Por mor da crise provocada no outono de 2008 pola hipertrofia da economía financeira, cuxas transaccións multiplican 100 veces as da economía produtiva (Josep Borrell, O PAÍS), os Estados europeos víronse obrigados a comprometer 2,7 billóns de euros para rescatar un sistema financeiro a piques de crebar e suavizar os efectos dunha recesión que se cobrou xa millóns de empregos. Estes gastos, sumados a unha notable redución de ingresos, dispararon o déficit público de todos os países.
Quen tería que pagar a socialización das perdas de bancos e demais compoñentes do omnipotente mercado? A cidadanía, claro, xa que, como non se cansan de repetir con agudo sentido do humor os Gobernos de calquera tendencia política, "vivimos por encima das nosas posibilidades".
A ortodoxia neoliberal, que volve campar polos seus foros unha vez esquecido o señuelo da "refundación do capitalismo", está impondo en todas partes uns severos plans de axuste que reducirán a cinzas o Estado de benestar implantado en Europa logo de 1945, porque xa nos están avisando de que nos vindeiros anos serán necesarios máis recortes (pensións, copago sanitario, e o que lles veña en gaña).
En España, ademais, e tamén noutras nacións, a patronal está pedindo unha redución xeneralizada dos salarios (a cal estase impondo xa en moitos casos), o cal resulta surrealista nun país onde o 60% dos traballadores cobra menos de 1.100 euros mensuais. En cambio, atrásase o aumento da fiscalidade dos sectores con maiores ingresos e, se chegase a producirse, xa lles tranquilizaron ao asegurar que será con carácter transitorio. Parece así que, paralizados polo medo e o individualismo egoísta, deberiamos aceptar sen máis os sacrificios esixidos en exclusiva ás clases medias e populares para que perdure un sistema en quebra. Están xogando con lume.
Quen tería que pagar a socialización das perdas de bancos e demais compoñentes do omnipotente mercado? A cidadanía, claro, xa que, como non se cansan de repetir con agudo sentido do humor os Gobernos de calquera tendencia política, "vivimos por encima das nosas posibilidades".
A ortodoxia neoliberal, que volve campar polos seus foros unha vez esquecido o señuelo da "refundación do capitalismo", está impondo en todas partes uns severos plans de axuste que reducirán a cinzas o Estado de benestar implantado en Europa logo de 1945, porque xa nos están avisando de que nos vindeiros anos serán necesarios máis recortes (pensións, copago sanitario, e o que lles veña en gaña).
En España, ademais, e tamén noutras nacións, a patronal está pedindo unha redución xeneralizada dos salarios (a cal estase impondo xa en moitos casos), o cal resulta surrealista nun país onde o 60% dos traballadores cobra menos de 1.100 euros mensuais. En cambio, atrásase o aumento da fiscalidade dos sectores con maiores ingresos e, se chegase a producirse, xa lles tranquilizaron ao asegurar que será con carácter transitorio. Parece así que, paralizados polo medo e o individualismo egoísta, deberiamos aceptar sen máis os sacrificios esixidos en exclusiva ás clases medias e populares para que perdure un sistema en quebra. Están xogando con lume.
1 comentario:
El modelo del bienestar.
Confían en el mercado pero con cierta intervención del Estado llevando en su práctica la máxima: socializar las pérdidas y privatizar los beneficios. El ejemplo más claro es la ayuda a la gran banca privada por parte del Gobierno de Zapatero con 160.000 millones de euros para tapar sus agujeros privados especulativos. Siguen la estela del individualismo competitivo, confiando que el Estado adelgazado, de una forma demagógica, regule las desigualdades sociales. Aunque hay que decir que no lo consiguen ya que es el mercado el que marca en última instancia la hoja de ruta. En el ámbito de la representatividad política siguen con un sistema elitista que favorece a las castas políticas al servicio de una plutocracia.
Publicar un comentario