Iamos reformar o capitalismo, e ao final foi o capitalismo quen nos reformou a nós. "As circunstancias obrigáronnos a tomar estas medidas", di Zapatero no peor momento da súa carreira política, no día no que as circunstancias derrótanlle, no funeral do seu discurso. "A crise non a pagarán os máis débiles", repetía ata fai nada o presidente. E agora a crise pagarana os de sempre: pensionistas, dependentes, nais, funcionarios e, por suposto, ese 20% de parados.
Hai dous xeitos de explicar o sucedido e ningunha delas é bonita. A primeira posibilidade, que a crise é aínda peor do que nos contaron, máis dura do que o propio Zapatero quixo asumir; que sen este axuste só nos queda a traxedia grega. A segunda, témome que máis probable, que o medo a Grecia é só o lobo feroz deste conto onde o resto somos os cordeiros. Que o poder político xa non ten moito que dicir, que poida que no Parlamento resida a soberanía popular pero que hai outros soberanos, os mercados, que son agora os que impón as súas regras. Que a receita económica son lentellas: que se queres as tomas e, se non, chámache Obama para que non as deixes. Que esta cirurxía con serrucho "que tan desastrosa pode ser para o emprego ou para reactivar o consumo" é unha operación imposta; unha obrigación que marca a solidaria familia europea como condición para a blindaxe fronte aos especuladores deses vagos PIGS, que tanto dormen a sesta.
Pero o peor é de onde sae o diñeiro, un tesoirazo (tijeretazo) liberal, sen nin sequera un mínimo xesto simbólico de esquerdas, que está sendo criticado ata desde o Goberno, onde moitos decatáronse das medidas á vez que o resto. Postos a recortar o gasto público, ¿de verdade non había outro sitio mellor onde meter a tesoira?
Hai dous xeitos de explicar o sucedido e ningunha delas é bonita. A primeira posibilidade, que a crise é aínda peor do que nos contaron, máis dura do que o propio Zapatero quixo asumir; que sen este axuste só nos queda a traxedia grega. A segunda, témome que máis probable, que o medo a Grecia é só o lobo feroz deste conto onde o resto somos os cordeiros. Que o poder político xa non ten moito que dicir, que poida que no Parlamento resida a soberanía popular pero que hai outros soberanos, os mercados, que son agora os que impón as súas regras. Que a receita económica son lentellas: que se queres as tomas e, se non, chámache Obama para que non as deixes. Que esta cirurxía con serrucho "que tan desastrosa pode ser para o emprego ou para reactivar o consumo" é unha operación imposta; unha obrigación que marca a solidaria familia europea como condición para a blindaxe fronte aos especuladores deses vagos PIGS, que tanto dormen a sesta.
Pero o peor é de onde sae o diñeiro, un tesoirazo (tijeretazo) liberal, sen nin sequera un mínimo xesto simbólico de esquerdas, que está sendo criticado ata desde o Goberno, onde moitos decatáronse das medidas á vez que o resto. Postos a recortar o gasto público, ¿de verdade non había outro sitio mellor onde meter a tesoira?
Ningún comentario:
Publicar un comentario