Vivimos días de incerteza en relación co futuro das caixas de aforro; días nos que moitas cousas están a piques de cambiar. O Goberno Zapatero parece disposto a acudir ao rescate daquelas caixas ás que o Banco de España infere que teñen máis apuntes contables que prata, por conceder créditos sen retorno posible a determinadas construtoras e empresarios. Primeiro foron as fusións -para que as caixas que non estaban enfermas cargasen coas que si o estaban- e agora é a "banquerización". O Estado con diñeiro do fondo de rescate (FROB) ocuparase de sanealas e despois, cando sexan rendibles, serán privatizadas. Fálase dunha sorte de nacionalización temporal (cinco anos), pero nada se sabe e nada se di de cal vai ser o destino dos altos executivos que por incompetencia profesional ou por obsecuencia política (políticos e sindicalistas poboan os consellos de administración) levaron a algunhas destas entidades ao bordo do desfiladeiro.
Á marxe da sanción que merecen algúns polas súas alcaldadas inmobiliarias ou doutro tipo -non se se sanción penal, pero si, desde logo, sanción moral e social-, o saneamento das caixas é imprescindible porque tamén custodian os aforros de moita xente modesta. Devandito ésto, apresúrome a escribir que a privatización das caixas que é onde a medio prazo desembocará o proceso anunciado pola vicepresidenta Salgado non é unha noticia para lanzar foguetes. As caixas "cumprían unha función social imprescindible". As obras sociais das caixas, reforzaban, por dicilo así, algúns dos flancos descubertos do Estado do benestar.
A privatización non debería cortar esas achegas; quizá deberían atopar unha continuidade a través dalgún tipo de fundación a cargo, xa, dos novos bancos. Unha última nota: que se vaian a ir de rositas os altos executivos que por incompetencia ou por obsecuencia política provocaron semellante estado de cousas empuxa á melancolía.
Á marxe da sanción que merecen algúns polas súas alcaldadas inmobiliarias ou doutro tipo -non se se sanción penal, pero si, desde logo, sanción moral e social-, o saneamento das caixas é imprescindible porque tamén custodian os aforros de moita xente modesta. Devandito ésto, apresúrome a escribir que a privatización das caixas que é onde a medio prazo desembocará o proceso anunciado pola vicepresidenta Salgado non é unha noticia para lanzar foguetes. As caixas "cumprían unha función social imprescindible". As obras sociais das caixas, reforzaban, por dicilo así, algúns dos flancos descubertos do Estado do benestar.
A privatización non debería cortar esas achegas; quizá deberían atopar unha continuidade a través dalgún tipo de fundación a cargo, xa, dos novos bancos. Unha última nota: que se vaian a ir de rositas os altos executivos que por incompetencia ou por obsecuencia política provocaron semellante estado de cousas empuxa á melancolía.
Ningún comentario:
Publicar un comentario