Os cidadáns rexeitan o plan de axuste e cren que non é suficiente para saír da crise - A conxelación das pensións suscita o maior rexeitamento
A luz ao final do túnel apagouse. España abandonou no primeiro trimestre a súa recesión máis longa e profunda no medio século. Pero a presión dos mercados impide os brotes verdes florecer. Aínda que a alternativa de non actuar quizá fose peor, o axuste anunciado o mércores en apenas dous minutos por José Luís Rodríguez Zapatero non só freará a recuperación senón que, probablemente, provocará unha recaída na recesión. Ademais, a brusca viraxe do Goberno terá consecuencias económicas, políticas e sociolóxicas difíciles de calibrar de inmediato, pero que deixarán unha pegada permanente, e non só nos colectivos máis directamente afectados, senón no conxunto de España.
Para empezar, a desconfianza instalouse na cidadanía. Tres de cada catro consideran que as medidas non son suficientes para que España salga da crise. O Goberno gañouse a pulso esa desconfianza. Cando xa estabamos en recesión e perdéronse centos de miles de postos de traballo, o presidente do Goberno sostiña que era "opinable" que entrásemos en crise, unha palabra que se converteu en tabú. "Zapatero pronuncia a palabra crise" chegou a ser noticia de primeira páxina. Solbes chanceaba con que a recesión pasaría "rozando o traveseiro" cando caeu Lehman Brothers e empezaron a marcarlle goles pola escadra. De non ver chegar a crise, o Goberno pasou a vela acabarse. Proclamou que se tocou chan, viu brotes verdes e cando, á volta do verán de 2009, algúns lle advertiron de que a crise española ía ser máis longa, Zapatero reaccionou airado negándoo. Desgraciadamente, España foi a última das grandes economías en deixar a recesión e cando o fai, agrávase a crise, co paro e o déficit en niveis marca e o acoso dos mercados. O Goberno tampouco soubo diagnosticar ben ese acoso, desatado pola crise grega.
Ata agora, a carga da crise soportárona sobre todo os parados. Agora amplíase exponencialmente o número de afectados directos. Entre cinco e seis millóns de pensionistas, preto de tres millóns de empregados públicos, centos de miles de persoas dependentes e de futuras nais sufrirán as medidas anunciadas polo Goberno. En tempos en que o soldo medio dos executivos das empresas do Ibex é dun millón de euros, unhas 300 veces o salario mínimo, ningunha medida vai dirixida ás rendas máis altas, beneficiarias con Zapatero da supresión do Imposto sobre o Patrimonio e da rebaixa do IRPF.
Iso irrita aos sindicatos case tanto como a ruptura da gran promesa de Zapatero: "Mentres eu sexa presidente, as políticas sociais non terán recortes", insistía fai só tres meses. Zapatero perdeunos como aliados aos sindicatos -algo con consecuencias imprevisibles- mentres recibía o apoio matizado dos empresarios. Entre algúns destes, hai preocupación por se o Goberno será capaz de solicitar apoio parlamentario ás súas medidas.
A medida que atopa un rexeitamento máis xeral é a conxelación das pensións en 2011, a que afecta a un maior número de cidadáns. O Goberno decidiu saltarse neste punto o Pacto de Toledo, o consenso básico en materia de pensións. ¿Unha excepción ou un precedente?
Os cidadáns ven insuficientes as medidas porque fan falta reformas en paralelo (laboral, pensións, caixas de aforros) ou porque son necesarios máis recortes (supresión de ministerios, redución de subvencións, copago sanitario...). Pero menos aínda, ao que non pode responder é a se o axuste bastaralle ás autoridades europeas (que avaliarán o plan en xuño) e aos mercados. Son preguntas no aire. ¿Que novas voltas de porca (tuerca) farán falta? ¿En que prazo? ¿Como afectará o axuste á recuperación económica? ¿Cando volveremos ver a luz ao final do túnel?
A luz ao final do túnel apagouse. España abandonou no primeiro trimestre a súa recesión máis longa e profunda no medio século. Pero a presión dos mercados impide os brotes verdes florecer. Aínda que a alternativa de non actuar quizá fose peor, o axuste anunciado o mércores en apenas dous minutos por José Luís Rodríguez Zapatero non só freará a recuperación senón que, probablemente, provocará unha recaída na recesión. Ademais, a brusca viraxe do Goberno terá consecuencias económicas, políticas e sociolóxicas difíciles de calibrar de inmediato, pero que deixarán unha pegada permanente, e non só nos colectivos máis directamente afectados, senón no conxunto de España.
Para empezar, a desconfianza instalouse na cidadanía. Tres de cada catro consideran que as medidas non son suficientes para que España salga da crise. O Goberno gañouse a pulso esa desconfianza. Cando xa estabamos en recesión e perdéronse centos de miles de postos de traballo, o presidente do Goberno sostiña que era "opinable" que entrásemos en crise, unha palabra que se converteu en tabú. "Zapatero pronuncia a palabra crise" chegou a ser noticia de primeira páxina. Solbes chanceaba con que a recesión pasaría "rozando o traveseiro" cando caeu Lehman Brothers e empezaron a marcarlle goles pola escadra. De non ver chegar a crise, o Goberno pasou a vela acabarse. Proclamou que se tocou chan, viu brotes verdes e cando, á volta do verán de 2009, algúns lle advertiron de que a crise española ía ser máis longa, Zapatero reaccionou airado negándoo. Desgraciadamente, España foi a última das grandes economías en deixar a recesión e cando o fai, agrávase a crise, co paro e o déficit en niveis marca e o acoso dos mercados. O Goberno tampouco soubo diagnosticar ben ese acoso, desatado pola crise grega.
Ata agora, a carga da crise soportárona sobre todo os parados. Agora amplíase exponencialmente o número de afectados directos. Entre cinco e seis millóns de pensionistas, preto de tres millóns de empregados públicos, centos de miles de persoas dependentes e de futuras nais sufrirán as medidas anunciadas polo Goberno. En tempos en que o soldo medio dos executivos das empresas do Ibex é dun millón de euros, unhas 300 veces o salario mínimo, ningunha medida vai dirixida ás rendas máis altas, beneficiarias con Zapatero da supresión do Imposto sobre o Patrimonio e da rebaixa do IRPF.
Iso irrita aos sindicatos case tanto como a ruptura da gran promesa de Zapatero: "Mentres eu sexa presidente, as políticas sociais non terán recortes", insistía fai só tres meses. Zapatero perdeunos como aliados aos sindicatos -algo con consecuencias imprevisibles- mentres recibía o apoio matizado dos empresarios. Entre algúns destes, hai preocupación por se o Goberno será capaz de solicitar apoio parlamentario ás súas medidas.
A medida que atopa un rexeitamento máis xeral é a conxelación das pensións en 2011, a que afecta a un maior número de cidadáns. O Goberno decidiu saltarse neste punto o Pacto de Toledo, o consenso básico en materia de pensións. ¿Unha excepción ou un precedente?
Os cidadáns ven insuficientes as medidas porque fan falta reformas en paralelo (laboral, pensións, caixas de aforros) ou porque son necesarios máis recortes (supresión de ministerios, redución de subvencións, copago sanitario...). Pero menos aínda, ao que non pode responder é a se o axuste bastaralle ás autoridades europeas (que avaliarán o plan en xuño) e aos mercados. Son preguntas no aire. ¿Que novas voltas de porca (tuerca) farán falta? ¿En que prazo? ¿Como afectará o axuste á recuperación económica? ¿Cando volveremos ver a luz ao final do túnel?
2 comentarios:
Este gobierno tiene matrícula de honor en honradez y socialismo, pero un 0 absoluto en aristocria y sofocracia, mucho talante y cero talento, sumado a inmesas cotas de ignoracia y total cobardía, el país ha perdido la oportunidad clara de que alguien con valor le diera la vuelta a la tortilla de forma absoluta y estos pobres lerdos no han sabido aprovechar las circunstancias, ni siquiera reconocer las realidades visibles a tiempo, porque rectificar es la única muestra de sapiencia de los torpes, y siempre se hace tarde, justo depués del error, los idealies políticos nunca solucionarán nada y nuestra ignorante clase política menos, ni siquiera son capaces de sacudirse de encima la corte de advenedizos aprovechados que los rodean.
En resumen, Zapatero no tuvo ni tiene coj... para dar la vuelta al pais y ponerse a la izquierda de verdad.¡Que pena!
Me arrepiento enormemente de haber vuelto a votar al PSOE. Es indignante el daño que le están haciendo a España. Ahora le toca a los funcionarios, mal vistos por la mayoría en este país de pandereta, de envidiosos y de corrupción y mucha gente aplaude que recorten a aquellos, que en tiempo de bonanza de especulación y ladrillazo seguían cobrando la mitad que cualquier peón de obra que iba a trabajar con su flamante BMW o su coche tuneado y ahora se han quedado sin trabajo por la mala administración de quienes nos gobiernan. Pues ni unos ni otros (PP) verán mi voto en las urnas de las próximas elecciones. En este país de borregos al cual he pertenecido hasta ahora en el que, y utilizo el símil, o eres del R.Madrid o eres del Barça, (O eres del PP o eres del PSOE) (o eres facha o eres rojo) independientemente de lo mal que lo haga tu equipo, me gustaría atisbar una esperanza que se fuera fraguando en una alternativa a estos dos partidos impresentables que conforman la mayoría de votantes en este país y que para mí en estos momentos la representa el partido x...
Gracias
Publicar un comentario