLO EFECTO DO CAMBIO CLIMÁTICO

A auga doce que recibe o Pacífico reduciuse ao redor dun seis por cento durante os últimos 50 anos
Os ríos do planeta sécanse e cada vez achegan menos auga aos océanos. É un proceso moi lento, pero significativo e inexorable que vén constatando nos últimos cincuenta anos e que se agravou polo efecto do cambio climático. Así polo menos recóllese nunha investigación publicada na Sociedade Americana de Meteoroloxía e elaborada polo Centro Nacional para a Investigación Atmosférica de Estados Unidos, que analizou os rexistros do nivel de auga de 925 caudais de todo o planeta obtidos entre os anos 1948 e o 2004. A maior excepción a este fenómeno xeneralizado constitúeo a zona ártica, que rexistra un marcado incremento no fluxo de auga debido ao derretimento da neve e o xeo polar. Outro tanto ocorre en grandes caudais como o Brahmaputra, no sueste Asiático, ou o Yangtsé, en China, debido ao derretimento dos glaciares na cordilleira do Himalaya.
Pero a norma xeral é outra. Por exemplo, a auga doce que recibe o océano Pacífico reduciuse no período de estudo ao redor dun 6%, o que equivale a 526 quilómetros cúbicos. Ou o que é o mesmo, o volume que flúe ao ano polo río Misisipi. O Columbia, en Estados Unidos, perdeu ao redor do 14% do seu volume durante o mesmo período.
O descenso no caudal dos ríos ten un culpable histórico: a actividade humana. A construción de presas, o desvío de caudais para a agricultura e cada vez maior consumo humano de auga son os principais síntomas dunha hemorraxia que ameaza con agravarse. O perigo nesta ocasión vén dun factor novo: o cambio climático. O aumento das temperaturas a escala planetaria repercute, por unha banda, nos patróns de precipitación e, por outro, aumenta as taxas de evaporación da auga.
Se esta é a evidencia que constataron os científicos, a predición apunta que o fenómeno continuará e ata se agudizará e que a diminución dos recursos hídricos afectará especialmente ás zonas do planeta máis vulnerables e con maior poboación. «Un caudal reducido aumenta a presión sobre os recursos de auga doce en gran parte do mundo, especialmente cunha maior demanda de auga segundo aumenta a poboación», explica Aiguo Dai, do Centro Nacional de Investigación Atmosférica de Estados Unidos.

venres, 24 de abril de 2009

SOR CITROËN


Onde fóron os Audis? Feijoo chegou a Raxoi nun Citroën. Era obrigado en quen utilizou durante a campaña os catro aros da firma alemá para esposar a Touriño ao Sultanato do luxo. Para non desentonar co boss, todos os seus chegaron á toma de posesión en Citroën, e o Obradoiro converteuse nun concesionario da firma francesa. Presumir de austeridade polo uso dunha marca no canto doutra é dunha simplicidade inquietante. O mellor que pode ir facendo o novo Goberno é esgotar a vida útil dos coches herdados, Audis incluídos, pois o contrario será malgastar para simular austeridade.
"Pórtache ben. Teño familia". Un dos novos conselleiros de Feijoo recibiu o domingo chamadas de felicitación, tamén, dalgún ministro socialista. A conversación foi tan amigable que ao conselleiro in pectore ocorréuselle acabar a súa charla cunha petición:
.
_Non me deas moita cana. Pórtate ben, que xa sabes que teño familia.
.
_¡Que pasa!!! E os demais non a temos ou que?
.
Non se eu se entre os dez magníficos non haberá demasiados tecnócratas brandos e brandas.
.
Louzán ou un pavo real. O presidente do PP de Pontevedra e da Deputación, Rafael Louzán, paseouse por San Caetano en compaña doutros fieis para asistir ás tomas de posesión. Levaba o pescozo tan estirado que parecía un pavo real ou o xefe do galiñeiro. Non é para menos: os tres pesos pesados do gabinete son de Pontevedra (Roda, Agustín Hernández e Javier Guerra), a presidenta do Parlamento é de Pontevedra, e o presidente da Xunta é un ourensán que eferce de vigués. Canto máis alce o pescozo Louzán máis agre fará a dixestión do novo Goberno para o PP de Lugo, o da Coruña ou, ata, para o de Ourense, no que Baltar disimula como pode. A cofradia dos encabuxados é numerosa, pero, como as procesións en Galicia, tamén é silenciosa. Polo menos, de momento.

xoves, 23 de abril de 2009

O HOME FORTE DE FEIJÓO

O home forte de Feijóo no seu Goberno, baixo sospeita. PSdeG e BNG cuestionan a «ética» de Agustín Hernández.
O novo presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, presentou ao seu equipo. Agustín Hernández é o novo conselleiro de Medio Ambiente, Territorio e Infraestucturas. O seu nome sementou a polémica durante estas últimas semanas.
Antes de abandonar o poder, o bipartito (formado por PSOE e BNG) abriulle un expediente para dilucidar se incorrera en incompatibilidades ao realizar unha serie de adxudicacións millonarias, cando formaba parte do Goberno de Manuel Fraga, a empresas construtoras que lle ficharon en canto deixou a dirección xeral de Obras Públicas en 2005.
Xusto antes de que arrincase a campaña galega, Feijóo retirou á súa cabeza de lista por Ourense, Luís Carrera, por defraudar a Facenda. Entón o líder do PP de Galicia presumía da súa "rápida" actuación porque é a que se debía esperar de "un político responsable". Agora e a pesar das sospeitas, Feijóo lonxe de retirar a Hernández de escena premioulle outorgándolle unha das carteiras que máis competencias aúna.
Ao confirmarse o seu cargo, socialistas e nacionalistas denunciárono. Para o PSOE de Galicia este nomeamento revela unha actitude "pouco respectuosa coa cidadanía" por entender que o novo conselleiro está "cuestionado no ético e no político e existen dúbidas razoables" sobre a súa xestión. Tamén destacaron que o novo Goberno representa "unha volta ao pasado máis conservador" porque varios tiveron responsabilidades con Fraga.
No Bloque teñen a impresión de que a redución de consellerías que pasaron de 13 a 10 é "unha medida cosmética". E consideran que é "unha provocación" o que se fixo coa de Hernández. "Sabendo quen vai ser o conselleiro é como dicir que medio ambiente queda subordinado aos intereses das grandes empresas".
Os conservadores defenden "a integridade" e "honradez" do seu compañeiro. Cren que é un axuste de contas porque Hernández realizou un informe técnico sobre a adxudicación por parte do bipartito das obras da autovía do Barbanza, que logo empregou o PP para basear a argumentación xurídica da súa querela criminal contra a Consellería de Política Territorial.

mércores, 22 de abril de 2009

A PIQUETA SÓ CHEGA A 96 VIVENDAS

A piqueta só chega a 96 das 1.500 vivendas de Vigo en risco. A derriba pendente vivendas podería esgotarse na Colina de Castrelos.
A demolición "total ou parcial" da urbanización Colina de Castrelos (96 vivendas), tamén coñecida como O Piricoto, será probablemente a única que chegue a executarse no conxunto das oito urbanizacións de Vigo (unhas 1.500 vivendas) sobre as que pesa orde xudicial de derriba desde fai varios anos. As demais aínda contan con opcións, complexas pero realizables, de sobrevivir axustándose ao actual plan xeral de urbanismo.
No Piricoto, con todo, o uso da piqueta fíxose inexorable e só cabe determinar o alcance da demolición. A Colina de Castrelos, un complexo de tres módulos, foi construída cunha licenza outorgada en 1991 e anulada con sentenza firme en 1994 polo impacto visual da súa arquitectura sobre a contorna do parque e, singularmente, desde o histórico pazo. A denuncia foi presentada por un grupo de veciños da parroquia. Desde entón tramitáronse innumerables recursos para evitar a súa demolición, pero ningún alterou o criterio xudicial do principio.
O alcalde de Vigo, Abel Caballero, requiriu ao Colexio de Arquitectos de Galicia e á Escola de Arquitectura da Coruña para que designen senllos técnicos a fin de elaborar un informe no que se indique o alcance da demolición ordenada, de modo que o edificio adáptese á contorna como propón a sentenza xudicial. Fontes municipais aseguran que non se persegue unha dilación máis e que se executará, previa aprobación xudicial, o que os técnicos propoñan demoler, "sexan unhas chemineas ou todo o construído". O Concello xa asumiu que terá que indemnizar aos propietarios das vivendas que desaparezan. Se fosen todas, o gasto podería elevarse a 50 millóns de euros, aínda que iso, obviamente, non achega maior alegría á veciñanza afectada.
Tampouco aos propietarios de 180 vivendas doutro complexo residencial, en Jacinto Benavente, que sería o seguinte en demoler de acordo co calendario xudicial e os seus topes. Tivo licenza en 1996 e foi anulado en 1999. Agora a comunidade acelera as xestións para legalizar o inmoble ao amparo do novo plan xeral.
En situación análoga atópanse 56 vivendas da Pastora, 194 nas Torres Ifer, 220 en Finca do Conde, 130 en Sensat, 600 en Rosalía de Castro, cinco bloques de apartamentos en Samil, máis o hotel de máis categoría de Vigo e dous centros comerciais. Para todas estas actuacións aínda caben solucións, se os tribunais acéptanas. A máis complexa, probablemente, sexa a urbanización de Rosalía de Castro, anulada en 1997 por incluír un aparcadoiro privado baixo vía pública, construír vivendas sobre unha gasolineira, engadir unha planta de máis aos edificios (illáronse as entreplantas, que debían ir unidas á planta baixa) e permutar dereitos municipais por vivendas construídas sen informes de valoración. Tamén existe un importante barullo en Finca do Conde.
Nos demais casos, os fundamentos para a demolición cífranse en cuestións formais, como a non publicación das fichas do plan de 1993, e ata en erros xudiciais na medición da edificabilidade, que forneceron efecto pola inhibición do Concello a acudirse nas fases iniciais dos procedementos xudiciais. O groso desta desfeita xerminou no plan xeral de 1993, que senso estrito non foi tal, senón unha "subsanación de deficiencias" do plan de 1988, realizada precipitadamente en dous meses con consenso político e aprobada por unanimidade do pleno municipal.
No mandato seguinte, do alcalde Manuel Pérez (PP, 1995-99), afloraron os seus desaforamentos, cuxa bóla deixar crecer nos tribunais por acción ou omisión para descrédito dos rivais políticos.

martes, 21 de abril de 2009

OS PROMOTORES REXEITAN A PRÓRROGA NA COSTA

Os promotores rexeitan a prórroga de Feijóo á moratoria na costa. A patronal esixe ao presidente electo que libere bolsas de solo por comarcas.
Os empresarios teñen présa. E reclamacións. Tanto a gran patronal galega como as asociacións e federacións que agrupan a promotores e construtores instan á nova Xunta de Alberto Núñez Feijóo a non dilatar seis meses máis o veto a construír a 500 metros da costa. Esíxenlle que comece a liberar bolsas de solo por comarcas de forma progresiva, en áreas determinadas e segundo váiase definindo o seu futuro planeamento. A "estrangulación" e "paralización" do sector que, a xuízo dos promotores, propiciou o bipartito coa súa decisión de prohibir calquera construción na franxa litoral é un dos principais problemas que exporán ao presidente electo no cume que celebrarán en Santiago, só horas logo de haberse constituído o novo Goberno. Desde a Confederación de Empresarios de Galicia (CEG), o seu presidente, Antonio Fontenla, advirte que resultará difícil que a nova Lei do Litoral estea lista antes de 2010, en alusión ao difícil cumprimento da promesa de Feijóo de definir en seis meses o novo modelo de desenvolvemento urbanístico na costa.
"Todo dependerá do avance dos traballos realizados ata agora pola Consellería de Política Territorial e da disposición a asumir determinados postulados por parte da nova Xunta", sinala Fontenla, "pero para cumprir os prazos da nova prórroga o esforzo a partir de agora debe ser intenso". "O que propomos", di o presidente da patronal, "é que se estude e analice a posibilidade de ir levantando a prohibición e liberando zonas, todo iso en función da maduración dos estudos que xa existen e non pola complexidade urbanística que determinadas áreas poidan ter". "Xa hai un norma estatal, que fixa os 200 metros de prohibición", explica; "a partir de aí pódense ir analizando as zonas e establecendo restricións nuns casos e liberando zonas noutros".
Tamén mostran as súas dúbidas desde a Federación de Promotores de Edificación e Solo de Galicia. "Estamos dispostos a aceptar prórrogas, e facelo de forma dialogada, pero tanto a Lei do Litoral como as Directrices de Ordenación do Territorio non poden esperar máis aló do primeiro de xaneiro de 2010 para entrar en vigor". A análise corresponde a Miguel Font, que desde a federación de promotores invita á nova Xunta a "analizar todos os documentos, tanto o que deixou case listo o bipartito como o que xa tiña Feijóo cando deixou a Xunta en 2005".

luns, 20 de abril de 2009

COSTAS RECORRE A LEI GALEGA

Costas recorre a lei galega que salvaba vivendas en primeira liña. Medio Ambiente curta os intentos autonómicos de suavizar a norma xeral
O Consello de Ministros acordou onte recorrer ante o Tribunal Constitucional a parte da Lei de Vivenda galega que legalizaba miles de vivendas en primeira liña de praia. A norma foi unha das últimas iniciativas do ex presidente socialista Emilio Pérez Touriño. A través dunha emenda declaraba que nalgúns solos rurais a distancia á que se podía construír era de 20 metros no canto dos 100 que marca a Lei de Costas. O recurso é importante porque outras comunidades estaban pendentes deste caso para seguir a mesma senda se o Goberno non recorría a norma, algo que vían posible ao ser a ministra Elena Espinosa socialista e galega como Touriño.
Na explicación sobre o recurso, o Goberno recorda que "a Lei de Costas prevé, con carácter xeral, que a servidume de protección deba ter unha anchura de 100 metros desde o límite do litoral". Só nos casos nos que o solo estivese cualificado como urbano en 1988, cando se aprobou a Lei de Costas, esa anchura redúcese a 20 metros. "Con todo, a disposición que vai ser recorrida establece que esta anchura excepcional de 20 metros esténdase a outro tipo de supostos urbanísticos, o que desvirtúa a Lei de Costas", argumenta o Executivo. O Consello de Estado emitiu un ditame favorable ao recurso.
A emenda dicía que os deslindes de Costas -o trámite no que a Administración delimita a parte pública e privada do litoral- ateríanse ao fixado pola Xunta, co obxectivo de fixar os 20 metros en núcleos rurais que non eran oficialmente urbanos en 1988. Con esta decisión non só salvaba miles de vivendas en núcleos como Marín (Pontevedra) senón que convertía en urbanizable grandes extensións de terreo na primeira liña.
Canarias tramita unha lei autonómica que rebaixa a Lei de Costas ao autorizar casas construídas sobre a area polo seu valor etnográfico. O portavoz de Coalición Canaria no Parlamento, José Miguel Barragán, declarou a este diario o pasado marzo: "A nosa lei é similar á galega, xa que eles copiárona. Se o Goberno non recorre esa non poderá facelo con esta".
Con esta decisión, o Goberno senta un precedente, e previsiblemente recorrerá tamén a canaria -que vai máis aló que a galega no recorte-. A norma galega salvou un escollo electoral importante para o Goberno galego durante a pasada campaña.
Tras suavizar a Lei de Costas a través da Lei de Navegación Marítima, os ecoloxistas temían que tamén admitise esta vía de rebaixar a lei. Costas caracterizouse por deixar caducar os proxectos emblemáticos de demolición que iniciou a pasada lexislatura a ministra Narbona, como o do Hotel do Algarrobico, o Papagayo de Lanzarote ou dúas torres de 22 plantas xunto ao mar en Benidorm.
Narbona recorreu un decreto similar tamén en Galicia e a Lei de Portos de Andalucía por atribuírse competencias do Goberno en materia de costas.

domingo, 19 de abril de 2009

GALICIA NO CAIXÓN

A historia política e económica de Galicia nos séculos pasados e actuais está infestada de frustracións, promesas incumpridas e postergación recorrente, calquera que fora o partido gobernante ou o político galego máis relevante do momento. En todas as ocasións Galicia foi facilmente burlada ao amparo do localismo demoledor que caracteriza a nosa idiosincrasia parroquial.
En máis dunha ocasión referinme á necesaria consideración de Galicia como un todo, como unha empresa común, cunha equilibrada distribución da actividade e da riqueza de acordo coas características e potencialidades de cada provincia e de cada comarca, para un crecemento equilibrado e armónico. Pero esta concepción unitaria tropeza cada día máis coa avaricia localista. Xa Castelao dicía que a Galicia lle faltou unha gran capital, cal Barcelona para Cataluña, como foco dinamizador da cultura, da economía e da representación política decisoria. Esta situación aquí non se deu senón, antes ao contrario, coa sede da Xunta en Compostela, dispersouse e limitou aínda máis calquera posibilidade de política económica global con evidente abandono dalgúns territorios, como A Mariña lucense, convertido Santiago en enclave artificial de desenvolvemento favorecido con localizacións de infraestruturas rexionais relevantes contrarias á concepción global do país ou con dispendiosas realizacións culturais de inspiración ditatorial, que recordan as referidas por Miguel Fisac nun esclarecedor ensaio sobre a arquitectura como manifestación de poder omnímodo.
Os políticos galegos nunca se distinguiron con decisións favorecendo a Galicia, ou simplemente dedicándolle a atención que o seu permanente atraso requiría. No século XIX foi o último territorio en ser comunicado por ferrocarril coa Meseta en percorrido interminable e terceiromundista. En época do xeneral Franco, sen dúbida o galego que máis tempo e con máis poder dominou o Goberno da nación, non foi considerada nin en infraestruturas nin en localizacións dinamizadoras de ningún tipo. Este era exclusivamente o seu lugar de veraneo en unión dalgúns ministros que, polo xeral, despachábanse con bucólicas referencias á súa «amada Galicia». O acceso por estrada ao centro desde os tempos das carrilanas foi un continuo penar. O primeiro intento serio de modernización concluíu en Benavente e só anos despois e moi recentemente a autovía A-52 deu solución digna a esta vía, con cincuenta anos de atraso. Agora din que a señora Magdalena Álvarez gardaba celosamente no caixón os proxectos dos nove tramos pendentes do AVE entre Lubián e Ourense que no seu momento e cando debía non denunciou o señor Touriño. É previsible que nalgún outro caixón repousen os proxectos do enlace Vigo-Ourense que sumaría ao traxecto a demanda potencial máis importante do percorrido e o que o faría rendible. O traxecto Santiago-Ourense, ademais de partir o país pola metade, non achegará demanda significativa á rendibilidade global do proxecto.
Aínda hoxe Felipe González vanglóriase da súa persoal decisión de levar o AVE a Sevilla, que recentemente completou a anterior ministra de Fomento irradiando o seu percorrido ao resto de Andalucía. Recordo que cando chegou Zapatero o propio González aconselloulle que se ocupase de León, consello que evidentemente está seguindo. Os políticos galegos, por un mal entendido sentido do que dirán, nunca tomaron decisións transcendentes para o seu país. Chegou o momento de facelo sen rubor para que Galicia, «unha vez máis, non quede no caixón».
Victor Moro

sábado, 18 de abril de 2009

CONSTRUTORES Á FUGA

A crise pon a proba a ética e o liderado dos empresarios en vacas fracas - Algúns foxen e deixan na estacada a obreiros e provedores nun círculo vicioso que desata máis caos.
En paradoiro descoñecido. Propietarios de pequenas construtoras desaparecen deixando na estacada a decenas de provedores e traballadores. Trágallos a terra: ninguén colle o teléfono e a oficina está pechada baixo sete chaves. Algúns escurren o vulto, vanse un tempo e déixano todo en mans dos seus avogados. Outros se foxen para esquecerse das súas obrigacións. O maremoto da crise arrastra cara á superficie comportamentos, cando menos, pouco éticos. Pero parte desta mancha de aceite débese tamén ao instinto de supervivencia de empresarios en situación límite, en ocasións sen o liderado necesario para levar á empresa cara a un peche ordenado.
A imaxe da recesión no sector inmobiliario xa non só é a dos guindastres parados ao longo e ancho de España. Tamén está a dos traballadores de Tomiño (Pontevedra) que fan quendas para ver se por alí aparece o seu xefe, que desapareceu fai xa un ano sen pagar as súas nóminas. E a de 10 clientes barceloneses que non localizan ao empresario que lles vendeu o piso nun solar que non está nin rozado. España colecciona xa un álbum completo da crise da construción.
As dimensións da recesión deixaron en segundo plano a empresas con débedas de ata un millón de euros. Son pequenas en comparación cos números das grandes corporacións, pero en caso de falta de pagamento son capaces de levar consigo a unha ampla cadea de sociedades subcontratadas.
A maioría das empresas en serios apuros asume a súa responsabilidade e solicita o concurso de acredores, pero outras desaparecen deixando un ronsel de falta de pagamentos que os seus provedores talvez nunca van cobrar. "É o pan noso de cada día. Algunhas o fan por picaresca, e outras porque non teñen a liquidez necesaria para afrontar un proceso concursal", afirma Enrique Delgado, letrado da Asociación de Provedores Impagados da Construción (APIC).
Neste contexto de recesión, o ano pasado incrementáronse as investigacións por fraude en España. Segundo a Brigada de Delincuencia Económica e Fiscal, a policía iniciou 960 rastreos en 2008, un 28% máis que un ano antes. O monto estimado desta fraude ascende a 115,4 millóns de euros, un 13,2% máis que en 2007. Fontes do Ministerio de Traballo explican que non hai datos específicos sobre a construción. O máximo que poden concretar é que subiron as fraudes contra a Seguridade Social.
A raíz do problema son as dificultades financeiras de promotoras e construtoras. Caeron as vendas, os encargos e a caixa baléirase. Unha empresa pode ter un gran patrimonio, que seguramente perdería valor, pero non significa que teña liquidez. E iso é grave nun sector cuxas empresas requirían, ademais, un uso intensivo de capital prestado. "Nas contratacións úsase o crédito ao provedor. A construtora paga unha semana logo de cobrar o crédito bancario. Pero as empresas están sufrindo, tamén as serias, que non teñen nin para financiar o circulante. Por iso, os bancos deben discriminar entre os seus clientes solventes e os que non o son", explica o presidente da patronal dos contratistas cataláns, Rafael Romero.
Todos chegan á mesma explicación: a construción leva aparellada unha cadea de subcontrataciones. E cando esta rompe, hai o perigo de que todas as pezas salten polo aire. De se iso ocorre ou non depende o comportamento que adopte o responsable do desaguisado. A desaparición do máis forte é case unha sentenza de morte para o eslabón máis débil.

venres, 17 de abril de 2009

A ORDENACIÓN DO LITORAL

Promotores aplauden que Nuñez Feijoo vaia priorizar a ordenación do litoral e critican a "paralización" do bipartito.
O presidente da Federación de Promotores de Edificación e Solo de Galicia (Feproga) e a Asociación de Promotores Inmobiliarios (Aproin), Javier Garrido, aplaudiu que o futuro presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijoo, vaia priorizar" a ordenación territorial, á que aludiu na primeira xornada da sesión de investidura como titular do Goberno galego, onde recordou o seu compromiso de aprobar en seis meses as directrices e antes de que finalice o ano dun plan específico.
En declaracións a Europa Press, Garrido Valenzuela asegurou que os promotores inmobiliarios senten "satisfeitos" cos obxectivos de Núñez Feijoo, ao considerar "urxente" a "ordenación" do solo, en función de criterios de "sustentabilidade e legalidade" para, así partir dun "desenvolvemento ordenado do litoral".
"O que había que facer era ordenar o litoral e non paralizar as licenzas", aseverou en referencia ao Goberno bipartito da Xunta, a quen reprochou que non considere "prioritaria" esta cuestión nos últimos anos.
Así, Garrido Valenzuela cualificou de "paradoxal" a proposta formulada pola titular da Consellería de Política Territorial en funcións, María José Caride, cuxo departamento avogou por manter a protección sobre o 80 por cento do solo urbanizable e urbano non consolidado do litoral galego no que hoxe non se permite edificar ou construír na franxa dos 500 metros desde a ribeira do mar.
"É paradoxal que alguén para o que non foi prioritaria a ordenación do litoral deixe consellos ao que vén despois", manifestou a Europa Press, logo de indicar que o problema da Administración aínda en funcións orixinouse coa propia nomenclatura das súas medidas.
"Chamábana Lei de Ordenación do Litoral cando era de paralización de licenzas, en lugar de apostar por ordenar e legalizar o solo", afirmou. "Agora si se terá en conta", reiterou con ton de alivio ao soster que Núñez Feijoo "ten un mellor criterio, prioridade por ordenalo e as ideas claras".
APROVEITAR AS OPORTUNIDADES: O responsable dos promotores inmobiliarios galegos recordou que o litoral galego supera os 1.000 quilómetros de costa polo que considerou que "para calquera a súa ordenación debería ser unha prioridade". Garrido Valenzuela apuntou ao seu potencial como "foco de atractivo turístico", creación de "riqueza e emprego".
Neste sentido sinalou que esa foi a aposta doutras rexións cunhas características similares ás galegas "e que pon sempre como exemplo os ecoloxistas", a Bretaña francesa.
"Teñen 70.000 prazas de atraque nos seus pantaláns, mentres que en Galicia só hai 8.000", afirmou en alusión a que as "restricións na concesión de licenzas" restará "competitividade" ao turismo da comunidade e suporá a perda de potenciais postos de traballo.
CONSTRUCIÓN, MOTOR ECONÓMICO GALEGO: Así, Garrido Valenzuela defendeu que a construción de vivenda residencial e turística "poden converterse nun motor de crecemento económico en Galicia", logo de recordar a evolución diferenciada do sector inmobiliario na comunidade galega fronte a outras zonas do Estado.
"Aquí non hai problemas de stock de vivendas ou de grandes obras con miles de vivendas paralizadas", indicou en alusión a unha realidade común noutras comunidades españolas. "Temos unha capacidade de recuperación máis inmediata, sobre todo se imos da man das dúas caixas", considerou.

xoves, 16 de abril de 2009

AGUSTÍN HERNÁNDEZ E AS INCOMPATIBILIDADES

O deputado do PP traballou desde outra empresa en obras adxudicadas pola súa consellería.
.
Anúnciao a propia empresa, Prethor SL, na súa páxina web. O currículo da firma "especializada en prefabricados para obra civil e edificación" -na que Agustín Hernández foi conselleiro ata marzo de 2008- cita as vigas que construíu para dúas autovías, Santiago-Brión e o desdobramento da vía do Salnés, adxudicadas pola Consellería de Política Territorial cando Hernández era director xeral de Obras Públicas. Segundo consta no Rexistro Mercantil, Hernández entrou como conselleiro en Prethor, a filial de Pontes e Calzadas, o mesmo día en que se creou, o 12 de setembro de 2006. Desempeñou o cargo ata o 28 de marzo de 2008, data en que se incorporou como alto cargo á Deputación de Pontevedra, da man do seu presidente, Rafael Louzán.
Durante a estancia de Hernández en Prethor SL, a firma forneceu os prefabricados ás concesionarias da vía do Salnés e da autovía Santiago-Brión, dúas adxudicacións que o Goberno de Fraga deixou pechadas antes de perder o poder, cando Hernández presidía a Dirección Xeral de Obras Públicas na Consellería de Política Territorial de Alberto Núñez Feijóo. Segundo comprobou, nas obras de desdobramento da vía do Salnés -acometidas por unha UTE (unión temporal de empresas) integrada por Copasa, Pontes e Calzadas e Caixanova- Prethor vendeu as vigas para as pontes en enlaces da vía coas localidades de Mosteiro, Meis, Ribadumia, Meaño, Sanxenxo e tamén coa AP-9.
Prohibición de dous anos: Desde que a Consellería de Presidencia decidiu abrir un expediente a Hernández a pasada semana por considerar que a súa actividade privada vulnerou a lei de incompatibilidades para os altos cargos da Xunta, Hernández sempre negou que tivese algunha relación desde as empresas cos expedientes que tramitara no Goberno. Esa era precisamente a limitación que a lei de 1996 establecía para os representantes do Executivo e que rexía ata que en 2008, o bipartito aprobou un decreto máis restritivo. A norma vixente no caso de Hernández non impedía a súa marcha desde a Administración a sociedades con intereses no mesmo sector. O texto legal si prohibe a conselleiros e directores xerais, entre outros altos cargos da Administración autonómica, "realizar actividades privadas relacionadas con expedientes sobre os que ditasen resolución no exercicio do cargo durante os dous anos seguintes á data do seu cesamento".
El Pais

mércores, 15 de abril de 2009

A PROMOTORA DA PRAZA DE ESPAÑA NO MEDIO DUN ESCÁNDALO EN IBIZA


A empresa Bruesa, promotora de Praza España, a actuación estrela en Vigo do goberno de Abel Caballero, atópase metida no medio dun escándalo urbanístico en Ibiza que salpica directamente ao PSOE. Non é a primeira vez que ocorre con Bruesa, que nos noventa estivo involucrada no caso Roldán.
Nesta ocasión, trátase dun asunto que se está vendo estes días nos xulgados de Ibiza e que nace polo suposto pago de 1,5 millóns de euros por parte de Bruesa ao ex secretario local do PSOE, Roque López, pola adxudicación da reforma do Eivissa Centre, un proxecto de rehabilitación integral que alcanza os 120 millóns de euros, a unha empresa mixta integrada pola propia Bruesa e o concello local. No asunto están imputados o secretario xeral do PSOE de Ibiza, Xico Tarrés, e o ex conselleiro socialista de Vivenda José Antonio Maturana. Os cargos son prevaricación, suborno, falsidade documental e tráfico de influencias por corrupción urbanística. Tarrés era o alcalde de Ibiza cando se adxudicou o proxecto de remodelación. Con todo, nas súas declaracións ante os xuíces manteñen a súa inocencia, aínda que o asunto, que acapara páxinas nos diarios locais, aínda non foi resolto nun ou outro sentido (xuízo oral ou arquivo).
Bruesa en Vigo: O curioso é que a empresa Bruesa, a que aparece no centro de toda a polémica, é a mesma que está a piques de iniciar en Vigo a maior operación urbanística do centro da cidade. Un plan para modificar por completo a praza de España coa construción de catro torres de ata 20 plantas que conta co apoio absoluto do alcalde Abel Caballero, que considera prioritario iniciar esta actuación, que no pasado era rexeitada de plano polos portavoces municipais e alcaldes socialistas, que desde Carlos Príncipe ata Ventura Pérez Mariño mantiveron a mesma opinión contraria ao considerar que as condicións resultaban vantaxosas en exceso para a promotora. O deseño de Praza de España, segundo o convenio asinado co Concello, prevé reservar o 21% do solo para vivenda protexida (a metade que a media do resto, aínda que ata a modificación de Caballero tiña 0%). Ademais, contempla un ámbito de 60.000 metros cadrados (o anterior proxecto era de 54.000 metros construídos) e a modificación radical da contorna con varios túneles para a entrada e saída pola avenida de Madrid, deixando a superficie peonil.
Atlántico
..
..

martes, 14 de abril de 2009

O ZONDAL, DESASTRE ECOLÓXICO

O antigo vertedoiro do Zondal aínda ten fugas tóxicas tras dez anos selado. O vertedoiro ofrece dúas caras totalmente distintas, a bucólica da superficie e a dun interior que bule.
A imaxe que ofrece o vertedoiro do Zondal unha década logo do seu selado non pode ser máis bucólica. O que entón eran montañas metálicas, plásticas e de todo tipo de materiais transformáronse como por encantamento en zonas verdes sobre as que pastan as vacas. Un auténtico relax para os animais se non fose polo ruído continuo que emite a caseta instalada en pleno campo co obxectivo de dar saída ao gas metano que soltan as verteduras desde o subsolo. Trátase de evitar as explosións, denunciadas polos veciños dous anos despois do peche.
E é que no antigo vertedoiro do Freixo (Valadares) non é ouro todo o que reloce xa que baixo a panorámica do pasteiro escóndese unha auténtica polvoreira. Nin máis nin menos que as 150 toneladas de materia orgánica depositadas cada día durante máis de vinte anos, segundo explica o ecoloxista Antón Lois, quen advirte de que a contorna tampouco se libra dos lixiviados, líquidos nocivos producidos polos residuos sólidos urbanos capaces de contaminar augas e chans.
Drenaxe: As tubaxes que os transportan aparecen ao aire e as fugas son evidentes. «Se no seu día preparouse o vertedoiro con canles de drenaxe non pasaría iso, pero alí vertíase ao besta, sen máis, e as fugas de lixiviados non hai por onde controlalas, é imposible impermeabilizalo completamente». O ecoloxista explica que o habitual é canalizalos cara a unha depuradora específica e no caso do Zondal supón que se conectou ao saneamento. Explica que algo similar ocorreu coa montaña de cinza da incineradora de Matamá, que a pesar de ter residuos tóxicos e perigosos, deixouse crecer a herba coma se non pasase nada.
Moitos anos: Segundo Antón Lois, a parte estética dos selados é a máis fácil, pero o problema é todo o que se arroxou nese lugar e que vai desde mondas de patacas a pintura, pilas, electrodomésticos e ata residuos radioactivos de hospitais, detectados naquela época polos ecoloxistas nos colectores verdes de residuos sólidos urbanos.
Tendo en conta o proceso de fermentación e descomposición que seguen as verteduras, as filtracións de gas á atmosfera e as de lixiviados ao chan tardarán moitos anos en eliminarse. Os ecoloxistas non son capaces de concretar cantos. Pero si conclúen que «despois quedarán inertes e mellor non removelo porque isto é como varrer e meter o lixo debaixo da alfombra».

luns, 13 de abril de 2009

O FUTURO MARIÑO DAS RENOVABLES EUROPEAS

Barack Obama non é o único máximo dirixente mundial envorcado en apostar polas enerxías renovables tanto para reducir a dependencia enerxética do petróleo como para xerar emprego. Reino Unido acaba de lanzar un ambicioso concurso público para instalar 25.000 megavatios (MW) de enerxía eólica mariña (off shore, como é coñecida en círculos técnicos) nas súas costas antes de 2020. Devandita potencia é equivalente á que terían 25 centrais nucleares como a de Trillo (Guadalaxara), a máis potente das sete que ten España en funcionamento.
A proposta inclúe nove zonas susceptibles de ser transformadas en parques eólicos mariños e foi lanzada por Crown State, unha axencia encargada de xestionar o patrimonio inmobiliario da coroa británica e que inclúe a xestión do leito mariño.
As zonas elixidas van desde o Leste de Escocia ata a zona marítima que se atopa entre Liverpool e a Illa de Man, rodeando a illa de Reino Unido. E o investimento necesario para desenvolver o proxecto rolda os 87.000 millóns de euros, unha cantidade nada desdeñable se se compara co gran proxecto de Obama, que contempla o investimento de preto de 115.000 millóns de euros (150.000 millóns de dólares) durante a próxima década para a transformación enerxética de todo Estados Unidos e para a creación de cinco millóns de empregos. A nova proposta de Crown State supón a terceira fase dun proxecto que levará a Reino Unido a contar con 33.000 MW de potencia eólica instalada no mar.
"Un proxecto desta entidade é absolutamente necesario para que cumpran os seus obxectivos de redución de emisións antes de 2020, nel basean o seu futuro enerxético e o impulso á xeración de emprego", asegura Raúl Mazás, responsable de execución de proxectos I D i de Acciona Enerxía, compañía que opta á concesión dunha das nove áreas recentemente propostas. A Unión Europea fixou como obxectivo comunitario para 2020 que un 20% do consumo de enerxía primaria proveña de fontes renovables. Iso supón que cerca do 35% da electricidade europea deberá ser xerada con fontes limpas. O que, segundo os expertos, sitúa a produción eólica off shore como un factor crave para o seu cumprimento.
"Alemaña ten na actualidade 26.000 MW de potencia eólica terrestre e nada no mar", conta Mazás, "pero ten un plan de futuro no que o 10% da electricidade que consuma no ano 2030 provirá de eólica terrestre e o 15% será xerada por aeroxeradores situados no mar. Iso suporá un esforzo enorme".
Segundo calcula a Asociación Europea da Enerxía Eólica no seu recente informe 'Wind at work', no ano 2025 a enerxía eólica mariña xa xerará máis emprego que a terrestre e situará a cifra de traballadores dos 154.000 rexistrados en 2007 ata os preto de 370.000.
Na actualidade, existen 33 parques eólicos mariños en funcionamento e todos eles están en Europa (no seu maior parte en Reino Unido e en Dinamarca). Pero en total suman unha potencia de menos de 1.500 megavatios. Tan só unha das nove áreas da nova proposta podería alcanzar os 8.000 MW. A comparativa dá idea do ambiciosa que resulta a aposta Británica.
Aínda que algúns dos principais motivos da aposta por esta fonte de enerxía son ambientais, existen algunhas voces que reclaman unha maior investigación para avaliar os posibles danos que se poderían xerar nos fondos mariños ou ás especies. Responsables de WWF/Adena opinan que é necesario estudar cada caso para evitar que un cambio nas correntes poida afectar á migración do atún vermello, por exemplo.
"Non se pode entender o futuro sen enerxía eólica, pero o gran desafío é facer as cousas ben, que se localicen os parques off shore en sitios adecuados e que se minimice o seu impacto ambiental e visual", di Domingo Jiménez Beltrán, ex director da Axencia Europea do Medio Ambiente. Desde Acciona aseguran que en todas as propostas que fixeron tivéronse en conta estes aspectos. «E refugáronse zonas por non ser sostibles, aínda que economicamente eran sitios fabulosos», conta Raúl Mazás. Con todo, España está lonxe destes debates europeos. O torpe trámite do Estudo Estratéxico do Litoral, impide que se poida sequera experimentar, a pesar de que o Real Decreto que o permite aprobouse en 2007.
España perde o tren da eólica mariña: En España a lei permite desde o ano 2007 a instalación de parques eólicos mariños. Con todo, as solicitudes de empresas como Acciona, Iberdrola ou Capital Energy para impulsar esta fonte de enerxía nas costas de Galicia, Cádiz, Tarragona, Huelva ou Castelló vanse amontoando desde fai anos.
Un documento que regulará os lugares para instalar parque eólicos mariños e que debesen asinar de forma conxunta os ministerios de Industria e o de Medio Ambiente a principios de 2008 impide que se poñan en marcha. «Isto deixa a España nunha mala situación con respecto a outros países. Necesitamos que nos deixen meternos na auga para experimentar e facer simulacións», di Raúl Mazás de Acciona.

domingo, 12 de abril de 2009

BALTAR PREMIA AOS RESPONSABLES DO PXOM ILEGAL DE OURENSE

A Deputación recoloca ao antigo equipo do goberno local de Ourense Ricardo Campo Labrador, concelleiro de Urbanismo do Concello de Ourense cando se produciu o cambiazo na cartografía do Plan Xeral de Ordenación Muncicipal (PXOM) de Ourense, foi contratado por José Luís Baltar na Deputación. O ex edil, avogado de profesión, figura na lista de contratados temporais deste ano en calidade de auxiliar de oficina con destino no departamento de Cooperación Municipal. Xunto a el, Baltar empregou na institución provincial á metade dos integrantes da xunta de goberno daquel Concello presidido por Manuel Cabezas que aprobou o planeamento anulado de momento por oito sentenzas xudiciais. Tamén atopou acubillo na Deputación, como xerente dunha nova sociedade urbanística, o técnico que no seu día avalou a adxudicación do planeamento urbanístico da cidade.
O novo contrato do antigo edil de urbanismo, Campo Labrador, coincide coa prevista anulación definitiva do plan urbanístico ourensán que, segundo os técnicos municipais, será inminente e basearase en "a gravidade" do cambiazo dos planos. Os que se expuxeron ao público tiñan unha edificabilidade considerablemente inferior aos que aprobou o pleno cos únicos votos do PP e que se ocultaron aos cidadáns.
O Tribunal Supremo, ante o que recorreu o actual grupo de goberno (PSOE-BNG) as sentenzas que anulan o planeamento "para gañar tempo e redactar outro documento", emitiu xa unha providencia advertindo da dificultade de que prospere o recurso. A súa anulación definitiva deixará á cidade co plan de 1986 ata que se redacte e aprobe un novo.
Durante a súa etapa como responsable do urbanismo ourensán, Campo Labrador compaxinou o traballo institucional co exercicio da avogacía, segundo consta na revista xurídica do Colexio de Avogados de Ourense, onde figuraba como sede do seu despacho profesional o propio edificio consistorial. Campo non contaba coa plena confianza do entón alcalde, Manuel Cabezas. Segundo as delegacións de atribucións aos concelleiros con responsabilidade de goberno asinadas por Cabezas, no pleno de xullo de 1999, o edil de Urbanismo tiña limitadas as súas competencias. O alcalde só autorizaba a Campo a concesión de licenzas "correspondentes a obras menores".
Campo mantivo esta limitación desde o 23 de xullo de 1999, data da súa toma de posesión, ata a constitución da seguinte corporación, presidida igualmente por Cabezas, o 14 de xuño de 2003. O actual portavoz do PP no Concello, o ex alcalde Enrique Nóvoa, xestionou o planeamento desde ese ano. Tras perder as municipais de 2007, nas que aspiraba á alcaldía, Nóvoa foi designado por Baltar vicepresidente primeiro da Deputación, cargo ao que agora renuncia para ocupar escano no Parlamento galego. Pero o actual portavoz do PP no Concello mantén o seu posto de conselleiro na Sociedade Urbanística Provincial creada fai uns meses por Baltar.
A concelleira de Facenda e membro da xunta de goberno cando se aprobou o PXOM, María José Barbosa, foi incluída tamén por Baltar nesa sociedade urbanística. Xunto a ela, Baltar designou á alcaldesa de San Cibrao, Elisa Nogueira, cuxo marido, Alberto Luís Igrexas, formaba parte daquela xunta de goberno. A concelleira Belén Girón, que tamén era membro da comisión de goberno xunto co seu sogro, Francisco Muñoz Seguín, é outra das que atopou praza na Deputación. Baltar contratou ademais ao irmán de Javier Rodríguez Nóvoa, outro integrante do grupo de goberno daquela corporación.
Para a xerencia da sociedade urbanística da Deputación, Baltar fichou a Jesús Cudeiro Mazaira, Cando se licitou o PXOM ilegal, o 12 de febreiro de 1996, Cudeiro era xefe do servizo provincial de Urbanismo e avalou a adxudicación do planeamento á empresa GOCSA cos votos en contra do arquitecto e o enxeñeiro municipais. Un ano despois revisouse a adxudicación. Á nova oferta presentouse Oficina de Planeamento S.A. cunha opción máis económica e, en opinión dos técnicos, con maiores garantías "pola súa experiencia". Os técnicos municipais concedéronlle a maior puntuación pero os tres representantes políticos, do PP (Cudeiro e dous edís do grupo de goberno), insistiron en adxudicala a GOCSA.
El Pais

sábado, 11 de abril de 2009

OS VERÁNS NO MAR

Os veráns no mar duran 30 días máis que fai 35 anos.
O verán mariño prolongouse en algo máis de trinta días. Ou o que é o mesmo, as condicións estivais no mar incrementáronse un 40% entre 1974 e o 2006, a razón de case un día por ano, segundo recóllese nun estudo elaborado polo CSIC e publicado na revista PNAS . O dato é preocupante, porque a maior calidade das augas está ocasionando episodios de morte masiva en organismos invertebrados bentónicos, que habitan no fondo dos ecosistemas acuáticos.
Os investigadores han demostrados que estes sucesos de mortalidade en masa son causados polo quentamento global. O traballo sinala que en períodos estivais extremadamente longos e cálidos como os de 1999 e o 2003 producíronse sendos procesos de mortalidade en masa en máis de 500 quilómetros no mar Ligur (brazo do mar Mediterráneo, ao sur de Europa) e en case a totalidade do Mediterráneo noroccidental.
O alongamento das condicións estivais no mar causado polo cambio global débese ao incremento na duración e intensidade da estratificación ou falta de mestura entre as augas profundas, máis frías e ricas, e as superficiais na columna de auga. Así durante o período estival a capa superficial do mar quéntase progresivamente, polo que aumenta o contraste térmico coas capas de auga inferiores.
Esta situación de estratificación desenvólvese desde maio ata outubro, cando co descenso das temperaturas e a intervención do vento, a auga arrefríase e mestura de forma vertical de novo, polo que rompe a estratificación.
Cambios no litoral: Marta Ribes, investigadora do Instituto de Ciencias do Mar do CSIC, explica que «o aumento de episodios de mortalidade producirá cambios profundos na composición das comunidades litorais que viven nas capas superiores do mar». «Para poder cuantificar, entender e, quizais, afrontar a tempo os efectos do cambio climático global sobre os ecosistemas é importante dispor de observatorios e series de datos ambientais», engade.

venres, 10 de abril de 2009

A UE APROBA A LOITA CONTRA O CAMBIO CLIMÁTICO

O triplo obxectivo é recortar as emisións de CO2 nun 20%, mellorar a eficiencia enerxética noutro 20% e lograr que o 20% da enerxía sexa renovables en 2020.
A Unión Europea (UE) aprobou de xeito oficial o plan comunitario de loita contra o cambio climático co triplo obxectivo de recortar as emisións de CO2 nun 20%, mellorar a eficiencia enerxética noutro 20% e lograr que o 20% da enerxía sexa renovables en 2020.
O Consello de Ministros da UE deu a súa aprobación formal nun punto sen debate, o que puxo fin ao extenso proceso de aprobación das normas coas que a UE quere facer fronte ao quentamento global, que xa foran aprobadas polo Consello Europeo de decembro pasado.
Entre os compromisos que comprende o plan figura o de lograr que en 2020 o 10% dos carburantes utilizados no transporte proveñan de fontes renovables.
Os sectores máis contaminantes, cubertos polo sistema europeo de comercio de emisións (ETS, polas súas siglas en inglés), terán que recortar as súas emisións nun 21% con respecto a 2005.
O resto de sectores -como o de transporte e da vivenda- deben facelo nun 10% fronte ás de 2005.
Parte das industrias europeas terán que empezar a pagar polos dereitos de emisión que ata agora recibían gratis, con todo para evitar que os sectores máis contaminantes trasladen as súas fábricas ao exterior fora do territorio comunitario para evitar esta medida, a UE concederalles nalgúns casos un 100% dos dereitos de emisión gratis.
Esta decisión foi duramente criticada polas principais organizacións ecoloxistas, defensoras acérrimas do principio «quen contamina paga», que consideran que as normas inclínanse máis ao lado da industria que do medio ambiente.
En canto á repartición dos ingresos das poxa de permisos de emisión, a UE prevé establecer un mecanismo de solidariedade para destinar parte dese diñeiro aos países máis pobres da Unión.
Así mesmo, para axudar aos Estados membros a cumprir cos seus obxectivos nacionais de redución de emisións, a normativa permítelles investir en proxectos ambientais de países en desenvolvemento e contabilizalo como recortes propios.

xoves, 9 de abril de 2009

AS CAIXAS DOS CONCELLOS SEN INGRESOS POLO LADRILLO

A caixa dos municipios costeiros baléirase sen os ingresos do ladrillo
Os alcaldes das vilas costeiras de Galicia fan encaixe de bolillos para cadrar as contas. A crise urbanística eliminou de raíz a capacidade dos municipios para xerar uns ingresos propios que, no caso dos núcleos turísticos, deu unha volta de tuerca á formulación inmobiliaria: o interese polas segundas residencias, prolíficas en anos anteriores, cae en picado mentres se salva a construción de vivendas unifamiliares. De feito, as previsións para este ano reflicten ata un 70% menos de ingresos por licenzas para edificios, como é o caso de Miño. Nalgúns casos, directamente desaparecen.
A consecuencia inmediata é a conxelación de soldos para a clase política. Alcaldes e concelleiros arrincaron o ano apertándose o cinto, o seu e o dos seus concellos. Fóra os gastos ornamentais e de representación e tijeretazo ás festas locais. Juan Antonio Maceiras, rexedor popular en Miño, corrobórao: "Non temos diñeiro nin para colocar un anuncio en prensa, case nin para comprar os xornais". Así as cousas, a primeira opción que asoma é a de subir os impostos aos cidadáns para afrontar o custo real dos servizos. No entanto, e ante o actual contexto económico, "iso sería como polos contra a parede".
A redución no capítulo de ingresos para os orzamentos de 2009 é incontestable. En Ribeira, que en 2006 superaba ata a Sanxenxo en número de vivendas visadas, con preto dun milleiro, a construción paralizouse "case por completo". José Luís Torres Colomer, primeiro edil, recita as cifras que baixan en caída libre: "En 2007 recadáronse por licenza de obras catro millóns de euros, en 2008 foron case dous millóns e, este ano, 150.000 euros", segundo as previsións que recollen os últimos orzamentos. En promocións grandes "non hai nada". O que queda, di, é "algún promotor de sempre da zona" disposto aínda a edificar.
Contundentes son tamén as cifras en Sanxenxo, paradigma da expansión inmobiliaria. Aquí, os orzamentos roldarán os 50 millóns de euros, 15 menos que no exercicio anterior. Fontes municipais apuntan que se perderán tres millóns por licenzas urbanísticas, plusvalías e demais e, outros 12, "polo freo de ingresos provenientes do desenvolvemento urbanístico dada a situación económica actual". Con este panorama todos coinciden en que os gastos sociais "non se tocan" e dirixen a mirada cara ao gasto corrente. "Non nos queda outra se non queremos entrar en números vermellos", explica Torres Colomer. "Os alcaldes teremos que resistir como podamos co endebedamento", sostén Maceiras, que agrega: "Non é só a crise urbanística, senón a situación creada pola moratoria da lei costas xa antes de que explotase a burbulla inmobiliaria". E conclúe: "Neste momento non hai fontes de ingresos". E é que en Miño prevén máis dun 40% de redución. Aquí tamén preocupan aspectos sociais. "Non é descartable colocar un comedor social, xa pagamos algunha factura da luz" dalgún veciño, recoñece o alcalde.
En Poio, un dos municipios en expansión das Rías Baixas, recadarán 600.000 euros menos que en 2008 pola construción. Mentres en 2006 concederon 800 licenzas, a perspectiva inmediata apunta a só dúas promocións, de 150 e 125 vivendas cada unha, que avanzan "a ritmo moi lento" e fano en San Salvador, lonxe de Raxó e Combarro, puro turismo, onde os guindastres languidecen. A Luciano Sobral (BNG), alcalde da vila, preocúpalle, sobre todo, o paro. No que vai de ano, "a taxa de desemprego se ha incrementando en máis do 30%", o mesmo porcentaxe que recortarán do gasto corrente. Máis ao norte, en Ortigueira, tampouco conseguen esquivar a situación. "Estamos, como todos, moi mal", confesa o alcalde, Rafael Girón (PP). Aquí, co Plan Xeral en trámites, "reducíronse os ingresos de forma esaxerada". O desemprego é o que máis preocupa porque nas dúas promocións en marcha apenas traballan "2 ó 3 obreiros". Algo similar viven en Laracha. A pesar de que os ingresos baixan progresivamente, os 7,1 millóns orzados para 2009 serán os máis altos da súa historia.
Segundo os promotores de Pontevedra, en 2008 visáronse 20.199 proxectos, un 46,85% menos que o exercicio anterior. Aínda por riba, o regateo é xa unha práctica habitual.

mércores, 8 de abril de 2009

A DESINTEGRACIÓN DA PLACA SEADA DE WILKINS

Os satélites da ESA captan a apertura de novas gretas terminais na ponte de xeo que suxeita a plataforma á Península Antártica.
A placa de Wilkins, unha masa de 14.000 quilómetros cadrados de xeo flotante encostada ao costado esquerdo da Península Antártica, entrou en fase terminal. As últimas observacións do satélite Envisat da Axencia Espacial Europea (ESA) confirman a apertura de novas gretas, enormes, na ponte de xeo que suxeita a duras penas a plataforma a terra firme. Para os científicos, trátase do último capítulo dunha agonía perceptible desde fai un ano. A Península Antártica é a rexión do planeta que máis acusa o quentamento global. No último medio século as temperaturas aumentaron alí 2,5 graos Celsius, medio grao por década, moi por encima da media mundial.
O verán austral, de decembro a marzo, deu a puntilla á placa de Wilkins, cuarteada por miles de fisuras no xeo e que leva meses soltando ao océano témpanos e icebergs xigantescos.
O buque oceanográfico español Hespérides puido observar en primeira liña un capítulo deste colapso a cámara lenta a mediados de febreiro, cando se fragmentó unha porción de xeo equivalente a dúas veces o tamaño do País Vasco.
«No 2008 a placa de Wilkins perdeu uns 1.800 quilómetros cadrados, o 14% do seu tamaño», explica Angelika Humbert, do Instituto de Geofísica da Universidade de Münster. Ao longo do ano pasado abríronse ademais hendiduras que debilitaron o nexo xeado entre dúas illas próximas á costa, Charcot e Latady, que ancora toda a plataforma ao continente. No seu parte máis estreita a ponte mide apenas uns centenares de metros, residuais dunha franxa que en febreiro de 2008 era de 6 quilómetros, e antes moito maior.
As plataformas antárticas son neve acumulada e compactada durante milenios, que flotan sobre o mar ao longo da liña de costa. A de Wilkins, ao oeste da Península Antártica, permaneceu estable durante case todo o século XX pero na década dos 90 empezou a mostrar os primeiros síntomas de retroceso dentro da crise climática global polo aumento das temperaturas.
Prognósticos curto: A súa fragmentación rubrica o acelerado desxeo na rexión e deixa curtos os peores prognósticos sobre o colapso das grandes plataformas de xeo flotante ao redor da península. «Os sucesos recentes demostran que fomos demasiado conservadores cando a principios dos 90 predixemos que a placa Wilkins perderíase nuns trinta anos; está sucedendo moito máis rápido», valorou David Vaughan, do Servizo de Investigación Antártica Británica (BAS) cando as imaxes de satélite da Axencia Espacial Europea (ESA) detectaron as primeiras gretas importantes na placa, en febreiro do 2008.
A súa agonía súmase a longo prazo e crecente lista de plataformas xeadas -Larsen A, Larsen B, ambas na costa oriental da Península Antártica, e outras- que han desparecido total ou parcialmente nas dúas últimas décadas.

martes, 7 de abril de 2009

AGUSTÍN HERNÁNDEZ POSIBLE CONSELLEIRO CPTOPT

O favorito para Obras Públicas foi fichado pola firma que o adxudicou. Agustín Hernández encargou a Pontes traballos por 30 millóns de euros. A autovía do Salnés adxudicouse a cinco días das eleccións de 2005.
.
O deputado popular Agustín Hernández, un dos dous representantes do futuro presidente, Alberto Núñez Feijóo, na comisión que negocia o traspaso de poderes, e principal candidato a conselleiro de Obras Públicas na nova Xunta, foi fichado como conselleiro en 2006 por unha sociedade integrada no grupo construtor Pontes e Calzadas. Só un ano antes, Hernández adxudicara a esa empresa infraestruturas por máis de 30 millóns de euros, desde a Dirección Xeral de Obras Públicas, no último Goberno de Manuel Fraga.
Segundo consta no Rexistro Mercantil, Hernández foi fichado polo grupo construtor Pontes e Calzadas en setembro de 2006, 13 meses despois de que o bipartito removéseo do seu cargo o 18 de agosto de 2005. Ese mesmo ano, o departamento de Obras Públicas que dirixía Hernández outorgara polo menos dous contratos a Pontes e Calzadas. Tal e como figura no informe de licitación pública, a Consellería de Política Territorial que entón presidía Feijóo, tamén vicepresidente primeiro daquel Goberno, adxudicou ao grupo construtor unha infraestrutura por 19,6 millóns de euros.
Ademais, cinco días antes de que se celebrasen as eleccións que desaloxaron ao PP do poder, o 14 de xuño de 2005, Política Territorial fallou o concurso polo que encomendaba a Pontes e Calzadas, en UTE (unión temporal de empresas) xunto a Copasa e Caixanova, o desdobramento da polémica vía rápida do Salnés, a cambio de 40,2 millóns de euros. A execución da obra correspondeu xa ao bipartito, que a inaugurou en xullo do ano pasado. Durante as próximas tres décadas, a Xunta deberá abonar á unión temporal de empresas -na que Pontes ten un 30%- un canon proporcional ao tráfico da vía, seguindo a fórmula de peaxe na sombra, para financiar a infraestrutura.
Xa foi do Goberno galego, a finais de 2005, Agustín Hernández pasou primeiro pola construtora de Pontevedra Sercoysa, na que exerceu durante algúns meses como "director de construción", segundo el mesmo confirmou onte a este xornal. Un ano logo de abandonar a Xunta, incorporouse como conselleiro a Investimentos Prethor SL, unha filial recentemente constituída de Pontes e Calzadas [propietaria do 75% das accións e co mesmo domicilio social] dedicada á "fabricación, distribución e venda de elementos prefabricados, vigas, bancadas, utillajes, así como ao financiamento de empresas".
De acordo coa documentación que figura no Rexistro Mercantil, o ex director xeneral de Obras Públicas no Goberno de Fraga permaneceu como cargo directivo no grupo construtor desde o 12 de setembro de 2006 ata o 28 de marzo de 2008. Nesa data regresou á vida pública da man do presidente da Deputación de Pontevedra, Rafael Louzán, quen o rescatou como director de infraestruturas no departamento de vías e obras da institución provincial.
Hernández seguía nese labor ata que, en xaneiro deste ano, Feijóo volveuse a acordar del e incorporouno á candidatura por Pontevedra no posto número 11. Durante a campaña electoral, Hernández representou ao PP nos debates sobre infraestruturas programados por distintos medios de comunicación.
Tras a vitoria o 1 de marzo, converteuse en látigo do executivo saínte sometendo a unha rigorosa marcaxe á conselleira de Política Territorial, María José Caride, a quen acusou en múltiples ocasións, a última onte, de "baleirar as arcas da Xunta para atar de pés e mans" ao futuro goberno de Feijóo.

luns, 6 de abril de 2009

COSTAS DO ESTADO XA NON EXPROPIA

-Costas tolera dúas torres de 22 plantas ao bordo do mar en Benidorm.
-Medio Ambiente retira a expropiación que aprobou Narbona en 2008.
O Ministerio de Medio Ambiente desistiu de expropiar dúas torres de 22 plantas que a empresa Ballester Inmobiliaria constrúe en primeira liña de costa en Benidorm. O Goberno iniciou a expropiación en xaneiro de 2008, con Cristina Narbona de titular de Medio Ambiente. Pero o equipo que dirixe Elena Espinosa freou o plan, como xa fixo coas expropiacións do hotel do Algarrobico (Almería) ou o Papagayo Area (Lanzarote). A decisión chega no medio das protestas de pequenos propietarios afectados por derribas de Costas.
Medio Ambiente argumenta que perdeu o preito que presentou contra a licenza (de xuño de 1988) e que recorreu ao Tribunal Supremo. O ministerio escúdase en "a venda dun número importante de apartamentos", nun informe do avogado do Estado e en que os edificios non están en dominio público.

domingo, 5 de abril de 2009

SENTENZA DE DERRIBA DE EDIFICIOS ILEGAIS

O Supremo ratifica a orde de derriba en Vigo de 200 pisos e dun hipermercado anexo.
O tribunal rexeitou días atrás un recurso do Concello para non executar a sentenza.
.
O Concello vigués non gaña para sustos coas sentenzas firmes con orde de derriba que afectan a numerosos proxectos executados na década dos noventa. Onte mesmo coñecíase un novo fallo xudicial do Tribunal Supremo no que rexeita de plano as alegacións do Concello para non executar a sentenza da rúa Jacinto Benavente que afecta a un inmoble cuns 200 pisos e tamén a un hipermercado do xoguetes. O pau aos argumentos municipais é total, ata o punto de que lle impón o pago das costas.
Esta decisión e outra recentemente coñecida sobre o inmoble O Piricoto deixan en evidencia que por si soa a entrada en vigor do novo Plan Xeral (PXOM) non cambiou nada ata o momento. O xa vixente documento inclúe os edificios sentenciados tal e como se construíron, pero agora o Concello debe convencer aos tribunais de que os cambios non tiñan por obxecto legalizar proxectos con licenzas anuladas e ordes de derriba.
Neste caso a anulación debeuse a un escandaloso exceso de edificabilidade que na práctica permitiu duplicar a autorizada, para o que foi preciso construír 11 alturas e non as 7 establecidas. As denuncias dun particular provocaron sucesivas sentenzas de anulación da licenza e derriba e desde fai anos o que está en xogo é a execución dos fallos xudiciais.
Descoñecemento imposible: O recurso de súplica agora rexeitado pola Sección Quinta da Sala do Contencioso-Administrativo do Supremo presentouse a finais do 2006 tras un incidente de inejecución que correra a mesma sorte. Entón o Supremo cualificaba de «inverosímil» que os propietarios descoñecesen as circunstancias relativas á sentenzas que afectan ás súas vivendas, «de notoria relevancia na cidade». Tamén lle leu a cartilla ao Concello por pretender desligar a derriba da anulación da licenza, acusando de «por completo inaceptable que a demolición procedente, segundo o acordado pola sala, fágase depender dun novo expediente de protección da legalidade urbanística».
En función do contido desta última sentenza só a consecución dunha licenza conforme ao novo Plan Xeral podería evitar a demolición. Algunhas fontes consideran que o feito de que se permitan as 11 alturas neste edificio e mantéñanse en 9 as dos lindeiros pode non ser unha boa solución. En todo caso, o actual goberno mantén que só estudará as solicitudes de licenza que presenten os interesados e que nunca actuará de oficio. Unha vez que se produza esta circunstancia os técnicos da Xerencia determinarán a súa procedencia.
Na súa argumentación, a Sala do Supremo sinala que a demolición ordenada polo TSXG é a consecuencia imposta legalmente no caso de anulación dunha licenza concedida con infracción da normativa urbanística, aínda que a derriba sexa unha medida gravosa e supoña en si mesma custos elevados.
Atentado á Constitución: Noutro dos razoamentos faise referencia á imperioso obrigación de cumprir as resolucións xudiciais e colaborar na execución do resolto, que establece a Constitución... A negativa expresa ou implícita a cumprir unha resolución xudicial constitúe un atentado á Constitución fronte ao que non caben escusas.
Desde fai tres anos sucédense os Autos do TSXG ordenando a execución da sentenza de demolición, sendo recorrido en distintas instancias cada

sábado, 4 de abril de 2009

OS DEZ "MARRÓNS" DE NUÑEZ FEIJOO

Achégase o momento. Os derrotados irán deixando paso a Núñez Feijoo, que dentro de dúas semanas será investido presidente da Xunta. Conseguiu nas urnas unha vitoria inapelable, que tombou a Touriño, a Quintana e os mitos ao redor da maioría absoluta de Fraga en 1989 fronte ao tripartito de Laxe. pasaron vinte anos, demasiado tempo, e todo cambiou. Galicia, moitísimo, e máis que farao coa crise. Os marróns que esperan a Feijoo na presidencia son abundantes. Aquí van dez:
Cumprir expectativas: Os traballadores non senten representados polos sindicatos; os empresarios, tampouco pola patronal; e unha maioría, tampouco polo Goberno de Zapatero. É a crise, que agudiza o sentido crítico e queima liderados políticos como rodas un bólido de F-1. Feijoo xerou ilusión e gañou, pero enfronte vaise a atopar cunha sociedade máis esixente, desconfiada da política e, como mostrou o 1-M, predisposta ao cambio á primeira que a defraudan.
Fuxir da tentación: Todos temos gañas, ansiedade, de ver luz ao final do túnel. No Congreso fan bromas con que o problema en España é que esa luz é a do faro dun camión que vén de cara, conducido por Zapatero. Coa UE en retirada e un Goberno central noqueado, o desasosego innato ao cargo tentará a Feijoo a facerse pasar por Merlín. Pero os magos son lendas, e a Xunta ten instrumentos limitados e capacidade liliputiense para investir un cambio de ciclo na economía mundial. A Núñez Feijoo correspóndelle amortecer os efectos e, sobre todo, sinalar con perspectiva o camiño cara á luz. Se el pretende ser a luz, acabará como outro faro zigzagueando no túnel.
Austeridade solidaria: O Audi de Touriño ou as cadeiras de deseño para os conselleiros son auga pasada. Con todo, a austeridade que enarborou Feijoo fronte aos dispendios do bipartito obrígalle a moito máis que a cambiar de coche ou de cadeiras. Chega á Xunta nun momento no que son multitude os galegos que miran máis que nunca en que gastan os seus euros, se é que aínda quedan agora a fin de mes. Son votantes que van mirar máis que en anteriores lexislaturas en que se gastan os seus impostos.
Sen sectarismo: Feijoo quere incluír a algúns independentes no seu Goberno, aínda que iso non supón que as decisións sexan menos partidistas. Como o camiño faise ao andar, a superación do sectarismo político cun «Goberno para todos» só faise paso a paso. Decreto a decreto. E cambiando hábitos do bipartito, do fraguismo, do tripartito e ata da época de Albor.
Polo ben común: En diñeiro non pode cuantificarse, pero é unha das decisións máis complexas que agardan a Feijoo: derrogar o decreto do galego sen converterse en verdugo. O Estatuto impón ao presidente unhas obrigacións na defensa dos símbolos da comunidade (o idioma o primeiro) irreconciliables co maximalismo de Galicia Bilingüe, a cuxas manifestacións son asiduos políticos do PP. O acerto esixe promover o galego sen intimidar, pero sen descanso por ser un ben común en risco de extinción.
Saldar débedas: Austeridade, pluralidade e decreto do galego foron tres eixos do discurso electoral do novo presidente. En campaña, en forma de «contrato» ou de promesa, (ver foto) contraeu outros compromisos cuxa realización depende máis da evolución da crise económica que da capacidade de xestión do seu equipo: pagar a provedores en 45 días, garantir por lei (e cumprila, suponse) un máximo de espera nas listas do Sergas, crear unha praza de gardería para cada neno e rebaixar impostos.
Saldar herdanzas: Ademais das débedas contraídas a vontade, Feijoo herda outras sen saldar, por acción ou por omisión dos seus antecesores: as oquedades do Gaiás, o colapso do tratamento do lixo ou o despoboamento rural figuran nunha lista que ocupa máis dun par de folios.
Oposición ferida: A Feijoo espéralle no Parlamento unha oposición desorientada, resentida e en campaña. Porque saímos das autonómicas pero nos metemos nas europeas. Os pactos parlamentarios para reformas serias que esixen consenso deberán esperar a que PSOE e BNG maduren a derrota e reconstrúan os seus cadros dirixentes.
Cohabitación baixo sospeita: As relacións institucionais coas cidades estarán presididas pola desconfianza. En ningunha delas goberna o PP, e os seus sete alcaldes viron en Feijoo as orellas do lobo que tamén pode comer a varios deles nas eleccións municipais, para as que xa só faltan vinte e seis meses.
No país do átomo: Trinta anos de presidentes autonómicos non lle extirparon a Galicia a bicha que leva dentro: o minifundio. Fixéronse concentracións parcelarias, pero se atomizaron universidades, auditorios, aeroportos, parques industriais. Galicia é unha versión moderna do minifundismo agrario por culpa, en parte, da Xunta á que agora chega Feijoo.
La Voz

venres, 3 de abril de 2009

O IMPACTO DO CAMBIO CLIMÁTICO

A temperatura en Galicia elevarase 1,5 graos a mediados deste século. A materia orgánica reducirase ata nun 70%, o que causará unha perda de produtividade dos cultivos. Un informe oficial prognostica que o nivel do mar aumentará entre 0,5 e 1,4 metros polo cambio climático.
O cambio climático instalouse en Galicia con efectos probados nos ecosistemas terrestres, mariños e no propio sistema climático. Pero, ¿que impactos espéranse a medio e longo prazo de manterse a tendencia actual? A resposta acábana de plasmar en 34 traballos os máis de cen científicos aos que a Consellería de Medio Ambiente encargou fai uns tres anos o estudo das evidencias e impactos do cambio climático en Galicia e que se presentarán nun libro de 800 páxinas. Se as probas do quecemento global na comunidade xa se deron a coñecer o pasado ano, agora tócalle a quenda aos efectos previstos para o futuro. E o panorama dista de ser halagüeño de non frearse o ritmo de emisións de dióxido de carbono ou de adoptar medidas de mitigación e adaptación para prepararse ante un escenario moi distinto ao actual.
Para empezar, a temperatura media aumentará a mediados deste século en 1,5 graos con respecto aos valores de finais do pasado. Desde 1972, o incremento avanza a un ritmo de 0,36 graos por década. O aumento das temperaturas será maior no verán -ao redor de 2,5 graos máis- e na primavera -2 graos- e tamén se espera un aumento do número de días e noites cálidas e un descenso dos fríos.
En canto ás precipitacións, espérase un cambio na distribución, con aumentos de episodios de choivas extremas no outono e unha redución na primavera. No verán apenas haberá diferenzas. Os días con xeadas tamén desaparecerán practicamente a finais de século nas zonas máis próximas á costa.
As temperaturas elevadas propiciarán un aumento significativo da evapotranspiración, co que o déficit hídrico aumentará, especialmente no verán, que podería minguar un 10% con respecto á situación actual.
Bosques mediterráneos: O cambio climático terá un efecto directo na perda de materia orgánica do chan, o que se traducirá nunha menor produtividade das terras de cultivo. Esta situación obrigará a reforzar o consumo de fertilizante artificiais. Se nos últimos 30 anos observouse un déficit de materia orgánica próximo ao 30%, para o período 2075-2099 a diminución chegará ata o 70%. Nos ecosistemas terrestres intensificaranse os cambios nos ciclos biolóxicos da fauna e a flora e a paisaxe dos bosques galegos agudizará o seu proceso de mediterranización. Así, as carballeiras reducirán a súa presenza en Galicia e o seu espazo será ocupado polo carballo negro, e aumentarán as áreas de alcornoque e encinas, mentres as especies de loureiro mediterráneo estenderanse cara ao interior. Nos ríos producirase unha perda de calidade das augas debido a incrementos de temperaturas de entre 2,5 e 3 graos, o que unido a unha diminución do caudal estimada entre un 2% e un 5% propiciará un incremento da contaminación orgánica e presenza de tóxicos que comprometerán a supervivencia do salmón e da troita.
Na costa galega prevese un incremento do nivel do mar de entre 0,5 e 1,4 metros por encima do actual, dependendo da velocidade de fusión dos xeos. Nos ecosistemas mariños, a temperatura superficial do océano aumentará entre 1 e 3 graos, o que unido a unha maior acidificación do mar dará lugar a unha notable perda de produtividade.

xoves, 2 de abril de 2009

O PLURIEMPLEO DOS DEPUTADOS

Ao Juan Palomo, os nosos formadísimos deputados déronse permiso este xoves para realizar as actividades privadas remuneradas que creron oportunas, o que lles permitirá chegar a fin de mes sen tantas apreturas. Todo aprobouse con moito sixilo, que xa se sabe que os envexosos son lexión e teñen a lingua longa, pero aínda así se souberon algúns detalles. Aínda que o paro aperta, só 34 parlamentarios de 350 non están pluriempleados, o que di moito de valíaa dos pais da patria.
Con esta asombrosa capacidade de traballo mostrábase moi comprensivo Juan Ramón Lucas en RNE, quen aseguraba que os primeiros espadas da política "son xente que renuncia en gran medida a unha vida persoal máis cómoda e que, economicamente, podía ser máis rendible nalgunha gran empresa". Non se entende por que se sacrifican con tanto desagradecido que hai solto. ¿Houbera acabado Zaplana de capitoste de Telefónica se non se houbera adicado á política? Seguro.
Non pensaba o mesmo Juan José Millás no País, que non comprendía que as súas señorías poidan ser capaces de facer feliz ao pobo e aos seus consellos de Administración á vez. "Polo visto, 46 millóns de cidadáns non se merecen 350 representantes a xornada completa. Resulta que o escano é unha chave para abrir portas, para sacarse un sobresoldo", apuntaba sen disimular o seu enojo.
¿Sobresoldos? Montserrat Domínguez esbozaba outra posibilidade na Vanguardia: "Suponse que coas achegas de dietas, faladoiros, bufetes, asesorías e consellos de administración, as tentacións de completar o seu salario por outras vías serán menos. O que sería interesante é comprobar se hai deputados ou deputadas cuxo salario oficial é o que complementa o groso dos seus ingresos". Por aí van os tiros.
Facer patrimonio: ¿A quen pode molestar que Acebes faga uns euros de conselleiro de Cibeles, que Michavila administre grandes fortunas, que López Amor xestione dereitos de equipos de fútbol ou que Pizarro coleccione fundacións? A Juan Carlos López Eisman, por exemplo. Isto é o que dicía no diario Córdoba: ¿Haberá algún cidadán (...) que acepte (...) que ir nunhas listas e saír elixido é unha patente de corso que permita ao mesmo tempo facer patrimonio e ocuparse de (...) organizar a vida de todos os cidadáns?". Polo visto, son lentellas e ímonos a inchar de legumes.
JUAN CARLOS ESCUDIER