Vivimos na ensalada dos escándalos urbanísticos e da construción desordenada en España. Non hai semana na que non saian novos datos sobre a vergonza cleptómana de Marbella, Nigrán, Gondomar, Canarias ou sobre os mil e unha ilegalidade que se deron na pel do touro. A verdade é que a posta en escena corresponde ao máis anfibolito da loita sectaria dos partidos… pero cando o río soa…
O corazón está nos Concellos, covas onde se refuxiaron individuos de escasa preparación e nula ética, que aproveitan o mandato representativo do pobo para enriquecerse ata a obscenidade. Exemplos vimos, vemos e seguiremos vendo e aínda que son moi hábiles para que non vexamos o cheiro corrupto, este, sacode as conciencias: recalificacións en tempo record, recalificación do solo, edificacións salvaxes, construcións en milleiros de vivendas, “melloras” no nivel de vida do alcalde/alcaldesa, inxustificables, pero de fácil xustificación e todo un repertorio de trucos e triquiñuelas ao nivel do máis artúrico Merlín. O triste é que en moitas ocasións, é imposible detectar e repoñer o xa roubado.
O concello, así entendido, é o berce do ladrón, como en Marbella, ou o purista que dá prezo e recibe a súa comisión ante o delito cometido. É evidente que a forma de acabar esta situación non é só atacar a fonte do crime: os construtores delincuentes, senón tamén a forma de perpetrarse o delito: a ordenación territorial, o pelotazo urbanístico, a dilatación dos prazos para adxudicacións, a coacción na compra ou venda de inmobles e mil circunstancias máis na que o funcionario, concelleiro, alcalde ou alcaldesa de turno que ten man e, ademais, meten man.
Polo tanto nos concellos, onde hai corrupción, a acción é sinxela, verificación de todos e cada un dos pasos, evitación por medio dunha lei renovada de contratación do estado, e unha adecuada vixilancia e inspección de ordenacións contra natura, política de solo público e das condicións e licenzas de construción e prescripcións técnicas e legais, dos proxectos de edificación e urbanización (moitas veces son patentes de corso ante unha lei anquilosada, ás veces neglixente e sempre dolosa)…
O resto: os piratas, os especuladores, os construtores con bolsas de lixo cheas de diñeiro, quedarán no esquecemento ou polo menos, nunha zona máis escura e mafiosa da sociedade sen ter recibidores das súas regalías.
Con todo en ningún sitio desta España óptase pola transparencia: ningún alto cargo fai públicos os seus bens, ningún concello propugna a limpeza, ningún partido político asegura a expulsión polo primeiro cargo denunciado, tampouco someten as contas partidarias ao escrutamento para a mellor e maior limpeza, ningún construtor permítese romper a oferta por temor á exclusión e ao final do seu mandato saen máis enriquecidos.
É dicir, que a corrupción non acaba no cargo de quenda, no chupatintas máis ou menos mellor remunerado, senón que chega á totalidade do partido, de xeito limpísimo non me cabe dúbida, de xeito indirecto, de xeito "branco" pero toda a rede política benefíciase (que tire a primeira pedra quen non estea de acordo e miraremos as hemerotecas para poñer as caras vermellas).
Tampouco os medios de comunicación poñen de manifesto, con nomes e apelidos, co que o engranase, político-económico-xornalístico péchase xunto coa dependencia da totalidade da economía do sector da construción-inmobiliaria-hostelería co que o paso atrás é complexo. É dicir que estamos presos dos nosos carcereiros. A prensa ten a obrigación de denunciar a corrupción a todos os niveis.
O caso superou as fronteiras e a vergonza chegou ata en forma de denuncia na Unión Europea. Todo isto o comentaba non fai moito baixo o título/chascarrillo: “Construtocracia corrupta: a historia”.
Nos tempos onde o solo se deprecia aos poucos, a demanda de vivenda cae e, parece, que o poder destes construtócratas dilúese (sobre todo o poder do seu peto) é tempo de repensar a organización dos concellos, a transparencia destes e o modelo de crecemento (máis modelos sociais a non imitar e outros a imitar) ao que se opta cunha corrupción que se asoma aos medios máis do que sería de recomendar.
Todos din ser bos e parte do pobo finalmente deixan ver a súa verdade, a que sempre os deixa mal parados. O seu escudo é a mentira e acompáñaos a bandeira da corrupción. Gústenos ou non manexan as nosas vidas, porque manexan o noso país. ¿É válido, por tanto o sistema?, ¿É bo para os cidadáns?.
O corazón está nos Concellos, covas onde se refuxiaron individuos de escasa preparación e nula ética, que aproveitan o mandato representativo do pobo para enriquecerse ata a obscenidade. Exemplos vimos, vemos e seguiremos vendo e aínda que son moi hábiles para que non vexamos o cheiro corrupto, este, sacode as conciencias: recalificacións en tempo record, recalificación do solo, edificacións salvaxes, construcións en milleiros de vivendas, “melloras” no nivel de vida do alcalde/alcaldesa, inxustificables, pero de fácil xustificación e todo un repertorio de trucos e triquiñuelas ao nivel do máis artúrico Merlín. O triste é que en moitas ocasións, é imposible detectar e repoñer o xa roubado.
O concello, así entendido, é o berce do ladrón, como en Marbella, ou o purista que dá prezo e recibe a súa comisión ante o delito cometido. É evidente que a forma de acabar esta situación non é só atacar a fonte do crime: os construtores delincuentes, senón tamén a forma de perpetrarse o delito: a ordenación territorial, o pelotazo urbanístico, a dilatación dos prazos para adxudicacións, a coacción na compra ou venda de inmobles e mil circunstancias máis na que o funcionario, concelleiro, alcalde ou alcaldesa de turno que ten man e, ademais, meten man.
Polo tanto nos concellos, onde hai corrupción, a acción é sinxela, verificación de todos e cada un dos pasos, evitación por medio dunha lei renovada de contratación do estado, e unha adecuada vixilancia e inspección de ordenacións contra natura, política de solo público e das condicións e licenzas de construción e prescripcións técnicas e legais, dos proxectos de edificación e urbanización (moitas veces son patentes de corso ante unha lei anquilosada, ás veces neglixente e sempre dolosa)…
O resto: os piratas, os especuladores, os construtores con bolsas de lixo cheas de diñeiro, quedarán no esquecemento ou polo menos, nunha zona máis escura e mafiosa da sociedade sen ter recibidores das súas regalías.
Con todo en ningún sitio desta España óptase pola transparencia: ningún alto cargo fai públicos os seus bens, ningún concello propugna a limpeza, ningún partido político asegura a expulsión polo primeiro cargo denunciado, tampouco someten as contas partidarias ao escrutamento para a mellor e maior limpeza, ningún construtor permítese romper a oferta por temor á exclusión e ao final do seu mandato saen máis enriquecidos.
É dicir, que a corrupción non acaba no cargo de quenda, no chupatintas máis ou menos mellor remunerado, senón que chega á totalidade do partido, de xeito limpísimo non me cabe dúbida, de xeito indirecto, de xeito "branco" pero toda a rede política benefíciase (que tire a primeira pedra quen non estea de acordo e miraremos as hemerotecas para poñer as caras vermellas).
Tampouco os medios de comunicación poñen de manifesto, con nomes e apelidos, co que o engranase, político-económico-xornalístico péchase xunto coa dependencia da totalidade da economía do sector da construción-inmobiliaria-hostelería co que o paso atrás é complexo. É dicir que estamos presos dos nosos carcereiros. A prensa ten a obrigación de denunciar a corrupción a todos os niveis.
O caso superou as fronteiras e a vergonza chegou ata en forma de denuncia na Unión Europea. Todo isto o comentaba non fai moito baixo o título/chascarrillo: “Construtocracia corrupta: a historia”.
Nos tempos onde o solo se deprecia aos poucos, a demanda de vivenda cae e, parece, que o poder destes construtócratas dilúese (sobre todo o poder do seu peto) é tempo de repensar a organización dos concellos, a transparencia destes e o modelo de crecemento (máis modelos sociais a non imitar e outros a imitar) ao que se opta cunha corrupción que se asoma aos medios máis do que sería de recomendar.
Todos din ser bos e parte do pobo finalmente deixan ver a súa verdade, a que sempre os deixa mal parados. O seu escudo é a mentira e acompáñaos a bandeira da corrupción. Gústenos ou non manexan as nosas vidas, porque manexan o noso país. ¿É válido, por tanto o sistema?, ¿É bo para os cidadáns?.
Políticos, simplemente corruptos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario