venres, 21 de agosto de 2009

UNHA ESTRATEXIA DE POLÍTICOS "CARROÑEROS"

Nunca na nosa curta historia democrática asistimos os españois, nin sequera nos tempos do GAL, a unha situación de crispación como a actual; cun partido na oposición que ante os casos de corrupción que hoxe veñen dando en todas aquelas institucións gobernadas, ou que foron gobernadas polos populares, tomaron o camiño de pór en marcha os ventiladores nun intento desesperado de desviar a atención dos españois, e chegando na súa defensiva por pór en cuestión a todas aquelas institucións, (fiscalía, funcionarios de policía...) que por unha ou outra causa interveñen, ou interviñeron, á hora de esclarecer e investigar os casos de corrupción que hoxe asuelan ao partido de Mariano Rajoy.
Ten graza a estas altura da película, que personaxes como Cospedal, Trillo (cando este señor terá a vergoña de dimitir tras os sucesos do YAK 42), Arenas e o mismísimo Mariano Rajoy, teñan a ousadía, a pouca vergoña e o atrevemento de pedir dimisións e comparecencias publicas do presidente do Goberno, para que nos informen sobre o suposto estado policial en que vivimos (bo no que din vivir os populares, para ser máis exactos), e non teña o valor e a decisión de mirar o que está ocorrendo no seu partido.
Xa é hora de que alguén, os medios de comunicación, empecen a tomar conciencia de todo o que vén ocorrendo no PP, como o fixeron no seu día co que viña sucedendo no PSOE (caso GAL e Filesa). Aqueles episodios xa sabemos que pasaron factura ao PSOE, pero non é de recibo que, ante unha situación parecida, aqueles medios que se "pringaron" a fondo para que os españois pasásemos factura ao goberno de Felipe González, agora intenten desviar a atención dos españois culpando ao PSOE e a Rodríguez Zapatero de ser os responsables de pór en cuestión a honorabilidade destes políticos do PP.
Non se se as denuncias realizadas estes días, vía vídeo, dos dirixentes populares, terá algunha base de credibilidade; iso é o de menos (sobre todo tendo en conta que a estratexia parte dun dirixente "amoral" como Federico Trillo), pero o que non deixa de ser certo é que a estas alturas da película ninguén do PP dimitiu, ou se lle obrigou a dimitir. É vergoñoso que políticos como Cospedal, Rajoy e Arenas teñan a pouca vergoña de pedir dimisións e comparecencias para que os demais explíquense ou paguen os seus erros, mentres que eles nada fan respecto diso con aqueles dirixentes do seu partido que, aproveitando o cargo que ocupan, enriquecéronse ou sacaron beneficio deste.
Pero o malo de todo isto é que, mentres o PP continúe con ese clientelismo dos dez millóns de votos; con eses españois que continuasen créndose todas as mentiras e embustes lanzados desde o PP; un electorado que cre cos ollos pechados que o maligno e o traidor co que hai que acabar (porque pola contra o acabará con España) é Rodríguez Zapatero, o electorado de centro-esquerda pode empezar a cansarse desta situación, e chegado o momento decidir a súa obtención nas urnas.
Que ninguén espere a estas alturas que os populares boten unha man ao Goberno para saír da crise, ou prestar a súa axuda para que a imaxe de España salga robustecida cando o noso presidente asuma a presidencia da Unión Europea, quen iso espere é que é iluso, e descoñecen ata onde están dispostos a chegar estes políticos "carroñeros" do PP.
Jesús Cascón

3 comentarios:

Anónimo dixo...

¿Pero que otra estategia podía esperarse del partido de la corrupppción? El PP ha mantenido siempre la misma actitud de desprecio, chulería e hipocresía. Con su y tu más. . . ha tratado de justificar toda su pobredumbre, y lo peor es que tiene gente que le sigue y les entiende y justifica. Ppenoso

Anónimo dixo...

Mariano Rajoy ya no sabe que hacer ni decir. Lo que es cierto es que es un perdedor y un mediocre, además de feo. El P.P es el partido de los de siempre, los que nos llevaron a enfrentamientos y gueras fraticidas. Se creen que el pais es suyo y no tragan que haya gobiernos progresistas que nos quiten de encima esa caspa que arrastramos de siglos.

DEMOCRACIA dixo...

Lo de Camps ha sido torpeza y falta de reflejos. Mintió, y mentir, cuando te pillan y todos, hasta los tuyos, están de acuerdo en que has mentido, tiene un precio en política. Habría bastado con admitir el regalo: el alboroto del principio podría haber quedado en poco. Sin embargo, hoy por hoy, además de mentiroso el pobre de Camps tiene cara de corrupto, que a pesar de la adicción regional que despierta, terminará pasándole factura (esta sí que no le quedará remedio que guardarla).
Las formaciones políticas tienen en nuestro país un poder omnímodo. Llegan a todas partes y todo lo pueden gracias a que los electos solo tienen que responder ante el aparato de su partido, jamás ante el elector.
La combinación de ambos elementos lastra nuestro sistema democrático, aleja peligrosamente la vida política de la vida real de los ciudadanos y provoca la aparición de comportamientos corruptos.