DESAFIUZAMENTOS

E agora tócanos, -logo de catro anos de desafiuzamentos, e centos de miles de familias na rúa e moitas delas con débedas imposibles de saldar entre intereses de demora e depreciación da vivenda embargada-, mirar como os conselleiros de administración que determinaban a vía crediticia e a política financeira do sector; cóntalle ao xuíz que eles non saben nada disto e que cobraban soldos millonarios por doce reunións ao ano, por parecer que estaban aí.

Por xustificar as operacións que o que os xestores decidían e que lles xerarían máis comisións; e dos que algúns xa lle contaron aos xuíces, tamén, que non eran os responsables disto (recordar as respostas dos xulgados e dos das comisións de investigación). Unha perfecta estrutura do libre mercado procurando que a eficacia fose a liña que guiase o ao sistema financeiro como faro da economía que guía as nosas vidas.

E, os reguladores, os Bancos Centrais, os que xa non teñen autoridade respecto da comunidade Europea; a pouca que tiñan, -esa de vixiar o sistema financeiro e regular a economía interior-, xunto cos gobernos cos que operaban, aí témolos comentando, como MAFO, que eles, nisto, tampouco tiñan moito que ver, que non saben e non contestan. E que este caos da economía, esta especulación galopante que se construíu sobre a dúbida, (neste caso do ladrillo, onde o risco foi desprezado olímpicamente), non é responsabilidade de quen con formación, organizados en institucións privadas e publicas, especializadas, con información instantánea e completa, capacidade de resposta e poder para facelo e sendo os responsables do sistema financeiro e coñecemento dos feitos, deixaron que o tsunami chegásenos; senón cada un dos que asumiron unha hipoteca, que pensaban pagar e que de non haberse xerado a crise dos financeiros, con todo o sacrificio pagasen.

Agora, os primeiros, fieis cumpridores das leis financeiras e o respecto polas débedas xunto aos gobernos, necesitaron catro anos de presión social para empezar a ceder ante un crime social, que centra o 3% da falta de pagamentos das hipotecas, porque o groso do problema da vivenda, -cos ingresos dos seus beneficiarios a recado en paraísos fiscais-, inmobiliarias e construtores, non sofren, de ningún xeito o atentado do sistema contra os cidadáns.

Que non, que a moral é outra cousa que bailar ao son que toca o poder. E a conciencia social non consiste en porse de xeonllos e rezar para que o santo sáquenos da lameira.