CUARTO CRECENTE
.
Uns meses antes das eleccións locais tiven ocasión de preguntarlle a Abel Caballero, en caso de chegar á alcaldía de Vigo, como ía executar as sentenzas firmes de derribo de todos os edificios ilegais da cidade. Evitou comprometerse e a súa vaga resposta deume a clave de cal sería a súa actuación: aprobar o PXOM canto antes para obviar as demolicións. E iso fixo.
Grazas a Caballero, en Vigo acabamos o 2007 coa aprobación, sen presentación previa ao público, in extremis e a porta pechada, do PXOM. Unha pésima noticia, non porque non necesitemos de forma urxente unha norma que regularice o peor urbanismo de toda Galicia, senón porque, se xa a redacción do documento supuxo unha fortuna para as arcas municipais, o custo do súa implementación será dos que, probablemente, non poderemos recuperarnos en xeracións.
O seu contido non satisfacía a moitos pero, cos últimos cambios, é máis que probable que a loita veciñal e empresarial, aínda que sexa por intereses diferentes, agudícese e acabe trasladándose aos tribunais, impedindo, polo tanto, a aplicación do mesmo. O incremento da porcentaxe de vivendas protexidas e a garantía dunha certa superficie industrial non ocultan os problemas do PXOM á hora de determinar a vertebración do rural periférico co núcleo urbano, moito menos como frear e investir a vergoñosa deterioración do casco histórico, ou como xustificar a construción de torres na praza de España.
Vigo é territorio comanche. ¿Como se non se explica que, o PSOE, que durante anos se opuxo ao PXOM, en cuestión de meses proceda á súa aprobación?
..
Ningún comentario:
Publicar un comentario