O 70% DOS ESPAÑOIS NON QUERE QUE REPITA ZAPATERO

Só o 17,1% dos españois cre que debería ser outra vez o candidato do PSOE en 2012

A resposta é moi distinta en función do tipo de votante. Así, o electorado socialista atópase moi dividido, xa que o 45,7% aposta polo cambio de candidato, mentres que o 43,2% quere que Zapatero sexa novamente o cabeza de cartel en 2012. O rexeitamento maior rexístrase fóra do votante do PSOE: o 86,0% dos que optaron polo PP nas urnas non quere que se volva a presentar.
No que si coinciden ambos os tipos de electores é en que debería despexarse a incógnita do candidato socialista a presidir o Goberno tras as próximas eleccións. En conxunto, o 53,2% dos españois cre que se debería desvelar quen será o elixido. Só un 17,4% pensa o contrario.
Unha cuestión que se exporía unha vez que José Luís Rodríguez Zapatero optase por deixar paso a outra persoa sería se este candidato debería elixilo a familia socialista mediante eleccións primarias. Pois ben, o 61,9% dos cidadáns está a favor desta vía, precisamente a que colocou ao actual presidente na parrilla de saída política. Dúas terceiras partes dos votantes do PSOE e do PP inclínanse polo método das primarias para designar ao sucesor de Zapatero.
Tamén na súa contra apuntaba entón a opinión maioritaria "un 55,2%" de que debe limitarse o mandato dos presidentes de Goberno a oito anos, o que supón un máximo de dúas lexislaturas. Xusto as que estaría a piques de esgotar o propio Zapatero.
Primarias para elixir candidato
No seo do propio PSOE dáse por seguro que se producirá a retirada do líder e que, cando chegue o momento, o que haberá serán unhas primarias para elixir candidato, e non un congreso extraordinario para elixir secretario xeral. Nas filas socialistas existe malestar polo modo en que Zapatero «xoga» sobre a sucesión, así como os movementos na sombra de Chacón, que espera acazapada o momento oportuno. Logo de meses de rumores e cábalas, cren que chegou o momento de despexar incógnitas.

O AVE, UN ERRO

Pau de Europa ao "proxecto estrela" do Goberno. A rede do AVE está mal deseñada: "trazouse atendendo a intereses políticos", non de transporte e comunicación

A alta velocidade en España está sendo cuestionada en Bruxelas. A Unión Europea sinala que o Goberno planificou a rede do AVE deixando de lado as necesidades de comunicación e transporte, tendo máis en conta outro tipo de cuestións.
Un dos obxectivos prioritarios da UE para o próximo ano é definir a chamada Rede Transeuropea de Transportes. Por este motivo, nas últimas semanas a Comisión estudou os sistemas ferroviarios dos países membros, co fin de deseñar un plan de actuación que consiga conectar por tren todo o continente.
A pesar da mediática inauguración do AVE Madrid-Valencia, presentada polo Goberno como un dos seus grandes logros na presente lexislatura, a impresión que levaron do sistema ferroviario español os observadores da UE non foi tan positiva como cabía esperar.
A Comisión Europea presentou a semana pasada un informe no que cualifica de "erro" a planificación da rede de alta velocidade española. O texto asegura que a rede realizouse en forma radial "atendendo a intereses políticos", en detrimento de a utilidade doutros modelos.
O escrito sostén que o Goberno español esqueceuse do denominado "Corredor do Mediterráneo", un proxecto impulsado polo propio Executivo e que ía conectar Alxeciras coa fronteira de Francia. A UE avalou a iniciativa, ao considerar que podía ser o punto de partida da futura Rede Transeuropea de Transportes.
José Blanco intentou protexer esta liña de alta velocidade ata logo de anunciar o Goberno a necesidade de contraer o gasto público. O ministro presentou un informe no que pedía o atraso doutros proxectos, dando prioridade ao corredor mediterráneo. Con todo, as presións recibidas por algúns presidentes autonómicos provocaron que Zapatero tomase outros camiños.
O exemplo máis claro disto foi a confirmación, por parte do xefe do Executivo, da chegada do AVE a Santander en 2015. Fomento aprazara, "sine die", o proxecto, pero Miguel Angel Revilla ameazou a Zapatero con romper o Goberno entre o Partido Rexionalista e o PSOE en Cantabria, e José Blanco viuse obrigado a cambiar de opinión.
Na UE non alcanzan a comprender por que o 40 por cento das axudas europeas ás infraestruturas españolas foron a parar aos chamados "slines" -pequenas liñas- do AVE de Madrid a Castela-León, A Rioxa, Navarra.
A Comisión Europea tamén mostra desconfianza ao proxecto de alta velocidade que unirá Madrid con Lisboa. Os gravísimos problemas de financiamento de Portugal ameazan con tirar por terra todo o traballo realizado ata o momento, e a Unión ve perigoso investir nunha rede de AVE que está totalmente paralizada.

UN FUTURO SOSTIBLE PARA O LADRILLO

O 'boom' da construción deixa unha factura elevada - O sector debe asumir novos conceptos para superalo - Ten ao alcance liderar unha onda de innovación

A construción foi importante na economía, polo menos, desde os anos sesenta. Desde o extraordinario éxodo do campo ás cidades, o nacemento das segundas residencias e o turismo de masas. Pero mantivo un perfil equilibrado ata o último gran período de prosperidade, o boom de 1995-2007, cando aos elementos anteriores (aumentados) sumóuselles unha lexislación permisiva e un acceso barato ao crédito. O resultado máis coñecido foi a explosión do ladrillo. O máis discreto, a consolidación dun sistema. Construtores e promotores ocupaban a cúspide, pero só grazas á sólida base social e económica na que se asentaban.
"O problema é que o axente urbanizador privado, por razóns lóxicas, non ten en conta toda unha serie de consecuencias sociais negativas (externalidades) das súas decisións, xa que estas escapan da súa esfera. Só sopesa os aspectos privados (beneficios) ou aqueles aspectos sociais que cre que lle van a granjear unha imaxe positiva ante a opinión pública, como o argumento de que 'creamos moito emprego'", indica Ernest Reig, catedrático de Economía Aplicada.
O sistema era, con todo, moito maior porque beneficiaba a moita máis xente. En 2007, o ano culminante da burbulla inmobiliaria, a construción empregaba a 328.000 persoas no territorio valenciano, un 14,8% do total de traballadores. Multiplíquese ese dato polo número de membros das súas familias. Engádanse varios miles de empregados máis no conxunto da actividade inmobiliaria (encadrados no sector servizos, non no da construción), e aos propietarios de terreos non urbanizables que viron como se multiplicaba o seu valor ante a perspectiva da recualificación, e entenderase mellor a escasa reacción social que xerou o tsunami de ladrillo.
Quedaban, claro, as administracións públicas. Pero, corrupción aparte, aos poderes autonómicos e locais resultáballes "máis cómodo mirar cara a outro lado e atender soamente aos ingresos fiscais que as operacións urbanísticas podían xerar".
O impacto foi formidable: entre 1987 e 2006 o ritmo de crecemento das "superficies artificiais" (construídas) creceu en España un 41%, mentres en Europa facíao ao 8,5%. Alacante foi a segunda provincia onde máis aumentou este tipo de chan. Valencia, a terceira. En 2006, as superficies artificiais representaban no conxunto de España o 2%. Na Comunidade Valenciana era o 4,9% (unha proporción similar á francesa). Pero nos 10 primeiros quilómetros desde a costa elevábase ao 15,2%. E se se tomaba só o litoral de Alacante, disparábase ao 18,2%.
A picada da burbulla tivo unha dramática factura en termos de paro: a construción empregaba no terceiro trimestre de 2010 a 185.200 persoas, case a metade que fai tres anos. E boa parte deses 152.000 traballadores sobrantes teñen moitas papeletas para converterse en parados de longa duración.

AS CIDADES DO MAÑÁ

O adxectivo sostible aplicado ao urbanismo significa cousas distintas segundo quen o diga. Pero figura en todos os discursos, incluído o de Juan Eloy Durá, presidente da Federación Valenciana de Empresarios da Construción. Preguntado polo futuro dos megaproyectos urbanísticos suspendidos pola picada da burbulla, responde: "O primeiro paso é sanear o stock e chegar a unha oferta-demanda compatible (unhas 30.000 vivendas ao ano na Comunidade Valenciana). E a partir dese momento, traballar para que todos os proxectos que se fagan sexan sostibles".
Está en todos os discursos pero non significa o mesmo. Ernest Garcia, catedrático de Socioloxía da Universitat de Valencia, opina que nun territorio tan maltratado como o valenciano só cabería levar a cabo "proxectos de urbanización moi consecuentes, no ronsel de BedZED ou Vauban", barrios deseñados en Londres e Friburgo (Alemaña) coa idea de que as súas necesidades externas de enerxía achéguense a cero.
Aparte das innovacións técnicas das novas vivendas (similares ás de García Reche), Ernest Garcia considera que a construción sostible forma parte dun marco máis amplo, a "cidade sostible". Unha cidade compacta (como as tradicionais do mediterráneo) en vez de dispersa, e xa que logo máis eficiente enerxéticamente, e que integre zonas verdes. Con espazos plurifuncionales (os monofuncionales, como os distritos residenciais ou os de negocios requiren moita enerxía para conectalos e son socialmente máis pobres). Que recoloque determinados procesos (xeración de enerxía, servizos comunitarios...). Conserve os espazos ecolóxicos e agrícolas que aínda existen no seu límite urbano. Que rehabilite o espazo construído e deteriorado antes de crecer cara a outras zonas. Que pacifique as súas rúas (transporte urbano, bicicleta). Que minimice o volume e a toxicidade dos seus residuos. E que aplique todos estes criterios de forma conxunta.

PENSIÓNS MÁXIMAS, XUBILACIÓNS MÍNIMAS

Grazas á votación que tivo lugar o luns pasado, todos os nosos deputados e senadores con 11 anos de mandato cobrarán a pensión máxima, situada en 2.232,54 euros. Os parlamentarios con máis de sete anos de mandato terán garantido o 80% desa contía, e os de máis de 10 anos o 90%.

Este acordo non ten parangón, posto que as súas señorías conseguiron, sen distinción de ideoloxías, porse de acordo nun asunto que afecta directamente á cidadanía, aínda que sexa aos seus maltreitos petos. Con todo, descartan o consenso en asuntos triviais como a educación.

É verdadeiramente grave. ¿Ata cando seguiremos aguantando os sufridos cidadáns esta casta política?.

D.G.D

ENXEÑERÍA FINANCEIRA

Unha vez lidas con gran detemento as recomendacións da OCDE -sintomáticamente coincidentes coa dos abstrusos e inefables mercados ou co ex presidente da CEOE Díaz Ferrán-, tiven unha fulminante revelación: as receitas económicas consisten en apertar aínda máis as porcas aos que, aínda tendo menos, carecen de poder mediático, económico, ideolóxico ou militar, á vez que se mostra un decoroso e respectuoso silencio sobre as primas dos banqueiros, as xubilacións dos directivos ou as moitas prebendas dos políticos.
Tanto estudo, tanta mecánica cuántica, tanta contabilidade arabesca para acabar nunha conclusión tan mostrenca: aumentar a idade da xubilación sine die, rebaixar as pensións de traballadores e as de viuvez, facilitar as condicións de despedimento e dificultar o labor sindical. Así as cousas, non me estraña que nin o mismísimo Rei atrévase a abandonar o cargo.
J.F.S.

3.000 MILLÓNS MENOS EN GASTOS SOCIAIS

Sanidade e educación levan a metade do axuste nas políticas orzamentarias autonómicas

ABEL CABALLERO, O SOCIALISTA

A Xustiza anula a subida do prezo dos aparcadoiros que aprobou Caballero-O Tribunal Superior cualifica de abuso o redondeo das tarifas en varios aparcadoiros públicos de Vigo

VÍTIMAS DE ABUSOS, SEN DEREITO A INDEMNIZACIÓNS. AS CONSECUENCIAS ECONÓMICAS PARA OS AUTORES SERÁN IMPORTANTES.

O Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG) anulou a subida das tarifas dos aparcadoiros municipais de Vigo que o goberno do socialista Abel Caballero adoptou fai tres anos para compensar o establecemento do cobro por minutos. A sentenza é firme e dá a razón ao recurso presentado pola Unión de Consumidores e Usuarios. Para iso, anula unha sentenza inicial do Xulgado do Contencioso-Administrativo número 2 de Vigo que aprobara a medida.
O argumento do alcalde vigués era que o redondeo, obviamente á alza, das tarifas de seis aparcadoiros de concesión municipal adoptábase para «manter o equilibrio dos diferentes contratos». O fallo da Sección Segunda da Sala do Contencioso-Administrativo é tallante ao considerar que dita medida adoptouse «sen existir sequera un estudo económico comparativo relativo ao eventual incremento ou diminución do número de rotacións dos aparcadoiros antes e despois».
Tamén se afirma na sentenza do TSXG que a medida buscaba «tratar de xustificar a perpetuación do abuso, primeiro a través do redondeo e logo mediante o incremento das tarifas, manténdose as marxes do abusivo e ilexítimo beneficio empresarial so capa da ruptura dun equilibrio financeiro calculado baixo a premisa da abusiva situación anterior».
O cambio tarifario estivo motivado por unha directiva comunitaria destinada a garantir o cobro polos minutos reais de estacionamento, que España aplicou con atraso. O tribunal asegura que en Vigo «a Administración municipal está obrigada a aplicala de forma efectiva pola súa suxeción á legalidade normativa e regulamentaria».
Consecuencias millonarias
A sentenza afecta inicialmente a sete aparcadoiros de Vigo creados baixo concesión municipal. Trátase do existente no centro comercial Praza Elíptica, os construídos nas rúas Urzaiz, Venezuela e Coruña, así como baixo as prazas da Independencia, Fernando o Católico e do Rei. Os xuíces establecen no fallo que non cabe fixar «determinación indemnizatoria algunha». Xa que logo, non haberá posibilidade de recuperar o diñeiro pagado en exceso desde febreiro do 2008.
Con todo, as consecuencias económicas para as empresas concesionarias serán importantes. O avogado Miguel Fernández-Pedrera, que levou directamente este preito e que preside a Unión de Consumidores de Pontevedra, calcula que nas décadas de concesión que restan só a dúas dos aparcadoiros (Urzaiz e Independencia) a eliminación do redondeo suporá unha redución de ingresos de 19 millóns de euros. Pedrera non descarta que o fallo afecte tamén a outros aparcadoiros construídos despois

OS EX ALTOS CARGOS DO ESTADO TEÑEN O SEU CUSTO

Os Orzamentos Xerais de 2011 inclúen máis de tres millóns de euros para afrontar indemnizacións.

As crises de goberno e as renovacións dos órganos constitucionais teñen un custo político e outro económico, a conta das pensións de indemnización e remuneracións de transición que contempla a lei. O Executivo previu 608.000 euros para os seus ex ministros e ex secretarios de Estado nos Orzamentos de 2011, un 50% menos que no exercicio anterior. Unha cifra que aumenta ata 3,34 millóns de euros se se suman os pagos a ex maxistrados do Tribunal Constitucional, aos futuros membros saíntes do Tribunal de Contas, en situación de interinidade desde o mes pasado, e aos conselleiros permanentes do Consello de Estado.
O ex Defensor do Pobo Enrique Múgica tamén ten dereito a recibir unha indemnización en 2011 tras cesar no cargo o pasado xullo. Con todo, dada a opacidade que se mantén ao redor dos emolumentos que percibe esta figura institucional, a contía é unha incógnita. Nin vén detallada nos Orzamentos, a diferenza dos outros órganos constitucionais, nin na institución fan pública a remuneración a falta dunha obrigación legal. A transparencia e publicidade non chegou ata o soldo do Defensor.
As pensións no Goberno
Nun ano de axustes, o Ministerio de Presidencia recortou os fondos para as oficinas dos tres ex presidentes do Goberno. A partir de 2011, disporán de 79.300 euros cada unha fronte aos 90.000 de antes da crise, segundo consta nas Contas do próximo ano. Nas oficinas de Adolfo Suárez, Felipe González e José María Aznar, o recorte foi dun 11,8%. Ningún dos tres cobra pensión indemnizatoria porque superaron amplamente as 24 mensualidades ás que tiñan dereito...

mais información, aquí...

MOVEMENTOS SOCIAIS, UNHA ALTERNATIVA Á POLÍTICA

Á vista do desinterese dos cidadáns pola política e a caída na afiliación dos partidos, estes seguen buscando o xeito de revivir a ilusión e recuperar o espazo perdido. "Os movementos sociais poderían revitalizalos", afirma o sociólogo José María Maravall. Unha fórmula que coñecen as formacións e coa que experimentaron desde fai anos para investir a tendencia á baixa en participación cidadá.
En febreiro de 2009, segundo datos do CIS, só un 5% dos enquisados recoñecían estar afiliado a un partido. Con todo, un 12,6% afirmaba pertencer a unha Organización Non Gobernamental (ONG). Polo tanto, estas veñen espertando máis confianza entre a poboación que os partidos.
A relación entre partidos e movementos sociais, con todo, non foi moi boa, especialmente para os segundos. "Produciuse un efecto vampirización" das formacións cara ás ONG, explica Maravall. Os partidos conseguiron a vitalidade, pero baleiraron de autonomía ás organizacións de carácter social.
Ademais das grandes ONG, a economista Miren Etxezarreta pon a atención noutros movementos sociais pequenos que "non queren saber nada da política, pero si de incidir na sociedade" e responder aos interrogantes do século XXI. Segundo Etxezarreta, fronte ao "descrédito dos partidos tradicionais, estanse movendo as cousas". Na súa opinión, "intentar resucitar as formas préteritas de organización social sería un erro". Por iso, celebra este momento de "transición" que atravesa a sociedade.

UN ESCÁNDALO

O anuncio das xubilacións anticipadas de ao redor de 11.000 empregados de Caixas de Aforro é un escándalo. Fálase de xubilacións de traballadores, nalgúns casos, de 50 e 52 anos, que se irán a caso co 95 por cento de soldo. Son -din- expedientes de regulación de emprego para reducir persoal e facilitar as fusións destas entidades bancarias con outras co fin de reaxustar un sector especialmente afectado pola crise financeira e os errados de tantas e tantas insensatas aventuras inmobiliarias.
As caixas non son entidades privadas como os bancos. Os seus Consellos de Administración son designados por políticos e sindicalistas. E, aí está a raíz do escándalo. ¿Por que? Pois porque noticias como esta coinciden con outras que recordan a conxelación das pensións da xente corrente ou a retirada da prestación de 426 euros aos parados de longa duración, por non falar da consolidación de privilexios tales como soldos millonarios durante anos, coches oficiais, secretarias, etc, dos que se van a beneficiar algúns políticos cesantes (Montilla, Benach, etc), ou decenas de deputados -de todas as cores- que polo feito de cubrir dúas lexislaturas teñen dereito a cobrar a pensión máis alta.
Di o Artigo 14 da Constitución que todos os españois son iguais ante a lei. O que non di é que algúns son moito máis iguais que outros. Por iso falo de escándalo, por non empregar outra palabra máis forte.

A CRISE E AS AUTONOMÍAS

Hai unanimidade entre os analistas na afirmación de que a carga do Estado das Autonomías resulta insoportable para as arcas públicas españolas, e en especial porque esa estrutura territorial está sendo a fonte de desenfreos económicos, de gastos innecesarios, de toda unha cadea de duplicidade e de mala administración. Onte mesmo, a axencia de cualificación "Moodys" chamou a atención sobre a incapacidade das autonomías para reducir o déficit, e a vicepresidenta Elena Salgado non tivo outra reacción que a de simular sorpresa, chamar ás autonomías e pedirlles datos sobre a súa situación fiscal. Coma se a señora Salgado non soubese o que está ocorrendo, e quixese dar a impresión de que se quere actuar con dureza e con rigor, cando as pobres e sanguentas contas das comunidades están sobre a súa mesa, e actualizadas a cada pouco.
Cando, en plena transición, expúxose a España das autonomías, operación liderada polas mal chamadas "comunidades históricas" (¿seica Euskadi ou Cataluña son máis históricas que Castela e León ou que Aragón?), o presidente Suárez, que tiña que improvisar unha España democrática, optou polo "café para todos", e promoveu dezasete Españas dentro do marco común do Estado e da Constitución. Aquela ocorrencia, jaleada polos políticos da época porque ninguén quería que o seu pobo fose menos que o veciño, trouxo malas consecuencias. O "café para todos" resultou carísimo, entre outras razóns porque da idea inicial de achegar a administración á sociedade e de fomentar os valores culturais e sociais autóctonos, pasouse a unha multiplicación dos gastos superfluos, dos cargos a dedo, dos asesores, das rivalidades aldeás, das televisións e ata das embaixadas no estranxeiro.
O que di a axencia "Moodys", na mesma onda que outros organismos internacionais que opinan desde a neutralidade, é moi duro, por moito que os implicados na repartición da torta non se queiran decatar, porque non lles convén. ¿Pero quen lle pon o cascabel ao gato? ¿Quen se atreve a reformular, 35 anos logo da morte de Franco, o Estado das Autonomías? No Estado das Autonomías multiplicáronse facturas, coches oficiais, asesores, pompas, vaidades e outros gastos inútiles. E España, con catro millóns e medio de parados, coas pensións no aire, e probablemente moi pronto coa electricidade máis cara de Europa, non está para bromas. Pero -insistimos- non parece que Zapatero nin Rajoy estean dispostos a porlle o cascabel ao gato, aínda que, se ninguén o evita, a necesidade e a pobreza terminarán por gobernar no planeta dos simios manirrotos.

A DÉBEDA DAS CCAA ALCANZA O 10% DO PIB

A débeda das administracións públicas crece un 16,2% no terceiro trimestre

O nivel de débeda acumulada se situa no 57,7% do PIB, segundo o Banco de España.

A débeda das Administracións Públicas aumentou o 16,26% en taxa interanual, situándose nos 611.198 millóns, segundo os datos do Banco de España. Este volume representa o 57,7% do PIB e déixalle unha marxe de endebedamento de 70.000 millóns de euros ás tres administracións, xa que a previsión enviada á Comisión Europea fixaba que a débeda crecería ata o 65,9%.
A maior débeda acumúlaa a Administración central, con 467.348 millóns de euros, o 44,1% do PIB, o que supón un aumento do 14,95% con respecto ao mesmo trimestre do ano anterior.
Pola súa banda, a débeda das autonomías creceu un 27% en taxa interanual no terceiro trimestre de 2010 ata os 107.624 millóns de euros, mentres que a das corporacións locais aumentou un 4,6% neste mesmo período, e situouse en 36.226 millóns.

O CAMBIO CLIMÁTICO, UNHA LOITA COMÚN

O cambio climático supón un reto para a humanidade e o desenvolvemento tecnolóxico, e debemos afrontalo como única especie culpable, sendo ademais a única con capacidade de intervención directa. A ciencia leva moitos anos actuando en beneficio propio, ademais o noso desenvolvemento como sociedade, baseouse en tecnoloxías moi contaminantes. Ambos os ingredientes foron determinantes na situación ambiental actual.
Con todo, o mal xa está feito, e ese desenvolvemento tan nocivo, por outra banda, dotounos de ferramentas coas que poder traballar para modificar as tecnoloxías actuais por tecnoloxías sostibles, permitindo que a partir de agora non empeoremos a situación do medio. Agora empezamos a tomar en conta liñas de investigación e desenvolvemento que nos conducirán a unha vida con respecto pola contorna natural. Pero para chegar a bo porto nunca hai que perder de vista o fin, converter a sociedade nun modelo realmente sostible; aínda que é fácil perder de vista tal fin cando deixa de ser todo o rendible que se desexaría.
Con todo, incido novamente na incrible capacidade de cambio, de mellora, que nos proporciona o noso avance científico-tecnolóxico que, lonxe de ser desprezado, ha de ser esixido pola sociedade. Debemos esixir o seu uso responsable e correcto en beneficio de todos os seres que habitan este mundo. Pero sobre todo habemos de ter en conta que respectar o medio ambiente é un interese da humanidade, xa que a nosa permanencia aquí depende diso.

DE CIGARRAS E EUROHORMIGAS

En plena crise do euro, coas jaurías de lobos intentando despedazar aos países máis débiles da manada, gobernantes, banqueiros e gurús se devanan os miolos bosquexando unha receita máxica que permita superar esta maldita crise que nos desangra e aparva. Uns claman por maior disciplina fiscal, outros por relaxacións monetarias de vangarda tipo QE2, os máis modernos polos eurobonos, o último en moda financeira.
Moitas e distintas son as voces, sen que logremos conseguir un consenso mínimo. Gregos e irlandeses, KO; alemáns e franceses, nin están nin se lles espera. E esas divisións debilítannos aínda máis, ata o punto de que o terceiro envite será aínda máis sanguento se non logramos escorrentalo coa nosa fortaleza común. Porque así, desde logo, non poderemos seguir por moito tempo. Todos sabemos que só temos dúas alternativas por diante. Ou dinamitamos ao euro de forma controlada ou o reforzamos con institucións europeas de xestión efectiva económica. É mellor esta segunda opción que a primeira, por máis que signifique cesión de soberanía dos países membros e un maior compromiso de disciplina e rigor na xestión orzamentaria e fiscal. Pero así é a vida; todo o que se quere costa. No euro pasarémolo mal; fóra del, aínda peor.
A historia ensínanos que os grandes cambios só son posibles baixo dúas circunstancias. Naqueles casos que exista unha idea e uns líderes que ilusionen e que arrastren, ou ben como reacción ante unha situación de colapso. Sen líderes nin ideas, o noso sistema está roldando o colapso: os cambios, para ben ou para mal, son agora posibles. Xa veremos por onde se canaliza esta enerxía brava da nosa perplexidade. Pero a cousa non será fácil.
Máis aló das receitas económicas e financeiras, existe o sentimento colectivo dos pobos. E comezamos a ser testemuñas de derivas moi perigosas para o futuro. En pleno desconcerto, comezan a oírse voces contra Merkel, sacerdotisa suprema da ortodoxia do puño pechado para dádivas e dispendios. Europa será, en gran parte, o que ela decida e, por iso, todos os nosos ollos ansiosos céntranse en calquera dos seus sinais e signos. A nosa vice Salgado atacouna ao pescozo, Zapatero seguiulle e ata o prudente presidente do Eurogrupo Jean-Claude Juncker acusouna abertamente de antieuropea.
¿Que está pasando? Pois algo ben sinxelo: con razón ou sen ela, os alemáns ven como os pagáns da festa europea. Eles serían as formigas que traballan e aforran, mentres que nós representariamos o gozoso papel das felices cigarras do Sur, que nos divertimos de xeito abondo mentres duraron os días longos e tépedos. Agora chegou o frío inverno e suplicamos ás súas portas para que nos presten o gran que almacenaron. Néganse e, por iso, criticámolos. Para nós non son máis que uns avaros egoístas, mentres que nós seriamos para eles uns manirrotos irresponsables. Temen que se nos abren os seus celeiros poidan terminar tiritando como nós.
Os alemáns obsérvannos con estupor. Pedímoslle que gasten máis e que nos presten o diñeiro que necesitamos. Non terminan de comprender a nosa actitude e moito menos as nosas críticas. ¿Por que non facedes vós o mesmo que nós levamos anos facendo? -parecen contestarnos-. contivemos os nosos salarios, flexibilizado as nosas leis laborais para favorecer a competitividade e a produtividade, melloramos o noso sistema educativo e axustado o noso Estado de benestar. Estabamos mal, e agora estamos ben. ¿Que é o que queredes? ¿Que nos poñamos a malgastar agora? ¿Que non sigamos loitando por incrementar as nosas exportacións? Iso pensan, e algunha razón teñen.
A súa receita máxica foi a austeridade, a disciplina e a contención nos gastos públicos e privados; a estabilidade da moeda e dos prezos, e a flexibilidade no laboral e salarial. E o invento funcionoulles, vaia que se lles funcionou. Crecen a un ritmo máis propio dun país en vía de desenvolvemento que dun avanzado. Están orgullosos do que fixeron, e senten con autoridade moral suficiente para regañar aos que perdemos un tempo precioso e aínda nos negamos a acometer as reformas que eles tiveron que afrontar. Seguramente non teñen toda a razón, pero o malo do conto é que todos recordamos como terminaba a ditosa fábula da cigarra e a formiga. Carpe diem, amigo.

Manuel Pimentel

MEDIDAS URXENTES

Lograr superávit nas contas do Estado é sinxelo, só hai que aplicar algunhas medidas máis fáciles de comprender e máis populares que as aplicadas. Rebaixar os salarios de escándalo dos controladores aéreos, negociados no seu día polo PP. Recuperar o diñeiro malgastado na corrupción, con moita implicación de dirixentes do PP. Eliminar o financiamento á Igrexa, pois incitan á desobediencia civil; eliminar as subvencións a chiringuitos como a FAES e outros que xeran inestabilidade. Diminuír considerablemente o número de senadores, deputados europeos e nacionais, concelleiros, cos seus despachos, salarios, viaxes, dietas, coches oficiais, escoltas, etcétera. Igualar os salarios dos funcionarios autonómicos aos do Estado. Combater a fraude fiscal que está nas grandes transaccións bancarias, nas profesións liberais e no colectivo de autónomos, pois asalariados do montón e pensionistas só defraudamos en casa polos escasos ingresos que levamos. Con estas medidas poderían aumentar as prestacións sociais e incrementar o investimento.
Plan de austeridade para reducir o gasto público...

SOCIALDEMOCRACIA SECUESTRADA

Xa chegou: tanto atizar o lume dos recortes sociais na vella Europa que, por fin, os gobernantes dos países desenvolvidos atrevéronse a cercenar conquistas que con tantos anos de loitas e de esforzos obtiveron as clases traballadoras. Cando ninguén dubida de que a crise actual está provocada pola insaciable voracidade do capitalismo, ¿que fai a socialdemocracia europea e mundial? Nada.
A socialdemocracia, a alternativa ao comunismo e ao capitalismo que apareceu logo da II Guerra Mundial, respectando por unha banda a liberdade individual e, pola outra, garantindo a igualdade de oportunidades reais e o benestar social dos cidadáns, quedou reducida na actualidade a unha entelequia. Parécese cada vez máis á dereita que predica por todas as partes liberdade económica e baixos impostos. ¿Como facer fronte a esta situación?
É algo que corresponde aos Gobernos e partidos políticos de esquerdas, sindicatos de clase e movementos alternativos que, unidos en organizacións supranacionales, dean resposta ao armazón económico-financeiro e político que a nivel mundial ten montado o capitalismo: banca privada, fondos de investimento especulativos, paraísos fiscais, axencias de cualificación corruptas, SICAV e outros instrumentos de enxeñería financeira. Hai que facelo sen violencia, pero tamén con firmeza, para pór a recado a todos a aqueles executivos que realizan e permiten estas tropelías e, mentres tanto, fanse de ouro recibindo indemnizacións millonarias.

M.R.

MEDIR A CALIDADE DOS POLÍTICOS

Nos papeis de Wikileaks, os políticos españois non saen demasiado ben parados. Tampouco os doutros países. E o mesmo os xuíces, fiscais, etc. É curioso que non haxa revelacións sensibles sobre os xornalistas -polo menos non saíron aínda- porque creo que nese terreo tamén habería diversión asegurada. Os diplomáticos e outros servizos de información tratan sempre de pulsar as opinións de quen aparentemente saben o que pasa (ou parece que saben, ou llo inventan, que de todo hai) porque diso viven. Unha frase do ex ministro Moratinos chamoume a atención. Díxolla no seu día ao embaixador Aguirre, de Estados Unidos: "somos a oitava potencia mundial e EE.UU trátanos como un país de quinta fila".
Non é o caso entrar agora en se somos a oitava ou a décima potencia. O que me parece sobresainte é se nos merecemos o trato que nos dan. As enquisas do CIS veñen situando a calidade e o comportamento dos políticos como unha das primeiras preocupacións dos cidadáns. O derrotado president Montilla, despois do pau electoral presentou a súa renuncia ao acta de deputado, pero non renunciou a ningún dos privilexios económicos que lle tocaban co que vai cobrar unha pensión de case 120.000 euros ata dentro de catro anos e de 80.000 despois. E agora sóubose que vai seguir á fronte do PSC unha longa tempada. Para que non veña outro. Co cal demóstrase que non asume a responsabilidade política da derrota electoral nin dos erros de catro anos de goberno e dun pacto que deixou Cataluña baixo mínimos. Os que fan mal a Cataluña están máis veces dentro que fose desa rexión española. E algúns se agarran ao poder ao prezo que sexa. Nin sequera o veredicto cidadán cada catro anos é capaz de cambiar as cousas que deben cambiar.
Unha auditoría cidadá", de Ramón Vargas Machuca -un profesor e investigador que procede do marxismo, que foi deputado polo PSOE, membro do seu Comité Federal e que abandonou a política na metade da década dos noventa, se non recordo mal- e de Manuel Pérez Yruela. Estes profesores elaboraron un índice de 53 indicadores que analizan a lexitimidade global da democracia, o funcionamento do Estado de Dereito, a calidade da representación política, a capacidade efectiva do Goberno e a forza da sociedade civil. A calidade percibida, que ao final é a que importa porque son os cidadáns os donos da democracia e non quen ás veces detentan o poder, é moi baixa. Cada día máis. Non está en cuestión a democracia, aceptada por un oitenta por cento do cidadáns, senón a súa calidade. Non discutimos aos representantes dos cidadáns, discutimos a calidade da clase política.
Deberiamos, facer unha auditoría externa, seria, rigorosa, dos políticos, da súa xestión, a nivel nacional, autonómico e local, por investigadores ou institutos alleos á política, que valorasen o traballo, as actuacións, a coherencia, o grao de cumprimento do programa, a satisfacción do cidadán-usuario. Xa sei que é unha quimera, pero as empresas serias fano e corrixen o rumbo. Os partidos deben ser conscientes de que están avanzando por unha senda perigosa e que quen hoxe non cren na calidade da democracia, mañá poden identificar a parte co todo e non crer na esencia. O risco, o problema que detectan as enquisas é moi claro: os partidos sóo escóitanse a si mesmos.

O DESGOBERNO AUTONÓMICO NON SAE GRATIS

Nos últimos anos está xurdindo un sentimento hostil ao desenvolvemento autonómico, alimentado pola indignación que provoca nos contribuíntes o malgasto.

Esta animadversión pode levar a pensar que a solución é un Estado centralista; un grave erro, porque un maior tamaño non asegura eficiencia. Ademais, podería supor unha formulación intervencionista na economía, o que reduciría a flexibilidade e a liberdade que require a iniciativa emprendedora. Impor unha organización moi controlada e dirixida afoga a competitividade que esixen o mercado e a xeración de riqueza.
Un Estado keynesiano pode ser un remedio peor que a enfermidade que supón os gastos inxustificables dalgúns caprichos rexionais. O modelo autonómico pode ser rendible para España se se fai ben e unha ruína para a nación se se fai mal. Tomarei como exemplos de éxito e fracaso a dúas comunidades con grandes competencias: Navarra e Cataluña.
A primeira é a rexión que antes recuperou o crecemento positivo do seu PIB durante a crise e a que máis vai crecer no ano 2010 (1,6%). Navarra ocupa o segundo posto na cociente máis fiable do emprego: a porcentaxe de afiliados á Seguridade Social respecto de habitantes en idade de traballar. Tamén é a rexión que está conseguindo colocar a súa débeda pública ao interese máis baixo, un 2,42%, o que fala moito da confianza que inspira nos mercados de capitais.
A comunidade foral é unha das máis competitivas, xa que é a que máis exporta de España, ao ter unha taxa de cobertura na súa balanza comercial dun 165%. A comunidade foral ocupa o posto 32 en PIB per cápita no ranking das 271 rexións europeas. Un último dato: é a segunda que antes paga aos seus provedores.
Cal é a causa desta boa situación? É moi corrente escoitar a persoas pouco informadas que o motivo desta fortaleza económica é un trato fiscal privilexiado. A realidade é moi outra. O Convenio Económico que ten Navarra co Estado non supón que a rexión pague menos diñeiro que o que lle corresponde. Se se fai o cómputo completo (Seguridade Social incluída), pódese apreciar que os navarros son contribuíntes netos e xa que logo solidarios co resto da nación. Tampouco é verdade que a presión fiscal dos navarros sexa máis baixa que a da media española, xa que é a mesma por lei.
En cambio, en Cataluña a economía deteriorouse durante os últimos anos por primar o intervencionismo dos políticos sobre o realismo insoslayable que impón un mercado global. Esta rexión endebedouse ata límites insostibles, o que lle obrigou a emitir un volume de débeda pública desproporcionado respecto do seu PIB. O seu tripartito malgastou en múltiples accións propagandísticas que promovesen a súa ilusión identitario, como as embaixadas de Cataluña en Europa, o chorreo que supón o Parlament (71 millóns de euros en 2009, o máis caro de España) e a imposición da súa lingua na vida económica.
A obsesiva regulación lingüística non lles saíu gratis, pois levou a que algunhas oficinas comerciais de países serios desaconsellen investir en Cataluña. Á vez que Madrid ten un tirón impresionante para atraer empresas, Cataluña ten unha mala imaxe por facer da súa diferenza unha barreira de entrada a moitas multinacionais. Outro capítulo son os impostos, que provocaron que bastantes cataláns de rendas altas estéanse expondo empadroarse en Madrid para baixar varios puntos o seu IRPF.
É duro admitir que a economía nacional non xera riqueza suficiente para pagar a nosa débeda e manter o Estado de Benestar, pero é peor de soportar que na maior crise económica das nosas vidas queimemos o diñeiro de todos en estúpidas accións de propaganda nacionalista. Non é o sistema autonómico o maior responsable das dificultades que atravesa España, senón sobre todo a ineptitude dos gobernantes que cargan o peso da súa ideoloxía política sobre a economía produtiva.

A CORRUPCIÓN, UN MAL NEGOCIO PARA TODOS

Fai sete anos a ONU declarou o 9 de decembro Día Mundial contra a Corrupción. Por desgraza estes últimos anos fomos testemuñas de moitos casos de corrupción en moitos países. Non hai moitos datos fiables sobre corrupción. Transparency International, en base a opinións de expertos, sitúa a España no posto 30 sobre un total de 178 países para 2010.
En canto ao sector privado existen diferentes estimacións sobre economía mergullada; para España o rango adoita estar en torno ao 20%-25% do PIB. En España vimos casos ao longo e ancho de todo o espectro institucional, xeográfico e político. Por exemplo en concellos, chegando ao extremo de procesamentos individuais e ata disolución colectiva; tamén outras entidades públicas, ata os partidos políticos, sufriron a vergoñosa experiencia da corrupción.
Moitas veces destapados por intereses partidistas, foron aireados polos medios de comunicación e o cidadán asistiu con asombro e frustración ao procesamiento dalgúns responsables.
Segundo a Guía práctica para a xestión de riscos en corrupción editada pola Rede Española do Pacto Mundial de Nacións Unidas, o sector público presenta importantes riscos de prácticas corruptas: apropiación indebida de bens públicos, malversación de fondos ou abuso de poder, entre outras. ¿E o sector privado?, ¿está libre de corrupción?, ¿é máis transparente? O sector privado, ás veces en conivencia co público, con incidencia especial en sectores como inmobiliario e construción, tamén presenta riscos claros: suborno, extorsión, branqueo de capitais e outras prácticas de economía mergullada. Sen dúbida un número de empresas difícil de determinar considera que grazas a certas prácticas corruptas o beneficio económico pode aumentar.
Nada máis lonxe da realidade, se consideramos que os riscos asociados poden pór en perigo a propia viabilidade da empresa. Ao longo da crise global que empezou en 2007 vímolo en moitas ocasións. A corrupción incrementa os custos e distorsiona os prezos, as condicións do mercado e a competencia, desincentivando o investimento. Enmascara a análise do éxito ou o fracaso dunha operación comercial, ao non poder medir con exactitude se a práctica corrupta influíu e en que proporción.
A corrupción é un lastre para a sociedade, para a economía dun país e para as propias empresas. É importante considerar a corrupción non como unha vía rápida ao beneficio, senón como un risco real con serias repercusións económicas, reputacionales e ata penais tanto para a empresa como para accionistas, directivos e empregados.
O Pacto Mundial de Nacións Unidas fomenta o crecemento sostible tanto para as empresas privadas como para o sector público e entidades do terceiro sector. Trátase de impulsar en todas elas a creación de valor, a xestión de riscos, a calidade e a excelencia de acordo co seu obxecto social específico. E facelo de forma que as estratexias presten a atención debida ás cuestións relativas a dereitos humanos, normas laborais, medio ambiente, loita contra a corrupción e desenvolvemento.
O Pacto Mundial promove ademais que estas estratexias leven á práctica de forma transparente, dialogando cos grupos interesados na actividade da entidade en cuestión e facilitando a unión de forzas en plataformas de traballo privadas ou público-privadas. Desta forma xéranse novas oportunidades reais de actividade e negocio, construíndo mercados máis transparentes e sostibles.
A actividade económica e os mercados globalizáronse e como consecuencia tamén a corrupción e as súas consecuencias. Con esta visión global debe abordarse a loita contra a corrupción, incluíndo colaboración público-privada para mellorar os mecanismos de prevención e control. As medidas coercitivas funcionan, pero son máis eficaces cunha boa dose de mecanismos empresariais de comportamento ético, de prevención e detección, de incentivos e retribución, en definitiva de bo goberno empresarial. As empresas que operan en varios países deben esforzarse en implantar en todos eles os mesmos estándares que nos seus países de orixe, non só en países desenvolvidos senón tamén nos emerxentes.
En España o Pacto Mundial de Nacións Unidas celebra este Día Mundial contra a Corrupción publicando, o próximo 19 de xaneiro, unha guía práctica para axudar ás empresas a implantar medidas. Os bos negocios e os seus beneficios teñen que basearse na transparencia e a ética. A corrupción é un mal negocio para todos.

A CRISE ELEVA A CORRUPCIÓN EN TODO O MUNDO

España mellora o seu lugar no barómetro global de corrupción aínda que un 73% da poboación percibe que creceu.- Os partidos son as institucións peor valoradas e un de cada 20 españois admite pagar un suborno o último ano

Os partidos, entre corruptos e extremadamente corruptos

A crise ha esporeado a corrupción nos últimos tres anos en todo o mundo, especialmente en Norteamérica e Europa, segundo o Barómetro Global da Corrupción 2010, publicado pola ONG Transparencia Internacional (TI). No top ten dos corruptos, a organización coloca a Afganistán, Nixeria, Iraq e India, seguidos de China, Rusia e gran parte de Oriente Próximo. A empresa privada, os organismos relixiosos e os partidos son os sectores máis corrompidos. "A mensaxe deste barómetro", resume TI, é que "a corrupción é insidiosa". "Fai á xente perder a fe. A boa noticia é que a xente está disposta a actuar", sentenza.
Os países en que os seus cidadáns perciben que a corrupción empeorou nos últimos tres anos son Senegal (88%), Romanía (87), Venezuela (86), Papúa Nova Guinea (85), Portugal (83), Perú (79) e Paquistán e Iraq (77). En España, un 73% dos enquisados considera que a corrupción estendeuse neste período, fronte ao 24% que mantén que segue constante e o escaso 3% que cre que se reduciu. Con todo, España, cuxa percepción establecer na media europea, mellorou a súa posición global no índice ao pasar do posto 23 en 2007 ao 32 dos 86 estados enquisados en 2010. Segundo valorou o presidente de Transparencia Internacional-España, Jesús Lizcano, "o panorama é moi negativo" posto que a percepción da corrupción "aumentou na maioría dos países", tanto que "pode provocar un estado de alarma". No entanto, destacou que este aumento despréndese tamén da concienciación e educación dos cidadáns, que se volveron máis críticos coa crise.
"A crise financeira continua afectando á opinión da xente sobre a corrupción, especialmente en Europa e en Norteamérica", asegura pola súa banda a presidenta de TI, Huguette Labelle, nun comunicado. Por iso, avoga por que os gobernos de todo o mundo "mostren a súa resolución e esfórcense por restaurar o bo goberno e a confianza" dos seus cidadáns nas institucións públicas. Este estudo, distinto ao Indice de Percepción da Corrupción que tamén publica con carácter anual TI, non clasifica aos países nun ranking único, senón que ten un enfoque temático. Nesta edición, o Barómetro Global da Corrupción céntrase, entre outros asuntos, na percepción pública da transparencia das institucións

España perde catro postos no ranking de Corrupción...

UN XULGADO DECLARA DE NOVO ILEGAIS LICENZAS EN BARREIROS

Un xuíz anula o permiso para construír catro edificios con 173 vivendas

O bipartito segue obtendo triunfos nos tribunais contra o caos urbanístico de Barreiros vinte meses logo de abandonar o poder. A pesar de que o presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, fai repetir que no conflito xudicial aberto entre o rexedor do PP Afonso Fonte Parga e o Goberno anterior, os fallos xudiciais caen ao lado do alcalde, o certo é que as dúas sentenzas que se coñecen anularon os permisos para edificar concedidos polo Goberno municipal. Fonte Parga foi denunciado á súa vez polo fiscal xefe de Lugo quen lle acusa de prevaricar ao conceder estas licenzas. De momento, o rexedor só coñece derrotas nos xulgados.
Por segunda vez , os tribunais avalan unha impugnación efectuada pola Consellería de Política Territorial que presidía a socialista María José Caride e que chegou a recorrer 44 licenzas do Goberno municipal. A maioría ou as retirou ou as está deixando morrer no xulgado o Goberno de Feijóo, que avoga por solucionar as tropelías inmobiliarias cun convenio que prevé investir 14 millóns de euros de fondos públicos para dotar de infraestruturas a esas novas construcións.
O pasado 28 de outubro, o Xulgado do Contencioso Administrativo número 1 de Lugo volveu ditar sentenza: o Concello de Barreiros non debeu conceder permiso á sociedade Promociones Nordés, SL, para levantar catro edificios e 173 pisos na zona de Pumarín (San Miguel de Reinante) dentro do municipio lucense, porque a superficie sobre a que se asentan eses mamotretos era solo urbano non consolidado. No seu segundo fallo -o primeiro anulou un modificado desta mesma obra- o xuíz decreta que a licenza "non é conforme a dereito" e estima o recurso contencioso-administrativo interposto pola Xunta, na época do bipartito, contra a resolución do alcalde de Barreiros de non admitir a trámite os requirimentos do Goberno galego para que anulase os permisos.
Logo de analizar os informes dun perito independente, dos propios técnicos da Xunta e nalgún caso da arquitecta municipal, o xuíz conclúe que no momento de conceder esta licenza (xaneiro de 2006), o terreo en cuestión non estaba dotado dos servizos urbanísticos esixidos polo artigo 16 da lei de ordenación urbanística de Galicia. Engade que entón a leira non tiña "a condición de solar" nin podía chegar a selo "se non é a través dun proceso de urbanización que supera a consideración de obras de pequena entidade". Iso é precisamente o que delimitaría a condición de solar.
Segundo recolle a sentenza, "os solares cumpren uns requisitos, a saber: acceso por vía pública pavimentada, a auga abastecida ten que ser potable, a evacuación de augas terá que realizarse á rede de saneamento, a subministración de enerxía eléctrica e o alumado público deberán ter condicións de caudal e potencia adecuadas aos usos permitidos". E conclúe o xuíz: "A licenza impugnada non debeu outorgarse pois era exixible que os terreos onde estaban proxectadas as construcións das vivendas houbesen, previamente, asumido un proceso de urbaniación para a idónea e suficiente dotación dos servizos urbanísticos".

SOGAMA: SERVIZOS FUNERARIOS

SEPULTUREROS

Sogama enterra cada mes 5.000 toneladas de lixo “que non trata”--A sociedade asegura que “non deixou sen reciclar nin unha fracción” e acusa aos sindicatos de “mentir”

Os sindicatos CIG, UGT e CC.OO. denunciaron que parte dos refugallos que antes reciclaban os 32 traballadores da planta clasificadora de Danigal, aos que Sogama rescindiu o contrato o pasado 19 de novembro, van parar directamente e sen tratar ao vertedoiro da Areosa. Os despedimentos provocaron que os 400 asalariados das 14 empresas auxiliares de Sogama iniciaran unha folga indefinida.
Segundo Alejandro Expósito, de UGT, a planta recentemente desmantelada, onde se trataban os envases lixeiros, “deixou de recibir restos da bolsa amarela e Sogama entérraos agora directamente no chan”. Versión que corroborou Xosé Lois Martín, da CIG, quen explicou que, en cifras anuais, o complexo medioambiental situado no municipio coruñés de Cerceda “pasou de recoller 80.000 toneladas da bolsa amarela a 21.000”, polo que 59.000 toneladas “se soterran xunto aos rexeitamentos da bolsa negra”, máis de 4.900 ao mes.
Os sindicalistas realizaron estas declaracións despois de que os operarios despedidos de Danigal pasaran a noite pechados no Museo de Arte Contemporánea Unión-Fenosa da Coruña, xa que a hidroeléctrica posúe o 49% do capital da sociedade pública. Como ningún membro do Consello de Administración desa empresa os recibiu, manifestáronse ante a sede coruñesa da Xunta, que participa no 51% da sociedade.
Os sindicatos, que censuraron que Sogama“incumpriu o acordo para readmitir aos 32 traballadores de Danigal”, cualificaron a actitude da empresa de “cachondeo”, xa que “cos cartos dos galegos se está a financiar un sistema moi custoso que ao final consiste en levar o lixo nun camión e metelo nun buraco”, indicou Martín. “É unha fraude para os cidadáns”, engadiu Expósito.
Ademais, as tres centrais denunciaron “coaccións” de Sogama cara os traballadores co obxectivo de “vulnerar o dereito fundamental á folga”. Así mesmo, aseguraron que “se contrataron servizos a persoal alleo á empresa” e que “se están a cubrir postos de servizos mínimos con persoal que carece da formación axeitada”. Así, denunciaron estes feitos ante Inspección de Traballo.
Nesta liña, o PSdeG e o BNG interpelaron á Xunta no Parlamento sobre o conflito laboral de Danigal e o tratamento do lixo. Na súa resposta, a Consellería de Medio Ambiente admitiu que o complexo de Cerceda “superou a súa capacidade nominal hai anos” e deposita na Areosa “as cantidades que non poden valorizarse enerxeticamente”. No tocante aos despedidos, indicou que “son traballadores de Danigal, sen que exista vínculo con Sogama”, malia que o Consello de Administración da entidade aprobou un acordo o pasado 18 de xullo no que se comprometeu a recolocalos.
Pola súa banda, fontes de Sogama aseguraron que as acusacións dos sindicatos “son falsas” e reiteraron que, coa mecanización da planta da bolsa amarela “non se deixou sen reciclar nin unha fracción”.

Xornal.com

ERNEST BENACH VAISE DO PARLAMENTO CATALÁN COS PETOS CHEOS

Cobrará 104.008,95 euros brutos anuais durante os próximos 4 anos e 78.000 euros a partir dos 65

Ernest Benach, presidente do Parlamaneto catalán desde 2003 e militante de ERC desde 1987, deixa o seu cargo de presidente parlamentario e faio sen preocupacións polo seu futuro económico. Ernest Benach cobrará 104.008 euros brutos anuais durante os próximos catros anos e percibirá un pensión vitalicia de 78.006 euros a partir dos 65 anos.
É o que lle corresponde polos seus anos exercendo ese cargo, pois segundo a normativa ten dereito a percibir "por un período equivalente á metade do tempo que estivo ao cargo, e como mínimo durante unha lexislatura", unha asignación mensual equivalente ao 80% da retribución mensual que corresponde ao presidente parlamentario.
O soldo anual bruto do presidente do Parlamento catalán é de 130.011,189 euros brutos, tendo en conta a rebaixa do 15% que se aplicado durante o ano 2010.
Moitos recordaranlle pola polémica que destapou en 2008 o xornal 'ABC'. Este diario acusáballe de gastar 20.000 euros en adaptar o seu vehículo oficial, un Audi A8 limousina, como oficina móbil, cun reposapes, televisión e un escritorio.
Ernest Benach i Pascual dedicouse toda a súa vida á política e aínda que intentou licenciarse en Medicamento, non ten estudos superiores terminados. Con 51 anos recentemente cumpridos, non indicou no seu comunicado a que se dedicará profesionalmente de agora en diante.

A CONSTITUCIÓN CONTRA A ESPECULACIÓN

Os días 7 e 8 de decembro, o Congreso dos Deputados celebrará as súas xornadas de portas abertas.
Non estaría de máis que, na entrada, se colocase un exemplar da Constitución e, xunto a el, un libro de reclamacións para que cada cidadán sinale o artigo que, ao seu xuízo, merece ser especialmente recordado polo seu flagrante incumprimento.
Este ano, eu elixiría o artigo 47, que logo de enunciar o dereito de todos a un tempo vivenda digna, continúa así: "Os poderes públicos promoverán as condicións necesarias e establecerán as normas pertinentes para facer efectivo este dereito, regulando a utilización do solo de acordo co interese xeral para impedir a especulación".
Pregúntome cara a onde miraban eses poderes públicos, e refírome a todos, aos estatais, aos autonómicos e tamén aos locais, mentres os especuladores inmobiliarios campaban ás súas anchas por toda a xeografía española.

CAIXANOVA-CAIXAGALICIA, UN ERRO

Os expertos consideran un "grave erro" as fusións de caixas de aforros da mesma rexión: integración lenta, duplicidade de redes, peche de sucursais e máis paro.

As caixas de aforros abordan un dos procesos de reestruturación máis importantes da súa historia. Con todo, a maraña política está provocando que moitas das fusións presenten un elevado arraigamento rexional pouco desexable. Unha integración lenta, a duplicidade de redes e o peche de sucursais co consecuente aumento do paro poden ser algunhas das consecuencias negativas destas operacións.
Segundo os expertos económicos de alto nivel, a concentración xeográfica non parece a mellor solución para o proceso de reestruturación do sector das caixas de aforros.
Un dos principais inconvenientes cos que se atopan este tipo de operacións é que se perden recursos. O peche de sucursais é o maior lastre que pode provocar, cun aumento do paro nesas comunidades a curto prazo. O custo humano é enorme, xa que ao persoal despedido e prexubilado da rede de oficinas, habería que sumarlle o dos servizos centrais.
Existe un número significativo de oficinas de caixas de aforros que non achegan rendibilidade nin o valor adecuado ao negocio. Se dúas entidades con zonas de influencia rexionais distintas intégranse, teñen a posibilidade de pechar un número importante destas oficinas en perdas ou pouco rendibles, rebaixando custos fixos e aumentando a rendibilidade.
Pola contra, na maioría das fusións rexionais expostas, daríase prioridade ao peche de oficinas por coincidencia local sobre a rendibilidade. O número de sucursais que habería que pechar sería enorme, pois as entidades a fusionarse abriron oficinas nos mesmos lugares onde o facía a outra.
As mesmas fontes explican que estas operacións tamén se atopan cunha importante duplicidade de redes, é dicir, non se poden explotar as sinerxías. Ademais, hai que ter en conta que se trata de entidades que estiveron competindo nunha mesma rexión.
O factor político non é alleo a esta situación. Máis, cando o ámbito de competencia sobre caixas recae, en gran medida, nos Gobernos das Comunidades Autónomas. Segundo os expertos consultados, os Executivos rexionais teñen que desterrar a idea de posuír unha entidade propia. "Hai que esquecerse de operacións políticas e centrarse en criterios técnicos", matizan.
Entre as caixas que optaron por fusionarse con entidades da súa mesma rexión atópase Caixa Nova e Caixa Galicia que "non tiveron, precisamente, un camiño de rosas na súa integración", segundo destacan os mesmas fontes. No caso das caixas galegas pecharanse 204 oficinas e preto dun milleiro de empregados serán prexubilados.
Tamén en Castilla e León levouse a cabo unha fusión entre caixas da mesma Comunidade. É o caso de Caixa España e Caja Duero. A súa rede actual conta con 1.160 oficinas, así como case 6.000 empregados en conxunto. A súa unión desembocará no peche de máis do 20% das sucursais (250) e terá efectos similares sobre o emprego: entre 1.200 e 1.400 despedimentos e prexubilacións. A repartición de poder tamén provocou a saída da fusión doutras entidades da rexión como Caja Burgos, Ávila e Segovia.

CRISE, ¿QUE CRISE?

Rodríguez Zapatero reuniuse coas direccións das 37 empresas máis importantes de España para falar da crise. Aí estaban eles coas súas gravatas de Armani, os seus petos cheos -25.000 millóns de beneficio en seis meses- e o chofer esperando na porta.

Pediron ao presidente pulso firme para acometer as reformas: a das pensións, a laboral, e a do Estado. Eles, os bancos, as grandes construtoras, as eléctricas... os que nos meteron nesta crise teñen a solución: baixar as pensións, flexibilizar o mercado laboral e reducir o Estado de benestar, vellas solucións para novos problemas. Sen dúbida é un camiño, pero non parece o máis adecuado.
Faría ben Zapatero en continuar con estas reunións, pero cambiando de interlocutores; na próxima debería convocar aos 37 presidentes dos comités de empresa desas compañías, que representan a máis dun millón de traballadores, que co seu esforzo diario conseguiron que a facturación desas empresas sexa equivalente ao 40% do PIB.
Posteriormente podería convocar aos presidentes das 37 ONG máis importantes deste país, eles representan a miles de persoas que de forma anónima e voluntaria contribúen a reducir os efectos devastadores desta crise, conseguindo que as necesidades máis básicas de moitos cidadáns estean garantidas, maior cohesión social e unha contorna máis xusta e igualitario.
De aí sairían seguramente outros camiños, ao final todo depende da cor do cristal co que se mira.

X.B.L.

GÜRTEL EN CASTILLA LEÓN

Pedreira atribúe suborno e prevaricación ao presidente das Cortes, José Manuel Fernández Santiago,

A trama Gürtel estendeuse definitivamente a unha terceira comunidade. Tras saír decenas de imputados en Madrid e Valencia, o xuíz que investiga esta rede corrupta, Antonio Pedreira, ditou un auto no que se inhibe dunha parte da trama a favor do Tribunal Superior de Xustiza de Castilla e León por entender que hai indicios de que o presidente das cortes castelán-leonesas, José Manuel Fernández Santiago, puido cometer delitos de "prevaricación e suborno" na adxudicación da variante de Olleros de Alba.
Pedreira considera no auto que Fernández Santiago recibiu en 2003, cando era conselleiro de Fomento, un total de 39.000 euros de comisión por adxudicar "irregularmente" á firma leonesa Teconsa, vinculada á trama Gürtel que dirixía Francisco Correa, a construción da citada variante. Segundo o auto, esta adxudicación fíxose saltándose o procedemento e quebrantando os principios de "publicidade, concorrencia e transparencia".
Teconsa, segundo o xuíz, pagou unha comisión do 3% do montante da obra en comisións ilegais, en concreto, 96.100 euros. Esta comisión encargouse de repartila Correa e parte do diñeiro, 39.000 euros, acabaron nas mans de Fernández Santiago, identificado co sobrenome de "TOTI" na caixa B das empresas de Correa; do ex eurodiputado do PP Gerardo Galeote, quen recibiu 26.400 euros; do ex deputado popular por Segovia Jesús Merino, que obtivo 18.600 euros, e do ex tesoureiro nacional do PP Luís Bárcenas, que supostamente levou a mesma cantidade. Correa, polo seu lado, levou un pellizco de 17.500 euros, segundo resolución de Pedreira.
O xuíz chegou a esta conclusión tras analizar a contabilidade B de Correa na que figuran as iniciais, e nalgúns casos ata os apelidos, dos destinatarios desa comisión.
O xuíz remitirá nos próximos días todas as dilixencias que instruíu sobre Olleros de Alba ao alto tribunal castelanleonés, dada a condición de aforado de Fernández Santiago. A Bárcenas, Galeote e Merino, que se son imputados por outros motivos nas dilixencias de Pedreira, ábreselles agora, pois, unha nova fronte xudicial no Tribunal Superior de Castella e León. Aínda que a policía, admitindo que só eran sospeitas e que as probas eran febles, apuntou nalgúns informes a suposta implicación na trama Gürtel de Silvia Clemente, actual conselleira de Agricultura do Goberno de Castella e León, o xuíz Pedreira considera que non hai ningunha proba que permita deducir a súa participación nos feitos.
O contrato para Teconsa por sete millóns de euros, aínda que esta empresa, sen ningunha experiencia neste labor, subcontratou todos os traballos por menos da metade dese diñeiro con outras firmas especializadas. Os catro millóns restantes repartiunos coa trama corrupta, segundo a documentación requisada nas sedes das empresas da rede Gürtel. Outros informes que consta no sumario revelan que Teconsa recibiu entre os anos 2000 e 2009 ata 23 adxudicacións do Goberno de Castela e León. Unha análise da Axencia Tributaria sobre as actividades económicas de Teconsa acredita que esta empresa realizou movementos de diñeiro en efectivo con billetes de 500 euros por un total de 5,5 millóns en 2004; 242.000 euros en 2005; 893.000 en 2006 e 202.000 en 2007.
Unha análise da Axencia Tributaria sobre as actividades económicas de Teconsa acredita que esta empresa realizou movementos de diñeiro en efectivo con billetes de 500 euros por un total de 5,5 millóns en 2004; 242.000 euros en 2005; 893.000 en 2006 e 202.000 en 2007.

A XUSTIZA EN ESPAÑA, UN LASTRE

Creo que o funcionamento da xustiza en España é un dos lastres máis serios da nosa democracia. Teño a seguridade de que é debido en gran parte a que non pasou ningunha transición da ditadura á democracia e produciuse sen solución de continuidade entre os dous réximes. Todos os días temos exemplos e un dos últimos foi os 21 anos en resolver o asunto da persoa en coma. A falta desta transición é tamén a razón da súa negativa sistemática á modernización, que non é debido, como ás veces se achaca, a falta de vontade das Administracións. A Seguridade Social, Facenda, Aduanas e tantos e tantos organismos públicos están perfectamente informatizados e progresivamente axilizáronse, mentres que aínda vemos os xulgados cheos de carpetas como na película O segredo dos seus ollos.
J.C.O.P.

DÉIXOCHE O MEU DIÑEIRO PARA QUE TE ENDEBES E COMPRES OS MEUS PRODUCTOS

"Alemaña financiou o ´boom´ inmobiliario e agora non quere asumir a súa culpa"

"É moi importante que España mostre unidade interna para xerar confianza", afirma

O vigués Antón Costas é catedrático de Política Económica, impulsor e director do grupo de investigación en Políticas Públicas e Regulación Económica da Universidade de Barcelona. O investigador dirixiu e formado parte de numerosas comisións de asesoramento a diferentes gobernos en materia de política pública e na actualidade é presidente do consello consultivo de Endesa.
-¿A Unión Europea e o seu fondo de rescate están actuando correctamente ?
Unha das causas da desorde nos rescates é que a Unión Monetaria Europea non ten un mecanismo formalizado para intervir en situacións como a actual. Por mor da crise en Grecia creouse o fondo de rescate, pero se foi a empuxóns. É moi importante que se converta nun mecanismo fixo.
-¿Ninguén pensou que algún país membro puidese necesitar axuda algunha vez?
Non se expuxo nada similar porque o euro creouse en plena expansión económica e non se contemplou unha situación de risco ou desequilibrio como o que se produciu. Pero aínda que sexa ás trancas e barrancas sairase adiante.

toda a información, aquí...

Só Alemania pode salvar esta situación...

AS OITO MIL ESPAÑAS

Os pequenos Concellos manexan competencias e prestacións que deben exporse desde unha perspectiva supramunicipal, como a planificación urbanística. Por encima da autonomía municipal está a ordenación do territorio. Trátase dun interese xeral que potencia o Dereito Administrativo e protexe o Dereito Penal. A Lei de Bases de Réxime Local confire ao Estado a potestade de "establecer medidas que tendan a fomentar a fusión de municipios co fin de mellorar a capacidade de xestión dos asuntos públicos locais".
No súmmum do surrealismo, o alcalde de San Sebastián de los Reyes chegou a afirmar que Alcobendas ten unha cultura diferente, polo que carece de sentido falar de unificación. Interesante traballo para un sociólogo: atopar os trazos diferenciais entre os habitantes destas dúas localidades.
As consecuencias colaterais desta fragmentación non poden ser ignoradas. Os cidadáns españois deben saber que no Rexistro de Partidos Políticos do Ministerio do Interior están inscritos máis de 1.000 formacións á espera das eleccións municipais. Só pretenden obter un posto para negociar o seu voto co partido que o necesite, a cambio da Concellaría de Urbanismo. As bases da corrupción urbanística están servidas.
A autonomía municipal en materia urbanística é nefasta e destrutiva. Atenta contra o desenvolvemento sostible e esquece que o prioritario é a ordenación racional do territorio. Desde a perspectiva ambiental resulta insostible. Se se crearon mancomunidades para xestionar os lixos e residuos, ¿por que non unificar e concentrar toda a actividade municipal de forma máis eficiente e rendible?

toda a información, aquí...

Seguen tendo sentido as Deputacións Provinciais?...