O problema da deterioración do espazo e da paisaxe que desde fai décadas sufrimos en Galicia a consecuencia dun urbanismo salvaxe e corrupto, e de nula calidade é unha das maiores traxedias ás que debemos facer fronte. E porque, estou convencido de que os instrumentos de disciplina urbanística -incluído a derriba de construcións ilegais- son unha esixencia inescusable para pór coto a esa auténtica praga de corupción urbanistica, «vai facendo» e «ti tranquilo, que ao final todo arránxase».É, xa que logo, desde esa convicción desde a que considero que a citada disciplina ten que ser rigorosa, en todo caso, cun elemento esencial de calquera Estado de dereito: da seguridade xurídica.
Pois é a seguridade xurídica -sen a cal os nosos dereitos se esfuman no aire- a que esixe non dar o mesmo tratamento ao caso dunha construción ilegal levantada á brava sen ningún tipo permiso (nin sequera o da intelixencia) e o dunha que se declara ilegal tras ser edificada legalmente e tras ser vendida a propietarios que "compraron desde o súa máis absoluta boa fe".
No primeiro deses casos, a reacción da lei ha de ser implacable: o que edifica onde non se pode edificar xa sabe ao que está: a que, antes ou despois, e salvo que teña moita sorte e bos amigos corruptos entre os políticos, verase obrigado a derrubar o construído ilegalmente. O máis importante é aquí a xeneralidade da reacción, pois é a estendida conciencia de que sempre hai excepcións a que anima a moitos a intentar coarse de matute dentro dese grupo.
No segundo dos casos -o do "comprador de boa fe" que ve da noite para a mañá que o que fora legal durante anos, porque contaba con todos os permisos necesarios, convértese de súpeto en ilegal e en obxecto de orde de derriba-, o afectado non pode aspirar, desde logo, a que aquel non chegue a executarse: a lei é dura, di o brocardo latino, pero é a lei.
Con todo, un elemental sentido da xustiza fai necesario que o "prexudicado de boa fe" por tan escandaloso funcionamento dunha Administración que (actúe de forma delituosa ou non, o que é outra historia) resulta incapaz de facer cumprir a lei en tempo e forma, sexa compensado non cos ridículos criterios indemnizatorios que adoitan ser frecuentes, senón dun modo que de verdade repare a súa desfeita moral e material. Iso é o que esixe a seguridade xurídica: sen iso, os cidadáns somos meros súbditos en mans dun poder podrecido e corrupto que pode ser irresponsable e saírse de rositas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario