A imaxe do presidente Zapatero o pasado mércores é a dun home derrotado, un dirixente que perdeu a batalla pero que, con todo, está decidido a conducir ao seu pobo ata a derrota final salvo que este levántese e plántelle cara. Non estou incitando a nada que se salga das canles democráticas, senón a que dentro destes os cidadáns manifesten o seu hartazgo e o seu rexeitamento a un gobernante que nestes momentos converteuse, non en parte do problema, senón no problema mesmo. A impresión xeneralizada tras o debate do pasado mércores, incluída a prensa tradicionalmente adicta ao réxime, era a dun Zapatero vencido que tivera que someter a súa ideoloxía á dramática realidade que os líderes europeos e o propio Obama puxeran diante dos seus ollos. Desde un punto de vista puramente económico, é certo que as medidas presentadas polo Presidente eran inevitables e, nese sentido, fixo o que se lle viña pedindo que fixese. Pero a situación á que nos enfrontamos transcende do meramente económico e desde unha perspectiva política moito máis ampla o que fixo o pasado mércores foi enarborar a bandeira branca da rendición.
Que pasou? Sinxelo: durante todo este tempo atrás o Goberno optou pola política da centrifugación do gasto sen deterse a pensar que en lugar de reactivar a economía o que estaba facendo era engordar o déficit e que este, lonxe de axudar a saír da crise, o que facía era sumirnos máis nela e provocar ao mesmo tempo unha crise aínda máis perigosa como logo se viu, a crise da débeda. Que máis gasto non levaba necesariamente unha garantía de reactivación económica como, con todo, se defenderon outros que agora teñen que tragarse as súas palabras e as súas respostas airadas. É certo que a crise obrigaba -como pasou en Alemaña e Francia-, a forzar un pouco o recurso ao déficit para facer fronte a determinados compromisos, pero este Goberno non fixo un uso racional da flexibilidade que a propia UE permitiu nesa materia, senón que optou por tirar a casa pola fiestra. Fíxense só nun pequeno detalle: durante o pasado ano o Goberno dedicou 8.000 millóns de euros ao Fondo Estatal de Investimento Local, o chamado Plan E, que non serviu para nada máis aló da maquillaxe das cifras do paro durante uns meses a base de levantar beirarrúas e plantar geranios. Eses 8.000 millóns é algo máis da metade dos 15.000 que agora nos esixe recortar a UE e o FMI, e bastante máis do que se vai a aforrar o Estado conxelando as pensións e reducindo un 5% o salario dos funcionarios. Por iso, á pregunta de se isto podía haberse evitado, a resposta só pode ser SI.
Que pasou? Sinxelo: durante todo este tempo atrás o Goberno optou pola política da centrifugación do gasto sen deterse a pensar que en lugar de reactivar a economía o que estaba facendo era engordar o déficit e que este, lonxe de axudar a saír da crise, o que facía era sumirnos máis nela e provocar ao mesmo tempo unha crise aínda máis perigosa como logo se viu, a crise da débeda. Que máis gasto non levaba necesariamente unha garantía de reactivación económica como, con todo, se defenderon outros que agora teñen que tragarse as súas palabras e as súas respostas airadas. É certo que a crise obrigaba -como pasou en Alemaña e Francia-, a forzar un pouco o recurso ao déficit para facer fronte a determinados compromisos, pero este Goberno non fixo un uso racional da flexibilidade que a propia UE permitiu nesa materia, senón que optou por tirar a casa pola fiestra. Fíxense só nun pequeno detalle: durante o pasado ano o Goberno dedicou 8.000 millóns de euros ao Fondo Estatal de Investimento Local, o chamado Plan E, que non serviu para nada máis aló da maquillaxe das cifras do paro durante uns meses a base de levantar beirarrúas e plantar geranios. Eses 8.000 millóns é algo máis da metade dos 15.000 que agora nos esixe recortar a UE e o FMI, e bastante máis do que se vai a aforrar o Estado conxelando as pensións e reducindo un 5% o salario dos funcionarios. Por iso, á pregunta de se isto podía haberse evitado, a resposta só pode ser SI.
Ningún comentario:
Publicar un comentario