Nos últimos anos está xurdindo un sentimento hostil ao desenvolvemento autonómico, alimentado pola indignación que provoca nos contribuíntes o malgasto.
Esta animadversión pode levar a pensar que a solución é un Estado centralista; un grave erro, porque un maior tamaño non asegura eficiencia. Ademais, podería supor unha formulación intervencionista na economía, o que reduciría a flexibilidade e a liberdade que require a iniciativa emprendedora. Impor unha organización moi controlada e dirixida afoga a competitividade que esixen o mercado e a xeración de riqueza.
Un Estado keynesiano pode ser un remedio peor que a enfermidade que supón os gastos inxustificables dalgúns caprichos rexionais. O modelo autonómico pode ser rendible para España se se fai ben e unha ruína para a nación se se fai mal. Tomarei como exemplos de éxito e fracaso a dúas comunidades con grandes competencias: Navarra e Cataluña.
A primeira é a rexión que antes recuperou o crecemento positivo do seu PIB durante a crise e a que máis vai crecer no ano 2010 (1,6%). Navarra ocupa o segundo posto na cociente máis fiable do emprego: a porcentaxe de afiliados á Seguridade Social respecto de habitantes en idade de traballar. Tamén é a rexión que está conseguindo colocar a súa débeda pública ao interese máis baixo, un 2,42%, o que fala moito da confianza que inspira nos mercados de capitais.
A comunidade foral é unha das máis competitivas, xa que é a que máis exporta de España, ao ter unha taxa de cobertura na súa balanza comercial dun 165%. A comunidade foral ocupa o posto 32 en PIB per cápita no ranking das 271 rexións europeas. Un último dato: é a segunda que antes paga aos seus provedores.
Cal é a causa desta boa situación? É moi corrente escoitar a persoas pouco informadas que o motivo desta fortaleza económica é un trato fiscal privilexiado. A realidade é moi outra. O Convenio Económico que ten Navarra co Estado non supón que a rexión pague menos diñeiro que o que lle corresponde. Se se fai o cómputo completo (Seguridade Social incluída), pódese apreciar que os navarros son contribuíntes netos e xa que logo solidarios co resto da nación. Tampouco é verdade que a presión fiscal dos navarros sexa máis baixa que a da media española, xa que é a mesma por lei.
En cambio, en Cataluña a economía deteriorouse durante os últimos anos por primar o intervencionismo dos políticos sobre o realismo insoslayable que impón un mercado global. Esta rexión endebedouse ata límites insostibles, o que lle obrigou a emitir un volume de débeda pública desproporcionado respecto do seu PIB. O seu tripartito malgastou en múltiples accións propagandísticas que promovesen a súa ilusión identitario, como as embaixadas de Cataluña en Europa, o chorreo que supón o Parlament (71 millóns de euros en 2009, o máis caro de España) e a imposición da súa lingua na vida económica.
A obsesiva regulación lingüística non lles saíu gratis, pois levou a que algunhas oficinas comerciais de países serios desaconsellen investir en Cataluña. Á vez que Madrid ten un tirón impresionante para atraer empresas, Cataluña ten unha mala imaxe por facer da súa diferenza unha barreira de entrada a moitas multinacionais. Outro capítulo son os impostos, que provocaron que bastantes cataláns de rendas altas estéanse expondo empadroarse en Madrid para baixar varios puntos o seu IRPF.
É duro admitir que a economía nacional non xera riqueza suficiente para pagar a nosa débeda e manter o Estado de Benestar, pero é peor de soportar que na maior crise económica das nosas vidas queimemos o diñeiro de todos en estúpidas accións de propaganda nacionalista. Non é o sistema autonómico o maior responsable das dificultades que atravesa España, senón sobre todo a ineptitude dos gobernantes que cargan o peso da súa ideoloxía política sobre a economía produtiva.
Esta animadversión pode levar a pensar que a solución é un Estado centralista; un grave erro, porque un maior tamaño non asegura eficiencia. Ademais, podería supor unha formulación intervencionista na economía, o que reduciría a flexibilidade e a liberdade que require a iniciativa emprendedora. Impor unha organización moi controlada e dirixida afoga a competitividade que esixen o mercado e a xeración de riqueza.
Un Estado keynesiano pode ser un remedio peor que a enfermidade que supón os gastos inxustificables dalgúns caprichos rexionais. O modelo autonómico pode ser rendible para España se se fai ben e unha ruína para a nación se se fai mal. Tomarei como exemplos de éxito e fracaso a dúas comunidades con grandes competencias: Navarra e Cataluña.
A primeira é a rexión que antes recuperou o crecemento positivo do seu PIB durante a crise e a que máis vai crecer no ano 2010 (1,6%). Navarra ocupa o segundo posto na cociente máis fiable do emprego: a porcentaxe de afiliados á Seguridade Social respecto de habitantes en idade de traballar. Tamén é a rexión que está conseguindo colocar a súa débeda pública ao interese máis baixo, un 2,42%, o que fala moito da confianza que inspira nos mercados de capitais.
A comunidade foral é unha das máis competitivas, xa que é a que máis exporta de España, ao ter unha taxa de cobertura na súa balanza comercial dun 165%. A comunidade foral ocupa o posto 32 en PIB per cápita no ranking das 271 rexións europeas. Un último dato: é a segunda que antes paga aos seus provedores.
Cal é a causa desta boa situación? É moi corrente escoitar a persoas pouco informadas que o motivo desta fortaleza económica é un trato fiscal privilexiado. A realidade é moi outra. O Convenio Económico que ten Navarra co Estado non supón que a rexión pague menos diñeiro que o que lle corresponde. Se se fai o cómputo completo (Seguridade Social incluída), pódese apreciar que os navarros son contribuíntes netos e xa que logo solidarios co resto da nación. Tampouco é verdade que a presión fiscal dos navarros sexa máis baixa que a da media española, xa que é a mesma por lei.
En cambio, en Cataluña a economía deteriorouse durante os últimos anos por primar o intervencionismo dos políticos sobre o realismo insoslayable que impón un mercado global. Esta rexión endebedouse ata límites insostibles, o que lle obrigou a emitir un volume de débeda pública desproporcionado respecto do seu PIB. O seu tripartito malgastou en múltiples accións propagandísticas que promovesen a súa ilusión identitario, como as embaixadas de Cataluña en Europa, o chorreo que supón o Parlament (71 millóns de euros en 2009, o máis caro de España) e a imposición da súa lingua na vida económica.
A obsesiva regulación lingüística non lles saíu gratis, pois levou a que algunhas oficinas comerciais de países serios desaconsellen investir en Cataluña. Á vez que Madrid ten un tirón impresionante para atraer empresas, Cataluña ten unha mala imaxe por facer da súa diferenza unha barreira de entrada a moitas multinacionais. Outro capítulo son os impostos, que provocaron que bastantes cataláns de rendas altas estéanse expondo empadroarse en Madrid para baixar varios puntos o seu IRPF.
É duro admitir que a economía nacional non xera riqueza suficiente para pagar a nosa débeda e manter o Estado de Benestar, pero é peor de soportar que na maior crise económica das nosas vidas queimemos o diñeiro de todos en estúpidas accións de propaganda nacionalista. Non é o sistema autonómico o maior responsable das dificultades que atravesa España, senón sobre todo a ineptitude dos gobernantes que cargan o peso da súa ideoloxía política sobre a economía produtiva.
Ningún comentario:
Publicar un comentario