Dicir que o descrédito xeneralizado da política en España é culpa dos políticos pode parecer unha simpleza, unha verdade de Perogrullo. Pero convén facer algunha matización. Non basta con afirmar que uns políticos sectarios, burócratas da demagoxia e a mentira, dan mala imaxe. Hai algo máis grave: a farsa diaria parece interesada en ocultar outra realidade política que tamén existe en España. "Moitos políticos son un exemplo de entrega, sinceridade e pulso ético". Descoñecer o seu traballo e a súa realidade cotiá favorece aos que pretenden negar que resulta posible unha dignificación da política.
É lóxico que os cidadáns estean desorientados. Ao fío dos recortes no investimento público e da reforma laboral, asistiron a unha representación de teatro vangardista, unha desas meditaciones sobre a identidade onde os homes saen do biombo vestidos de muller e a lúa convértese nun peixe voador. Unha voz socialdemócrata declara que non aproba determinadas medidas por convicción ideolóxica, senón por responsabilidade. A oposición conservadora, para non ser menos, critica con dureza e logo vota cunha abstención hipócrita que só serve para asegurar o consenso en favor duns ventos que se integran á perfección no seu programa. Os actores obteñen unha vantaxe conxuntural na farsa política: como estratexia electoralista, ocultan o pacto real asinado entre os grupos para facilitar un xiro neoliberal en España. Trátase de enmascarar un incómodo pacto de Estado. Pero a mensaxe que se envía aos cidadáns é desolador. As conviccións e a responsabilidade, as crenzas e os feitos están obrigados a vivir en habitacións separadas. Algo así como unha ética da farsa.
E aclaremos tamén que non é estraño porque o poder sexa teatral, xa que durante moito tempo rexémonos por unha concepción descendente do poder que converteu a vida nun soño. Un deus invisible fixo do mundo un gran teatro. Nada tiña consistencia máis aló da súa vontade na definición sacralizada da historia. As sociedades modernas necesitaron unha concepción ascendente da vida, desde o pobo á política. E así se xustificou o realismo como ética baseada na observación e a experiencia. O estraño é que a responsabilidade actual dos gobernantes baséase nun realismo sen feitos, que ten moi pouco que ver coas nosas observacións e as nosas experiencias. Tamén é estraño que se admita unha nova concepción descendente do poder. No canto de representar a vontade dos cidadáns, as autoridades teñen por misión anunciar ao pobo a clase de sacrificios que esperan os de arriba. O que antes era unha práctica sigilosa, agora acéptase como orgullo teórico. É bo político quen sabe obedecer aos novos deuses, facendo aquilo que non quere.
Son feitos, simples feitos, que nos esixen unha nova forma de realismo. Un realismo con feitos.
É lóxico que os cidadáns estean desorientados. Ao fío dos recortes no investimento público e da reforma laboral, asistiron a unha representación de teatro vangardista, unha desas meditaciones sobre a identidade onde os homes saen do biombo vestidos de muller e a lúa convértese nun peixe voador. Unha voz socialdemócrata declara que non aproba determinadas medidas por convicción ideolóxica, senón por responsabilidade. A oposición conservadora, para non ser menos, critica con dureza e logo vota cunha abstención hipócrita que só serve para asegurar o consenso en favor duns ventos que se integran á perfección no seu programa. Os actores obteñen unha vantaxe conxuntural na farsa política: como estratexia electoralista, ocultan o pacto real asinado entre os grupos para facilitar un xiro neoliberal en España. Trátase de enmascarar un incómodo pacto de Estado. Pero a mensaxe que se envía aos cidadáns é desolador. As conviccións e a responsabilidade, as crenzas e os feitos están obrigados a vivir en habitacións separadas. Algo así como unha ética da farsa.
E aclaremos tamén que non é estraño porque o poder sexa teatral, xa que durante moito tempo rexémonos por unha concepción descendente do poder que converteu a vida nun soño. Un deus invisible fixo do mundo un gran teatro. Nada tiña consistencia máis aló da súa vontade na definición sacralizada da historia. As sociedades modernas necesitaron unha concepción ascendente da vida, desde o pobo á política. E así se xustificou o realismo como ética baseada na observación e a experiencia. O estraño é que a responsabilidade actual dos gobernantes baséase nun realismo sen feitos, que ten moi pouco que ver coas nosas observacións e as nosas experiencias. Tamén é estraño que se admita unha nova concepción descendente do poder. No canto de representar a vontade dos cidadáns, as autoridades teñen por misión anunciar ao pobo a clase de sacrificios que esperan os de arriba. O que antes era unha práctica sigilosa, agora acéptase como orgullo teórico. É bo político quen sabe obedecer aos novos deuses, facendo aquilo que non quere.
Son feitos, simples feitos, que nos esixen unha nova forma de realismo. Un realismo con feitos.
2 comentarios:
Lo peor de todo es que nos lo pretenden edulcorar desviando nuestra atención con temas como el de la presidencia europea española y demás inutilidades del estilo. Éstas sólo sirven para dejar bien patente en el resto de Europa y del mundo lo políticamente inútiles que somos en el Reino de España, sobre todo por tener en el gobierno a una cuadrilla de mendrugos de semejante calado.
España se nos va de las manos, que diría el gran Leo Harlem, y esto ya no lo remedia ni San Estulticio. Vamos irremisiblemente a una miseria extensiva a todo ser vivo que pulule por esta piel de toro, y nos está bien empleado por haber adorado el becerro de oro que nos han impuesto a golpe de ladrillismo y promesas de ser más ricos trabajando menos. Ahora ya no nos sirve tener un todo-terreno de mejor marca que el vecino del 5º derecha, ni poseer un chalet en la playa o en la montaña y dos apartamentos de reserva.... Ahora lo único que sirve es el sálvese quien pueda ante la descomposición del país a todos los niveles. Habrá que ir buscando la mochila de supervivencia que dejamos arrinconada en el trastero.
La verdad es que la cosa està peor de lo que cualquiera pueda llegar a pensar, pero si se te ocurre decir que esto estaba todo preparado te toman por loco. Como decían en una película, el poder del diablo es hacernos creer que no existe, un poquito de fútbol, y nos olvidamos de lo que se nos viene encima.
Lo que faltaba es que digan que lo mejor es que nos gobierne Europa. pues son ellos los que (por ejemplo) hablan de salvar Grecia, cuando lo que realmente quieren salvar son bancos alemanes y austriacos, que se pueden quedar si ver un puto euro de los que han prestado.
Pensad, que la tendencia en Europa es la de mover los medios productivos al tercer mundo, si no no se explica que todo el sector primario,( agricultura, pesca, etc) cada vez es menos rentable ya que es mas barato importarlo, véase la huerta o la pesca marroquí entrando sin control.
La industria funciona igual, no es lo mismo tener un trabajador, con seguros, y condiciones laborales justas y humanas, que tenerlo en china, por 200 euros al mes, trabajando de lunes a domingo, y dando mas horas que un reloj y sin derechos. Como competir con eso, en una España donde ya la gente hace la compra en bazar Asia, y donde cuando decides ir al comercio tradicional, te vende producto chino, pero mas caro.
La verdad es que el cataclismo que se avecina lo tenemos merecido, por pensar mas en la ficha de Cristiano Ronaldo, y en las tetas de la Bermudez, que en hacer nuestro trabajo de la forma mas competitiva, que en consumir responsablemente, (Primero lo que produce nuestro vecino, y después si no queda mas remedio, lo que venden los chinos)
Primero en si realmente los pisos valen lo que valen, o es mejor pagar el triple.
Con la que se nos viene encima, la mejor preparación es buscar un trozo de tierra donde cultivar para no pasar hambre,y un par de vacas, unas gallinas… no tendrás mucho, pero tu familia comerá, por que si esperas a cobrar los 420… vas de culo.
Fútbol, televisión, vino y jamón: España, país de pandereta
Publicar un comentario