 |
| Carlos Carnicero |
Fai moito tempo que os partidos non nos tratan como cidadáns senón como electores. Todo está permitido para seducir co voto e as promesas non comprometen nin a claridade é obrigatoria.
O paradigma actual desta falsificación do programa electoral estámolo vendo en Cataluña. O obxectivo da independencia para Cataluña escóndese baixo o eufemismo de "un estado propio dentro da Unión Europea". O PSC reivindica o "dereito a decidir" porque non se atreve a falar de autodeterminación. E a festa soberanista non se matiza coas consecuencias que tería esa hipótese que non contempla a Constitución.
A abstracción apropiouse da campaña electoral cunha metodoloxía de engano aos electores onde os partidos non din o que van facer senón que expanden o que cren que agrada aos electores. Logo, xa se verá. Modelo Rajoy que prometeu todo o contrario do que logo fixo. Co agravante que el sabia que as súas promesas eran falsas por imposibles. Logo soluciónase alegando que "el fai o que a realidade imponlle".
Para que Cataluña chegase a ser un novo estado da Unión Europea tería que cumprir uns trámites dolorosos constituídos nun camiño de calvario. Primeiro tería que declara a independencia e lograla legalmente. Agora mesmo, esa hipótese non está contemplada nunha constitución que non admite quebras de soberanía que está constituída pola totalidade dos españois. De tal forma que os cataláns non son donos de Cataluña nin os andaluces de Andalucía. Cada español é catalán e cada catalán español, a efectos de soberanía indivisible.
Se finalmente se lograse a independencia, Cataluña tería que solicitar a súa adhesión á Unión Europea, e esta ser aceptada obrigatoriamente pola totalidade dos membros. ¡Case nada! A saída do PSC, para manter a ambigüidade calculada que lle levou ao ocaso, é apuntarse ao "dereito a decidir". Pero unha consulta consultiva, que está escondida nesta formulación, nunca daría "dereito a decidir" porque estaría limitada ao "dereito a opinar".
A "restrición mental" é un subterfugio intelectual que permite ocultar a verdade pretendendo que non se mente. Cousas do catolicismo. Pretende dar un sentido ambivalente a unha formulación que ten un interpretación para quen a profire e outra contraditoria para quen a escoita. Debemos concluír que os líderes políticos son en realidade sacerdotes dunha nova relixión na que din unha cousa para que se entenda outra.
O paradigma actual desta falsificación do programa electoral estámolo vendo en Cataluña. O obxectivo da independencia para Cataluña escóndese baixo o eufemismo de "un estado propio dentro da Unión Europea". O PSC reivindica o "dereito a decidir" porque non se atreve a falar de autodeterminación. E a festa soberanista non se matiza coas consecuencias que tería esa hipótese que non contempla a Constitución.
A abstracción apropiouse da campaña electoral cunha metodoloxía de engano aos electores onde os partidos non din o que van facer senón que expanden o que cren que agrada aos electores. Logo, xa se verá. Modelo Rajoy que prometeu todo o contrario do que logo fixo. Co agravante que el sabia que as súas promesas eran falsas por imposibles. Logo soluciónase alegando que "el fai o que a realidade imponlle".
Para que Cataluña chegase a ser un novo estado da Unión Europea tería que cumprir uns trámites dolorosos constituídos nun camiño de calvario. Primeiro tería que declara a independencia e lograla legalmente. Agora mesmo, esa hipótese non está contemplada nunha constitución que non admite quebras de soberanía que está constituída pola totalidade dos españois. De tal forma que os cataláns non son donos de Cataluña nin os andaluces de Andalucía. Cada español é catalán e cada catalán español, a efectos de soberanía indivisible.
Se finalmente se lograse a independencia, Cataluña tería que solicitar a súa adhesión á Unión Europea, e esta ser aceptada obrigatoriamente pola totalidade dos membros. ¡Case nada! A saída do PSC, para manter a ambigüidade calculada que lle levou ao ocaso, é apuntarse ao "dereito a decidir". Pero unha consulta consultiva, que está escondida nesta formulación, nunca daría "dereito a decidir" porque estaría limitada ao "dereito a opinar".
A "restrición mental" é un subterfugio intelectual que permite ocultar a verdade pretendendo que non se mente. Cousas do catolicismo. Pretende dar un sentido ambivalente a unha formulación que ten un interpretación para quen a profire e outra contraditoria para quen a escoita. Debemos concluír que os líderes políticos son en realidade sacerdotes dunha nova relixión na que din unha cousa para que se entenda outra.
Ningún comentario:
Publicar un comentario