A Xustiza ordena ao Concello que derrube xa un dos bloques de pisos máis grandes de Vigo. ..
Rexeita o recurso municipal para evitar a demolición do Piricoto, de 104 vivendas.
Unha larguísima batalla xudicial que cobre case vinte anos podería estar na súa fase terminal tras a decisión adoptada días atrás polo Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG) que ordena ao Concello vigués a demolición total ou parcial do edificio coñecido como Piricoto. Trátase dun inmoble rodeado de polémica desde o seu inicio pola súa proximidade ao pazo Quiñones de León e aos xardíns que o rodean.
A licenza para construílo foi concedida fai vinte anos e provocou unha gran protesta veciñal na parroquia de Castrelos. Durante a súa construción e ata para obter a licenza de primeira ocupación sucedéronse as mobilizacións, a pesar do cal ocupáronse as 104 vivendas que inclúe.
Máis tarde, a reclamación dun grupo de veciños logrou unha sentenza inicial de derriba do Tribunal Superior, que anos despois ratificaba o Supremo. A partir dese momento iniciouse unha segunda pugna que aínda non concluíu sobre a execución da sentenza. O Concello intentou por todos os medios evitar o seu cumprimento xa que o edificio foi construído con licenza e forzosamente tería que facerse cargo das indemnizacións.
Con todo, o TSXG acaba de rexeitar o proceso de restauración presentado polo Concello e ordena ao concelleiro de Urbanismo «que no prazo dun mes iníciense as actuacións necesarias para a debida execución da sentenza en orde á demolición total ou parcial do inmoble». O tribunal esixe que en devandito prazo redáctese o correspondente proxecto de demolición, do que deberá dar conta á sala do Contencioso-Administrativo xunto coas medidas que se vaian adoptando.
Nun primeiro momento o Concello propuxera ao tribunal construír unha pantalla verde diante do edificio para illalo do pazo de Castrelos. Esta iniciativa non foi aceptada polo que o actual goberno municipal expuxo aos xuíces da incongruencia de derrubar este edificio cando o novo Plan Xeral permite construír outros similares ou ata de maior altura na mesma zona.
Novamente a resposta do tribunal foi que non cabe outro cumprimento da sentenza do Supremo que non sexa demoler «unha edificación ilegal
LA VOZ
.A decisión do citado tribunal fundaméntase no feito de que a licenza concedida en 1991 polo ex alcalde socialista Manuel Soto foi considerada non acorde co ordenamento urbanístico ao non adaptarse á contorna dunha zona protexida por Patrimonio Histórico como é o parque de Castrelos e o pazo Quiñones de León.
Os recursos de casación expostos polos propietarios dos tres bloques que dominan todo o val de Castrelos nunca foron estimados xudicialmente e tampouco os intentos de legalización que o Concello tratou de auspiciar á sombra do novo Plan Xeral.
O Supremo reiterou este mesmo ano que o único xeito de cumprir a citada sentenza é «proceder á demolición total ou parcial do inmoble, para o que a Administración municipal deberá redactar no prazo dun mes un proxecto de demolición», rezaba o fallo de agosto.
Os recursos de casación expostos polos propietarios dos tres bloques que dominan todo o val de Castrelos nunca foron estimados xudicialmente e tampouco os intentos de legalización que o Concello tratou de auspiciar á sombra do novo Plan Xeral.
O Supremo reiterou este mesmo ano que o único xeito de cumprir a citada sentenza é «proceder á demolición total ou parcial do inmoble, para o que a Administración municipal deberá redactar no prazo dun mes un proxecto de demolición», rezaba o fallo de agosto.
1 comentario:
La Justicia debe de actuar eficazmente contra aquellos que han incumplido la ley. La Opinión Pública no debe disculpar a aquellos que han ejercido una de las peores acciones humanas, al aprovecharse de la confianza que los ciudadanos ponen en sus representantes políticos; pero hay que aprender a diferenciar al sujeto que ejerce la representación política de aquel que en la gestión de su patrimonio comete ilegalidades. Sobre todo, porque aún tratándose de un mismo hecho, como puede ser apropiarse de lo ajeno, las consecuencias son diferentes al estar tratando mundos tan diferentes como el público y el privado.
La corrupción política es una seta que nace y se multiplica con la oscuridad, y con la existencia de una débil moral que permite que prevalezca la oportunidad política sobre otros valores como el de la honestidad y la honradez. Aparece y se propaga con la falta de concreción de las leyes, o el excesivo poder discrecional que provoca cierta debilidad en el Estado de Derecho. La corrupción política surge y se reproduce con la lentitud, en los procesos administrativos, que manifiestan ineficacia y poca agilidad que se suple, en demasiados casos, con el soborno, el pago de comisiones, el tráfico de influencias, etcétera. La corrupción política se extiende como una plaga cuando se ejerce una Gobernanza incipiente, donde no se combinan la responsabilidad, la transparencia y la participación en todo lo relacionado con lo público.
Así mismo, la corrupción es uno de los instrumentos más eficaces para impedir la consolidación de un Estado de Derecho. Es la forma más utilizada para ralentizar su eficacia, pero sobre todo, la corrupción, si no se erradica, puede ser quien destruya una Democracia, al provocar que la ciudadanía llegue a aceptar que es inevitable, y mucho peor aún, que entienda y asuma como normal su aparición en la política.
Publicar un comentario