O ladrillo entra nas urnas
O Consello de Contas revela que o urbanismo só aporta o 3% dos ingresos municipais. Os concellos insisten en duplicar o número de vivendas construídas en Galicia
O urbanismo converteuse na principal pelexa electoral do ano. É lóxico. Os alcaldes queren construír outra Galicia, exactamente o dobre de edificada que a actual. Segundo os datos das consellerías de Vivenda (BNG) e Política Territorial (PSOE), en toda a historia de Galicia edificáronse 22 millóns de metros cadrados; os plans urbanísticos previstos polos concellos prevén ocupar agora 22 millóns de metros cadrados máis.
"É unha presión brutal que nos esnaquiza de arriba abaixo o país". Esta declaración do presidente da Xunta, Emilio Pérez Touriño, non foi realizada ante un enfervorizado auditorio de ecologistas se non ante os 100 empresarios máis importantes de Galicia, entre eles algún dos maiores promotores inmobiliarios de España, como Manuel Jove.
O maior problema do urbanismo é que non pasa de ser un tigre de papel. Sexa cal fora a magnitude da aberración urbanística, acábase facendo; sexa na Praza de España de Ferrol, no peirao de Canido (Vigo), en Fisterra, xunto ás termas de Ourense ou na muralla de Lugo
O mellor exemplo foi destacado onte no Parlamento de Galicia. María José Caride, a conselleira de Política Territorial. Caride lamentou que só un dos 86 concellos costeros adapte o seu urbanismo á nova Lei do só de Galicia. Trátase da Pobra do Caramiñal (A Coruña), un dos privilexiados pequenos pobos da costa galega. Pois ben, aínda que A Pobra apenas aumenta poboación o seu novo plan triplica a edificabilidade do pobo.
"A Pobra é un pobo que naceu bonito, é bonito e mentres eu sexa alcalde seguirá sendo bonito. Iso é unha garantía", explicou onte a este xornal Isaac Maceiras (PP), alcalde e candidato á reelección. Calquera alcalde, sexa de Nigrán, Sanxenxo, Lugo ou Vigo, di o mesmo. O que o fai mal sempre é o alcalde de á beira.
¿É lóxico que o único pobo costero de Galicia que cumpre a lei aumente a súa edificabilidad nun 297%? A verdade é que, a tenor dos datos, pode non ser lóxico pero se converteu no habitual. Os plans urbanísticos que afectan aos 1.300 quilómetros de costa galega (86 concellos) prevén edificar 800.000 vivendas. É máis que o que queren edificar os municipios da Costa do Sol (Marbella incluída) e, como dicía Emilio Pérez Touriño, tanto como o que se edificou ata agora (816.000 vivendas en toda a historia dos municipios do litoral de Galicia).
Por iso non resulta ningunha esaxeración falar da marbellización da costa galega. Segundo os datos do Informe de Sostenibilidad de España, Galicia xa ten ocupado o 15% do seu primeiro quilómetro de costa con superficies artificiais. É un esnaquizo superior ao de autonomías moito máis turísticas como Baleares ou Canarias. Nas áreas como a da ría de Vigo, a ocupación artificial deses primeiros 1.000 metros de costa chega ao 35%.
O urbanismo preocupa aos ecoloxistas, pero tamén ao resto dos votantes. Os alcaldes adoitan dicir que as recalificacions permiten o crecemento económico e o financiamento das arcas municipais. Non é certo. Un informe que acaba de divulgar o Consello de Contas de Galicia revela que o urbanismo só aporta o 3% do diñeiro que gastan as sete principais cidades galegas, a metade, por exemplo, que a débeda coa que eses mesmos municipios deben financiar as obras para dar servizos ás novas urbanizacións (depuradoras, abastecemento de augas, estradas, alumado ou limpeza).
O que si se probou, nalgún caso, é que as recalificacions financian os petos de concelleiros. No caso Gondomar un concelleiro foi sorprendido, filmado e gravado mentres cobraba un cazo urbanístico no cuarto de baño dunha cafetería de Vigo. A noticia sorprendeu menos que o feito de que o fiscal nin sequera pedise cárcere para o acusado. A corrupción urbanística sae xudicialmente demasiado barata.
Realmente, a edificación de vivendas, encostados e grandes urbanizacións só aporta aos concellos de Galicia o 2,5% do Imposto de Construcións e Obras (ICOI) e un 1,5% polas taxas de licenza. Pero ata estas cantidades son presupostadas polos propios promotores ao realizar os seus orzamentos de investimento. O estudo do Consello de Contas, dirixido polo profesor Xaquín Álvarez Corbacho, denuncia esta situación e advirte da falsedad do argumento que sitúa ao urbanismo galego no centro do problema de financiamento dos concellos. Caiba ou non, o ladrillo entrará nas urnas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario