Podería ser bo que os mercados financeiros de súpeto déronse conta de que a crise da eurozona está lonxe do seu final. Reformar as enfermas economías de Europa levará anos e haberá contratempos no camiño. As renovadas tensións nos bonos patrióticos españois e italianos, e en menor medida nos franceses, foron un recordatorio de que a confianza é algo que os gobernos deben gañarse cada día.
Sería mellor se a comprensión de que a crise non vai desaparecer pronto axudase a acabar co furioso enfoque do "nunca é suficiente" para a austeridade que envolve ao euro: nunca suficientes recortes no gasto, nunca suficientes subidas de impostos. Os Gobernos da eurozona estanse apresurando a cumprir coas súas interpretacións das demandas dos investidores, na crenza renovada de que os mercados estanlles enviando sinais inteligibles. Os políticos están tamén obrigados polo obxectivo da Comisión Europea, que segue insistindo en que as metas de redución do déficit agregado conseguiranse, sen ter en conta os cambios nas expectativas económicas.
De aí a determinación española por reducir o déficit orzamentario ao 3% do PIB en 2013 pase o que pase. Aínda que todo o mundo sabe que o obxectivo non se logrará, e o que é máis importante, non debería lograrse. Do mesmo xeito, os catro plans de austeridade de Italia en 18 meses traen máis de 230.000 millóns de euros de redución do déficit en catro anos, pero dous terzos virán de subidas de impostos, que son menos amigables para o crecemento que os recortes estruturais no gasto.
As reformas para acabar co impedimento para crecer a través da economía da oferta son indispensables en Italia, España e Francia. Pero os recortes salvaxes e indiscriminados nos déficit comerán o potencial de produción deses países. A eurozona non crecerá se a súa única política económica é recortar o gasto en sanidade, despedir a profesores, diminuír o investimento público e deprimir os salarios mentres se grava todo o que se poida, só porque esa é o mellor xeito para conseguir os obxectivos de Bruxelas.
Sería mellor se a comprensión de que a crise non vai desaparecer pronto axudase a acabar co furioso enfoque do "nunca é suficiente" para a austeridade que envolve ao euro: nunca suficientes recortes no gasto, nunca suficientes subidas de impostos. Os Gobernos da eurozona estanse apresurando a cumprir coas súas interpretacións das demandas dos investidores, na crenza renovada de que os mercados estanlles enviando sinais inteligibles. Os políticos están tamén obrigados polo obxectivo da Comisión Europea, que segue insistindo en que as metas de redución do déficit agregado conseguiranse, sen ter en conta os cambios nas expectativas económicas.
De aí a determinación española por reducir o déficit orzamentario ao 3% do PIB en 2013 pase o que pase. Aínda que todo o mundo sabe que o obxectivo non se logrará, e o que é máis importante, non debería lograrse. Do mesmo xeito, os catro plans de austeridade de Italia en 18 meses traen máis de 230.000 millóns de euros de redución do déficit en catro anos, pero dous terzos virán de subidas de impostos, que son menos amigables para o crecemento que os recortes estruturais no gasto.
As reformas para acabar co impedimento para crecer a través da economía da oferta son indispensables en Italia, España e Francia. Pero os recortes salvaxes e indiscriminados nos déficit comerán o potencial de produción deses países. A eurozona non crecerá se a súa única política económica é recortar o gasto en sanidade, despedir a profesores, diminuír o investimento público e deprimir os salarios mentres se grava todo o que se poida, só porque esa é o mellor xeito para conseguir os obxectivos de Bruxelas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario