PUNTO DE ENCONTRO: VENTURA PÉREZ MARIÑO
.
Poucos acontecementos sociais tiveron nos últimos anos tanta repercusión mediática como o asasinato de Mari Luz, o seu asasino e a actuación xudicial. E, ademais, e quizais por primeira vez dunha forma tan destacada, xulgouse e condenado pola opinión pública ao xuíz encargado do asunto e á organización xudicial como ata agora non se fixo, chegando a afirmarse en diferentes foros, e de forma reiterada, que a outrora «intocable xustiza» era responsable, por omisión, do asasinato cometido.
Iso é unha novidade, pois ata fai ben pouco tempo a «intocable» respondese e emprendería accións xudiciais contra os difamadores. Pero hoxe, aparvada polos acontecementos, baixou a cabeza, aceptou e subiuse á grupa dos que piden reformas. É o lado positivo.
A Xustiza, a diferenza doutros servizos públicos indispensables no Estado, exerce a súa actividade practicamente sen xestión. Se a Facenda pública non cobrase os impostos en prazo, estes prescribirían e non se recadaría; se a Sanidade pública non curase en prazo, os enfermos morreríanse e aos responsables xulgaríaselles; pero se a Xustiza non resolve a tempo, aquí non pasa nada. E non pasa nada, non só pola irresponsabilidade dalgúns xuíces, que puidese darse, senón porque a maioría das veces o propio sistema impide o que os xuíces fágano mellor.
Foron moitas as voces que sinalaron as carencias do sistema xudicial. A primeira, na miña opinión, é a obviedade de adaptarse aos tempos; a necesidade de gerenciar unha estrutura que, no referente á súa organización, debería copiar no posible os sistemas da empresa privada. Gerenciar, como ocorre nos hospitais, nos que os médicos son imprescindibles, pero non xestionan. A organización xudicial carece dese mínimo elemento de organización moderna, o que de ocorrer na empresa privada ou nos servizos públicos quentes, conduciría á súa quebra sen paliativos.
É certo que o sistema xudicial ten peculiaridades e necesita de tratamentos específicos, pero iso ocórrelle a todos os sectores. O peor que lle pode pasar é que siga amparado pola intocabilidad, oculto tras a venda dunha Xustiza cega. Hai que pór diante del o rótulo de utilidade e ofrecer resultados. Sen eles, o sistema perde sentido e caerá reiteradamente nos mesmos erros imposibles de aceptar. O ministro debe de tomar as rendas e porse á fronte dunha reforma apartidista. Ten catro anos para facelo. É imprescindible que acerte.
.
LA VOZ
Ningún comentario:
Publicar un comentario