As apostas á baixa contra a bolsa e á alza sobre os seguros de falta de pagamento de débeda alimentan as ganancias dos especuladores
As prácticas especulativas volveron a cebarse sobre España actuando por dúas vías: as apostas á baixa sobre a bolsa e as apostas á alza sobre o risco da débeda pública. Ambas as estratexias favorécense e reforzan entre si e atopan o clima propicio nun contexto de nerviosismo e incerteza xeneralizados por mor da crise da débeda soberana grega.
Con España e outros países baixo sospeita polos seus índices de paro e déficit fiscal, os especuladores toman posicións investidoras apostando a unha caída da bolsa, coa vantaxe de que, tratándose de magnos grupos investidores (caso de fondos de alto risco e outros), que moven inxentes cantidades de títulos, a súa propia determinación de facer caer o mercado contribúe de forma decisiva a que iso se produza.
Para iso os especuladores toman en préstamo grandes cantidades de accións a cambio dunha contraprestación económica aos seus donos e co compromiso de devolución aos seus titulares nun prazo determinado. Inmediatamente venden eses títulos e crean unha corrente vendedora, que secundan outros investidores, alleos á operación, pero que, medorentos dun esborralle do mercado, desinvierten á súa vez, en canto aprecian que a bolsa cae, para porse a cuberto, co que amplifican o movemento baixista que de forma premeditada foi deseñado polos "tiburóns".
Unha vez que as cotizacións derrubáronse, o especulador compra o mesmo número de accións que se comprometeu a devolver a quen llas prestaron temporalmente. Pero como eses títulos hanse depreciado, o custo de adquisición é moi inferior ao prezo ao que os especuladores venderan esas accións sen nin tan sequera ser donos delas. O especulador obtén así como beneficio a diferenza entre a cotización que tiñan os títulos cando os vendeu e o que ten cando os recompra. Por iso dise que cando máis se derrube a bolsa máis gañan quen fan apostas contra ela.
No caso da especulación sobre o risco de falta de pagamento da débeda pública, a operación é similar, pero á inversa. Aproveitando un contexto de zozobra xeneralizada a causa do risco de suspensión de pagos de Grecia, o especulador compra de forma acumulativa seguros sobre o risco de falta de pagamento da débeda soberana española, os chamados CDS. O acaparamento destes derivados para a cobertura de risco fai subir o seu prezo. E a súa revalorización é un sinal que o mercado interpreta como un risco crecente de insolvencia española. Iso determina unha corrente compradora máis ampla e, en consecuencia, unha maior apreciación dos CDS. Quen desencadearon a conspiración, venden os seus seguros de cobertura sobre España ao prezo máis alto que poidan e obtén con eles grandes ganancias. En ocasións fano tamén tomando CDS en préstamo. Véndenos cando están na cúspide da súa cotización e agardan a que a venda masiva afunda o seu prezo para recomprarlos baratos e devolverllos a quen llos cedeu de forma temporal.
Estas dúas prácticas especulativas retroaliméntanse entre si. Porque o encarecemento dos CDS sobre España acrecenta o pánico sobre a solvencia do Estado, e isto afunde máis a bolsas e porque o esborralle bolsista agranda a percepción de risco sobre o país e os titulares de bonos de débeda pública española ven impelidos polo pánico a comprar CDS para protexerse en caso de falta de pagamento estatal, co que contribúen á súa vez á súa revalorización. Este efecto de apoio mutuo ten ademais toda a lóxica, dado que entre as accións e os CDS existe unha correlación inversa (cando a bolsa cae, os contratos de protección tenden a revalorizanrse), coherente co feito de que a débeda pública adoita ser o refuxio (xunto co ouro e outros activos) de quen se saen da bolsa por medo.
Pero, ademais, nos movementos especulativos destes días as apostas baixista reforzáronse con intoxicacións para agrandar o pánico. Houbo quen de forma interesada (apúntase a un "broker" británico) botaron gasolina ao lume, filtrando o bulo de que España solicitara un plan de rescate como o que o Eurogrupo e o FMI acaban de aprobar para Grecia. Outros actores interesados fixeron circular á súa vez o rumor de que a axencia de cualificación Moody´s dispúñase a rebaixar a cualificación de solvencia española. Ambos os filtracións foron desmentidas, pero para entón o lume xa consumía a pradería e os investidores fuxían enestampida.
As prácticas especulativas volveron a cebarse sobre España actuando por dúas vías: as apostas á baixa sobre a bolsa e as apostas á alza sobre o risco da débeda pública. Ambas as estratexias favorécense e reforzan entre si e atopan o clima propicio nun contexto de nerviosismo e incerteza xeneralizados por mor da crise da débeda soberana grega.
Con España e outros países baixo sospeita polos seus índices de paro e déficit fiscal, os especuladores toman posicións investidoras apostando a unha caída da bolsa, coa vantaxe de que, tratándose de magnos grupos investidores (caso de fondos de alto risco e outros), que moven inxentes cantidades de títulos, a súa propia determinación de facer caer o mercado contribúe de forma decisiva a que iso se produza.
Para iso os especuladores toman en préstamo grandes cantidades de accións a cambio dunha contraprestación económica aos seus donos e co compromiso de devolución aos seus titulares nun prazo determinado. Inmediatamente venden eses títulos e crean unha corrente vendedora, que secundan outros investidores, alleos á operación, pero que, medorentos dun esborralle do mercado, desinvierten á súa vez, en canto aprecian que a bolsa cae, para porse a cuberto, co que amplifican o movemento baixista que de forma premeditada foi deseñado polos "tiburóns".
Unha vez que as cotizacións derrubáronse, o especulador compra o mesmo número de accións que se comprometeu a devolver a quen llas prestaron temporalmente. Pero como eses títulos hanse depreciado, o custo de adquisición é moi inferior ao prezo ao que os especuladores venderan esas accións sen nin tan sequera ser donos delas. O especulador obtén así como beneficio a diferenza entre a cotización que tiñan os títulos cando os vendeu e o que ten cando os recompra. Por iso dise que cando máis se derrube a bolsa máis gañan quen fan apostas contra ela.
No caso da especulación sobre o risco de falta de pagamento da débeda pública, a operación é similar, pero á inversa. Aproveitando un contexto de zozobra xeneralizada a causa do risco de suspensión de pagos de Grecia, o especulador compra de forma acumulativa seguros sobre o risco de falta de pagamento da débeda soberana española, os chamados CDS. O acaparamento destes derivados para a cobertura de risco fai subir o seu prezo. E a súa revalorización é un sinal que o mercado interpreta como un risco crecente de insolvencia española. Iso determina unha corrente compradora máis ampla e, en consecuencia, unha maior apreciación dos CDS. Quen desencadearon a conspiración, venden os seus seguros de cobertura sobre España ao prezo máis alto que poidan e obtén con eles grandes ganancias. En ocasións fano tamén tomando CDS en préstamo. Véndenos cando están na cúspide da súa cotización e agardan a que a venda masiva afunda o seu prezo para recomprarlos baratos e devolverllos a quen llos cedeu de forma temporal.
Estas dúas prácticas especulativas retroaliméntanse entre si. Porque o encarecemento dos CDS sobre España acrecenta o pánico sobre a solvencia do Estado, e isto afunde máis a bolsas e porque o esborralle bolsista agranda a percepción de risco sobre o país e os titulares de bonos de débeda pública española ven impelidos polo pánico a comprar CDS para protexerse en caso de falta de pagamento estatal, co que contribúen á súa vez á súa revalorización. Este efecto de apoio mutuo ten ademais toda a lóxica, dado que entre as accións e os CDS existe unha correlación inversa (cando a bolsa cae, os contratos de protección tenden a revalorizanrse), coherente co feito de que a débeda pública adoita ser o refuxio (xunto co ouro e outros activos) de quen se saen da bolsa por medo.
Pero, ademais, nos movementos especulativos destes días as apostas baixista reforzáronse con intoxicacións para agrandar o pánico. Houbo quen de forma interesada (apúntase a un "broker" británico) botaron gasolina ao lume, filtrando o bulo de que España solicitara un plan de rescate como o que o Eurogrupo e o FMI acaban de aprobar para Grecia. Outros actores interesados fixeron circular á súa vez o rumor de que a axencia de cualificación Moody´s dispúñase a rebaixar a cualificación de solvencia española. Ambos os filtracións foron desmentidas, pero para entón o lume xa consumía a pradería e os investidores fuxían enestampida.
Ningún comentario:
Publicar un comentario