As Deputacións sumáronse a unha vella teima dos Concellos: queren desfacerse das chamadas competencias impropias; competencias que, de aterse ao establecido, non lles corresponden; que representan unha cuarta parte das que en realidade asumen, e que gravan indebidamente os seus orzamentos.
Ao tempo, propón traspasar competencias cara arriba -ás comunidades autónomas- e cara abaixo -aos Concellos-, quitándose de encima tarefas politicamente pouco rendibles e administrativamente incómodas. O seu novo gran papel sería a axuda e asistencia aos municipios de menos de 20.000 habitantes, que acollen unha poboación total de 15 millóns de españois.
No entanto, o que non explican os neorreformadores provinciais é por que esa atención aos pequenos Concellos non podería tamén ser levada a cabo polas Administracións autonómicas, máxime se aqueles están chamados a curto prazo á prestación conxunta de servizos e a medio prazo, a fusionarse e gañar en tamaño.
Nas comunidades autónomas uniprovinciais as Deputacións non existiron nunca e non pasou nada. Nas de poucas demarcacións, como Galicia, a proximidade da Administración rexional cos Concellos parece suficiente para esas tarefas de asistencia e de Administración intermedia.
Fai algún tempo case todas quitáronse de encima o morto da sanidade e agora pretenden que a respectiva Administración autonómica asuma as estradas provinciais. Así as cousas, ¿que competencias poderíanlles quedar aos entes provinciais? ¿As fáciles e de menor complexidade? ¿Para só iso estaría xustificada toda unha Administración que, aínda por riba, viría convivir con outras tres?.
A verdade é que os neorreformadores provinciais ven obrigados a falar máis desde a teoría que desde a realidade. Porque desde esta última, os números cantan e son contundentes. E é que, por exemplo, segundo unha recente liquidación ante o Ministerio de Economía, as Deputacións galegas gastaron só en persoal 145 millóns; é dicir, o 25% dos ingresos das catro corporacións; porcentaxe que nalgunha delas como a de Ourense chegaba ao 41,3%. Se sumamos os gastos de funcionamento, ben poderá concluírse que entre unha cousa e outra se lles vai por aí case a metade do orzamento. ¿Que pode quedar, pois, para investimentos reais?
Falamos de Galicia, pero algo similar podería dicirse do conxunto nacional. Os números nin favorecen nin xustifican a supervivencia das Corporacións provinciais. E aínda que de momento o Goberno sálvelles a vida, o debate segue e seguirá aberto.
Ao tempo, propón traspasar competencias cara arriba -ás comunidades autónomas- e cara abaixo -aos Concellos-, quitándose de encima tarefas politicamente pouco rendibles e administrativamente incómodas. O seu novo gran papel sería a axuda e asistencia aos municipios de menos de 20.000 habitantes, que acollen unha poboación total de 15 millóns de españois.
No entanto, o que non explican os neorreformadores provinciais é por que esa atención aos pequenos Concellos non podería tamén ser levada a cabo polas Administracións autonómicas, máxime se aqueles están chamados a curto prazo á prestación conxunta de servizos e a medio prazo, a fusionarse e gañar en tamaño.
Nas comunidades autónomas uniprovinciais as Deputacións non existiron nunca e non pasou nada. Nas de poucas demarcacións, como Galicia, a proximidade da Administración rexional cos Concellos parece suficiente para esas tarefas de asistencia e de Administración intermedia.
Fai algún tempo case todas quitáronse de encima o morto da sanidade e agora pretenden que a respectiva Administración autonómica asuma as estradas provinciais. Así as cousas, ¿que competencias poderíanlles quedar aos entes provinciais? ¿As fáciles e de menor complexidade? ¿Para só iso estaría xustificada toda unha Administración que, aínda por riba, viría convivir con outras tres?.
A verdade é que os neorreformadores provinciais ven obrigados a falar máis desde a teoría que desde a realidade. Porque desde esta última, os números cantan e son contundentes. E é que, por exemplo, segundo unha recente liquidación ante o Ministerio de Economía, as Deputacións galegas gastaron só en persoal 145 millóns; é dicir, o 25% dos ingresos das catro corporacións; porcentaxe que nalgunha delas como a de Ourense chegaba ao 41,3%. Se sumamos os gastos de funcionamento, ben poderá concluírse que entre unha cousa e outra se lles vai por aí case a metade do orzamento. ¿Que pode quedar, pois, para investimentos reais?
Falamos de Galicia, pero algo similar podería dicirse do conxunto nacional. Os números nin favorecen nin xustifican a supervivencia das Corporacións provinciais. E aínda que de momento o Goberno sálvelles a vida, o debate segue e seguirá aberto.
Ningún comentario:
Publicar un comentario