O eixo atlántico e o noso desenvolvemento territorial
O Plan de Coordinación Territorial de Galicia de 1979 expuña como obxectivo fundamental a articulación do eixo atlántico galego como acción estratéxica de desenvolvemento. Xa anteriormente o deseño da Gran Área de Expansión Industrial de Galicia asumía que o eixo atlántico era a apoyatura necesaria para a industrialización da economía rexional. En ambos os documentos plasmáronse os polígonos industriais, os centros urbanos coa súa especialización, os grandes equipamento e os centros e subcentros de crecemento. Para todo iso era necesario modernizar o ferrocarril e construír a autoestrada de peaxe, a única posibilidade naquel momento para levantar unha vía rápida. E por iso fíxose, aínda sendo máis pobres que agora.
Transcorreron trinta anos. E as cousas foron a peor. A autoestrada converteuse na única opción razoable a un tráfico crecente derivado da concentración da poboación e da economía; e, ademais de custosa para o usuario, quedouse pequena; a estrada é unha rúa longa, lenta e perigosa; o ferrocarril para o tráfico de proximidade abandonouse, e agora ofrécennos un AVE que só serve para unir as cidades. Nin sequera os portos intermedios teñen resolto o tráfico ferroviario, nin os aeroportos tampouco.
Se aplicásemos a lóxica dos países avanzados ao noso eixo atlántico e ao crecemento urbano e periurbano, as estacións do ferrocarril de proximidade fosen os nodos de expansión. Aquí ímolas desmontando. Nisto tamén nos diferenciamos do resto de Europa e de España, onde todas as aglomeracións urbanas intermedias dispón de metros, de tren de proximidade ou de tren-tran . Aquí o mesmo de sempre. A receita única: máis autovías para sacar máis coches á estrada e para congestionar máis unhas cidades que non poden absorber o tráfico. Aquí as recomendacións de reducir o consumo enerxético e a contaminación automobilística, ou de reducir os tempos e o custo do desprazamento ao traballo, non contan. A cambio facemos autovías a Celanova, a Noia, a Cerdedo, a Sarria, a Monforte, a Vimianzo, onde unha boa estrada con carriis lentos sería suficiente.
Nunca consigo saber que modelo territorial de Galicia seguimos, nin tampouco que modelo económico, nin sequera o modelo cultural, e menos o modelo social. Non deberiamos seguir así. ¿Por que Galicia segue pensando só na subvención, a economía asistida, as infraestruturas mal pensadas ou impensadas, nos investimentos con cor política, nuns plans de urbanismo irreais e abstrusos, nun municipalismo permisivo no canto de tutelado; en suma, nun país inviable. Ademais, aínda por riba, cada Goberno fai case sempre o contario do anterior, e a miúdo priman os intereses persoais e electorais sobre a lóxica espacial e o ben común. Esta é a Galicia que vivimos, que padecemos. A peaxe que estamos pagando por un modelo mental e político obsoleto é demasiado caro, como a autoestrada. Pero, se non fomos capaces de articular o noso único eixo de desenvolvemento, unha das nosas grandes oportunidades de competitividade, ¿como imos ser capaces de articular o país? Faría falta esa dose de innovación, de risco e de futuro da que case todos os nosos dirixentes carecen.
Andres Precedo
O Plan de Coordinación Territorial de Galicia de 1979 expuña como obxectivo fundamental a articulación do eixo atlántico galego como acción estratéxica de desenvolvemento. Xa anteriormente o deseño da Gran Área de Expansión Industrial de Galicia asumía que o eixo atlántico era a apoyatura necesaria para a industrialización da economía rexional. En ambos os documentos plasmáronse os polígonos industriais, os centros urbanos coa súa especialización, os grandes equipamento e os centros e subcentros de crecemento. Para todo iso era necesario modernizar o ferrocarril e construír a autoestrada de peaxe, a única posibilidade naquel momento para levantar unha vía rápida. E por iso fíxose, aínda sendo máis pobres que agora.
Transcorreron trinta anos. E as cousas foron a peor. A autoestrada converteuse na única opción razoable a un tráfico crecente derivado da concentración da poboación e da economía; e, ademais de custosa para o usuario, quedouse pequena; a estrada é unha rúa longa, lenta e perigosa; o ferrocarril para o tráfico de proximidade abandonouse, e agora ofrécennos un AVE que só serve para unir as cidades. Nin sequera os portos intermedios teñen resolto o tráfico ferroviario, nin os aeroportos tampouco.
Se aplicásemos a lóxica dos países avanzados ao noso eixo atlántico e ao crecemento urbano e periurbano, as estacións do ferrocarril de proximidade fosen os nodos de expansión. Aquí ímolas desmontando. Nisto tamén nos diferenciamos do resto de Europa e de España, onde todas as aglomeracións urbanas intermedias dispón de metros, de tren de proximidade ou de tren-tran . Aquí o mesmo de sempre. A receita única: máis autovías para sacar máis coches á estrada e para congestionar máis unhas cidades que non poden absorber o tráfico. Aquí as recomendacións de reducir o consumo enerxético e a contaminación automobilística, ou de reducir os tempos e o custo do desprazamento ao traballo, non contan. A cambio facemos autovías a Celanova, a Noia, a Cerdedo, a Sarria, a Monforte, a Vimianzo, onde unha boa estrada con carriis lentos sería suficiente.
Nunca consigo saber que modelo territorial de Galicia seguimos, nin tampouco que modelo económico, nin sequera o modelo cultural, e menos o modelo social. Non deberiamos seguir así. ¿Por que Galicia segue pensando só na subvención, a economía asistida, as infraestruturas mal pensadas ou impensadas, nos investimentos con cor política, nuns plans de urbanismo irreais e abstrusos, nun municipalismo permisivo no canto de tutelado; en suma, nun país inviable. Ademais, aínda por riba, cada Goberno fai case sempre o contario do anterior, e a miúdo priman os intereses persoais e electorais sobre a lóxica espacial e o ben común. Esta é a Galicia que vivimos, que padecemos. A peaxe que estamos pagando por un modelo mental e político obsoleto é demasiado caro, como a autoestrada. Pero, se non fomos capaces de articular o noso único eixo de desenvolvemento, unha das nosas grandes oportunidades de competitividade, ¿como imos ser capaces de articular o país? Faría falta esa dose de innovación, de risco e de futuro da que case todos os nosos dirixentes carecen.
Andres Precedo
Ningún comentario:
Publicar un comentario