Aos parques industriais accédese por corredoiras nas que non cabe nin un motocarrro.
Galicia é un país de minifundio. Isto non é un infundio infundado senón unha característica secular da distribución de terras entre agricultores e propietarios. Como ao parecer iso non é bo, inténtase desde fai moito tempo agrupar os terreos para que produzan en cantidades rendibles e esas cousas. Neste caso, a suma das partes non é maior que o todo: son máis produtivas tres hectáreas xuntas que catro divididas en dezaseis parcelas dun cuarto de hectárea. Pero Galicia é tradicionalmente un tangram social e xeográfico así que o asunto non é fácil. Por iso os polígonos industriais plantexarón desde un principio como unha alternativa ao minifundio do campo: as empresas podían agruparse en terreos específicos para elas e así se evitaba a dispersión e podía haber servizos comúns para todas.
Nun loable intento, todos os polígonos industriais empézanse marcando os terreos, trazando rúas máis ou menos anchas entre eles e pondo uns farois. Despois só hai que esperar a que as empresas acudan como moscas a un panal de rico mel e póñanse a producir para construír ese país de progreso que todos desexan. O que pasa é que, unha vez plantadas os farois, todo queda aí. Os accesos aos polígonos poden ser rúas estreitas e atascadas na contorna urbana ou corredoiras asfaltadas por onde non cabe nin un motocarro. Neste segundo caso, máis rural, é fácil ver de cando en vez algún trailer xigantesco procedente de Tesalónica atascado entre as ramas dun carballo. E iso con sorte e contando con que haxa un servizo de motosierras próximo para liberar ao monstro. Se, tras deixar a súa carga, o camión grego intenta saír do polígono e dáse de narices cun transporte especial noruegués que chega nese momento, o pifostio está garantido. Nin palante nin patrás: unha reprodución horizontal do mito galego da escaleira.
Esta accesibilidade minifundista non é patrimonio exclusivo dos polígonos irregulares industriais. A Cidade dá Cultura de Monte Gaiás, por exemplo, vai dispor tamén de rúas e farois -é de supor- pero, contidos aparte, o xeito de levar alí aos miles de extasiados visitantes diarios segue sendo un misterio. Quizá un teleférico desde as torres do Obradoiro sexa unha solución, pero que pasa cos que padecemos vertigo? Haberá que habilitar un sistema de autobuses lanzadeira. E que pasa entón se o convoi de autobuses de Tesalónica dáse de narices ao irse co convoi noruegués que chega? Quen ten preferencia? Xa está o pifostio do polígono -esta vez irregular e cultural- montado. Estas cousas pasan cando se empeza a casa polo tellado; e o tellado, pondo unha veleta, dispositivo que se inaugura con gran boato e despregamento de medios informativos. Tras cortar a cinta, só queda percorrer o alumeado do recinto para que a prensa e os invitados admiren o deseño dos farois.
Xa temos dous problemas: accesibilidade -¡que llo digan aos minusválidos!- e minifundio. É como cando se inaugurou o novo edificio do Concello de Vigo, no que se intentaban integrar todos os servizos municipais. Cando se terminaron as obras, cara alá se foron os coches de bombeiros, pero o acceso era tan minifundista que se tiveron que volver ás súas antigas cocheiras. Daquela exercía o seu cargo case vitalicio o mítico concelleiro Leri, descendente directo de Cachamuíña e abanderado da proclamación de Vigo como quinta provincia. Aquela pretensión era a ruptura da cuadratura provincial galega pero se parecía á afirmación de Woody Allen: o sexo consentido entre dous adultos é moi bo pero, entre cinco, é fabuloso. Agora créase a figura dun superdelegado da Xunta (algo así como o Superintendente Vicente de Mortadelo e Filemón) para a cidade olívica. Se Leri vivise, chamaríalle gobernador civil ou vicerrei e diría que é un paso adiante para a creación dun cantón vigués. Se iso vai pasar ou non, o tempo dirao. Por agora, a irregularidade, os accesos (?) e o minifundio do territorio están a salvo. Ah, e os farois.
Julián Hernández
Galicia é un país de minifundio. Isto non é un infundio infundado senón unha característica secular da distribución de terras entre agricultores e propietarios. Como ao parecer iso non é bo, inténtase desde fai moito tempo agrupar os terreos para que produzan en cantidades rendibles e esas cousas. Neste caso, a suma das partes non é maior que o todo: son máis produtivas tres hectáreas xuntas que catro divididas en dezaseis parcelas dun cuarto de hectárea. Pero Galicia é tradicionalmente un tangram social e xeográfico así que o asunto non é fácil. Por iso os polígonos industriais plantexarón desde un principio como unha alternativa ao minifundio do campo: as empresas podían agruparse en terreos específicos para elas e así se evitaba a dispersión e podía haber servizos comúns para todas.
Nun loable intento, todos os polígonos industriais empézanse marcando os terreos, trazando rúas máis ou menos anchas entre eles e pondo uns farois. Despois só hai que esperar a que as empresas acudan como moscas a un panal de rico mel e póñanse a producir para construír ese país de progreso que todos desexan. O que pasa é que, unha vez plantadas os farois, todo queda aí. Os accesos aos polígonos poden ser rúas estreitas e atascadas na contorna urbana ou corredoiras asfaltadas por onde non cabe nin un motocarro. Neste segundo caso, máis rural, é fácil ver de cando en vez algún trailer xigantesco procedente de Tesalónica atascado entre as ramas dun carballo. E iso con sorte e contando con que haxa un servizo de motosierras próximo para liberar ao monstro. Se, tras deixar a súa carga, o camión grego intenta saír do polígono e dáse de narices cun transporte especial noruegués que chega nese momento, o pifostio está garantido. Nin palante nin patrás: unha reprodución horizontal do mito galego da escaleira.
Esta accesibilidade minifundista non é patrimonio exclusivo dos polígonos irregulares industriais. A Cidade dá Cultura de Monte Gaiás, por exemplo, vai dispor tamén de rúas e farois -é de supor- pero, contidos aparte, o xeito de levar alí aos miles de extasiados visitantes diarios segue sendo un misterio. Quizá un teleférico desde as torres do Obradoiro sexa unha solución, pero que pasa cos que padecemos vertigo? Haberá que habilitar un sistema de autobuses lanzadeira. E que pasa entón se o convoi de autobuses de Tesalónica dáse de narices ao irse co convoi noruegués que chega? Quen ten preferencia? Xa está o pifostio do polígono -esta vez irregular e cultural- montado. Estas cousas pasan cando se empeza a casa polo tellado; e o tellado, pondo unha veleta, dispositivo que se inaugura con gran boato e despregamento de medios informativos. Tras cortar a cinta, só queda percorrer o alumeado do recinto para que a prensa e os invitados admiren o deseño dos farois.
Xa temos dous problemas: accesibilidade -¡que llo digan aos minusválidos!- e minifundio. É como cando se inaugurou o novo edificio do Concello de Vigo, no que se intentaban integrar todos os servizos municipais. Cando se terminaron as obras, cara alá se foron os coches de bombeiros, pero o acceso era tan minifundista que se tiveron que volver ás súas antigas cocheiras. Daquela exercía o seu cargo case vitalicio o mítico concelleiro Leri, descendente directo de Cachamuíña e abanderado da proclamación de Vigo como quinta provincia. Aquela pretensión era a ruptura da cuadratura provincial galega pero se parecía á afirmación de Woody Allen: o sexo consentido entre dous adultos é moi bo pero, entre cinco, é fabuloso. Agora créase a figura dun superdelegado da Xunta (algo así como o Superintendente Vicente de Mortadelo e Filemón) para a cidade olívica. Se Leri vivise, chamaríalle gobernador civil ou vicerrei e diría que é un paso adiante para a creación dun cantón vigués. Se iso vai pasar ou non, o tempo dirao. Por agora, a irregularidade, os accesos (?) e o minifundio do territorio están a salvo. Ah, e os farois.
Julián Hernández
1 comentario:
Galicia es conservadurismo, conformismo, pan para hoy y hambre para mañana, falta de perspectiva. El lugar donde nunca pasa nada. Corrupción política, corporativismo social, afiliación partidista. Es la tierra en la que las iniciativas encuentran más trabas que ayuda, TODO POR CULPA DEL PP.
Publicar un comentario