O recorte do número de investigadores deixará a España en peores condicións de competir
Primeiro foron recortes do orzamento destinado a investigación e agora vén o recorte dos efectivos. Nun artigo publicado na revista Nature, a secretaria de Estado de Investigación, Carmen Vela, defendeu a necesidade de reducir o número de investigadores alegando que nas actuais circunstancias de crise económica hase de primar a calidade por encima da cantidade. Para iso propón reducir o número de contratos de programas de excelencia científica como o Ramón e Cajal, diminuír o número de prazas de investigación posdoctoral e recortar os servizos técnicos de apoio. E todo iso co obxectivo, segundo Vela, de "fortalecer o noso sistema de investigación".
Moitas veces recorreu xa o Goberno á falacia de presentar un recorte ou un retroceso como unha mellora ou un avance, pero neste caso a formulación da secretaria de Estado de adelgazar a ciencia para poder ser máis competitivos resulta especialmente irritante e non resiste o escrutinio do rigor científico. Por suposto que se ha de primar a excelencia. Por suposto que se priorizaron os programas máis competitivos. Iso ha de facerse en calquera caso, con crise ou sen ela. Pero o discurso da eficiencia non pode ser a coartada para xustificar unha diminución dos recursos humanos destinados á investigación e menos para presentala como unha mellora. Nada indica que con menos recursos humanos e técnicos váiase a poder facer mellor ciencia. Máis ben o contrario.
Reducir a cantidade supón, no noso caso, reducir a masa crítica necesaria para ter algunha oportunidade de competir. O recorte do 25% no orzamento de 2012 sitúanos nos niveis investidores de 2005. Se ademais consúmase unha redución dos contratos e as prazas de investigación, o retroceso botará pola borda o esforzo feito nos anos anteriores á crise e deixará sen expectativas a toda unha xeración de científicos ben preparados, que non terán un lugar no que exercer.
Cando levan tres anos de recortes orzamentarios e a precariedade segue sendo endémica, apelar ao voluntarismo como fai Vela, parafraseando a Einstein, parece un sarcasmo. Moitos equipos deixarán de ser competitivos e verán esfumarse o esforzo feito, posto que os trens perdidos non volverán pasar e cada vez custará máis alcanzar a velocidade á que corren os que van por diante.
Primeiro foron recortes do orzamento destinado a investigación e agora vén o recorte dos efectivos. Nun artigo publicado na revista Nature, a secretaria de Estado de Investigación, Carmen Vela, defendeu a necesidade de reducir o número de investigadores alegando que nas actuais circunstancias de crise económica hase de primar a calidade por encima da cantidade. Para iso propón reducir o número de contratos de programas de excelencia científica como o Ramón e Cajal, diminuír o número de prazas de investigación posdoctoral e recortar os servizos técnicos de apoio. E todo iso co obxectivo, segundo Vela, de "fortalecer o noso sistema de investigación".
Moitas veces recorreu xa o Goberno á falacia de presentar un recorte ou un retroceso como unha mellora ou un avance, pero neste caso a formulación da secretaria de Estado de adelgazar a ciencia para poder ser máis competitivos resulta especialmente irritante e non resiste o escrutinio do rigor científico. Por suposto que se ha de primar a excelencia. Por suposto que se priorizaron os programas máis competitivos. Iso ha de facerse en calquera caso, con crise ou sen ela. Pero o discurso da eficiencia non pode ser a coartada para xustificar unha diminución dos recursos humanos destinados á investigación e menos para presentala como unha mellora. Nada indica que con menos recursos humanos e técnicos váiase a poder facer mellor ciencia. Máis ben o contrario.
Reducir a cantidade supón, no noso caso, reducir a masa crítica necesaria para ter algunha oportunidade de competir. O recorte do 25% no orzamento de 2012 sitúanos nos niveis investidores de 2005. Se ademais consúmase unha redución dos contratos e as prazas de investigación, o retroceso botará pola borda o esforzo feito nos anos anteriores á crise e deixará sen expectativas a toda unha xeración de científicos ben preparados, que non terán un lugar no que exercer.
Cando levan tres anos de recortes orzamentarios e a precariedade segue sendo endémica, apelar ao voluntarismo como fai Vela, parafraseando a Einstein, parece un sarcasmo. Moitos equipos deixarán de ser competitivos e verán esfumarse o esforzo feito, posto que os trens perdidos non volverán pasar e cada vez custará máis alcanzar a velocidade á que corren os que van por diante.
1 comentario:
Al comienzo de la crisis originada en Estados Unidos con la quiebra de alguno de sus grandes bancos, nadie dudaba que era debido a los excesos del capitalismo, de la avaricia de unos pocos, que ocasiona la ruina de muchos, y del poder y la riqueza que atesora el mundo financiero que domina y tiraniza actualmente al mundo entero y que ha contaminado a todas las instituciones, medios de comunicación, partidos políticos, etc. Lógicamente, esta realidad, que provoca una indignación y un clamor general que difícilmente va a poder ser controlado, debería ser encauzada, dirigida y abanderada por la izquierda. Pero no es así. La izquierda también está atrapada en sus redes y se siente acobardada ante su inmenso poder. Amaga, protesta, pero no se revela abiertamente ante tanta injusticia. Se siente impotente porque no está unida a nivel global y carece de la fuerza suficiente para hacer frente a semejante poder. Por eso, impera esta sensación de desamparo y de rechazo ante una clase política que no les protege y no canaliza esa frustración para poner las barreras y ataduras necesarias para domesticar al monstruo y tratar de enfocar nuestros problemas actuales desde un punto de vista distinto al dominante. Y no tratemos de comprender, porque no es verdad que el comportamiento de los mercados es consecuencia de los problemas que padece la economía. No, es el comportamiento de los mercados los que ocasionan los problemas en la economía.
Publicar un comentario