Un país que presume de ter máis quilómetros de autoestradas e de AVE por millón de habitantes que ninguén e que construíu durante anos máis vivendas que toda Europa central xunta ten bastante de caixa boba, é como un computador de última xeración sen programas e cun usuario dixitalmente analfabeto.
A outra cara da sobreinver-sión en infraestruturas non é desde logo facer o país máis competitivo ou máis eficaz, senón simplemente apoiar o despregamento da sobreurbanización da costa e das periferias próximas e afastadas das súas áreas urbanas e metropolitanas. Ambos excesos, o boom das infraestruturas e o do ladrillo, poden verse como dúas caras da mesma moeda: enterrar o investimento público e o aforro privado -e boa parte da débeda exterior- en bens improductivos, polo menos a partir dun certo nivel que excedemos fai polo menos unha década.
Recórtase o orzamento de Innovación e Desenvolvemento, escatímase en educación técnica e superior ou en gasto social, pero se pretende seguir construíndo centos, se non miles, de quilómetros de autoestradas infrautilizadas, esíxese que Santander e Teruel estean directamente conectados por AVE e permítese clasificar e urbanizar solo para centenares de miles de novas vivendas a decenas de quilómetros de Madrid. O perfecto retrato dun modelo de desenvolvemento anticuado e insostible.
Pero en canto suavícese a crise insistiremos nel, sexa quen sexa o partido que ocupe o poder. Recordemos que o PEIT (Plan Especial de Infraestruturas do Transporte) do PSOE é un calco do PEIT que no seu día aprobou o PP, e a costa andaluza, dalgún modo, un remedo marítimo dos secarrales periféricos madrileños ou valisoletanos.
A outra cara da sobreinver-sión en infraestruturas non é desde logo facer o país máis competitivo ou máis eficaz, senón simplemente apoiar o despregamento da sobreurbanización da costa e das periferias próximas e afastadas das súas áreas urbanas e metropolitanas. Ambos excesos, o boom das infraestruturas e o do ladrillo, poden verse como dúas caras da mesma moeda: enterrar o investimento público e o aforro privado -e boa parte da débeda exterior- en bens improductivos, polo menos a partir dun certo nivel que excedemos fai polo menos unha década.
Recórtase o orzamento de Innovación e Desenvolvemento, escatímase en educación técnica e superior ou en gasto social, pero se pretende seguir construíndo centos, se non miles, de quilómetros de autoestradas infrautilizadas, esíxese que Santander e Teruel estean directamente conectados por AVE e permítese clasificar e urbanizar solo para centenares de miles de novas vivendas a decenas de quilómetros de Madrid. O perfecto retrato dun modelo de desenvolvemento anticuado e insostible.
Pero en canto suavícese a crise insistiremos nel, sexa quen sexa o partido que ocupe o poder. Recordemos que o PEIT (Plan Especial de Infraestruturas do Transporte) do PSOE é un calco do PEIT que no seu día aprobou o PP, e a costa andaluza, dalgún modo, un remedo marítimo dos secarrales periféricos madrileños ou valisoletanos.
Ramón López, catedrático de planeamento urbanístico na escola de arquitectura.
1 comentario:
Yo diría que los que nos gobiernan son mas de la ESO que de la EGB, pero por desgracia, esas perlas que te has encontrado a lo largo de la semana, son muy abundantes y a lo largo de toda la geografía española….
No se si algún día reventara tanto mangoneo y chapuceo por algún lado con tanto aborregamiento….pero el dia que reviente… reventará pero bien (o eso espero)
Publicar un comentario