Baqueteado por sucesivos fracasos -o máis notable, a súa candidatura á presidencia da Xunta nas eleccións máis sinxelas que tivo que afrontar Manuel Fraga- só sorteados por periódicas prebendas, Abel Caballero viu por fin recompensada a súa persistencia coa alcaldía de Vigo, mercé ao avergoñado apoio dos edís do BNG. E non é para menos a vergoña, recoñecida por algún dos concelleiros nacionalistas. O único aval de Caballero para acceder a tan suculenta cadeira de brazos consistorial foi a súa prescindible paso pola Autoridade Portuaria de Vigo, unha institución desde a que intentou con escaso éxito condicionar, cando non boicotear, a xestión da súa antecesora, Corina Porro, o mellor alcalde da democracia na cidade olívica.
Ben merece o apelativo de alcalde por accidente, posto que ocupa o cargo só por un pacto municipal global de conveniencia tan perfectamente legal como eticamente perverso, por canto conculca claramente uns resultados nos que o PP foi, con fartura, a forza política máis votada, a só un puñado de votos da maioría absoluta.
Quizais esa accidentalidade no cargo sexa a causa profunda dos ademáns ditatoriais que acompañan a actuación do novo alcalde, que lle levaron a impedir falar ao portavoz do PP José Manuel Figueroa, na última reunión do Consello de Xerencia de Urbanismo da cidade.
Non é con todo a primeira vez que o edil intenta amordazar calquera indicio de crítica á súa xestión. Noutra mostra de elocuente autoritarismo, os seus adláteres e subalternos só permitiron a entrada de militantes e simpatizantes do PSOE no pleno extraordinario do Concello que aprobou o polémico Plan Xeral de Ordenación Municipal.
Con todo, un non pode compartir os comentarios de dirixentes do PP da cidade, que comparaban a Abel Caballero con Franco. Por traxectoria política e comportamento no consistorio, o actual alcalde da maior cidade de Galicia a quen realmente se asemella é a ese dictadorzuelo creado polo xenial Charles Chaplin para ridiculizar a Hitler.
.ABC
Ningún comentario:
Publicar un comentario